หัวข้อ: :::: คดีรัก ภาค 2 ครึ่ง "บทที่ 39 บทส่งท้าย 2 The End" (UP 5/10/2010)

[dahlia]

ไม่อยากให้คนเก่งอย่างนนท์พลาด เพราะแอบเชียร์คู่อาวุธกะน้องโจ้ อยู่ 

[wowhaha]

วุ่นวายจริง ๆ นายนนนี่

[the_pooh9]

สงสาร พี่วุธจัง

 

[i3igM]

เก่งเหลือเกินนะพ่อคชานนท์

[Little Devil]

เชียร์น้องโจ้ พี่วุธเหมือนเดิม
รู้ใจตัวเองช้าจริงท่านสารวัตร
นายนนท์สุดยอด มีการเร่งปฏิกิริยา
+1

[zazoi]

อ๊ากกกกกก โจ้อย่าไปเชื่อนนท์
ัอาวุธเอานนท์ไปจัดการ (หัวใจ) ตัวเองได้แล้วววววววววว

[วิหคท่องนภา]

 :m16:อิตานนท์ ชักจะมากไปละ   ระวังตัวให้ดีเถอะ ไม่ยอมหยุดอย่างอาวุธว่าจริงๆด้วย

คนก่อนแค่พูดเข้าข้างตัวเอง  คนนี้พูดใส่ร้ายคนอื่นแฮ้!!!!  ตัวร้ายจริงๆ.....ต้องโดนปราบ!!



 

[morrian]

รอดูกันต่อไป 

[InKMoNsTeR]

อยากให้อาวุธโกรธจนหน้ามืด แล้วจับคชานนท์ปล้ำจังเลย   

เห็นด้วย

เห็นด้วยคร้าบบบบบบบบบบบ

[dragonfly08]

อ่านทันแหละ
มันอึนอึนอะ คุณนาย
ดูท่าผู้กำกับ สุดท้ายจะรอดยากส์นะเนี่ย

[K2KARN]

กล่อมกันเข้าไปนะนนท์ เหอๆ

[astral]

นนท์มาไดเรคเซลล์กันถึงที่เลย มีโปรโมชั่นลดแลกแจกแถมอะไรอีกไหมคะ

เก็บไว้เองเถอะ คนอ่านขอร้องงงงงงงงงงง 

[aekporamai2]

อยากให้คชานนท์คู่วินเซนต์อาวุธคู่กับโจ้
มองว่าลงตัว
เพราโจ้ต้องการรักคนที่รักและการดูแลอาวุธต้องการคนรักและต้องการดูแล
แต่วินเซนต์กับคชานนท์ต้องการมีรักกับคนที่รัก

[aojroonra]

อยากให้ใครสักคนมาจัดการนนท์สักที จะได้เป็นตัวเป็นตนซะ ไม่ว่างงานมาจับคู่ให้คนอื่นอีก

[katawoot]

Awoot Chapter 26

ภาณุวัฒน์วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาในสนามบินแล้วพยายามมองหาร่างสูงใหญ่ของอาวุธ วินเซนต์เดินตามเข้ามาด้วยใบหน้าเคร่งขรึม สายตาจับอยู่ที่ร่างเล็กๆ ของชายหนุ่มที่พยายามเขย่งเท้าเพื่อชะเง้อมองไปรอบๆ
“ผมว่าเขาคงไปแล้วล่ะ” วินเซนต์เดินเข้ามาใกล้ ก้มลงพูดกับภาณุวัฒน์ “เรามาช้าไปตั้งสิบห้านาที”
ภาณุวัฒน์ถอนหายใจแล้วทำหน้าเศร้า ยังคงสอดส่ายสายตามองอาวุธ วินเซนต์ขบกรามสลับกับถอนหายใจลึกๆ มองภาณุวัฒน์ด้วยความรู้สึกเจ็บปวด ในใจคิดว่า
...นี่แค่อาวุธกลับไปทำธุระที่เมืองไทยยังอาลัยอาวรณ์ขนาดนี้ แล้วคราวที่ย้ายกลับประเทศเมื่อเสร็จภารกิจภาณุวัฒน์จะไม่ร้องไห้ตามหรือ...
...แต่เขายอมพาภาณุวัฒน์มาที่สนามบินตามคำขอร้อง เขาแสดงสปิริตแล้ว ความเป็นจริงเป็นอย่างไรก็รู้อยู่...
...จริงอย่างที่คชานนท์พูดหรือเปล่า อยู่กับคนที่เรารัก หรืออยู่กับคนที่รักเรา ไม่ว่าแบบไหนก็ทรมานทั้งสองอย่าง...

ภาณุวัฒน์ยกโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อโทรศัพท์ติดต่ออาวุธแต่ก็ไม่สามารถติดต่อได้ ชายหนุ่มทำหน้าผิดหวังแล้วหันมาพูดกับวินเซนต์ว่า
“ไปให้เขาประกาศดีไหมครับ ที่เมืองไทยเวลาเราหาใครไม่เจอเราก็ให้ประชาสัมพันธ์ประกาศตามให้”
“ตามใจคุณ” วินเซนต์พูดแล้วยืนนิ่ง
“แต่ว่า...” ภาณุวัฒน์ทำหน้าหนักใจ “ผมไปบอกเขาไม่ได้หรอก ผมไม่รู้จะพูดกับประชาสัมพันธ์ยังไง”
“โจโจ้ ผมพามาถึงที่นี่แล้วนะ คุณก็รู้ว่าผมไม่อยากจะพามาเลย ผมหึง คุณก็รู้ ตอนนี้จะให้ผมประกาศหาผู้ชายคนนั้น คนที่ผม...”
“ผมรู้ว่าคุณไม่พอใจ” ภาณุวัฒน์รีบพูดแทรก “ผมขอโทษนะครับ แต่พี่วุธเป็นผู้มีพระคุณ จะไม่มาส่งก็ไม่ดี”
“เราก็มาแล้วนี่ไง แต่เราไม่เจอเค้า” วินเซนต์พยายามสะกดอารมณ์ หันหน้าออกไปมองด้านข้างแล้วสูดลมหายใจลึกๆ รู้สึกทนไม่ได้ที่เห็นใบหน้าเศร้าๆ ของภาณุวัฒน์เปลี่ยนเป็นอ้อนวอน
...เขากำลังจะใจอ่อน เห็นดวงตาเรียวเล็กของภาณุวัฒน์มองมาแล้วเขาก็ต้องยอมทำให้ เหมือนตอนที่ทำหน้าซึมๆ มองเขาเมื่อขอให้ขับรถพามาที่สนามบิน...
...นี่นะหรือเรียกว่าการเสียสละ เขาไม่เคยทำอะไรแบบนี้ แต่เพื่อคนที่เขารักจะมีความสุขเล็กๆ น้อยๆ เขาก็ต้องทนหรือ...
...รัก...นี่เขารักภาณุวัฒน์ไปแล้ว รักทั้งๆ ที่รู้ว่าภาณุวัฒน์รักอาวุธ...
...เขาไม่ควรจะรัก เขาควรจะแค่จีบภาณุวัฒน์แล้วห้ายหน้าไปเลยตามข้อตกลงที่ทำไว้กับผู้ชายเจ้าเล่ห์ชื่อคชานนท์ แต่นี่เขากำลังกระโจนลงไปในสายน้ำแห่งความรักอันเชี่ยวกรากและกำลังพยายามว่ายทวนน้ำ...
“ครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้นนะโจโจ้ ครั้้งต่อไปผมจะไม่ทำอีกแล้ว คุณก็รู้ว่าผมหึง”
“คุณหึงไม่เข้าเรื่อง บอกแล้วไงครับว่าผมกับพี่วุธไม่ได้เป็นอะไรกัน ผมแค่จะมาลาคนที่เคยช่วยเหลือผม”
“โจโจ้ เขาแค่กลับไปเยี่ยมบ้าน เขาไม่ได้จะกลับไปเลย” วินเซนต์อดพูดไม่ได้
“ถึงงั้นก็เถอะ นะครับ นะวินเซนต์ คุณก็ดีกับผมมาตลอด ครั้งนี้ครั้งเดียวไม่เป็นไหรหรอกน่า ผมจะไม่ขอให้ทำอะไรที่ฝืนใจคุณอีกต่อไป นะครับ” ภาณุวัฒน์อ้อนวอน
“ไม่ต้องมาทำหน้าแบบนี้” วินเซนต์ถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วบอกให้ภาณุวัฒน์รออยู่ที่เดิมและห้ามไปไหนทั้งสิ้น จากนั้นจึงก้าวเท้ายาวๆ เดินจากไปเพื่อทำตามคำขอร้องของภาณุวัฒน์

อาวุธมองวินเซนต์และภาณุวัฒน์ด้วยสายตาครุ่นคิด เขายืนห่างออกไปพอสมควร ตอนแรกจะเดินเข้าไปทักทายทั้งสองแต่เมื่อเห็นลักษณะท่าทางประกอบการพูดคุยที่กำลังเกิดขึ้นเขาก็เปลี่ยนใจ อาวุธรอจนกว่าวินเซนต์เดินห่างออกไปจึงเดินเข้าไปหาภาณุวัฒน์
“พี่วุธ” ภาณุวัฒน์อุทานเสียงตื่นเต้นและดีใจเมื่อหันมาเห็นอาวุธ “ผมนึกว่าจะมาไม่ทันเสียแล้ว”
“ความจริงไม่ต้องลำบาก ผมยังไม่ได้กลับเมืองไทย แค่จะไปทำธุระ”
“ถึงงั้นก็เถอะครับ ผมอยากมาเจอพี่ ผมอยากจะมา เอ่อ...” ภาณุวัฒน์ก้มหน้า ทำเสียงอึกอัก
“ไม่ต้องมาขอโทษหรอก ผมเข้าใจ”
“สารวัตรทราบ” ภาณุวัฒน์ครางเสียงเบา สายตาจับอยู่ที่ต้นคอของอาวุธ 
“จำไว้นะ ถึงจะอยู่กับวินเซนต์ แต่ถ้ามีอะไรจะให้ช่วยก็บอก”
“วินเซนต์เป็นคนดีนะครับ” ภาณุวัฒน์เงยหน้าขึ้นมามองอาวุธ
“อย่างที่พูด ต้องการความช่วยเหลืออะไรก็โทรมา ไม่ต้องเกรงใจ ผมยินดีช่วย”
“ผมรู้ว่าพี่วุธไม่ชอบใจที่ผมขัดคำสั่ง”
“คำสั่งอะไร” อาวุธเลิกคิ้วข้างเดียว ถามอีกฝ่ายด้วยเสียงราบเรียบ
“ก็พี่อยากให้ผมไปอยู่กับคุณจตุพล แต่ผมทำไม่ได้หรอกครับ”
“ทำไม”
“ผมพยายามตัดใจจากผู้กองธงรบ” ภาณุวัฒน์ตอบเสียงเบา “ถ้าไปอยู่กับคุณจตุพลจะทำให้ผมคิดถึงผู้กองธงรบ”
“งั้นเหตุผลที่ไปอยู่กับวินเซนต์ก็น่าจะเป็นเหตุผลที่เหมาะสมแล้วล่ะ”
“พี่วุธว่ายังงั้นหรือครับ” ภาณุวัฒน์แหงนหน้ามองอีกฝ่าย อาวุธหันหน้าไปมองด้านอื่นเขาจึงเห็นเพียงเสี้ยวหน้าด้านข้างของนายตำรวจและอาวุธก็ไม่ได้เห็นสายตาตัดพ้อของคนพูด
“อ้อ ผมลืมไป ผมขอให้วินเซนต์ไปประกาศตามพี่วุธ” ภาณุวัฒน์นึกได้ “ต้องรีบโทรบอกว่าไม่ต้องประกาศแล้ว”
“ไม่ต้องหรอก” อาวุธก้มลงพูดกับภาณุวัฒน์เพราะมองเห็นร่างสูงใหญ่ของวินเซนต์กำลังเดินกลับมา “เหลือเวลาไม่มาก ผมต้องไปแล้ว ดูแลตัวเองดีๆ นะ”
“พี่วุธครับ” ภาณุวัฒน์ยื่นมือไปแตะแขนของอาวุธ “พี่ไม่โกรธผมจริงๆ นะครับ”
“โกรธทำไม อยากทำอะไรก็ทำ”
“ความจริงผมอยากจะ...ผม...ผม...เอ่อ...” ภาณุวัฒน์อึกอัก ในใจอยากจะพูดออกไปยิ่งนักว่าความจริงแล้วตัวเองอยากจะไปอยู่กับใครแต่กลับรู้สึกว่ามีก้อนแข็งๆ จุกอยู่ที่ลำคอทำให้พูดไม่ออก
“กลับมาถึงแล้วจะโทรหา อย่าลืมฝึกภาษาอังกฤษให้เก่งๆ ล่ะ อย่่าเอาแต่พูดภาษาไทย” อาวุธสั่ง
“ครับผม” ภาณุวัฒน์พยักหน้าและนิ่งไปชั่่วอึดใจก่อนจะรีบพูดว่า “แต่ถึงพี่วุธจะยังไม่กลับ ผมก็โทรหาได้ใช่ไหมครับ”
“ถ้าว่างก็จะรับ” อาวุธพูดเสียงราบเรียบแล้วยกข้อมือขึ้นมองเวลาในนาฬิกา แต่เมื่อเห็นใบหน้าซึมๆ ของภาณุวัฒน์จึงต่อด้วยเสียงอ่อนโยนกว่าเดิม “ได้ แต่ถ้าติดพันเรื่องงานอยู่อาจไม่ได้รับ”
“ครับ ไม่เป็นไรครับ” ภาณุวัฒน์ยิ้มกว้าง ส่วนอาวุธยิ้มมุมปากเล็กน้อยแล้วถอยหลังสองก้าวก่อนจะหันหลังให้ภาณุวัฒน์แล้วเดินตรงไปยังด่านตรวจคนเข้าเมืองช้าๆ ทิ้งให้คนสองคนมองตามด้วยสายตาที่แตกต่างกัน

ภาณุวัฒน์หันไปมองวินเซนต์หลายครั้งเพราะอีกฝ่ายดูเงียบขรึมไป วินเซนต์ขับรถออกจากสนามบินช้าๆ ต่างจากทุกครั้งที่เป็นคนขับรถเร็ว
“วินเซนต์ คุณโกรธผมหรือครับ” ภาณุวัฒน์ถามเสียงค่อยหลังจากคิดและลังเลอยู่นาน
“เปล่า” วินเซนต์ส่ายหน้าช้าๆ ตายังคงมองตางไปข้างหน้าราวกับกำลังตั้งใจขับรถ
“พี่วุธหันมาเห็นผมพอดีเลยเดินเข้ามาทัก ผมกำลังจะโทรไปบอกคุณ”
“ผมก็หันมาเห็นพอดีเหมือนกันว่าเขาเดินเข้าไปหาคุณ เลยไม่ได้ไปบอกให้เขาประกาศให้” วินเซนต์ตอบเสียงราบเรียบ
“ผมขอโทษ” ภาณุวัฒน์พูดขึ้นมาเบาๆ
“ขอโทษเรื่องอะไร” วินเซนต์ถาม ตามองไปข้างหน้าเช่นเคย
“ก็เรื่อง...” ภาณุวัฒน์ตอบเสียงค่อยแล้วไม่พูดอะไรต่อ น้ำเสียงรายเรียบของวินเซนต์ทำให้เขาไม่กล้าเพราะกลัวจะทำให้อีกฝ่ายไม่พอใจไปมากกว่านี้ ดังนั้นจึงคิดว่าเงียบไว้น่าจะดีที่สุด จนเวลาผ่านไปเกือบสองนาทีวินเซนต์จึงรู้สึกตัวว่าแสดงท่าทางเย็นชา
“โจโจ้...”
“ครับ” ภาณุวัฒน์หันไปมองด้วยใบหน้าหม่นๆ
“ผม...” วินเซนต์หันมาสบตา “ผมต่างหากที่ต้องขอโทษ ผมทนไม่ได้ที่เห็นคุณกับเขา...ยืนคุยกัน...เหมือน...แต่ช่างเถอะ ผมยอมรับไปแล้วนี่ ผมก็ต้องอดทน”
“ยอมรับอะไรครับ”
“ไปเล่นสกีกันนะ ผมจะพาไปแอสเพ็น” วินเซนต์เปล่ี่ยนเรื่องหน้าตาเฉย ทำทีหน้าสดชื่น กลับไปเป็นชายหนุ่มผู้ร่าเริงคนเดิม
“ที่ไหรหรือครับ”
“แอสเพ็น ไปเล่นสกีกัน เคยเล่นไหม เล่นสเก็ตมาแล้ว ตอนนี้ต้องอัพเกรดไปเป็นสกี”
“ผมกลัว”
“กลัวอะไร สนุกจะตาย กลับถึงบ้านแล้วก็ไปกันเลย” วินเซนต์ยิ้มกว้าง
“ก็ได้ครับ ผมจะทำแซนวิชไปกินกลางทาง ขนมปังในตู้เย็นเหลือเยอะ เดี๋ยวจะเสียหมด แต่ว่าไม่มีมะเขือเทศ กินหอมหัวใหญ่เยอะๆ ก็แล้วกัน”
“ไม่ต้องหรอก” วินเซนต์ตอบแล้วหัวเราะเสียงดัง “ไปแอสเพ็นนะโจโจ้ ไม่ได้ไปปิดนิคที่สวนสาธาณะ”
“แล้วแอสเพ็นนี่มันอยู่ไหนผมจะรู้หรือเปล่าล่ะ” ภาณุวัฒน์ทำเสียงงอน
“เตรียมเสื้อผ้าหนาๆ ก็แล้วกัน เพราะมันหนาวมาก” วินเซนต์ส่งยิ้มให้
“ฮ้า หนาวกว่าที่นี่อีกหรือครับ”
“นิวยอร์คถือว่าร้อนถ้าเปรียบกับแอสเพ็น”
“โอ้โห” ภาณุวัฒน์อุทาน ทำตาโต มือกระชับเสื้อกันหนาวสีเขียวที่สวมอยู่แล้วกอดอกทำท่าหนาวเย็นโดยไม่รู้สึกตัว
“ตัวนี้ตัวเดียวคงไม่พอ” วินเซนต์จิ้มหน้าอกภาณุวัฒน์ด้วยนิ้วชี้ “สงสัยต้องแบกชุดใหญ่คุณพี่ชายของคุณไปด้วย”
“แต่มันหนักนะครับ แล้วจะเล่นสกีไหวหรือ” ภาณุวัฒน์ทำหน้ากังวลใจ
“เล่นสกีนั่นอีกชุด ผมจะหาให้” วินเซนต์ตอบแล้วตั้งใจขับรถต่อ ในใจอดรู้สึกเจ็บแปลบไม่ได้
...ถึงเขาจะไม่บอกโจ้ให้เอาเสื้อที่อาวุธให้ยืมใส่ไปด้วยโจ้ก็ไม่มีวันลืม ที่ใส่เสื้อกันหนาวสีเขียวที่เขาซื้อให้เป็นของขวัญคริสต์มาสมาสนามบินวันนี้ก็คงเพราะไม่อยากให้เขารู้สึกแย่เกินไปที่ให้คนที่ชอบตัวเองขับรถพามาหาคนที่ตัวเองชอบ...

อาวุธรู้ตัวมาตั้งแต่เดินออกมาจากเครื่องบินแล้วว่ามีคนเดินตาม เมื่อใกล้ถึงบันไดเลื่อนเขาจึงลดความเร็วลงแล้วหันหน้าไปมอง ชายวัยกลางคนตาตี่ผิวขาวแต่งตัวดีด้วยชุดสีขาวหยุดกึก ทำท่าตกใจเล็กน้อยแล้วยิ้มกว้างและพูดกับเขาด้วยสำเนียงภาษาอังกฤษแปร่งๆ ว่า
“เพอร์เฟ็ค รูปร่างหน้าตาไม่มีที่ติด คุณสนใจเป็นนายแบบไหมครับ” ชายชาวญี่ปุ่นหรือชาวจีนยื่นนามบัตรให้อาวุธ “ท่าเดินของคุณองอาจมาก ไม่ต้องไปฝึกอีกเลย เวลาอยู่บนรันเวย์ ผมสาบานได้เลยว่าคุณต้องโดดเด่นกว่านายแบบทุกคน”
“ผมไม่สนใจ” อาวุธส่ายหน้า
“จริงๆ นะครับ มาดคุณเท่มาก ผมเป็นโมเดลลิ่งเอเจนซี่มานาน ไม่เคยเห็นใครสง่าอย่างคุณมาก่อน ถ้าคุณเป็นนายแบบสังกัดผมรับรองว่าต้องดังเป็นพลุแตก”
“ผมเป็นตำรวจ ผมไม่เคยคิดอยากเป็นนายแบบ” อาวุธพูดชัดเจน เน้นเสียงหนัก
“โอ ว้าว ผู้ชายในเครื่องแบบ” โมเดลลิ่งเอเจนซี่ยกมือทาบอก ตาเบิกกว้าง ทำท่าประทับใจ “มิน่า มาดคุณถึงได้เพอร์เฟ็คขนาดนี้ โด้โปรดเถอะรับ ลองดูซักหน่อย ทำเป็นงานพิเศษก็ได้ ซักครั้งสองครั้ง ถ้าไม่เดินแบบก็แค่ถ่ายแบบไม่กี่ภาพ ไม่แน่ คุณอาจจะติดใจ มาดสง่าผ่าเผยอย่างคุณตำรวจนี่กินขาด พวกนายแบบอาชีพยังอาย ผมรับรองว่าจะ...”
“ผมไม่สนใจ” อาวุธตอบช้าๆ ชัดๆ น้ำเสียงเย็นชา ใบหน้าเรียบนิ่งไร้ความรู้สึก
“เฮ้อ เสียดาย” โมเดลลิ่งหนุ่มใหญ่ถอนหายใจ ยกมือทาบอกอีกครั้งแล้วส่งสายตาสนใจอย่างเปิดเผย ในใจคิดว่าเมื่อไม่ยอมเป็นนายแบบ ตัวเองก็ขอจีบเสียเลย แต่อาวุธหันตัวกลับเพื่อเดินขึ้นบันไดเลื่อนแต่กับชนกับร่างของใครบางคนจนอีกฝ่ายเซไปด้านหลังสองสามก้าว
“โอ๊ะ ขอโทษครับ” ชายหนุ่มคนที่ชนกับอาวุธขอโทษออกมาเป็นภาษาไทย
“คุณอาทิตย์” อาวุธอุทานเมื่อเห็นว่าคนที่เดินชนกับเขาเป็นใคร
“สารวัตรอาวุธ”

::: End of Chapter 26 :::

[yellowriver]

วกวนจริงเลย ชีวิตพี่อาวุธนี่
น้องนนท์จัดระเบียบไหวได้ไง สุดๆ

[arjinn]

อาทิตย์มาแล้วเฟร้ย มาแล้ว
หนึ่งในตัวละครของคชานนท์?

แล้วมันจะเป็นยังไงต่อไป งงนะคุณคฑาฯ 

[railay]

 

[Zepher]

เจออาทิตย์แล้ว.....
ค้างอ่ะ

[naiin]

เจอแฟนเพื่อนอีกแล้ว หนีไม่พ้นแฮะเดี๋ยวก็งานเข้าอีกหรอก คุณเพื่อนยิ่งหึงไม่ดูตาม้าตาเรืออยู่

[va_yu]

งานเข้าอีกแล้วเฮียวุธ..เจอใครไม่เจอ..เดี๋ยวธงรบโผล่มาอีกราย
วุ่นไม่เลิกเลยงานนี้

[Little Devil]

สงสารน้องโจ้
คนเราจะใจแข็ง ปากแข็งอีกนานมั๊ย
อาทิตย์หลบธงรบมานี้เอง
+1

[วิหคท่องนภา]

 :m26:ไม่ใช่ว่าเป็นแผนอีกนะ!!


 :m13:หรือจะเป็นตัวช่วยในการแก้เผ็ดนนท์กันนะ!!



ว่าแต่...ทำไมรู้สึกว่ามันสั้นจังนะ





 

[astral]

อาตี๋น้อยมีบทแล้วววววววววว 

[cipher]

เรื่องนี้มีพลิกไปพลิกมา
คนอ่านลุ้นจน

[i3igM]

เอ้าซี้...อาทิตย์มาแล้ววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว

[everytime]

อาทิตย์มาเดี๋ยวพี่ธงหัก ก็มาตามหึงภรรยาอีกกกกก

นนท์นี่ของพี่วุธคิดจะทำไรอยู่

[Ak@tsuKII]

ช่วงนี้คุณคฑาวุธมาสั้นจัง 

เออ ภาณุวัตร มัวแต่เล่นตัวแม่จะยุให้วินเซนต์เลิกสนใจซะหรอก  วินเซนต์ก็ไม่ใช่ขรี้ ๆ จะเอาก็รีบเอา เดี๋ยวหมดโปรฯซะก่อนจะหาว่าไม่เตือน

ถ้าเปลี่ยนคนที่เดินชนอาวุธเป็นตะวันคงจะดีไม่น้อย   

อาวุธไปเมืองไทย จ๊ะเอ๋กับภรรเมียตาเสาธงอย่างจััง อิอิ  ดีใจมีน้องอาืทิตย์โผล่มาให้กระชุ่มกระชวย ว่าแต่คู่นี้ไปถึงไหนแล้ว ตาเสาธงไม่ใช่แห้งตายคาห้องแล้วเหรอ เมียหนี

ส่วนที่ว่าอาทิตย์จะเป็นหมากอีกตัวของนนท์ไหม คงไม่ใช่หรอก ถ้านนท์รู้ว่าอาทิตย์อยู่ไหน ปานนี้สายตรงหาคุณพี่ชายแล้ว 555 แล้วคนแบบอาทิตย์นนท์คงเอาอะไรมาหลอกล่อไม่ได้


แล้วเมื่อไหร่อาวุธจะจัดการกับตัวบงการ ที่น่าหมั่นไส้คนนั้น
!+1 


ี

[wowhaha]

เอาละซิอาทิตย์จะมีบทบาทอะไรอีกเปล่าเนี่ย เป็นแผนของนนท์อีกหรือเปล่า

[minchy]

มึนเหลือเกิน อ่านมาถึงตอนนี้ยังไม่รู้เลยว่า  สรุปอาวุธจะคู่กะใคร