http://www.facebook.com/ByPhichchii >> มีคนแนะนำให้ทำเลยลองทำดู
ถึงกระแสน้ำท่วมท้นไม่หวาดหวั่น
แต่กำลังใจนั้นไม่เคยหาย
ให้ผู้อ่านได้อ่านเพื่อผ่อนคลาย
โทษทีนะทำไงได้ผมรักคุณไปแล้ว.... 555 ดันทุรังจนจบได้
อ่านต่อๆ กระแสแฟนเพจตอบรับดีมาก ขอบคุณที่กด LIKE และติดตามนะครับ
โทษที..ทำไงได้กูรักมึงไปแล้ว
ตอนที่ 79 เสี้ยวความทรงจำ
“หิวมั๊ย มีส้มในตู้เย็นเดี๋ยวปลอกให้กิน” พี่โชว์ถามผม
“ไม่ครับ พึ่งกินข้าวอิ่มๆ”
“อืม งั้นนอนพักนะ” ผมรับรู้ถึงความรัก และความเป็นห่วงจากพี่เขา พี่เขาเป็นห่วงผมมาก แล้วก็คงรักผมมากเช่นกัน ทุกคนรอผมนะผมจะรีบจำเรื่องราวต่างๆ ให้ได้
...................................................................
“บ่ายนี้ก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้วครับ แล้วก็มาพบหมอตามใบตรวจร่างกายนะครับ ส่วนเรื่องความจำให้ญาติพยายามเล่าเรื่องราว เพื่อกระตุ้นความทรงจำ แต่อย่าพยายามมากจนเกินไปเพราะอาจทำให้เกิดอาการเครียดได้ ค่อยๆ จำนะครับ” ผมหมอบอกหลังตรวจร่างกายครั้งสุดท้ายให้เสร็จเรียบร้อย
“ครับ ขอบคุณมากๆ นะครับคุณหมอ” ตอนนี้มีเพียงพี่โชว์ที่คอยมารับผม เพราะเพื่อนๆ ผมติดเรียนกันหมด ผมโทรบอกแม่แล้วว่าไม่ต้องเป็นห่วง ไม่อยากให้แม่นั่งรถมาเหนื่อยนะครับ
“พี่จัดการเรื่องค่าใช้จ่ายให้เรียบร้อยแล้วนะ แล้วต่อจากนี้ไปพี่จะดูแลเราเอง” พี่โชว์พูดพร้อมกุมมือผมเอาไว้ ผมรับรู้ได้ถึงความเป็นห่วงจากใจจริง
“ครับ ขอบคุณมากครับ ทั้งหมดเท่าไหร่ครับ เดี๋ยวผมคืนให้” ผมรู้สึกเกรงใจที่ต้องให้ใครมาออกค่าใช้จ่ายให้ อีกอย่างผมก็ป่วยเอง ไม่ใช่พี่เค้า
“ไม่เป็นไรพี่เต็มใจ อีกอย่างเพราะพี่ตุลย์เลยเป็นแบบนี้ เพราะพี่เอง ตุลย์ไม่ต้องห่วงนะ พี่จะดูแลตุลย์เอง”
“ครับ ขอบคุณมากเลยนะครับ แต่ผมคงดูแลตัวเองได้นะครับ” ผมกล่าวขอบคุณจากใจจริง และรู้สึกเกรงใจพี่เค้า
“อย่าดื้อ ดิพี่บอกจะดูแลเอง ห้ามเถียงเลย” พี่โชว์ทำท่าเหมือนดุๆ
“เอางั้นหรอครับ งั้นก็ได้ครับ” ก็คงต้องยอมไปก่อน เราจำอะไรไม่ได้หนิ
“ป่ะ งั้นเรากลับบ้านเรากันดีกว่า” พี่โชว์บอกหลังจากจัดการทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย
“ไปส่งผมที่ห้องนะครับ” ผมไม่เข้าใจหรอกว่าไอ้บ้านเรามันหมายถึงบ้านไหน
“อืม แวะกินข้าวก่อนมั๊ย” พี่โชว์หลังจากที่มาถึงรถพี่โชว์ ผมรู้สึกคุ้นๆ รถคันนี้มาก เฮ้ย!! นี่มันรถที่จะชนผมตอนที่ผมเข้ากรุงเทพมาใหม่หนิ ผมจำได้แค่นี้ แล้วก็นึกอะไรอีกไม่ออก พยายามนึกแล้วรู้สึกปวดหัว
“ตุลย์เป็นไรรึป่าว” พี่โชว์หันมาถามผม
“ปะ ป่าวครับ ถ้าพี่โชว์หิวก็แวะกินก่อนได้นะครับ”
“ได้งั้นก็ไปข้าวร้านป้าพิศใต้แฟลตละกัน” อ่อร้านใต้ตึกนั้นเองไม่ได้กินนาน
“ป้าครับๆ ขอสุกี้แห้งสองจานครับ” มาถึงไอ้พี่โชว์ก็สั่ง ไม่ได้ถามผมเลย หรือว่าเขาจะกินสองจานนะ
“เอ่อ กินสองจานเลยหรอ” ผมถาม
“ป่าวสั่งให้ตุลย์”
“เฮ้ย! พี่ผมไม่หิวนะ” ผมรู้สึกว่าเพิ่งกินข้าวเช้าไป
“ไม่ได้ ยังไงก็ต้องกินจะได้กินยา” อะไรว่ะดุกูอีกแระ เป็นพ่อกูรึไง ชิ
“ก็ได้ กินก็กิน แต่รู้ได้ไงว่าผมชอบสุกี้แห้ง”
“คนรักกันก็ต้องรู้สิครับ” แหวะทีนี้มาหวาน ตามอารมณืไม่ถูกจริงๆ
“มาแล้วจ้า สุกี้แห้งสองที่ เดี๋ยวนี้สนิทกันเนอะน้องโชว์กับน้องตุลย์เนี้ยะ เมื่อก่อนยังทะเลาะกันอยู่เลย” ภาพบางส่วนของความทรงจำแล่นเข้าในสมอง ใช่แล้วไอ้กร่าง ที่มันที่ต่อยผมนี่เอง ผมถึงว่าคุ้นๆ
“เป็นไรตุลย์” ผมยังไม่เข้าใจว่าทำไมตอนนี้มันถึงมาดีกับผม แล้วยังมาเป็นแฟนกับผมด้วย เป็นไปไม่ได้โกหกแน่ๆ
“ป่าว กินเหอะ หิวไม่ใช่หรอ” ผมก็ก้มลงกินของผม แล้วพยายามนึกจับต้นชนปลายไม่ถูกจริงๆ ปวดหัวโว้ยย
“อ่ะ กินยาหลังอาหารด้วย”
“ขอบคุณครับ” ผมรับยามาแล้วกิน แล้วเราก็ขึ้นห้องกันมา
“เออ ส่งแค่นี้แหละครับ”
“เฮ้ย ได้ไงนี้ห้องเราสองคนนะเว้ย” ได้ไง ผมจำได้ว่าผมอยู่คนเดียวนะ
“ไม่ใช่ผมอยู่คนเดียว บ้านพี่อยู่ฝั่งนู้นไม่ใช่หรอ” ไอ้กร่างมันหายไปไหน ทำไมมันพูดกับผมดีจัง
“บ้า พี่อยู่กับตุลย์มาตั้งนานแล้ว ไม่เชื่อลองเข้าไปดิ” ผมเดินเข้ามาในห้อง แล้วจำต้องให้มันเข้าห้องมาด้วย จริงด้วยครับ ผมไม่ได้อยู่คนเดียว ข้าวของเครื่องใช้ที่ไม่ได้มีแค่ของผม
“พี่อยู่กับผมจริงอ่ะ”
“จริงสิ” โอ้ยย ผมต้องเชื่อใช่ไหมเนี้ยะ คิดแล้วปวดหัวโว้ยย
“หรือว่าพี่แกล้งทำดีกับผม ผมจำได้ว่าพี่เคยไม่ชอบขี้หน้าผม” พี่โชว์ทำหน้านึกอะไรบ้างอย่าง แล้วอยู่ดีดีก็ยิ้มๆ
“เรื่องมันนานมาแล้วแหละ ขอให้ตุลย์จำแค่ว่าตอนนี้พี่รักตุลย์ แล้วตุลย์ก็รักพี่ก็พอ เราสองคนรักกัน เข้าใจ๊”
“แล้วพี่จะให้ผมเชื่อได้ไง ในเมื่อผมจำอะไรไม่ได้เลย” ผมถาม
“ขอแค่ตุลย์เชื่อพี่ พี่สาบานว่าพี่ไม่ได้หลอก พี่รักและจริงใจกับตุลย์จริงๆ” พี่โชว์พูดถ่ายทอดความรู้สึกพร้อมกุมมือผมไว้ สายตาที่ส่งมานั้นไม่ได้โกหกและเต็มไปด้วยความจริงใจจริงๆ ผมจะเชื่อก็ได้ครับ
“ครับ ผมจะพยายามจำให้ได้นะครับ” พอกินยาก็ทำให้ผมรู้สึกง่วงๆ
“งั้นผมขอนอนพักหน่อยนะ” ผมเดินเข้าไปในห้องนอน แล้วล้มตัวลงนอน ยังไม่ทันได้คล้อยหลับก็รู้สึกถึงแรงความอบอุ่นที่กอดผมอยู่
“อืม เฮ้ยย พี่ทำไรอะ” ผมพยายามฝืน แต่แรงกอดก็มากจนผมผลักไม่ออก ผมรู้สึกแปลกๆ แต่คุณเคย ผู้ชายกอดกันด้วยหรอ
“ขอพี่กอดหน่อยนะ พี่ขอโทษที่ทำให้ตุลย์เป็นแบบนี้” น้ำเสียงพี่โชว์ฟังดูเศร้าๆ เอาว่ะ กอดก็กอด ผมรับรู้ได้ถึงความอบอุ่นของอ้อมกอดในเสี้ยวหนึ่งของความทรงจำ แต่ผมจำไม่ได้
“พี่นอนกอดผมบ่อยมั๊ย” ผมถามเพราะสงสัย
“บ่อยสิ เรานอนกอดกันทุกวันเลยแหละ บางครั้งก็มากกว่ากอดด้วย”
“เฮ้ย!! พี่ทำไรอ่ะ” ผมร้องตกใจ เมื่อรับรู้ถึงสัมผัสที่ป่วนเปี้ยนอยู่หน้าขา
“โอ้ย!!” ผมกับถีบพี่โชว์ลงไปกองกับพื้นข้างเตียง
“พี่โชว์ผมขอโทษ เจ็บมากป่าว” ผมรีบลุกขึ้นไปดูพี่โชว์ แต่พอลุกเขาก็ดึงผมจนล้มลงไปทับตัวพี่เขาอีก ตอนนี้ออกแนวนอนทับกัน
“เฮ้ย อุ๊บ” บ้าผมโดนผู้ชายจูบ ไม่จริงๆๆๆๆๆๆ บ้าไปแล้ว ผมผลักพี่โชว์แล้วรีบลุกขึ้นเตียงเลย
“เล่นบ้าไรเนี้ยะ”
“ขอโทษ ของมันเคยหน่ะ อย่าคิกมากนะ”
“พี่ตุลย์ จำอะไรไม่ได้นะ พี่ทำงี้จะให้ตุลย์ทำใจรับได้หรอ ผมเป็นผู้ชายนะ ผมสับสนผมจำอะไรไม่ได้ ผมไม่รู้ว่าผมเคยจูบ เคยกอดหรือแม้แต่จะมีอะไรกับพี่ก็เหอะ ผมจำไม่ได้ พี่เข้าใจตุลย์ไหม เข้าใจไหม” ผมรู้สึกอึดอัด โมโหตัวเองที่จำอะไรไม่ได้ ผมปล่อยให้น้ำตาผมไหลออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ มันอึดมากที่คนอื่นพยายามเหมือนเดิมกับเรา แต่เรากลับจำอะไรไม่ได้
“ตุลย์ๆ อย่าร้องไห้นะ พี่ขอโทษๆ พี่จะไม่ทำอีกแล้ว ตุลย์นอนพักผ่อนนะ” พี่โชว์ใช้มือของเขาปาดน้ำตาให้ผม แล้วให้ผมนอน
“อืม ผมขอโทษที่จำอะไรไม่ได้ พี่จะนอนกอดผมก็ได้นะ”
“ตุลย์” พี่โชว์เรียกชื่อผม ผมไม่รู้ว่าพี่เขาคิดยังไง หรือรู้สึกอึดอัดอะไรรึป่าว แต่ผมจะพยายามจำให้ได้ละกัน
..............................................................
“พี่โชว์ตื่น” ผมปลุกคนในอ้อมกอดของผม ตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาลนี่ก็สองวันแล้ว พี่เขาอยู่ดูแลผมตลอด หาข้าว จัดยาให้ผม แล้วก็นอนกอดผมตลอดด้วยเช่นกัน มันก็เป็นความรู้สึกดีดีนะ ที่ผมได้รับจากพี่เขา
“อืม” ขี้เซาแฮะ ร้องในลำคอแต่ไม่ยอมขยับ
“พี่โชว์ วันนี้ผมต้องไปเรียนครับพี่”
“อ่อๆ จริงสิ” พี่โชวืรีบสะดุ้งลุกขึ้นตื่น
“งั้นผมไปอาบน้ำก่อนนะ”
“อาบพร้อมกันเลย”
“พี่โชว์” ผมส่งสายตาอาฆาต พร้อมน้ำเสียงเฉียบคม
“ครับๆ ตุลย์อาบก่อนเลย เดี๋ยวพี่อาบทีหลัง”
“อืม งั้นผมไปอาบก่อนนะครับ”
“โอเคครับ”
จุ๊บ อยู่ดีดีพี่โชว์หอมแก้มผม
“ไอ้พี่โชว์”
“แฮะๆๆ ขอโทษครับ พยายามแล้ว แต่มันน่ารักจนอดใจไม่ไหว” ผมรีบหยิบผ้าเช็ดตัวแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำเลยครับ
...........................................................
“ไอ้ตุลย์ มาแล้วหายดีแล้วใช่ไหม” พี่โชว์มาส่งผมหาเพื่อน พากินข้าวกินยา แล้วสั่งเสียเรียบร้อยก่อนไปเรียน ตกลงผมมีผู้ปกครองคนใหม่ใช่ไหมเนี้ยะ
“อืม แต่ก็จำไม่ได้อยู่ดี”
“เออน่า เดี๋ยวก็จำได้”
“ใช่พวกกูนี้แหละจะทำให้มึงจำได้เอง” ไอ้คิวพูด
“ทำไงอ่ะ” ไอ้พจน์ถาม
“ก็เขาบอกว่า ถ้าอยากให้ความจำกลับมา ต้องตีหัวให้กระทบกระเทือนอีกครั้ง หรือไม่ก็ช๊อตด้วยไฟฟ้า”
“โอ้ย อะไรของมึงเนี้ยะ คราวก่อนก็สะกดจิต สร้างสรรค์มั๊ยเนี้ยะ” ไอ้พจน์ว่า
“ยังไงก็ต้องลองก่อนนะเว้ย” ไอ้คิวยังยืนกราน
“เราว่าไม่ได้อ่า เกิดคราวนี้ตุลย์ตายไปจะว่ายังไง” ใช่ข้าวพูดถูก กูยอมความจำเสื่อมดีกว่า
“เฮ้ยยๆๆ แต่ตอนนี้ขึ้นเรียนก่อน สายแล้ว”
**********************************************
โปรดติดตามตอนต่อไป
หัวข้อ: โทษที..ทำไงได้ก็กูรักมึงไปแล้ว ตอน พิเศษ (ความในใจผู้ชายชื่อโป้ง) น.122 06/05 (อ่าน 1295980 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก