มาแล้วค่ะ มาช้าเพราะล่วงเข้าวันใหม่มาเกือบสี่ชั่วโมงแล้ว
แต่.......ตอนนี้ยาวจนต้องแบ่งเป็นสองโพสเลยค่ะ
ไปอ่านกันเลยนะคะ
...............................................
...............................................
ตอนที่๕๐ อ้างว้างแรมทางกลางเถื่อน
“เป็นไงวะป่วน แกอย่าหงอยอย่างนั้นสิ ชั้นไม่ชอบเลย”
“ก็ไม่ได้ตั้งใจนี่หว่า มันเป็นไปเอง....”สิบวันผ่านไปนับจากวันที่ได้ยินเสียงพี่อากาศผ่านสายโทรศัพท์ ตอนนี้ไอ้หนูป่วนที่ตั้งแต่พี่อากาศไปทำงานทางไกลก็เริ่มจะดำรงชีวิตตามปกติได้มากขึ้น กินข้าวได้มากขึ้น.....นิดนึง นอนได้มากขึ้น....หน่อยนึง
แต่กิจวัตรประจำวันที่จะต้องตื่นแต่เช้ามาเปิดคอมพิวเตอร์รอคอยข่าวคราวจากคนไกลทั้งที่รู้ว่าแทบไม่มีหวังจะได้ข่าวคราวอะไรกลับสลัดทิ้งไปไม่ได้เสียที
แล้วยิ่งเวลาผ่านไปหลายวันเข้า จากที่เช็คข้อความทุกเช้า มันก็เพิ่มมาเป็นเช็คทุกเช้าและก่อนนอน
“นุ่น พี่คนนั้นแฟนไอ้ป่วนไปไหนวะ ทำไมไม่ค่อยเห็นหน้าเลย เลิกกันแล้วเหรอวะ?”
อ้าว ไอ้นี่ ไอ้เพื่อนปากแมว จะนินทาอะไรใครหรือสงสัยเรื่องอะไรมองข้างหลังนิดนึง
เห็นไอ้นุ่นนั่งลอกการบ้านอยู่คนเดียวไม่ได้แปลว่าไอ้หนูป่วนมันจะไม่ได้กำลังเดินเข้ามาด้านหลังนะเว้ย
“เลิกบ้านแกดิ พี่เขาไปทำงานไกลเว้ย”
“ไกลแค่ไหนวะ กูไม่เห็นมาโผล่เป็นเดือนแล้ว เมื่อก่อนเห็นเช้าถึงเย็นถึง ทำไม....พี่แกไปขายแรงงานต่างด้าวเรอะ?”
ไอ้นี่ก็ยังสงสัยต่อไป ไม่ได้รู้สึกตัวเลยว่าไอ้ตัวหัวข้อสนทนามันมายืนเงี่ยหูฟังอยู่ห่างไปไม่ถึงเมตร
“เออ พี่เขาไปทำงานเมืองนอกจริงๆแหละ ทำไมวะ ถ้าไอ้ป่วนมันเลิกกับแฟนแล้วแกเกี่ยวอะไรด้วย?”
ไอ้นุ่นมันก็สนุกที่ได้ตอบโต้ นี่ถ้าไอ้ตัวป่วนไม่มาโผล่ให้เห็นไอ้คุณนุ่นมันก็คงปิดปากเงียบแหละ แต่นี่ไอ้ตัวต้นเรื่องก็อยู่ตรงนี้ เลยหาเรื่องแกล้งมันซะหน่อย
“กูอะไม่เกี่ยว แต่พี่สนวิทย์กีฬาเขาเกี่ยวเว้ย”
“หืมมมมมมมม?”
ไอ้ตัวป่วนมันชักจะสนใจในบทสนทนาจนต้องส่งเสียงถามแล้วสิ
ฮ่าๆๆๆๆ แล้วดูหน้าไอ้เพื่อนช่างสงสัยเสียก่อนเถอะ ตกใจที่การนินทาไม่ได้ลับหลังอย่างที่คิดจนลืมหุบปากเลย
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ ไอ้ป่วน แกนี่ขายดีว่ะ สงสัยพี่สนวิทย์กีฬาเขาจะชอบแกแน่ะ”
อย่าได้คิดว่าเป็นเสียงจากไอ้เพื่อนตัวประกอบไร้ความหมาย
ไอ้เพื่อนนุ่นต่างหากที่รู้สึกสนุกกับความรู้ใหม่นี้จนต้องปล่อยเสียงหัวเราะออกมา ดังจนเรียกให้ไอ้คุณแผนที่เล่นปิงปองอยู่ห่างไปเป็นสิบเมตรหันมามอง
“พี่เขาไปทำงานไกลน่ะ แต่ไม่ได้เลิกกัน เราสองคนยังรักกันดี ฝากไปบอกพี่สนแกด้วยนะเว้ยว่าอย่ามาชอบชั้นเลย ไปจีบคนอื่นเหอะ”
“อะ.....เออๆ แล้วจะไปบอกพี่เขาให้”
ไอ้เพื่อนปากแมวกำลังจะล่าถอยไปแล้วพร้อมกับการบ้านต้นฉบับที่ไอ้คุณนุ่นเพิ่งลอกเสร็จสดๆร้อนๆ
ก็มีเสียงหงุงหงิงของไอ้หนูป่วนลอยตามหลังให้ได้ยินแว่วๆ จนทำให้มันค้นพบสัจธรรมว่า
ต่อให้พี่แว่นคนนั้นของไอ้ป่วนมันหายไปนานกว่าเดือน พี่สนวิทย์กีฬาแกก็คงไม่มีหวังอยู่นั่นเอง
“ใครวะนุ่น พี่สนวิทย์กีฬา? เออ เพิ่งรู้ว่าแถวนี้เกย์เยอะเหมือนกันเนอะ”
ก็ดูไอ้ป่วนมันสิ ขนาดพี่สนแกออกจะเป็นคนดัง หล่อลากกล้ามใหญ่ เป็นนักกีฬาตัวจริงของมหาวิทยาลัย ลงแข่งทีไรสาวกรี๊ดกันจนสนามแทบแตก
แถมยังเคยมาส่งยิ้มให้ไอ้ป่วนมันถึงคณะ ไอ้ป่วนมันยังเซ่อไม่รู้จักเขาเลย
“เมื่อกี้มีอะไรจ๊ะ?”
“ไอ้จิ๋มมันมาถามว่าไอ้ป่วนเลิกกับพี่ฟ้าแล้วรึยังน่ะจ้ะ?”
“เพื่อ?”
“มันถามเผื่อพี่สนวิทย์กีฬา.....”
“อ้อ.....คนที่ทำท่าจะมาจีบไอ้ป่วนสินะ”
“ฮ้า!! แกรู้ด้วยเรอะ?”
“เออ แผนทำไมรู้แล้วไม่บอกนุ่นบ้างล่ะ?”
“ก็ไม่เห็นว่าสำคัญ”
เวรกรรม ไอ้คุณแผน นิ่งกว่านี้มีอีกมั้ย???? แล้วนั่นอะไร หมดข้อสงสัยก็แทรกตัวเข้าไปนั่งเสียชิดไอ้นุ่นมันเลย
แล้วตกลงแกกับไอ้นุ่นเป็นอะไรกัน ทำไมไอ้นุ่นมันเกิดจะมาช่างบริการแบบนั้นได้
ดูนะ.....พอไอ้คุณแผนทรุดลงนั่งข้างๆ ไอ้คุณนุ่นก็จัดการหยิบกระดาษทิชชูออกมายื่นส่งให้
พอไอ้คนเพิ่งเล่นปิงปองรับไปซับเหงื่อแล้วยังมีขวดน้ำยื่นตามไปอีก
สงสารก็แต่ไอ้หนูป่วน มองตามการกระทำของเพื่อนรักเพื่อนเลิฟสองคนแล้วคงยิ่งคิดถึงคุณแฟนตัวโต
ไอ้หนูป่วนมันเลยเก็บข้าวเก็บของ พอลุกขึ้นหยิบกองชีทของตัวเองได้ไอ้เพื่อนสองตัวก็เงยหน้ามอง
“เฮ้ยยยยยย จะรีบกลับไปไหน วันนี้วันศุกร์นะเว้ย ไปหาไรกินกันก่อน วันนี้คุณนายของชั้นไม่กลับบ้านอีกแล้วด้วย”
“จะไปแล้วเหรอป่วน งั้นรอแป๊บ ชั้นไปหยิบของในล็อคเกอร์ก่อน”
ไอ้แผนมองหน้าเพื่อนที่เหมือนน้องชายแล้วก็เข้าใจ ถอยห่างจากไอ้นุ่นได้ทันที แถมยังลุกอย่างเร็วอีกด้วย
“ไม่ต้องอะแผน วันนี้ชั้นจะไปนอนบ้านพี่ฟ้า แกอยู่กะไอ้นุ่นเหอะ ไม่ต้องรีบกลับหรอก”
ได้ยินเสียงอ่อยๆของไอ้หนูป่วนไอ้เพื่อนนุ่นมันเลยไม่รอไอ้แผนที่เกะกะขวางทางแล้ว
เลื่อนตัวลอดผ่านไอ้โย่งแผนออกมาถึงตัวคุณเพื่อนที่แสดงอาการเหงาใจเกือบจะถึงขีดสุด แล้วโอบแขนกอดไอ้หนูป่วนมันไว้จนแน่นทันที
“ตัวป่วนคนเก่ง อีกไม่นานพี่ฟ้าก็กลับมาแล้วนะจ๊ะ โอ๋ๆๆๆๆๆๆ”
ไอ้หนูป่วนซบหน้าลงกับบ่าไอ้เตี้ยนุ่น กอดกระชับตอบจนแนบแน่น จนผ่านไปเกือบนาทีรวบรวมกำลังใจกำลังกายแล้วถึงเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง
พอมองข้ามไหล่ไอ้เพื่อนนุ่นไป ถึงได้เห็นสีหน้ายิ้มละไมของไอ้เพื่อนรักอีกคนที่กำลังมองตรงมา
“นุ่นๆ เดี๋ยวไอ้แผนมันหึงหรอก”
นั่นไง พอมีพลังงานเสริมขึ้นมาหน่อยก็กระซิบแหย่ไอ้เตี้ยมันซะงั้น แต่คิดเหรอ.....ว่าอย่างไอ้เตี้ยนุ่นมันจะพลาดถูกแกล้ง
ไอ้คุณนุ่นมันหมั่นไส้เพื่อนตัวดี เลยยิ่งออกแรงแขนกอดไอ้หนูป่วนแน่นเข้าไปอีกจนไอ้ตัวเล็กมันเจ็บเพราะแรงกอดนั่นแหละ
“นี่แน่ะๆ หึงงั้นเหรอ โฮะๆๆๆๆ อย่างไอ้แผนเนี่ยนะจะหึงเป็น อีกอย่างถ้าแม้แต่กับแกมันยังหึง ชั้นจะด่ามันให้น่ะสิ โฮะๆๆๆๆๆ”
“ฮ่าๆๆๆ อู๊ยยยยย เจ็บ.....ยอมแล้ววววววว ฮ่าๆๆๆ”
“นุ่น พอแล้ว เดี๋ยวป่วนมันก็ไปฟ้องพี่ฟ้าว่านุ่นแกล้งมัน คราวนี้ของฝากที่หวังจะอดเอานะจ๊ะ”
ไอ้คุณแผนน่ะ มันไม่หึงหรอก มันก็แค่.....อิจฉาไอ้หนูป่วนเท่านั้นเอง
ก็ตั้งแต่รู้ใจกันมา ไอ้นุ่นมันไม่เคยยอมกอด แล้วก็ปล่อยให้ตัวเองถูกไอ้แผนมันกอดแบบนี้เลยนี่นา
“ตกลงว่าไปหาอะไรกินกันก่อนนะป่วน นะ”
ไอ้คุณนุ่นยอมคลายอ้อมกอดงูเหลือมลงโดยดี แต่มือก็ยังจับมือของไอ้หนูป่วนไว้ไม่ยอมปล่อย
“อื้ม......”
.....................................
.....................................
คืนนั้นไอ้หนูป่วนก็กลับไปนอนบ้านพี่อากาศตามหัวใจเรียกร้องอยู่ดี
ก็นะ....ขอไปซุกหน้ากับหมอนของคุณแฟนตัวโต แล้วก็ใช้ผ้าห่มของคุณแฟนห่อตัวเสียหน่อย อย่างน้อย บรรยากาศของพี่อากาศก็ช่วยให้รู้สึกดีขึ้นได้นี่นา
“น้องป่วน.....มีจดหมายมาถึงเราแน่ะ”
“พี่ภพสวัสดีครับ จดหมาย? ทำไมส่งมาบ้านนี้ล่ะ?”
“แอร์เมลน่ะ.......”
เท่านั้นแหละ ไอ้หนูป่วนที่ค่อยๆอ้อยอิ่งถอดรองเท้าเก็บเข้าชั้นวางหน้าประตูคอนโดก็เป็นอันลุกลี้ลุกลนจนแทบจะสะดุดขาตัวเอง
พุ่งตัวเข้าไปหาซองจดหมายในมือพี่พิภพที่นั่งอยู่บนโซฟาทันที
“อ้าวๆ ค่อยๆก็ได้ รีบร้อนเดี๋ยวก็หกล้มเจ็บตัวหรอก ฟ้ามันงก เขียนมาหาแต่แฟน ไม่มีมาถึงน้องชายบ้างเลย เดี๋ยวคืนนี้พี่นัดกับพวกเพื่อนๆ ป่วนไม่ต้องรอนะ เดี๋ยวกลับมาพี่ไขกุญแจเข้ามาเอง”
“ครับ”
ไอ้หนูป่วนมันไม่สนใจอะไรอีกแล้วล่ะ รับคำพี่พิภพไปอย่างนั้นเอง
แล้วทั้งๆที่ยังยืนอยู่หน้าโซฟา มือยังไม่ได้วางตั้งชีทที่ถือกลับมาเลยด้วยซ้ำ มันก็ยังอุตส่าห์มีความสามารถใช้มือที่ยังว่างพยายามแกะซองจดหมายออกจนเรียบร้อยจนได้
พี่พิภพเลยได้แต่อมยิ้ม ลุกขึ้นยืนขยี้หัวไอ้รุ่นน้องที่เป็นคนรักของพี่ชายไปที แล้วเลยหยิบชีทที่ไอ้ตัวป่วนมันยังถือติดมือออกวางลงกับโต๊ะเตี้ยหน้าโซฟาให้เรียบร้อย แล้วกดไหล่ไอ้รุ่นน้องตัวดีลงนั่งกับโซฟา
“พี่ไปแล้วนะป่วน”
“ครับ”
ไอ้หนูป่วนเงยใบหน้าเปื้อนยิ้มขึ้นตอบรับหน่อยเดียว แล้วก็ก้มลงอ่านจดหมายที่ไม่ต้องเดาก็รู้ว่ามาจากคุณแฟนคนไกลต่อ
13 สิงหาคม 2545
Student Dorm., Ulaan Baatar
พี่เขียนจดหมายฉบับนี้คืนวันที่เราคุยกัน แล้วตั้งใจฝากให้เพื่อนที่ภาควิชา(โอยุน คนที่พี่ฟ้าเคยเล่าให้ฟังไงครับ)เอาไปส่งให้ที่ไปรษณีย์
กว่าจดหมายจะถึงมือตัวป่วนของพี่คงอีกเกือบสิบวันได้ พี่ก็ไม่แน่ใจว่าโอยุนจะรีบไปส่งให้ตามที่พี่ขอรึเปล่า
พี่ออกเก็บข้อมูลคราวนี้ทั้งทีมมีหกคนครับ เราจะออกจากอูลันบาตอร์แล้วไปทางตะวันตกเฉียงใต้
เข้าไปในทะเลทรายโกบีตามเส้นทางของชนเผ่าเร่ร่อน
ช่วงแรกเดินทางด้วยรถ แต่อาจารย์ให้ข้อมูลมาว่าเมื่อเข้าไปลึกๆแล้วจะเปลี่ยนพาหนะเป็นอูฐ
แล้วพี่ฟ้าจะเล่าให้ตัวป่วนฟังนะว่าขี่อูฐสนุกรึเปล่า
พอเข้าถึงเขตทะเลทรายจริงๆทีมก็จะมุ่งหน้าไปทางทิศตะวันตก จนถึงจุดหมายสุดท้ายที่เทือกเขาอัลไต
จากนั้นถึงกลับเข้าเมืองหลวง อ้อ...เรื่องหลงทางหรืออันตรายจากสัตว์ร้ายตัวป่วนไม่ต้องเป็นห่วงพี่นะครับ
เรามีคนนำทางที่ชำนาญพื้นที่แล้วก็มือฉมังเรื่องสัตว์ป่าไปด้วย อีกอย่างเราตั้งใจเดินทางให้เจอชุมชนเร่ร่อนอยู่แล้ว
ไม่ได้ตั้งใจไปล่าสัตว์ เพราะฉะนั้น ไม่ต้องห่วงว่าพี่จะไปเจอเสือหิมะหรืออะไรพวกนั้นง่ายๆนะครับ
พี่ฟ้าจะพยายามเขียนจดหมายหาตัวป่วนทุกวัน หรืออย่างน้อยก็เท่าที่มีเวลาว่าง แต่ก็ยังไม่แน่ใจว่าจะมีไปรษณีย์ให้ส่งจดหมายได้รึเปล่า
แต่ขอให้รู้ไว้นะ ว่าพี่คิดถึงอยู่เสมอ คิดถึงตัวป่วนของพี่ทุกวัน(ยิ่งตอนกลางคืน พี่ฟ้ายิ่งคิดถึงมากๆ ฮ่าๆๆๆ)
เดี๋ยวพี่ไปเช็คของเตรียมเดินทางอีกครั้งก่อนนะครับ
ไม่มีตัวป่วนอยู่ข้างๆ พี่ฟ้าต้องทำเองทุกอย่างคนเดียวอีกครั้งแล้วรู้สึกอะไรๆมันยุ่งยากจังเลย
สถานะ: รอเวลาจะได้กลับบ้านไปกอดคุณแฟนแน่นๆ
พี่ฟ้าของตัวป่วนคืนนั้นก่อนเข้านอนตัวป่วนมันอ่านจดหมายจากคุณแฟนคนไกลซ้ำไปซ้ำมามากกว่าสิบรอบ
แล้วถึงหลับไปพร้อมกับรอยยิ้มน้อยๆในหน้า กับจดหมายที่พับเรียบร้อยวางอยู่บนโต๊ะเล็กข้างเตียง
แล้วหลังจากวันนั้น กิจวัตรประจำวันที่เพิ่มขึ้นมาอีกอย่างของมัน ก็คือการตรวจช่องรับจดหมายทุกครั้งที่กลับถึงบ้าน ทั้งบ้านมัน ทั้งบ้านพี่อากาศแกนั่นแหละ
จนผ่านไปอีกห้าวันจดหมายอีกฉบับก็มาถึงมือจนได้
แค่เปิดประตูบ้านพี่ฟ้าของมันมาเจอซองจดหมายเขรอะๆ ไอ้หนูป่วนมันก็รี่เข้าใส่แล้วเปิดซองออกอ่านทันที
ซองจดหมายฉบับนี้จากพี่อากาศสภาพสมบุกสมบันน่าดู พอเทกระดาษออกมาจากซองได้ ไอ้หนูป่วนมันถึงสังเกตว่ากระดาษที่ใช้เป็นกระดาษที่ฉีกจากสมุดจด
15 สิงหาคม 2545
บนรถ กลางทุ่งหญ้าภาคใต้ มองโกเลีย
เมื่อคืนพี่คุยกับอาจารย์และเพื่อนร่วมทีมจนดึกเลย พี่ฟ้าถามเรียบร้อยถึงวิธีส่งจดหมายแล้วนะครับ
เห็นว่าช่วงแรกนี่เราจะไม่แวะพักในเมือง จนกว่าจะถึงสถานีสุดท้ายก่อนเข้าเขตทะเลทรายที่ต้องใช้อูฐเป็นพาหนะหลักจริงๆ
เพราะฉะนั้น อีกสองวันพี่ฟ้าก็จะได้เข้าเมือง แล้วถึงจะส่งจดหมายไปหาตัวป่วนได้นะครับ
ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าจะใช้เวลากี่วันกว่าจดหมายจะไปถึงมือ
อากาศนอกเมืองขนาดยังไม่ใช่กลางทะเลทรายจริงๆก็ยังเป็นอากาศที่แห้งมากเลย
พี่ฟ้าเริ่มรู้สึกว่าตัวเองเหมือนอูฐตั้งแต่ก่อนได้เจออูฐตัวจริงเสียอีก
เพราะพี่ต้องจิบน้ำบ่อยมาก ชั่วโมงละหลายๆครั้ง
จิบจริงๆนะครับ เพราะพวกในทีมเตือนไว้ว่าต้องพยายามดื่มน้ำให้น้อยไว้ ร่างกายจะได้ชิน
เพราะเวลาที่เข้าไปในทะเลทรายจริงๆแล้วเราจะมีน้ำจำกัด ทั้งน้ำดื่มและน้ำอาบเลย
(แอบสารภาพว่าตั้งแต่มาอยู่ที่นี่พี่ไม่ได้อาบน้ำทุกวัน แต่ไม่บอกนะครับว่าอาบกี่วันครั้ง เพราะที่นี่เขาประหยัดน้ำกันมากๆ)
ปิโตรเลียมเจลที่ตัวป่วนย้ำนักย้ำหนาให้พี่ใช้เลยได้ใช้จริงๆ เพราะว่าปากพี่ฟ้าแห้งมาก
พี่ฟ้าเชื่อแล้วครับ ว่าผู้ชายที่ดีจะหัวแข็งกับใครก็แข็งไป แต่ห้ามหัวแข็งกับคุณแฟนของตัวเอง
เพราะคำสั่งของคุณแฟนปฏิบัติตามแล้วจะมีแต่ได้ไม่มีเสีย หึๆๆ
รักและเชื่อฟังคุณแฟนทุกประการครับผม
พี่ฟ้าของตัวป่วนคนเดียว
ไอ้หนูป่วนมันอ่านไปก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไป พออ่านถึงตอนที่พี่ฟ้าของมันล้อเลียนผ่านทางตัวอักษร
ก็ยังอุตส่าห์ย่นจมูกพร้อมทั้งทำหน้าแดงใส่กระดาษจดหมายในมืออีกด้วย
พออ่านแผ่นแรกจบ มันก็เปิดไปอ่านแผ่นหลังต่อ อืม......พี่อากาศนี่แกขยันจริงๆ
16 สิงหาคม 2545
Mandalgovi, Mongolia
นี่เป็นสถานีสุดท้ายและเป็นเมืองสุดท้ายที่ทีมวิจัยของเราจะแวะพักแล้วครับ
พอออกจากเมืองนี้ พวกพี่จะเดินตามเส้นทางของชนเผ่าเร่ร่อนแล้ว ไม่แน่ใจว่าเมื่อไหร่จะได้ส่งข่าวหาตัวป่วนอีก
ตอนนี้เราเตรียมเสบียง ทั้งพวกเนื้อแห้ง และที่สำคัญที่สุดคือน้ำเรียบร้อยแล้ว
คราวนี้ล่ะพี่ฟ้าจะต้องนอนกระโจมกลางทุ่งโล่งๆจริงๆแล้วนะครับ
ยิ่งเข้าใกล้หน้าหนาว อากาศที่หนาวอยู่แล้วยิ่งหนาวขึ้นเร็วมากเลย
แต่ตัวป่วนไม่ต้องเป็นห่วงพี่นะ พี่ฟ้าเตรียมอุปกรณ์กันหนาวมาพร้อมตามคำสั่งทุกอย่าง
แล้วถุงนอนที่เตรียมมาจากบ้านเราก็หนามาก หนากว่าถุงนอนของทุกคนในทีมเลยด้วยซ้ำ พี่ฟ้าอุ่นสบายกว่าทุกคนแน่ๆครับ
(เว้นเสียแต่ว่าสภาพร่างกายที่ไม่เคยกับอากาศแบบนี้ของพี่ จะให้ไปอดทนสู้คนอื่นเขาก็คงจะไม่ไหว แหะๆ)
ออกแรมทางห่างไกลในครั้งนี้ หวังคนดีคอยพี่ไม่หนีหาย
ถ้าแม้นมีใครอื่นมาใกล้กราย อย่าได้ชายตาแลนะแก้วตา
ยอมรับว่าทั้งห่วงและทั้งหวง เพราะพุ่มพวงน่ารักเป็นหนักหนา
พี่คนไกลไม่ระแวงในน้องยา แต่กลัวว่าคนอื่นจะหวังเชย
ยอดดวงใจของพี่ยังน้อยนัก มีหรือจักเท่าทันเล่ห์เฉลย
พี่พันผูกรักแต่เจ้าอยู่เหมือนเคย ไม่มีเลยจะเปลี่ยนใจไปจากนวล
อย่าไปเผลอทำตัวน่ารักเรี่ยราดนะครับ
พี่ฟ้าของตัวป่วนคนเดียว
ปล. พี่ฟ้าเหมือนตาแก่เนอะ ย้ำคิดย้ำทำจริงๆ แต่พี่หวงของพี่นี่นา ตัวป่วนอย่าเบื่อพี่นะครับ“บ้าจริงๆพี่ฟ้า ใครมันจะมามองผมเล่า”
เอ้า ดูมัน เรื่องไอ้พี่สนวิทย์กีฬาที่มาตั้งท่าเตรียมจีบนี่ไม่ได้จำมาใส่สมองเลยสิเนอะ ยิ้มเข้าไปสิไอ้หนูป่วน
แล้วนั่นทำอะไร เมื่อยแก้มจนต้องเอานิ้วคลึงแก้มตัวเองเลยเรอะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ
ตัวป่วนมันใช้เวลาของการรอคอยให้เป็นประโยชน์ด้วยการตั้งใจเรียน คิดถึงคุณแฟนเมื่อไหร่ก็อ่านหนังสือ
ไม่อย่างนั้นเวลาที่อ่านหนังสือไม่ไหวจริงๆมันก็เข้าอินเตอร์เน็ตหาข้อมูลเกี่ยวกับทะเลทรายโกบี เทือกเขาอัลไตไปเรื่อยๆ
ก็นะ อย่างน้อยจะได้รู้สึกเหมือนได้อยู่ตรงนั้นด้วย ได้สัมผัสกับที่ที่พี่ฟ้าของมันกำลังไปสัมผัสจริง อย่างน้อยก็พอจะช่วยบรรเทาความรู้สึกโดดเดี่ยวลงไปได้บ้าง
ไอ้เพื่อนสนิทสองตัวก็ทำหน้าที่เพื่อนที่ดีเหลือเกิน คอยชวนไปทำโน่นทำนี่ไม่ได้ขาด
ถ้าคำชวนออกจากปากไอ้นุ่นร้อยทั้งร้อยก็เรื่องไปหาของกิน ส่วนถ้าเป็นคำชวนจากไอ้แผนก็อาจจะชวนไปว่ายน้ำบ้าง ไปเดินตลาดบ้าง
จนไอ้หนูป่วนมันชักจะเริ่มสงสารไอ้เพื่อนแผนเต็มที เพราะเมื่อก่อนมันอยู่ของมันนิ่งๆเงียบๆ วันหยุดก็อ่านการ์ตูนบ้าง ไปหาไอ้นุ่นให้จิกใช้งานบ้าง
นี่พอมันเห็นตัวป่วนมันหงอย ไอ้เพื่อนแผนเลยกระทำการฝืนธรรมชาตินิ่งๆมาชวนไปทำโน่นทำนี่
“เออ เสาร์อาทิตย์นี้จะไปหาแม่จ๋ากับพ่อจ๋าแล้วก็คุณยายที่บ้านสุพรรณ พวกแกสองคนจะไปด้วยป้ะ?”
“พี่ฟ้าสั่งไว้เรอะ?”
“ก็ด้วย อีกอย่างเมื่อวันก่อนแม่จ๋าโทรมา บอกว่าคิดถึง คุณยายก็บ่นคิดถึง”
“เออ เดี๋ยวเย็นนี้กลับไปบอกคุณนายก่อนนะ แต่ไปกับพวกแกสองคนคงไม่มีปัญหาอยู่แล้วแหละ แล้วจะไปยังไง?”
“ก็เอารถพี่ฟ้าไป ขาไปชั้นขับ ขากลับแกขับโอเคป้ะแผน?”
“ได้ แล้วพี่ภพล่ะ?”
“พี่ภพไม่ไป มีพาร์ทไทม์ทั้งเสาร์อาทิตย์เลย”
“โห.....จะปั๊มเงินเตรียมไปขอพี่เค้กแหงเลยว่ะ โฮะๆๆๆๆๆๆ”
แหม....ไอ้นุ่นมันก็คิดได้เนอะ เพ้อฝันจริงๆเลยแก แต่ไอ้คุณแผนก็ดูท่าจะถูกใจกับความคิดนี้นะ
ทั้งๆที่ไอ้หนูป่วนมันนั่งอยู่ด้วยอย่างนั้น ไอ้คุณแผนมันยังแอบยื่นมือไปกุมมือไอ้นุ่นใต้โต๊ะที่กำลังกินอาหารกลางวันกันอยู่ แล้วพูดลอยๆออกมา
“ไว้เราเรียนจบ เราก็จะตั้งใจทำงานเก็บเงิน จะได้เอาไว้ทำเหมือนพี่ภพ”เท่านั้นแหละ ไอ้คุณนุ่นเงียบปากและมีสมาธิกับจานอาหารตรงหน้าได้ทันทีเชียว ฮ่าๆๆๆๆๆ
เย็นวันอาทิตย์ไอ้หนูป่วนกลับจากบ้านสุพรรณด้วยความหวัง พี่อากาศบอกมันไว้ว่าสามสัปดาห์หรืออาจจะมากกว่านิดหน่อย
นี่ก็เกินสามสัปดาห์มาหลายวันแล้วพี่อากาศของมันน่าจะกลับมาถึงมหาวิทยาลัยได้เสียที
ถึงบ้านปุ๊บตัวป่วนมันเลยรีบตรงเข้าห้อง ต่อสัญญาณอินเตอร์เน็ตแล้วเปิดอีเมลไล่สายตาหาข้อความใหม่ทันที
Sent: Sunday, September 8, 2002 2:15:18 PM
To: ตัวป่วน เถลิงศก (littletuapuanอย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com)
---พี่เพิ่งถึงมหาวิทยาลัยเมื่อหลังเที่ยงนี่เองครับ
กลับหอไปอาบน้ำที่ไม่ได้อาบมาเจ็ดวันพอดี แล้วก็เก็บของโยนๆไว้ในห้องนั่นแหละ
แล้วก็ตรงมาที่ภาควิชาตั้งใจมาส่งข้อความหาตัวป่วนเลย
โอ๋ๆๆๆ คนเก่งไม่ต้องคิดถึงพี่แล้วนะ
พี่เปิดเมลมาเจอข้อความตัวป่วนมาค้างอยู่เป็นสิบฉบับ ดีใจมากที่รู้ว่าคิดถึงและเป็นห่วงพี่
แต่ก็ทำให้พี่เป็นห่วงตัวป่วนมากเลยรู้มั้ยครับ
ตกลงว่าตอนนี้ตัวป่วนไปหาแม่จ๋าเหรอ?
ขอบคุณมากนะครับที่ไปหาแม่จ๋าบ้าง ขอบคุณที่บอกว่าจะไปกอดแม่จ๋ากับคุณยายแทนพี่
งั้นตอนนี้พี่ฟ้ากลับหอไปนอนหลับให้ยาวๆก่อนนะครับ
เดินทางไกลคราวนี้เหนื่อยน่าดู
พี่ดีใจที่ได้รักป่วนนะครับ
พี่ฟ้าของตัวป่วน---
ปล. จากข้อความที่ส่งมา เหมือนว่าจดหมายเพิ่งไปถึงสองฉบับใช่มั้ย?
Sent: Sunday, September 8, 2002 7:23:11 PM
To: พี่ฟ้า (a-kaad_bluskyอย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com)
---พี่ฟ้า โอยยยยยยย คิดถึงจังเลย
โห......สามสัปดาห์อะไรกัน เลทไปอีกเกือบสัปดาห์เลยนะ
ป่วนนะรอร้อรอ รอทุกวันเลย เปิดดูข้อความวันละสองสามรอบ
แหะๆกลัวอยู่เหมือนกันว่าพี่ฟ้ากลับมาเจอเมลจากป่วนกองเป็นสิบฉบับคงจะตกใจ
แต่คนมันคิดถึงนี่ ถึงรู้ว่าพี่จะไม่ได้อ่าน แต่ถ้าให้เก็บเอาไว้ป่วนแย่แหงๆ
กลับมาปลอดภัยดีทุกอย่างก็ดีแล้ว แล้วไอ้ที่ถามว่าเพิ่งได้สองฉบับ
หมายความว่ายังมีที่ส่งมาไม่ถึงอีกใช่มั้ย?
ขาดอากาศเหมือนขาดใจ
ป่วน---
ปล. คำลงท้าย......เสี่ยวเนอะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ (มีต่อค่ะ)
หัวข้อ: เรื่องรัก..ไม่กล้าบอก: แจ้งเลขที่พัสดุลงทะเบียนที่หน้า78 ค่ะ ^o^ (อ่าน 854857 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก