เกลียด
"ลุฟท์ เย็นแล้วเราไปเดินเล่นรอบๆโรงเรียนไหม เราเห็นมีสวนอยู่ น่าเดินเล่นนะ"
เม้งชวนเพราะกลับเข้ามานั่งที่ห้องจัดข้าวของเสร็จหมดแล้วก็ไม่มีอะไรทำ
"อืม ไปดิ"
"เผื่อเจอรุ่นพี่ด้วย อิอิ"
"หือ เจอรุ่นพี่แล้วทำไมอ่ะ"
"แหมนาย ก็จะได้หมายตาไว้ไง เผื่อถูกใจใครไง"
"อ้าว ไหนบอกจะจีบพี่ดำนั่นไม่ใช่เหรอ"
"แหมนะ เราได้ยินข่าวว่าที่นี่มีแต่เด็ดๆทั้งนั้น นี่ล่ะคือเหตุผลหลักที่เราสอบเข้าโรงเรียนนี้ อิอิ มันก็ต้องมีเผื่อเลือกบ้างอะไรบ้าง"
"อ่าฮะ นายนี่นะ"
"เร็วลุฟท์แดดร่มแล้ว เดี๋ยวตลาดวาย"
เม้งรีบใส่รองเท้าแล้วเข้าไปส่องกระจกหันซ้ายหันขวาอยู่
"หล่อแล้วเม้ง แหมนะ ไม่ให้พลาดเลยนะนาย"
"อุ๊ยไม่ได้หรอก เผื่อเจอเนื้อคู่ อิอิ"
"ตกลงมาเรียนหรือมาหาคู่วะเนี่ย"
ลุฟท์บ่นออกมาเบาๆแล้วยิ้มเพราะเหมือนว่าเม้งจะได้ยิน พอออกจากห้องก็เดินตรงไปยังสวนสาธารณะ
"โห คนมาวิ่งเยอะเลยอ่ะลุฟท์ คนไหนรุ่นพี่บ้างน้า"
สายตาคอยสอดส่ายหาเหยื่อทันที
"นายจะเดินเหรอ เราอยากนั่งอ่ะ เรานั่งรอตรงนี้ได้ไหม ขี้เกียจเดิน"
"ทำไมล่ะ ไม่เรียกเรตติ้งหน่อยเหรอลุฟท์"
"ฮื่อ ไม่เอาอ่ะ ขี้เกียจ"
"เออ อย่าเลย เดี๋ยวแย่งเรตติ้งเราเปล่าๆ อิอิ เดี๋ยวเรามา"
เม้งเดินไปตามถนน มีนักเรียนหลายคนเล่นกีฬา ทั้งเตะบอล วิ่งอยู่เป็นกลุ่มๆ ขณะที่กำลังเพลิดเพลินอยู่กับการดูนกดูต้นไม้อยู่นั้น
"ปึ๊ง"
"โอ๊ย"
นั่งลงไม่ทันไรลูกฟุตบอลลอยดิ่งมาจากข้างหลังก็มาอัดเต็มหัวของลุฟท์หัวคะมำไปเกือบตกจากม้านั่ง
"เอ้ย ลุฟท์เป็นอะไรไหม"
เสียงของเม้งที่เดินออกไปยังไม่ห่างมากร้องขึ้น เพราะเห็นเตุการณ์พอดี
"โอ๊ย เจ็บดิ มึนหัวเลย"
"เป็นไรไหมน้อง"
"เจ็บดิ ถามมาได้ เตะกันยังไงวะ"
ลุฟท์โมโหหน้าแดงก่ำ ยังไม่ทันได้หันไปมอง
"อ้าว ก็เสือกมานั่งหัวโด่เองทำไมวะ ไอ้นี่"
"อ้าวพี่ พูดงี้หมายความว่าไง"
"เอ่อ ลุฟท์ใจเย็นๆน้า"
เม้งรีบเข้ามาห้ามเอาไว้ เพราะคนที่ยืนอยู่ข้างหลังลุฟท์คือคนที่เม้งหมายตานั่นเอง
"ทำไมต้องใจเย็นเม้ง"
หันกลับมาพอเจอก็ผงะนิดหน่อย แต่ก็รักษาสีหน้าอาการเอาไว้
"ว่าไงไอ้น้อง"
โฟคนั่นเองเขากำลังเล่นบอลอยู่กับเพื่อนๆ ร่างสูงใหญ่ทำให้ลุฟท์หน้าเจื่อนๆไปเหมือนกัน
"ขอโทษผมนะ"
"ลุฟท์"
"เฮ้ย จะมากไปไอ้น้อง เพิ่งจะเข้า ม ๔ ไม่ใช่เหรอมึง จะให้รุ่นพี่ขอโทษเหรอ ไม่มากไปหน่อยเหรอ"
"ไม่เกี่ยวกันนะพี่ พี่เตะบอลมาโดนหัวผม พี่ต้องขอโทษดิ ทำผิดต้องขอโทษ"
ลุฟท์เองก็ตะเบ็งเสียงขึ้นแข่งไม่เกรงกลัวเลย
"เฮ้ย ไอ้นี่"
"มีไรวะไอ้โฟค มาเอาบอลซะนานเชียว"
"ไม่มีไร กูเคลียร์กะไอ้น้องนี่ก่อน มันจะให้กูขอโทษ"
"มีไรวะ"
"ก็เพื่อนพี่น่ะ เตะบอลอัดหัวผม แล้วจะไม่ขอโทษ"
ชิงพูดขึ้นมา
"อ้าวไอ้นี่ เดี๊ยะกูเขกกะบาลเลย ขี้ฟ้องนะมึง"
"ผมไม่ได้ฟ้องนะ เพื่อนพี่อยากรู้นี่ ถ้าไม่ขอโทษผมดีๆ จะบอกให้คนทั้งสวนรู้เลยว่าพี่เป็นรุ่นพี่ที่ไม่เอาไหน แกล้งรุ่นน้อง"
"เฮ้ย จะมากไปมึง"
"เอาน่าไอ้โฟค ไหนๆมึงก็เตะมาโดนหัวน้องมัน ไอ้น้องพี่ขอโทษแทนเพื่อนพี่ด้วยนะ"
"ไอ้โด่ง มึงไปไกลๆเลย กูจัดการเอง มึงไม่ต้องไปขอโทษมัน รุ่นน้องปากดีๆอย่างนี้กูชอบ"
สายตาเจ้าเลห์ขึ้นมา ลุฟท์เองก็ไม่ได้ยี่หระแต่อย่างใด ยืนเชิดหน้าอยู่
"เอ้ย อย่าไปยุ่งกับน้องมันเลยมึง ไปเล่นต่อเถอะ"
"ไม่ได้ ว่าไงไอ้น้อง มึงจะเอายังไง"
"ไม่เอาไง ขอโทษผมซะ เรื่องก็จบ"
"ไอ้นี่"
ปรี่เข้าหา ลุฟท์ตกใจถอยหลังไป ขาไปสะดุดกับขอบถนนล้มลงก้นจ้ำเบ้า
"โอ๊ย"
"ฮ่าๆๆ สม ปากดีนัก"
ลุฟท์ทั้งเจ็บทั้งอายมองหน้าโฟคอยู่ แต่โฟคหัวเราะลั่น แล้วค่อยๆนั่งยองๆลงใกล้ๆลุฟท์
"ตกลง มึงยังอยากจะให้กูขอโทษอยู่ไหม ไอ้หน้าจืด"
"นิสัยไม่ดี ไอ้พี่หน้าดำ"
"โอ๊ย ไอ้พี่บ้า"
ผลักหัวของลุฟท์แรงๆหน้าหงายไป ลุฟท์เม้มปากแน่น
"มึงด่ากูเหรอ ปากดีนักนะมึง"
"เฮ้ย พอๆ ไอ้โด่ง ไอ้น้องไปก่อนไป"
โด่งเข้ามาลากตัวของโฟคออกไป ลุฟท์เม้มปากแน่นกว่าเดิม โกรธจัดจนหน้าแดงหูแดง
"ไปก่อนเถอะลุฟท์ น่ากลัวว่ะ ดุเป็นบ้าเลย"
เม้งเข้าไปพยุงแขนของเพื่อนขึ้น ลุฟท์เม้มปากแน่นอยากจะร้องไห้ออกมา แต่อายทำไม่ได้
"นิสัยไม่ดี ไอ้หน้าดำ"
ครางออกมาเม้มปากกลั้นน้ำตาไว้ ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีเรื่องกับใครมาก่อน โดนผลักหัวแรงขนาดนี้เจ็บก็เจ็บ อายก็อาย
"เอ้ย ลุฟท์จะไปไหน"
"เราไม่ยอมง่ายๆหรอก มาผลักหัวเราทำไม"
ลุฟท์เดินปรี่เข้าไปในวงของรุ่นพี่ที่กำลังล้อมวงกันเตะบอลอยู่กลางลานใน สวน สายตาก็มองหาวัสดุบางอย่างอยู่ เหลือบไปเห็นขวดน้ำที่กินหมดแล้ว ลุฟท์ปรี่เข้าไปหยิบมา
"นี่แน่ะ ไอ้พี่หน้าดำ"
เดินเข้าไปเกือบถึงตัวปาขวดน้ำใส่กลางกลังของโฟค
"เฮ้ย ไอ้นี่"
วิ่งหนีไปแล้ว ทั้งเม้งทั้งลุฟท์วิ่งไม่คิดชีวิต
"มึงจะไปไหน เฮ้ย ไอ้"
โฟควิ่งตามเหมือนกัน เนื่องด้วยโฟคเป็นคนที่เล่นกีฬาอยู่ทุกวันอยู่แล้ว ความเร็วของการวิ่งจึงไม่ได้น้อยหน้าใคร ออกแรงวิ่งไม่ทันไรก็ถึงตัวของลุฟท์แล้ว ลุฟท์เองจะก้าวขาพ้นประตูสวนอยู่พอดี
"โอ๊ย"
"ไอ้ห่า กล้ามากนะมึง"
แรงกระชากทำให้ลุฟท์ตัวปลิวกลับมาหาโฟค
"อ๊ะ ปล่อยนะพี่"
โฟคหิ้วแขนของลุฟท์ขึ้นสูง ลุฟท์เองก็ดิ้นแด่วๆอยู่พยายามคว้าหาตัวของโฟคเพื่อที่จะทำร้ายบ้างเผื่อว่าเขาจะได้ปล่อยตัวลง
"เก่งนักนะมึง มานี่เลย"
"ไม่เอา ปล่อย"
"มานี่"
ทั้งกระชากทั้งลากตัวให้ตามไป
"มึงปาอะไรใส่กู"
"ไม่ได้ปา"
"อย่ามาโกหก มึงปาใส่กูเห็นๆอยู่"
"แล้วพี่มาผลักหัวผมทำไมอ่ะ"
"อ้อ นี่มึงเอาคืนกูว่างั้น"
"ไม่รู้ ปล่อยผมนะ"
"ไม่ปล่อย เก่งๆอย่างนี้กูชอบ มานี่เลยมึง"
"ปล่อยนะ ปล่อย"
"โว้ย จะดิ้นทำห่าไรวะ"
"ก็ปล่อยซิวะ ไอ้หน้าดำ"
"ปึ๊ก"
"ฮึก"
วางตัวลงทันทีแล้วใช้ฝ่ามือหนาๆดันเข้ากลางอกของลุฟท์ ตัวปลิวไปตอนแรกจะกำหมัดนั่นล่ะแต่เปลี่ยนใจ
"อ่า พี่"
เม้งที่เดินกลับมาครางออกมาอ้าปากค้าง เพราะดูท่าเขาคงทำแรงพอควร เพราะตัวของลุฟท์แม้ไม่บางมากแต่ก็ยังกระเด็นไปไกลเลย น้ำตาเอ่อออกมาเพราะตกใจ
"ใจร้าย ฮึกๆ"
"เฮ้ย ไอ้โฟค ทำเกินไปไหมมึง น้องเจ็บไหมครับ"
โด่งวิ่งตามมาแต่มาทันตอนที่เขาเสร็จกิจพอดี
"ทำผมทำไมอ่ะ ฮึกๆ ไอ้หน้าดำ"
"หนอย"
ปรี่จะเข้าหาอีก ทั้งที่เด็กมันร้องไห้อยู่
"เฮ้ย ไอ้นี่ พอแล้วมึง น้องมันร้องแล้วเนี่ย"
"ขี้แย นึกว่าจะแน่"
"ไอ้บ้า ไอ้หน้าดำ นิสัยไม่ดี เก่งแต่ใช้กำลัง ไอ้บ้า"
แม้จะร้องไห้ฟูมฟายอยู่อยู่ปากก็ยังไม่วายอยู่
"ไอ้โด่งมึงพามันไปให้ไกลๆตีนกูเลยก่อนที่กูจะเตะมัน ปากดีนะมึง"
"น้องๆ ไปก่อนๆไป เดี๋ยวมันเลือดขึ้นหน้าเอาจริง"
"ไปเถอะลุฟท์เจ็บไหม"
"ฮึกๆ"
เม้มปากแน่นน้ำตาไหล โฟคเองก็นะเด็กก็ไม่ไว้หน้าเอาแต่อารมณ์
"เราเกลียดมัน ไอ้หน้าดำ"
พอลับหลังก็โพล่งออกมา
"เจ็บมากเหรอลุฟท์ เราตกใจแทบแย่ ไม่น่ามีเรื่องเลย"
"เราขอโทษนะที่ทำให้นายต้องกลับเร็ว"
"ไม่เป็นไรหรอกลุฟท์ ไม่น่าเชื่อนะว่าพี่หน้าตาหล่อๆจะดุแบบนี้ โห ชอบอ่ะ หล่อเลว"
อ้าวนะ เพื่อนร้องไห้อยู่แต่ไอ้คนพูดทำตาวิ้งๆ
"ชอบไปคนเดียวเถอะ เราเกลียดมัน ไอ้หน้าดำ"
"ใจเย็นๆน่าลุฟท์พี่เขาไม่ได้ตั้งใจหรอกเราว่า"
"ไม่ตั้งใจอะไร ผลักเราแรงมากนะเม้ง ไอ้บ้า ไอ้หน้าดำ คอยดูนะ เราจะเกลียดมัน"
สายตาฉายแววเคียดแค้นออกมา
"อ่า ลุฟท์อ่ะ"
เม้งครางออกมาแล้วพาเพื่อนกลับห้องไป นอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่สักพักก็หิวพากันลงมากินข้าว
"กินไรดีลุฟท์ สุกี้ไหม"
"อืม สั่งให้เราด้วยนะ เราเอาแห้งไม่เอาหมู เอาแต่ไก่"
ลุฟท์เดินไปนั่งที่โต๊ะหน้าตาบอกบุญไม่รับ
"แดกข้าวเป็นด้วยเหรอมึง นึกว่าแดกเป็นแต่น้ำตา"
"ไอ้"
สะดุ้งโหยงเพราะโต๊ะที่นั่งลงมันติดกับแกงค์ของโฟคที่กำลังนั่งกิน ข้าวอยู่ ไม่ได้ดูเลยก้มหน้าก้มตาเดินเข้าไปทั้งที่เขาคุยกันออกจะเสียงดัง
"อะไร มึงจะด่าอะไรกูอีก เห็นหน้าไอ้นี่แล้วแดกข้าวไม่ลงว่ะ"
"เฮ้ย ไอ้น้องน่ารักดีนี่หว่ามึงน่ะ ชื่อไรวะ"
เสียงแซวดังขึ้นทันที รุ่นพี่พวกนี้ไม่ไหวเลยจริงๆ
"น่ารักกะผีน่ะสิมึง ปากหมาล่ะไม่ว่า"
"อ๊ะๆ จะไปไหน กูยังพูดไม่จบ"
"อะไรพี่ ผมไม่อยากมีเรื่อง"
เสียงโห่ฮาดังขึ้นทันที
"ไม่อยากมีเรื่อง โหย กลัวว่ะ ไอ้หน้าจืด มึงจะมีปัญญามาทำอะไรกู หือ"
พูดไม่ออกเพราะพวกเขาเยอะกว่า เม้งเองก็ยืนหน้าซีดอยู่ไกลๆ
"พี่จะเอายังไง"
เสียงเริ่มสั่นหน้าซีดถอยร่นไป
"ไม่เอาไง แต่กูไม่ให้มึงไป"
"เอ๊ะ เป็นบ้าเหรอพี่"
"นั่นแน่ ด่ากูอีกแล้ว อยากโดนอีกเหรอมึง"
คราวนี้บีบบ่าของลุฟท์ไว้แน่น
"เฮ้ยไอ้โฟค เดี๋ยวมันช้ำหมด มันยิ่งขาวๆอยู่ มานี่มาน้องไอ้นี่มันนิสัยไม่ดี"
"อย่ามายุ่งไอ้ น็อต ไปไกลๆเลยมึง"
"อ้าวไอ้นี่ มึงจะไปแกล้งน้องมันทำไมวะ"
"หนุกดีว่ะ"
"เดี๋ยวกูไปฟ้องไอ้ญี่ปุ่นนะมึง"
โฟคปล่อยมือทันที ลุฟท์ได้โอกาสจึงรีบเดินออกมา
"อ้าว น้องไปไหนล่ะ"
"เม้ง ไปกินที่อื่นเถอะ"
เม้งพยักหน้าทั้งสองรีบเดินออกจากร้านทันที
"โชคร้ายเนอะ เจอพี่ดำอีกแล้วอ่ะนาย"
"ซวยมากสิไม่ว่า ทำไมต้องมาเจอไอ้หน้าดำที่นี่อีกเนี่ย ไม่อยากกินข้าวเลย"
"อ้าว ไม่ได้น้า หิวจะตาย นายโชคร้ายแต่เราโชคดีจัง อิอิ"
"หรือนายจะกลับไปกินที่ร้านเดิม จะได้สมใจนาย"
ประชดขึ้นมา
"อ่า ไม่เอาอ่ะ เราก็เขินแย่ ไปกับนายนั่นล่ะ"
"อย่าให้ได้เจอกันอีกเลยนะ เกลียดที่สุดคนบ้าอำนาจแบบนี้อ่ะ หล่อแล้วไงวะ ทำตัวยังกะกุ๊ย"
ลุฟท์บ่นออกมาสีหน้าโมโหมากทีเดียว
"แหม เคยได้ยินไหมอ่ะเกลียดอะไรได้อันนั้นนะนาย"
"หึ ฝันไปเถอะ สำหรับเรา ยิ่งเกลียดก็ยิ่งเกลียด"
เอ๊ะยังไง
"พี่เขาอาจจะไม่ได้เป็นแบบนี้ก็ได้นะลุฟท์ เขาอาจจะแค่โมโห"
"แล้วเราล่ะ เราก็โมโห ไม่รู้อย่าพูดถึงเขาเลย ไอ้หน้าดำนั่นน่ะ ทำให้ไม่อยากข้าว"
เชิดหน้าเดินไปก่อนเม้งทันที แม้จะเป็นคนไม่ค่อยพูดแต่ลุฟท์เกลียดการโดนเอาเปรียบมากที่สุด ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีเรื่องมีราวกับใครเพราะเป็นเด็กเรียน ครั้งนี้นับเป็นครั้งแรก และมันน่าอายยิ่งนักที่ร้องไห้ให้คนเลวๆได้เห็น เกลียดจริงจังนะเนี่ย
เขียนโดย อิ๊กกี้
Ps. อิอิ มันจะเป็นยังไงต่อน้า ถ้าแบบนี้เชยไหมอ่าเพื่อนๆ ตอบทีน้า จุ๊บๆๆ
หัวข้อ: My Sweetheart Valentine **อัพเดทปกคร้าบ** หน้า 164** (อ่าน 1009587 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก