artical 22
ความเดิม
ผมออกมาข้างนอกยังไม่ทันได้เดินไปไหนไกลเลยครับ
ผมก็เจอ...ป๊า แล้วก็ม๊าผม
...
“มีน...”ผมถูกป๊าลากตัวไปกอดโดยทันทีทันใด
“ป๊า ม๊า มาได้ไงเนี่ย”ผมยังงงๆเอ๋อๆอยู่
“แม่ของลูกเต้โทรไปชวนมาน่ะจ๊ะ”ม๊าผมพูด
"เเล้วเฮียคลีนไม่มาด้วยเหรอครับ"ผมถามป๊า
"ไอ้คลีนมันต้องรีบกลับไปช่วยเพื่อนทำงาน...แล้วไอ้คนที่คิดจะมาแย่งเราไปมันอยู่ไหนล่ะ”ป๊าผมถามถึงไอ้พี่เต้
“ผมอยู่นี่ครับพี่...สวัสดีครับคุณพ่อสวัสดีครับคุณแม่”ไอ้พี่เต้เดินหน้าระรื่นมา แล้วไหว้ป๊ากับม๊าผม
“ใครพ่อแก”ป๊าผมทำตาขวางใส่ไอ้พี่เต้
“คุณคะ...เราคุยกันเล้วนะ”ม๊าผมทำหน้าดุใส่ป๊า เล่นเอาป๊าผมหงอไปเลย
“ก็ได้...ฉันจะยอมให้แกคบกับลูกฉันก็ได้...แต่ฉันยังไม่ได้ยอมรับแกหรอกนะ”ป๊าผมพูดกับไอ้พี่เต้อย่างไม่ค่อยจะเต็มใจเท่าไหร่
“ครับ”
“อ้าว! มากันแล้วเหรอคะ...เชิญด้านในดีกว่าค่ะ”แม่ของไอ้พี่เต้มาเรียกป๊ากับม๊าผมเข้าไปในบ้าน หลังจากนั้นก็คุยกันไปๆมาๆดันคุยกันถูกคอกันซะงั้น เล่นคุยกันซะจนลืมผมกับไอ้พี่เต้ไปเลย
พอตอนกลางคืนก่อนนอนป๊าก็บังคับให้ผมไปนอนกับป๊าไม่ว่าใครจะขัดยังไงป๊าผมก็ไม่ยอมทีนี้เลยต้องปล่อยเลยตามเลย พอเช้าวันอาทิตย์ผมก็กลับบ้านแต่คราวนี่ป๊าอนุญาตให้ผมกลับกับไอ้พี่เต้ได้ ก็นับว่าเป็นสัญญาณที่ดีนะเนี่ย พอกลับมาถึงบ้านผมก็ขึ้นห้องไปนอนเพราะเพลียจากการเดินทาง ก่อนจะลุกมาอ่านหนังสือเพื่อเตรียมตัวไปแข่งขันตอบคำถามวิทยาศาสตร์ในวันจันทร์
...
ตอนเช้าวันจันทร์ขณะที่ผมกำลังกิน น้ำชาเขียวปั่นอย่างสบายอารมณ์ไอ้เพลย์ ไอ้วี แล้วก็บอยครับ พวกมันบอกผมว่ามันจะไป หาของกินที่โรงอาหาร ส่วนผมไปมาแล้วเลยนั่งรอพวกมันอยู่ที่โต๊ะ พอไอ้เพลย์มา ผมกับไอ้เพลย์ไปหาอาจารย์ที่ห้องพักครู เพื่อนัดแนะสถานที่แข่งขัน หลังจากที่คุยกันเรียบร้อยแล้วอาจารย์ก็พาผมสองคนขึ้นรถไปทิ้งไว้ที่โรงเรียนนั้น(แต่จะว่าไปนี่มันโรงเรียนที่ไอ้พี่เอฟอยู่นี่หว่า โอม ขออย่าให้เจอไอ้พี่เอฟเถิด เพี้ยง)
ผมกับไอ้เพลย์เดินไปรายงานตัวที่ห้องแข่งขัน แต่พอไปดูตารางการแข่งแล้วเค้าเลื่อนของพวกผมไปแข่งรอบบ่าย (แล้วกรูมาทำไมตั้งแต่เช้าเนี่ย) ผมกับไอ้เพลย์เลยไปนั่งเล่นข้างล่าง โชคดีหน่อยที่เค้าเข้าแถวกันอยู่คนก็เลยไม่เยอะแต่พอเลิกเขาแถวเนี่ย นกกระจอกแตกรังชัดๆ ระหว่างที่ผมกวาดสายตาไปรอบๆ ก็เจอ...คนที่ไม่อยากเจอที่สุด แง อย่ามาหลอกมาหลอนกันเลย เดี๋ยวไอ้มีนคนนี้จะทำบุญกรวดน้ำไปให้ ผมค่อยๆมุดลงโต๊ะไปช้าๆ ถ้ามีโอ่งผมคงมุดลงไปแล้ว
“จะหนีไปไหนล่ะครับ”เฮือกOoO สยองโว้ย
“เรารู้จักกันด้วยเหรอ”ผมทำหน้าแอ๊บแบ๊ว+ กรูไม่รู้เรื่อง + กรูใสซื่อบริสุทธิ์
“รู้สิครับ หรือจะให้ทวนความจำให้”มันแอบโหดอ่ะ
“อย่าดีกว่า คือว่าเกรงใจ”ผมยิ้มแห้งๆให้ไอ้พี่เอฟ แล้วส่งสายตาขอความช่วยเหลือไปหาไอ้เพลย์ ซึ่งไอ้เพลย์มันก็ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ (ไอ้เพื่อนรักหักเหลี่ยมโหด ช่วยกรูได้มากเลยนะ)
“เรื่องคราวที่แล้ว...ขอโทษ...กรูไม่ได้เห็นมรึงเป็นของเล่นหรอกนะ...อย่าเกลียดกรูได้มั้ย”ไอ้พี่เอฟมันพูดเสียงห้วนๆเเล้วเกาแก้มแบบเขินๆ
“งะ...งั้นเหรอ”ผมก็วางตัวไม่ถูกเลย มันจะมาไม้ไหนอีกเนี่ย
“กรูไม่เคยรู้สึกจริงจังกับใครเท่านี้มาก่อน...”
“แต่ผมมีแฟนแล้ว...คง...”(ขืนไอ้พี่เต้รู้กรูตายแน่ๆ)
“กรูไม่สน”(สนหน่อยเหอะ)
“ผมว่าพี่ลองมองคนอื่นดูดีกว่า โรงเรียนพี่คนน่ารักๆเยอะจะตาย”
“อย่ามาสั่งกรู”ไอ้พี่เอฟมันตะคอกเสียงดังเลยครับ
เพี้ย...........อยู่ก็มีผู้หญิงคนนึงสวยๆมากๆเลยครับ เดินเข้ามาตบหน้าผม
“แกเองใช่มั้ย ที่ทำให้พี่เอฟบอกเลิกฉันน่ะ”ผู้หญิงคนนั้นทำท่าจะตบผมซ้ำแต่ไอ้พี่เอฟมันดึงตัวออกไปซะก่อน
“แอน...หยุดเดี๋ยวนี้นะ”ไอ้พี่เอฟมันพูดเสียงดังใส่ผู้หญิงคนนั้น
“แอนไม่หยุด”
พลั่ก....ไอ้พี่เอฟมันผลักผู้หญิงคนนั้นล้มเลยครับ เจเทิลแมนมากเลยนะนั่น
“อย่าพูดไม่รู้เรื่องนะแอน”
“เพราะมัน พี่เอฟถึงทำแบบนี้กันแอนใช่มั้ย...แกฉันไม่ปล่อยไว้แน่”ผู้หญิงคนนั้นส่งสายตาอาฆาตให้ผม แล้ววิ่งหนีไป
“เจ็บมั้ย ดูสิเป็นรอยมือเลย”(เจ็บสิโว้ยมาลองโดนบ้างมั้ยล่ะ)ไอ้พี่เอฟมันลูบแก้มผมเบา
“เอ่อ...ไม่เป็นไร”
“เอฟ...ไปเข้าโฮมรูมเหอะ”เพื่อนไอ้พี่เอฟเรียก ไอ้พี่เอฟมันเลยต้องไปเข้าโฮมรูม ส่วนไอ้เพลย์ก็ไปซื้อน้ำแข็งมาประคบแก้มผม (มรึงมีดีเเค่นี้เเหละ)
พอถึงตอนแข่งผมก็พยายามหลบเต็มที่ดีนะที่ไม่มีใครสังเกตรอยที่แก้มไม่งั้นเรื่องยาวแน่ เมื่อแข่งเสร็จแล้วพวกผมก็กลับโรงเรียนกันพอกลับไปที่ห้องเพื่อนก็ถามกันใหญ่เลยครับมาไปโดนใครตบมา ผมก็ไม่รู้ว่าจะตอบยังไงแต่ดีหน่อยที่ไอ้เพลย์มันช่วยแก้ตัวให้ แต่ตอนกลับบ้านนี่สิครับเรื่องใหญ่
“เล่ามาให้หมดนะ ห้ามปิดบังเด็ดขาด”
ตอนนี้ผมกำลังโดนสอบสวนโดยไอ้พี่เต้ ที่ทำหน้าโหดๆแกมบังคับ ผมก็เลยจำใจเล่าเรื่องทั้งหมดให้มันฟัง พอเล่าจบก็รู้สึกถึงรังสี อำมหิต จนขนลุกซู่แล้วไอ้พี่เต้มันก็โทรศัพท์หาใครก็ไม่รู้ เพราะมันเดินเลี่ยงไปคุยอีกทาง พอมันคุยโทรศัพท์เสร็จมันก็ ลากผมไปขึ้นรถแล้วขับออกไปอย่างรวดเร็ว
“พี่เต้จะไปไหน”ผมตะโกนถามแข่งกันเสียงลม แต่ก็ไม่ได้คำตอบ (มันโกรธอะไรอีกวะเนี่ย) จนมันมาจอดรถที่บ้านหลังไม่ใหญ่มากแต่ก็ดูหรูหราไม่เบา มันลากแขนผมให้ตามมันไป มันพาผมเข้ามาในห้องนอน งั้นก็แสดงว่านี่บ้านมันอ่ะดิ
“วันนี้ค้างบ้านกรู...รออยู่นี่ก่อนเดี๋ยวกรูกลับมา...เรามีเรื่องต้องเคลียร์กันยาว”ไอ้พี่เต้มันทำหน้าเครียดๆ แล้วก็ออกไปข้างนอก แต่ไปทำอะไรก็ไม่รู้เหมือนกัน (นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตกรูอีกล่ะเนี่ย แทนที่จะต้องไปต่อยกับผู้ชายแย่งผู้หญิง ดันมาถูกผู้หญิงตบเพราะคิดว่าไปแย่งผู้ชาย)
ผมเดินไปนั่งหน้ากระจก เฮ้อ! เป็นคนหน้าตาดีนี่มันลำบากจริงๆ(ไม่วายหลงตัวเองอีกกรู) ผมสำรวจตัวเองในกระจก ไอ้เด็กตาโต แก้มแดงๆหน้าหวานๆนี่มันเป็นใคร มันไม่ใช่กรูใช่มั้ย (เริ่มบ้าและ) ผมเซ็งอย่างแรงเลยไปหาอะไรทำเผื่อจะเลิกฟุ้งซ่าน แล้วอะไรของผมก็คือการค้นของผมเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าไอ้พี่เต้ โคตรจะเรียบร้อย แล้วก็เดินไปดูที่โต๊ะเขียนหนังสือแล้วก็เจอไดอารี่(ไอ้พี่เต้มันเขียนไดอารี่ด้วยเหรอเนี่ย)
ไดอารี่ วันที่XXXX(จำไมได้ว่าวันไหนเพราะมันเอาไปซุกเเล้ว หาไม่เจอ)
กรูคิดว่าตัวเองบ้าไปแล้วแน่ๆที่ดันไปรู้สึกดีกับ รุ่นน้องคนนึง แต่มันดันเป็นผู้ชายซะได้ ไอ้แก้มแดงๆนั่นยิ่งเห็นยิ่งทำให้กรูไขว้เขว ไอ้น่ารักอย่ามาทำให้กรูชอบนะ
มีนนี่ มีนนี่ มีนนี่ มีนนี่ มีนนี่ มีนนี่ มีนนี่ มีนนี่ มีนนี่ มีนนี่
(หน้าแดงวาบเลย ถ้าผมไม่เข้าข้างตัวเองจนเกินไป ผมขอเดาว่ามีนนี่คือผม ไอ้บ้ามันอายนะโว้ยรู้บ้างมั้ย)
ไดอารี่ วันที่XXXX
เมื่อวานไปกินเหล้าบ้านไอ้วี แต่ถูกน้องเจนยั่วซะก่อน จะไม่สนองมันก็กระไรอยู่เสียเชิงชายหมด แต่มีนนี่มันดันมาเห็นซะได้ ผมเลยใช้ที่เป็นข้ออ้างตอนแรกว่าจะแค่แกล้งซะหน่อย แต่พออยู่ใกล้แล้วดันอดใจไม่ได้เลยเผลอ...
พั่บ...ผมปิดไดอารี่ของไอ้พี่เต้โดยเร็ว ด้วยความอาย ไม่กล้าอ่านต่อเลยครับ หัวใจออกสเต็ปแทงโก้ดย่างเมามัน อยากบ้าตาย ผมเลยไปค้นเสื้อผ้าไอ้พี่เต้ แล้วไปอาบน้ำดับความฟุ้งซ่านออกไปแต่พออาบเสร็จแล้วมาดูเสื้อผ้าที่หยิบมามีแค่เสื้อตัวเดียวนี่หว่า (นี่กรูเพ้อไปขนาดหนักเลยนะเนี่ย)
ผมใส่เสื้อของไอ้พี่เต้เหมือนใส่ชุดนอนกระโปรงเลยครับตลกดีชายเสื้อมันยาวระเข่าผมเลย ส่วนแขนเสื้อก็คลุมมิดศอก เหมือนเด็กน้อยไปขโมยเสื้อพ่อมาใส่ยังไงก็ไม่รู้ TToTT นี่ตกลงผมตัวเล็กหรือไอ้พี่เต้มันตัวใหญ่กันเนี่ย
พอออกจากห้องน้ำก็ไปนอนกลิ้งบนเตียงของไอ้พี่เต้ พอแอร์เย็นๆตกกระทบตัวก็เป็นสาเหตุให้ง่วงได้ ตอนแรกก็ว่าจะหยิบกางเกงมาใส่แต่ก็รู้สึกว่ากางเกงมันอยู่ไกลซะเหลือเกิน กางเกงจ๋าบินมาหาหน่อยดิ เอ็กซิโอ กางเกง(ไปแฮร์รี่ พอตเตอร์ซะงั้น)แต่เพื่อรักษาเอกราชผมก็เลยกระดื๊บไปหยิบบ็อกเซอร์มาใส่และหลังจากนั้นหนังตาผมมันก็รักกันซะงั้นอยู่ซะชิดกันเลย (-O-zZzZzZzZ คร่อกหลับดีกว่า)
“อือ...ฮ่ะ...จั๊กจี้...”ผมแง้มตามองว่าอะไร ยุกยิกอยู่แถวเอวผม มันทำจั๊กจี้จนทำให้ผมตื่น
“ตื่นแล้วเหรอ”ไอ้พี่เต้ ตอนออกไปมันยังหน้าเครียดๆอยู่เลย ทำไมกลับมามันถึงหน้าระรื่นได้ล่ะ จ๊าก! กระดุมหลุดออกจากกันได้ไง
“จะ...จะทำอะไร”ผมถามเสียงสั่นเลยครับ
“นั่นสิจะทำอะไรดีนะ”ไอ้พี่เต้มันยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วกระซิบตรงหูผม (ซวยแล้วลืมป้องกันจุดอ่อน)
“อื้อ...”ริมฝีปากผมถูกปิดเรียบร้อยโดยไอ้พี่เต้ มันจูบผมจนแทบหายใจไม่ออก หัวสมองมึนไปหมด เรี่ยวแรงเหมือนถูกสูบออกไปจนหมด
“ช่วยไม่ได้ยั่วกรูเองนะ”ไอ้พี่เต้มันพูดแล้วไซ้ซอกคอผม มันรู้สึกแปลกตอนที่ไอ้พี่เต้มันดูดแรงๆ
“ใครยั่ว...ไม่เอา...ตรงนั้น”ผมขมวดคิ้วหน่อยๆเมื่อถูกเลียยอดอก มันรู้สึกแปลกๆแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน จนมีนน้อยทรยศผมแล้วดันรู้สึกขึ้นมา ขณะที่เผลอบ็อกเซอร์ก็ถูกไอ้พี่เต้มันดึงออกไปโดยเร็ว จะคว้าไวก็ไม่ทันซะแล้ว
“รู้สึกไวจังนะ”ไอ้พี่เต้มันยิ้มแกมขบขัน แล้วจับมีนน้อยรูด จนรู้สึกเสียวสุดๆ ไม่นานผมก็เสร็จคามือไอ้พี่เต้เลยครับ ไอ้พี่เต้มันจับขาที่อ่อนแรงของผมแยกออก แล้วลูบปากทางเข้าช้าๆ แต่เล่นเอาผมตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว (เอาจริงเหรอวะเนี่ย)แต่ไม่มีแรงปฏิเสธ ไอ้พี่เต้มันเอื้อมไปหยิบวาสลีนตรงหัวเตียงมาก่อนจะใช้ทาที่ช่องทางและนิ้วก่อนค่อยๆสอดนิ้วเข้าไปข้างใน
“...เจ็บ...”ผมรู้สึกเจ็บจี๊ดๆ นอกจากมันจะไม่สนใจแล้วมันยังสอดนิ้วที่สองตามเข้าไป แล้วแทรกนิ้วเข้าไปจนลึก จนผมรู้สึกอึดอัดและเจ็บยิ่งกว่าเดิมอีก แต่เมื่อมันขยับนิ้วความอึดอัดก็คลายลงแต่มันก็ยังเจ็บอยู่ มันทำแบบนี้อยู่นานพอสมควรจนความรู้สึกเจ็บในตอนแรกเปลี่ยนเป็นความรู้สึกแปลกๆ
“อะ...อื้อ...แฮ่ก...”ไอ้พี่เต้มันถอนนิ้วออกไปทำให้รู้สึกโล่งๆ ผมนอนหอบเลยครับเหนื่อยจนไม่ได้สนใจเลยว่าไอ้พี่เต้มันทำอะไรอยู่ มารู้สึกตัวอีกทีเมื่อได้ยินเสียงก๊อกแก๊ก พอหันไปมองก็เห็นไอ้พี่เต้มันกำลังใส่ถุงยางอยู่ (คงจะอันเดียวกับที่ซื้อก่อนไปหัวหินแหละ)
“อดทนหน่อยนะ”(พูดได้นี่หว่า)ไอ้พี่เต้พูดแล้วค่อยๆส่วนนั้นเข้ามาจ่อตรงปากทาง
“อย่า...”ผมกัดปากแน่นเมื่อส่วนนั้นของไอ้พี่เต้ถูกสอดเข้ามา ทั้งเจ็บทั้งจุกจนพูดไม่ออก น้ำตาคลอเลยครับไอ้พี่เต้มันคงรู้ว่าผมเจ็บเลยยังไม่ขยับ
“อย่า...เกร็งดิ”(พูดง่ายนี่หว่ากรูเจ็บจะตายอยู่แล้ว)
“เจ็บ...ฮึ่ก......เอา...ออก” ผมพูดปนกับเสียงสะอื้น สุดจะบรรยาย ไอ้พี่เต้มันเลยจูบผมจนรู้สึกเคลิบเคลิมจนลืมความเจ็บไปได้นิดหน่อย ก่อนจะเลื่อนไปที่ใบหูซึ่งเป็นจุดที่อ่อนไหวที่สุด เมื่อถูกเลียที่ใบหูร่างกายก็รู้สึกหมดแรงต้านทานยิ่งลมหายใจร้อนๆที่เป่ารดก็ทำให้รู้สึกปั่นป่วน
“...อึด...อัด”ผมพูดด้วยเสียงขาดห้วงด้วยความอึดอัดเมื่อเห็นว่าผมไม่เจ็บมากเท่าเดิมแล้วไอ้พี่เต้ก็ ค่อยๆดันไอ้นั่นของมันเข้าไปจนสุด
“อือ...ถ้ากอดแรงกว่านี้มรึงจะแตกรึเปล่านะ”ไอ้พี่เต้พูดด้วยเสียงแหบๆข้างหูผม แล้วขยับส่วนนั้นของมันเข้าออก
“...อ๊ะ...ผม...”มันรู้สึกวูบวาบแบบแปลกๆ มีนน้อยที่หมดฤทธิ์ไปแล้วก็กลัวมาคึกคักอีกครั้ง
“แน่นว่ะ”(อย่าพูดเลย เเค่นี้ก็อายจะตายเเล้ว)
“อา......อื้อ”ผมรีบเอามือปิดปากไว้ทันที หลังจากที่หลุดเสียงน่าอายออกไป แต่ไอ้พี่เต้มันก็ยิ่งแกล้งกระแทกเร็วๆ ผมครางจนเสียงแหบเลยครับ(พอแค่นี้เหอะ บรรยายต่อไม่ไหวแล้ว)
พอเสร็จกิจกรรมไอ้พี่เต้ก็พาผมไปล้างตัวในห้องน้ำ และใส่เสื้อผ้าให้ ตอนนี้ง่วงแบบสุดๆ หลังจากที่มาถึงเตียงผมก็หลับเลยครับ พอตื่นเช้ามาแค่นั้นแหละบรรลุถึงสัจธรรมเพลงของพี่อ็อฟ ปองศักดิ์ เพลงแทงข้างหลังทะลุถึงหัวใจ
*ฉันเหมือนคนไม่มีกำลังและหมดแรงจะยืน จะลุก จะเดินไป(กรูไม่น่ายอมให้มันทำเลย สะโพกคราก เจ็บก็เจ็บ โฮTToTT มีที่ไหนรับทำให้ไอ้นั่นของมันเล็กกว่านี้บ้าง ผมจะถีบส่งมันไปเลย)
ฉันเหมือนคนกำลังจะตายที่ขาดอากาศจะหายใจ(ขาดแน่ๆก็ไอ้พี่เต้มันกอดซะแน่นขนาดนี้ หายใจไม่ออกโว้ย)
ฉันเหมือนคนที่โดนเธอแทงข้างหลังแล้วมันทะลุถึงหัวใจ(โฮ กรูถูกผู้ชายกอด ทำร้ายจิตใจกันมาก เจ็บใจตรงที่กรูเป็นรับนี่แหละ)
เธอจะให้ฉันมีชีวิตต่อไปอย่างไร ไม่มีอีกแล้วกับเธอไม่มีเหลือสักอย่าง...อยากตาย(อับอาย เมื่อคืนกรูทำอะไรลงไป จิ้นน้อยๆหายไปแล้วTToTT ...อยากไปผูกคอตายใต้ต้นถั่งงอกจะได้ไม่ตายจริง กระซิก กระซิก ซีเครียดโว้ย{ซีเครียด=ซีเรียส+เครียด}])
ซะเมื่อไหร่ผมเป็นผู้ชายนะไม่คิดเล็กคิดน้อยขนาดมานั่งฟูมฟายหรอก 555 ผมแกะแขนของไอ้พี่เต้ออกจากเอวผมแล้ว ลากสังขารอันไม่ค่อยจะเที่ยง(เพราะมันยังเช้าอยู่)ไปเข้าห้องน้ำ ระบมอย่างมากมาย แทบลงไปคลานแต่พอคิดภาพแล้วมันทุเรศเกินไป เลยเดินไปดีกว่าพอส่องกระจกเท่านั้นแหละ นี่กรูไปผ่านสงครามอะไรมาเนี่ย เเก้มก็บวมหน่อยๆเพราะโดนตบ ที่คอมีรอยเต็มเลย แถมตัวก็มีรอยเหมือนกัน (ทำไมรอยมันเยอะแบบนี้วะ)
“ลุกไหวเหรอ”ไอ้พี่เต้มันเดินเข้ามาในห้องน้ำได้ไงก็ไม่รู้ สงสัยผมจะลืมล็อคประตู พอมาถึงมันก็พูดจนที่ดูเหมือนจะห่วงใย แต่น่าถีบเป็นอย่างมากเมื่อออกมาจากปากมัน ผมเลยค้อนมันแล้วสะบัดหน้าเหมือนนางเอกละคร(อู้ย!คอเคล็ด)
“ทำรอยไว้ทำไมเยอะแยะเนี่ยมันเห็นง่าย และหายยากรู้มั้ย”ผมพูดเสียงโหดใส่มัน
“ก็ดีนี่ เค้าจะได้รู้ว่ามรึงมีสามีแล้ว”ไอ้พี่เต้มันลอยหน้าลอยตาพูดอย่างไม่สนใจอะไร
“พี่เต้...”ผมเรียกมันเสียงดังอย่างไม่พอใจ
“ก็มันจริงนี่...”(เกลียดมันจริงๆ)
“ออกไปได้แล้วผมจะเข้าห้องน้ำ”ผมดันไอ้พี่เต้ออกไปนอกห้องน้ำ(อูย...เจ็บ) ซึ่งมันก็ยอมออกไปโดยดีแต่ก็ไม่วายหัวเราะกวนอารมณ์ผม (แค้นๆๆๆๆ)
.......
ขอบอกไว้เลยว่าบรรยายฉากนี้ยากมากๆ ตอนแรกว่าจะเขียนแบบใช้คำตรงๆ แต่มาอ่านแล้วสะดุ้งเลยครับลยบรรยายแบบซอฟๆเหมือนนิยายก็แล้วกัน แล้วก็มีบางส่วนที่เพิ่มเติมเหมือนกันเพราะจำไม่ได้ทุกขั้นตอนหรอกว่าทำอะไรไปมั่ง
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
