หัวข้อ: Boy's Story ให้รักนำทางใจ ( พิเศษ ) ๒๔ มกราคม ๒๕๕๕ หน้า ๓๔

[eiky]

                      ขอบคุณทุกเมนต์นะค้าบบบ มีกำลังใจมาก




                            ตอนต่อค้าบบ


                          ตอน ยี่สิบ



ผมอาบน้ำเสร็จก็เข้าไปห้องแม่ทันที ไม่ทงไม่ทามันแล้วครีม เปิดตู้เอาเสื้อกับกางเกงพ่อมาใส่ ตัวโคร่งแต่ก็ใส่ได้ เพราะไอ้ตัวดีคนเดียวแท้ๆ ผมจึงต้องระเห็ดตัวเองมารบกวนห้องแม่ เพราะตั้งแต่เด็กผมนอนห้องตัวเองมาตลอด น้อยครั้งที่จะไปค้างที่อื่น เคยนอนกับแม่ตอนที่พ่อเสียใหม่ๆเท่าั้นั้น ห้องแม่ไม่มีอะไรเลย มีตู้เสื้อผ้าหลังใหญ่อยู่ขวามือของเตียง ด้านซ้ายเป็นโต๊ะหมู่บูชาขนาดกลาง มีพรมผืนเล็กปูไว้รองเวลาแม่นั่งสวดมนต์ ดอกไม้เพิ่งเปลี่ยนไปวันก่อน ผมเป็นคนมาเปลี่ยนเอง ห้องแม่น่านอนเพราะเย็นสบาย อากาศถ่ายเทสะดวก ห้องผมอยู่ในมุมอับลม ต้องคอยเปิดหน้าต่างกับประตูให้ลมโกรก อากาศถึงจะถ่ายเท เสียงเคาะประตู ผมทำเป็นไม่สนใจ มันทั้งเคาะดังขึ้น ทั้งเรียกชื่อ

"มีอะไร พี่กำลังจะนอน"

ผมตะโกนออกไป

"เสื้อผ้าผมล่ะพี่ จะให้นอนยังไง"

ผมเดินไปค้นตู้เสื้อผ้า หาเสื้อพ่อให้มันอีกตามเคย คงไม่ใช่แกล้งให้ผมเปิดประตูนะ ไม่ได้กินหรอก เอ ผมยิ้มที่มุมปาก

"อ่ะ"

ผมแง้มประตูแล้วยื่นเสื้อกับกางเกงให้มัน แต่มันก็จับข้อมือผมไว้ทันที

"ทำไมไม่เปิดประตู"

"เอ๊ะ ไอ้นี่ ปล่อย"

"เปิด นะ"

มัน เอาตัวดันประตูเข้ามาได้ครึ่งหนึ่ง ผมก็เอาตัวดันไว้เหมือนกัน มันยังไม่ปล่อยข้อมือ ผมก็บิดมืออก ด้วยความที่ไม่อยากให้มันเข้ามาวุ่นวาย รำคาญมันเต็มที ผมดันตัวอัดประตูอย่างแรงมันเสียหลักประตูหนีบท่อนแขนมันอย่างแรง

"โอ๊ยย"

มือ มันยังโผล่พ้นประตูมา ความแรงของแรงอัดของประตู ทำให้ผมชะงักตกใจเหมือนกัน ถ้าผมโดนคงแขนหักแล้วแน่ๆ ผมเปิดประตูออก เห็นมันนอนดิ้นตัวงออยู่

"เอ้ย เจ็บไหม เอ พี่ขอโทษ"

ผมนั่งลงจับแขนมันมีรอยแดงเป็นแถบ

"โอ๊ย เจ็บ"

"เจ็บมากไหม พี่ขอโทษนะ"

"ผมเจ็บพี่ โอ๊ย"

มันไม่ยอมให้จับแขนมัน ผมเริ่มใจเสีย ไม่กล้าจับ แขนมันจะหักไหม ผมเริ่มคิด

"พี่เกลียดผมขนาดนี้เลยเหรอ"

มันพูดทั้งที่ยังนอนดิ้นอยู่ ตามันมองผมอย่างโกรธแค้น

"พี่ขอโทษ เอ พี่ไม่ได้ตั้งใจ"

"ไม่ต้องมาจับ ถ้ารังเกียจผมมากก็ไม่ต้องมายุ่ง"

มันตวาด จนผมชะงัก ไม่เคยเห็นมันตวาดผมมาก่อน ผมหน้าสลดลงทันที นี่ผมทำเกินไปเหรอ

"พี่ขอโทษ"

ผมพูดเสียงสั่น มันพยายามยกแขนมันขึ้นแต่มันก็ยังร้องอยู่

"ไปหาหมอไหม"

"ไม่ต้องมายุ่ง ผมจะเป็นยังไงก็ไม่ต้องมาสนใจ"

"เอ"


"แขนผมหัก เล่นบาสไม่ได้ พี่นั่นล่ะเป็นคนทำ พี่เกลียดผม พี่ทำลายผม"

มันตะโกนใส่หน้า ผมได้แต่เรียกชื่อมัน ไม่รู้ทำไมรู้สึกผิดเหลือเกิน เป็นห่วงก็เป็นห่วง กลัวว่าแขนมันจะหัก ตกใจที่โดนมันตวาดก็ตกใจ ผมร้องไห้ออกมา น่าอายที่สุด เรื่องแค่นี้ก็ร้องไห้ รู้สึกว่าช่วงนี้ผมจะเจ้าน้ำตาเหลือเกิน แต่ก่อนใครเห็นน้ำตาผมถือว่าเก่งมาก จ๋าเคยบอก แล้วไอ้นี่ล่ะ มันเป็นใครผมร้องไห้เพราะมันหลายครั้งแล้ว

"ฮ่าๆๆ ผมไม่เป็นไรหรอก ขี้แยไปได้"

มันหัวเราะเปลี่ยนสีหน้าทันที ผมค้างอยู่อย่างนั้นปรับอารมณ์ไม่ทัน ยิ่งรู้สึกน้อยใจ ผมเหมือนเป็นตัวตลกให้มันแกล้ง นี่ผมเป็นตัวอะไรในสายตามัน ยิ่งคิดน้ำตายิ่งหลั่งไหลออกมา น้อยใจ ท้อใจ

"เค้าแค่อยากรู้ ว่าตัวเองคิดยังไงกับเค้า ตอนนี้รู้แล้วล่ะ"

ด้วยความโมโห บวกความน้อยใจผมฟาดมือไปเต็มแรงที่หน้าของมัน

"เพี๊ยะ"

มันหน้าหันไปตามแรงตบ มันนิ่งอยู่ท่าเดิม

"ชอบความรุนแรงก็ไม่บอก เดี๋ยวจัดให้ ที่รัก"

มันมองผมด้วยสายตาที่โกรธแค้น แต่แฝงความต้องการเอาชนะมันโผเข้ามาตะครุบผมทันที

"ไอ้บ้า ปล่อย"

ผมร้องทั้งน้ำตา มันฉุดตัวผมให้ลุกไปกับมัน แต่ผมดิ้นขึนตัวไว้ มันจับตัวผมขึ้นพาดบ่า ผมทั้งดิ้นทั้งเตะ ทั้งต่อย แต่มันก็ไม่ยอม มันเปิดประตูห้องผมแล้วทิ้งตัวผมลงบนเตียงอย่างแรง จุก ตัวงอ มันขึ้นมาบนเตียงดึงกางเกงผมออกไปอย่างง่ายดาย ทั้งที่ผมพยายามจะแย่งเอาไว้ มันจับขาผมถ่างออก ผมถีบเข้าที่อกของมันอย่างบังเอิญ

"แกจะทำอะไร"

ผมตวาดแล้วพยายามดิ้นหนีแต่มันหน้าแดงดูโกรธผมมาก

"ก็พูดดีๆไม่ชอบ ชอบให้ใช้กำลัง"

มันกัดฟันพูด มันจับผมพลิกตัวแล้วขึ้นมาทับขาอ่อนไว้ ผมจะเอี้ยวตัวมาต่อสู้แต่มันใช้มือเดียวกดตัวผมหันกลับไป หน้าผมติดกับหมอนพูดเสียงอู้อี้ มันดึงกางเกงชั้นในผมออก แล้วแหกก้นผมออก

"อย่านะ ไอ้เอ อย่า ไอ้เลว"

ผมร้องไห้ ด่ามัน เสียงอู้อี้ ดังอยู่แต่บริเวณหมอน แต่มันดูเหมือนมันจะไม่ฟังอะไรแล้ว เพราะผมรู้สึกว่ามันเอาน้องชายมันมาจ่อที่ก้นผมแล้ว มันเอาน้ำลายมันทาที่ก้นแล้วแทงพรวดเดียว ผมร้องไม่ออก จะดิ้นหนีก็ทำไม่ได้ จุกในท้องน้อย เจ็บ ปวดแสบปวดร้อน

"เอ อย่า"

ผมร้องไห้ พยายามอ้อนวอนให้มันเห็นใจ แต่มันไม่ฟังเสียง มันกระแทกเข้ามาอย่างไม่ประนีประนอม ผมกัดหมอนน้ำตาไหล ตั้งแต่เกิดมาผมไม่เคยเผชิญกับเหตุการณ์เลวร้ายแบบนี้มาก่อน คบเพื่อนก็เลือกคบแต่คนที่มีพื้นฐานจิตใจที่ดี ไม่ใช้ความรุนแรงในการต่อรองกัน แม้จะมีหลุดบ้างแต่ก็พยายามเตือนกัน นี่ผมกำลังใช้เวรใช้กรรมกับมันอยู่หรือ ไม่รู้ว่านานแค่ไหนกว่าที่มันจะสมใจมัน แต่พอมันเอาของมันออกจากร่างผม รู้สึกมีน้ำอุ่นๆไหลออกมาด้วย ผมนอนนิ่ง สะอื้นจนตัวโยน

"เฮ้ย เลือด"

มัน อุทาน แล้วรีบวิ่งไปห้องน้ำ มันกลับมาพร้อมผ้าขนหนูเช็ดหน้า มันเอามาเช็ดเลือดที่ไหลออกมา ผมสะดุ้งเพราะแสบตอนที่มันเอาผ้ามาเช็ด มันคงตกใจเพราะวิ่งกลับไปเข้าห้องน้ำแล้วเอาผ้ามาอีก มันเช็ดจนเลือดซึมๆ มันจึงหยุดแล้วมานอนข้างๆผม เอามือลูบหน้าเช็ดน้ำตาให้แต่ผมหันหน้าไปทางอื่น รู้สึกรังเกียจมันขึ้นมาจริงๆ เกลียดมันจับใจ

"เค้าขอโทษ น้าา ก็ตัวเองอ่ะ ชอบตบตีเค้า เค้าก็เลย อดใจไม่ไหว"

มันพูด แต่ผมยังคงร้องไห้อยู่ กะว่าจะไม่พูดอะไรแรงๆ ถนอมน้ำใจกันไว้แล้ว แต่คงไม่ไหวแล้ว ต้องพูดกันให้รู้เรื่อง ยิ่งไม่อยากให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้น มันยิ่งเกิดขึ้น

"ตัวเองเจ็บเหรอ เดี๋ยวเค้าทายาให้น้า ตัวเองอย่าโกรธน้า"

มันลุกไปทันที ผมกำลังอ้าปากจะด่ามัน กะจะเอาให้แตกหักกันไปเลย ชาตินี้อย่าได้หวังจะเจอกันอีกเลย มันเดินไปที่ตู้ที่ผมเคยเอายามาทาให้มัน

"โอ๊ย" ผมร้อง เพราะมันเอายาทาแผลสดใส่สำลีทาพรวด

"เจ็บเหรอ ทนหน่อยน้า"

"นี่ ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน ไอ้เลว"

"ไม่เอา ไม่พูด เลือดยังไม่หยุดไหลเลย ตัวเองอย่าพูด"

มันเอามือมาปิดปากผมไว้

"โอ๊ยยยย ไอ้ บ้า ฉันเกลียดแก"

เสียงผมฟังไม่เป็นคำอยู่ในลำคอ เพราะมันกดมือแรงกะไม่ให้ผมพูดอะไรเลย ผมร้องไม่ใช่เจ็บ แต่เจ็บใจผมด่ามันไม่ได้ ผมทำอะไรมันไม่ได้ ผมกัดมือมันแต่มันก็บีบปากผมไว้ ร้องไห้อย่างเดียวเท่านั้นที่ผมทำได้ตอนนี้

"โอ๋ๆ เดี๋ยวก็หาย นะคะ อย่าดิ้นมากสิตัวเอง เดี๋ยวแผลเปิดน้า มาเดี๋ยวเค้าเป่าให้ เพี้ยง หาย"

ผมเศร้าใจในชะตากรรมของตัวเอง มันเหมือนรู้ว่าผมคงจะด่ามัน มันจึงรีบอุดปากผมไว้ น้ำลายผมไหลออกมาเลอะมือมันเปื้อนหมอน สภาพของผมตอนนี้ดูน่าสมเพชนัก มันคลอเคลียอยู่อย่างนั้นจนผมเริ่มอ่อนแรง ในที่สุดผมก็หลับไป ตอนนี้ผมไม่ได้เกลียดมันเท่ากับที่ผมเกลียดตัวเองแล้ว ที่จริงผมเป็นคนอ่อนแอมากเพียงนี้เชียวหรือ ผมไม่มีทางที่จะทำให้มันหยุดพฤติกรรมแบบนี้ได้เลยหรือ ผมไม่มีปัญญาที่จะแก้ไขมันได้ ผมเป็นอะไรไป แกเป็นอะไรไป โย

[Vesi]

หึหึ ว่าละเชียวต้องดีแตก
สามี ภรรยาไม่พูดกัน เพราะเอากันโดยไม่เต็มใจ มันมีเยอะนา
การข่มขืนไม่ได้เจ็บแค่ตัว ที่แย่กว่าคือมันเป็นรอยแผลในใจของคนที่โดนไปตลอดชีวิต หรืออีกนาน

[sweetener]

ไอ่น้องเอ ทำอะไรไม่คิดนะ

ส่วนโย ในเมื่อคิดว่าหนียังไงก็หนีไม่พ้น
ก็ลองเปิดใจรับดู เผื่ออะไรมันจะไม่เลวร้ายกว่าที่คิดก็ได้นะ
 

[jadezii]

อยาก 
พูดอะไรไม่ออก 

สงสารโยอ่า TT 

[samsoon@doll]

 :beat:เอโหดร้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

[aorta999]

 

[nidnoi]

อิเด็กนี่

โหดร้ายที่สุด

 

[pattybluet]

โหยยย เอทำแบบนี้พี่ไม่ปลื้มค่ะคุณน้อง
ยังไม่ทันไรเลย ลงไม้ลงมือซะแล้ว
นิสัยเด็กน้อยในร่างผู้ใหญ่ ตอนนี้สงสารโยจังเลยค่ะ

เป็นกำลังใจให้นะคะ

[EoBen]

โอ๊ยยย

หงุดหงิดโว้ยยยยยย

ทำไมต้องทำกันถึงขนาดนี้ด้วย

 

[eiky]

                                ตอนต่อนะครับ




                         ตอน ยี่สิบเอ็ด



ผมตื่นขึ้นมาในอ้อมกอดมันอีกแล้ว รู้สึกเจ็บแปลบๆที่ก้น มันเอาแขนข้างซ้ายช้อนที่ใต้คอผม ส่วนแขนขวาก็กอดผมไว้ ไม่เข้าใจว่ามันนอนหลับได้ยังไง ส่วนผมเองคงเหนื่อย หรือล้า แต่หลับสบายอยู่ในอกของศัตรู รู้สึกตัวว่าผมเองนอนซุกอยู่อยางนั้น นอนเหมือนอยู่ในที่ที่ปลอดภัยและอบอุ่นที่สุด ผมขยับกายแต่ความเจ็บปวดมันเตือนให้รู้ว่าเมื่อคืนผมโดนมันทำร้าย นึกถึงเรื่องที่เกิด มันเหมือนกับสัตว์ป่าหยาบเถื่อน เลวร้ายชั่วชีวิตนี้คงไม่เลวร้ายเท่าเมื่อคืนอีกแล้ว ผมผละตัวเองออกจากพันธนาการของมัน รู้สึกหัวหมุนติ้วๆ ปวดไปทั้งร่าง ตัวรุมๆ ตายล่ะสิ ผมตัวร้อน ผมเอามือแตะหน้าผาก แต่ก็ฝืนตัวเองลุกออกจากเตียง


"อือ จะไปไหนคะ"

เสียงมันยังคงงัวเงีย ผมรังเกียจมันเหลือเกิน อยากจะเอาหมัดยัดเข้าที่หน้าของมัน ที่นอนทำหน้าเหมือนเด็กอ่อนไม่รู้ประสีประสา

"ยังเจ็บอยู่ไหมคะ"

ไอ้เลว ยังมีหน้ามาถาม ผมได้แต่มองมันตาขวาง แต่มันกลับยิ้มพริ้มเพราไม่สะทกสะท้านต่อสายตาของผมเลย

"ไหน เค้าดูหน่อย บวมอ่ะปล่าว"

มันทำท่าจะมาดูก้นผม ต้องเอามือผลักหัวมันออก แล้วผมรีบตะเกียกตะกายลุกจากเตียงไปเข้าห้องน้ำ ทีนี้เองผมเพิ่งเข้าใจว่ามันทรมานมากแค่ไหน ของเสียที่ถูกปล่อยออกจากร่างกายมันเสียดสีเข้าโดยตรงกับรอยแผล ผมต้องสะดุ้งจนน้ำตาไหล กว่าจะเสร็จเล่นเอาผมร้องไห้เลย ยิ่งโดนน้ำยิ่งแสบไปถึงสันหลัง น้ำตาร่วงแล้วร่วงอีก ผมเอากระดาษชำระเช็ด ต้องตกใจหน้าซีด เพราะมันมีคราบเลือดซึมติดมาด้วย ผมใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำเกือบชั่วโมง ทรมานยิ่งกว่าสิ่งใดที่ผมเคยเผชิญมา ความเกลียดมันเพิ่มเป็นทวีคูณ ผมจะไม่พูดกับมัน จะไม่มองหน้ามัน พอกันทีจะไม่ทนเอาตัวเองเข้าไปแลกกับคนทุเรศอย่างมัน ผมได้อะไรจากการสอนมัน เงินเล็กน้อยเท่านั้นหรือ มันเพียงพอแล้วหรือกับการที่ผมต้องเป็นทุกข์ทั้งกายและใจขนาดนี้

ผมเดินลงมาหน้าบ้านเปิดน้ำรดต้นไม้ ไม่อยากเหม่อลอย ไม่อยากคิดอะไร ยิ่งคิดยิ่งไม่มีทางไป ทำให้มันจบๆไปเสียดีกว่า ผมสะดุ้งเพราะมันมาสวมกอดข้างหลัง

"ไม่เอา ตัวเองไม่ต้องทำ เดี๋ยวเค้าทำเอง มาๆ"

มันหอมแก้มผมทีหนึ่งแล้วแย่งสายยางไปจากมือ ผมขืนตัวออกแต่มันก็ไม่ยอม ผมกระทืบเท้ามัน

"โอ๊ย ตัวเอง อ่า เค้าเจ็บนะ"

มันโอดครวญแต่เหมือนไม่เจ็บจริง มันยังไม่ยอมปล่อยผมออกจากวงแขนของมัน ผมกัดกรามกรอด มองหน้ามัน ผมจับปลายสายยางยัดเข้าไปในปากของมัน จนมันสำลักน้ำ มันถึงยอมปล่อย

"โห ตัวเองเล่นแรงอ่า เค้าไม่สู้น้า"

มันล้อเลียน ไม่มีทีท่าว่าจะโกรธ กลับหัวเราะอย่างอารมณ์ดี มันยิ่งทำให้ผมรู้สึกโมโหขึ้นมากเป็นเท่าตัว

"เค้ารู้น้า ว่าตัวเองเกลียดเค้า ไม่อยากคุยกับเค้า แต่เค้ายอมตัวเองน้า อย่าโกรธเค้าเลยน้า เดี๋ยววันนี้ให้เค้าทำอะไรเค้ายอมทำทุกอย่างนะคะ"

มันขยับตัวจะเข้ามาพัวพันอีก ผมยกมือขึ้นเป็นทีท่าว่าจะทำร้ายมันแน่ๆถ้ามันเข้ามา

"นี่รู้ตัวไหม ตัวเองเวลาโกรธ หรืองอนน่ะ น่ารักที่สุดเลย เนี่ยเค้าน่ะหลงตัวเองแล้วน้า"

มันทำหน้าล้อเลียน ผมกลับโมโหเอาสายยางฟาดไปที่ตัวมัน ทีนี้มันไม่ยอมมันกลับเอาน้ำฉีดมาที่ตัวผม ผมพยายามแย่งสายยางคืนมาจากมัน แต่ด้วยความที่มันตัวสูงกว่าใหญ่กว่ามันแย่งสายยางไปได้ ผมมองหาอาวุธอันอื่นเห็นไม้กวาดทางมะพร้าววางอยู่ริมกำแพง ผมปรี่เข้าไปคว้ามาทันที

"เฮ้ย ตัวเอง จะฆ่าผัวเลยเหรอ"

มันทำสีหน้าตกใจ แต่แววตาไม่ได้กลัวเลยสักนิด ผมกัดฟัน เอาวะขอสักที ผมหวดด้ามไม้กวาดเข้าไปกลางหลังมัน

"โอ๊ย เล่นแบบนี้เหรอ นี่แน่ะ"

มันเด้งตัวหนี พยายามแย่งไม้กวาดจากมือผม แล้วฉีดน้ำใส่หน้าผม แต่ผมก็หวดเอาๆ ตอนนี้เองผมสังเกตุเห็นสีหน้ามัน มันโกรธแต่กัดฟันทนอยู่เพราะเห็นมันกัดกรามปูดโปน ได้แต่ร้องเจ็บ พยายามยื้อแย่งไม้กวาดจากมือ แต่ไม่ป้องไม้กวาดจากการตีของผมเลย ผมฟาดไปหลายที มันพยายามหลบ จนมันหยุดนิ่งหันหลังให้ผมฟาด ผมไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ตอนนี้เกลียดมัน ขอตีให้หนำใจก่อน พอมันนิ่งไม่ดิ้นหนีผมเองก็รู้สึกละอายใจ ตีไปสองสามทีก็หยุด เสื้อยืดสีขาวเปียกน้ำของมันมีรอยนูนแดงขึ้นมาทันตา เอ๊ะ มีเลือดซึมออกมาด้วย ทีนี่ผมเองที่ตกใจ ทิ้งไม้กวาดลงจากมือ

"พอใจแล้วเหรอคะ"

มันพูดเสียงเรียบ เรียบจนน่ากลัว มันหันมามองผมด้วยสายตาแปลกๆ มันคงไม่ทำอะไรผมอีกนะ ถ้าทำอีกขอให้มีเรื่องกันให้ถึงที่สุด ผมคิดในใจ

"ตัวเอง มือหนักเหมือนกันนะเนี่ย สงสัยถ้านอกใจตายแต่เรา"

มันพูดแล้วยิ้ม ผมรู้สึกไม่ดี ไม่ได้รู้สึกผิด ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยทำร้ายร่างกายใคร เมื่อครู่ผีร้ายตนไหนมันเข้าสิงผมอีก มันก้มลงหยิบสายยางไปรดน้ำต้นไม้ต่อ ผิวปากอย่างอารมณ์ดี ผมมองมันอย่างสะท้อนใจ เลือดซึมออกมาเด่นชัด ผมตกใจ แต่ก็ไม่อยากคุยกับมัน บอกกับตัวเองไว้แล้ว ว่าจะไม่คุยกับมัน แต่.....

"เลือด"

ผมพูดเสียงเบาเหมือนมีคนบีบคอไม่ให้เสียงเล็ดออกไปตอนจะพูด มันทำเป็นไม่สนใจ

"หลังเธอ มีเลือด"

ผมกัดฟันพูดออกไป

"ช่างมันเถอะ เมื่อคืนตัวเองก็เลือดออกเหมือนกันนี่ แค่นี้เค้าไม่เป็นไรหรอก"

มันพูดโดยไม่หันหน้ามา ผมรู้สึกจุกในอก มันพยายามจะทำอะไรของมัน ไอ้เด็กคนนี้ ผมยืนมองอยู่นาน กำลังถกเถียงกับตัวเองว่าจะปล่อยให้มันดูแลเอง หรือจะทำแผลให้มันดี แต่เมื่อคืนมันก็ล่วงเกินผมอย่างที่ไม่น่าให้อภัย ช่างมันเถอะ มันจะได้จำแค่นี้ไม่ตายหรอก แต่เลือดที่ซึมออกมานอกเสื้อมันเริ่มแดงจนหลังของมันเริ่มถูกสีแดงจากเลือดปกคลุม

"ยังไงเราก็โตกว่าน้องนะโย สิ่งไหนดีก็บอกก็สอน อย่าเอาแต่ตนเป็นที่ตั้ง อย่าเอาแต่อารมณ์มาตัดสินทุกอย่างไป"

เสียงของแม่ก้องกังวานในหัว เฮ้อ ผมต้องทนอยู่อย่างนี้อีกนานไหมครับแม่ ผมถามตัวเอง แล้วก็เดินไปข้างหลังมัน

"ถอดเสื้อออกสิ"

ผมพูดกึ่งออกคำสั่ง มันหันหน้ามา

"โห ที่รักจะเอาตรงนี้เลยเหรอ ไม่อายคนเขาเหรอ"

ผมไม่ต่อล้อต่อเถียงกับมัน แต่มองหน้ามันอย่างตำหนิ

"อ่ะๆ ทำตาดุใส่ไปได้ ตัวเองน่ะจะไหวเร้อ"

มันยังไม่ยอมลงง่ายๆ

"ถอด"

"จ้าา สุดที่ร้าก"

มันยังคงลากเสียงล้อเลียน ผมพยายามระงับความโกรธไว้ แต่ด่ามันด้วยสายตา มันถอดเสื้อออกอย่างยากลำบาก เพราะมันคงเจ็บ

"เจ็บอ่ะ"

"ยกแขนขึ้น"

ผมเห็นจะไม่เข้าท่า จึงบอกให้มันยกแขนขึ้น มันถลกเสื้อขึ้นได้แค่ครึ่งตัว เสื้อคงโดนแผลเห็นมันสะดุ้งตัว มันยอมยกแขนขึ้นโดยดี แต่ก็ยังมองผมยิ้มๆอยู่ ผมเข้าไปใกล้ๆมันแต่ก็พยายามรักษาระยะห่างเอาไว้ ผมช่วยมันถอดเสื้อพอพ้นศรีษะแต่ก็ติดอยู่ที่แขน ด้วยความที่มันตัวสูงกว่าผม จำเป็นต้องเขย่ง มันเอาเสื้อไว้ที่ปลายมือทั้งสองแล้วเอาแขนลงอ้อมลงกอดผมไว้ทันที

"ตีเค้าอีกเถอะ ถ้าตัวเองจะยังคงอยู่อย่างนี้ เค้าไม่ขออะไรแล้ว"

มันพูดเสียงหวาน ผมรู้สึกเขินขึ้นมาแว๊บหนึ่งในความคิด แต่ก็สลัดมันออกไป

"จะทาไหมยา"

ผมทำเสียงแข็ง มันยังคงกอดผมไว้ หน้ามันจะจรดกับหน้าผมอยุ่แล้ว หยดน้ำที่เกาะตามหน้าของมันหยดลงใส่หน้าผม

"บางครางามดั่งน้ำค้างต้องแสงแรกดรุณี บางคราดังอัคคีห่อหุ้มด้วยกฤษณา"

ผมสะบัดหัวตัวเอง ให้ความคิดเพ้อเจ้อ เลื่อนลอยนี้หลุดหายไป ผมจ้องตามันเขม็ง มันยิ้มแหยๆ แล้วถึงปล่อย ผมดูข้างหลังมันก็ต้องตกใจ ผมตีแรงขนาดนี้เลยหรือ รอยนูนแดงสามสี่รอย แต่รอยที่หนักสุดดูจะแดงใหญ่กว่ารอยอื่นๆ ซ้ำยังมีรอยแตกคงเพราะตีซ้ำรอยเดิมมีเลือดไหลซึมออกมา นี่มันได้ไปกี่แผลแล้วตั้งแต่มันล่วงเกินผม รอยกัด รอยประตูหนีบ รอยที่หลัง นึกแล้วก็สงสาร แต่สะใจสมน้ำหน้าลามปามดีนัก แต่รอยพวกนี้ไม่กี่ปีมันก็เลือนหายแต่รอยที่มันสร้างไว้ให้ผมล่ะ จะให้ลบออกยังไง

"ไปทายา"

ผมออกคำสั่งแล้วเดินเข้าบ้านไปโดยไม่สนใจมัน ผมเดินไปที่ตู้เก้บหนังสือด้านล่าง กล่องยาใหญ่กว่าในห้องของผม หยิบผ้าเช็ดตัวมาด้วยเพราะตัวมันยังเปียกน้ำอยู่

"หันหลังมาสิ"

ผมสั่งมัน เพราะมันนั่งแต่ยังมองหน้าผมตาปริบๆ มันยอมหันแต่โดยดี ผมค่อยๆเอาผ้าเช็ดตัวซับน้ำออกจากหลังมันก่อน แล้วยื่นให้มันเช็ดตัวที่เหลือเอง ผมเอาสำลีชุบแอลกอฮอล์ค่อยๆทาที่รอยแตกกลางหลัง

"โอ๊ย เบาๆหน่อยสิคะ เค้าเจ็บน้า"

มันร้อง ผมหมั่นไส้เลยเพิ่มแรงกด มันถอยหนีออกไป

"เจ็บเป็นด้วยเหรอ รู้ไว้ คนอื่นเขาก็เจ็บเหมือนกัน"

ผมพูดออกไป ให้มันรู้เรื่องที่มันทำเมื่อคืนว่าผมเองก็เจ็บปวดกว่ามันหลายเท่านัก

"อ่า แก้แค้นเค้าเหรอ"

ผมไม่ตอบแต่ล้างแผลให้มันเสร็จก็เอายาทา แล้วเอาผ้าก็อตปิดแผลไว้ ผมหันมาเช็ดน้ำออกจากตัวผมบ้าง เพราะเปียกไปทั้งหัวเหมือนกัน ผมรู้สึกหนักหัวมากเวียนหัวเหลือเกิน ตาเริ่มพร่ามัว นี่ผมเป็นไข้หรือนี่ ผมเอามือขึ้นแตะหน้าผาก หลับตา

"เอ้ย ตัวเอง ไม่สบายเหรอ ตัวร้อนเชียว"

มันร้องไม่รู้ว่ามันหันมาเมื่อไหร่ มันเอามือแตะหน้าผากผม แต่ผมยังไม่ลืมตา หนาว ผมกอดตัวเอง

"ขึ้นไปนอนดีกว่าไหมคะ เดี๋ยวเค้าพาขึ้นไป"

มันลุกขึ้นพยายามจะพยุงตัว แต่ผมอ่อนแรง ไม่มีแม้แต่แรงที่จะยันกายลุกขึ้น มันอุ้มผมขึ้นทันที

"ไม่ ไม่"

ผมคราง

"อย่าดื้อ ไม่สบายขนาดนี้ยังมีแรงตีเค้าจนเลือดออกนะ"

มันบ่นพูดอะไรอีกไม่รู้ แต่ผมเริ่มเวียนหัวไม่รู้เรื่องแล้ว มันค่อยๆวางผมลงบนเตียงมันเอาผ้าห่มมาคลุมให้

"ยาๆ อยู่ไหนหว่า"

มันเดินกลับไปกลับมา ไปเปิดกล่องยาที่วางอยู่บนโต๊ะ มันเดินออกไปจากห้อง แล้วกลับเข้ามาใหม่

"ที่รัก กินยาหน่อยนะคะ"

มันพยุงหัวผมขึ้น มันจะฆ่าผมหรือเปล่านี่ ผมคิดในใจแต่ก็อ้าปากรับยาสองเม็ดแล้วมันก็กรอกน้ำตามให้ ผมล้มตัวลงนอนซุกกายอยูในผ้าห่มเหมือนเดิม มันแทรกตัวเข้ามาในผ้าห่มแล้วกอดผมไว้

"เดี๋ยวเค้านอนเป็นเพื่อน"

"อย่า เดี๋ยวติดไข้"

ผมพูดเสียงฟังไม่ได้ศัพท์

"ไม่เป็นไร เค้าแข็งแรง นอนนะคะ จะได้หาย หนาวไหม มาเค้ากอด"

มันกอดผม พรมจูบทั่วหน้า ผมรำคาญมันเหลือเกิน แต่ครั้งนี้ไม่มีแรงจะดิ้นหนี ไม่มีกำลังจะขัดขืน ความเจ็บปวดภายนอกที่รั้งตรึงเมื่อตอนเช้า ผมแทบไม่รู้สึกหรือรู้เรื่องเลย กลับอ่อนล้า หมดแรง เวียนหัว หนาว มันก็กอดผมหลวมๆ ลูบตามตัว จูบหน้าผาก ความจริงก็เพลินดีนะ แต่ถ้าผมยังมีฤทธิ์อยู่ มันคงไม่ได้ทำแบบนี้ ผมหลับไปในอ้อมกอดของมัน เบียดตัวเข้าหามันคงเพราะหนาว พอเริ่มได้ที่ผมก็เคลิ้มเหมือนได้ยินเสียงหนึ่ง ร้องเรียก

"โย คิดถึง พ่อไหมลูก"

"พ่อ พ่อไปไหนมา รู้ไหม โยกับแม่คิดถึงพ่อทุกวัน"

"พ่อไปทำหน้าที่รับใช้ชาติน่ะลูก พ่อคิดถึงลูกกับแม่ทุกวันเหมือนกัน"

"เมื่อไหร่พ่อจะกลับมา พ่อ โยคิดถึงพ่อเหลือเกิน พ่อกลับมาหาเราได้ไหม พ่อ จ๋า"

"เข้มแข็งไว้นะโย เราต้องเป็นคนดูแลแม่แทนพ่อนะ ไม่เอาลูกอย่าร้องไห้ พ่ออยู่ตรงนี้เฝ้าดู โยกับแม่ตลอดเวลา"

"พ่อ"

น้ำตาซึมออกหางตา ปลื้มใจระคนกับร้าวใจ ไม่เคยฝันเห็นพ่อเลย ภาพของพ่อในชุดลายพรางทหารยังแจ่มชัดเหลือเกิน เสียงของพ่อดังกังวานเหมือนมากระซิบอยู่ข้างๆหู

"ฝันร้ายเหรอคะ คนดี"

อีกเสียงที่คุ้นเคยดังกระซิบอยู่เหนือใบหน้า รู้สึกมีมือปาดน้ำตาออกจากแก้ม ผมไม่ลืมตาแต่หลับต่อด้วยความอ่อนล้า

[benxine]

ไม่รู้จะพูดไงดี

 

[jadezii]

ฮือออออออออออออออออออ 
สงสาร โย ~ 

แต่เอ ก็คงจะรู้สึกผิดมั้งที่ทำกับโยขนาดนั้น TT^TT 

[clubza]

โยโกรธเอมากเลยเหรอหรือเกลียดเลยใช่ไหม
แล้วกับพี่ตั้มคนที่เราเคยไว้ใจ เชื่อใจแต่หักหลังเรา
ไม่รู้ว่าโยจะโกรธจะเกลียด ใครมากกว่า


อยากให้โยเอาคืนพี่ตั้มกะปอบนัทเเสบๆเลย   บังอาจเอาเงินมาล่อน้องเอ บังอาจสวมเขา

[pattybluet]

ตอนนี้รู้สึกอย่างเดียวว่า เอ..หน้ามึนมากกกก
โยอย่าเพิ่งใจอ่อนง่ายๆนะ ยังไม่ได้ดัดนิสัยเด็กเอาแต่ใจเลย หุหุ

เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[Vesi]

น่าจะฟาดให้ตายคามือเลย
แล้วทำแบบเมื่อคืนด้วย จะได้รู้ว่าที่ตัวเองทำ คนโดนรู้สึกยังไง

[EoBen]

 

เม้นไม่ถูกเลย เศร้าทั้งตอน หาตอนเขินมีไม่

ชั่งเศร้า จับจิต เสียนี่กระไร หลายตอนแล้วนา

[eiky]

วันนี้ ท้อแท้ยังไงไม่รู้ เดี๋ยวสายๆ จะอัพตอนใหม่ให้นะครับ ขอบคุณทุกกำลังใจ

[Vesi]

สู้ๆนะก๊าบบบ 

[eiky]

                                      พยายามเขียนจนได้อีกตอน



                               ตอนต่อครับ





                                       ตอน ยี่สิบสอง


"เปรียบหนึ่งเสียกเพรียกเรียกหา จากปลายฟ้าสุดคณาแสนไกล

เปรียบสองดังลมที่พริ้วไหว ชุ่มฉ่ำใจดังฝนทิพย์หยาดมาโปรย"



"ที่ รักคะ ตื่นมากินอะไรหน่อยไหม จะได้กินยาแล้วนอนต่อ"

เสียง เรียกดังก้องไกลแสนไกลอยู่ในห้วงของความมืด เสียงดังใกล้เข้ามาทุกทีๆ ผมโดนเขย่าตัวเบาๆ รู้สึกเหมือนมีก้อนหินก้อนใหญ่ทับหัวผมอยู่ ผมค่อยๆลืมตาขึ้น หน้าของมันจ่ออยู่ตรงหน้าผม มันยิ้มแล้วจูบที่เปลือกตา ผมมองมันแน่นิ่งไม่กระพริบตา ที่จริงไม่มีแรงที่จะกระพริบเสียมากกว่า

"เค้า ออกไปซื้อโจ๊กมา ตัวเองกินหน่อยนะ"

ผม ชำเลืองมองไปตรงหัวเตียง มันเอาเก้าอี้โต๊ะคอมฯมาทำเป็นโต๊ะวางชามโจ๊ก มีแก้วน้ำวางอยู่ข้างๆ

"มา คนดี ลุกขึ้นหน่อยนะคะ เดี๋ยวเค้าป้อน"

มัน โน้มลงมากอดเอวผมรุนหลังให้นั่ง ผมไม่ขัดขืนแต่อย่างใด ร้อนเบ้าตา ร้อนตามหน้าไปหมด มันเอาหมอนมาหนุนหลังผมแล้วดันตัวผมให้ไปติดตรงหัวเตียงเป็นท่านั่งครึ่งตัว แล้วมันก็กุลีกุจอไปเลื่อนเก้าอี้มาใกล้ๆ

"อ้ำ เอาหน่อยนะคะ กินหน่อยน้า"

มัน ตักโจ๊กมาจ่อที่ปาก แล้วทำท่าเหมือนป้อนเด็ก มันอ้าปากไปด้วย ผมมองมันอย่างเหม่อลอย ในใจผมว่างเปล่าเหลือเกิน มันล้ามันเหนื่อย พิษไข้ทำเอาผมไม่มีอะไรในหัวสมองเลย มันบอกให้อ้าปากผมก็อ้า กินไปได้หน่อยเดียวผมก็บ่ายหน้าหนี ไม่มีรสชาติอะไรเลย ขมปากท่าเดียว

"กิน นิดเดียวเอง จะหายมั้ยคะคนดี"

มัน เอามือมาลูบผม ลูบหน้าผม

"งั้น กินยานะคะ เค้าไปซื้อมาจากปากซอยน้า"

มัน อ้างสรพพคุณ แล้วบีบปากผมเบาๆให้อ้าปาก มันหว่านยาเม็ดสามสี่เม็ดเข้าไปในปากผมแล้วเอาแก้วน้ำมาจ่อปากให้

"อ่ะ ดื่มน้ำตาม เค้าโทรไปหาแม่มา บอกว่าตัวเองไม่สบาย แม่บอกให้เช็ดตัว เดี๋ยวเค้าเช็ดตัวให้ตัวเองน้า"

ผม มุดลงนอนตามเดิม ไม่อยากฟังสิ่งที่มันพูด หูอื้อ ตาลายไปหมด อยากจะนอน หนักหัว มันเดินกลับมาพร้อมกะละมังใบเล็กมีผ้าขนหนูผืนเล็กอีกสองผืน

"ถอด เสื้อหน่อยนะคะ"

มัน ไม่พูดปล่าวถลกผ้าห่มออกแล้วถอดเสื้อผมทันที ผมไม่ขัดขืน กลิ้งไปกลิ้งมาตามมัน แม้มันจะถอดกางเกงผมออกด้วยก็ตามผมก็ไม่มีเรี่ยวแรงที่จะขัดขวาง ปล่อยมันทำตามใจ มันเอาผ้าเช็ดตามหน้าตามตัว ผมรู้สึกขนลุกตั้งเป็นแผง

"หนาว เหรอคะ"

มัน ถามก่อนจะเอาผ้าแห้งอีกผืนเช็ดตาม

"มา เดี๋ยวเค้ากอด"

ผม กลายเป็นเด็กไปแล้ว มันว่าอะไรผมก็ยอมไปหมด มันกอดผมจูบตามหน้าตามหน้าผาก อยู่อย่างนั้นจนผมหลับไปอีก คราวนี้ไม่ฝันแล้ว หนาวกายแต่รู้สึกอบอุ่นเหลือเกิน

ผม รู้สึกตัวตื่น เพราะมีมือมาแตะตรงหน้าผาก ผมลืมตาขึ้นแม้จะมึนๆหัวอยู่แต่ก็รู้สึกเบาหัวกว่าตอนที่ตื่นมาครั้งแรก มันยังคงนอนกอดผมอยู่ไม่ได้หันไปมองแต่รู้ว่ามันยังกอดอยู่ มือที่แตะหน้าผากช่างอ่อนโยน แม่นั่นเอง

"เป็น ไงบ้างลูก ตัวไม่ร้อนแล้วนี่"

แม่ พูดเสียงเบา แต่เหมือนน้ำทิพย์ชะโลมใจ ผมน้ำตารื้นขึ้นมาที่หางตา

"พี่ ปริศนาโทรบอกแม่ ว่าเราไม่สบายน้องดูอยู่ แม่จึงรีบกลับมา เดี๋ยวแม่ไปทำข้าวต้มให้นะโย กินโจ๊กกระป๋องมันไม่ดี"

แม่ นั่งอยู่ข้างเตียง ลูบตามหน้าผมอยุ่อย่างนั้น รู้สึกเบาใจเหลือเกิน แม่กลับมาแล้ว ผมไม่ตายแล้ว ผมรู้สึกอุ่นใจ แต่เอ๊ะ ไอ้เอมันยังกอดผมอยู่นี่ ผมเริ่มวิตก หันไป มันยังนอนกอดผมจริงๆด้วย ท่าทางหลับสบาย ผมรีบยกมือมันออกจากตัว ก่อนที่จะหันไปมองแม่

"เดี๋ยว น้องตื่นนะลูก เราก็นอนอีกสักพักเถอะ เดี๋ยวแม่ขึ้นมาปลุก"

คราว นี้เสียงแม่เรียบเหลือเกิน สายตาแม่มองผมแบบตำหนิอย่างเห็นได้ชัด ผมใจแป้วทันที ซวยแล้ว ถึงแม้ว่าแม่จะพอรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแต่แม่ก็ยังไม่เห็น แต่คราวนี้แม่เห็นเองกับตา ผมนอนไม่ใส่เสื้อผ้าเลย ไอ้เอก็นอนไม่ใส่เสื้อ แม้จะมีผ้าห่มคลุมร่าง แต่แม่คงดูรู้ว่าผมเปลือย ผมใจเต้นแรง กระสับกระส่าย แม่คงผิดหวังในตัวผมมาก ทำยังไงดี ผมเริ่มมีสติ พิษไข้คงลดลงแล้ว ผมผลักร่างของมันออกจากตัวทันที มันงัวเงียแต่ก็ยังจะดิ้นมากอดผมไว้อีก ผมรีบพยุงตัวลุกจากเตียง ไปใส่เสื้อผ้า

"ไป ไหนคะ"

เสียง ที่น่ารำคาญงัวเงียถาม

"แม่ มาแล้ว แม่เห็นหมดแล้ว ทำไมเราถอดเสื้อผ้าพี่ ไอ้บ้า"

ผม ตีโพยตีพาย น้ำตาไหลออกมา เอาอีกแล้ว อ่อนแออีกแล้ว

"อ้าว ก็เค้าเช็ดตัวให้ตัวเองนิ ต้องถอดเสื้อผ้าสิ แม่ไม่ว่าหรอก แม่เค้ารู้"

"ไม่ ว่ากะผีน่ะสิ ทำอะไรหัดคิดซะบ้าง"

"อ้าว เค้าจะรู้มั้ยเนี่ย มาๆ ที่รักมานอนต่อเพิ่งหายไข้ เดี๋ยวไข้ขึ้นอีก"

ผม ขี้เกียจจะพูดกับมัน พยายามลากตัวเองลงไปข้างล่าง แม้จะรู้สึกมึนๆหัวอยู่แต่ก็ค่อยยังชั่ว ผมเห็นแม่กำลังต้มข้าวอยู่ในครัว

"ตาย แล้ว โย ลงมาทำไม กลับขึ้นไปนอน เดี่ยวไข้ขึ้นนะลูก"

ผม มองหน้าแม่สีหน้าผมคงยากที่จะอธิบาย หวั่นในใจบอกไม่ถูก สายตาที่ดูห่วงใยแต่ตำหนิไปในที ช่างดูอบอุ่นแต่เยือกเย็น

"ไป ลูก กลับขึ้นไปนอน เดี๋ยวเสร็จแม่ขึ้นไปหา"

แม่ เสียงแข็ง ผมก้มหน้าแล้วกลับขึ้นไปข้างบน เห็นมันยังนอนกลิ้งอยู่บนเตียงผมอย่างสบายใจ

"มา แล้วเหรอคะ มาๆ มานอน"

ผม กัดปากตัวเอง ถ้ามีแรงคงวิ่งเข้าไปกระโดดเหยียบมันแล้ว รู้สึกรังเกียจมันขึ้นมาทันที

"นอน พอรึยัง ลุกจากเตียงได้แล้ว อยากจะนอนคนเดียว"

ผม เสียงแข็งใส่มัน

"โห พอหายไข้ เอาใหญ่เลยแฮะ แฟนกรู"

"ใคร แฟนแก ไอ้บ้าลุกเดี๋ยวนี้"

"เค้า ยังเจ็บแผลอยู่เลยอ่า ขอนอนแป๊บได้มั้ยคะ"

เออ นั่นสิ แม่เห็นหลังมันหรือยังไม่รู้ ตายล่ะสิ ซวยสองเด้งถ้าแม่เห็น ผมเครียดหนักกว่าเดิม ผมเดินไปนั่งที่เตียงเริ่มคิดหนัก มันเข้ามากอดที่เอวทันที

"เอีะ อย่ามาวุ่นวายได้ไหม รำคาญ"

"โห สมใจอยากแล้วไล่ผัวยังกะหมูกะหมานะคะ"

ผม เอามือตีปากมัน แต่ก็รั้งน้ำหนักเอาไว้ ความจริงอยากจะกระหน่ำลงไปให้เต็มแรง แต่ก็อดใจไว้

"อ่า ตีเค้าด้วย ใจร้าย"

มัน พูดแล้วยิ้มอย่างพอใจ ไม่เข้าใจมันเลย นี่มันเป็นอะไรของมัน

"ไหน เอาหลังมาดูซิ"

ผม เริ่มหนักใจ มันรีบนอนคว่ำเอาหน้ามุดเข้านอนหนุนตักผมทันที ตอนแรกผมดันหัวมันออก แต่มันก็ไม่ยอม ผมเห็นแผลมันแล้วก็ต้องตกใจ คราบเลือดที่ซึมผ้าก็อตออกมาเป็นจุดๆ ผมค่อยๆดึงผ้าก้อตออกจากแผล ตายจริง แผลมันบวมเปล่ง คราบเลือดกรังติดแผล แม้จะค่อนข้างแห้งแล้วแต่แผลก็ใหญ่บวมน่ากลัว นี่ผมทำไปได้ถึงขนาดนี้เลยหรือ ผมเอานิ้วแตะแผลมันเบาๆ

"เจ็บ ไหม"

"อืม เจ็บนิดเดียว"

"พี่ ขอโทษนะ"

ผม พุดเสียงเครือ เพราะรู้สึกผิดเหลือเกิน มันทำกับผมเกินไปก็จริงแต่ผมทำกับมันก็ไม่ใช่น้อย แต่มันไม่เคยปริปากบ่นให้ฟังเลยว่าเจ็บแค่ไหน แผลขนาดนี้ถ้าเป็นผมคงนอนซมไข้อย่างที่เป็นอยู่แน่ๆ น้ำตารื้นขึ้นมาอีกรอบ ทำไมเรื่องวุ่นวายมันถึงเกิดขึ้นไม่จบไม่สิ้น เสียใจนะกับสิ่งที่เกิดขึ้น มันอะไรกันนักหนา น้ำตาผมหยดลงบนหลังของมัน

"ตัว เอง ร้องไห้เหรอคะ เห็นม้า ตีเค้าเองก็สงสารเอง"

มัน ย้อน

"เดี๋ยว ใส่ยาให้อีก ไปอาบน้ำก่อน"

ผม ปาดน้ำตาออกจากแก้ม ผลักให้มันลุกขึ้น มันว่าง่าย ยอมลุกขึ้นไปหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเดินออกไปจากห้อง ผมเองที่นั่งคิดหนัก จะทำยังไงดีเรื่องแม่หนักที่สุด ดูจากสายตาของแม่แล้ว แม่ตำหนิผมอย่างเห็นได้ชัดแม้แม่จะไม่พูด ผมล้มตัวลงนอนคิดไปหลายตลบ จนแม่ขึ้นมาพร้อมด้วยข้าวต้มไก่ฉีก กลิ่นหอมฉุย แม่มองหน้าผมแล้ววางลงบนเก้าอี้ตัวเดิม

"ดี ขึ้นไหมลูก"

แม่ จับหน้าผาก ผมได้แต่พยักหน้า รอฟังว่าแม่จะพูดว่าอะไร แม่มองผมยากที่จะเดา

"หลัง น้องไปโดนอะไร โย"

ผม อึ้ง พูดไม่ออก แม่เห็นแล้วสินะ ผมหลุบตาลงไม่ยอมสบตากับน้อง เสียงของแม่เรียบแต่ต้องการคำตอบไม่ใช่ถามแบบเลื่อนลอย

"เอ่อ"

ผม ไม่รู้จะบอกว่าอะไรดี ได้แต่เอ่อ แต่พูดไม่ออก

"โย ทำอะไรน้อง เหรอลูก"

แม่ เปลี่ยนเสียงเรียบ นุ่มลงกว่าเดิม

"มี เรื่องกันนิดหน่อยครับ"

ผม ยอมเปิดปาก เพราะคิดว่ายังไงก็ปิดแม่ไม่ได้แน่นอน

"ถึง กับลงไม้ลงมือกันขนาดนี้เลยหรือ"

คราว นี้แม่จ้องผมเขม็ง

"โย แม่บอกแล้วใช่ไหม มีอะไรก็ค่อยๆบอกค่อยๆสอนน้อง มันดื้อเป็นเรื่องธรรมดาของเด็กผู้ชาย แต่เราจำเป็นต้องทำกับน้องมันจนเลือดตกยางออกเลยเหรอลูก โยโตแล้วนะ แม่ไว้ใจ พี่ปริศนาเองก็ไว้ใจให้โยช่วยดูน้องมัน"

แม่ ยังพูดไม่จบ แต่ผมน้ำตาร่วงลงอาบแก้ม ปวดร้าวใจที่สุด ใครพูดก็ไม่เจ็บเท่าแม่พูด ผมเสียใจ สะอื้นไห้ออกมาอย่างสุดทน แม่เองก็คงตกใจเพราะน้อยครั้งที่ผมจะแสดงความอ่อนแอให้แม่เห็น

"เอา เถอะลูก แม่รู้ว่าเราเองก็คงเสียใจ ไม่ได้ตั้งใจให้เรื่องมันเป็นแบบนี้ แม่เลี้ยงของแม่มา แม่รู้ดีว่าเราเป็นยังไง"

แม่ เสียงเครือ ผมมองหน้าแม่ เห็นน้ำตาแม่ไหลออกมาเหมือนกัน นี่ผมทำให้แม่ร้องไห้ ผมยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิม ยิ่งแม่พูดแบบนี้ ยิ่งเหมือนสาดน้ำเกลือใส่แผลสด ผมปวดแสบปวดร้อนไปทั้งใจ

"อาบ น้ำเสร็จแล้ว ทายาให้เค้าด้วย"

เสียง ของไอ้ตัวดี แจ่มใส แต่ก็ชะงักลงเพราะเห็นผมร้องไห้ และมีแม่อยู่ด้วย

"ไหน เอ มาแม่ดูหน่อยซิ หลังเป็นไงบ้าง"

แม่ รีบปาดน้ำตาแล้วหันไปทางเอ ยิ้มให้มันอย่างอ่อนโยน

"เอ่อ ไม่เป็นไรมากหรอกครับ แม่อร ผมซนไปหน่อย เล่นบาสกับเพื่อนแรงเลยล้มหลังไถพื้นเลย"

มัน เกาหัวแล้วรีบเดินไปใส่เสื้อ มันหลอกแม่ แต่คงไม่รู้ว่าแม่ผมไม่ได้โง่ ความจริงมันแบกเป้มาด้วยใบใหญ่แต่มันโกหกผมว่าไม่ได้เอาเสื้อผ้ามา

"เดี๋ยว แม่ทายาให้ ไหนหันหลังมาดูหน่อยซิ"

แม่ ยังไม่ยอม ลุกออกจากเตียงเดินไปหามันทันที มันหันมามองผมเลิ่กลั่ก แต่ผมก็ได้แต่ก้มหน้า มันยอมให้แม่ดูหลังแต่โดยดี

"ตาย แล้ว เล่นอะไรกันแรงขนาดนี้ แผลใหญ่อักเสบ มาๆเดี๋ยวแม่ใส่ยาให้ เจ็บไหมลูก นี่ถ้าพี่ปริสนารู้แม่แย่แน่ๆ"

แม่ อุทานแล้วหันมามองผม ยิ่งตอกย้ำให้ผมรู้สึกผิดมากขึ้นกว่าเดิม แล้วที่มันทำผมล่ะแม่ ถ้าแม่รู้แม่จะพูดอย่างนี้อยู่ไหม ผมรู้สึกน้อยใจขึ้นมา แต่จะว่าอย่างนั้นก็ไม่ถูก แม่รู้แล้วว่ามีอะไรเกินเลยกัน โอ๊ย ผมจะบ้าตาย เจ็บปวดทรมานในใจ ไข้ก็พอทุเลาแต่ไข้ใจนี่ผมคงป่วยไปอีกนาน

[jadezii]

เอก็ทำกับโยไว้เจ็บเหมือนกันน่ะแหละ

 

[aorta999]

ถ้าใจเย็นๆก้ไม่มีปัญหาหรอกนะโย


55555

[•ผั๑`|nกุ้va’ด•]

*0* โอ้ววว~~~~~~~~~~~~ โยของเราน่าสงสารที่สุด. . .   แต่สงสารเอมากกว่า เพราะเท่าที่ผ่านมา เหมือนโยเอาตัวโยเป็นหลักเสียมากกว่า ทุกอย่างก็เลยเป็นแบบนี้ หลายๆเรื่องเกิดเพราะอารมณ์   

เอ. . .สิ ทำด้วยใจเสียมากกว่า แต่ว่า เพราะน้องยังเด็ก อารมณ์เลยควบคุมได้ยาก
 
แต่ก็เข้าใจนะ อะไรที่เค้าไว้ใจ แล้วมาทำพังเองกับมือมันก็รู้สึกแย่ทั้งนั้น แต่ก็ไม่น่าจะทำร้ายกันแบบนี้ 
 
พึ่งจะได้เข้ามาอ่านจ้า~~~  อยากบอกว่าประทับใจมาก เขียนดีมากๆด้วย  >,,,,<  มอบดอกไม้ช่อโตเป็นกำลังให้งานเขียนต่อไปนะคะ 

[Vesi]

น่าคิดเหมือนกัน
ว่าถ้าคุณแม่รู้ว่าไอ่น้องเอข่มขืนลูกตัวเองจะยังโทษโยอยู่มั้ย

ไรต์เตอร์สู้ๆ นะ

[naiin]

ชีวิตมันแย่ขนาดนี้แล้วหรืองัย ดูเหมือนปิดประตูรับชะตากรรมยังงัยยังงั้น 

[pattybluet]

คุณแม่ใจเย็นมากๆ งานนี้จะมีเคลียร์รึป่าว หึหึ

เป็นกำลังใจให้นะคะ ไรท์เตอร์สู้ๆ

[eiky]

                              ตอนต่อ ค้าบบ




                                   ตอน ยี่สิบสาม



แม่พาไอ้เอลงไปกินข้าว ผมนอนนิ่งมองเพดาน ตอนนี้เองที่จิตใจผมไม่เป็นปกติสุขแล้ว คิดไปทุกทาง แม่คงเสียใจมากที่เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำอีก แม่ไม่เคยเสียใจที่ผมเป็นเกย์ ไม่เคยว่า จะคบกับใครก็ไม่เคยว่า พาพี่ตั้มกลับมาบ้านแม่ก็ทำตัวเป็นแม่ที่ดี กลับทำให้พี่ตั้มรู้สึกไม่ประหม่าอีกต่างหาก แม่คอยให้กำลังใจแม้ผมจะโดนพี่ตั้มทิ้ง แต่แม่ก็คงไม่คาดหวังให้ผมมีอะไรเกินเลยกับ ลูกชายของเพื่อนที่ฝากฝังเอาไว้เป็นอย่างดี แม่คงทุกข์ใจมาก มากกว่าผมหลายเท่านัก ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีครั้งใดที่ผมทำให้แม่เป็นทุกข์ใจ แม่ไม่เคยมองผมด้วยสายตาที่มองเมื่อครู่เลย ผมเหมือนโดนไฟเผาร่าง ลนใจร้อนรนเหลือเกิน จะข่มตาให้หลับแต่ยิ่งพยายามผมยิ่งตื่น น้ำตาไหลซึมออกมาตลอดจนแสบตา สิ่งที่เกิดขึ้นเพราะอารมรณ์ชั่ววูบหรืออะไรก็ตามแต่ วันนี้ตอนนี้มันทำให้ผมเสียใจ อีกคนคือแม่ที่ทรมานใจไปไม่น้อยกว่าผมแน่นอน ใจผมกระสับกระส่าย ล่องลอยไปแสนไกล ถ้าพ่ออยู่ด้วยพ่อเองก็คงเสียใจมากเช่นกัน ผมทำอะไรลงไป ผมกำลังทำอะไรอยู่ ผมสะอื้นจนเจ็บหน้าอก ผมกลายเป็นลูกไม่ดีไปแล้ว ผมทำให้คนที่ผมรักที่สุดในชีวิตเสียใจ ยิ่งคิดยิ่งปวดร้าวใจ ยิ่งดั้นด้นคิดหาทางออกยิ่งมืดมนจนหนทาง


เสียงไอ้เอเปิดประตูเข้ามาในห้อง ผมลุกขึ้นนั่งครึ่งตัวทันที จ้องไปที่มันอย่างเกลียดชัง นี่ถ้าผมไม่ได้สอนหนังสือมัน เรื่องแบบนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น นี่ถ้าผมเข้มแข็งมากกว่านี้ วันนี้เรื่องก็คงไม่เป็นแบบนี้ ผมคิดโทษตัวเอง

"อิ่มจัง เค้าง่วงแระ ตัวเองยังไม่นอนเหรอคะ"

มันพูดอย่างอารมณ์ดี เดินเข้ามาที่ผมแล้วคลานขึ้นเตียงทันที

"เรานอนข้างล่างนะ"

ผมพูดเสียงแข็ง

"ไม่เอา จะนอนกอดแฟน"

"แม่รู้แล้วนะเอ พี่ไม่อยากให้มันทำร้ายผู้ใหญ่เพียงเพราะเราสองคนไม่ทันคิด"

ผมยังจ้องมันอยู่ เสียงสั่นเครือเพราะผมยังสะอื้นอยู่

"อืม เค้าคุยกับแม่อรแล้ว"

"อะไรนะ คุยกับแม่ว่ายังไง"

ผมร้องเสียงหลง ไม่เชื่อในสิ่งที่ตัวเองได้ยิน มันทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ แต่กลับมุดตัวเข้ามาในผ้าห่ม

"ก็บอกว่า เค้าชอบตัวเอง เราจะคบกัน ก็เท่านั้นเอง ไม่มีอะไรมาก"

มันพูดเสียงเรียบเหมือนเป็นเรื่องปกติธรรมดา

"ไอ้บ้า ทำไมแกพูดแบบนั้น"

ผมตะคอก ความเป็นเด็กของมันพูดอะไรอาจไม่ทันคิด แต่มันคงจะไม่รู้ว่าผู้ใหญ่เขาไม่ได้คิดอะไรง่ายๆ อย่างที่มันคิด

"โห ที่รักคะ แม่ไม่เห็นว่าอะไร ตัวเองไม่ต้องคิดมากหรอกน่า ร้องไห้จนตาบวมแระ มาๆ มานอนกอดกัน"

"ฉันเกลียดแก ไอ้เอ แกทำให้ทุกอย่างดูแย่ลงไปหมด ฉันเกลียดแก"

ผมผลักหน้ามันร้องไห้ อย่างอดสู ไม่รู้จะเอาแรงกำลังที่ไหนไปต่อสู้

"ค้าบ ที่รัก รู้ว่าเกลียด แต่ทำไงได้ ก็เค้าชอบตัวเองนิ ไม่ได้หยุดชอบง่ายๆด้วยนะ"

มันยังคงทำเสียงล้อเลียน ทุกอย่างในชีวิตมันไม่เคยมีอะไรจริงจังเลยหรือ ผมพยายามสะกดน้ำตาให้มันหยุดไหลสักที จะได้คุยกับมันให้รู้เรื่อง

"เรามาคุยกันให้รู้เรื่องดีกว่า เอ"

ผมมองหน้ามันอย่างจริงจัง ไหนๆมันก็มาถึงขั้นนี้แล้วจะผลักมันออกจากชีวิตมันก็คงไม่ใช่ง่าย

"คุยอะไรคะ เค้าง่วงแล้วนะ"

"นี่ ฉันไม่ได้พูดเล่นนะ"

"อ่ะ ค้าบ โหดุตลอดเลยนะ ตัวเล็ก"

ไอ้นี่มันกวนประสาทได้ตลอดเวลา ผมพยายามสูดลมหายใจเข้าปอดให้ลึกที่สุด พยายามระงับอารมณ์ให้นิ่ง เพราะไม่เคยคุยกับมันเป็นจริงเป็นจังได้สักที

"พี่ว่าเรื่องระหว่างเรา"

"หยุดเลย เค้าบอกแล้วนี่ว่าคุยกับแม่อรแล้ว แม่อรโอเค แล้วตัวเองจะหนักใจเรื่องอะไรล่ะ"

มันสวนกลับทันที ผมได้แต่อ้าปากค้าง

"แม่ บอกว่าอะไร"

"ก็บอกว่าลองคบกันได้ แต่ให้เค้าตั้งใจเรียน สอบเข้าวิศวะฯให้ได้ แค่นั้นเอง แม่อรน่ารักที่สุดในโลก"

ผมถอนหายใจ ไม่ได้โล่งใจแต่อ่อนใจกับความไร้เดียงสาของมัน

"แล้วคิดว่าแม่พี่ มีความสุขเหรอ ที่บอกเราไปแบบนั้น คิดบ้างไหมว่าผู้ใหญ่เขาคิดกันยังไง"

ผมขึ้นเสียงอีก

"ทำไมจะไม่รู้ ผมไม่ใช่เด้กเมื่อวานซืนนะ ผู้ใหญ่เขาต้องทุกข์ใจสิที่มีลูกเป็นเกย์ แม้หน้าตาจะยิ้มบอกว่ารับได้ แต่ในใจไม่มีใครรับได้หรอก แต่อย่างน้อย คนรักกันก็ดีกว่าเกลียดกัน ผมรักพี่"

มันหยุดเหมือนพูดอะไรผิด ผมมองหน้ามันไม่ลดสายตา

"เอ่อ ผมชอบพี่ มันไม่มีอะไรเสียหาย ผมบอกกับแม่อรแล้วว่า เราจะประคับประครองกันไปให้ไกล จะดูแลซึ่งกันและกัน เค้าจะตั้งใจเรียน ไม่ออกนอกลู่นอกทาง ตัวเองไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องแม่หรอก เค้ารู้ว่าท่านเสียใจ แต่มันมาถึงขั้นนี้แล้ว เค้าว่าถ้าเราทำตัวให้ดี ไม่ประเจิดประเจ้อ ท่านก็น่าจะยอมรับได้ แต่แม่อรบอกว่าอย่าเพิ่งให้บอกแม่เค้า รายนั้นคงทำใจรับยาก ตัวเองนอนเถอะ เดี๋ยวไข้ขึ้น ขี้แยนะเราอ่ะ"

มันยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาออกจากแก้มผม ซึ่งนั่งอ้าปากค้าง พุดอะไรไม่ออก ไม่เคยคิดเลยว่าเด็กที่มองอะไรเป็นเล่นแบบมันไปทุกเรื่อง จะคิดแบบนี้ ความจริงผมตั้งใจไว้สองอย่าง คือพูดให้แตกหักกันไปเลย แต่ถ้าทำแบบนั้น แม่ผมคงเสียใจมากอีกเช่นกัน เพราะท่าทางมันคงเอาเรื่องอยู่เหมือนกันถ้าเสียใจ อีกทางที่เตรียมไว้คือ ปล่อยให้เลยตามเลย ถึงแม้ว่าผมจะไม่ได้ชอบมัน ไม่ได้ตั้งใจจะให้เรื่องออกมาในรูปแบบนี้ แต่ยิ่งขัดยิ่งฝืนเหมือนทุกอย่างจะยิ่งแย่ไปเสียหมด แต่ก็จะบอกให้มันอยู่ในกรอบ ทำเหมือนแต่ก่อนไม่ได้อีกต่อไปแล้ว

"แล้วคิดว่าเธอจะทำได้เหรอ"

ผมถามขึ้น มันมองผมแล้วยิ้ม

"คงห้ามใจยากอ่ะนะที่จะไม่ได้แตะตัวเองน่ะ แต่เค้าจะพยายาม จะอดใจมากอดในห้อง เฮ้อ ลำบากเหมือนกันเนอะ"

"ลำบากก็หยุดสิ จะได้เป็นปกติ"

"หึ หึ"

มันไม่ตอบแต่หัวเราะ

"ให้หยุดตอนนี้นะเหรอ ไม่มีทาง คนมันไปไกลขนาดนี้แล้ว กู่ไม่กลับหรอก"

ผมไม่รู้จะพูดอะไรกับมันอีก ตั้งใจไว้ว่าจะคุยกันให้มันจริงจัง แต่ก็คว้าน้ำเหลว เวลาผมจะเอาเรื่องมันไม่เคยจบเรื่งแบบที่ผมต้องการสักที มันมักจะเฉเข้าทางที่มันต้องการ มันคว้าเอวผมไปกอด แล้วดึงให้นอนลง ผมพยายามขืนตัวไว้

"ไปนอนข้างล่าง อยากนอนคนเดียว เสื่ออยู่ในตู้ไปเอามาปูเอง"

"ใจร้าย จะนอนกับแฟนอ่ะ"

"ไอ้นี่ เดี๋ยวก็ติดไข้"

"โอ๊ย ตัวเอง เค้าเจ็บหลังอ่า เป่าให้หน่อยดิ นะนะ"

มันเปลี่ยนเรื่องแล้วนอนคว่ำเปิดเสื้อขึ้นได้ครึ่งหลัง ผมได้แต่ถอนหายใจ จะทำยังไงกับมันดี ตกลงนี่ผมต้องทนอยู่ในสภาพแบบนี้ใช่ไหม ต้องคุยกับแม่ เผื่อมันจะโกหก มันมาขนาดนี้แล้ว ต้องคุยกับแม่ให้รู้เรื่อง ผมบอกตัวเองในใจ

"ดูให้เค้าหน่อย เจ็บจังเลย"

"ทายาแล้วนี่ จะเจ็บอะไรล่ะ"

"เป่าให้หน่อยดิ นะนะ"

มันอ้อน เอี้ยวตัวเอาหน้ามาถูตักผม

"ไม่เอาจะนอน เวียนหัว เถิบไป"

ผมเองก็แปลก ปากบอกเกลียดมันๆ แต่ก็ยอมทุกกระบวนความ บอกให้มันนอนข้างล่าง มันไม่ยอม ผมเองที่ยอม ไม่เข้าใจตัวเอง พอผมนอนลงมันก็เข้ามากอดทันที

"โอ๊ย ไม่ต้องวุ่นวายสักวันได้ไหม คนยิ่งไม่สบายอยู่"

"ก็คิดถึงนี่นา กอดหน่อย เดี๋ยวเค้านอนไม่หลับ"

"อย่ามา แต่ก่อนก็นอนคนเดียว แล้วจะมาคิดทงคิดถึงอะไร เถิบไปฉันนอนไม่หลับ"

"อิอิ ชอบไม่ใช่เหรอเวลาเขากอด เห็นเบียดตัวเข้าหาตลอด"

"ไอ้บ้า ใครเบียดตัวเข้าหา ถอยไป"

"ตัวไม่ร้อนแล้วนี่ มีความสุขจังเลย เวลาอยู่กับตัวเองน่ะ ไม่อยากไปไหนเลย อยากอยู่อย่างนี้ตลอดไป"

ผมขี้เกียจพูดกับมัน อยากกอดก็กอด ผมยังคงเศร้าใจอยู่ แม้ปากจะพูดกับมันแต่ในใจผมก็ยังครุ่นคิด หัวอกแม่คงคิดไปไม่น้อยกว่าผม แค่นี้ผมยังทุกข์ใจ แล้วแม่ผมล่ะป่านนี้ไม่นอนทุกข์ใจยิ่งกว่าผมหรือ ผมคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ส่วนมันก็ยังคงคลอเคลียผมอยู่อย่างนั้นไม่มีทีท่าว่าจะหลับง่ายๆ จนผมเองที่หลับไปก่อนมัน

[jadezii]

โห่ , โยคิดมากไปมั้ยเนี่ย 
ลองคบกับเอดูจะเป็นไรไปน้า

สู้ๆ ค่ะไรท์เตอร์

[tokyodeef]

 ขอบคุณน้า

[naiin]

คิดมากไปก็เท่านั้น  ตัวจมปลักไปแค่เอวแล้ว ไม่ถอนตัวแต่แรกมันถลำลึกเกินถอยแล้วมั้ง

[Vesi]

คิดมากไปอ่ะ
ปวดหมองเปล่าๆ เอาเวลามากินเด็กดีก่าเนอะ