แหะๆ ตอนแรกตอนนี้จะเนื้อหายาวกว่านี้มากๆเลยค่ะ
แต่....เขียนไปเขียนมาสิบหน้าแล้วยังไม่ถึงไหนเสียที เลยตัดตอนมาแค่นี้ก่อนดีกว่า
ขอบคุณทุกท่านที่เป็นกำลังใจให้กันนะคะ เดี๋ยวแปะแล้วจะตอบเมนท์ดีกว่า อยากตอบๆๆๆๆ
.................................
ตอนที่๔๙ พบกันในฝัน
Sent: Tuesday, August 13, 2002 4:24:48 PM
To: พี่ฟ้า (a-kaad_bluskyอย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com)
---พี่ฟ้า ป่วนสอบมิดเทอมครบแล้วนะ เนื้อยยยยยยยยยเหนื่อย ส่งกอดมาโอ๋ป่วนหน่อยสิ
เนี่ย สอบเสร็จก็มาเมลหาพี่ฟ้าเลยนะ คิดถึงมากๆ พี่ฟ้าล่ะเป็นยังไงบ้าง สบายดีรึเปล่า?
เมื่อกี้ดูอุณหภูมิในอูลานบาตอร์ เมื่อเช้าอยู่ที่15°C พี่ฟ้าอย่าลืมทำตัวให้อุ่นไว้นะ ใช้ผ้าพันคอด้วย ห้ามไม่สบายเข้าใจมั้ย?
อ้อ....แล้วก็ ถ้ามันห้ามไม่ได้จริงๆ ห้ามปิดผมด้วย ถ้ามารู้ทีหลัง ผมจะโกรธมากๆเลยนะบอกไว้ก่อน
คิดถึงพี่ฟ้า อยากกอดพี่ฟ้า.....
ป่วน---
ปล. ที่พี่ฟ้าถามมาว่าป่วนรักพี่เท่าเดิมรึเปล่า.....พี่ฟ้าไม่รู้จริงๆเหรอ? แล้ว..ป่วนขอถามกลับได้มั้ย?
ปล.2 ป่วนทำแล็บกริ๊งทันหมดทุกข้อด้วยนะ แต่ถูกหมดทุกข้อรึเปล่าไม่รู้เหมือนกันครับ แหะๆๆ
###อย่ากลัวว่าวันเวลาจะทำให้เธอต้องเสียใจ...หรือความห่างไกล..###
“พี่ฟ้า?!?”
//ตัวป่วนครับ พี่ฟ้าโทรมาตอบคำถาม พี่รักตัวป่วนมากกว่าเดิม รักมากขึ้นทุกครั้งที่เห็นข้อความส่งมา รักมากขึ้นทุกครั้งที่เอาถุงมือที่ป่วนซื้อให้มาสวม รักมากขึ้นทุกครั้งที่มองรูปของป่วน รักมากขึ้นทุกทีที่มองพระจันทร์.....แล้วก็ พี่ฟ้าสวมทุกมือทุกวันเลยด้วยสิ เลยรักตัวป่วนมากขึ้นทุกวันวันละหลายครั้งเลย//
“........................”ไอ้หนูป่วนได้แต่ยิ้ม ยิ้มกว้างขึ้นทุกที แล้วโดยที่ไม่รู้ตัว ก็ปล่อยให้น้ำตาเอ่อออกมาจนเกือบล้นอีกแล้ว
//อ้าว ทำไมเงียบไปเลยล่ะครับ?//
“ก็....ป่วนกำลังซึ้งอยู่นี่นาพี่ฟ้าก็ แล้วนี่กี่โมงแล้ว จะมืดแล้วไม่ใช่เหรอ? ออกมาโทรศัพท์ได้ไง?”
//ตอนแรกพี่ก็กะจะตอบคำถามทางเมล แต่คิดไปคิดมา พี่ฟ้าอยากได้ยินเสียงแล้วก็ถือว่าให้รางวัลคนเก่งที่ตอบทันครบทุกข้อด้วย//
“ดีมาก......แต่อย่าคุยนานเลยนะ เดี๋ยวพอมืดแล้วอากาศมันจะเย็นมาก ถ้าพี่ฟ้าไม่สบายเพราะออกมาโทรศัพท์หนาวๆป่วนจะเสียใจรู้มั้ย”
//หึๆๆ ชื่นใจจริงๆ ตัวป่วนครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่ต้องออกไปเก็บข้อมูลแล้วนะ อาจารย์อุทวาลบอกว่าออกไปอย่างนี้คงไม่มีอินเตอร์เน็ต โทรศัพท์ก็ด้วย......//
“พี่ฟ้า แล้วรู้รึเปล่าจะเดินทางกันนานแค่ไหน? กี่วันเหรอ?”
//เร็วสุดก็คงสักสามสัปดาห์น่ะกว่าจะกลับถึงมหาวิทยาลัย แต่ก็บอกเวลาแน่นอนไม่ได้ ไม่ต้องเป็นห่วงพี่นะครับ//
ท้ายประโยคเสียงนุ่มๆของพี่อากาศก็ยิ่งทอดอ่อนลงอีก ก็พี่แกแน่ใจนี่นะว่าไอ้ตัวเล็กที่ปลายสายน่ะ
ถึงจะบอกไม่ให้ห่วงยังไง มันก็ปล่อยวางในสวัสดิภาพของพี่เขาไม่ได้อยู่ดี
“พี่ฟ้าก็ดูแลตัวเองดีๆแล้วกัน ออกนอกเมืองไปทางไหนน่ะ เข้าทะเลทรายเหรอ?”
//โห.....เก่งนะเนี่ย เดี๋ยวนี้แฟนพี่มีงานอดิเรกเป็นศึกษาภูมิศาสตร์มองโกเลียหรือครับ?//
“ง่า.....ก็เพราะพี่ฟ้าแหละ แล้วกระเป๋าใบเล็กน่ะ เอาไปให้หมดนะ ห้ามเอาของออกเข้าใจมั้ย?”
//ครับผม ตัวป่วนของพี่น่ารักรอบคอบที่สุด เตรียมมาให้ทุกอย่างตั้งแต่ยาลดไข้ยันกรรไกรตัดเล็บ หึๆๆๆ//
“ขำดีไปเหอะพี่ฟ้า ปิโตรเลียมเจลน่ะ ใช้ด้วยนะ ปากแตกกลับมาจะสมน้ำหน้าให้”
//เงินจะหมดแล้ว น่าจะคุยได้อีกไม่เกินสามนาที.... พี่ฟ้ารักตัวป่วนนะครับ รักมากๆ ทำไงดีอยากบอกรักอีกสักร้อยที//
“บ้าแล้วพี่ฟ้า แค่นี้ก็พอแล้ว นี่ตกลงเราจะติดต่อกันไม่ได้เลยตลอดสามสัปดาห์หรืออาจจะมากกว่าใช่มั้ย?”
//ก็ถ้าตัวป่วนเมลมาข้อความมันก็จะค้างอยู่ใน inbox ของพี่แหละ แต่พี่คงไม่ได้ตอบ เพราะงั้นอย่าเหงามาก อย่าคิดถึงพี่มากเกินไปนะครับ คิดถึงน้อยๆพอ โอเคนะ?//
“โห.....อย่างกับมันสั่งได้เนอะ พี่ฟ้าแหละ อากาศหนาวๆอยู่กลางทะเลทราย อย่าไปเผลอกอดคนอื่นแล้วเก็บตกกลับมาเชียว”
//น่านนนนนน ยังมีอารมณ์ล้อเล่น ฮ่าๆๆๆๆ//
“ฮ่าๆๆๆๆๆ .......คุยจนเงินหมดเลยนะพี่ฟ้า ปล่อยให้สัญญาณมันตัดไปเองนะ ขอได้ยินเสียงอีกสักนิดก็ยังดี....”
//ครับ ตัวป่วนเชื่อใจพี่นะ พี่ฟ้ามีคุณแฟนของพี่คนเดียว ไม่ต้องการใครอีกแล้วจริงๆ นี่น้องนุ่นเมลมาบอกพี่ว่าเดี๋ยวนี้พอพี่ไม่อยู่คนเก่งของพี่ไม่ค่อยยอมกินข้าวเหรอ? อย่าห่วงแต่พี่นะครับ ห่วงสุขภาพตัวเองด้วย//“หงะ ไอ้นุ่นมันฟ้องพี่ฟ้าเหรอ แต่ป่วนเปล่าไม่กินข้าวนะ แค่ข้าวที่โรงอาหารมันไม่อร่อยแค่นะ...อ๊ะ....แค่นั้นเอง...”
###ตื๊ดดดดดดดดดดด ตื๊ดดดดดดดดดดดดดดด ตื๊ดดดดดดดดดดดดด......###
พี่อากาศค่อยๆวางหูโทรศัพท์สาธารณะที่เพิ่งเป็นอุปกรณ์ที่ช่วยให้ได้ยินเสียงแจ้วๆของไอ้ตัวเล็กที่คิดถึงมันมากทั้งๆที่เพิ่งห่างกันมายังไม่ถึงเดือนลงกับแป้นโลหะ
อุณภูมิที่เริ่มลดต่ำอย่างรวดเร็วเมื่อพระอาทิตย์ลับขอบฟ้า
ทำให้นึกถึงคำสั่งที่มาพร้อมสุ้มเสียงแสดงออกถึงความเป็นห่วงเป็นใยอย่างชัดเจนของไอ้ตัวเล็กที่เมื่อกี้ยังอยู่ที่ปลายสาย
นึกถึงบทสนทนาเมื่อครู่ที่ขาดหายไปช่วงท้ายแล้วเลยไม่วางใจ ต้องรีบตรงดิ่งกลับเข้าไปในสำนักงานของภาควิชาภาษาศาสตร์อีกครั้ง
เพื่อใช้อินเตอร์เน็ตในส่วนห้องพักอาจารย์ซึ่งศาสตราจารย์อุทวาล โอนาร์
หัวหน้าภาควิชาที่ขอให้พี่แกรับงานเป็นผู้ช่วยวิจัยชั่วคราวในครั้งนี้ออกปากอนุญาตให้มาใช้ได้ตลอด 24 ชั่วโมง
แต่พี่อากาศที่ได้สิทธิพักในหอพักนักศึกษาของมหาวิทยาลัยซึ่งอยู่ห่างจากตึกที่ตั้งของภาควิชาไปเพียงระยะเดิน 15 นาที
กลับปฏิบัติตนตามแบบฉบับคนไทยแท้ๆที่ขี้เกรงใจ
นอกจากที่ทุกเช้าก่อนเริ่มงานและทุกเย็นหลังเลิกงานจะต้องส่งข้อความไปหาคุณแฟนตัวเล็กที่กรุงเทพและตรวจดูข่าวสารจากคนไกลแล้ว
พี่อากาศแกก็ใช้อุปกรณ์ของสำนักงานภาควิชาเฉพาะเรื่องงานเท่านั้นจริงๆ
และก็ไม่ผิดจากที่คาดไว้ เมื่อพี่อากาศลองกลับเข้าไปในสำนักงาน แล้วตรวจดูที่กล่องข้อความอีกครั้ง
ข้อความใหม่จากคุณแฟนขี้อ้อนอย่างไอ้หนูป่วนก็มารออยู่ก่อนแล้ว
ทั้งๆที่บอกว่าถึงส่งมาอาจจะไม่ได้ตอบกลับอีกแล้วแท้ๆ
Sent: Tuesday, August 13, 2002 7:18:21 PM
To: พี่ฟ้า (a-kaad_bluskyอย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com)
---แหะๆ ไม่รู้จะได้อ่านก่อนเดินทางรึเปล่า แต่ผมเป็นห่วงนี่นา
พี่ฟ้าไม่ต้องห่วงผมนะ ผมจะกินข้าวเยอะขึ้น
ถ้ากับข้าวที่โรงอาหารใต้ตึกคณะมันน่าเบื่อ เดี๋ยวผมจะชวนไอ้นุ่นไอ้แผนไปกินที่อื่นก็ได้
โรงอาหารทันตะก็ร้านเยอะดี (แต่คนเยอะชะมัดเลย น่าเบื่อ)
ไงดีล่ะ....เอาเป็นว่าเรามาแลกกัน ป่วนจะดูแลตัวเองให้ดีรอพี่ฟ้า พี่ฟ้าก็ต้องดูแลตัวเองดีๆรอกลับมาหาป่วนนะ
งุ่นง่านอย่างนี้สงสัยคืนนี้กว่าจะหลับได้คงยากแหงๆ
ป่วน---
ปล. คืนนี้ป่วนขโมยเสื้อพี่ฟ้ามาใส่นอนด้วยล่ะ (อายจัง.....เวลาพี่ฟ้าพูดอะไรแบบนั้นไม่อายเหรอ ทำได้ไงเนี่ย???)
พี่อากาศอ่านข้อความจากคุณแฟนที่น่ารักจบก็จัดการสั่งเครื่องปรินท์พิมพ์ออกมาทันที ลงกระดาษธรรมดานั่นแหละ แล้วก็พับเรียบร้อยเก็บใส่กระเป๋าเสื้อไว้
แล้วตัวเองก็เริ่มลงมือพิมพ์ข้อความกลับไปให้ไอ้ตัวเล็กขี้อ้อนที่คงจะมากลิ้งเกลือกยึดห้องนอนที่คอนโดเป็นที่พักในคืนนี้อย่างแน่นอน
..............................
..............................
ไอ้หนูป่วนคุยโทรศัพท์กับคุณแฟนที่โทรทางไกลมาหาแบบไม่ให้รู้เนื้อรู้ตัว ที่ตอนแรกอิ่มเอมใจกับคำบอกรักอบอุ่นอ่อนโยนก็ต้องกังวลใจกับการเดินทางไกล
ซึ่งคราวนี้กระทั่งจะส่งข้อความผ่านอีเมลหากันทุกวันแบบที่เคยทำมาก็เป็นไปไม่ได้เสียแล้ว
วันนี้สอบกลางภาคเสร็จ ขนาดไอ้เพื่อนรักเพื่อนเลิฟแถมยังเพื่อนในรุ่นอีกเป็นสิบคนชวนกันไปกินมื้อใหญ่แล้วต่อด้วยคาราโอเกะ
ไอ้ป่วนของเพื่อนๆที่แทบไม่เคยปฏิเสธคำชวนของใครยังทำได้แค่ไปกินพิซซ่า ซึ่งก็กินไปได้แค่ชิ้นเดียว ทั้งๆที่ปกติเป็นคนกินจุแท้ๆ
แล้วพอทุกคนเริ่มอิ่มแล้วเริ่มเคลื่อนย้ายตัวเองเตรียมไปต่อที่ร้านคาราโอเกะ ไอ้หนูป่วนมันก็บอกว่าต้องรีบกลับบ้านกะทันหันกันง่ายๆ
ไอ้เพื่อนแผนกับไอ้เพื่อนนุ่นตั้งท่าจะตามกลับมาด้วยก็ถูกห้ามไว้ เพราะไอ้ตัวดีบอกว่าคืนนี้จะไปนอนบ้านพี่ฟ้า
ไอ้เพื่อนรักสองตัวจะทำอะไรได้ สงสารไอ้ตัวดีก็สงสาร แต่ก็รู้ว่าช่วยอะไรมากกว่านี้คงไม่ได้
อย่างน้อยพวกมันสองคนก็มั่นใจแหละว่าเพื่อนตัวป่วนของพวกมันเข้มแข็งพอ
ตัวป่วนมันกลับมาถึงคอนโดพี่อากาศ ตรงเข้าไปล้างมือยังไม่ทันเช็ดให้แห้ง เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ที่พี่ฟ้าของมันตั้งไว้ให้ก่อนจะออกไปเดินทางไกลก็ดังขึ้น
แล้วก็อย่างที่เห็น พอสัญญาณโทรศัพท์ถูกตัดไป ไอ้ตัวเล็กขี้อ้อนแถมยังขี้เป็นห่วงสารพัดของพี่อากาศแกก็ทนไม่ไหว
ทั้งๆที่ไม่มั่นใจว่าอีกฝ่ายจะได้อ่านข้อความก่อนออกเดินทางรึเปล่า แต่ก็ตัดสินใจส่งข้อความไปหาทันที
พิมพ์เรียบร้อย อ่านทวนข้อความตัวเองแล้วก็เขินหน้าแดงอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์อยู่คนเดียว เสร็จแล้วตัวป่วนมันเลยผ่อนคลายความกังวลลงได้บ้าง
เข้าไปอาบน้ำสระผม แล้วก็หยิบเสื้อยืดตัวเก่าๆย้วยๆของพี่อากาศแหละมาใส่นอน
กะว่าจะรีบนอนแต่หัวค่ำทดแทนกับที่อดหลับอดนอนต่อเนื่องมาเกือบสองสัปดาห์ของเทศกาลสอบกลางภาค
แล้วก็เป็นอย่างที่ตัวเองคิดจริงๆคือนอนไม่หลับ
ยิ่งทำให้คิดถึงเมื่อตอนที่คุณแฟนตัวโตอยู่ใกล้ๆ ไม่มีคืนไหนที่มันจะต้องเผชิญอาการหลับยากแบบนี้เลยสักคืน
ถ้าเป็นคืนที่นอนเคียงข้างกัน พี่ฟ้าของมันจะคอยลูบผมลูบหลังจนมันรู้สึกสบาย หลับไปเมื่อไหร่ไม่รู้ตัวแทบทุกที
หรือถ้าหากไม่ได้อยู่บนเตียงเดียวกัน มันก็จะได้ยินเสียงของคุณแฟนตัวโตโทรมาบอกราตรีสวัสดิ์ทุกคืน
ไอ้หนูป่วนพลิกกลับไปกลับมาอยู่ไม่ถึงห้านาที ก็จัดการโทษว่าเพราะนอนดึกตีหนึ่งตีสองติดกันมาหลายคืน
ร่างกายมันเลยชินไม่ยอมกลับมานอนแต่หัวค่ำเหมือนอย่างเคย
แล้วเลยลุกไปหน้าคอมพิวเตอร์ กะจะหาข้อมูล.....เอ่อ ก็ข้อมูลเกี่ยวกับมองโกเลียอีกแหละ
คือ....ไอ้หนูป่วนมันคิดว่านี่คือวิธีแก้เซ็ง ทั้งที่จริงมันก็แค่การระบายความเป็นห่วงเป็นใยที่มีต่อคุณแฟนอีกแบบหนึ่งเท่านั้นแหละ
เพราะถ้าจะให้แก้อาการนอนไม่หลับด้วยการหยิบหนังสือหนาๆสักเล่มของคุณแฟนตัวโตมาอ่านตอนนี้ มันก็คิดว่าตัวเองคงรับไม่ไหวแน่ๆ
ต่อให้สิ่งที่หยิบมาอ่านจะเป็นนิทานสำหรับเด็กก็เถอะ
เป็นนิสัยประจำตัวไปเสียแล้วที่เมื่อต่อสัญญาณอินเตอร์เน็ตปุ๊บไอ้หนูป่วนมันจะกรอกพาสเวิร์ดเปิดเมลมองหาข้อความใหม่ๆทันที
ก็กิจวัตรประจำวันตั้งแต่พี่อากาศไปอยู่ไกลมันเป็นแบบนี้มาตลอดนี่นา
คราวนี้ถึงไม่ได้หวังอะไร เพราะเพิ่งคุยกันเมื่อครู่ แต่ตัวป่วนมันก็เปิดเมลออกดูอยู่ดี
Sent: Tuesday, August 13, 2002 7:35:18 PM
To: ตัวป่วน เถลิงศก (littletuapuanอย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com)
---คนดีของพี่ นอนให้หลับนะครับ
พี่ฟ้าจะปฏิบัติตามคำสั่งของตัวป่วนทุกประการเลย
ถ้าตัวป่วนกลัวนอนไม่หลับงั้นมาให้พี่กล่อมนอนนะ.....
โยกเอ๋ยโยกเยก ม่านเมฆล่องลอยกลางเถื่อน
น้องน้อยของพี่อย่ารู้เลือน คิดถึงเพื่อนใจทุกคืนวัน
หลับตาลงเถิดนะแก้วพี่ ขอกล่อมคนดีในความฝัน
ห้วงคำนึงเราจึงได้พบกัน แม้ห่างกายใจผูกกันไม่คลายเอย
จันทร์เอ๋ยจันทร์เจ้า อยู่กับเหย้าเฝ้ากับเรือนนะจันทร์เอ๋ย
ยามเรียนต้องพากเพียรไม่ละเลย อย่าเมินเฉยทวนเขียนอ่านให้เชื่อฟัง
ถึงยามพักก็ต้องพักให้เต็มที่ อย่าเชือนแชให้พี่พะวงหลัง
รู้รักษากายใจให้ระวัง ใจพี่ฝังฝากไว้กับจันทร์เอย
แล้วพบกันในฝันนะครับ
พี่ฟ้า---
ปล.เพราะงั้นคนเก่งต้องนอนหลับให้สนิทนะ ไม่งั้นมาไม่ทันเจอพี่นะเออ.....ตัวป่วนมันอ่านข้อความจากพี่อากาศ โดยเฉพาะตรงกลอนดอกสร้อยซ้ำไปซ้ำมา แล้วก็เลยยิ้มออกจนได้
ในใจก็คิดไปว่านี่พี่ฟ้าเห็นมันเป็นเด็กขนาดต้องโยกเยกเอยน้ำท่วมเมฆกล่อมนอนเลยหรือไงนะ
นั่งเขินบิดไปมาได้สักพักก็คิดขึ้นได้ว่าพี่ฟ้าของมันนัดให้ไปเจอกันในฝัน
.......ถ้างั้น คงต้องรีบไปนอนให้หลับแล้วล่ะ ไม่งั้นไปไม่ทันนัดในฝันกับพี่ฟ้าล่ะเสียใจแย่เลย
.......................
.......................
..โปรดติดตามตอนต่อไป..
หมายเหตุ สำหรับท่านที่ไม่เคยรู้จักแล็บกริ๊ง แล็บกริ๊งเป็นการสอบภาคปฏิบัติที่ผู้เข้าสอบจะประจำสถานี แล้วตอบคำถามโดยมีระยะเวลากำหนดต่อข้อ อาจจะเป็นหนึ่งนาที(แบบปรานี) หรือครึ่งนาที(แบบทารุณ) ก็แล้วแต่อาจารย์จะกำหนด เสียงกริ่งจะเป็นตัวกำหนดว่าเริ่มตอบคำถาม พอครบเวลาก็จะมีเสียงกริ่งดังขึ้นให้ผู้เข้าสอบเปลี่ยนสถานีไปที่ข้อต่อไป เมื่อสอบเสร็จซึ่งอาจจะต้องเปลี่ยนสถานีสามสิบครั้ง ผู้เข้าสอบจะหลอนเสียงกริ่งต่อเนื่องได้จนถึงในฝันเลยทีเดียว โฮะๆๆๆๆๆ
หัวข้อ: เรื่องรัก..ไม่กล้าบอก: แจ้งเลขที่พัสดุลงทะเบียนที่หน้า78 ค่ะ ^o^ (อ่าน 854803 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก