“ฮ่าๆๆ คราวนี้จักราวุธเนี่ยสุดๆไปเลยนะฮะ ลุงนาทนี่สมกับเป็นแมนออฟเดอะเยียร์จริงๆเลย ฮ่าฮ่าฮ่า”ผมหัวเราะเมื่อได้ฟังเรื่องราวในงานวันนี้จบ
ลุงนาท...คุณลุงของผมที่ได้รับรางวัลแมนออกเดอะเยียร์ต้องอับอายขายขี้หน้าเป็นการใหญ่ เมื่อขณะที่ตัวเองกำลังพูดว่าเป็นคนซื่อสัตย์ รักภรรยา รักลูกรักเมียอยู่นั้น ภาพที่ฉายบนสไลด์ด้านหลังเป็นภาพที่เจ้าตวกำลังโรมรันพันตูกับสาวน้อยในชุดวาบหวิวสีชมพูถึงสองคนบนเตียงนอนกว้าง พอลุงร็ว่านั่นเป็นฝีมือของตระกูลจักราวุธก็เลยโกรธ แต่ด้วยความที่คุณนิมมาน คุณป้าของผมผู้เป็นหัวหน้าตระกูลเป็นผู้หญิง คุณลุงเลยทำอะไรไม่ได้จนต้องไปลงที่พ่อของผมแทน...
“ไม่ต้องไป..ฉันไม่อนุญาต”เสียงของคุณลุงดังขัดขึ้น พร้อมเจ้าตัวที่ก้าวเข้ามาใกล้เรื่อยๆ
“ทำไมล่ะคะพี่...เขาเป็นพ่อนายเริงนะคะ ลูกจะไปเยี่ยมพ่อเนี่ยมันไม่ได้เลยรึไง...”แม่ลุกขึ้นท้วง
“พ่อเหรอ แล้วพ่อนายเริงมันเคยเลี้ยงมันมั้ย” ประโยคนี้ของคุณลุงทำเอาผมเจ็บจี๊ดขึ้นมาจนอดจะพูดขึ้นไม่ได้ว่า...
“นั่นซิฮะ มีพ่อทั้งคนเนี่ย ก็เหมือนไม่มี....”
“ถึงยังไงนีก็ต้องไปค่ะ เพราะต้องไปคุยเรื่องมรดกกับคุณศีล”แม่ไม่สนใจคำพูดของผมแล้วก็หันไปพูดกับคุณลุงต่อ
“เอ๊! ยายนี ฉันเคยบอกแกแล้วไม่ใช่หรอ ว่าไม่ให้ไปยุ่งกับเรื่องสมบัติของไอ้พวกจักราวุธ แกทำอย่างกับรังสฤษฎ์ของเรานี่มันสิ้นไร้ไม้ตอกเสียเต็มประดา”คุณลุงว่า แต่คุณแม่ก็ตอกกลับไปในทันที
“สำหรับนีกับลูก...มันอาจะเป็นอย่างนั้นก็ได้...เพราะพี่คงไม่ยกสมบัติของรังสฤษฏิ์ให้นายเริงอยู่แล้ว...”
“ซวยจริงๆเล้ย...กำพร้าพ่อ แถมไม่มีใครให้สมบัติเนี่ย ชีวิตนี่บัดซบจริงๆเลยเรานี่” ผมพูดขึ้นท่ามกลางความเงียบระหว่างคุณลุงกับแม่ และดูเหมือนพี่แสนจะรู้สึกว่าผมพูดขึ้นมาไม่ถูกที่ถูกเวลาเขาจึงหันมาดุผม
“นายเริง! เงียบ” พี่แสนจิกสายตาใส่ผมเป็นเชิงปรามๆ แต่ผมก็แค่เหลือบสายตามองกลับไปอย่างรำคาญ
“เอาล่ะ ฉันห้ามไม่ให้แกพาลูกแก...ไปเยี่ยมผัวแกที่โรงพยาบาล วันนี้แกทำงามหน้าฉันพอแล้ว อย่าทำให้ฉันเหนื่อยใจไปมากกว่านี้ แค่เรื่องฉันคืนนี้ก็อับอายคนจะแย่อยู่แล้ว
“ใช่ครับแม่ ถูกแฉคลิปฉาวขนาดนี้ แทนที่จะเป็นนักธุรกิจแห่งปี แต่กลับกลายเป็นคลิปฉาวแห่งปี ใช่มั้ยครับลุง เจ๊งมากเลยครับ ผมชอบครับลุง” ผมพูดกลั้วหัวเราะพลางเดินลอยหน้าลอยตาเข้าไปปหาลุงนาทอย่าง ล้อเลียน แต่พอผมพูดจบ
เพียะ! เพียะ! เพียะ!“
พ่อครับ! พ่อครับ! พ่อ...” ลุงนาทเข้ามาตบหน้าผมหลายฉาดและดูเหมือนไม่คิดจะหยุดจนพี่แสนต้องเข้ามาช่วยห้าม ผมเองก็ไม่ยอมให้ทำอยู่ฝ่ายเดียวหรอกนะ
“
ฮึ้ยยยยยย!” ผมคำรามพลางเงื้อหมัดจะชกลุงนาท แต่แม่ก็ร้องห้าม พลางพี่แสนก็เข้ามากันแล้วดันผมกลับมา
“ปล่อย! บอกให้ปล่อย!” ผมตะคอกอย่างเอาเรื่อง พลางจ้องหน้าลุงนาทอย่างไม่วางตา
“กล้าดียังไง! เอามันออกไป”ลุงนาทตะโกนด่าด้วยความโกรธ แล้วพี่แสนกับคนขับรถอีกคนที่ล็อคแขนผมไว้ก็ลากผมออกมา
“ปล่อย!”“ไป ไปเดี๋ยวนี้ เริงหยุด “ พี่แสนดุพลางแขนข้างหนึงก็ล็อคแขนผมไว้ อีกข้างก็ดันหลังไม่ให้ผมที่ดิ้นรนให้หลุดพ้นจากพันธนาการนั้นหันกลับไป
“
เดี๋ยวเด้! แม่! ผมไม่ต้องการสมบัติของตระกูลไหนทั้งนั้น แม่ไม่ต้องมายัดเยียดให้ผม”ผมหยุดเดินพลางหันไปตะโกนก้อง มองไปทางแม่ที่หน้าเสียและเริ่มสะอื้นเงียบๆ
.
.
.
.
=================
หลังจากที่พี่แสนกับนายทมคนขับรถเข้ามาลากตัวผมออกไปจากห้อง พี่แสนก็พาผมไปที่ห้องอาบน้ำ
“
ปล่อยย แล้วจะพามาห้องน้ำทำไมเนี่ย” และโดยไม่ต้องรอคำตอบนานพี่แสนก็สั่งให้นายทมจับแขนสองข้างที่ไพล่หลังของผมให้แน่นๆแล้วพี่แสนก็กดหัวผมลงอย่างแรงก่อนจะบิดก็อกน้ำให้น้ำจากฝักบัวไหลลงมาใส่หัวผม
“จับแน่นๆ นะนายทม จับแน่นๆ ไม่ต้องดิ้น!”
“
โอ้ยยยย จะ..ทำอะไร...ฮะ” ผมพยายามพูดอย่างยากลำบากเพราะน้ำที่ไหลลงมาทำเอาหายใจไม่ออก ทั้งยังพยายามที่จะดิ้นให้หลุดจากฝ่ามือแข็งแกร่งที่กดอยู่บนหัวของผม
“คุณแสนครับ อย่าแกล้งคุณเริงเลยครับ” นายทมขอร้องพี่แสนแต่พี่แสนก็ตอบกลับมาว่า
“ฉันไม่ได้แกล้ง ไม่ต้องดิ้นเลยนะนายเริง ไม่ต้องดิ้น!”ประโยคหลังก็หันมาว่าผมที่พยายามดิ้นอย่างแรงจนพี่แสนเกือบจับไว้ไม่อยู่
“
โอ้ยยยย! อะไรกันวะ” ผมที่ดิ้นจนหลุดออกมาจากใต้ฝักบัวได้หันมาจ้องหน้าพี่สนอย่างเอาเรื่อง
“ฉันฉลองสงกรานต์ให้แกไง” พี่แสนว่าเสียงต่ำพลางกระชากคอเสื้อผมให้เข้ามาใกล้ยิ่งขึ้น
“จะเอาคืนงั้นอ๋อ!” ผมถามด้วยน้ำเสียงกวนตีนและหาเรื่อง
“
ก็ใช่! แล้วก็ช่วยให้แกหายเมาด้วย ไง สะใจมากใช่มั้ย เที่ยวรังควานไปทั่วซะทุกคน ไม่เว้นแม้แต่ผู้หลักผู้ใหญ่ ...
แกโตแล้วนะไม่ใช่เด็ก!”พี่แสนตะคอกใส่ผม จนผมอดไม่ไหวต้องตะโกนย้อนกลับไปว่า
“อ้ออออ
ต้องทำตัวแสนดีแบบพี่งั้นดิ”
“ถ้าแกไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง แกเจอดีกับฉันแน่!”พี่แสนถลึงตาจ้องผมพลางเขย่าคอเสื้อจนหัวผมโคลงเคลง
“แล้วจะยังไง
ฮะ!!!”
“แกอาจจะต้องไปอยู่ลำพัง แล้วไม่มีใครช่วยเหลือแกเรื่องเงินด้วย
เข้าใจมั้ย!” คำขู่ของพี่แสนทำเอาหน้าผมเจื่อนลง ไม่ใช่เพราะว่าจะไม่มีใครส่งเงินมาให้ แต่เพราะกลัวที่จะต้องอยู่คนเดียว แค่ตอนนี้คนอย่างผมก็ไม่มีใครรัก ไม่มีใครสนใจมากพอแล้ว ถ้าต้องไปอยู่คนเดียวผมต้องทนไม่ได้แน่
“ยกโทษให้เถอะครับคุณแสน คุณเริงคงจะเมาน่ะครับ” นายทมขอร้องพี่แสนอีกครั้ง โดยไม่ตอบอะไรพี่แสนก็เริ่มตะปบไปที่ต้นขาของผมทั้งสองข้างอย่างรุนแรง ทำเอาผมใจเต้นตึกตัก
“จะทำอะไรอ่ะ ปล่อย!” ผมตกใจหน้าแดงจนดิ้นพล่าน พี่แสนเลยสั่งให้นายทมจับตัวผมไว้แน่นๆ
“จับแน่นๆ นายทมจับแน่นๆ” แล้วพี่แสนก็พลิกตัวผมให้หันหลังก่อนจะตะปบไปที่บั้นท้ายทั้งสองข้างแล้วล่วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงข้างหนึ่ง
“
นี่ไง! ไม่สั่งสอน มันก็จะกลายเป็นหัวขโมยแบบนี้เนี่ยแหละ!
เฮ้ย!” พี่แสนว่าก่อนจะผลักผมออกไปจากตัวอย่างรุนแรงจนผมเกือบล้ม แต่ยังดีที่มีนายทมช่วยพยุงไว้ แล้วพี่แสนก็เดินออกไปโดยไม่คิดจะหันกลับมา
“คุณเริงไปขโมยกระเป๋าคุณแสนหรอครับ” นายทมถามผมเบาๆแต่ด้วยความโมโหผมจึงตะคอกกลับ พลางสะบัดมือที่จับแขนผมอยู่ออก
“
ไม่ต้องมายุ่ง! ไปเอาผ้าขนหนูมา” ผมไล่นายทมออกไปก่อนจะตีอกชกหัวอยู่กับตัวเอง แล้วนั่งลงอย่างหงุดหงิด หงุดหงิดที่พี่ไม่เคยเข้าใจ…
ทำไมพี่ว่าผมอย่างนั้น ทั้งๆที่ผมกำลังคิดว่าจะเอามันมาคืนพี่อยู่แล้วแท้ แต่ทำไมพี่ไม่ฟังผมเลย
ผมหมดแรงแล้ว
เหนื่อยเหลือเกินกับการต้องแอบรัก
กี่ปีมาแล้วที่ผมทำได้แค่เฝ้ามองพี่อยู่ห่างๆ
พยายามทำทุกทางให้พี่หันมาสนใจ
ทั้งๆที่คิดว่า ถ้าวันนี้กลับมาแล้วจะคืนกระเป๋าเงินให้ แล้วจะพูดดีๆด้วย
แต่พี่ไม่เปิดโอกาสให้ผมได้พูดได้แก้ตัวเลย
ปากผมมันวอนหาเรื่องผมรู้
แต่ผมก็ห้ามมันไม่ได้นี่นา ผมก็แค่อยากให้มีคนหันมาสนใจผมบ้าง…
ผมก็แค่อยากให้มีภาพของผมปรากฏอยู่บนนัยน์ตาของใครสักคนอย่างจริงจัง
นัยน์ตาที่เมื่อจ้องเข้าไปจะมีเพียงเงาภาพของผมเพียงคนเดียวเท่านั้น…[/I]
[/SIZE]
“บ้าเอ๋ย!!!” ผมเปิดฝักบัวอีกครั้งปล่อยให้สายน้ำไหลเย็นเฉียบจับขั้วหัวใจ ไหลผ่านร่างกายที่ยังคงปกคลุมไปด้วยเสื้อผ้าจนเปียกโชก
“
ผมหนาวเหลือเกินครับพี่...หนาวเหลือเกิน...”
“ทำไมแม้แต่พี่ก็ยังทิ้งผมไป...แม้แต่พี่ก็ยังไม่เข้าใจผม...”
“ทำไมถึงไม่ฟัง ....ไม่ฟังผมเลย...ฮึก...พี่ครับ...”.
.
.
.
.
.
=================
TBC
เป็นยังไงกันบ้างคะ ฟิคเรื่องแรกของเราพอใช้ได้หรือเปล่า บางคนอาจจะสงสัย แต่มันเป็นเรื่องจริงค่ะ เรื่องนี้เป็นฟิคจากละครช่อง3 เรื่องเลื่อมพรายลายรักจริงๆ >//< แรงบันดาลใจหรอคะ ก็ขณะที่ทำการบ้านอยู่ เราก็เหลือบไปเห็นฉากที่นายเริงถูกพี่แสนกดหัวในห้องน้ำพอดีค่ะ ซาดิสม์ได้ใจ แล้วตอนที่ล้วงกระเป๋าอีกโฮกกก เรานี่อมยิ้มแก้มแทบปริ จิ้นออกทันที
ตอนนี้แค่เกริ่นๆเรื่องๆนะคะ
ฟิคนี้มี 2 ตอน(มั้ง) รับรองตอนหน้า NC ไม่มีพลาด โฮะๆๆ อยากแต่งฉากนี้มากกก จะพยายามไม่ดองนานค่ะ โฮะๆ คาดว่าตอนต่อไปไม่น่าจะเกินอาทิย์หน้านะ ช่วงนี้เราไม่ค่อยสบาย พลังจิ้นก็ไม่ค่อยจะมี ขออนุญาตหายหัวไปซักระยะ
แหมๆๆเพื่อเป็นกำลังใจ ขอคำติชมเล็กๆน้อยๆ ภาษาดีไม่ดีอย่างไร บอกได้นะคะหรือว่าอะไรมันน่าเบื่อบอกได้ๆ เราจะได้เอาไปแก้ไขนะ