หัวข้อ: Boy's Story ให้รักนำทางใจ ( พิเศษ ) ๒๔ มกราคม ๒๕๕๕ หน้า ๓๔

[DexTunG]

พระธรรม สอนเรื่องจริง  แต่คนเรา ไม่สามารถทำเรื่องจริง เหล่านั้นได้

จึงได้แต่เป็นคน ไม่ได้เป็นมนุษย์เสียที ยังไงหละ

 

[eiky]

                                              




                                                  เรื่องงวดเข้ามาแล้วนะครับ
    
                                                    ขอบคุณที่ติดตามอ่าน ขอบคุณจากใจ




                                                   ตอนห้าสิบเจ็ด






 ไม่รู้ว่าจะเนิ่นนานสักเพียงใดหัวใจมันจึงจะฟื้นคืนสภาพ ไม่รู้จะใช้วิธีอะไรรักษาเยียวยาหัวใจ ยิ่งหลับตาภาพความทรงจำยิ่งแจ่มชัด พอลืมตาม่านน้ำตาก็บดบังมองไม่เห็นสิ่งใดนอกจากความหมองหม่น ผมนั่งเหม่อลอยมาตลอดทางจนพลจอดรถที่หน้าบ้าน พอบ๊อบสะกิดผมก็เริ่มหวาดกลัว ถึงบ้านแล้ว แม่......แม่ต้องเสียใจมากถ้าเห็นผมในสภาพแบบนี้ สภาพร่างที่ไร้หัวใจไร้จิตวิญญาณ รถจอดสนิทแน่นิ่ง แต่ผมยังไม่ขยับกายของจากที่ สายตามองหน้าบ้านด้วยจิตใจที่ไม่เป็นสุข ผมจะทำตัวยังไงดี ทุกคนเดินลงจากรถไปแล้วเหลือผมที่ยังนั่งคิดไตร่ตรองอยู่ จนพลมาเปิดประตูรถ

"อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดแก ทำใจดีๆไว้ จะอะไรยังไงก็คิดถึงแม่ไว้ คิดถึงแม่อรไว้ให้มากกว่าใครทุกคน"

พลตบ บ่าเบาๆเป็นกำลังใจ ผมจึงค่อยๆลงจากมารถ พอเปิดประตูบ้านแม่ยืนรออยู่แล้ว สายตาแม่มองอย่างห่วงใย

"อ้าว ทำไมกลับกันมาเร็วจังลูก แม่นึกว่าจะมาพรุ่งนี้เสียอีก เป็นยังไงบ้าง เอสบายดีไหม"

แม่รับ ไหว้ทุกคนแต่สายตามองมาที่ผม

"แม่!!!!!!!"

ผมร้องออกไปเสียง แหบพร่า วิ่งเข้าไปกอดแม่ ร้องไห้สะอื้นออกมา แม่ไม่ได้แลดูตกใจหรือประหลาดใจเลย อ้าแขนรับผมเข้าไปกอด

"แม่ จ๋า...........เอ"

"ไม่เป็นไรนะลูก ทำใจดีๆ น้องเป็นอะไรไป"

เสียง แม่เริ่มวิตก ผมกอดแม่แน่น

"เอ.......มีคนอื่น.......เอ ปันใจแล้ว....แม่"

ผมสะอื้นออกมา แม่ลูบหัวอย่างอ่อนโยน

"จริง เหรอลูก เอ นี่นะ"

แม่ทำเสียงตกใจเหมือนไม่เชื่อ

"เอาเถอะโย ใจเย็นๆลูก อย่าเศร้าโศกเสียใจให้มาก รู้แน่แล้วหรือว่าน้องมันมีคนอื่น น้องมันบอกหรือว่ามันหมดรักเราแล้ว"

แม่เสียงอ่อนลงจนน่าประหลาด

"ปลง ซะลูก ทำใจให้สบาย คิดซะว่าทำบุญกันมาแค่นี้"

"โยผิดมากเลยเหรอ แม่.....โยผิดมากใช่ไหม โยทำกรรมทำเวรอะไรไว้ ทำไมโยต้องเจอแต่เรื่องแบบนี้"

ความในใจพรั่งพรูออกมา กอดแม่สะอื้นไห้

"โย.....จะกรรมใด หรือจะเป็นทุกข์ใด ใช่ว่ามันจะไม่มีทางแก้ ใจเย็นๆลูก โยไม่ผิดหรอก น้องมันก็ไม่ผิด ถือว่าไม่มีวาสนาต่อกันนะลูก"

"โยเสียใจ แม่.......โย.....เสียใจ โยทำให้ทุกคนเสียใจ โย.......ขอโทษ"

"แม่รู้โย แม่รู้ อย่างน้อยโยก็รักน้องมัน และแม่ก็เชื่อว่าเอเองก็รักโย แต่ด้วยกรรมที่บดบัง ทำให้เราพรากจากกันไป อย่าเศร้าไปเลยโย เดี๋ยวทุกอย่างก็ดีขึ้นเอง คงไม่มีอะไรเลวร้ายไปกว่านี้แล้วล่ะลูก รักกันไม่จำเป็นต้องครองคู่อยู่ด้วยกัน แค่รักกันด้วยใจ โยเอามันมาเป็นแรงใจสิลูก"

แม่พยายามปลอบผมเนิ่นนาน จนผมยอมสงบลง เพื่อนๆที่นั่งดูอยู่ไม่ปริปากสักคำ ตะวันจวนจะลาลับขอบฟ้าแล้ว แสงสีส้มแดงที่เคยรักที่เคยชอบ ตอนนี้ทำไมมันดูหดหู่เศร้าสร้อยเสียจริง ตะวันที่จะลาลับไปคงเหมือนเอที่โบกมือลา แต่ไม่มีวันที่จะหวนคืนเหมือนดวงตะวัน แม่บังคับให้ผมกินข้าว พลคอยเตือนสติอยู่ตลอดเวลาว่าแม่เสียใจเพียงใดถ้าผมยังมีสภาพแบบนี้อยู่ ผมพยายามดึงสติออกมาให้มากที่สุดเอามาพยุงร่างที่ไร้จิตวิญญาณนี้ให้ผ่านพ้น แต่ละวินาทีไปให้ได้ แม้มันจะยากลำบากแต่ผมก็จะพยายาม เพื่อ แม่

พล ไปส่งบ๊อบกับบอมแล้ววกกลับมาค้างเป็นเพื่อน ผมนั่งกอดแม่อยู่อย่างนั้น แม่เล่าเรื่องราวต่างๆให้ฟัง ทั้งตอนที่เจอพ่อใหม่ๆ ตอนที่จีบกัน พ่อเป็นนักเรียนนายร้อยอยู่ แม่เองก็เรียนมหาวิทยาลัย แม่บอกว่าเจอพ่อครั้งแรกก็รู้สึกรักแล้ว ตั้งแต่คบกันไม่เคยมีวันไหนที่ทะเลาะกัน ไม่เคยมีวันไหนที่จะรักพ่อน้อยลงเลย แม้ว่าตอนนี้พ่อจะไม่อยู่กับเราแล้วก็ตาม แต่พ่อยังเป็นที่สุดของดวงใจ ผมฟังแล้วก็น้ำตาไหล จริงสินะ แม้จะไม่ได้เอมาครอบครองกอดก่ายเหมือนเดิม แต่อย่างน้อยผมก็ไม่เคยรักมันน้อยลงไปเลย เพิ่มพูนขึ้นทุกวันมากขึ้นทุกๆวัน

แม่พาผมขึ้นไปสวดมนต์ที่ห้องพลเองก็ตามขึ้นไปด้วย โกฐเถ้ากระดูกพ่อก็อยู่บนหิ้งพระ ผมสวดมนต์ด้วยจิตใจที่ไหวเอน อ่อนล้าหมดแรงใจ กลิ่นธูปหอมส่งกลิ่นคลุ้งไปทั่วห้องเคล้ากับกลิ่นมาลัยดอกมะลิ พ่อจ๋า......ถ้าพ่อเฝ้ามองเราอยู่ พ่อช่วยดลใจให้โยพ้นทุกข์นี้ที ช่วยลูกด้วย ลูกเสียใจคนเดียวไม่เป็นไร แต่แม่ที่กำลังทุกข์ใจเพราะโย พ่อช่วยแม่ด้วย โยอกตัญญูโยทำให้แม่เสียใจ พ่อจ๋า.....ผมตั้งจิตอธิษฐานน้ำตาไหลซึมออกมา พยายามไม่สะอื้น พอสวดมนต์เสร็จผมก็เข้านอน

"แกทำให้ฉันกลัวรู้ไหมโย"

พลพูด ขึ้นท่ามกลางความเงียบ

"แกทำให้ฉันกลัวความรัก ถ้าหากรักแล้วทุกข์ทรมานแบบนี้ ฉันขออยู่แบบนี้ดีกว่า ฉันเห็นแกแล้ว ฉันทนไม่ได้"

เสียงมันสื่ออะไรหลายอย่างผมนอนนิ่งมองเพดานในความมืด

"ความ รักมันไม่ได้แย่ขนาดนั้นหรอกแก ฉันเองที่อ่อนแอ อย่างน้อยแม้รักมันจะไม่เป็นดังที่หวัง แต่ฉันก็ไม่เคยเสียใจที่ได้รัก"

ผม พูดเสียงเบาเหมือนกระซิบออกไป ใช้เวลาเนิ่นนานกว่าที่จะข่มตาให้หลับลงได้ ป่านนี้ เอจะเป็นยังไงบ้างนะ จะหลับหรือยัง จะคิดถึงกันบ้างไหมนะ ทำใจดีๆไว้นะเอ ฉันไม่เชื่อหรอกว่าเธอจะไม่ได้รักฉันแล้ว แม้มันจะไม่จริงก็ตามแต่ฉันก็เชื่อมั่นในตัวเธอ ลมจ๋า ช่วยวานนำความในใจไปบอกที่รักฉันให้ที ว่าฉันรักเขาไม่เคยเสื่อมคลาย รักไม่เคยเปลี่ยนแปลงไป รักมากกว่าเดิม ไม่มีสิ่งใดจะมาบั่นทอนรักนี้ให้ลดน้อยถอยลงเลย แล้วผมก็หลับไปในคืนนั้นด้วยน้ำตา

สัปดาห์ที่จ๋ารอคอยก็มาถึง ผมยังคงเศร้าอยู่แม้จะไม่ร้องไห้แล้วก็ตาม พอวันงานงวดเข้ามาผมก็ต้องวิ่งงานช่วยจ๋า ความจริงเอโทรมาหาเป็นร้อยครั้งแต่ผมไม่ได้รับสาย ข้อความก็ส่งมา

"ได้ โปรด อย่าทิ้งเค้าเลย"

"ที่รักฟังเค้าบ้าง"

"ยกโทษให้เค้าได้ ไหม"

"เค้ารักตัวเองนะ"

"ขอร้องเถอะที่รัก อย่าทิ้งเค้าเลย"

ประโยค วนเวียนอยู่แบบนี้ ผมทำใจลำบากเหลือเกิน ทุกครั้งที่เปิดอ่านคือทุกครั้งที่มีหยดน้ำตา คือแผลในใจที่ไม่เคยจะหาย ตอนแรกว่าจะไม่ส่งกลับไปแล้ว แต่ผมก็อดไม่ได้ ทำใจให้ห่างเหินไม่ได้

"ยัง รักเหมือนเดิม ยังห่วงเหมือนเดิม ไม่ได้ทิ้งไปไหน ไม่เคยหมดรัก"

ไม่ รู้ว่าผมทำถูกหรือทำผิด แต่ความในใจมันเป็นแบบนั้น  ผมรู้ว่ามันไม่ดี ถ้าเราจะตัดอะไรสักอย่างต้องตัดใจตัดมันให้ขาด แต่ความรักนี้มันตัดยังไงหรือ เอาอะไรตัดมันถึงจะขาด ผมไม่อยากทำให้เอเสียคนมากไปกว่านี้เพราะผม น้องผู้หญิงคนนั้นอีก เธอจะเสียใจมากมายแค่ไหน นี่วงจรกรรมมันดึงผมให้บาปหนัหนาลงกว่าเดิมอีก

วัน งานมาถึงแล้ว ตอนเช้ามีพิธีรดน้ำสังข์ที่บ้าน ผมก็ตื่นไปแต่เช้าพร้อมแม่ พลเองก็มากับที่บ้าน เพื่อนๆครบหน้า ดูสายตาของทุกคนเป็นห่วงเป็นใยผมนักมีแต่มากอดบ่าไม่พูดเรื่องที่เกิดขึ้น จ๋าเองดูมีความสุขมาก ผมยินดีกับจ๋า แต่เห็นมันมีความสุขขึ้นมาก็อดไม่ได้ที่จะย้อนคิดกลับมาหาตัวเอง ภวังค์แห่งความมืดก็ปกคลุมเข้ามาในใจอีก ต้องหลบมุมไม่ให้ใครเห็นหยาดน้ำตา พอเย็นก็มีงานเลี้ยงที่โรงแรมแถวรัชดาฯ โรงแรมที่มีโคมไฟระย้าสวยจับใจ พลอาสามารับผมกับแม่

"นี่แก จะใส่ดำไปเหรอ งานแต่งนะแกเดี๋ยวนังจ๋ามันก็วีนเอา"

พลพูดขึ้นผมถึงกับสะดุ้ง ไม่ได้คิดอะไรเหม่อลอยไป ต้องรีบเปลี่ยนเสื้อผ้า หยิบตัวใหม่ออกมาก็ยังดำเทาอยู่ดี

"มาๆ ฉันเลือกให้"

พลต้อง คอยจัดการให้ มันเลือกเสื้อเชิ้ตลายดอกไม้เล็กๆสีโอรสออกมาจากตู้

"ลอง ตัวนี้ซิ"

ผมหยิบมาใส่โดยไม่ได้สนใจ

"อืมค่อยเข้าท่าหน่อย"

มัน เอาแจ็กเก็ตให้สวมทับอีกตัว แล้วพลก็ทำผมให้ผมนั่งนิ่งเหมือนตุ๊กตาไร้ชีวิตไร้จิตใจ เราออกจากบ้านตอนสี่โมงกว่าๆ เพราะต้องรีบไปช่วยจ๋าดูแลแขก แม่เข้าไปในงานคุยกับม้ากับป๊าของจ๋าเพราะคุ้นเคยกันตั้งแต่ผมยังเด็กๆ ส่วนผมกับพลก็ไปดูจ๋าที่แต่งตัวอยู่

"โย ขอบใจนะสำหรับทุกอย่าง แกด้วยพล"

"แหมแก เป็นเพื่อนกันนี่ แทนคำขอบใจขอยืมพี่ป้อมสักคืนสิยะ"

"อีบ้า ฝันไปเถอะย่ะ"

"อ้าว แก เจ้าสาวเขาไม่ให้ด่าใครนะแกไม่รู้เหรอ"

"แหมแต่จะมาฉกเจ้าบ่าวนี่ ขอตบสักทีเถอะ"

จ๋ากับพลกัดกันตามปกติของมัน เสียงหัวเราะที่เปี่ยมไปด้วยสุขของเพื่อนๆกรีดลึดลงไปในใจ

"โย ทำไมทำหน้าแบบนั้นแก มานี่มา"

จ๋ากวักมือเรียกผมเข้าไปใกล้ๆมัน จ๋าดึงตัวผมไปกอด

"แก ฉันรู้ ฉันรู้ทุกอย่างฉันเข้าใจ รู้ไว้นะโย ฉันรักแกมาก แกคือเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน แต่วันนี้ขอนะอย่าให้ฉันต้องร้องไห้เดี๋ยวช่างแต่งหน้ามาด่าเอา"

จ๋า กระซิบข้างหูผมกระตุกในใจ อยากจะร้องไห้ออกมาแต่ก็ระงับไว้

"อ้าว แล้วฉันล่ะยะหล่อน ไม่ได้เป็นเพื่อนที่สุดของแกบ้างเหรอ"

พลเสียงสูง ขึ้น

"หล่อนก็ที่สุดจ๊ะ เป็นเพื่อนที่กัดได้มันที่สุดไง นังพล"

"อ้าว นังนี่ ตบเจ้าสาวสักทีจะเป็นไรมั้ยเนี่ย"

ผมหัวเราะออกมา แม้จะไม่มากแต่เป็นเสียงหัวเราะที่หายไปนานแสนนาน นั่นสินะ ความจริงแล้ว ความเจ็บปวดมันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร มันยังมีข้อดีอยู่ อย่างน้อยก็ทำให้เรารู้ว่าเรายังมีชีวิต ยังมีลมหายใจอยู่ จริงไหม



 :กอด1:รักทุกคนครับ





เขียนโดย eiky

[zeazaiz]

 

[DexTunG]

 

[PEENAT1972]

  รีบน   


บังอาจมากมาจิ้ม eiky


สุดที่รักของป้าแก่ๆ ได้ลงคอ ชิ...





ทำไงได้ ชีวิตมันก็ต้องเดินต่อไปข้างหน้า

กาลเวลา มันไม่เคยหยุดเดิน

แล้วเราจะมามัวเศร้าโศกเสียใจอะไรกันหนักหนา

กับอีแค่เรื่องที่ดำเนินผ่านมาแล้ว

เราก็ต้องปล่อยมันไว้ข้างหลังอยู่ดี

ไม่มีใครย้อนกลับไปแก้ไขเรื่องเก่าๆ ได้

ก็มีเพียงตัวเรา กับเวลาตรงหน้า เท่านั้น

ที่ต้องดำรงค์อยู่คู่กันไปเสมอ






อีป้าแก่ๆ รัก eiky จังเลยวันนี้


มามะ มามะ มา  







10 ที

[eiky]

รีบน   


บังอาจมากมาจิ้ม eiky


สุดที่รักของป้าแก่ๆ ได้ลงคอ ชิ...





ทำไงได้ ชีวิตมันก็ต้องเดินต่อไปข้างหน้า

กาลเวลา มันไม่เคยหยุดเดิน

แล้วเราจะมามัวเศร้าโศกเสียใจอะไรกันหนักหนา

กับอีแค่เรื่องที่ดำเนินผ่านมาแล้ว

เราก็ต้องปล่อยมันไว้ข้างหลังอยู่ดี

ไม่มีใครย้อนกลับไปแก้ไขเรื่องเก่าๆ ได้

ก็มีเพียงตัวเรา กับเวลาตรงหน้า เท่านั้น

ที่ต้องดำรงค์อยู่คู่กันไปเสมอ






อีป้าแก่ๆ รัก eiky จังเลยวันนี้


มามะ มามะ มา  







10 ที


ป้า ซึ้งเลยอ่ะครับ

ขอบคุณมาก สำหรับกำลังใจที่มีให้กันเสมอมา

 

[benxine]

เกือบร้องไห้ แต่ก็ไม่ได้

น้ำตาคลอๆ เฉยๆ

 

[naiin]

ห่างไกลแค่ไหนไม่สำคัญ สำคัญที่รักกันหรือปล่าว 

[pattybluet]

แล้วชีวิตก้อดำเนินต่อไป

เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[kanda53]

น้อง eiky บอกว่าจบแบบแฮปปี๊ ก้อดีแล้ว   บรรยากาศค่อยผ่อนคลายไปหน่อย
อยากรู้จริง ๆ ว่าทางออกของเรื่องนี้มันจะอยู่ที่ไหน .....

รักษาสุขภาพด้วยนะคะ 

[Natavishi]

 อยาก จะ บอก คน แต่ง ว่า
 
 

 

[LifeTime]

แม้พิษรักมันจะเจ็บปวด...แต่ก็ยังเลือกที่จะมีรัก...
ณ วันนี้จึงเลือกที่จะทำให้ดีที่สุด เพราะถึงวันหนึ่งที่รักต้องผ่านไป
เราก็จะได้ไม่ต้องเสียใจ...เพราะเราทำทุกอย่างดีที่สุดแล้ว 

[salawinyeen]

 


ใจของฉันมันเป็นของเธอไม่ว่านานเท่าไร และมันจะเป็นของเธอตลอดไป ใจของฉันมันเป็นของเธอ คนเดียวทั้งใจ จะรอเธอรักเธอจนตายใจเอยยย




อ่านลื่นจัง  3 ตอนโลดดดด





 

[lomekung]

อร้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย


 

ใจจะขาด   

[K2KARN]

ก็คิดเสียว่าเรากับเค้าทำบุญร่วมกันมาเท่านี้
รักแล้วก็ต้องเสียใจ แต่ทำไมคนเรามักไฝ่หาความรัก
เพราะในความเสียใจแต่เราก็สุขใจแค่ได้รักเค้า
อยากให้โยกับเอกลับมาดีกันเหมือนเดิมนะ
จะมีวันนั้นไหมโย หรือจะให้ต้องมีคนนึงเจ็บกว่า
ถึงจะรู้ตัวว่ามันสายไปแล้วกัน??


อยากให้โยกลับมาร่าเริงไวๆด้วยนะ
แล้วก็ขอให้คนแต่งๆให้กลับมารักกันไวไว อิอิ

[eiky]

ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านนะครับ

ขอบคุณทุกเมนต์

ขอบคุณทุกกำลังใจ


 

[eiky]

                                                





                                                    ตอน ห้าสิบแปด




 ผมไม่รู้ว่าตอนนี้ใจในมันรู้สึกยังไง เรื่องราวมากมายที่เกิดขึ้นมันทำให้ใจปั่นป่วน ผมน่าจะหยุดฟังเอแล้วสะสางเรื่องทุกอย่างให้มันจบไป แต่มีใครรู้ใจผมบ้างไหม รักมันมาก มากเสียจนเวลาเห็นมันอยู่กับคนอื่นผมก็โดนปิดหูปิดตา น้อยใจ ผมควรจะมีสติมากกว่านี้ แต่จะเอาสติปัญญาอะไรกับคนที่เมา เมาในรัก เมาเสียจนดึงสติออกมาไม่ได้ แต่พอผ่านเหตุการณ์มาผมก็พอมีสติ ผ่านงานแต่งของจ๋าไปแล้ว กลางเดือนพฤษภาคมโรงเรียนเปิดเทอมแล้ว บอมบอกว่าเอกลับมากรุงเทพฯแล้ว ใจเต้นสั่นไหวที่ได้ยิน เอโทรหาผมหลายครั้งแต่ผมก็ทำเป็นใจแข็ง อยากจะตบหัวตัวเองเหมือนกัน ผมน่าจะยกโทรศัพท์ขึ้นมาคุยให้รู้เรื่อง แต่ทิฐิมานะในใจมันก็สั่งห้ามไว้ พลเองก็ว่าผมว่าทำไมไม่คุยกับเอให้รู้เรื่อง แล้วมาคิดเองเออเองร้องไห้ฟูมฟายตีอกชกตัว ทำร้ายตัวเองให้ได้ประโยชน์อะไร ผมได้แต่นิ่งเงียบ บางอย่างที่อยู่ในใจแม้จะพูดจะอธิบายออกไป แต่มันก็ยังทำให้คนอื่นเข้าใจในสิ่งที่เรารู้สึกไม่ได้ ความรู้สึกในใจอธิบายเป็นคำพูดยากเหลือเกิน ผมเข้าใจว่าเพื่อนหวังดีอยากให้เรื่องมันคลี่คลาย ผมก็อยากทำแต่เข้าใจผมไหม แค่ได้ยินเสียงเอ ผมก็จิตล่องลอยไปไหนต่อไหนแล้ว ไม่มีสติ ผมยังไม่เข้มแข็งพอที่จะได้ยินเสียงมัน รักมากก็เจ็บมาก

ผมทำใจอยู่ นานกว่าจะรับโทรศัพท์ของเอ

"ตัวเอง ทำไมไม่รับโทรศัพท์เค้าเลยอ่ะ เค้าเสียใจนะ ตัวเองไม่ยอมฟังเค้าเลย"

ทันทีที่ผมกดรับสายเอก็พรั่ง พรูออกมา เสียงมันดูตื่นเต้น ระคนปนสะอื้น

"ทำไม ทำไมตัวเองไม่เชื่อเค้า ไม่รักเค้าแล้วเหรอ"

"เอ"

ผมไม่รู้จะพูดอะไรออกไปดี ในใจมันสับสนวุ่นวายไปหมด

"เค้าไม่เคยรักคนอื่น รักตัวเองคนเดียว แต่ทำไมตัวเองไม่ฟังเค้าเลย"

มันพูดคำเดิมซ้ำไปซ้ำมา

"ฉัน.............. เอ่อ"

"ถึงเค้าจะหลงผิดไปวุ่นวายกับคนอื่น แต่ไม่ได้หมายความว่าเค้าจะไม่รักตัวเอง ตัวเองให้อภัยเค้าไม่ได้เหรอ ไม่ได้เลยเหรอ"

เสียงมันเครือสะอื้นไห้ พูดรัวเร็วจนผมฟังไม่ทัน

"เอ"

"เค้า ไม่มีกำลังใจจะทำอะไรเลย เค้าผิดเค้ารู้ แต่อย่าเงียบแบบนี้ เค้ายอมรับผิดแล้ว ตัวเองยกโทษให้เค้าได้ไหม"

"อย่าทำแบบนี้อีก นะเอ"

ผมยอมพูดออกไป

"หมายความว่าตัวเอง ยกโทษให้เค้าแล้วเหรอ"

เสียงมันลิงโลดดังออกมานอกโทรศัพท์จนผมต้องยก โทรศัพท์ออกห่างหู

"อืม"

"เค้ารักตัวเองที่สุดเลย เค้าสัญญาว่าจะไม่ปล่อยให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก เค้าสัญญา"

ผมไม่รู้ว่าพูดอะไรออกไป คำพูดที่ทำให้มันดีใจได้ขนาดนั้น ส่วนตัวผมเองยังยืนนิ่งงงอยู่ ว่าผมทำอะไรลงไป ในใจมันไม่ปกติแล้ว เอเปลี่ยนเสียงจากสะอื้นเป็นดีใจ แม้จะไม่ได้อยู่ต่อหน้าผมก็รับรู้ได้ หลังจากที่คุยโทรศัพท์กันเอก็นัดเจอผมที่เมเจอร์เอกมัย ผมเองไม่รู้ว่าควรจะไปเจอมันหรือไม่ไปดี ในใจตอนนี้มันแปลกๆไป จากที่รักมากมายล้นใจ ผมรู้สึกหวั่นๆในใจ ความรู้สึกคนเราเปลี่ยนไปเร็วขนาดนี้เชียวหรือ แต่สุดท้ายผมก็ยอมแพ้ต่อความรู้สึกรักที่มีมากกว่าความหวั่นใจ ผมไปเจอมันตามนัด

เออยู่ในชุดนักเรียน ผมสั้นเกรียนที่ยาวขึ้นมาหน่อย ใบหน้ามันหมองคล้ำ เบ้าตาลึก ไรหนวดอ่อนที่ผมเคยรักมันโกนออกแล้ว แผลเป็นที่คิ้วซ้ายยังเด่นชัดอยู่ ผมจ้องหน้ามันอยู่เนิ่นนาน

"คิดถึงเค้าไหมคะ"

เสียงเอปลุกให้ ตื่นจากภวังค์ ผมสะดุ้งพยักหน้า

"เค้าคิดถึงตัวเองน้า คิดถึงมาก"

"เอ ทำไมไม่ดูแลตัวเองเลย"

ผมอยากจะเอื้อมมือไปจับสัมผัสใบหน้ามันเหลือเกิน พออยู่ต่อหน้าเอาเข้าจริงๆแล้วผมยังรักมันมากอยู่นั่นเอง ไม่รู้ว่าเพราะอะไรที่ทำให้ใจมันหวั่นไหวออกห่างกลัวไป ทั้งที่ผมรักมันไม่เคยน้อยลงไปเลย

"ว่าแต่เค้า ดูตัวเองดิ เบ้าตาดำแล้ว เป็นน้องหลินปิงไปแล้ว อิอิ"

มันหัวเราะอย่างอารมณ์ดี ผมยิ้มออกมาได้ เป็นยิ้มในรอบหลายเดือน ยิ้มครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่จำไม่ได้ ทั้งที่เรารักกันมากมายขนาดนี้ เพราะอะไรที่มันบดบังให้เราห่างจากกันนะ กรรมหรือ ความสุขที่หายไปนานส่องแสงสว่างอีกครั้ง ผมจะไม่ยอมแพ้ต่ออุปสรรคทั้งหลายทั้งปวงแล้ว ต่อให้เกิดอะไรขึ้น เอบอกว่ามันทะเลาะกับอาจารย์ปริศนารุนแรง พังทำลายข้าวของ จนอาจารย์ปริศนาต้องส่งไปอยู่กับลุงใหญ่ที่เชียงไหม่ หวังว่าจะให้ทุกอย่างดีขึ้น แต่ไปอยู่ที่โน่นมันก็กินเหล้า สูบบุหรี่ ไม่ทำอะไรเลยนอกจากเมา ลุงใหญ่ก็ห้ามไม่ได้ แต่เอบอกว่าลุงใหญ่เข้าใจที่มันรักผู้ชาย ไม่ได้ว่ายังรับปากอีกว่าจะช่วยพูดกับอาจารย์ปริศนาให้ แต่พอพูดไปอาจารย์ปริศนาก็ลงไปอาละวาด ทะเลาะกันรุนแรงจนเองหนีออกจากบ้าน แล้วเรื่องก็เกิดขึ้น ตอนนี้ผมเข้าใจเอแล้ว ไม่ได้ว่ามันเข้าใจทุกอย่างแล้ว ผมเกือบเสียรักไปเพราะทิฐิมานะของตัวเอง เพราะความที่มัวแต่เศร้าโศกงมงมงายกับความอาดูร ผมโง่เสียจริง ฟังมันตั้งแต่แรกเรื่องมันคงจะคลี่คลายลงไปตั้งแต่วันนั้นแล้ว ไม่ต้องเสียใจทำร้ายตัวเองเป็นบ้าเหมือนอย่างนี้

"ฉันผิดเอง เอ ที่ไม่ฟังเธอ ขอโทษนะ ต่อไปนี้จะฟังเธอ จะเชื่อเธอ"

ผมพูดกับมันด้วยรอยยิ้ม เหมือนฟ้าหลังฝนเหมือนยกภูเขาออกจากอก เหมือนกำลังดำดิ่งลงในบ่อลึกเหวดำแต่ก็มีมือมาดึงคว้าขึ้นมา ไม่คิดว่าความสุขที่เกิดหลังจากมรสุมมันจะรู้สึกดีอย่างนี้ ผมไม่ใช่รักมันมากขึ้นกว่าเดิม แต่ยังมีสติเตือนใจตัวเอง ว่าทุกปัญหามันมีทางออกถ้าเราเปิดใจรับฟัง ไม่ใช่มัวแต่เศร้าใจทำร้ายตัวเอง

เอไปส่งผมที่บ้าน ความรู้สึกเดิมๆมันหวนกลับมา เวลาอยู่ใกล้เสียงหัวใจมันที่เต้นผมรู้สึกเพลินเพลินเหมือนฟังดนตรี ลมหายใจอุ่นที่ผมชอบ ความอุ่นจากกายแผ่ออกมา ผมรู้สึกดีเหลือเกิน

"พรุ่งนี้เจอกันที่เดิมนะคะที่รัก เค้าอยากดูหนัง"

"อืม แต่ฉันอาจจะเลิกค่ำนะเพราะงานค้างอยู่เยอะ"

"ดึกก็จะรอ เค้าจะรอกินข้าวกับตัวเอง"

"นะ จะทนหิวได้เหรอ ดึกนะ"

"ทนได้ สิคะ เพื่อตัวเองทนได้ทุกอย่าง"

"เอ หายโกรธบอมหรือยัง"

ผมเปลี่ยนเรื่อง เพราะดูท่าทางเอมันจะรุกหนักกว่าเดิมทั้งที่ยืนอยู่หน้าบ้าน

"โอ๊ย เค้าไม่โกรธมันหรอก วันนั้น ที่ตัวเองโดนไอ้เชี่ยบ๊อบลากไป มันก็อยู่คุยกับเค้า อ้าวแสดงว่ามันไม่ได้เล่าให้ฟังอ่ะดิ"

"อืม มันคงตกใจ เพราะคนบ้าอาละวาด"

ผมพูดแล้วหัวเราะเบาๆ ดีใจโล่งใจเป็นที่สุด เอกลับบ้านไปแล้ว ผมมองแผ่นหลังมันอย่างเป็นสุข ไม่กังวลเหมือนอย่างแต่ก่อน ผมเข้าบ้านเห็นแม่นั่งอยู่ที่ม้าหินอ่อน กำลังเลือกดอกกุหลาบที่ตัดมา

"เป็นไงบ้างลูก ดูแจ่มใสขึ้นนี่"

ผมยิ้มแล้วไปกอดแม่ ความสุขกับความทุกข์นี่มันก็แปลก ไม่เคยจะปกปิดมันได้เลย

"โยคุยกับเอแล้วแม่ เข้าใจมันผิดไป โยขอโทษแม่ด้วยนะครับ ที่ทำให้แม่เสียใจและเป็นห่วง"

"ดีแล้วลูก เห็นไหมทุกปัญหามีทางออก ถ้าเรามัวแต่เศร้าโศกเสียใจ ม่านน้ำตามันก็บังสติปัญญา แล้วน้องสบายดีเหรอลูก"

"ก็ดีครับแม่ แต่มันโทรมไปหน่อย ผอมลงด้วย"

"อืม น้องมันคงตรอมใจ นี่ล่ะลูก รักกันชอบกันต้องถนอมรักษาน้ำใจ มีสติอย่าหูเบา จิตใจต้องหนักแน่นให้มากเพราะความรักมันทำให้ใจเราล่องลอยไปได้ ถ้าลอยไปตามมันเราเองที่จะทุกข์ จริงไหมลูก"

จริงแท้ที่สุดที่ผ่านมา ผมคิดว่าผมโตพอที่จะคิดจะตัดสินใจเองได้ แต่ที่จริงแล้ว ผมก็ยังเด็กนักจิตใจผมก็เลยล่องลอยไปตามความรัก ไม่เจอหน้าก็ทุกข์ เจอเขาอยู่กับคนอื่นยิ่งทุกข์ตรมหนักทำร้ายตัวเองฟูมฟายไปยิ่งกว่าเดิม คิดว่าตัวเองมีพระเป็นที่พึ่งทางใจด้วยอานิสงของแม่ที่พาเข้าวัดตั้งแต่เด็ก แต่ที่จริงแล้วกิเลสก็ครอบงำผมอยู่ ถึงธรรมคำสอนจะดีเลิศสักเพียงใด ผมก็มองเห็นแค่หัวใจและทำตามแต่เสียงเรียกร้องของมัน รับฟังทุกคนแต่ไม่ได้ทำตาม ไม่ได้คิดตาม แค่ฟัง

ความสุขกลับคืน มาหาผมอีกครา ครั้งนี้เป็นความสุขที่ผมมองความรักในอีกแง่มุม ผมไม่งมงายตะบี้ตะบันรักเหมือนเคย อย่างอาจารย์ปริศนาเองก็คงมีเหตุผลของแกที่ทำไมกีดกัน บางเหตุผลเราไม่จำเป็นต้องให้คนอื่นเข้าใจเห็นดีเห็นงามด้วย แม้ว่ามันจะทำร้ายคนที่เรารักสักเท่าใดก็ตาม เพราะทุกคนล้วนแล้วแต่มีเหตุผลส่วนตัว เพราะเราเกิดมาเป็นมนุษย์ มนุษย์ทุกคนมีความคิดมีจิตใจเป็นของตัวเอง ไม่มีใครผิดที่จะคิดมีเหตุผลของตน แต่เราจะทำใจยอมรับกับเหตุผลหรือความคิดของเขาได้หรือไม่ก็เป็นอีกเรื่อง หนึ่ง

ผมเจอเอทุกวันดูเหมือนทุกอย่างจะเข้ารูปเข้ารอยแล้ว พลเองก็เจอกับบอมเกือบทุกวันเช่นกัน แต่เอไม่อยากไปเจอสองคนเพราะอยากอยู่กับผมคนเดียวให้พอใจก่อน แม้เราจะเจอกันแค่เพียงตอนเลิกงานแต่ก็เพียงพอแล้ว ผมก็รู้สึกเป็นสุขมากแล้ว แม้ในใจอยากจะกอดมันให้สมรักแต่ก็ต้องหักห้ามใจ มันต้องมีสักวันที่ผมได้กอดมันอย่างไม่อายใคร เหมือนเคย ตราบใดมีรัก มันย่อมมีหวัง ผมท่องขึ้นใจ

"เป็นอะไรไปเอ วันนี้หน้าตาไม่ดีเลย"

ผม ทักมันตอนเย็นที่เราเจอกัน เพราะดูเอมีอะไรคิดในใจ สายตาวอกแวก

"ปะ ปล่าว ไม่มีอะไร เค้าคงนอนน้อย ตัวเอง ไปกินไอติมดีกว่า"

เอพยายามเส แสร้งปกปิด ผมก็ไม่ได้ทักอะไรมันอีก เวลาที่อยู่ด้วยกันเอก็ดูพะวง ผมชักไม่สบายใจขึ้นมา

"มีอะไรในใจหรือเปล่า เอ บอกฉันได้นะ"

"ป่ะ ปล่าว ตัวเอง อ่ะ เค้าดูแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ เมื่อคืน ไม่อยากบอก อย่าโกรธเค้าน้า"

"อะไร"

ผมเสียงเข้มขรึมขึ้น

"เค้า เล่นเกมจนเกือบเช้าอ่ะ"

เอทำหน้าเจื่อนๆ

"แหมนะ เขาแจกโล่เหรอ วันนี้ก็รู้อยู่ว่าต้องไปโรงเรียน เล่นได้นะ แต่อย่าเล่นข้ามคืนแบบนี้ เกมน่ะ เล่นเมื่อไหร่ก็ได้ ถ้าแบบนี้จะสอบเข้าได้ไหมล่ะ"

ผมบ่นแต่ไม่ได้รู้สึกโกรธมันเลย แต่เอมันยังดูกังวลอยู่จนผมบอกอีกว่าไม่โกรธ มันถึงทำหน้าดีขึ้น

"ตัว เอง เชื่อเค้านะ ไม่ว่าจะมีอะไร"

"หือ ทำไมล่ะ เชื่ออยู่แล้ว ไม่เชื่อเราแล้วจะเชื่อใคร"

ผมพูดอย่างอารมณ์ดี มองมันด้วยสายตาที่เปี่ยมรัก ยังรักเหมือนเดิม ไม่มีเปลี่ยนแปลงไปเลย ยิ่งฝ่าอุปสรรค ยิ่งรักเพิ่มทวีคูณ ขอให้รักนี้นำทางใจเราทั้งสองคนด้วยเถิด







เขียนโดย eiky

[PEENAT1972]

นาย eiky เล่นมาจั่วหัวบอกอีกแล้วนะ

"ตัว เอง เชื่อเค้านะ ไม่ว่าจะมีอะไร"

แค่ที่ผ่านมา ปี่แตกไปแปดบ้าน


เธอเล่นมาแหย่ให้อยากรู้อีกละ

แต่ชีวิต มันไม่ได้สมบูรณ์พร้อมไปทุกเรื่องใช่ไหม

มีสุก มีทุกข์ ควบคู่กันไปตลอด 

วันนี้ +1 ให้ก็ได้

[bvan]

  ::to be cotinue na i want to know

[the_pupae]

 อ่านแล้วสงสารสุุดๆ จะมีอะไรอีกมั้ยเนี่ย

[Vesi]

เข้าใจกันละ
ต่อจะมีีอะไรเลวร้ายไปกว่านี้อีกมั้ย

[railay]

 

[pattybluet]

ประโยคเอมันแหม่งๆอีกแล้ว
คราวที่แล้ว SMS ประมาณนี้ ไปเจออีกทีอยู่กับผู้หญิง
คราวนี้มาอีกแล้วประโยคนี้ จะมีอะไรอีกมั้ยเนี่ย

เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[iiดาวพระสุขლii]

ตราบใดที่มนุษย์ รักคนอื่นมากกว่าตนเอง... แม้ว่าเค้าจะทำผิดซักกี่ครั้ง ก็ยังคงให้อภัยเสมอ.....

เราว่าเอรักโยนะ.....
แต่เหมือนเอรักตัวเองมากกว่าโย.....

ส่วนโยก็รักเอมากกว่าตัวเอง....

อ่านมาท้ายๆ ก็เดาว่าน่าจะมีอะไรซักอย่างเกิดขึ้น....

มันก็ต้องให้มันเป็นไป...   แต่ถ้าแผลเก่ายังไม่หายสนิท แล้วมีเรื่งมาซ้ำรอยแผลเดิมอีก...
ไม่แน่ใจว่า คนที่อ่อนไหวอย่างโย จะรับได้มั้ย.เหมือนกันเนอะ...

อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด....  เราบังคับใจใครได้ที่ไหนเล่าเนอะ..

   ให้คนแต่งจ้า....

[sukie_moo]

 

เมฆหมอกชุดเก่ายังไม่ทันจะจางดี  ชุดใหม่ก็จะเข้ามาบดบังท้องฟ้าที่สดใสอีกแล้ว

ไม่รู้ว่าโยจะทำใจได้ไหม  จะสติแตกมากกว่าเดิม  หรือ ประคองสติให้อยู่ในโลกของความเป็นจริงได้ไหม

เจ้าน้องเอก็ดูยากเหลือเกิน  เหมือนจะรักโยมากๆ  แต่ก็ ก่อเรื่องทุกข์ใจให้โยไม่จบไม่สิ้น

บางครั้งนะ เวลาโยสติแตกมากๆ เคยคิดว่า โยน่าจะความจำเสื่อมลืมเฉพาะเรื่องของเอไปเลย  จะได้ไม่ทรมานอย่างนี้

ดูโหดร้ายเนาะ   

[Vicky]

 

มาต่อไวไวนะค้าา เหมือนจะค้างเลย


 

[dahlia]

เอ พูดแปลกๆ สงสัยจะมีเรื่องอะไรอีกแล้วละมั้งเนี่ย 

[kanda53]

โยเอ๋ย......หัวใจต้องดามเหล็กอีกครั้งแล้วมั๊ง....
เชื่อว่าเอรักโยจริง....แต่ครั้งนี้...โยจะทนได้แค่ไหน
จิตใจของโยอ่อนไหวเกินไป   สงสารโยมาก....
  น้อง eiky

[eiky]

ขอบคุณคร้าบบบ


วันนี้เหน็ดเหนื่อย งานเยอะแยะ

เดี๋ยวดึกมา ลงให้อีกตอนนะคร้าบ


รออ่านด้วยน้าาาาา

ให้ทุกคนที่น่ารักของผม

 

[Xfish]

รออ่านอยู่นะเทอ.....