บุพเพวายร้าย
42.
1 ทุ่มผมกำลังดูสารคดีสัตว์(เรื่องนากทะเล) แม่ก็บอกว่าจะไปนอนแล้ว?
“ กลับบ้านเหรอครับ?” ผมถามจากที่นอนดูโทรทัศน์เมื่อครู่ลุกขึ้นนั่ง
“ พักที่ห้องพักของโรงพยาบาลนี่แหละวุฒิเขาจองไว้ให้”
“แม่ไม่นอนที่นี่กับจุมหรือครับ?” ผมถามสายตาเหลือบมองพี่วุฒิโดยไม่ตั้งใจเพราะถ้าแม่ไม่นอนที่นี่กับผมก็หมายความว่า พี่วุฒินอนที่นี่?
“ คุณแม่ท่านอายุมากแล้ว ให้นอนโชฟาเดี๋ยวจะปวดเมื่อย ให้ท่านไปนอนเตียงน่ะดีแล้ว” พี่วุฒิพูด
“ แต่จุมอยากให้แม่..อยากให้แม่.....” ผมพูดไม่ออกครับว่าไม่อยากอยู่กับพี่วุฒิ
“ อยากให้แม่ทำไม?” แม่เดินเดินมาหาผม
“ อยากอยู่แม่” ผมบอกกอดอ้อนแม่เมื่อท่านเดินมาหยุดติดขอบเตียง
“ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ได้อยู่กับแม่ทั้งวันเหมือนเดิม” แม่พูด แล้วสุดท้ายผมก็รั้งแม่ไว้ไม่ได้ ในห้องเลยเหลือผมกับพี่วุฒิแค่ 2 คน ผมรู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูกครับ
“ เฮ้อ~ อาบน้ำดีกว่า” พี่วุฒิพูดยืนขึ้นยกแขนขึ้นบิดซ้ายบิดขวา หางตามองผมคงสังเกตท่าที
“ ..............” ผมไม่สนใจครับก้มลงนอนเหมือนเดิม ผมมีเรื่องต้องคิดมากกว่านั้น เรื่องย้ายที่อยู่ ย้ายโรงเรียนอีก และยังเรื่องผมกับพี่วุฒิ...
ยังไงผมก็ไม่อยากจะเชื่ออยู่ดี แต่แม่ก็พูดเหมือนที่พี่วุฒิพูดว่าผมย้ายไปอยู่คอนโดกับพี่วุฒิ ย้ายโรงเรียน
มันเป็นไปแล้ว
“ คิดอะไรอยู่?”
“ เอ๊ะ !” ผมตกใจครับพี่วุฒิมายืนข้างเตียงตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ แล้วเมื่อกี้ว่าจะไปอาบน้ำทำไมยังไม่ไป
“ ถามว่าคิดอะไร?”
“ คิดเรื่องตัวเองครับ” ผมบอกหลังหายตกใจแล้ว
“ ทำไม?”
“ ผมตื่นขึ้นมา แล้วพบกับกับสิ่งที่ไม่คาดคิด หลายอย่างเป็นสิ่งที่ผมคิดว่าไม่มีทางจะเกิดขึ้น แต่ทุกคนกับบอกว่าว่านั่นคือสิ่งที่ทำ สิ่งที่เกิดขึ้นมันทำให้ผมสับสน” ผมบอกคิดอย่างงั้นจริงๆ
“ ไม่ต้องสับสน ไม่ต้องกลัว หมอเขาก็บอกว่าเดี๋ยวจำได้เอง……….”
“ พี่ไม่ใช่ผมพี่ไม่เข้าใจหรอก” ผมบอก มือพี่วุฒิที่ลูบหัวไม่ทำให้ความไม่สบายใจลดลงแต่มันมากขึ้น
“ เออ กรูไม่เข้าใจ แต่กรูจะอยู่กับมรึง ข้างๆมรึง”
“ .............................” ผมพาสายตาขึ้นมองหน้าพี่วุฒิ
“ ผัว ถ้าไม่อยู่กับเมียจะให้ให้ไปอยู่กับใคร” พี่วุฒิพูด ก้มหน้าลงมา
ผมเอามือดันหน้าพี่วุฒิที่กำลังจะจะลงมาแทบติดหน้าผม
“ อย่าพี่!” ผมยังคงเอามือดันหน้าพี่วุฒิที่ทำปากยื่นจะจูบผมให้ได้ นี่พี่เขาคิดแต่เรื่องเดียวเลยหรือไง?
“ จะหวงตัวไปเพื่อ?” พี่วุฒิพูดพร้อมทั้งจับมือผมไว้ ผมก็สู้แรงไม่ไหว
“ ก็พี่จะจูบผม” ผมบอกเสียงอุบอิบ
“เออ แล้วไง!” พี่วุฒิตอบหน้าตายเหมือนเดิม
“ แล้วพี่จะจูบผมทำไม?” ผมบอกพยายามบิดข้อมือให้หลุดจากมือแข็งๆของพี่วุฒิ
“ กรูอยากจูบ กรูก็จะจูบ”
ไม่รู้ว่าแบบนี้เขาเรียกหน้าไม่อายหรือเปล่า?
“ ..............แต่ว่า ผม...” ผมทำไมไม่มีแรงมากกว่านี้ไม่รู้ว่ามันหายไปไหนหมดถึงได้น้อยนิดขนาดนี้
“ เอาไง จะให้จูบไหม?” พี่วุฒิถาม ผมไม่ตอบ พี่วุฒิเลยก้มหน้าลง ผมก็ก้มหน้างุดกับหมอนหนี แต่ก็ได้แต่ก้มลงแหละครับไปไหนได้ไม่ไกลยังไงเหน้าก็อยู่บนหมอนเหมือนเดิม สุดท้ายริมฝีปากพี่วุฒิก็สัมผัสปากผม แล้วค่อยๆกดลงมามากขึ้นเรื่อยๆ ผมสั่นเล็กน้อย แต่สั่นมากขึ้นเมื่อลิ้นพี่วุฒิเข้ามาในปากตามด้วยการเกี้ยวพันกับลิ้นของผม
“ ....................” สายตาพี่วุฒิมอง ผมหลับตาลงไม่สู้สายตาพี่วุฒิที่มองมา
ลิ้นอุ่นๆในปากทำให้ร่างกายสะท้าน หัวใจผมสั่นแบบแปลกๆมันเต้นเร็วแต่ก็เหมือนจะหยุดในคราวเดียว
ผมรู้สึกแต่กลับไม่ชอบ ข้อมือที่ถูกพี่วุฒิกำไว้ พยายามดิ้นให้หลุด ริมฝีปากเบือนหนีแต่ไม่สำเร็จ มีแต่เสียงประท้วงในลำคอที่ฟังไม่รู้เรื่องของผม
เป็นพี่วุฒิที่ยอมถอนริมฝีปากออกไป ผมลืมตารื้อน้ำตาขึ้น ร่างกายเกร็งแต่อ่อนระทวย
“ …………………” ไม่มีคำพูด พูดไม่ออก ผมมองพี่วุฒิเต็มไปด้วยคำถาม ว่าทำแบบนี้ทำไม?
ผมเป็นเมียพี่จริงเหรอ? ทำไมผมถึงไม่รู้สึกแบบนั้นเลย
“ มองหน้าทำไม?” พี่วุฒิถามยังไม่ยอมปล่อยมือผม ยังคงกำแน่นไม่เปลี่ยนแปลง
“ จะนอน” ผมบอก
“ ชิ!” พี่วุฒิว่าพร้อมทั้งปล่อยมือผมเดินเข้าห้องน้ำ
ผมพยายามข่มตาหลับไม่ให้คิดมาก ตอนนี้ผมยังสับสนผมอยากจะรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นบ้าง ผมจะได้รู้ว่าผมควรทำยังไง?
ทำไมเมื่อกี้ผมถึงเหมือนจะไม่ขัดขืน
8 เดือนที่หายไป เกิดอะไรขึ้นบ้าง ยากที่จะคาดเดา……
* * * * * * *
เมื่อคืนผมหลับไปก่อนที่พี่วุฒิจะอาบน้ำเสร็จ ตื่นเช้ามาก็เห็นพี่วุฒิในชุดเตรียมพร้อมไป เรียน แม่ก็อยู่ในห้องด้วยผมเลยโล่งใจนิดหน่อยที่ไม่อยู่กับพี่วุฒิ 2 คน
ไม่นานพี่วุฒิก็ไปเรียน ผมก็ได้โอกาสอยู่กับแม่ 2 คนตามที่ต้องการ เพราะผมมีเรื่องจะพูดกับแม่ครับ
“…………แม่”
“ หือ?” แม่หันมาหาผมที่นั่งอยู่บนเตียง ส่วนแม่กำลังปอกสาลีให้ผม ท่านนั่งอยู่บนโชฟาหันหน้าเข้าหาโต๊ะเตี้ยที่เข้าชุดกัน
“ ผมกับพี่วุฒิเป็นแฟนแม่รับได้เหรอ?” ผมถาม แม่ยิ้มวางมือจากสาลี แล้วพูดกับผม
“ ทำไมจะรับไม่ได้ จุมเป็นลูกของแม่ต่อให้จุมเป็นอย่างอื่นแม่ก็รับได้ จุมไม่ได้ไปทำร้ายใคร แค่จุมมีความสุขแม่ก็ดีใจ
ความสุข?
“หมายถึงคือการที่ผมได้อยู่กับพี่วุฒิหรือครับ?” ผมถามมองหน้าแม่ หัวใจว่างเปล่า แต่มีคำถามที่มากมาย บางคำถามเป็นคำถามที่คิดไม่ออกด้วยซ้ำ เมื่อไม่มีคำถามย่อมไม่มีคำตอบ เพราะมันลืมไปแล้ว
“ คือการที่จุมได้ทำสิ่งที่ต้องการ ไม่ใช่อยู่กับวุฒิ แต่วุฒิคือคนที่จุมรัก แม่เลยยอม”
“ ผมคงจะรักพี่วุฒิจนถึงขนาดย้ายโรงเรียนตามพี่เขาไป” ผมบอก คิดไม่ออกว่าตัวเองเคยรู้สึกแบบนั้น แต่…..รู้ว่ากลัวพี่วุฒิ เพราะความรู้สึกบางอย่างมันบอกผมอย่างงั้น เมื่อคืนพี่วุฒิจูบผม ร่างกายผมเย็นยะเยือกราวกับเปลือยท่ามกลางหิมะ จนเกร็งไปหมด กลัวจะต่อต้าน กว่าจะผลักพี่วุฒิออกไป ร่างกายคิดนานพอดู
“ รัก ……..” แม่พูดแล้วเงียบไป
“ แต่ว่าตอนนี้…..” ผมจำไม่ได้แล้ว
ผมอยากที่จะกลับมาอยู่บ้านจนกว่าความจำจะกลับมา ผมไม่อยากที่กลับไปอยู่คอนโดกับพี่วุฒิ พี่วุฒิบอกว่าตอนนี้ผมเรียนที่โรงเรียนสาธิตG ไกลจากบ้านพอสมควรแต่คงไม่เป็นไร แค่ตื่นเช้ากว่าเดิมออกจากบ้านเร็วกว่าเดิม
“ แม่ครับ”
“ …………………” แม่นิ่งรอฟังสิ่งที่ผมจะพูด
“ ออกจากโรง-บาลแล้วจุมจะกลับไปอยู่..”
กริ้งๆ ผมหันควับมอง ที่มาเสียงโทรศัพท์ที่ดังแทรกคำพูดผมอย่างเหมาะเจาะ
โทรศัพท์วางอยู่ไม่ห่างจากมือแม่ ท่านเลยเดินเอามาให้ผม แล้วบอกว่าพี่วุฒิโทรมา ก่อนกลับไปนั่งที่เดิม
“ ฮัลโหลครับ ?”
“ โทรมาเฉยๆกรูอยากได้ยินเสียงมรึง” พี่วุฒิทำให้ผมพูดไม่ออก โทรมาแค่อยากได้ยินเสียงผม?
“ ครับ” ไม่มีคำพูดจะต่อ
“ กินข้าวยัง?” พี่วุฒิถามทั้งที่ตอนพี่เขาออกไป ผมกำลังกินข้าว
“ครับ”
“ ปวดหัวไหม?”
“ ไม่ครับ”
“ …………………….” พี่วุฒิเงียบ
“ พี่โทรมาหาผม ไม่มีเรียนหรือครับ?”
“ มี แต่ตอนนี้เบรก 15 นาที กรูเลยโทรหามรึง”
“………………………………………………………………….” (ผม)
“ ตอนเย็นเดี๋ยวไอ้แบงค์ ไอ้ชนะไปหา”
“ เพื่อนพี่?” รู้สึกว่าจะเป็นเพื่อนในกลุ่มพี่วุฒิ และพี่วุฒิยังเคยบอกว่าผมเคยไปอยู่คอนโดพี่ชนะด้วย
“ ใช่”
“………ครับ…………….”
“ ………………………………….. กรูจะวาง” พี่วุฒิบอกหลังจากเงียบอยู่นาน
“ครับ”
“ ตอนเที่ยงกรูจะโทรหา”
“ครับ”
“ ………………………………………….” พี่วุฒิไม่พูดและยังไม่ตัดสาย
เงียบ
หรือว่าจะเข้าห้องไปแล้วแต่ลืมกดออก
ผมเลยเป็นฝ่ายกดออกเอง………..
“ พี่เขาโทรมาอะไรหรือเปล่า?” แม่ถามเอาจานสาลีที่ปอกแล้วให้ ผมรับจานมาแล้วคืนโทรศัพท์ให้แม่
“ ไม่มีอะไรครับ พี่เขาเบรกเลยโทรมาถามว่าปวดหัวไหม” ผมบอกแม่
“ วุฒิเขาก็เป็นห่วงจุม ดูแลจุมแม่ก็ดีใจ ถึงแม้ว่าพี่เขาดูจะเป็นคนใจร้อนแต่จุมของแม่ใจเย็นคงจะพอปรามได้…………………… ทุกครั้งที่จุมเข้าโรง-บาล วุฒิเขามามากินนอนเฝ้าจุมทุกครั้งทำให้แม่เบาใจได้เปาะหนึ่ง” แม่บอก
“ ผมเข้าโรงบาลบ่อยเหรอครับ?”
“3 ครั้ง แต่ไม่สบายบ่อยๆ แม่กังวลมาก แต่เห็นวุฒิเขาดูแลจุมดีทำให้แม่คิดว่าเวลาจุมไม่สบายมีอย่างน้อยก็มีคนดูแล”
“ เหรอครับ?” ผมถามอึดอัดในอกขึ้นมา อึดอัดจนแน่น
ผมอยากรู้ความจริง
* * * *
ตอนเที่ยงพี่วุฒิก็โทรมาจริงๆครับ โทรมาถามว่ากินข้าวหรือยังและปวดหัวหรือเปล่าเหมือนเดิม? ผมก็ตอบเหมือนเช่นกัน…..
ตอนเย็น ธีกับบันบันมาหาเยี่ยมผมที่โรงบาล แม่ออกไปคุยกับญาติห้องข้างๆ เห็นแม่บอกว่าเขาเป็นพนักงานบริษัทP และมาเฝ้าไข้ลูกชายเหมือนกัน และแม่คงอยากให้ผมกับเพื่อนอยู่กันตามลำพังด้วย
“ จริงดิ มรึงความจำเสื่อม” บันบันถามขึ้นมานั่งลนเตียงกับผม ตาโตๆจ้องผมไม่กระพริบ
“ จริง จำได้ครั้งสุดท้ายวันที่กรูชวนมรึงไปซื้อของขวัญให้ไอ้ธี แต่มรึงไม่ว่างต้องไปต่างจังหวัดกับครอบครัว ” ผมบอก หันมองธีที่ยืนไม่ไกลจากเตียง
“ แล้ววันนั้นมรึงก็ได้ไปเจอไอ้พี่วุฒิ และก็ชื่นชมเขา แอบมองเขาแอบชอบเขาไง!”(บันบัน)
“ยังไง?” ผมถาม บันบันเลยเล่าให้ผมฟัง
.
“ ………………….” ความรู้สึกตอนนั้นผมคิดไม่ออกเลย แต่พอมองภาพออก ภาพของพี่วุฒิที่วิ่งเอาเป็นเอาตายเพื่อไล่จับคนวิ่งราวกระเป๋า และสิ่งสำคัญคือที่ตรงนั้นมีคนมากมายแต่ทำไมถึงมีแค่พี่วุฒิที่ช่วย น่าจะเป็นตรงนั้นมากกว่าที่ทำให้ผมชื่นชมพี่เขา
“ แต่กรูว่าดีแล้วล่ะที่มรึงลืมๆไปซ่ะได้ มรึงจะได้ไม่ต้องเสียใจ เจ็บตัวอีก” ธีพูด ผมกับบันบันหันไปมอง
“ เลิกกับมันเถอะ” ธีบอกแล้วเดินมายืนข้างเตียงตรงที่บันบันนั่งอยุ่
“ให้เลิกตอนนี้มันจะดีเหรอธี เผื่อความทรงจำกลับมา จุมมันอาจจะมานั่งเสียใจ” บันบันว่า แต่สีหน้าจริงจังของธีไม่เปลี่ยน
“ มรึงรู้ไหมจุม ตลอดเวลาที่มรึงคบกับมัน มรึงมีสภาพยังไง?” ธีถาม เหมือนกำลังจะกดความรู้สึกบางอย่างเอาไว้ ผมส่ายหน้าตอบว่าไม่รู้
“ ตอนที่มรึงได้กับมันครั้งแรก มันก็ข่มขืนมรึง”
ข่มขืน!
แค่คิดก็ขนลุกเพราะหนาวเย็นกระทันหัน
“ แค่นั้นยังไม่พอยังบังคับมรึงสารพัด ใช้มรึงเป็นที่ระบายอารมณ์ ใช้กำลังข่มเหงมรึง ไม่พอใจก็ทำร้ายมรึง ซ้อมมรึง …”
“ กรูเลยไม่สบายบ่อยๆใช่ไหม?”
“จุม” บันบันหน้าเสีย
“ ถ้ามรึงไม่ตัดมันตอนนี้ แล้วจะตัดตอนไหน สวรรค์ให้โอกาสมรึงได้ปลดปล่อยตัวเอง อย่าทิ้งโอกาสนี้โอกาสที่มรึงจะเป็นอิสระ จะได้ไม่ต้องเสียใจอีก”(ธี)
“ เล่าให้กรูฟังอย่างละเอียดได้ไหม?”
ธีกับบันบันมองหน้าผม
.
.
.
.
พอพี่วุฒิกลับมา แม่ก็อยู่ในห้องกับพวกผมแป้บเดียวก่อนที่ออกไป คงจะไปหาเรื่องคุย เดินเล่นตามเรื่องแหละครับ เพราะอยู่กับผมมาทั้งวัน และท่านก็ไม่จำเป็นต้องห่วงผมแล้วเพราะมีพี่วุฒิ แต่เพื่อนพี่วุฒิไม่ได้มาด้วย พี่วุฒิบอกว่าเดี๋ยวมาที่หลัง เพราะพี่แบงค์ต้องไปรับพี่ชนะก่อน ผมพอจะจำได้ว่ากลุ่มพี่วุฒิเป็นกลุ่มใหญ่ แต่ไม่ได้พูดถึงคนอื่นเลยนอกจากพี่แบงค์กับพี่ชนะ คงจะแยกย้ายกันไปเรียนแล้วมั้ง ผมคิด แต่ไม่ได้ถาม
ตอนที่พี่วุฒิมาบันบันกับธียังไม่กลับ แต่พอพี่วุฒิมาธีก็บอกว่าจะกลับเลย ทำให้เห็นว่าธีไม่ชอบพี่วุฒิมาก บันบันเองก็คงเหมือนกัน เพราะพอพี่วุฒิเข้ามาในห้องท่าทีก็เปลี่ยนไป
“ พี่ครับ” ผมจะพูดในสิ่งที่ผมคิด
“ อะไร?” พี่วุฒิพูดพร้อมทั้งเปิดโทรทัศน์ แต่ผมบอกว่ามีเรื่องจะคุยขอให้ปิดก่อน พี่วุฒิก็ปิดครับ แล้วเดินไปนั่งโชฟาหันหน้ามาหาผม
“ มีอะไรจะคุยก็ว่ามา”
“ เรื่องผมกับพี่ ผมมาคิดดูแล้วว่าตอนนี้ผมก็จำอะไรไม่ได้ เราน่าจะห่างกันก่อน รอให้ผมจำอะไรอะไรได้ แล้วค่อยมาคุยกัน” ผมบอก พี่วุฒิสีหน้าเรียบเฉยทำให้ไม่รู้ว่าพี่เขาคิดยังไง
“ผมเลยจะกลับไปอยู่บ้านหวังว่าพี่คงเข้าใจ”
“ หมายความว่ามรึงจะตีจากกรู”
“ ผมต้องการเวลาครับ” ผมบอก พี่วุฒิยืนขึ้น!? สายตาเปลี่ยนเป็นคมกร้าวจับจ้องผมไม่วางตาขณะนั้นก็เดินมาหาผมที่เตียง ผมหันซ้ายหันขวาเหมือนคนกำลังจะหาทางหนี
“ กรูชักสงสัยว่ามรึงความจำเสื่อมจริงๆหรือว่าแกล้งเพื่อจะไปจากกรู” พี่วุฒิพูดเสียงราบเรียบเกินไป เสียงนั้นเหมือน้ำแข็งทำให้รู้สึกหนาว
“ ผมไม่ได้แกล้ง แต่ผมจำไม่ได้จริงๆ” ผมบอกหน้าเย็นวาบเมื่อพี่วุฒิเดินมาหยุดข้างเตียงแล้วบีบคางผมจนเจ็บไปหมด
มือผมตีแขนพี่วุฒิให้ปล่อย
“ พี่ผมเจ็บ!” ผมบอกเมื่อมือแข็งเหมือนหินของพี่วุฒิไม่ยอมปล่อย และยังจับมืออีกข้างของผมไว้ ด้วยมือข้างเดียวผมช่วยตัวเองไม่ได้
‘พี่เขาซ้อมมรึงอย่างมรึงไม่มีความรู้สึก’ เสียงธีแว่วมาจากที่ไหนสักทีหนึ่ง
“ เจ็บแล้วไง!”
“ ผมเจ็บ ปล่อยผม” ผมบอกน้ำตารื้อ
“ กรูจะซ้อมมรึงตอนนี้ก็ไม่ได้ด้วยสิ เอาไงดี?” ผมตกใจกับคำพูดพี่วุฒิ มือที่ตีแขนพี่วุฒิชะงักหยุด
“……………………………….” (ผม)
“ ………………………….” พี่วุฒิจ้องผม เหมือนรอให้ผมพูดก่อน
“ ปล่อยครับ!”
“ไม่ปล่อย!”
“ ปล่อย!” ผมบอกเสียงดัง แต่พี่วุฒิแค่ยักยิ้ม
“ มรึงสั่งกรูได้ตั้งแต่เมื่อไร”
“จากนี้ไป”
“ โอ้!! ทำอวดดีตามเคย ……….สุดท้าย ก็ร้องไห้ขอความปรานีจากกรู” พี่วุฒิพูด ผมอยากจะร้องไห้จริงๆแล้วตอนนี้ รู้สึกสงสารตัวเองเมื่อก่อนขึ้นมาจับใจ …ถึงจะจำไม่ได้แต่ความรู้สึกบางส่วนยังหลงเหลือ
“ …………………………”(ผม)
“ เห็นไหมตอนนี้น้ำตามรึงก็คลอเบ้า” ใช่แต่ผมจะไม่ให้มันไหลออกมา
“ ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง ผมถึงได้จำอะไรไม่ได้
เพราะผมไม่อยากจำ!” ผมพูดจบพี่วุฒิก็บีบคางผมแรงกว่าเดิม
“ จำไม่ได้ ก็ไม่ต้องจำ เดี๋ยวมีเรื่องใหม่ให้จำ!!” พี่วุฒิพูดแล้วจ้องหน้าผมก่อนที่ปล่อยคางและผลักผมลงกับเตียงทันที
“ มีหลายครั้งเหมือนกันที่กรูเอามรึงที่โรงบาลบนเตียงแบบนี้แหละ แต่มรึงคงจำไม่ได้” พี่วุฒิพูดรวบมือผมไปไว้ในมือข้างเดียว มืออีกข้างปิดปากผมแล้วระดมจูบซอกคอผมดุดัน ผมดิ้นให้มือหลุด ขาก็พยายามถีบตัวที่วุฒิที่กำลังจะขึ้นทับร่างกายผม
ก็อกๆ
เสียงเคาะประตู ทำให้พี่วุฒิชะงักและหยุด แต่ไม่ยอมปล่อยผม
ก็อกๆ
แม่! แน่ๆ แม่ครับช่วยจุมด้วย!
“ …………………” แต่คนที่เข้ามาไม่ใช่ เป็นเพื่อนพี่วุฒิที่คนหนึ่งหิ้วตะกร้าผลไม้อีกคนหิ้วตะกร้ารังนกเข้ามา
พี่แบงค์ พี่ชนะ !
“ไอ้วุฒิ!” พี่แบงค์วางตะกร้ารังนกกับพื้นแล้วเดินตรงเข้ามาผมกับพี่วุฒิก่อนที่จะดึงตัวพี่วุฒิออกไปจากผม
ผัวกะ! จังหวะนั้นมือผมเป็นอิสระและมันก็ตวัดลงหน้าพี่วุฒิทันที
ทุกคน--เงียบ—
พี่วุฒิเอามือจับหน้าแล้วตวัดสายตากลับมามองผม
“ มรึง!!” พี่วุฒิพูดพร้อมจะเข้ามาทำร้ายผม แต่พี่แบงค์เอามือขวางรั้งพี่วุฒิเอาไว้ ผมกลัวมาก แต่อยากปกป้องตัวเอง ไม่รู้จะทำไง แต่มือก็ตบหน้าพี่วุฒิอีกครั้งแม้จะเฉียดแค่ปลายนิ้ว
“ …………………….” คราวนี้พี่วุฒิไม่พูดอะไร ไม่สนใจรอนแดงที่ปรากฏบนหน้าด้วย แต่ยืนนิ่ง
“ ผมไม่ใช่ที่ระบายอารมณ์ของใคร” ผมพูดพร้อมน้ำตาไหลอาบแก้มลงมา
--เงียบ—
“ ฮ่าๆ” พี่ชนะหัวเราะ เอาตะกร้าผลไม้วางบนโต๊ะ และมาหิ้วตะกร้ารังนกของพี่แบงค์ไปวางไว้ด้วยกัน
“ สงสัยจะความจำเสื่อมจริงๆ ไม่งั้นไม่กล้าตบไอ้วุฒิจนซ็อกเป็นหินแบบนี้ ฮ่าๆ” พี่ชนะพูดพลางเดินมาตบไหล่พี่วุฒิ แต่พี่วุฒิสะบัดออกแต่ตายังจ้องผมไม่วาง
พี่แบงค์เองก็หันมามองผม ผมก้มลงควับ
“ คงลืมเรื่องพวกพี่ด้วยใช่ไหม?” พี่แบงค์ถามดูสุภาพ
“……………….” ผมพยักหน้าตอบ ก้มมองมือตัวเองที่ยังรู้สึกเจ็บจากการตบพี่วุฒิไป 2 ครั้ง มือผมยังสั่นอยู่…
“ หวา~ งั้นก็ลืมอะดิว่าเราเคยนอนเตียงเดียวกัน”
“ ไอ้ชนะ!” พี่วุฒิหันไปกำคอเสื้อพี่ชนะที่เอาแต่ยิ้ม ก่อนจะพูดว่า
“ ก็แค่นอนเฉยๆ ทำฉุน คนหล่อเซ็ง” พูดพลางดึงมือพี่วุฒิออกแล้วเดินไปนอนบนโชฟาเหมือนไม่ทุกข์ร้อนอะไร
“….วุฒิมรึงจะทำอะไรก็คิดบ้างว่าน้องเขาไม่สบาย ความจำเสื่อมอีก และนี่มันโรงพยาบาลทำอะไรคิดหน่อย ถ้าเมื่อกี้คนที่เข้ามาไม่ใช่กรูกับไอ้ชนะ แต่เป็นแม่น้องเขามรึงจะลำบาก” พี่แบงค์บอกหันมามองผมแวบหนึ่งก่อนที่จะไปนั่งโชฟาตัวเล็กข้างๆพี่ชนะ พี่วุฒิยังยืนอยู่ไม่ไกลจากเตียง ทำให้ผมต้องคอยระวังว่าพี่วุฒิจะมาทำร้ายผมเมื่อไร
“ มันบอกว่าจะไปอยู่บ้าน”
พี่แบงค์เลยหันมามามองผมพร้อมทั้งถามว่าทำไม?
“ ………ผมไม่อยากอยู่กับพี่วุฒิ ………. และผมก็จำอะไรไม่ได้ ผมจะรอให้ตัวเองจำอะไรให้ได้ก่อน…”
“ ประมาณว่าจำไม่ได้ว่าเคยชอบเคยรักไอ้วุฒิใช่ป่ะ” พี่ชนะพูด
“ ไอ้ชนะ! ” พี่วุฒิว่าแล้วเดินไปหาพี่ชนะแต่พี่แบงค์เข้ามาขวางก่อนพี่วุฒิจะถึงตัวพี่ชนะทว่าพี่ชนะก็ยังพูดต่อ
“ มรึงจะทำอะไรได้วุฒิ มันเป็นความจริง”
“ กรูไม่ให้มันไปอยู่ไหน นอกจากอยู่กับกรู!” “ พูดกับมรึงแล้วกรูปวดหัว กลัวมะเร็งจะกินกะบาน…” พี่ชนะพูดและคงจะพูดต่อไปอีกถ้า พี่แบงค์หันไม่ไปปราบ
“……………….” (พี่ชนะ)
“ วุฒิให้เวลาน้องเขาหน่อย” (พี่แบงค์)
“กรูไม่ให้”
“ ถึงพี่ไม่ให้ผมก็จะกลับไปอยู่บ้าน” ผมบอก เพราะดูจากเหตุการณ์นี้แล้ว ผมต้องห่างจากพี่วุฒิเป็นการดี
“มรึงกล้า!” “ ผมไม่มีทางกลับไปอยู่กับพี่” ผมบอก พร้อมทั้งขยับตัวหนีพี่วุฒิที่กำลังเดินมา ด้านหลังพี่วุฒิพี่แบงค์ลุกขึ้น
“ กรูมีทางทำให้มรึงกลับไปอยู่กับกรูก็แล้วกัน” พี่วุฒิหยุดอยุ่ข้างเตียง ใบหน้าที่มีรอยฝ่ามือผมดุดันแต่เปื้อนด้วนรอยยิ้มน่ากลัว
“ พี่ไม่มีสิทธิ์มาบังครับผม”
“ สิทธิ์ที่เป็นผัวมรึงไง!”
“ขอโทษที่ผมลืมไปแล้ว”
“ ปากดีนักนะ!” พี่วุฒิจะพุ่งเข้ามาหาผม และเช่นเดิมพี่แบงค์เอาตัวเอามาขวาง
“ วุฒิใจเย็น”
“ กรูเย็นไม่ไหว มันยั่วโมโหกรู! ” พี่วุฒิบอกเดินถอยหลังไปหลายก้าว ส่งเสียงฮึดอัดไม่พอใจ
“ จะกลับไม่กลับ! ”พี่วุฒิหยุดเดินหันหน้ามา ผมมองพี่วุฒิผ่านไหลพี่แบงค์เห็นว่าพี่วุฒิกำลังโกรธมาก โกรธจนหน้าแดงเกือบเท่ารอยฝ่ามือที่หน้า
“ ผมจะกลับไปอยู่บ้าน” ผมบอกแน่วแน่
“ดี พรุ่งนี้เพื่อนมรึง 2 คนเมื่อกี้กรูเอามันแน่”
“ พี่จะทำอะไรธีกับบันบัน!?” ผมรู้ด้วยตัวเองวาพี่วุฒิไม่ได้แค่ขู่ แต่จะทำจริงๆ
“ กรูไม่บอก ทำแล้วเดี๋ยวรู้เอง”
“ วุฒิ อย่าทำแบบนี้ ถ้าบังคับก็ต้องบังคับตลอดอย่าบีบคั้นตัวเอง” พี่แบงค์พูด
“ กรูไม่ได้บีบคั้นตัวเอง ทำแบบนี้กรูก็สนุกดีแก้เบื่อ”
“ ……………………….” พี่แบงค์หันกลับมาหาผม ก่อนที่จะพูดว่า
“ ชนะพาไอ้วุฒิออกไปก่อน เดี๋ยวกรูพูดกับจุมเอง” ?
“ ได้ได้ สุดหล่อจัดให้” พี่ชนะลุกขึ้น เดินไปหาพี่วุฒิ
“ กรูไม่ไปไหนทั้งนั้น! ” “ วุฒิ รับรองกรูพูดกับจุมแล้วน้องเขาต้องกลับไปอยู่กับมรึงแน่”
“ ไม่ต้อง! เดี๋ยวมันรู้ข่าวเพื่อนมัน ก็อยากกลับมาอยู่กับกรูเอง” พี่แบงค์หันไปมองพี่ชนะ เหมือนคุยกันทางสายตา
“ น่าวุฒิ ไปทำเพื่อนน้องเขา เดี๋ยวจุมจะยิ่งเกลียดมรึงเข้าไส้ ตอนนี้น้องเขาแค่สับสนมรึงก็อย่าเพิ่งใช้ไม้แข็ง…” พี่ชนะพูด พี่วุฒิยังคงยืนนิ่งไม่ขยับเขยื่อน พี่ชนะเลยหันกลับมาหาพี่แบงค์ที่ยืนอยู่ข้างๆเตียงผม แล้วหันกลับไปพูดกับพี่วุฒิต่อ
“ น้องเขาลืมเรื่องเก่าๆไปแล้วก็ให้มันผ่านไปเถอะ จากนี้ก็ให้มีแต่สิ่งดีๆเถอะ มรึงจะได้เริ่มนับ 1 เหมือนที่มรึงเคยบอกไง”
“………………” พี่วุฒิยืนอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะเดินออกไป โดยมีพี่ชนะเดินตามเดินตามไปติดๆ
พี่แบงค์ถอนหายใจก่อนที่จะหันกลับมาหาผม
“ จุม”
“…………………………….”
“ พี่พอจะเข้าใจนะว่าจุมรู้สึกยังไง แต่คนอย่างไอ้วุฒิแรงไปยิ่งแรงเป็นเท่าตัว ใช้วีธีนี้กับมันไม่ได้ผลหรอก”
“..............แล้วพี่จะให้ผมทำยังไง? ผมจำอะไรไม่ได้เลย พอตื่นขึ้นมาผมก็ต้องฟังคนนั้นคนนี้บอกว่าผมทำอะไรบ้าง ทั้งที่มันไม่น่าเป็นไปได้ ทั้งพี่วุฒิที่บอกมีอะไรกับผม และยังชอบบังคับผมทางวาจา และร่างกายเหมือนเมื่อกี้...” ผมพรั่งพรูคำพูดเพราะอยากจะพูดมานาน จะพูดกับใครก็เหมือนไม่เต็มปาก แต่พออยู่พี่แบงค์ผมก็พูดไม่หยุด
“…………………..” พี่แบงค์มองผมเห็นใจแต่ไม่พูด
“ พี่เข้าใจบ้างไหมครับ แต่พี่จะเข้าใจได้ยังไง ในเมื่อพี่ไม่ได้กลัวพี่วุฒิเหมือผม ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นทำไมผมถึงเป็นแบบนี้ แค่พี่วุฒิแตะตัว ผมก็หนาวไปถึงหัวใจ แล้วจะให้ผมไปอยู่กับพี่วุฒิได้ยังไง”
“จุม” พี่แบงค์เดินมาโอบผม คล้ายจะพูดอะไรแต่ก็ไม่พูด
“ ใช่ว่าพี่วุฒิเขาจะดีกับผม พี่ก็เห็น ผมไม่เข้าใจว่าตอนนั้นคิดอะไรอยู่ถึงได้ไปอยู่กับพี่วุฒิ แต่ตอนนี้ผมไม่ไป ฮือๆ”
“พี่รู้ว่าจุมรักเพื่อนมาก และคงจะรู้สึกไม่ดีแน่ ถ้าตัวเองเป็นต้นเหตุให้เพื่อนถูกทำร้าย ยอมไปก่อนได้ไหม ให้ไอ้วุฒิมันสบายใจก่อน แล้วหลังจากนั้นค่อยว่ากัน”
“ พี่กำลังเข้าข้างพี่วุฒิที่เป็นเพื่อน ด้วยการหว่านล้อมผม”
“ สิ่งที่พี่จะพูดอาจจะดูเหมือนเข้าข้างเพื่อน แต่พี่จะบอกจุมว่า ไอ้วุฒิมันพูดแล้วมันต้องทำให้ได้ เรื่องของเพื่อนจุม ถ้ามันจะทำไม่มีใครขัดขวางมันได้”
“ แม้แต่พี่หรือครับ?” ผมถามผลักพี่แบงค์ออกไปแล้วเช็ดน้ำตา
“ ใช่” พี่แบงค์บอกเต็มปาก แต่ผมก็ยังคิดว่าดีที่พี่เขาไม่โกหกผม
“ ในชีวิตไอ้วุฒิมันอยากได้อะไร อยากให้เป็นอะไรมันก็ต้องเป็นไปตามนั้น เพื่อทดแทนสิ่งที่มันขาดไป ทุกคนรอบข้างมันจะทำตามที่ไอ้วุฒิต้องการ”
“ ผมไม่เข้าใจสิ่งที่พี่พูด” ผมว่า
“ แล้วจุมจะเข้าใจเองแต่เรื่องที่จุมต้องสนใจคือเพื่อนจุม พี่บอกได้เลยว่า บันบันกับธีต้องได้รับสิ่งเลวร้ายสุดๆแน่นอน ถ้าไอ้วุฒิมันต้องการ...”
“ แต่ผมไม่อยากอยู่กับพี่วุฒิ” ผมบอก
“ พี่เข้าใจจุมนะ แต่ไอ้วุฒิมันก็ไม่ได้เลวร้ายไปเสียทุกเรื่อง เพียงแต่ว่ามันไม่เข้าใจเท่านั้นเอง และถ้าจุมจับทางมันถูก เรื่องที่อยู่กันอย่างสันติก็ไม่ได้ยากเสียจนทำไม่ได้”
“ ยังไงครับ?”
“ จุมไม่รู้หรอกว่าที่มันเต้นขนาดนี้เพราะว่ามันรู้ว่ามันเสียเปรียบจุม มันเลยกลัวจุม มันเลยพยายามที่ให้จุมอยู่ใต้อาญัติมัน” ยิ่งพี่แบงค์พูดผมก็ยิ่งไม่เข้าใจ เรื่องที่พี่วุฒิกลัวผมนั่นไม่จริงเลย ดูสิ่งที่พี่วุฒิทำก็รู้แล้ว..
“ ............พี่วุฒิเสียเปรียบผม??”
“ ใช่ ในชีวิตไอ้วุฒิมันมีสิ่งที่มันต้องการทุกอย่างแต่มันไม่สิ่งสิ่งหนึ่ง แม้ว่าใครอยากจะให้มันแต่มันไม่เอา แต่มันอยากได้จากจุม” พี่แบงค์บอกผมสีหน้าเรียบนิ่งแต่นัยน์ตาซ่อนบางอย่างเอาไว้ ผมหันไปอีกทางกลัวที่จะรู้ว่าสิ่งที่พี่แบงค์ซ่อนไว้คืออะไร
“ พี่วุฒิต้องการอะไรจากผม?” ผมอยากรู้ ผมจะได้ใช้มันต่อรองกับพี่วุฒิ สิ่งที่วุฒิอยากได้คืออะไรกันแน่?
“ พี่บอกไม่ได้หรอก” พี่แบงค์ตัดบทเอาดื้อๆ
“ เพราะพี่เป็นเพื่อนพี่วุฒิเหรอครับ?” ผมถามคิดอยู่แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้ พี่แบงค์จะบอกวิธีทำร้ายเพื่อนตัวเองได้ยังไง
“ ก็ส่วนหนึ่ง..................”
“ หมายความว่าพี่อยากให้ผมกลับไปอยู่คอนโดกับพี่วุฒิ”
“ ไม่อยาก แต่ก็ต้องอยาก ...ใจ จริง....พี่อยากให้จุมไปอยู่บ้านพี่มากกว่า......” ‘’งงครับแล้วทำไมพี่แบงค์ถึงอยากให้ผมไปอยู่บ้าน หรือว่าแค่พูดเล่น
“ ไม่เป็นไรครับ อย่ารบกวนพี่เลย บ้านผมก็มี” ผมบอก ไม่กล้าสู้สายตาจริงจังพี่แบงค์ไปมากกว่านี้
“ แล้วตกลงจะเอายังไง จะกลับไปอยู่กับไอ้วุฒิไหม?”
“ ผมไม่มีเลือก” ผมตอบรู้สึกหดหู่
“ พี่ก็ไม่มีทางเลือก........” พี่แบงค์บอกพูดเป็นปริศนาอีก
ผมคงต้องกลับไปอยู่คอนโดกับพี่วุฒิจริงๆ เหรอครับ?
* * * * * *
ท่านNabee ท่านRealReal ปล. สวัดดีท่านน้องพลัม
ปล.2 เจ้าค่ะท่านพี่อากิ
หัวข้อ: Re:บุพเพวายร้าย-พิเศษ3/3...........................................หน้า672,673 (อ่าน 4625132 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก