มาต่อให้แล้วเน้อออ
ช่วงนี้ก็อ่านหนังสือ
จะสอบรามครับ
แต่ก็จะมาลงให้เรื่อยๆนะครับ
ช้าบ้างก็ขออภัยนะครับ
ไปอ่านเลยดีกว่า
โทษที..ทำไงได้กูรักมึงไปแล้ว
ตอนที่ 27 กูยอมเพราะมึงช่วยกู
“เฮ้ย ปล่อยกู ไอ้สัสสเอ้ยย” ผมด่ามันโมโหมาก กูไม่รู้จักมึงนะเว้ย แต่มันไม่หยุดครับ
“ผลัก ปั๊ง” เสียงประตูที่มีคนข้างนอกถีบเข้ามา
“ไอ้โชว์” ผมร้องดีใจครับ กูขอบคุณที่มึงมาช่วยกูทัน
“ไอ้เชี่ย” ไอ้โชว์เข้ามาลากคอไอ้เชี่ยบอยออกไปข้างนอก ผมก็ได้แต่ใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย ไอโชว์รัวหมัดใส่ไอ้บอยไม่ยั้ง ไอ้บอยใช่ว่าจะยอมแต่มันสู้ไม่ได้
“มึงทำเชี่ยไรแฟนกู ไอ้สัสส” มันด่าไปด้วย
“ไอ้โชว์พอก่อนเดี๋ยวคนมาเห็น” มันหันขวับมามองผม แล้วละจากไอ้บอยเดินมาหาผม
“มึงชอบมันหรอ มึงห่วงมันมากเลยหรอ” มันพูดกำหมัดแน่น ตอนนี้ไอ้บอยชิ่งหนีไปแล้วครับ
“ไม่ใช่กูไม่ได้ชอบมัน”
“มึงไม่ต้องพูดมึงห้ามกู” มันฉุดมือผมลากจะออกจากห้องน้ำ
“เฮ้ยย!!! พวกมึงจะไปไหน ทำเพื่อนกูแล้วคิดหนีหรอว่ะ” ไอ้บอยไปตามพวกมาครับ ประมาณสี่ห้าคนได้ แต่ผมมีแค่สองนะ
“ถ้าเพื่อนมึงไม่มายุ่มย่ามกับเมียกูก่อน มันคงไม่โดนตีนกูหรอก” ตอนนี้ผมรู้สึกหายเมาแล้วครับ
“ฮึๆๆๆ เมียหรอ น่ารักดีนิ ถึงว่าทำไมไอ้บอยอดใจไม่ไหว” ไอ้เลว
“ไอ้สัสสเอ้ย” ไอ้โชว์สบถแล้วปรีเข้าชกหน้าไอ้เชี่ยนั้น ตอนนี้บรรยากาศตะลุมบอลเลยครับ ผมเห็นช่วงจังหวะนั้นหนีครับ ไม่ใช่ไปตามพวกด่วน สักพักผมก็พาพวกเพื่อนมาบรรยากาศในห้องน้ำตอนนี้เหมือนสงครามเลยครับ
“ตำรวจมา” เสียงใครไม่รู้ตะโกนมาทำให้พวกผมต้องรีบเผ่นกันครับ ไอ้โชว์จับข้อมือผมผมจำต้องวิ่งตาม พอมาถึงหน้าผับทุกคนก็ต่างแยกย้าย
“แล้วไว้เจอกัน” ทุกคนบอกกันแล้วรีบเผ่นรถใครรถมัน มันหว่ะยังกับหนังสงคราม อิอิ พอผมขึ้นรถได้ไอ้โชว์ก็ออกรถเลย
“โชว์มึงเป็นไงบ้าง” มันไม่ตอบครับ แต่ผมสังเกตเห็นที่หัวคิ้วมันมีเลือดไหลผมหยิบทิชชู่ไปเช็ดให้มัน มันเอามือมาจับมือผมไว้
“มึงอย่าทำแบบนั้นอีกนะ มึงรู้ไหมกูเป็นห่วงมึงมากแค่ไหน” มันพูดออกมา
“แล้วกูทำอะไร กูไม่ได้ทำอะไรมันเลย มันทำกู” ผมแก้ตัวไป
“กูเห็นนะว่ามึงให้ท่ามัน คุยกับมัน แล้วก็เดินไปห้องน้ำมันก็เดินตาม”
“กูปวดเยี่ยว แล้วกูก็ไม่รู้ด้วยว่ามันตามกูไป แล้วก็อย่างที่เห็น”
“ก็ที่เห็นคือมึงในสภาพ เฮออ” มันไม่พูดต่อ แต่ถอนหายใจยาว
“แต่กูไม่ได้สมยอมนะเว้ย กุเมากูสู้แรงมันไม่ไหว”
“เออ เอาเป็นว่ากูเชื่อมึงละกัน” ไอ้สัสส คิดจะง่ายก็ง่าย มึงเป็นคนยังไงกันแน่ว่ะ
“อือ กูขอบคุณที่ช่วยกู และขอโทษที่ทำให้มึงเจ็บล่ะกัน” ยังไงมันก็ช่วยผม เจ็บเพราะผมคำขอบคุณและคำขอโทษคงไม่ได้ยากไปสำหรับผมหรอก
“มึงบอกกูดิว่ากูจะไม่เจ็บไปกว่านี้ใช่ไหม” มันพูดน้ำเสียงเครือๆ เหมือนจะร้องไห้ แล้วกูจะตอบมึงยังไงว่ะเนี้ยะ เอาเป็นว่ากูโกหกไปก่อนนะ ไม่อยากโกหกเลย นิสัยไม่ดี อิอิ
“เออ” ผมตอบไปสั้นๆ
“งั้นคืนนี้กูไปนอนห้องมึงนะ กูไม่อยากกลับบ้าน ไม่อยากให้ใครมาถามมาเซ้าซี้กู” มันบอกผม
“ตามใจ” ขอตามใจมันไปก่อน สักพักก็มาถึงห้องผม ก็ขึ้นห้องไป
“มานั่งนี้” ผมเรียกมันให้มันมานั่งบนเตียง มันก็มานั่งตามคำสั่ง
“สัสส หน้าพังหมดเลยนะมึง” ผมว่ามัน แล้วลงมือทำแผลให้มัน กร่างดีนัก
“โอ้ยยย เบาๆๆดิ” มันร้อง เพราะผมแกล้งทำแรง เพราะมันทำหน้าตากวนตีนผม
“ก็นั่งดีๆสิว่ะ” ผมว่ามัน มันก็นั่งเฉยๆ จนผมทำแผลให้มันเสร็จ
“กูไปอาบน้ำก่อนนะ” ผมทำถ้าจะลุกแต่ก็ถูกมันรวบลงไปบนเตียงแล้วมันก็ขึ้นมาคร่อม
“เฮ้ยยย ทำไรมึงเนี้ยะ”
“มึงเป็นของกู มีงอย่าไปให้คนอื่นทำแบบนั้นกับมึงอีก” มันบอกผมจริงจัง แล้วประกบปากมันลงมากับปากผม จูบที่ต่างจากที่มันเคยจูบผม จูบที่นุ่มนวล จนผมต้องเปิดปากให้มันเอาลิ้นเข้ามา สักพักมันก็ละปากออก แล้วลุกหยิบผ้าเช็ดตัวของผมเข้าห้องน้ำไปเลย ผม งง มาก ทำตัวไม่ถูกนอนอึ้งอยู่กับที่สักพัก ตอนนี้เวลาก็ประมาณตีหนึ่งแระ โทรหาโป้งดีกว่า
“ไงไอ้ตุลย์ เมือบ่ายโดนไรมั้ย”
“ไม่โดนก็แผนมึงสูงหนิ”
“คิดถึงตุลย์ว่ะ อยากนอนกอด” มันพูด
“คิดถึงเหมือนกันอ่ะ”
“งั้นไปหานะ ตอนนี้เลย”
“ไม่ต้องดึกแล้ว ไว้ค่อยเจอกันดีกว่า” เป็นห่วงไม่อยากให้ขับรถดึกดื่น ไม่ใช่หรอกครับ อยากให้มันมาหามากแต่ไอ้เชี่ยกร่างมันอยู่นี่สิ
“เออ โป้งงั้นแค่นี้ก่อนนะ” ผมได้ยินเสียงฝักบัวในห้องน้ำเงียบแล้ว แสดงว่ามันอาบเสร็จแล้ว
“อืม รักนะครับ”
“รักเหมือนกันครับ” แล้วก็วางสายกันไป มันก็ออกมาจากห้องน้ำพอดี ผมก็ลุกเข้าห้องน้ำไปอาบบ้าง อาบสักพักออกมาก็เห็นมันนอนหลับอยู่บนเตียงไปแล้ว ใบหน้าที่มีแผลอยู่แต่กลับยังดูดีไม่เปลี่ยน ไอ้โชว์เอ้ยหน้าตามึงก็หล่อนะ แต่ทำไมมึงถึงต้องมาเลือกกูว่ะ กูไม่ได้มีอะไรดีเลย คนดีดีกว่ากูมีเยอะแยะ ผมได้แต่คิดอยู่ในใจ แล้วตัดสินใจนอนลงพื้นที่ว่างข้างๆมัน หันหลังให้มัน วันนี้เหนื่อยมากครับ สักพักก็มีมือมากอดผม ใช่ครับไอ้กร่างมันกอดผมมาจากด้านหลัง แต่ผมขี้เกียจแล้วครับ เหนื่อยมากอยากกอดก็กอดไป ก็หลับไปเลยครับ จนรู้สึกตัวเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์เข้ามา
“ฮัลโล ครับ” ผมรับสายงัวเงีย ไม่ได้ดูปลายสาย
“เฮ้ยไอ้ตุลย์ ทำไมมึงยังไม่มาเรียนอีกว่ะ” เสียงไอ้ข้าวครับ
“เฮ้ยย!! ตายห่า” ผมถึงกับตกใจเมื่อดูนาฬิกาที่หัวนอน
“เออๆ เดี๋ยวกูไป” ผมลุกพรวดหยิบผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำไปเลย อาบเสร็จออกมาก็ยังเห็นไอ้โชว์นอนหลับยังไม่ลุกเลย ผมเลยไปเขย่าตัวปลุกมัน สาสส ตัวร้อนจี๋เลย ไม่สบายหรอว่ะ สงสัยแผลอักเสบ กูจะเอาไงว่ะเนี้ยะ ผมจำต้องอยู่ดูแลมันไม่ไปเรียน สัสสภาระกูจริง
“ฮัลโลไอ้ข้าวหรอ วันนี้กูไม่ไปเรียนะ” ผมโทรบอกไอ้ข้าว
“ทำไมอ่า”
“ไอ้เชี่ยโชว์ไม่สบาย กูต้องดูมันเนี้ยะ ลำบากกูชิบ”
“เออ มีไรไว้คุยกัน จารย์มา” มันตัดสายไป
“ถ้าลำบากใจก้ไม่ต้องทำ กูดูแลตัวเองได้” เสียงไอ้โชว์ดังมาจากข้างหลัง
“เออๆๆ คือๆๆ” ผมพูดไม่ออกติดๆ ขัดๆ มันตกใจครับ
“เดี๋ยวกูกลับบ้านกูละกัน แล้วมึงก็ไปเรียน” มันพูดแล้วมันก็ลุกขึ้น แล้วมันก็เซๆๆ ผมจึงต้องไปประคองไว้ สงสัยลุกเร็วหน้ามืด
“ไม่ต้อง ไม่เป็นไรกูดูแลมึงได้ นอนลงเหอะ” ผมบอกมัน
“แต่มึงลำบากใจหนิ”
“ไม่ๆๆ กูเป็นต้นเหตุให้มึงเป็นแบบนี้นะ กูต้องดูแลมึง” มันนอนลง แล้วหลับตาลงไม่ได้พูดออะไรอีก ผมเดินออกไปข้างนอกไปหยิบกระละมังเล็กใส่น้ำผมสบู่อ่อนๆ พร้อมผ้าขนหนูผืนเล็กมาเพื่อเช็ดตัวให้มัน
“มากูเช็ดตัวให้” มันก็ลุกขึ้นเอาหลังพิงหัวเตียง แล้วก็ถอดเสื้อออก ทำไมหุ่นมึงดีจังว่ะ ผมก็เช็ดตัวให้มันเริ่มตั้งแต่ใบหน้า คอ แขน ลำตัว แล้วลงไปที่ขา
“อะเสร็จแล้ว” ผมบอกมัน แล้วส่งเสื้อของผมที่คิดว่ามันใส่ได้ให้มันใส่
“เสร็จอะไร ตรงนี้ยังไม่ได้เช็ดเลย” มันมองสายตาลงไปที่ไอ้นั้นของมัน
“มึงก็เช็ดเองดิ” ผมวางกระละมังไว้โต๊ะหัวเตียงแล้วเดินออกมาเลย ลงไปซื้อข้าวมาให้มัน จะได้กินยา เฮอ กรรมเวรอะไรของกูว่ะเนี้ยะ
“ป้าพิศเอาสุกี้แห้งสองถุงครับ” ผมสั่งสุกี้แห้งไปสองถุง เสร็จก็โทรหาโป้ง
“เออว่าไงตุลย์ โป้งเรียนอยู่”
“อืมๆ ขอโทษไม่มีไรแค่นี้แหละ” ผมก็กดตัดสายไปเลย รอสักพัก
“อะได้แล้ว 60 บาทจ๊ะ” ผมจ่ายตังส์ก็เดินขึ้นห้องเอาสุกี้ใสชามยกไปให้มัน
“เฮ้ยยย!!!” ชีเปลือยครับ ทำไมมันนอนไม่ใส่อะไรเลย
“ร้องเชี่ยไรว่ะ เอากางเกงมาให้กูหน่อยดิ กางเกงในด้วย”
“ของกูเหรอ กางเกงได้แต่กางเกงในเออ..”
“เอามาเหอะน่า กูหนาวเร็วๆดิ” มันเร่งผม ผมจำต้องออกไปหยิบกางเกงกับกางเกงในผมให้มัน เอาตัวที่ดูดีที่สุดแหละครับ
“อะ รีบๆๆใส่ แล้วก็รีบๆๆแดกเดี๋ยวเย็น” มันใส่เสื้อผ้าเสร็จก็นั่งเฉย
“ป้อนกูหน่อยดิ”
“มือมีก็แดกเองดิ” ผมก็เดินออกไปข้างนอก ไปกินของตัวเองสบายใจเฉิบเลย อิอิกินเสร็จก็เดินเอาชามไปเก็บ แล้วเอาน้ำเอายาไปให้มัน แต่ภาพที่เห็น คือชามตั้งเหมือนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง มันก็นอนหันหลัง เฮออกูละเหนื่อยใจยิ่งกว่าเลี้ยงเด็กอ่อนอีก
“โชว์ๆๆ ทำไมมึงไม่กิน เป็นไรว่ะ” ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก
“มากูป้อนก็ได้” ตัดสินใจตามใจมันหน่อย มันก็ยังนิ่ง
“โชว์” ผมจับตัวมันพลิกกลับมา ตัวร้อนมาก มันหลับ พร้อมมีรอยน้ำตาไหล มันเป็นอะไรกันแน่
“ออกไปๆๆ อย่าทำกู อย่ามายุ่งกับกู” เฮ้ยมึงเป็นไรว่ะ คงฝันร้าย ผมตัดสินใจกอดมันแล้วเขย่ามันเรียกชื่อ
“โชว์ๆๆๆ นี่กูเอง มึงตื่นก่อน” ผมเรียกมันกันก็ลืมตาขึ้นมาแล้วกอดผมแน่นเลยครับ
“มึงอย่าไปไหนนะ มึงอย่าทิ้งกูนะ” มันพูดในขณะที่มันกอดผม ผมค่อยๆดันมันออก
“กินข้าวก่อนนะ จะได้กินยาเดี๋ยวกูป้อนเอง” มันก็ลุกขึ้นมาเช็ดน้ำตา
“ไม่เป็นไรเดี๋ยวกูกินเอง”
“เออๆ ตามใจ กินเสร็จก็กินยานะ นี้ยา” ผมวางไว้ที่หัวเตียง ผมก็นั่งดูมันกินไป จนมันกินเสร็จก็เดินเอาชามไปเก็บ
“ก๊อกๆๆๆๆ”
ใครมาเคาะประตูตอนนี้ว่ะ
**********************************************
ติดตามตอนต่อไป
หัวข้อ: โทษที..ทำไงได้ก็กูรักมึงไปแล้ว ตอน พิเศษ (ความในใจผู้ชายชื่อโป้ง) น.122 06/05 (อ่าน 1298271 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก