ต่อให้เต็มตอนคร้าบบบ
อิอิ แกล้งเล่น นิดหน่อย
ตอน หกสิบสาม
"โย!!!!!!!!!!!!! ช่วยด้วย หมอ ช่วยด้วย!!!!!!!!!"
"พรึ่บบบ"
...
มืด เหลือเกิน ที่นี่ที่ไหน แม่ แม่อยู่ไหน ผมมองไม่เห็นอะไรเลย มืดกว่าความมืดใดๆที่เคยเห็นมา สายตาไม่ชินกับความมืดเลย แม้จะพยายามจ้องมองอยู่นาน ทำไมผมรู้สึกตัวเบาโหวงอย่างนี้
"พรึ่บบบบ"
แสง สว่างส่องจ้าขึ้นจนผมต้องหลับตา แม้หลับตาแล้วยังรู้สึกได้ว่ามันสว่างเหลือเกิน ที่นี่ที่ไหน!!!! แม่!!!!!! แม่อยู่ไหน ห้องสีขาวจ้านี่มันที่ไหนกัน ขาวโพลนไปหมด ขาวมากอย่างที่ไม่เคยเห็น ขาวกว้างไม่มีจุุดตก ผมยืนอยู่คนเดียวกลางห้องสีขาวนี้ มันสว่างขาวจนผมมองไม่เห็นเงาตัวเอง ชุดสีขาวนี้ผมไม่เคยมี อย่างมากก็มีเสื้อขาว แต่ไม่เคยมีกางเกงสีขาวเพราะผมไม่เคยซื้อ ผมเริ่มกลัว
"แม่!!!!!!!!!!!!! พล!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
ผมตะโกนร้องเรียก เสียงที่ออกจากปากมันสะท้อนกลับมา ในใจเริ่มกลัว
"เอ!!!!!!!!!!!"
"ที่ ไหนกัน ที่นี่ที่ไหนกัน"
ผมหันมองรอบตัวเอง ไม่เจอใคร ไม่มีเสียงตอบรับ มีเพียงเสียงสะท้อนที่ผมเพิ่งตะโกนออกไปมันก้องกลับมา กลัวเหลือเกิน ผมอยู่ที่ไหนกัน ผมอยู่ที่แห่งใด ผมเดินหมุนรอบตัวเองในใจก็ประหวั่นพรั่นพรึง นี่มันเกิดอะไรขึ้น ผมเป็นอะไรไป
"โย"
เสียงทุ้มลอยลมมาต้องโสตประสาท เสียงคุ้นที่เคยได้ยินมานานแสนนาน
"พ่อ!!!!!!!!!! พ่อ อยู่ไหน พ่อ"
ผม ร้องออกไปมองหาพ่อรอบตัว ต้นเสียงไม่รู้มันมาจากทิศทางใด เสียงนี้ เสียงของพ่อผมจำได้
"โย พ่ออยู่ทางนี้"
เสียงลอยใกล้มาเหมือน กระซิบอยู่ข้างหู จนผมสะดุ้ง ทั้งดีใจทั้งกลัวระคนกันไป
"พ่อ พ่อจ๋า"
พ่อยืนอยู่ตรงหน้า ดวงหน้าแจ่มใส พ่ออยู่ในชุดเครื่องแบบนายทหารสีเขียวขี้ม้าเต็มยศ พ่อยิ้มให้ผมแล้วผายมือออก ผมโผเข้ากอดพ่อทันที พ่อจริงๆ ผมสัมผัสได้ ผมจับต้องพ่อได้ อบอุ่นเหลือเกิน
"พ่อจ๋า พ่อไปไหนมา พ่อ โยคิดถึงพ่อเหลือเกิน พ่อจ๋า"
ผมร้องไห้ออกไป กอดพ่อแน่น พ่อโอบกอดผมแล้วลูบหัวเบาๆ กลิ่นพ่อยังไม่เปลี่ยนไปเลย กลิ่นของนายทหาร
"พ่อ ไม่ได้ไปไหนเลยลูก พ่ออยู่กับโยกับแม่ตลอดเวลา พ่อไม่เคยไปไหนเลย"
เสียง พ่อทุ้มอยู่เหนือหัว
"โย คิดถึงพ่อเหลือเกิน พ่อจ๋า พ่ออย่าทิ้งโยกับแม่ไปอีกนะ"
ผมสะอื้นออกมา แต่รู้สึกว่าน้ำตามันไม่ไหลออกมาเลย เบาตัวโหวง ในใจตื้นตันเหลือเกิน นานแค่ไหนแล้วที่ผมไม่ได้กอดพ่อ เคยเจอแต่ในความฝัน แต่ตอนนี้ผมจับต้องพ่ออยู่กอดพ่ออยู่ ได้กลิ่นพ่อ พ่อที่ผมรัก ดีใจเหลือเกิน
"พ่อไม่ไปไหนหรอกลูก อยู่กับเราตลอดเวลา เฝ้ามองดูอยู่"
พ่อยังลูบหัวผมแผ่วเบา
"พ่อภูมิใจในตัวลูกมาก นะโย เหมือนกับแม่ที่ภูมิใจในตัวลูก พ่อรักลูกเสมอ"
ผมผละออกจากอก พ่อแหงนมองหน้าพ่อ รอยยิ้มของพ่อแจ่มใส
"แต่โยทำให้แม่เสียใจ พ่อจ๋า โยเป็นลูกไม่ดี โยเป็นเด็กไม่ดี"
"หือ ไม่เอาลูก อย่าพูดแบบนั้น กรรมที่ลูกได้ฝ่าฟันมามันกำลังจะลุล่วง อดทนนะโย แม่เขาเข้าใจ แม่เขาไม่ว่าลูกหรอก"
"พ่อจ๋า โยเสียใจ ที่โยเกิดมาแล้วไม่ได้เป็นเด็กผู้ชายปกติเหมือนคนอื่นเขา โยเสียใจที่ทำให้แม่ต้องลำบากใจ"
ผมพรั่งพรูออกไป รู้สึกว่าน้ำตาไหล ร้องไห้ สะอื้นอยู่แต่ใบหน้า ดวงตาแห้งไม่มีน้ำตา
"โย ฟังพ่อนะลูก พ่อไม่เคยเสียใจ แม่เองก็ไม่เคยเสียใจ โยเป็นเด็กดี นั่นต่างหากที่พ่อกับแม่ภูมิใจ อย่าคิดมากสิโย ทุกวันนี้โยได้พยายามแล้ว พ่อรู้ พ่อกับแม่เป็นกำลังใจให้โยเสมอนะลูก เข้มแข็ง โยยังต้องเป็นที่พึ่งให้แม่อีกนานนะ อย่าท้อถอย นะลูก"
พ่อจูบที่ หน้าผาก อุ่นเข้าไปถึงหัวใจผมหลับตาพริ้มสุขใจที่สุด
"โย กลับไปหาแม่เถอะลูก แม่เขาตามแล้ว"
"โยจะอยู่กับพ่อ พ่อจ๋าโยเหนื่อยเหลือเกิน โยเจ็บเหลือเกิน โยอยากอยู่กับพ่อที่นี่"
"ไม่ได้นะ ลูก กลับไป"
พ่อดุเสียงดังมันสะท้อนเข้าไปถึงเส้นสมอง ผมสะดุ้งตกใจ พ่อไม่เคยดุผมเลย
"กลับไปลูก มานานเกินไปแล้ว"
"พ่อ โย......"
"พ่อรักลูกกับแม่เสมอ กลับไป ทางโน้นลูก"
ใบหน้า พ่อบึ้งมึนตึง ชี้มือไปข้างหน้า ผมตัวสั่น นี่พ่อดุผม
"พ่อ...... โย รักพ่อมากนะครับ"
ผมกระพริบตาไล่น้ำตาที่อุปมาขึ้นมาว่ามันเอ่อขึ้น นองหน้า ทั้งที่มันไม่มี พอลืมตาขึ้น พ่อไม่อยู่แล้ว ผมใจสั่นมองไปรอบตัว
"พ่อ!!!!!!!!!!! พ่อ อยู่ไหน พ่อ!!!!!!!!!!!"
ผมร้องเรียกพ่อเสียงดัง มันสะท้อนกลับมาเหมือนเดิม ผมเริ่มกลัว ทันใดความมืดที่ปกคลุมมาจากอีกฝั่งมันไล่มาเรื่อยๆ เหมือนมีคนปิดไฟนีออนไล่กันมา ผมเริ่มวิ่ง วิ่ง วิ่ง
"โอ๊ยยยยย"
เหมือน มีคนกระชากตัวอย่างแรงให้หล่นลงไปในหลุมลึกตัวผมลอยร่วงลงไปในหลุม
...
"โย!!!!!!!!!!!! อย่าทิ้งแม่ไป โย!!!!!!!!!!!!!! ช่วยด้วย!!!!!!!! หมอ ช่วยลูก ฉันด้วย"
"โย!!!!!!!!!! แกกลับมา โย!!!!!!!!!!!!!!! กลับมา"
"แม่จะอยู่ยังไง โย!!!!!!!!!!!!!!!!!! กลับมา กลับมาหาแม่ คุณคะ ได้โปรด ช่วยลูกด้วย!!!!!!!!!!!!"
เสียงเหล่านี้แว่วอยู่ในโสตประสาท เสียงคร่ำครวญร้องเรียกชื่อผมก้องอยู่ในห้วงไกลแสนไกล จำได้ว่าเป็นเสียงแม่
"โย!!!!!!!!!! ฟื้นสิลูก โย!!!!!!!!!!!! อย่าทิ้งแม่ไป!!!!!!!!!! โย!!!!!!!!!!"
"ฮือๆๆ ฮือ"
ทำไมผมถึงรู้สึกเหนื่อยอย่างนี้ ไม่มีเรี่ยวเรียกจะขานตอบ แม่ ผมอยู่ตรงนี้ ผมได้ยินแม่แล้ว โยอยู่ตรงนี้ แม่จ๋า
...
แวบ เรียกที่รู้สึกว่าสูดลมหายใจเข้าปอด มันรู้สึกเจ็บปวดไปทั้งร่าง ทำไมมันหนักตัวเหนื่อยล้าไปขนาดนี้ ผมไม่มีแรงแม้จะขยับมือ
"โย แม่ โย ฟื้นแล้ว!!!!!!!!!!"
เสียงพลนี่ ผมจำได้
"โย!!!!!!! อย่าทิ้งแม่ไป โยกลับมาหาแม่ แม่ขอร้อง"
เสียงแม่ร้องไห้กอดผม รู้สึกได้ถึงแรงเขย่า ผมพยายามจะลืมตาขึ้น
"ขอหมอดูหน่อยนะครับ"
รู้สึก เหมือนมีมือมาจับตามร่างกาย เหมือนโดนไฟฉายส่องเข้าที่ตา จ้าสว่างเหมือนเมื่อครู่
"คนไข้ชีพจรปกติแล้วครับ ไม่มีอะไรแล้ว เดี๋ยวผมขอให้คนไข้พักฟื้นก่อนนะครับ อย่าเพิ่งรบกวน"
เสียงนั้นเป็น เสียงสุดท้ายที่ผมได้ยิน หลังจากนั้นก็ไม่รู้สึกตัวแล้ว
...
"แม่"
ทันที ที่รู้สึกตัวผมพยายามพูดออกไป แม่อยู่ไหน อยากเห็นหน้าแม่เหลือเกิน
"โย!!!!!"
"แม่ โยฟื้นแล้ว!!!!!!!"
ผมลืมตาได้แล้ว แต่ยังพร่ามัว ผมเหมือนหลับตาในที่มืดมาเป็นปี พอตาเจอแสงก็หรี่ตาสู้แสงไม่ไหว ผมค่อยๆให้ตามันสู้แสงจนมองเห็นจนเกือบเป็นปกติ ใบหน้าแม่ที่อาบไปด้วยน้ำตา พลเองก็เช่นกัน จ๋ายืนกอดกุมมืออยู่กับพี่ป้อม กบกับกายก็ร้องไห้อยู่ตรงปลายเตียง อาจารย์ปริศนานั่งร้องไห้มีลุงใหญ่ลูบบ่าอยู่ บ๊อบกับบอมยืนน้ำตาไหลอยู่อีกฝั่งของเตียง ทั้งหมดกำลังห้อมล้อมผมอยู่ เกิดอะไรขึ้น ผมเป็นอะไรไป
"คุณพระคุณเจ้าคุ้มครองลูกโยด้วยเถิด"
แม่ กอดผมสะอื้นไห้อยู่ แม่สะอื้นตัวโยนสะท้อนพลยืนกอดแม่อยู่
"โถ ขวัญเอ๋ย ขวัญมา"
"ฟื้นแล้วเหรอครับ น้องโย หลับไปนานนะเรา เล่นเอาหมอใจหายใจคว่ำกันไปเป็นแถบ ไหนเห็นมือหมอมั้ยครับ"
หมอเดิน ฝ่าคนที่มุงผมอยู่เข้ามาประชิดตัว แล้วมาจับตรงนั้นตรงนี้ผมเหมือนเคย ผมพยักหน้าตอบตามที่หมอถาม
"ไม่มีอะไรแล้วครับคุณแม่ ไม่ต้องห่วงนะครับ น้องเขาฟื้นกลับมาเป็นปกติแล้วครับ เดี๋ยวให้พักอีกสักหน่อยก็น่าจะดีเป็นปกติแล้ว"
"ขอบคุณมากนะคะหมอ ที่ช่วยลูกดิฉันไว้ ขอบคุณจริงๆค่ะ"
แม่ยกมือขึ้นไหว้หมอทั้งน้ำตา แล้วหันมาลูบหน้าลูบตาผม น้ำตาผมไหลออกมา
"แม่จ๋า โยเป็นอะไรไป"
ผม พูดออกมาเสียงแหบแห้ง
"โย อย่าทำแบบนี้อีกนะลูก แม่จะขาดใจ อย่าไปแบบนี้อีกนะลูก"
แม่ยังสะอื้นอยู่
"โย เป็นอะไรไป............. พล"
ผมยังถามแม่ทั้งน้ำตา แต่แม่ยิ่งสะอื้นไห้ออกมาเสียงดัง ทุกคนที่อยู่ในห้องก็เหมือนเป็นลูกคู่ร้องไห้กันหมด
"แก หัวใจหยุดเต้นไปนะโย"
พลสะอื้นออกมาบีบมือผมแน่น ผมหลับตาน้ำตาไหล "พ่อ" นี่ผมตายมาแล้วหรือ ผมสิ้นลมหายใจมาแล้วหรือ ผมสะอื้นออกมา
"พัก เสียนะลูก ไม่มีอะไรแล้ว คนดีคณพระคุณเจ้าท่านคุ้มครอง"
แม่ลูบหัวผม แต่ยังคงสะอื้นอยู่
"โย ขอโทษนะแม่"
ผมสะอื้นออกมา
"อย่า ลูก อย่าพูด พักก่อน แม่ขอร้อง"
แม่สะอื้นเหมือนใจจะขาด แม่กอดผมไว้เนิ่นนาน จนผมหลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อน
"ในห้องกว้างที่ว่างเปล่าไม่มีเงาไม่มีแสง หัวใจที่จวนเจียนสิ้นแรงมันเหนื่อยล้า
เสียงลมหายใจแผ่วเบาเหมือนกระซิบ ดวงจิตที่กำลังหลุดลอยไปไกลแสน
เสียงเพรียกเรียกหาให้กลับมา เสียงร่ำไห้คร่ำครวญปวดร้าวใจ
จับมือเอาไว้ให้ไออุ่นมันแผ่ไป อย่าปล่อยให้ใจมันไปไหนได้เลย นะคนดี"
เขียนโดย eiky
โพลล์
หัวข้อ: Boy's Story ให้รักนำทางใจ ( พิเศษ ) ๒๔ มกราคม ๒๕๕๕ หน้า ๓๔ (อ่าน 312368 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก