อ้าย~~ ตะบี้ตะบันอ่านมาวันครึ่ง~~
น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เป็นเรื่องแรกที่อ่านแล้วไม่เคลียดเลย เพราะคนแต่งบอกแต่แรกว่าเน้นฮา และจบแฮปปี้แน่นอน
ฉานกับเมฆเป็นคู่ตัวอย่างจริงๆ แบบว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉานก็ยังเป็นของเมฆ เมฆก็ยังเป็นของฉาน เราสองเป็นของกันและกัน~~ อ้าย~~ อิเจ๊เวิ่นเว้ออะไรออกปายยยยยยยยยยยยยยยยยยย

ประทับใจมากมายค่ะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นฉานกับเมฆก็จะดูแลกันและกัน จะปกป้องกันและกัน และแม้แต่ความตายก็พรากทั้งคู่จากกันไม่ได้ เพราะอีกฝ่ายคงชิงตายตามไปแน่ๆ อ่า~~ อิเจ๊ซาบซึ้งใจกับสองคนนี้จริงๆ ขณะที่เมฆยอมทุกอย่างแม้เอาตัวเข้าแรก(ความจริงคือเอาน้ำลายเข้าแรก-เทศนาเด็กขาดความอบอุ่น)เพื่อปกป้องคนสำคัญ ฉานก็ทำได้ทุกอย่างแม้แต่แลกชีวิตเพื่อรักษาเมฆเอาไว้ แม้การกระทำหลายอย่างทั้งของเมฆและฉานอาจจะงี่เง่า แต่เป็นความงี่เง่าที่กระแทกใจอิเจ๊อย่างแรง!! น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
คู่ไม้กับตี่ตี๋ก็เหมือนกัน คู่โลลิค่อนเนี่ยให้คำจำกัดความ รัก...ไม่ต้องการเวลาจริงๆ ขณะที่ฉานกับเมฆค่อยๆบ่มเพาะมันขึ้นมาแบบเป็นธรรมชาติ เหมือนกับผสมสีเดียวกันจนปริมาตรล้นจาน แต่ไม้กับปลื้มเป็นประเภทจุดปุ๊บติดปั๊บ เหมือนไฟกับน้ำมันก๊าซ มันมาแบบงงๆ แล้วก็ติดแบบงงๆ แต่ทั้งสองคู่ก็น่าร๊าก~~ ไม่แพ้กัน ถึงส่วนตัวจะชอบฉาน-เมฆมากกว่า แต่ความน่ารักของหนูตี่ตี๊ก็ทำอิเจ๊อมยิ้มทู๊กที~~
นอกจากนี้ก็ชอบบรรดาพลพรรคผองเพื่อนทั้งหลาย ฮิฮิ เวลาเจ้าพวกนี้มันรวมกัน มันล้นๆ จนฮากร๊าก~~ มีความสุขจัง
บรรดาพ่อแม่ก็วิเศษที่สุด!!
มีอย่างเดียวที่อิเจ๊ขัดใจ.....
มันสั้นไปมั้ยค่ะ!!! โฮ~~~ ยังอยากรู้เรื่องราวของฉานกับเมฆมากกว่านี้
อยากสโตรกเกอร์ในมหาลัย
อยากติดกล้องไว้ในหอ
อยากแอบตอดรออยู่ใต้เตียง(ที่บ้าน)
อยากตามสองหนุ่มไปเรื่อยๆ
ไม่อยากให้มีวันจบ วันจากเลย

แต่ยังไงงานเลี้ยงก็ต้องมีคำลา...กระซิก~~
ได้แต่อ้าปากขอบคุณไรเตอร์ สำหรับเรื่องดีๆ
แล้วก็ :กอด1:คนโพสแน่นๆอีกหนึ่งทีเป็นกำลังใจ

อาริงาโตะ โกไซมัส!!