artical 17
ความเดิม
ระหว่างที่ผมกำลังคิดแผนเพื่อความอยู่รอด
มันก็...กำลังจะทำอะไรก็ไม่รู้ผมเลยใช้แผนการขั้นสุดยอด
.........................................................
“พี่เอฟครับ”ผมพูดแล้วทำตาเยิ้มๆใส่มันซึ่งมันก็ชะงักไปนิดนึง
“ครับ”ซึ่งมันก็ทำตาหวานเยิ้มใส่ผมกลับ
“ปวดฉี่ว่ะ”ไอ้พี่เอฟหุบยิ้มแทบไม่ทัน มันทำหน้าเซ็งๆก่อนจะค่อยๆถอยออกไป
“ไอ้แสบมรึงทำกรูหมดอารมณ์”(นั่นแหละที่ต้องการ)
ปังๆ
“เปิดประตูดิวะ จะเปิดดีๆหรือจะให้กรูพังเข้าไป”เสียงไอ้พี่เต้นี่ ไอ้พี่เอฟก็เดินไปเปิดประตู พอประตูเปิดเท่านั้นแหละไอ้พี่เต้ ไอ้เพลย์ ไอ้วี ไอ้บอย ก็รีบเข้ามาเลยครับ
“เฮ้ย! เป็นไงมั่งวะ...มันทำอะไรรึเปล่า”ไอ้เพลย์ครับมันเข้ามาจับตัวผมหมุนๆ
“กรูไม่เป็นไร”ทั้งที่พวกนั้นเป็นห่วงผมขนาดนี้ เต้ผมกลับรู้สึกสมเพชตัวเองมากกว่า ที่อ่อนเเอขนาดนี้
“มรึงพาแฟนกรูมาทำไมวะ”ไอ้พี่เต้ตะคอกถามไอ้พี่เอฟ
“อย่ามายุ่งมันไม่เกี่ยวกับมรึง”ส่วนไอ้พี่เอฟก็ตอบแบบกวนๆ
“พี่เต้ ผมอยากกลับบ้าน”ผมเดินไปจับแขนไอ้พี่เต้ ไอ้พี่เต้หันมามองหน้าผม ก่อนจะถอนหายใจอย่างระงับอารมณ์
“มรึงกับกรูได้เคลียร์กันแน่”ไอ้พี่เต้บอกไอ้พี่เอฟนิ่งๆก่อนจะพาผมออกมา
“วันนี้กรูจะปล่อยมรึงไปก่อนแล้วกัน แต่ครั้งหน้ากรูจะไม่ยอมแบบนี้หรอกนะ”ไอ้พี่เอฟพูดกับผมก่อนที่ผมจะเดินพ้นประตูไป ส่วนแม่ของไอ้พี่เอฟก็ถามว่ามาทำอะไรกัน ไอ้บอยก็เนียนบอกว่า มาเอาของกับไอ้พี่เอฟซึ่งแม่มันก็คงไม่สงสัยอะไรมากไอ้พี่เต้ขี่รถไปส่งผมที่บ้าน
“ไม่เป็นไรแล้วใช่มั้ย”ไอ้พี่เต้ถามตอนที่ผมยื่นหมวกกันน็อคคืนให้มัน
“อืม”
“อย่าทำหน้าเศร้าสิ”ไอ้พี่เต้มันดึงแก้มผม
“กอดมีนหน่อยสิ”หลังจากที่ผมพูดจบ ไอ้พี่เต้มันก็ทำหน้าอึ้งๆก่อนจะลงจากรถแล้วกอดผม
“เป็นอะไรไป”มันลูบหัวผมเบาๆ เมื่อน้ำตาผมหยดลงอกมัน(ไอ้พี่เต้มันสูงอ่ะ)
“มีนทำให้ทุกคนเดือดร้อน...ฮึ่ก...ถ้ามีนเชื่อเพลย์ถ้ามีนกลับบ้านแล้วไม่ตามเพลย์ไป...ฮึ่ก...เรื่องมันก็คงไม่เป็นแบบนี้”
“เป็นห่วงไอ้เพลย์ไม่ใช่เหรอถึงได้ตามมันไป”
“อื้อ”
“ถ้ามีอะไรคราวหลังต้องบอกกรูเข้าใจมั้ย อย่าให้กรูรู้ทีหลังแบบนี้ ตอนที่พวกไอ้เพลย์ไปบอกกรูว่ามรึงไปกับไอ้พวกนั้น รู้มั้ยกรูรู้สึกยังไง กรูเป็นห่วงมรึงแทบแย่ ถ้ากรูไปไม่ทันมันจะเป็นยังไงรู้บ้างมั้ย”
“ฮึ่ก...ขอโทษ...มีนอ่อนแอ...มีนช่วยอะไรตัวเองไม่ได้...ต้องคอยให้ทุกคนมาช่วยตลอด”
“อย่าโทษตัวเอง...ฟังกรูดีๆนะ...ที่มรึงยอมไปกับมันเพื่อช่วยพวกไอ้เพลย์ไว้โดยที่ไม่รู้ว่าพวกมันจะพาไปทำอะไร...นั่นก็เข้มแข็งมากพอแล้ว...ความรู้สึกที่อย่าจะปกป้องเพื่อนน่ะมันไม่ผิดหรอก...แต่ความจริงเราก็น่าจะปล่อยให้พวกนั้นสู้นะ”
“ก็ถ้ามีเรื่องพ่อกับแม่ของไอ้เพลย์จะให้มันไปอยู่อังกฤษกับปู่ มีนไม่อยากให้มันไป ฮึ่ก”บ้านไอ้เพลย์มีธุรกิจพวกโรงแรมอยู่ที่อังกฤษ รวยเวอร์
“เป็นแบบนี้เองเหรอ...งั้นทำไมไม่ห้ามไว้ตั้งแต่แรกล่ะ”
“ห้ามไปมันก็ไม่ฟังหรอกเพราะมันรับปากพวกนั้นไปแล้ว ไอ้เพลย์ไม่เคยผิดคำพูดกับใคร”ผมหยุดร้องไห้แล้วแต่ผมก็ยังกอดกับไอ้พี่เต้อยู่เลยพูดเสียงอู้อี้เล็กน้อย
“ให้ตายสิ กรูไม่ชอบให้มรึงร้องไห้เลย มันทำให้กรูรู้สึกว่ากรูดูแลมรึงไม่ดีพอ”ไอ้พี่เต้มันดึงผมออกมาจากอกมันแล้วทำท่าหัวเสีย เล่นเอาผมร้องไห้อีกรอบนึง(ทำไมวันนี้กรูเจ้าน้ำตาจังวะ)
“ฮึ่ก...”
“อ้าว! ร้องอีก เงียบซะเด็กน้อย”ไอ้พี่เต้มันลูบหัวผมเหมือนปลอบเด็กเวลางอแง
“ใครเป็นเด็กน้อย”ผมทำหน้างอใส่มัน
“ใครก็ไม่รู้ร้องไห้งอแงอยู่เนี่ย”ไอ้พี่เต้มันล้อผมอ่ะ ผมเลยผลักมันแล้ววิ่งเข้าบ้าน อย่างน้อยมันก็ทำให้ผมยิ้มได้ อย่างน้อยผมก็รู้สึกปลอดภัยเมื่ออยู่ในอ้อมแขนมัน
“มีน...ไปทำอะไร...ที่ไหน...เมื่อไหร่...ทำไมกลับมืดแบบนี้...แล้วนี่ร้องไห้เหรอ”ผมลืมไปเลยว่าวันนี้ป๊ากลับบ้าน
“ป๊ามีนตอบไม่ถูกนะแบบนี้ ทีละคำถามสิ”ผมกอดเอวป๊า เป็นการออดอ้อน
“ร้องไห้ทำไม”
“ง่า”(ตอบว่าอะไรดีฟะ)
“สวัสดีครับ”(OoO ไอ้พี่เต้มาได้ไงวะ ใครเชิญ)
“แล้วแกเป็นใคร”พ่อผมเริ่มทำหน้าโหดแล้วครับ (อย่านะไอ้พี่เต้ อย่าบอกว่าเป็นแฟนกรูนะ)
“เป็นแฟนมีนครับ”(O[]O เฮือก ตายแน่กรู)ป๊าสวัดสายตามามองผม
“จริงเหรอลูก”(มีนอยากตายTToTT)
“ [-_-] [_ _] [-_-] [_ _] ”ผมพยักหน้าหน่อยๆ ไม่กล้ามองหน้าป๊าเลยครับ
“แล้วแกเป็นลูกเต้าเหล่าใคร พ่อแม่ทำงานอะไร เรียนได้เกรดเท่าไหร่...”และต่างๆอีกมากมาย นี่ถ้าไอ้พี่เต้จะต้องตอบจริงๆนะมันคงจะขุดตั้งแต่ต้นตระกูลมาเล่าให้ ป๊าผมฟังเลยแหละ ตอนนี้ย้ายมาคุยกันที่ห้องนั่งเล่นครับ ป๊ากับม๊าผมอยู่กันครบ
“แก...”
“ผมไม่เลิกนะครับ”ไอ้พี่เต้พูดขัดป๊าผม
“ฉันไม่ได้บอกให้เลิกกัน”ป๊าผมทำหน้าดุๆ
“เหรอครับ”ไอ้พี่เต้ทำหน้าเจื่อนๆ ตลกสุดๆ
“แม่รู้เรื่องทั้งหมดแล้ว ตาเต้บอกแม่ตั้งนานแล้ว”ม๊าผมพูดยิ้มๆ
“แล้วทำไมคุณไม่บอกผม”
“ก็คุณหวงลูกขนาดนี้ใครเค้าจะไปบอกกัน”
“เดี๋ยวนี้หัดปิดบังผมเหรอ”
‘เอ่อพี่เต้ป๊ากับม๊าผมคงลืมเราไปแล้วแหละ’ผมซุบซิบกับไอ้พี่เต้
‘คงงั้น’
“คิดว่าผมไม่รู้เหรอว่าไอ้ประธานหน้าหม้อนั่นมาจีบคุณน่ะ”
“รู้ด้วยเหรอเนี่ย ไม่ต้องห่วงหรอกน่าฉันหวั่นไหวกับคุณคนเดียวเท่านั้นแหละ”(ม๊าผมกับไอ้พี่เต้ยังอยู่นะ)
“งั้นก็ดี”ป๊าผมหน้าแดงๆ และสร้างโลกส่วนตัวกับม๊าผมสองคน ทำเอาผมกับไอ้พี่เต้หน้าแดงกันไปตามๆกัน(ป๊ากับม๊านี่สวีทกันไม่อายใครเลย)
“ยกมีนให้ผมแล้วใช่มั้ยครับ”ไอ้พี่เต้พูดขัดจังหวะการสร้างโลกส่วนตัวของป๊ากับม๊าผม
“ไม่มีทางฉันเลี้ยงลูกของฉันมากับมือ แกจะมาแย่งไปง่ายๆได้ยังไง”ป๊าหันกลับมาทำหน้าดุเเล้วพูดกับไอ้พี่เต้ครับ
“แล้วจะให้ผมทำยังไงล่ะครับ ก็ผมรักลูกคุณพ่อไปแล้วนี่”ผมหน้าร้อนอย่างกับโดนเตารีดนาบ กับประโยคนี้ของไอ้พี่เต้
“ใครเป็นพ่อแก”
“คุณคะ”แม่ตีแขนป๊าผมเบาเป็นเชิงเตือน
“ไว้ฉันจะปรึกษาไอ้คลีนก่อน”(นั้นคงหมายถึงวันพิพากษาไอ้พี่เต้เลยแหละ มีเฮียคลีนเข้าร่วมอีกคน)
“วันนี้แกกลับไปก่อนไป”
“ครับ”ไอ้พี่เต้มันลุกไป แต่มันดึงผมไปด้วยทำไมเนี่ย
“เฮ้ย! ปล่อยแขนลูกฉันนะ”ป๊าผมรีบลุกมาจับมือไอ้พี่เต้ออกจากแขนผม
“โทษทีครับผมชิน”ไอ้พี่เต้ยิ้มเหมือนจะเปิดศึกกับป๊าผม
“มีนไปส่งพี่เค้าที่รถสิ”ม๊าผมบิดเอวป๊าผมเบาๆ(มั้ง)แล้วให้ผมเดินไปส่งไอ้พี่เต้ ซึ่งป๊าก็โวยวายนิดหน่อยก่อนจะยอมปล่อยให้ผมไปเพราะเจอสายตาพิฆาตจากม๊าผม 555
“เดี๋ยวพรุ่งไปหากรูที่โต๊ะนะ”
“อื้อ ขะ...ขับรถดีๆนะ”
“หึ ห่วงกรูเหรอ”ไอ้พี่เต้มันยิ้มเจ้าเล่ห์ครับ
“เปล๊า...ห่วงคนอื่นเค้าตะหาก”ผมแกล้งทำเป็นเฉไฉ แล้วแอบยิ้ม
“มาใกล้หน่อยดิ”ไอ้พี่เต้บอกผม ผมเลยขมวดคิ้วอย่างงงๆนิดหน่อยก่อนจะเดินเข้าไปใกล้มัน
ฟอด...
“พี่เต้...”OoOมันหอมแก้มผมอ่ะ
“ขอกำลังใจในการแย่งมรึงไปจากป๊าขี้หวงของมึงหน่อย”ไอ้พี่เต้มันยิ้มครับ ส่วนผมก็อึ้งสิครับ ไม่คิดว่ามันจะทำแบบนี้ผมมองมันขี้รถไปจนลับสายตาก่อนจะเข้าบ้าน ป๊าผมก็เรียกไปคุยนิดหน่อยแล้วก็ปล่อยขึ้นห้อง แล้วโทรศัพท์ผมใครจะรับผิดชอบ
ป๊อก ป๊อก...เสียงอะไรก็ไม่รู้ดังขึ้นตรงประตูบานใหญ่ที่กั้นระเบียงผม ผมเลยเปิดเลื่อนประตูแล้วออกไปที่ระเบียงก็เจอไอ้เพลย์ครับ มันยิ้มกว้างให้ผม อยู่ตรงระเบียง(มันปีนขึ้นมาได้ไงวะ)
“มีไรวะ”
“กรู...ขอโทษ”ไอ้เพลย์มันทำหน้าสลด
“กรูมากกว่าที่ต้องขอโทษ กรูน่าจะเชื่อมรึงแล้วกลับบ้านมาก่อน”
“ไม่จริงหรอก กรูใจร้อนเองแหละถ้ากรูไม่รับปากพวกมันตั้งแต่แรกมันก็คงไม่เป็นแบบนี้ กรูลืมคิดไปว่าถ้ากรูมีเรื่องป๊ากรูจะส่งไปอยู่กับปู่ มรึงไม่อยากให้กรูไปใช่มั้ยล่ะถึงไม่อยากให้กรูสู้กับพวกนั้น”ไอ้เพลย์พูดเสียงสั่นๆ
“เออดิวะ ถ้ามรึงไปแล้วใครจะกวนตีนกรูวะ”
“ว่ากรูกวนตีนเหรอ เดี๋ยวเหอะ”บรรยากาศเครียดหายไปหมดเลยครับมีแต่เสียงหัวเราะของผมสองคน ถึงไม่ต้องพูดอะไรมากพวกผมก็เข้าใจกันดี เเละไม่พูดถึงเรื่องนี้กันอีก
"เเล้วตัวเองปีนมาหาเค้าได้ไงเค้าเป็นลูกมีพ่อมีเเม่นะ"ผมเเกล้งสะดีดสะดิ้งครับ
"เหรอครับเดี๋ยวผมให้พ่อกับเเม่มามาขอนะครับ"ไอ้นี่เล่นกลับอีก
"อย่าให้เค้ารอนานนะ"
"ครับงั้นเรามาลัดขั้นตอนกันก่อนดีมั้ยครับ"ไอ้เพลย์พูดเเล้วทำหน้าหื่น จนผมต้องถอยหลังไปสามก้าว
"หยุดเลยกรูไม่เลยเเล้ว"ผมวิ่งหนีมันเข้าห้องเลยครับ ไอ้เพลยืมันก็วิ่งไล่ผมเเล้วหัวเราะเยาะผม(ไอ้เพื่อนเลว) พวกผมวิ่งไล่กันจนเหนื่อย ผมเลยไล่ไอ้เพลย์กลับบ้านมันก็เลยปีนระเบียงลงไป แล้วโบกมือให้ผม ก่อนจะขี่รถออกไป
...
ตอนนี้ไม่ค้างเเล้ว
เเต่เรื่องมันยังไม่จบง่ายๆหรอกครับ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
