ลูกหมีน้อย
ย้อนเวลาไปตอนก่อนที่เฟียตจะจบ วันคริสต์มาสอีฟที่เด็กๆนักเรียนทุกคนต่างตื่นเต้นยินดีเพราะทางโรงเรียนได้ มีกิจกรรมทั้งวัน โดยตอนกลางวันเป็นการละเล่นต่างๆ มีทั้งเล่นเกมชิงรางวัล แจกของขวัญ ตอนเย็นเป็นการแสดงของรุ่นพี่ ม ๕ กับ ม ๖ งานเลี้ยงแล้วก็แยกย้ายกันกลับ โดยของขวัญที่จับในตอนเย็นจะได้มาจากที่อาจารย์ได้ไปขอสปอนเซอร์มาจากห้าง ร้าน ส่วนตามห้องต่างๆก็มีการจับฉลากขึ้นเช่นกัน
"ปุ่นเอาอะไรใส่ของขวัญอ่ะ"
บอยถามขึ้นเพราะเห็นกล่องของขวัญของญี่ปุ่นใหญ่โตมโหระทึกกว่าใคร คนที่ห่อให้ก็ไม่ใช่ใครหรอก ก็เฟียตนั่นเอง
"เอ๋ มะบอกอ่า เดี๋ยวบอยก็รู้เนะ ของบอยอ่าอารายหรา"
"บ้า ของเราก็ไม่บอก บอกก็ไม่เป็นความลับอ่ะดิ"
"อิอิ เรารู้เนะว่าบอยเอาไรใส่"
"หือ ปุ่นรู้ได้ไงอ่า"
"ก็ปลาดุกบอกเนะ อิอิ"
"อ่า ทำไมเอกทำแบบนี้อ่ะ"
ทำหน้างอหันไปทางเอกที่กำลังนั่งโม้กำเพื่อนอยู่
"มะเห็นสวยเนอะของบอยอ่า"
"หึ ทำไมไม่สวย สวยออกจะตาย เราเลือกเองนะเนี่ย"
"เนะ มีแต่คนเอาแบบบอยอ่า เชยเนะ"
"อ่า มีคนเอาแต่เสื้อแจ็กเก็ตเหมือนเราเหรอ"
"อิอิ อั่นแน่ รู้แล้วอ่า ว่าบอยเอาอารายใส่"
"แว้กกก ปุ่นอ่ะ นิสัยไม่ดี หลอกถามเราเหรอ"
ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ โอ้นะ เมื่อไหรบอยจะทันไอ้ตัวแสบเนี่ย มันนะพอหลอกถามเพื่อนเสร็จก็เดินไปหาคนอื่นหน้าตาเฉย บอยนั่งหน้างออยู่คนเดียว
"ตัวเองเป็นไรอ่ะหน้าหงิกเชียว ไอ้หญ้าแห้งมันทำไร"
"ฮึ เอก ปุ่นมาหลอกถามเราอ่ะ ว่าเอาไรใส่เป็นของขวัญ"
"อ้าว ไอ้แสบนี่ ไอ้หญ้าแห้งมานี่เลยมึง"
แกหปากเสียงดัง
"อารายอ่าปลาดุก"
"มาทำหน้าไม่รู้เรื่องนะมึง มึงหลอกถามอะไรบอยอ่ะ"
"อิอิ มะได้หลอกเนะ ถามเฉยๆ"
"บ้า อย่างมึงเนี่ยล่ะเขาเรียกว่าหลอก ไอ้ขี้โกง"
"หวายมาว่าเค้าเนะ แสดงว่าของปลาดุกก็เหมือนกะของบอยอ่ะดิ อิอิ"
"ไม่มีทางของกูอย่างดีโว้ย"
"ไม่ดีเนะ เรารู้ว่าอาราย"
"มึงอย่ามาหลอกถามกู กุไม่ได้เหมือนบอยนะเว้ย"
"อ่ะ หมายความว่าไงอ่ะเอก ว่าเราเหรอ"
อ้าวของขึ้นครับท่าน บอยหน้างอไปยิ่งกว่าเดิมอีก
"ปะ เปล่าซะหน่อย เค้าว่าไอ้หญ้าแห้งตะหาก"
"หึ เมื่อกี๊ได้ยินอ่ะ"
"พริกๆ ของพริกอารายหรา"
"ไม่บอกหรอกปุ่น ของเราหรูหราไฮโซ อิอิ"
"แอ่ะ หนมอีกอ่ะดิ"
"ชิ หนมแล้วไง ไม่กินเหรอ"
"กินเนะ แต่มะอยากจับได้อ่า"
"อ้าว หมายความว่าไงอ่ะปุ่น"
"ก็อยากกินเนะ ถ้าให้จับเราอยากได้อันอื่นอ่ะ"
"งกที่สุด"
"อิอิ เมื่อไหร่เค้าจามาจับอ่า เราอยากจับแล้ว"
เดินวนเวียนถามคนนั้นคนนี้อยู่ เพื่อนๆก็ไม่มีใครบอกหรอกนะ แต่มันก็แถไป
"แล้วห่ออะไรมาอ่ะปุ่น กล่องเป้งเชียว"
ไฟสูงถาม ไอ้ตัวแสบก็เดินไปหลับตาปริบๆอยู่ใกล้ๆ
"ของพิเศษเนะ อิอิ"
"จริงดิ เราว่าไม่พ้นการ์ตูนหรอกนายอ่ะ"
"แอ่ะ มะบอก ของหัวหน้าอ่า อารายหรา เยอะกว่าเพื่อนๆใช่ไหมอ่า เพราะเป็นหัวหน้าเนะ"
"เกี่ยวไรอ่ะปุ่น อิอิ เราไม่บอกหรอกน่า"
"เอ๋ หัวหน้าห้องมะรับผิดชอบเนะ อ่าน่าเกลียดเนะ"
"เว้ยไรวะ แค่ไม่บอกเนี่ยนะว่าของขวัญเป็นอะไร ไม่รับผิดชอบตรงไหนวะ"
"ฮึ มะสนจายเนะไม่บอกเราอ่า"
ดูมันทำหน้าย่นใส่เพื่อนอีก
"นักเรียนค้า ใกล้ถึงเวลจับฉลากกันแล้วน้า ไฟสูงทำสลากเสร็จหรือยังจ๊ะ"
อาจารย์วารุณีเดินเข้ามาในห้องร้องเสียงใสมาแต่ไกล
"เสร็จแล้วครับจารย์ ของจารย์ไม่มีเหรอครับ"
"ว้ายตาย วันพิเศษกับนักเรียนคนพิเศษ ทำไมจะไม่มีจ๊ะ อ้าวเด็กๆยกเข้ามาให้ครูหน่อย"
อาจารย์วารุณีร้องเรียกเด็กนักเรียนชั้น ม ปลายให้ยกของเข้ามา
"อ่า จารย์อ่ะ ทำไมเอาตุ๊กตามาอ่ะ แอ่ะไม่อยากได้"
หัวหน้าห้องพูดขึ้นคนแรก แล้วเสียงอื่นๆมีหรือจะไม่ตามมา
"ว้าย นักเรียนไม่ชอบเหรอค้า นี่หมีโคอะล่าน้า น่ารักออก"
"ยึ๋ย ใครเขาจะอยากได้อ่ะจารย์ไม่ใช่เด็กๆน้า"
"อ้าว ทำไมอย่างนั้นล่ะจ๊ะ ครูอุตส่าห์สั่งพิเศษนะเนี่ย"
"ผมอยากได้อ่ะ"
แป่ว เพื่อนๆวงแตกกันทันที ก็ไอ้ตัวแสบมันยืนขึ้นทำตาวาวๆจ้องมองอยู่ที่ตัวหมีโคอะล่าตัวเท่าๆลูกควายได้ ใหญ่โตมาก
"เห็นไหมมีญี่ปุ่นของครูอยากได้"
"งั้นจารย์ให้ปุ่นไปเลยครับไม่ต้องให้มันจับ"
"อ่า ทำมายอ่า ก็อันนี้มะมีคนเอาเนะ ก็เราเอาอ่ะ ไม่รู้เนะจาจับ"
เหอๆ เจอฤทธิ์มันหรือยังล่ะ สนใจใครที่ไหนเดินตรงปรี่เข้าหาตัวตุ๊กตากอดรัดฟัดเหวี่ยงอยู่ เพื่อนๆม่แซวนะเพราะรู้ว่าแซวไปก็ไม่มีผลอันใด จึงได้แต่มองตาม
"ชอบเหรอคะ ต๊ายครูนี่คิดไม่ผิดจริงๆ"
"โหย จารย์อ่ะ ทำไมไม่ซื้อให้มันไปเลยอ่ะ ไม่แฟร์นะจารย์"
"อะไรกันพวกเธอก็ไม่มีใครอยากได้เองนี่ ญี่ปุ่นอยากได้ครูก็ให้ญี่ปุ่นไม่แฟร์ตรงไหนคะ เอาอย่างนี้ ครูจะเพิ่มรางวัลเป็นเงินสามพันพอใจไหมคะ"
เสียงนักเรียนปรบมือกันเกรียวกราวดีใจใหญ่ เสียงฮือฮาเล่าลือว่าถ้าใครได้ก็จะไถดังแว่วดังอยู่ไม่ยอมซา จนถึงเวลาจับฉลาก เรียงเบอร์ตามหมายเลขที่นั่ง
"อ่าบอยได้ของครายอ่า"
"ของ บุ้งอ่ะ"
"รายหรา เปิดดิ"
"ตานายแล้วปุ่นไปจับดิเร็ว"
บอยสะกิดบอก ของคนอื่นนี่มันอยากรู้ไปเสียหมดจริงๆนะไอ้ตัวแสบนี่
"อ่าได้ของหัวหน้าเนะ อิอิ อารายน้า"
พอรู้ว่าได้ของใครก็เดินปรี่เข้าไปหาเจ้าตัว
"เปิดดูดิมึง"
"มะเอาอ่า ไปเปิดที่โต๊ะดีกว่า อิอิ"
เดินกลับหน้ามาหน้าราเริง ที่โต๊ะมีหมีโคอะล่าตัวใหญ่นั่งแทนที่ส่วนตัวญี่ปุ่นเองยืนเอา
"อ่าเสื้อยืดอ่ะ"
"สวยไหมล่ะมึง กูให้เขาเพนท์ให้เลยนะเนี่ย"
"แอ่ะ เขียนอารายก็ไม่รู้อ่ะ ขยุกขยุย"
"ไอ้บ้า ตัวนี้เขาเขียน you're my sweetheart เว้ย ส่วนตัวนี้ ก็ you're my valentine อะไรแค่นี้อ่านไม่รู้เรื่อง"
หัวหน้าห้องเดินมาโวยเองเลย แต่เพื่อนๆนี่สิเหมือนรู้หันมามองกันพรึ่บ
"อ่า โชคดีจังอ่ะปุ่น จับได้เสื้อคู่ร้ากก เราอยากได้บ้างอ่า"
พริกหวานทำตาปริบๆมาแต่ไกล
"เอ๋ เสื้อคู่รักหรา อิอิ เอาไปให้พ่อหมีขาวเราดีกว่าเนะ"
"ว้าย ญี่ปุ่นๆ จะไปไหนค้า ยังไม่เสร็จเลย"
"แหะๆ ลืมตัวเนะ"
"อ่าเราได้ของไอ้หญ้าแห้งอ่ะ ไรวะหนักฉิบ"
"อิอิ แกะดิของเราน่าร้ากเนะ"
"เหอๆ มึงทำให้กูกลัวรู้ไหมเนี่ย แว้กก ผ้าห่ม"
"ลายอิ๊กคิวซังด้วยน้า หายากนะเนี่ย ปลาดุกโชคดีจริงๆเนะ"
ตบบ่าเพื่อนแปะๆ ส่วนเอกหน้าเหมือนจับได้กล่องเปล่า เซ็งสุดๆ พอจับฉลากเสร็จก็กินขนมกันนิดหน่อยแล้วก็แยกย้ายกันไปดูการแสดงหรือร่วม กิจกรรมได้ตามความชอบ
"ใครวะแบกหมีตัวเบ้อเร่อมาโน่นน่ะ"
เบนซ์สะกิดบอกเฟียตขณะกำลังจัดเตรียมสถานที่เพื่อการแสดง ปีนี้แกงค์นี้ไม่ได้ร่วมแสดงด้วยแต่ก็ต้องร่วมมือกับเพื่อนๆในห้องช่วยกัน เตรียมที่นั่งหรือเชิญชวนให้เพื่อนๆน้องๆเข้ามาดูละครของชั้นตนให้มากที่สุด
"บ้าที่ไหนวะ ฮ่าๆๆ แบกหมี"
เฟียตเองก็หันมาหัวเราะชอบใจ แต่พอไอ้ตัวดีเดินตุ๊ต๊ะมาใกล้ มันก็ยกหมีออกจากตัว
"อ่า หนักเนะ ลุกหมีน้อย อิอิ"
"แว้กก ไอ้เปี๊ยกของมึงนี่หว่า ฮ่าๆๆ นึกยังไงวะอุ้มหมีตัวเท่าควาย"
เบนซ์หัวเราะลั่น ส่วนเฟียตหุบรอยยิ้มแทบไม่ทัน
"แอ่ะ มาว่าลูกหมีน้อยเค้าน้า นิสัยมะดี ฮึ"
ทำหน้าย่นใส่แต่กอดหมีไว้นะ
"พ่อหมีขาวทำไรอ่า"
ไม่มองหน้านะเวลามันงอน
"อ้อเตรียมสถานที่ไงแม่หมี นี่เอามาจากไหนวะ"
"จารย์ให้มาอ่า เค้าน่าร้าก อิอิ"
"หือ ให้หมีตัวเบ้อเร่อเนี่ยนะ"
"ลูกหมีน้อยน้า"
"ฮ่าๆๆ หมีลุกเป็นหมี โว้ย ขำโว้ย"
ดูเจ้าเบนซ์มันออกหน้าออกตามาก ไอ้ตัวแสบลุกขึ้นแล้ว
"ว่าเค้าหรา"
เดินไปใกล้แล้วแบมือตีเข้าที่สีข้าง
"เว้ย เจ็บนะมึง แซวหน่อยก็ไม่ได้"
"เดี๋ยวเค้าบอกพริกน้ามาว่าเค้าอ่า"
"เฮ้ย เกี่ยวไรกับมันวะ ไม่เอาๆ ไม่อยากเคลียร์"
เบนซ์เดินหนีไปหลบหลังเฟียต
"พ่อหมีขาวอุ้มลูกหมีน้อยดิ อิอิ นุ๊มนุ่มเนะ"
"เฮ้ย บ้าอายคน"
"แอ่ะ จะอุ้มไม่อุ้มอ่า"
แป่ว มันท้าวสะเอวแล้วครับท่าน
"คร้าบ มามะอุ้มลูกหมีน้อย จารย์คนไหนให้วะ ฮ่าๆๆ เข้าใจให้นะเนี่ย"
"อิอิ น่าร้ากเนะ เค้าจานอนกอดลูกหมีด้วยน้าคืนนี้อ่ะ"
"อ้าวแล้วพ่อหมีล่ะ"
"ฮึ งอนเนะ พ่อหมีมาว่าลูกหมีน้อยเค้าอ่า"
"อ้าวนะ พ่อหมีไม่ได้ว่าซะหน่อย"
"เอาละเว้ย เรื่องของครอบครัวเขา ไม่ยุ่งดีกว่า"
"พ่อหมีขาวๆ อุ้มให้หน่อยเนะ เค้าหนักอ่ะ"
"ไหนเอาลูกหมีน้อยมาให้พ่อหมีอุ้มหน่อย"
เฟียตเองก็นะ เล่นด้วยเอาหมีโคอะล่ามานั่งไว้ที่ตัก
"อิอิ น่าร้ากเนะ ลูกหมีน้อยกะพ่อหมีขาว อิอิ"
"เดี๋ยวแม่หมีนั่งอยู่นี่นะ เดี๋ยวพ่อหมีไปช่วยเพื่อนๆก่อน"
"เนะ แต่เค้าอยากกินน้ำหวานอ่า"
"เบนซ์เว้ย น้ำเขียวเหมือนเดิมหน่อยมึง"
ร้องบอกเบนซ์ทันที
"อ้าว เกี่ยวไรกะกูวะเมียกูก็ไม่ใช่"
"ไอ้เบนซ์"
"เออๆ ซวยชิบหาย"
"อ่า พริกมาเนะ พริกๆ ไปซื้อน้ำหวานกะพี่เบนซืหน่อยดิ"
ญี่ปุ่นร้องเรียกพริกหวานที่กำลังเดินมาพร้อมเพื่อนๆในห้องเพื่อจะมาดูการแสดงละครของรุ่นพี่ ม ๖
"เอ้ย ไม่เอากูไปคนเดียวดีกว่า"
"ฮึ ทำไมอ่ะ เค้าจะไปด้วย เรื่องเมื่อคืนยังไม่เคลียร์นะพี่เบนซ์"
พริกหวานร้องมาแต่ไกล
"เอ่ เรื่องรายหราพริก"
"อิอิ ไม่บอกอ่า ไปกะพี่เบนซ์ดีกว่า"
ว่าแล้วก็วิ่งไปตัวติดกับเบนซ์เลย
"น่าฉงฉัยเนะ"
"ไปสงสัยอะไรเค้าแม่หมี เดี๋ยวละครก็เล่นแล้ว"
"อิอิ หัวหน้าๆ ไม่อยากมีแฟนหรา พี่ฟอร์ดว่างเนะ จีบเล้ย"
ดูมันเป็แม่สื่อแม่ชักไปเรียบร้อย
"บ้าเหรอปุ่น ไม่เอาอ่ะ พี่ฟอร์ดตัวใหญ่ เราชอบตัวเล็กๆ อิอิ"
"อ่า งั้นจีบบุ้งเนะ บุ้งตัวแคระๆ"
"แว้กก ใครแคระอ่าปุ่น เราแค่ตัวเล็กน้า"
เพื่อนๆที่อยู่ข้างหลังนั่งเรียงแถวกันอยู่อย่างไม่เป็นระเบียบ เดินไปมาหยอกล้อกัน ส่วนเฟียตนั่งอยู่ข้างๆไอ้ตัวแสบมีหมีโคอะล่านั่งอยู่ติดๆ เด่นกว่าใครเพราะหมีมันตัวใหญ่ พอน้องๆห้องอื่นทยอยเข้ามาในหอประชุมก็พากันมองเป็นตาเดียว แต่สนใจใครที่ไหนล่ะ นั่งหันหน้าหันหลังคุยกับคนโน้นคนนี้อยู่ ละครเริ่มเล่นไปแล้ว แต่ว่า เฮ้อไอ้ตัวแสบมันหลับสิครับ นั่งหลับกอดหมีโคอะล่าอยู่ ตาเฟียตก็เบียดเข้ามาใกล้ๆ เอามือลูบหัวอยู่
"แม่หมีๆ ตื่นได้แล้ว เขาเลิกแล้ว ป่ะกลับบ้าน"
วันนี้ตาเฟียตหอบกระเป๋าใบโตมาด้วย เป็นกระเป๋าสะพายข้างเหมือนกระเป๋านักกีฬาทั่วไป
"อือ"
"อือไร ตื่นได้แล้วเพื่อนเขากลับกันหมดแล้วเนี่ย"
เพื่อนๆกลับหมดจริงล่ะครับ เพราะว่ามันปลุกไม่ยอมตื่น
"อือ"
"มากินหนมหวานมา"
"อ๊ะ หนายอ่า"
ดูมันไม่เคยเปลี่ยน ตานี่ปรือเชียวไม่รู้ไปเหนื่อยจากไหนมา
"อ่าพ่อหมีขาวหลอกเค้าอ่า"
"ฮ่าๆๆ แล้วจะตื่นไหมล่ะถ้าไม่หลอก"
"แอ่ะ อุ้มลูกหมีน้อยเนะ"
ทำหน้าย่นใส่แล้วลุกขึ้น เฟียตได้แต่ยิ้มๆแล้วอุ้มหมีโคอะล่าไว้ข้างเอว แล้วก็เดินเคียงข้างกันออกไปนอกโรงเรียน
"แม่หมีๆ วันนี้พ่อหมีมีของขวัญให้ด้วยนะ"
"เอ๋ หนายอ่า มะเห็นมีเนะ ฮึ"
"อ้าว อยู่ในกระเป๋านี่ไง เปิดดูดิ"
ปรี่เข้าหาทันที
"อ่า กล่องหย๊ายหย่ายเนะ"
ญี่ปุ่นจับกล่องไว้ในมือ เอาหูแนบเขย่าอีกต่างหาก
"อารายหรา"
"เปิดดูดิ"
"อิอิ อ่าเสื้ออีกแล้วเนะ"
เสื้อยืดสีขาวสกรีนลายมีรองเท้าอีกคู่
"ทำมายมีสองตัวอ่าพ่อหมีขาว เนี่ยเค้าก็จับฉลากได้เนะ"
"ก็ของพ่อหมีตัวนึงไง ไหนของแม่หมีน่ะดูหน่อย"
"แอ่ะ ห่อของขวัญให้ตัวเองหรา อิอิ"
มันก็ยุกยิกอยู่นะ พอเฟียตเห็นเสื้อก็ยิ้มออกมา
"เอาน่า ชอบไหม"
"เนะ แต่น่าจะเป็นของกินอ่า"
นั่นว่าแล้วเชียว เฟียตหัวเราะกิ๊กทันที
"เสื้อคู่รักไงแม่หมี ตัวของพ่อหมีเขียนว่า รักแม่หมี ของแม่หมีเขียนว่า รักพ่อหมีขาว"
"น่าร้ากเนะ งั้นเค้าให้พ่อหมี ตัวนี้เนะ เค้าเป็นสวีตฮาร์ต อิอิ เอ๋แล้วของลูกหมีน้อยอ่า"
"อ้าว เพิ่งได้มานี่เดี๋ยวพ่อหมีสั่งเขาทำให้"
"เนะ"
ดูมันลั่นล้านะ เดินถือเสื้อกับรองเท้านำหน้า เฟียตเองก็อุ้มหมีโคอะล่าเดินตาม หน้าโรงเรียนประดับประดาไปด้วยไฟแสงสีสวยงามระยิบระยับอยู่
"แม่หมีๆ"
"เนะ"
"พ่อหมีรักแม่หมีนะ"
เฟียตเองเรียกญี่ปุ่นให้เดินกลับมาหา ตอนถึงหน้าโรงเรียน
"อิอิ เค้าก็รักพ่อหมีขาวเนะ"
ญี่ปุ่นยิ้มอายๆ เพิ่งรู้ว่ามันก็อายเป็น ร่างของเด็กชายสองคนเดินเคียงคู่กันมาพรอ้มสมาชิกใหม่ในครอบครัวหมี แสงที่แวดล้อมแม้จะสวยงามเพียงใดคงแพ้แสงในใจที่ทอประกายงดงามเหลือจะคณา
เขียนโดย อิ๊กกี้
ปล ที่จริงเขียนตอนนี้ไว้กะจะลงให้ทันวันสิ้นปี แต่ดันมีเหตุ ยังไงก็คงไม่สายไปนะครับ นานไปหน่อย อิอิ
หัวข้อ: My Sweetheart Valentine **อัพเดทปกคร้าบ** หน้า 164** (อ่าน 1007506 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก