บุพเพวายร้าย
23/2
.
..
.
.
2 ทุ่มขณะที่ผมกำลังดูสารคดีที่พี่วุฒิซื้อมาให้ พลางรอโทรศัพท์พี่วุฒิด้วย เสียงกดออดหน้าห้องดังขึ้น
“ ใครครับ?” ผมถามผ่านอินเตอร์โฟน ตามที่วุฒิสอน
“ พี่เอง” เสียงพี่แบงค์ครับผมจำได้ ผมรีบเปิดประตูให้ แล้วพี่แบงค์ก็เข้ามา เดินผ่านผมไปเหมือนไม่เห็น
กลิ่นเหล้าหึ่งชนจมูก และพี่แบงค์ยังเดินเซขวาทีซ้ายทีอีก
กินเหล้ามา............? เมา
“ พี่แบงค์เดินดีๆสิครับ” ผมว่าเข้าไปประครอง แต่พี่แบงค์สะบัดออกแล้วหันกลับมา
“ ทำแบบนี้ มันโหดร้ายนะจุม!” “ …………พี่เมาแล้วนะครับ” ผมว่าไม่ได้เข้าไปประครองพี่แบงค์แต่ก็เดินตามเผื่อล้มลงไปผมจะได้ช่วยได้
“ ใช่พี่เมา พี่เมาเพราะใครล่ะ!?” พี่แบงค์ว่าจ้องผมเขม็ง ราวกับว่าคำตอบนั่นคือ
‘ผม’ “ ..............................”
“ แต่ความจริง พี่ทำตัวเองแหละ ที่ไปรักคนที่เขาไม่รัก แต่ก็หัวใจจะไปห้ามมันได้ยังไง ถ้าห้ามมันได้พี่ก็ไม่ต้องเจ็บปวดอยู่แบบนี้ พี่มันบ้าไปเองคนเดียว..” พี่แบงค์พูดราวกับอัดอั้นความรู้สึกมานาน แต่จับใจความไม่ค่อยได้
“ จุม เข้าใจไหมว่าพี่ เจ็บ เจ็บมาก มันอยู่ข้างในนี้” พี่แบงค์พูดตบอกข้างซ้ายตัวเองแรงๆ
“ พี่ครับ ? อย่าทำแบบนั้น!” ผมห้ามเพราะพี่แบงค์ตีแรงมากจนคิดว่าอาจจะช้ำในได้
“ พี่เจ็บ เพราะพี่ทำอะไรไม่ได้ ทำไมจุม ทำไม ถึงเป็นพี่ ที่ต้องเจ็บ ทำไม ทำไม!” จากที่ผมเดินตามพี่แบงค์ กลับต้องเดินถอยออกมา เพราะพี่แบงค์กำลังก้าวมาหาผม
“ ทำไมจุม ทำไมต้องเป็นพี่!” “ ...........................พี่แบงค์เมาแล้วไปนอนเถอะครับ” ผมบอกหวาดๆ
“ ไม่อยากอยู่กับพี่หรือไง ทำไมถึงไล่พี่”
“ ไม่ใช่นะครับ ไม่ใช่!” ที่เขาว่าจะเอาอะไรกับคนเมานั้นท่าจะจริง พูดอีกอย่างเข้าใจเป็นอีกอย่าง
“ ไม่ใช่แล้วอะไร จุมนั่นแหละที่ทำให้พี่เป็นแบบนี้” พี่แบงค์หยุดแล้วเดินถอยหลัง เหมือนกำลังห้ามตัวเอง
“.............พี่ครับ?”
“ จุมไปนอนเถอะ พี่อยากอยู่คนเดียว” พี่แบงค์บอกแล้วเดินกลับห้องโงนเงน ก่อนที่จะปิดประตู ทิ้งผมไว้เบื้องหลัง
ผมยืนนิ่ง.......
“..................................” ผมไม่เข้าใจพี่แบงค์เลย ผมเกิดรู้สึกไม่สบายใจเอามากๆ หน้าตาพี่แบงค์เจ็บปวดแต่ผมไม่รู้ว่าทำไม...
เพราะผมเหรอ?
ผมเดินกลับห้อง ไม่ถึงก้าวแขนก็ถูกดึงจากด้านหลัง ผมหันกลับไปทันที พร้อมทั้งดึงแขนตัวเองกับแต่อีกฝ่ายไม่ยอม
“ พี่แบงค์!?” ผมดึงแขนตัวเองกลับครั้งแล้วครั้งเล่าแต่พี่แบงค์ไม่ยอม กลับยิ่งกำแขนผมแน่น
กลัว............
“ พี่ครับผมเจ็บ!” ผมร้อง ทว่าพี่แบงค์กลับทำเหมือนไม่ได้ยินจ้องผมเขม็งอย่างที่ไม่เคยเป็น ใบหน้านั้นทั้งดุดันแต่ก็เหมือนว่ากำลังเจ็บปวด
ผมสั่น“ ...พี่แบงค์เมาแล้วนะครับ!”
“ ใช่พี่เมา เพราะคิดว่าตอนที่เมาพี่จะลืม ลืมว่าตัวเองรู้สึกยังไง แต่แปลกว่าตอนนี้คำว่า
รัก ของพี่มันยิ่งชัดเจน” พี่แบงค์พูดพร้อมเดินเข้ามาพา ผมเดินถอยหลังแต่ก็ยังจ้องพี่แบงค์อยู่
“ พี่ครับ ผมว่าพี่ควรจะไปนอนนะครับ เดี๋ยวผมพาไป” ผมบอกยกมือขวางพี่แบงค์ไม่ให้เข้าใกล้มากกว่านี้
“ .........................”
ตุบ! พี่แบงค์กระชากแขนผมอย่างแรงจนตัวผมชนกับตัวพี่แบงค์ และตอนนั้นนั้นเองที่หน้าผมถูกมือพี่แบงค์ประครองไว้แน่น
แล้วพี่แบงค์ก็จูบ/ผม!!?? พี่แบงค์จูบผม! ตาผมเบิกกว้างแทบซ็อคกับสิ่งที่เกิดขึ้น !?
พี่แบงค์จูบผม! และยังพยายามจะสอดลิ้นเข้ามาในปาก แต่ผมไม่ยอม พี่แบงค์เลยจูบริมฝีปากหนักหน่วงมากขึ้นเหมือนเป็นการบังคับกลายๆทั้งที่ผมเอามือดันตัวพี่แบงค์ออกไป แต่กลับสู้แรงไม่ไหว
น้ำตาอุ่นๆผมไหลอาบแก้มลงมา ร่างกายสั่นสะท้านอย่างหวาดกลัว...
เนิ่นนานที่ปากถูกจูบอยู่แบบนั้น อากาศที่ใช้หายใจค่อยๆลดลง เหมือนกับเรี่ยวแรงที่ค่อยๆหายไป ขาไม่มีแรงยืน..
“ .........................” พี่แบงค์ปล่อยริมฝีปากผมให้เป็นอิสระ แล้วเอาลิ้นเลียน้ำตาที่ไหลอาบแก้มผม ลิ้นพี่แบงค์ที่สัมผัสหน้าผมมันยิ่งทำให้ผมกลัว
“จุม พี่ ร..” “ ทำไมทำ...แบบนี้” ผมพูดเสียงดังเท่าที่ผมจะพูดได้แต่มันเบามาก
ผวักะ! ผมตบหน้าพี่แบงค์ทั้งที่คิดว่าจะชก ผมก็ไม่รู้ว่าผมทำไปได้ยังไง ด้วยทั้งโกรธ และมันอาจจะเรียกสติพี่แบงค์ขึ้นมาได้
“ ............พี่รู้สึกตัวสักทีสิครับ!” พี่แบงค์เอามือลูบแก้มด้านที่ถูกผมตบ แววตาสำนึกผิดจนผมเองก็รู้สึกผิดไปด้วย ผมรู้ว่าพี่แบงค์ไม่ได้ตั้งใจ ....พี่แบงค์เมา....
“............................พี่ขอโทษ” “ ..........................” ผมเอาแขนปาดน้ำตาตัวเอง พูดอะไรไม่ออกมันสับสนไปหมด
“ จุมพี่ขอโทษ พี่ไม่ตั้งใจ” พี่แบงค์พูดยื่นมือมาหาผม แต่ผมถอยหนี ร่างกายสั่นไม่หยุด แม้ว่าแขนจะกอดตัวเองไว้ก็ตาม
“ อย่าครับ อย่าแตะต้องผม...ฮึ้ก ฮือๆ” แล้วผมก็อดกลั้นไว้ไม่ไหว
“ ................................”
“ ............................จุม” “ ฮือๆ” จากที่ยืนอยู่ ร่างกายก็ทรุดลงกองกับพื้น
กริ้งๆ
กริ้งๆ เสียงมือถือดังเหมือนหวีดร้อง ในความเงียบแบบนี้ผมลุกขึ้นกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปรับทันที
พี่วุฒิ ..พี่วุฒิจริงๆด้วย...ผมร้องไห้
“ ครับพี่”
“ ผัวโทรมาหายคิดถึงยัง?”“.........................” พอได้ยินเสียงผมกลับร้องไห้ออกมาจริงๆ ถ้าพูดพี่วุฒิต้องรู้แน่
“ เงียบแบบนี้กรูคงพูดถูก เอาวะอดทนหน่อย พรุ่งนี้ผัวก็กลับแล้ว” “ พี่ครับ” ผมพยายามปรับเสียงให้ปกติที่สุด เท่าที่จะทำได้
“ อะไร!” “ กลับมาเร็วๆนะครับ” ผมพูดพยายามปรับเสียงเป็นปกติที่สุด หันกลับไปมองข้างหลังพี่แบงค์เข้าห้องไปแล้ว.........
พี่ครับกลับมาเร็วๆนะครับกลับมาดูเพื่อนพี่...ที่ตอนนี้ผมไม่รู้ว่าพี่เขาเป็นอะไร
“ .........................
มรึงอย่ามาสั่งกรู....ยังไงกรูก็กลับพรุ่งนี้อยู่แล้ว ทำกับข้าวไว้รอกรูด้วย...”“ครับ”
“ ................. . . ถ้ามรึงลืมเจ็บตัวแน่”“ครับ”
“มรึงพูดคำอื่นเป็นไหม?“ครับ” ผมตอบพร้อมทั้งเดินเข้าห้องตัวเอง ก่อนที่จะปิดประตู
“ เอ๊ะ มรึงนี่ยัวโมโหกรูอีกใช่ไหม!!”“ผมคิดถึงพี่นะครับ.................................” ผมบอกขดตัวในผ้าห่มสีขาว
“ .....................................” พี่วุฒิเงียบไป ก่อนที่จะพูดเสียงอ่อนลง
“ มันก็ต้องเป็นอย่างงั้น.....”
“......................”
“ มรึงไม่สบายหรือเปล่า เสียงแปลกๆ”
“ ปะเปล่าครับ” ผมตอบเอามือถือห่างจากหน้าแล้วพยายามกลั้นเสียงสะอื้น
“ก็ดี กรูขี้เกียจไปเฝ้ามรึงที่โรง-บาล”“ มรึงจะนอนหรือยัง?”“ ผมกำลังนอนครับ” ผมบอก
“ งั้นก็นอนไป แต่ไม่ต้องกดออกทิ้งไว้แบบนี้แหละ..” “ ทำไมครับ?” “ ไม่รู้สักเรื่องจะตายไหม!” “ ...........................ค่าโทรมันแพงไม่ใช่หรือครับ?”
“ เรื่องของกรู กรูมีปัญญาจ่าย อย่าเสือก!” “...................ครับ” ผมว่า น้ำตาไหลออกมาอีก คำพูดดีๆที่พี่วุฒิเคยพูดกับผมมันนานมาแล้ว ถึงวันนั้นพี่วุฒิจะแกล้งพูดก็ตาม
“ นอนไป”“ครับ” ผมตอบวางโทรศัพท์ข้างตัวเตียง แล้วปิดไฟ
แล้วแสงไฟจากโทรศัพท์ก็ดับพรึ่บ ในห้องมืดกว่าความจริงเพราะตายังไม่ชิน
“..........................................” ผมนอนจ้องมองโทรศัพท์ถึงแม้ไฟจะดับไปแล้ว แต่พี่วุฒิบอกว่าไม่ให้ตัดสายแบบนี้ทำให้รู้สึกเหมือนอยู่ใกล้ๆพี่วุฒิเลยครับ
ผมนึกถึงคำพูดและการกระทำของพี่แบงค์เมื่อกี้ เป็นไปได้ไหมว่าพี่แบงค์คิดว่าผมเป็นคนที่พี่แบงค์ชอบ และนั่นก็หมายความว่าคนที่แบงค์ชอบเป็นผู้ชาย?... ผมคิดแล้วนอนพลิกตัวไม่มาเพราะเรื่องมันค้างอยู่ในอก พยายามคิดเหตุผลว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ...
ผมสงสารพี่แบงค์ เข้าใจคนที่แอบชอบ แอบรักคนอื่นว่ามันเป็นอย่างไง......มันเฝ้ามองถวิลหาอย่างประหลาด...
.....วันพรุ่งนี้พี่วุฒิก็จะกลับมาแล้ว.......คิดแบบนั้นก็ทำให้ตัวสั่น......
อยากเห็นหน้า แต่ก็กลัวที่จะเห็น
“ ...................พี่...” ผมเอามือแตะริมฝีปาก แรงจูบหนักหน่วงเมื่อกี้ยังไม่จางหายไป
พี่แบงค์ดีกับผมมาก ถ้ามีอะไรที่ผมพอช่วยได้ก็อยากช่วย
…....ผมคิดเรื่องนี้ทั้งคืน......จนกระทั้งหลับไป……
* * * * *
23/2 มาเร็วดั่งสายด่วน (ฮา)