จุ๊บๆๆๆ ลั่นล้า เค้ามาแล้ว อ่าหนมน่ากินมากมาย น้ำยายไหล อิอิ อ่าทุกคนก็รู้แล้วดิว่าต้องเอาขนมมาล่อ ถึงจะมา แหะๆๆ
อ่านขำๆน้า อย่าจริงจัง ยิ้มๆๆ รักกันๆๆๆ (ผู้นำแฟชั่น)พอไปโรงเรียนสายตาทุกคนก็จ้องมองมาที่ญี่ปุ่นกับเฟียต คนตัวใหญ่ดูมีอาการเขินอายเล็กน้อย แต่คนตัวเล็กแว่นหนาไม่ได้สนใจใครเลย ตอนอยู่กับเฟียตไม่มีใครกล้าเข้ามาล้อเลียนเพราะเกรงใจ แต่พอแยกแถวกันแล้วญี่ปุ่นแยกไปห้องของตนเอง นักเรียนทั้งมัธยมต้น ทั้งเพื่อนรุ่นเดียวกันต่างมารอญี่ปุ่นอยู่ ชื่อเสียงที่โด่งดังขึ้นอีกรอบเพราะข่าวลือกันไปทั่วโรงเรียนว่าญี่ปุ่นกับ เฟียตคบหากัน
"เอ๋ ทำมายคนเย๊อะเยอะเนะ มาทำอารายกันน้า"
ญี่ปุ่นสะกิดบอยแล้วทำหน้างงๆ
"เออนั่นดิ พวกนี้มาทำไรกันวะ"
เอกพูดขึ้นแล้วเดินเบียดๆบอย
"นี่นายญี่ปุ่นหน้าเอ๋อ ได้ข่าวว่านายคบกับพี่เฟียตเหรอ"
เสียงของเพื่อนรุ่นเดียวกันต่างห้องจิดเสียงถามขึ้น จากนั้นก็มีเสียงจอแจดังกระหึ่ม
"เอ๋ นายรู้ได้ไงอ่ะ อิอิ เป็นความลับน้า ว่าเค้ากะพ่อหมีขาวคบกันน่ะ"
"เอ้ย ปุ่นไปบอกเขาทำไม"
บอยสะกิดบอก ญี่ปุ่นทำหน้าเหรอหรา
"ทำมายหรา นายอยากมีแฟนเหมือนเราหรา"
"วุ้ย หน้าตาก็เอ๋อๆ ทำไมพี่เฟียตชอบไปได้นะ คนน่ารักๆมีเยอะแยะ"
"นั่นสิ เราน่ารักกว่าตั้งเยอะ เรียนก็เก่งกว่า ทำไมพี่เฟียตไม่สนใจเราบ้างนะ"
"ดูสิ ทำหน้าเอ๋อแบบนี้อ่ะ เฮ้อโลกนี้ช่างไม่ยุติธรรม"
สรุปว่าพวกนี้คือบรรดาแฟนคลับของเฟียตนั่นเอง บางคนตามปลื้มมาตั้งแต่มัธยมต้น แต่ก็ได้แต่ตามเพราะเฟียตไม่ได้แลตามอง
"เอ๋ พูดเหมือนอิจฉาเราเนะ อิอิ มะต้องอิจฉาน้า เพราะว่าเราน่าร้ากก เหอๆๆ พวกนายอ่าคงยากเนะ เพราะไม่น่าร้ากกก"
"แว้กกก ไอ้ญี่ปุ่นบ้า"
"อะไรกันค้า อะไรกัน มามุงอะไรกัน"
แกงค์ริต้าเดินมาทำท่าทางเหมือนนางพญาแผ่รัศมีสาวแตกแหลกราญมาแต่ไกลมีซาร่ามาด้วย
"อ่าพี่คนสวย มาหาเค้าหรา"
"ว้าย หนูญี่ปุ่นของเจ๊ นี่วันนั้นอ่ะ พี่เนเค้าเหวี่ยงเจ๊นะคะ"
ซาร่าปรี่เข้ามาหาญี่ปุ่น
"เอ๋ เจ็บไหมอ่า หนายเจ็บตรงไหน"
"ว้าย มันเป็นคำอุปทานค่า น้องญี่ปุ่นนี่ก็"
"คุณน้องคะ เรื่องข่าวลือกะพี่เฟียตอ่ะ จริงเหรอคะ"
ริต้าถามขึ้นเพราะตนก็เป็นหนึ่งในบรรดาแฟนคลับของเฟียต
"อิอิ จริงน้า"
"ว้าย กรี๊ดดด"
เสียงดังอื้ออึงขึ้นพร้อมกัน
"น้องญี่ปุ่นขา รู้ไหมว่าหักอกเจ๊นะเนี่ย"
ริต้าทำหน้าเศร้าหันไปกอดเพื่อนสาวอีกคน
"เอ๋ พี่คนสวยชอบพ่อหมีขาวเค้าหรา"
"อร๊ายย มากกว่านั้นค่า เค้าเรียกว่ารัก เป็นรักแรกพบ แค่เพียงเจอ เจ๊ก็รู้ว่า เยส คนนี้แหล่ะ คือคนที่ใช่ คือคนที่พระแม่อุมาเทวีส่งมาให้เจ๊ แต่พระแม่เจ้าขา ทำไมทำร้ายลูกเยี่ยงนี้ หัวอกลูกกลัดหนองแล้วลูกสาวแสนสวย เซล่ามูนคนนี้จะใช้ชีวิตที่บอบบางอยู่บนโลกใบนี้ได้อย่างไรค้า พระแม่อุมาเจ้าขา"
ริต้าทำท่าคว้าดาวเพ้อออกมา
"อิอิ ตาหลกอ่า ทำท่าอารายอ่า"
"นี่ น้องญี่ปุ่นขา เจ๊กำลังอินนะค้า อย่ามาล้อเจ๊น้า นี่เห็นว่าเป้นน้องญี่ปุ่นของเจ๊นะเนี่ย เจ๊ถึงยอมหลีกทางให้ ถ้าเป็นคนอื่นเจ๊ตามไปตบมันแล้ว"
ริต้าพูดทีเล่นทีจริง
"อ่า ห้ามตบเค้าน้า เค้าน่าร้ากน้า"
"ค่า เพราะฉะนั้น คนน่ารักก็ต้องคู่กะคนหล่อ สำหรับเจ๊เกิดมาอาภัพนัก เพราะสวยเวอร์เกินไป สวยจนผู้ชายเข้าใจผิดทั้งโรงเรียนแล้วว่าเจ๊ สูงส่งเกินไปชายใดหนอถึงจะคู่ควรกับสาวงามหยาดเยิ้มอย่างเจ๊"
"แหว่ะ พอเถอะย่ะหล่อน เพ้อเยอะแล้ว สวยมากหล่อนน่ะ สวยไม่มีที่ติ สวยทุกตรง"
ซาร่าตัดประชด ริต้าทำหน้าเบ้ใส่ทันที
"ว่าแต่พี่เฟียตเป็นไงบ้างค๊ะ น้องญี่ปุ่น"
"เอ๋ พ่อหมีขาวเค้าน่ะหรา ก็ดีน้า ตามใจเค้าอ่า"
"ม่ายช่าย อันนั้นอ่า อันนั้น"
"เอ๋ อันหนายอ่า มีหลายอันเนะ"
"แหม น้องญี่ปุ่นขาไร้เดียงสาจริง ก็น้องชายอ่ะค่า ว้าย อาย"
พูดเองทำท่าอายเอง ซาร่าม้วนตัวบิดเป็นเกลียว
"อิอิ หย่ายน้า หย๊ายหย่าย"
"กรี๊ดดดด จริงเหรอค้า"
"สมคำเล่าลือ เท่าไหนค้าน้องญี่ปุ่น"
เสียงกรี๊ดของเด็กนักเรียนโรงเรียนชายล้วนดังสนั่นหวั่นไหว นี่ถ้าหลับตาฟังคงคิดว่าอยู่ในโรงเรียนหญิงล้วนเป็นแน่
"เอ๋ ก็เท่าเนี๊ยะ"
ญี่ปุ่นยกแขนตัวเองขึ้น ไม่มีเขินไม่มีอาย
"กรี๊ดดดด พระเจ้าจอร์จมันสุดยอด มันอะแมสมั่กค่า"
ริต้ากับซาร่าร้องขึ้นพร้อมกัน แต่ญี่ปุ่นเรื่องโวนี่ก็ไม่ใช่ย่อย พูดเกินจริงอยู่ร่ำไป
"อิอิ เค้าไปเรียนดีกว่าเนะ ไหนอ่าพี่คนสวย หนมเค้าอ่า"
ก่อนไปยังไถได้อีก ซาร่าล้วงเข้าไปในกระเป๋าเป้สีชมพูหวานแล้วหยิบเอาห่อขนมออกมาให้
"อ่าน่าร้ากเนะ พี่คนสวย เดี๋ยวเค้าติดต่อพี่เน๊เน้ให้เนะ"
"ว้าย จริงน้า เจ๊จะรอค่าสำหรับพี่เนของซาร่า ถึงเหวี่ยงติดกำแพงเจ็บแค่ไหน ซาร่าคนสวยและสวยกว่าริต้ายอมได้ยอมทน ซาร่าทนด้ายยค่า ชั้นจองนะยะพี่เนอ่ะ สัญญานะค้าน้องญี่ปุ่นของเจ๊"
"ชั้นเอาพี่เบนซ์"
"ว้าย งั้นชั้นเอาพี่ฟอร์ด"
ร้องเรียกกันระงมหน้าห้อง บอยต้องดึงตัวญี่ปุ่นเข้าไปในห้องเรียนก่อนที่อาจารย์จะมา
"ดังใหญ่แล้วนะปุ่นนายอ่ะ"
"แม่หมูน้อย เค้ายืมลอกการบ้านฟิสิกส์หน่อยดิ"
เอกเดินมาข้างๆส่งสายตาหวานเยิ้ม
"อ่ะ พ่อหมูไม่ได้ทำเหรอ เห็นมะเมื่อคืนบอกให้ทำก็ไม่ยอมทำ"
พูดแล้วอายหน้าแดง ญี่ปุ่นมองดูตาปริบๆ
"อ่า อิอิ พ่อหมูกะแม่หมูหรา เหมือนเราเลยเนะ เราก็พ่อหมีกะแม่หมี อิอิ"
"ก็ขอยืมมาก๊อบหน่อย มันน่ารักดี"
บอยบอกเขินๆ
"อิอิ ก็ได้เนะ แต่นายไม่มีค่าลิขสิทธิ์ให้เราหรา"
"เว้ยไอ้หญ้าแห้ง เกินไปแล้ว มึงจดไว้ตอนไหนวะ" เอกโวย
"เอ๋ เราพูดก่อนน้า มะได้ๆ บอยต้องทำการบ้านให้เราด้วยล่ะ ไม่งั้นเราจะไปฟ้องพ่อหมีขาวเนะ ว่าบอยกะปลาดุกลอกเลียนแบบ ฮื่อ"
ฉายแววตัวโกงออกมาทันที
"เอ้ย บ้าเหรอปุ่น ก็ได้ๆ"
"เอ้ย ไม่เอานะแม่หมูน้อย แล้วของพ่อหมูล่ะไม่ทำให้เหรอ"
"แอ่ะ ขี้อิจฉาน้าปลาดุก นิสัยไม่ดี เดี๋ยวบอกบอยเหวี่ยงใส่เลย"
เพิ่งจำมาจากซาร่าเมื่อครู่เอามาใช้ทันที
"อ่า ไอ้หญ้าแห้งร้ายกาจ แม่หมูอย่าไปทำให้มันนะ เดี๋ยวแม่หมูน้อยของพ่อหมูเหนื่อย"
ลงท้ายประโยคเสียงหวาน ทำให้บอยอายม้วนไป
"แอ่ะ เป็นไรอ่าบอย อายหรา"
ญี่ปุ่นทำหน้าล้อเลียน เพื่อนๆทั้งห้องเข้ามารุมถามญี่ปุ่นเกี่ยวกับเฟียตและความสัมพันธ์ของทั้ง สองคน ญี่ปุ่นก็โม้แหลกไม่มีอาย เพื่อนๆทั้งชั้นต่างก็อยากมีแบบญี่ปุ่นบ้าง พอพักเที่ยงต่างก็เขียนจดหมายบอกรักเอาไปให้รุ่นพี่ เรื่องนี้โด่งดังไปทั้งโรงเรียนโดยเฉพาะในหมู่นักเรียนมัธยมต้นกับมัธยมสี่ ทำให้บรรดารุ่นน้องต่างอยากมีแฟนเหมือนกับญี่ปุ่น รุ่นพี่หลายคนถึงกับงงกับการเปลี่ยนแปลงครั้งนี้ เพราะรุ่นน้องที่มาส่งสายตาหวานฉ่ำคอยส่งจดหมายรักให้ แต่สำหรับญี่ปุ่นไม่ได้สนใจใครอยู่แล้ว โม้คุยโวตีไข่ใส่สีไปตามเคย ลั่นล้าอยู่ไม่ได้ใส่ใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น พอพักเที่ยงก็รีบแจ้นไปช่วยป้าขายข้าวแกงอย่างเช่นทุกวัน
"ว่างไงจ๊ะที่รักของพ่อหมี หิวไหม"
เฟียตยืนคอยอยู่แล้วที่ร้านของป้า
"อ่าพ่อหมีขาว อิอิ มาช่วยป้าขายของหรา"
"อืม มาช่วยแม่หมีไง คิดถึงจัง"
"เอ๋ คิดถึงทำมายอ่า เค้ามะเห็นคิดถึงพ่อหมีเลยเนะ"
"เฮ้ย ทำไมไม่คิดถึงวะ"
เฟียตทำเสียงดุ
"เอ๋ ก็เรียนเนะ คิดเลขกะคิดภาษาไทยเนะ ย๊ากยาก เค้าเลยมะคิดถึงอ่า"
เฟียตยิ้มออกมา "เฮ้อ มันซื่อหรืออะไรวะเนี่ย" เฟียตบ่นในใจแต่ก็เป็นสุขใจยิ่งนัก
"ป้าคร้าบ วันนี้ญี่ปุ่นพาพ่อหมีขาวมาช่วยน้า ป้าให้พ่อหมีขาวกินข้าวด้วยน้า"
ญี่ปุ่นหันไปร้องบอกป้าหลังจากทำความเคารพเรียบร้อยแล้ว
"ต๊ายตาย อะไรค๊ะ หนู อี้ปุ่ง พ่อมงพ่อหมี น่ารักเชียว ได้จ้า มาๆกินกันก่อนจะได้ช่วยป้าขาย"
"อิอิ เห็นมะพ่อหมีขาว เค้าช่วยให้พ่อหมีขาวประหยัดน้า"
"เออ เอาให้แน่ อย่ามาไถแดกไอติมล่ะมึง"
"แอ่ะ รู้ทันเค้าน้า น่าร้าก"
ญี่ปุ่นทำเนียนไม่สนใจเข้าไปยืนประจำที่โดยยังไม่ยอมกินข้าว เฟียตเองก็ยืนอยู่ข้างๆเขินเหมือนกัน
"เฮ้ย ไอ้เฟียต นี่มึงมาเป็นพ่อค้าตั้งแต่เมื่อไหร่วะ"
พอเพื่อนๆกลุ่มของเฟียตมาก็แซวขึ้นทันที
"เหมือนว่ะ ฮ่าๆๆ เขาเรียกตามเมียเว้ยพวกเรา"
"ท่าจะรักจริงเว้ย ไอ้เปี๊ยก มึงมีอะไรดีวะ"
ทั้งเบนซ์ จี๊ป ฟอร์ด ยืนอยู่หน้าร้านพูดเสียงดังอยู่
"เอ๋ มาว่าพ่อหมีขาวเค้าน้า ซื้อเลยๆ พี่จี๊ปอ่า กินพะโล้น้ากะไข่ดาว จะได้โตเร็วๆน้า พี่เบนซ์มะหล่อกินผัดผักไปน้า กะไก่ทอด พี่ฟอร์ดนิสัยดีน้า เค้าแถมผัดวุ้นเส้นให้สองเส้นน้า"
"แว้กก พวกกูไม่กิ๊น"
"ป้าคร้าบ พี่เค้ามาสั่งแล้วมะเอาอ่า"
ร้องฟ้องป้าที่ทำกับข้าวเพิ่มอยู่ในบู๊ทหลังร้านถัดไปจากที่ทั้งสองคนยืนทันที
"เฮ้ย แดกเว้ย ไม่แดกไม่ได้"
เฟียตขู่ขึ้น ทั้งสามคนทำหน้าประหลับประเหลือก
"แสบจริงๆ ผัวเมียคู่นี้"
"อ่า นายๆกินข้าวหรา มาๆ พี่เบนซ์จาเลี้ยง"
"แว้กก ไอ้เปี๊ยก ใครจะเลี้ยงวะ จ่ายเองเว้ย"
ญี่ปุ่นกวักมือเรียกเพื่อนชั้นเดียวกันที่เดินมากับเพื่อนอีกคน ยืนทำท่าอายไม่กล้าเข้ามาพอญี่ปุ่นพูดขึ้นก็ปรี่เข้ามายิ้มหน้าบาน
"เอ๋ นายไฟสูงเขียนจดหมายมาให้พี่เบนซ์หรา ให้พี่เค้าดิ พี่เค้าก็อยากมีแฟนน้า"
พูดอยู่ฝ่ายเดียว แต่เด็กคนนั้นก็ล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงหยิบเอาซองจดหมายออกมายื่นให้เบนซ์อายหน้าแดง
"เฮ้ย อะไรวะไอ้เปี๊ยก ใครอยากมีแฟน กูไม่ใช่ตุ๊ดเว้ย"
"เอ๋ เค้าก็ไม่ช่ายตุ๊ดเนะ ทำมายอ่า หัวโบราณเนะ อ่าล้าสมัยอ่าพี่เบนซ์"
ทำหน้าตาเบะหน้าย่นใส่ เฟียตหัวเราะลั่น
"สม กวนตีนเมียกูดีนัก"
"รบกวนด้วยนะครับ รุ่นพี่"
เด็กคนนั้นพูดแล้ววิ่งหนีไปเลย ท่าทางคงดูหนังญี่ปุ่นมากเกินไป
"เฮ้ย ไอ้น้อง"
เบนซ์ได้แต่อ้าปากค้าง แต่ในมือยังกำซองจดหมายอยู่
"อิอิ มีแฟนแน่ๆน้า เหอๆๆ มีดิพี่เบนซ์ จาได้เหมือนเค้ากะพ่อหมีขาว"
"ห๊า อะไรน๊ะ มึงเรียกไอ้เฟียตว่าอะไรน้า"
ทั้งสามคนร้องขึ้นทำตาโตเท่าไข่ห่าน
"เอ๋ ก็พ่อหมีขาวเนะ เค้าก็เป็นแม่หมี"
"แม่หมีอ้วนตะหาก"
เฟียตพูดขึ้นแล้วยิ้มให้
"แอ่ะ ว่าเค้าอ่า พ่อหมีขาวอ่า ชิ"
หวานใส่ไม่สนสื่อไม่สนใคร
"อ่า" ทั้งสามอ้าปากค้างมองหน้ากันเหรอหรา
"กูล่ะยอมมึงจริงๆ ไอ้เปี๊ยก มึงเอาไอ้เฟียตอยู่หมัดเลยนะเนี่ย"
ฟอร์ดพูดขึ้นก่อนจะเดินไปหาที่นั่งกินข้าว เด็กนักเรียนมองดูอยู่เต็ม คอยสังเกตุอาการของทั้งสองคน เฟียตรู้สึกเขินๆบ้าง แต่ญี่ปุ่นไม่ได้สนใจใครเช่นเคย วันนี้ขายดีไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็ขายหมดเกลี้ยง ป้าดีใจใหญ่เพราะทำอาหารเพิ่มตั้งหลายรอบ ให้รางวัลคนละสองร้อย
"อ่า เค้าเก็บเองเนะ เค้าปาหยัดกว่าพ่อหมีเนะ"
"เฮ้ย ค่าแรงกูนะเว้ย"
"เอ๋ หือกะเค้าหรา เดี๋ยวตีน้า"
ญี่ปุ่น ทำหน้าย่นใส่ ฉวยเงินไปทันที เฟียตทำหน้าเซ็งๆ ที่จริงไม่ได้ใส่ใจกับจำนวนเงินแค่นี้แต่อย่างใดเพราะปกติเลี้ยงข้าวคนตัว เล็กก็หมดไปโขอยู่ในแต่ละวัน แค่อยากจะแกล้งคนตัวเล็ก พอไปนั่งกินข้าวก็ยังหวานกันอยู่ เด็กนักเรียนที่กินข้าวเสร็จแล้วตามปกติจะรีบไปทำธุระส่วนตัว ไปเล่นหรือเข้าห้องสมุดตามประสา แต่วันนี้ไม่มีใครออกจากโรงอาหารเลย คนจอแจแน่นโรงอาหารมองดูเฟียตกับญี่ปุ่นเป็นตาเดียว บอยกับเอกก็ได้โอกาสหวานกันไม่ยอมคู่นี้เหมือนกัน
"แอ่ะ ทำไมพ่อหมีมะกินไก่เนะ กินๆเนะจะได้แข็งแรง"
"แม่หมีป้อนหน่อยดิ"
"อ่า อายเนะ อ้ำ"
ปากพูดว่าอายแต่ตักชิ้นไก่ในจานยกขึ้นใส่ปากเฟียตทันที เสียงเด็กฮือฮาขึ้นทันที
"อ่า เค้าอยากกินน้ำหวานอ่า พ่อหมีขาว"
"หือน้ำเขียวเหรอ"
"ช่าย ใส่มะนาวด้วยน้า"
"จ้า แม่หมีอ้วน"
"แอ่ะ ว่าเค้าอ่า เค้ามะอ้วนซะโหน่ย เค้าแค่กลมๆเนะ อิอิ"
เฟียตเดินฝ่าฝูงชนไปซื้อน้ำให้ญี่ปุ่น ตอนแรกอายเหมือนกันแต่ตอนนี้ไม่แล้ว เพราะเขาคิดว่าเขาได้อยู่กับคนที่ทำให้เขามีความสุขที่สุดแล้วในตอนนี้ อีกมุมหนึ่งของโรงอาหาร มีคนกำหมัดแน่นกัดฟันอยู่ โฟคเดินหนีไปตั้งนานแล้วพอเห็นภาพบาดตาบาดใจ พอเขารู้ระแคะระคายมาว่าญี่ปุ่นไปนอนค้างที่หอของเฟียตเหือบทุกคืนก็หัวใจ สลาย พูดน้อยลงไม่สุงสิงกับใครนอกจากเพื่อนหอเดียวกัน นั่นคือโด่งซึ่งเข้าใจโฟคดีกว่าใคร แต่โฟคก็เก็บตัวเงียบ รอโอกาสที่เขาจะได้เข้าใกล้ญี่ปุ่นบ้าง รู้ว่าตอนนี้มันเป็นไปได้ยาก แต่อย่างน้อยเขาก็รู้ว่าญี่ปุ่นยังมีใจให้อยู่ไม่มากก็น้อย อีกอย่างปีหน้าเดือนมีนาคม เฟียตก็จะจบแล้ว เวลาของเขาก็จะมาถึง โฟคคิดแบบนี้แล้วจึงเดินหนีไป
"พ่อหมีขาวๆ ทำมายคนเย๊อะเยอะเนะ เค้ามาทำอารายกันอ่า"
ญี่ปุ่นถามขึ้นเมื่อกินข้าวเสร็จเดินเอามือเกี่ยวหูกางเกงนักเรียนเฟียตเดินตามกันต้อยๆไปทางร้านขายไอติม
"เขามาดูเราไง แม่หมีอ้วน"
"อ่า เค้ามะใช่น้องแพนด้าน้า มามุงดูเค้าอ่า"
"ฮ่าๆ คล้ายๆแล้วล่ะ"
"แอ่ะ ว่าเค้าอ่า อิอิ วันนี้กินสตรอแบรี่เนะ กะแคนตาลูป"
สนใจที่ไหนเดินลิ่วนำไปก่อน เจ้าของร้านคุ้นเคยกับญี่ปุ่นกว่าใครเพราะแสดงอิทธิฤทธิ์ไว้แล้วเพราะขอเขาลดราคาจนเจ้าของร้านใจอ่อน
"อย่าแดกเยอะนะเว้ย แม่หมีเดี๋ยวกลมไปกว่านี้นะ"
เฟียตล้อเลียนเมื่อได้ไอติมมาถือไว้ในมือ
"แอ่ะ ไม่อ้วนน้า เค้ากินดีกว่า อ่า อาหย่อยเนะ"
ด้านเบนซ์พอกินข้าวเสร็จก็ไปนั่งเล่นที่ห้องของชมรมแบดมินตันทำนั่นทำนี่ไป
"เฮ้ย มึงเปิดจดหมายน้องเขาอ่านหรือยังวะไอ้เบนซ์ เด็กเดี๋ยวนี้มันกล้าเนอะ"
ฟอร์ดพูดขึ้น
"เออ ไหนๆ เอามาดูหน่อยดิ มันเขียนว่าไงวะ ฮ่าๆ มีเด็กมาส่งจดหมายรักให้นะมึง"
"เฮ้ย เป็นบ้าไปแล้ว กูชอบหญิงเว้ย ไม่สนหรอกพวกบ้า"
"อ้าว ชอบหญิงแล้วไมหน้าแดงวะ ไอ้นี่ไหนเอามาดูดิ"
จี๊ปเดินมาแย่งจดหมายในมือของเบนซ์ไป
"เฮ้ย จะดีเหรอมึง"
"เออน่า กูนะถ้าได้อย่างไอ้เปี๊ยกกูก็ไม่สนหรอก หญิงหรือชาย อิจฉาไอ้เฟียตว่ะ ไอ้เปี๊ยกมันน่ารัก"
"เออนั่นดิ ถ้าได้อย่างไอ้เปี๊ยกกูก็เอาวะ"
"อ้าว ไอ้นี่ ไหนมึงบอกชอบหญิง ยังไงๆอยู่นะมึง"
ฟอร์ดดักคอ เบนซ์ทำหน้าไม่ถูก
"เว้ย ถ้าเป้นไอ้เปี๊ยกเว้ย คนอื่นกูไม่เอา"
เบนซ์แถไปจนได้
"ฮ่าๆ มึงฟังนะ พี่เบนซ์ครับ ผมชื่อ ไฟสูง อยู่ห้องเดียวกับญี่ปุ่น ผมแอบมองพี่เบนซ์มานานแล้ว พี่เบนซ์มีเสน่ห์ น่ารัก ถ้าพี่เบนซ์จะรับความจริงใจของผมได้ไหมครับ ผมจะรอพี่เบนซ์ที่หน้าโรงยิมเย็นนี้หลังเลิกเรียนนะครับ ไฟสูง"
พอจี๊ปอ่านจบเสียงหัวเราะก็ดังขึ้นทั้งฟอร์ดทั้งจี๊ป
"เฮ้ย นิสัยเสียว่ะ มึงไปอ่านของกูทำไมวะ"
"อ้าว ไหนมึงบอกไม่คิดอะไรวะ ถ้าไม่คิดอะไรก็บอกน้องเขาไปนะเว้ย เดี๋ยวมันจะเสียใจ เอ๊ะ แล้วนี่จดหมายอะไรเยอะแยะวะ"
พอหันไปบนโตีะก็เห็นจดหมายกองอยู่เต็ม
"เว้ย อย่าบอกนะว่า"
"ไหนๆ ของใครบ้างวะ"
ฟอร์ดทำท่าอยากรู้ ทั้งสามคนช่วยกันแยกจดหมายเป็นกองๆ
"เอ้ย ของไอ้ฟอร์ด สิบห้า ของกู สิบแปด ไอ้เปนซ์ ยี่สิบห้า"
จี๊ปร้องขึ้นทั้งสามตกใจรีบคว้าจดหมายของตัวเองไปดู หันหลังให้กัน
พอเลิกเรียนญี่ปุ่นก็เดินออกมาพร้อมบอยกับเอก แต่คู่นั้นเหมือนจะมองไม่เห็นญี่ปุ่นแล้วเพราะกำลังหวานสวีทกันเรี่ยราดราย ทางมา ญี่ปุ่นชวนคุยอะไรก็ไม่คุย หรือไม่ได้ยินจนญี่ปุ่นชักรำคาญ
"บอยอ่า บอยหิวข้าวมะ"
"หือ อะไรน้าปุ่น เราไม่ซักผ้าหรอกวันนี้ พ่อหมูจะเอาไปปั่นให้"
"อ่า เรามะได้ถามซักผ้าซะโหน่ย อ่า"
ญี่ปุ่นทำหน้าเซ็ง พอดีเหลือบไปเห็นเฟียตกำลังเดินออกมาพร้อมเพื่อนๆ จึงปรี่เข้าไปหา
"พ่อหมีขาวๆ อิอิ หิวๆเนะ"
"เอ้ย เจอหน้ากูนี่จะแดกท่าเดียวว่างั้น"
"แอ่ะ ก็เค้าหิวอ่า แอ่ะ เหม็นอ่า ไปทำไรมาอ่า"
ญี่ปุ่นบีบจมูกไว้เพราะเข้าไปอยู่ในกลุ่มคนตัวสูงที่เนื้อตัวเปียกเพราะไปเล่นบาสฯมา ทั้งที่ตัวเองอยู่ชมรมแบดมินตัน
"ไปเล่นบาสฯมาเว้ย"
เบนซ์พูดขึ้น
"เอ๋ พี่เบนซ์ม่ายไปออกเดทหรา เพื่อนเค้าไปรอน้า"
เสียงหัวเราะดังขึ้นทันทีทั้งกลุ่ม
"เออ นั่นดิมึง เดี๋ยวน้องมันก็เสียใจหรอก"
"เฮ้ย ไอ้นี่ วันนี้นัดกูเป็นสิบคน บ้าป่ะวะ จะให้กูแยกร่างไปยังไงวะ"
"อ้าว ไอ้นี่ใครนัดก่อนมึงก็ไปกะคนนั้นดิวะ ปะแม่หมีอ้วน เรากลับห้องเรา"
เฟียตหันมาหาคนตัวเล็กที่ยื่นกระเป๋านักเรียนของตัวเองให้คนตัวใหญ่ถือให้อย่างเคย
"แหม เลิกเรียนก็ไปแหย่กันเลยนะมึง"
เบนซ์ล้อเลียน
"ทะลึ่ง ทำไมวะก็คนมันมีเมียอ่ะ มึงไม่มีก็ใช้มือช่วยไปก่อนละกัน ฮ่าๆ ไปๆ แม่หมี ไอ้พวกนี้กวนตีน"
"ไอ้นี่ พอมีเมียหน่อยเพื่อนชวนไปไหนไม่ไปเลยนะมึง อย่าหักโหมมากล่ะ เดี๋ยวน้องญี่ปุ่นกูจะช้ำ ฮ่าๆๆ"
เพื่อนๆหัวเราะเสียงดัง ญี่ปุ่นยืนฟังอยู่
"เอ๋ เค้าก็ต้องรีบไปทำลูกเนะ เค้าจะมีลูกหมีน้อยน้า มีพ่อหมีขาว แม่หมี แล้วก็ลูกหมีน้อย อิอิ"
วงแตก อึ้งกันทุกคนแม้แต่เฟียตเอง รายนั้นพอหายอึ้งรีบลากแขนคนตัวเล็กไปทันที
"ฮ่าๆๆ เว้ย ชอบไอ้เปี๊ยกนี่จริงๆ ให้ตายเถอะ"
เบนซ์พูดขึ้น แล้วเพื่อนๆก็หัวเราะตาม เฟียตเองเขินเพื่อนเดินหนีมาไกลพอสมควร
"อ่าเค้าเหนื่อยเนะ จารีบไปหนาย"
"เว้ยไอ้บ้า พูดไปแบบนั้นไม่อายเหรอวะ เดี๋ยวเค้าก็รู้ว่าแตกใน"
"เอ๋ แตกในอารายอ่า ก็เค้าอยากมีลูกหมีน้อยเนะ มะเห็นอาย"
เอากันไปใหญ่ คนตัวใหญ่เกาหัวแกรกๆ
"เว้ย มีเมียเด็กมันผิดไหมเนี่ย"
เฟียตบ่นอยู่คนเดียวเพราะคนตัวเล็กกระตุกแขนให้ตรงไปร้านขายข้าวแล้ว
เขียนโดย eiky
หัวข้อ: My Sweetheart Valentine **อัพเดทปกคร้าบ** หน้า 164** (อ่าน 1007761 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก