บุพเพวายร้าย
60.50%
“ พี่ครับ ผมเจ็บ!”
“ แล้วไง” พี่วุฒิพูด ทั้งผมและพี่วุฒิหยุดนิ่ง สายตาประสานกันเงียบงั้น แต่หัวใจผมกลับเต้นระรัวเร็วขึ้น
+
บุพเพวายร้าย
60.50%
“ ..........พี่ครับ” ผมพูดเสียงแผ่วเบาก่อน
ทว่าพี่วุฒิกลับตอบผมด้วยการพยายามจะรื้อเสื้อเสื้อที่ผมใส่จนมันฉีกขาด
“ พี่ครับ! อย่าครับพี่!!??” ผมร้องบอกปกป้องเสื้อที่ขาดวิ่นของตัวเอง กับน้ำตาไหลเป็นสาย
“ ..................” พี่วุฒิยังไม่พูดจา
“ พี่ครับ!!” ผมบอกเรียกสติพี่วุฒิให้กลับมา
“ อุ๊บ!” มือพี่วุฒิปิดปากผม ผมจับมือพี่วุฒิจะดึงออกแต่ไม่สำเร็จ ทั้งพี่วุฒิยังกระชากมือผมรุนแรงจนผมเจ็บไปหมดทั้งแขน
ผมกลัวมากครับ กลัวจนใจสั่น
“ พี่ครับ อย่า!” ผมบอก กระชากแขนตัวเองกลับมาแต่ไม่หลุดจากมือพี่วุฒิ
“ พี่ครับ!!” ถึงมือผมจะไม่หลุดจากมือพี่วุฒิแต่ผมใช้มันผลักพี่วุฒิออกไป
“ จุม!” เสียงตะคอกผมชะงักทันที
“ .............................” ริมฝีปากผมไม่สามารถพูดคำไหนออกมาได้ แต่ร่างกายเย็นยะเยือก มือที่ผลักพี่วุฒิถูกชักกลับมาแนบอก
อย่าทำผม! เสียงในใจ เสียงจากที่ห่างไกลที่ดังแว่วเข้ามาหัว
“ จุม.....พี่........... พี่......” พี่วุฒิเหมือนติดอ่างไม่พูดออกมาสักที
“ ...................” ผมฟัง...ฟังว่าสิ่งที่พูดคืออะไร ผมระแวงว่าคำพูดนั้นอาจจะทำให้ผมเจ็บได้
เจ็บทั้งกายและใจ
“ ทำกับพี่ได้ยังไง” เสียงพี่เขาเบาจนผมต้องตั้งใจฟังถึงจะได้ยิน
“ พี่ครับ ผมขอโทษ”
“ ทำได้ยังไง!!”เสียงเปลี่ยนเป็นตะคอกเกรี้ยวกราด ผมหายใจวาบ
“ พี่ให้จุม ทุกอย่าง.......แม้แต่ตัวพี่ หัวใจพี่ แต่สิ่งที่จุม คือหลอกพี่
หักหลังพี่!” “ ขอโทษ”
“ ไม่อยากฟังคำขอโทษ!” มือจับไหล่ผมและเขย่าแรงๆจนผมเวียนหัว เหมือนจะอาเจียนไม่แน่ใจว่าเป็นสาเหตุอื่นอีกไหม
“ พะ พี่ ครั ….บ”
“ หรือจุมแค้นพี่ อยากให้พี่ทรมานที่พี่เคยทำต่างๆนานากับจุม”“ พี่ครับไม่ใช่” ผมบอกส่ายหัวไปด้วย แต่ตัวกลับสั่น
“ ไม่ใช่แล้วมันอะไร! ห๊ะ!” สะดุ้งอีกครั้ง
“ ผมไม่รู้ไม่รู้อะไรทั้งนั้น!” ผมพูดแล้วผลักพี่วุฒิเต็มแรง ด้วยความที่พี่เขาไม่เอะใจว่า ผมจะผลักพี่วุฒิออกไปตอนนี้ ผมวิ่งลงจากเตียง เปิดประตู!
“ จุม!” เสียงพี่วุฒิตะโกนตามหลังผม ผมยิ่งวิ่งลงบันไดให้เร็วเท่าที่ร่างกายจะพาไป
“ จุม พี่บอกให้หยุด!” ผมไม่หยุด ผมอยู่ไม่ได้แล้ว
ผมทนอยู่กับความหวาดกลัว บ้าๆไม่ได้แล้ว
ผมควรจะไป
“ จุม!” เสียงพี่วุฒิใกล้มาเข้าแทบจะทันที หมับ!? แขนผมถูกจับตอนที่ลงบันไดขั้นสุดท้าย
“ วิ่งหนีพี่ทำไม!”“ ฮือๆ”
“ อย่าบีบน้ำตา เพราะมันไม่มีประโยชน์แล้ว”
“ อือๆ ปล่อยผม”
“ คิดว่า ทำพี่เจ็บขนาดนี้แล้วพี่จะให้จุมหนีพี่ไปหรือไง
ห๊ะ!” ผมสะดุ้งถอยหนี
“ หลอกพี่รู้ไหม จะเกิดอะไร
ขึ้น!”
“ ขอโทษครับ”
“ บอกแล้วไงว่าไม่ยกโทษให้
มานี่!” พี่วุฒิกระชากแขนผม
“ ไม่ครับ” ผมดึงแขนตัวเองกลับ
“ หาเรื่องไม่หยุดหย่อน!” คราวนี้พี่วุฒิกระชากแขนผมจนตัวผมถลาล้มไปด้านหลัง พี่วุฒิเข้ามารับแล้วอุ้มผมทันทีทันใด
“ ปล่อยผม!?”“ เรื่อง!”“ พี่.!.ผมไม่ได้มีอะไรกับพี่แบงค์เลยนะครับ”
“ ...............”
“ ไม่มี..เลยครับ ฮือๆ”
“คิดว่าพี่จะเชื่อคนที่หลอกพี่อย่างเหรอ พี่ไม่ใช่โง่ อย่าบีบน้ำตา ปั้นหน้าซื่อมาหลอกพี่อีก
พี่โง่มามากพอแล้ว!”“ พี่ครับ จริงๆนะครับ”
“ แล้วมันอะไร!”“ ...............................” ผมไม่กล้าตอบหรอกครับ ว่าพี่แบงค์ของจูบผม เพราะพี่แบงค์เป็นเพื่อนกับพี่วุฒิ ผมจะทำให้เพื่อนเขาผิดใจกันอีกไมได้แล้ว
อย่าให้เป็นเพราะผม
“ ตอบไม่ได้ เพราะจุมมันไม่เคยพอ!”“ ผมรักพี่ อยากให้พี่เชื่อใจผม”
“ จูบกับผู้ชายคนอื่นแล้วยังจะให้พี่เชื่อ
พี่มันควายหรือไง!!”
“ผมไม่ได้นอกใจพี่ ไม่เคยคิด” ตลอดเวลาที่พูด พี่วุฒิก็อุ้มผมกลับเข้ามาในห้องแล้ว
“ แต่เสือกทำ!” “ แล้วพี่จะผมทำยังไง ผมไม่รู้ ผมแค่คิดว่าผมทำดีที่สุดแล้ว ผมอยากให้ทุกคนอยู่ด้วยกันเหมือนเดิม....”
“ ก็อยู่เหมือนเหมือนเดิมไง ...” พี่วุฒิบอกจ้องหน้าผม แววตานิ่งงัน
“.................”
โครม!!?
“ อะโอ๊ย!” พี่วุฒิปล่อยตัวผมเมื่อเดินเข้ามาในห้องแล้ว
ก้นผมกระแทก(พื้น)ไม้ดังแรงกว่าที่คิด ความเจ็บปวดลามไปทั่วร่างอย่างรวดเร็ว ผมเจ็บจนกัดปากบรรเทาทั้งที่มันไม่ได้ช่วย
“ พี่ลืมไป จุมบอกให้พี่ปล่อย” ผมเงยหน้ามองพี่วุฒิที่ยืนอยู่
“ พะพี่...” เจ็บจนลืมแม้กระทั่งสะอื้นให้น้ำตาที่อาบแก้ม
“ จำได้หรือเปล่าว่าเมื่อก่อนเรา 2 คน อยู่กันยังไง?” พี่วุฒิก้มลง เอามือมาจับหน้าผม ก่อนที่จะเลือนลงมาที่คอ
“ นี่อะไร!?” พี่เขาจับแหวน 2 วงที่ห้อยเป็นจี้อยู่ก่อนที่จะกระชากมันจนขาด!?
“ ไร้สาระ” ยิ้มเหยียดๆและขว้างทั้งแหวนสร้อยใส่ผนังห้อง
“ ..........................” ผมตกใจแต่ไม่พูดไม่ออก หันไปมองสร้อยสีเงินและแหวนที่กองอยู่บนพื้น แล้วหน้าก็โดนจับมือให้หันกลับไป
“ ................. ... พี่ครับ”“ พี่อยากจะทวนความทรงจำให้จุมว่าเมื่อก่อนเราอยู่กันยังไง เพื่อว่าอะไรมันจะดีขึ้น” พูดแล้วดวงสายตาสีแดงพี่วุฒิก็วาวโรจน์ขึ้น และแม้แต่หัวใจผมก็เย็นเฉียบ
“ อย่าครับ!?” ผมร้องเมื่อพี่วุฒิดึงกางเกงที่ผมใส่อยู่เพียงสิ่งเดียวให้หลุดออก
“ พี่อย่า!!?” .
.
.
.
..
.
.
ผมลืมตาสะดุ้งเฮือก พบหน้าพี่วุฒิอยู่แค่ฝ่ามือ ผมถอยหนี แต่ไม่พ้น
“ อยู่นิ่งๆ!” พี่วุฒิบอกอุ้มผมออกมาจากรถ ตัวผมถูกด้วยหุ้มด้วยด้วยผ้าห่ม ผืนที่ผมห่มนอนทุกคืน
รอบๆตัวมีแต่แต่รถที่จอดเรียงกันเป็นระเบียบ และเงียบเชียบ ผมมองไปรอบๆแล้วตัวสั่นเหมือนเจ้าเข้า หัวใจวูบเป็นพักๆ
ที่นี่ชั้นจอดรถคอนโดพี่วุฒิถ้าจำไม่ผิด ..
“ ................” ผมไม่กล้าถามได้แต่มองรอบด้านอย่างแวดระแวง
พาผมมาที่นี่ทำไม
ผมไม่อยากมาที่นี่ กลัว.....
“ ......อึ้ก” ผมสะอื้น แม้น้ำตาจะไม่ไหลแล้วแต่มันคลออยู่ในเบ้าตา ผมไม่รู้ว่าตอนนี้กี่โมงกี่ยาม แต่ผมไม่คิดสนใจ
ผมหมดสติไปตอนไหนไม่รู้ แต่ที่ผมจำได้คือความจริงที่ทับซ้อนกับความฝัน แต่ไม่นานผมได้รู้ว่านั่นคือ ความจริงทั้งหมด
ทั้ง ผู้ชายที่วิ่งผ่านหน้าผมไปในวันฟ้าใส ในวันนั้น วันที่ที่ผมที่ทำให้ผมสนใจในตัวเขา
ผู้ชายที่ขอเบอร์ผม
ผู้ชายที่ยิ้มให้ผม
ผู้ชายที่บอกว่าผมน่ารัก ..
ผู้ชายที่ข่มขืนผม
ผู้ชายที่บอกว่าผมเป็นแค่นางบำเรอ
ผู้ชายที่ข่มขืน และทำร้ายผมครั้งแล้วครั้งเล่า
ผู้ชายที่ซื้อตุ๊กตาหมีให้ผม
ผู้ชายที่ทำข้าวต้มให้ผม
ผู้ชายที่เฝ้าไข้ผมตลอดเวลา
ผู้ชายที่บอกว่าชอบผม
เสียงหัวใจของผม
ผู้ชายที่บอกว่ารักผม
ผู้ชายที่ให้แหวนกับผมและบอกว่าเราเป็นของกัน ..และ..
ผู้ชายที่ผมรัก
ทุกอย่าง.....มันอยู่ในหัว
“ ............ฮือๆ” ผมจะจำได้ทำไม ผมไม่อยากรู้ ไม่อยากรับรู้ว่ามันเป็นยังไง มันคืออะไร
“ ...........................” ผมร้องไห้สะอึ้กสะอื้นแต่พี่วุฒิไม่สนใจ พาผมเข้าห้องที่ผมคุ้นเคย
“ ฮึ้ก ฮือๆ”
พี่วุฒิอุ้มผมเข้าไปห้องผม ตุ๊กตาหมี 2 ตัว ที่อยู่ผนังห้องสะดุ้ดตาผมจนผมสะดุ้ง แล้ววางผมลงบนเตียง ผมเจ็บร่างกายทุกส่วนที่ถูกกระทำ จนนิ่วหน้า ตัวผมล้มลงนอนบนเตียงขดตัวเปลือยเปล่าในผ้าห่มให้เล็กที่สุดเท่าที่จะทำได้
พี่วุฒิก็นอนลงข้างผมแบบเบียดๆทั้งพื้นที่เตียงยังมีเยอะ แขนพี่เขากอดผม ผมปล่อยโฮลั่น
“ ฮือ ฮือ ฮือ” แขนที่ผมคิดว่าอบอุ่นตอนนี้มันน่ากลัวยิ่งกว่าน่ากลัว
“ .....................” พี่วุฒิเงียบ ทำราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งยังกระชับวงแขนให้แน่นกว่าเดิม
“ ฮือ ฮือ ฮือ” ผมสะอึนร้องไห้ จนเหนื่อยและหลับไปในตอนท้ายสุด ท่ามกลางไฟห้องสว่าง ตุ๊กตาหมี พี่วุฒิที่กอดผมอยู่ ท่ามกลางน้ำตา เสียงสะอื้น และการสะอึกเป็นพักๆ
** ** ** **
อ่านเม้นต์ดราม่ามาก(เครียดเลย) ไม่ไหวจะเคลีย์
คิดแล้วคิดจะลงดีไหม 555 ... 
ปล.คำผิดท่านกระต่ายชมจันทร์และท่านChae ขอบคุณเน้อเจ้าค่ะ
ปล.2 .......เลยโค้ง น่าจับเจ้าหญิงไปไว้ที่บ้านค่ะ จะได้อ่านนิยายรวดเร็วก่อนใคร 555555555+
เอาน้องจุมไปเป็นสนม เอาพี่วุฒิไปเป็นองครักษ์(ท่าจะแรงดี) เอาพี่แบงค์ไปเป็นคุณหมอประจำตัว พี่ชนะไปเป็นหมอดู..ฟันธง! 55555555+ (ยัยนี่เริ่มเพ้อ)
ปล.วันนี้รีเฟรชเกือบร้อยรอบแล้วคร้าบบบพี่หญิง~
คงจะมีแต่ท่านน้องNarcissus ที่ได้เล่นโพลนี้ 55 แต่ท่านน้องจะเอาท่านพี่ไปไว้บ้านต้องเลี้ยงดูปูเสื่อดีๆเน้อ ท่านพี่ชอบกินอะไรหวานๆหรือไม่ก็จืดๆ อาหารนิ่มๆแข็งๆไม่เอา ชอบกินไข่ต้ม ไข่เจียวไม่ใส่หัวหอม เลี้ยงไหวไหม 555(เอาไปอาจจะไม่เลี้ยงแต่ทิ้งขว้างๆ 
)
หัวข้อ: Re:บุพเพวายร้าย-พิเศษ3/3...........................................หน้า672,673 (อ่าน 4745931 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก