มาแล้ว
ยังคงเป็นกำลังใจให้ผู้ประสบภัยนะครับ
จะพยายามมาลงนะครับ
ไปอ่านโลดดด
โทษที..ทำไงได้กูรักมึงไปแล้ว
ตอนที่ 77 ชีวิตจริงมักอิงนิยาย
“เออ ไปก็ไป ขอแบบชิวๆนะ ไม่จัดหนัก” ผมตอบพวกมัน
“เออ ให้ชวนเฮียด้วยป่าวว่ะ” มันถามผมว่าให้ชวนไอ้โชว์ป่าว
“ตามใจพวกมึงดิ กูไม่อะไรอยู่แล้ว แต่ถ้ามันไปก็ดีอ่ะ” คงจะดีถ้ามีมันไปด้วย
“อืมๆ เคเค ร้านเดิมน่ะ”
.......................................................................
“อ้าวหวัดดีเฮียทำไมมาช้าแท้” ตอนนี้ผมเริ่มมึนแล้วครับ เพราะว่าดื่มหนักไปหน่อย 55
“เหมือนเดิมใช่ไหมเฮีย” ไอ้เจ๋งถาม
“อืม จัดมา”
“พี่ฝากเอามันกลับด้วยนะขี้เกียจย้อนไปส่ง” ไอ้เจ๋งบอกแล้วหันมาทางผมที่นั่งเอนไปซ้ายที ขวาที
“เดี๋ยวผมไปส่งก็ได้ครับ” ไอ้น้องวินรีบว่า เลยโดนไอ้คิวตบหัวให้
“โห เจ็บนะพี่” ไอ้น้องวินลูบหัวปรกๆ
“เออๆ เดี๋ยวกูไปส่งเอง” ใจดีแฮะ ไปส่งด้วย แฟนใครว่ะน่ารักแท้
“เอ้า มาครบแล้วชนๆๆๆๆ” ก็ชนไปกับเค้าครับย้อมรับว่าเมาจริง เพราะรู้สึกว่าที่ผ่านมาผมเครียดมาก ผมเหนื่อย เฮออออ เมาโว้ยยยยยยยยย
“พี่ตุลย์ๆๆ ไหวป่าว” ผมรู้สึกว่ามีคนมาเขย่าตัวผม อ๋อ ไอ้น้องรามนี่เอง แล้วมาปลุกกูทำไมแล้วไอ้วินละ มองไปรอบๆ โถไอ้เด็กน้อยนึกว่าแน่ที่แท้ก็เมาหลับ ริจะชนกับรุ่นใหญ่
“อืม กลับแล้วหรอ”
“ครับเคลียร์บิลแล้ว” อ่อ
“ไอ้ตุลย์มึงเดินไหวป่าวเนี้ยะ พี่โชว์ไงผมฝากด้วยนะ” ไอ้พจน์ว่า
“เคเค พวกมึงกลับเหอะขับรถดีดี” พร้อมกับแรงที่เข้ามาพยุงตัวผม ไอ้โชว์นั้นเองครับ ผมฝันไปรึป่าว เอะ หรือผมเมา 55
“ไหว้ไหมเนี้ยะ พอเดินเองได้ไหม” มันถาม
“อืม” ผมพยุงตัวเองลุกขึ้นโดยมีมันประคองจนไปนั่งบนรถมันนั้นแหละ
“ขอบคุณนะครับพี่โชว์” ผมรู้แล้วว่าผมเมาร้อยเปอร์เซ็นต์ พูดไรเนี้ยะ มันก็เงียบไม่ได้พูดไร แต่ถ้าผมไม่ได้เมาเกินไปผมแอบเห็นมันยิ้ม
“จอดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” ผมรีบบอกให้มันจอดข้างทาง ไม่ไหวครับจะอ้วก ทำให้มันเบรกกระทันหันเลยครับ
“อ้วก” ผมรีบเปิดประตูลงมาอ้วกเลยครับ ไม่ไหวๆ สักพักก็มีมือมาลูบหลังให้ผม สัมผัสที่อยากให้กลับมาเป็นเหมือนเดิม
“เอาน้ำล้างปากก่อน ไหวมั๊ยเนี้ยะ “ ผมรับน้ำมาบ้วนปาก แล้วลุกขึ้น จังหวะนั้นทำให้ผมเซจะล้มแต่ก็มีวงแขนอันอบอุ่นมารับผมเอาไว้ เจ้าชายใช่ไหม....
“โอเคนะ” มันพยุงผมกลับไปนั่งที่เดิม พออ้วกออกไปทำให้สติผมฟื้นขึ้นมานิดหน่อย แล้วทำให้รู้ว่าตอนนี้ผมนั่งอยู่บนรถมัน นี่เมาขนาดนี่เลยหรอเนี้ยะ
“โชว์” ผมเรียกชื่อมัน
“ฮึ” มันขานรับในลำคอ
“เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม” ถามเอาตรงๆ เลย ไม่อยากอ้อมค้อม ถ้าไม่ได้จะได้เลิกตื้อสักที
“ไม่อ่ะ” คำตอบนี้ทำให้ผมหายเมาในพริบตา ความรักเราคงจบแล้วจริงๆ ขอบคุณ น้ำตาผมเริ่มไหล ผมพยายามสั่งให้มันหยุดไหลแล้ว แต่มันดันดื้อด้านไหลออกมาซะงั้น ทำไมๆๆๆ
“โอเค ขอบใจ งั้นช่วยชิดซ้ายจอดข้างหน้าให้ด้วย” ผมบอกมัน ผมไม่อาจทนนั่งต่อไปอีกแล้ว แต่มันก็ไม่ยอมจอด
“เดี๋ยวไปส่ง” มันตอบเสียงเรียบ จนผมไม่รู้ว่ามันคิดอะไรอยู่
“กูบอกให้จอด ไม่ได้ยินรึไง” ผมขึ้นเสียงดัง มันยังคงขับต่อไปไม่ฟังผม
“ไอ้เชี่ยโชว์ ไอ้สัตว์ ทำไม กูทำผิดเชี่ยอะไรนักหนา กูฆ่าพ่อมึงหรอมึงถึงให้อภัยกูไม่ได้ มึงรู้มั๊ยกูเหนื่อยกูเจ็บแค่ไหน กูทรมานมากแค่ไหนมึงรู้บ้างไหม ไหนมึงบอกกูรักกูมากไงทำไมมึงทำกับกูอย่างนี้” น้ำตาผมไหลออกมาเป็นสายไม่หยุด มันจบแล้วจริงๆ ไม่เหลืออะไรแล้ว ทุกอย่างพังหมดแล้ว
“พอใจรึยัง มึงพอใจแล้วใช่ไหมที่กูเป็นแบบนี้ มึงพอใจแล้วใช่ไหมที่เห็นกูทรมานแบบนี้ กูรู้แล้วๆ ว่ามันเป็นยังไง กับความรักที่พยามยามเข้าหา แต่มันยิ่งหนี กูรู้แล้วกูเข้าใจแล้ว กูเจียนตายแล้ว จอดกูบอกให้จอดไอ้สัส กูบอกให้จอดไง” ผมพยายามแย่งพวกมาลัย รถเซไปมาเสียการทรงตัว
โครมม!!!!! มันจบแล้วจริงๆ ความรักของผม โทษที..ทำไงได้กูรักมึงไปแล้ว กูถอนตัวไม่ได้แล้วโชว์
“ตุลย์ๆๆๆๆๆ มึงอย่าเป็นไรนะกูขอโทษๆๆๆ กูรักมึงๆๆ กลับมาเป็นเหมือนเดิมนะ ตุลย์ๆๆๆ” จริงหรอ กลับมาเป็นเหมือนเดิมจริงๆ นะ ผมยิ้มดีใจในขณะที่ภาพนั้นเลือนรางหายไป มันคงเป็นความฝันสินะ กูก็รักมึงโชว์
............................................(โชว์)...............................................................
“ตุลย์ๆๆๆๆๆ มึงอย่าเป็นไรนะกูขอโทษๆๆๆ กูรักมึงๆๆ กลับมาเป็นเหมือนเดิมนะ ตุลย์ๆๆๆ” ผมร่ำไห้กอดคนที่ผมรักเอาไว้ เป็นเพราะผมที่มีทิฐิมากเกินไปเอง ตุลย์อย่าเป็นอะไรนะยังไงมึงต้องตื่นมาอยู่กับกูนะ กูรักมึง ผมเห็นรอยยิ้มของคนที่ผมรัก รอยยิ้มที่ดูมีความสุข ทำไมคนที่เป็นอะไรถึงไม่เป็นผมทำไมถึงต้องเป็นมึงห๊ะตุลย์ ทำไมๆ กูขอโทษ
“พี่โชว์ พี่ตุลย์เป็นไงบ้าง” ไอ้น้องวิน และเพื่อนๆ ไอ้ตุลย์รีบมา ผมยังไม่กล้าโทรบอกแม่มันกลัวว่าแม่มันอยู่คนเดียวรู้แล้วจะเป็นอะไร
“อยู่ข้างในอ่ะ เข้าไปตั้งนานแล้วมีรู้เป็นไรมากป่าว”
“แล้วพี่เป็นอะไร พี่ขับรถยังไง ทำไมพี่ตุลย์เป็นแบบนี้ พี่ทำพี่ตุลย์เจ็บใจยังไม่พอ ยังทำพี่ตุลย์เจ็บกายอีกหรอ” ไอ้น้องวินร้องไห้แล้วมาทุบผม
“วิน อย่าไปโทษพี่เค้าสิ มันเป็นอุบัติเหตุ ไม่มีใครรู้ว่ามันจะเกิด” ไอ้น้องรามว่า เพื่อนมันแต่ละคนก็ดูเป็นห่วงมันมาก ขอโทษทุกคนด้วยที่ทำให้เป็นแบบนี้ ผมได้แต่นิ่งผมเสียใจจริงๆ
“เป็นยังไงบ้างครับหมอ” ผมถามคุณหมอหลังคุณหมออกมาจากห้อง (ให้จินตนาการเหมือนในละครไทย ที่คนรอจะกระวนกระวาย พอคุณหมออกมาจะกระวีกระวาดเข้าไปหาแล้วถามว่าคนไข้เป็นยังไงบ้าง”
“อ๋อ ปลอดภัยแล้วครับ ไม่เป็นอะไรมาก แต่ต้องรอดูอาการอีกสักระยะ” คำตอบของคุณหมอทำให้ผมใจชื้นขึ้นมา อย่างน้อยมึงก็ไม่ได้ทิ้งกูไปจริงๆ ตุลย์
“ครับ ขอบคุณมากนะครับคุณหมอ” คืนนั้นผมก็นอนเฝ้ามันจนถึงเช้าแหละครับ
“ตุลย์ๆๆ” ผมตื่นขึ้นจากแรงขยับของมือที่ผมจับไว้ ผมดีใจมาก
“อืม” เจ้าของชื่อค่อยลืมตาขึ้น ตุลย์มึงไม่เป็นไร กูจะอยู่ข้างๆ มึงเอง
“ตุลย์ เป็นไงบ้าง ตุลย์ได้ยินไหม กูอยู่นี้” ผมเรียกให้เจ้าของชื่อ ผมดีใจมาก
“ใครหรอ” ใครหรอ หมายความว่าไง
“โชว์ไง โชว์ที่ตุลย์ แล้วโชว์ก็รักตุลย์ด้วย” ผมกระวีกระวาด อธิบาย
“ไม่เห็นรู้เรื่องเลย เรารักกันหรอ แต่ว่าผมเป็นผู้ชายนะ” เฮ้ย!! เป็นไปไม่ได้ ตุลย์ต้องจำได้
“หมอครับๆ คนไข้ฟื้นแล้วครับ” ผมรีบกดสวิตซ์เรียกหมอ สักพักหมอก็มา (นี่มันนิยายชัดๆ ที่หลังประสบอุบัติเหตุ ต้องความจำเสื่อม 55 )
“คนไข้มีอาการกระทบกระเทือนทางสมอง อาจศูนย์เสียความทรงจำบางส่วน คงต้องรอดูอาการสักระยะนะครับ” ไม่จริงๆ ใช่ไหม ต้องไม่เป็นแบบนี้ ต้องไม่ใช่แบบนี้ ของแบบนี้มีในชีวิตจริงด้วยหรอ
“ไม่จริงใช่ไหมตุลย์ มึงจำกูได้ใช่ไหม” เจ้าของชื่อทำสีหน้างุนงง แล้วส่ายหน้า ทำไมๆ มึงลืมกูแล้วใช่ไหม
“ผมจำอะไรไม่ได้เลยครับ” สักพักไอ้น้องวินกับเพื่อนๆ มันก็มา
“พี่โชว์ ตำรวจให้พี่ไปสอบปากคำที่โรงพัก”
“อืม” ผมยอมรับว่าผมเสียใจมาก ผมไม่อยากทำอะไรเลย อยากให้ตุลย์กลับมาเหมือนเดิม
“พี่ตุลย์ เป็นไงบ้าง” พอพวกเพื่อนๆ มันทักมันก็ทำหน้างุนงงอีกครั้ง
“พี่โชว์ พี่ตุลย์เป็นไร” ไอ้น้องวินถาม
“ความจำเสื่อม”
“เฮ้ยย! พี่ไม่ใช่ละครนะ จริงอ่ะ” ไอ้น้องวินถามผม
“อืม” ผมพยักหน้าตอบ
“พี่ตุลย์ ๆ จำผมได้ไหม”
“ไอ้ตุลย์พวกกูเพื่อนมึงไง” แต่ละคนพยายามถาม ไอ้ตุลย์ได้แต่ส่ายหน้า มันจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่ามันเป็นใคร นี่ผมทำอะไรลงไปเนี้ยะ
“พี่โชว์ กลับไปอาบน้ำแล้วจัดการเรื่องคดีความให้เรียบร้อยก่อนเถอะครับ” ไอ้น้องวินว่า
“ใช่เฮีย เดี๋ยวพวกผมอยู่กับมันเอง” ไอ้คิวเสริม
“โอเคๆ ตุลย์ ยังไงกูก็จะอยู่ข้างมึง แล้วจะทำให้มึงจำกูให้ได้” ผมพูดกับไอ้ตุลย์
“ฝากด้วยนะ จะรีบกลับมา” แล้วผมก็ออกมาจัดการเรื่องคดีความ แล้วจะไปรับแม่ไอ้ตุลย์มาด้วย อย่างน้อยมันต้องจำแม่มันได้ และคงเป็นกำลังใจที่ดีที่สุดของมัน
*****************************************
โปรดติดตามตอนต่อไป...