19
“ ขอโทษ” ผมค่อยๆลืมตาขึ้น เสียงที่ได้ยินสะท้อนก้องแม้จะแผ่วเบาเหมือนว่าคนพูดอยู่ไกลแสนไกล
“…………” มองเห็นใบหน้าพี่วุฒิ ผมนั่งอยู่กับพื้น พี่เขานั่งอยู่บนเตียง ก่อนหน้านี้ผมคงฟุบหลับทั้งแบบนี้
“ พี่ครับ ?” ผมเรียกพี่วุฒิ ในห้องมีแสงสว่างจากประตูที่เปิดแง้มไว้ และแสงจากหน้าต่างผ่านเข้ามาเท่านั้น
“…………………” เอามือลูบหัวผม แต่ไม่พูด ผมสัมผัสได้ว่ามือพี่วุฒิร้อนกว่าปกติ ไข้ยังไม่ลดอย่างที่ควรจะเป็น
“ นอนเถอะครับ พี่ยังไม่สบายอยู่นะครับ” ผมบอกลุกขึ้นจับไปไหล่พี่วุฒิให้นอนลง
“
เอ๊ะ พี่ ครับ!?” ถูกดึงมือให้ตัวผมลงลงไปในอ้อมกอดพี่วุฒิ
“………… … … …” หัวใจผมเต้นเร็วในความเงียบ
“
พี่ ครับ” เสียงผมเบาในลำคอ ร่างกายไม่ได้ขยับหนี
“ จุม” พี่วุฒิว่ากอดผมเข้าไปอีก ผมกอดตอบพี่วุฒิ แต่ผมกลับรู้สึกว่าห่างไกลกับพี่วุฒิเหลือเกิน ใจก็ปวดทรมาน
“………… ………”
“
ขอโทษ” พี่วุฒิว่า ผมเงยหน้ามองพี่เขา
“……………… …” เมื่อกี้ที่ได้ยินผมไม่ได้ฝัน หรือคิดไปเอง
“
ขอโทษที่ไม่เคยทำดีกับจุมเลย ไม่ว่าจะตอนไหน แม้ว่าพี่จะตามจุม เจอ แต่พี่ก็ยังทำร้ายจุมอีก” ( ลมหายใจร้อนเพราะไข้ )
“…………………” ผมส่ายหน้า เพราะพี่วุฒิไม่ใช่ไม่เคยดีกับผม
และ
พี่จำได้แล้วใช่ไหมครับ ใช่ไหมครับ??
“
ยกโทษให้พี่อีกครั้งได้ไหม? ”
“…………………” ไม่ว่าจะครั้งไหน ไม่ว่าจะเมื่อไร ไม่ว่าพี่จะทำอะไรผม ผมไม่เคยโกรธพี่เลยสักครั้ง
ไม่เคยเลย
“ ได้ไหม?”
“
ผมไม่เคยโกรธพี่” ผมบอกเสียงเครือ
ผมจะ…………………ยกโทษให้พี่อีกครั้ง เพราะผมก็ยังรักพี่อยู่ เคยรักยังไงก็รักอย่างงั้น
“
ยกโทษให้พี่”
“ ครับ” น้ำตาไหล
พี่จำผมได้แล้ว และคำแรกที่พี่พูดกับผมคือขอให้ผมยกโทษให้ แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว
ผมรู้ว่าตัวจริงของพี่ไม่ใช่คนอารมณ์ร้อนที่ชอบใช้กำลัง แต่พี่ไม่สามารถเอาชนะพี่วุฒิตัวปลอมที่อยู่ในตัวพี่ได้
“ ต่อไป พี่จะดีกับจุมให้มากๆ”
“ ครับ”
“ พี่จะรักจุมให้มาก”
“ ครับ” ไม่ต้องมากไปกว่านี้หรอกครับ แค่นี้ก็เพียงพอสำหรับผม แต่พี่ต้องรักตัวเองให้มากกว่านี้
“ อย่าหนีพี่ไปไหนอีก”
“ ครับ” ผมไม่หนีพี่ไปไหนอีกแล้ว เพราะตัวหนีได้ แต่ใจผมก็ยังอยู่กับพี่อยู่ดี
“………………………………………………………”
“…………………” ผมเงยหน้ามองพี่วุฒิที่เงียบไป
“
จุม” ก้มหน้าลง
“ ครับ”
“…………………รักพี่
ไหม?”
“ครับ”
“…………………………………” พี่วุฒิหยุดใบหน้าไว้แค่ปลายจมูกของผม
“ ผมรักพี่ครับ” ผมบอกเอาปากแตะริมฝีปากพี่วุฒิก่อน แตะเบาๆแต่หัวใจสั่นสะท้านแรง
“…………………” พี่วุฒิตอบกลับด้วยจูบที่หนักหน่วง ลิ้นผมกับพี่วุฒิกำลังเกี่ยวกอดเหมือนร่างกายตอนนี้ มือพี่วุฒิดันแผ่นหลังผมให้แนบกับตัวพี่เขามากที่สุดเท่าที่จะทำได้
ร่างกายผมเริ่มจะร้อนตามร่างกายพี่วุฒิที่ไม่สบาย
!? แต่ พี่วุฒิหยุด!?
“………!?…… ……” มือที่กอดผมค่อยคลายๆออก
หรือว่าพี่วุฒิไม่ได้ต้องการ
“…………………”
เงียบ
ผมมองพี่วุฒิจึงได้รู้ว่าพี่วุฒิหลับไปแล้ว !?
“…………………” พี่วุฒิไม่สบายผมก็ยังเริ่มก่อนอีก ผมนี่บ้าจริงๆ ก็ผมดีใจที่พี่วุฒิจำได้แล้ว จำได้ว่ารู้สึกกับผมยังไง
ผมจัดให้พี่วุฒินอนลงในท่าสบาย ก่อนที่จะห่มผ้าให้ ตัวพี่วุฒิยังร้อนอยู่ ผมเอาผ้าชุบน้ำหมาดมาวางบนหน้าผากพี่วุฒิเพื่อลดอุหภูมิ
พี่วุฒิความจำกลับมาแล้ว พรุ่งนี้จะเป็นยังไง ผมยังกลัวอยู่มาก แต่ผมไม่ได้กลัวอย่างที่คิด
พี่ครับ ผมอยากรักกับพี่
“ หายเร็วๆนะครับ” ผมบอกพี่วุฒิก่อนที่ก้มลงจูบแก้มพี่เขา แล้วก็ยืนเขินอยู่คนเดียว
ผมทำไปซะแล้วครับ แอบหอมแก้มพี่วุฒิ
* * *
ขอตัวเข้ามาอีก ยังไม่อยากตื่น
แต่
พี่วุฒิละ !? ผมรีบลุกขึ้นมา
“…………
!?…………………….” พี่วุฒิยืนอยู่ข้างๆเตียง
“ ตกใจอะไร?” พี่วุฒิว่าเดินไปเปิดตู้
“ ผมมานอนอยู่ที่นี่ได้ไงครับ?”ผมถามลุกขึ้น จำได้ว่าเมื่อคืนนั่งอยู่ข้างเตียงตรงนี้
“ ตื่นขึ้นมาก็เห็นนอนฟุบอยู่ พี่ก็เลยอุ้มขึ้นมานอนบนเตียง”
“ แล้วพี่ละครับ หายแล้วเหรอครับ?” ผมถาม (พี่วุฒิกำลังเดินเข้าห้องน้ำ ผมเดินตาม)
“ หาย” พี่วุฒิบอก
“ อย่าเพิ่งอาบน้ำนะครับ แค่เช็ดตัวก็พอ”
“ พี่จะอาบน้ำ เหนียวตัว”
“ อย่าเพิ่งเลยครับ เดี๋ยวไข้กลับมาอีก”
“……………………………….”
“ นะครับ”
“ เป็นห่วงเหรอ?”
“ครับ” ตอบได้เต็มปาก เพราะเป็นห่วงจริงๆ
“ ก็รู้หรอก ไม่งั้นไม่มานั่งเฝ้าพี่ทั้งคืนแบบนี้”
“…………………….ครับ” ก้มหน้าลง(เขิน)
“ ทำไมต้องเป็นห่วงเป็นใยพี่ขนาดนี้” พี่วุฒิถามทั้งที่รู้ดีอยู่แล้ว
“…………………….ผมรักพี่ ”
“ เมื่อก่อนทำปากแข็ง ตอนนี้ทำไมพูดง่ายจังไอ้ว่ารักเนี่ย”
“ ก็ตอนนั้น ผมไม่กล้า”
“ หอมแก้มพี่แสดงความบริสุทธิ์ใจ”
“
มี การแสดงความบริสุทธิ์ใจ แบบนี้ด้วยเหรอครับ?” ไม่ใช่ไม่กล้าแต่อาย
“
มี” พี่วุฒิบอก แล้วเงยหน้ามองเพดานห้อง
““………….” ผมเขย่งเท้าเล็กน้อยก่อนที่หอมแห้มพี่วุฒิช้าๆ ตอนที่ผมหอมแก้ม พี่วุฒิมองหน้าผม ผมรีบหลบก้มลงมา
“……………………………….” พี่ไม่วุฒิไม่พูดไม่จา และไม่เดินเข้าห้องน้ำด้วย ผมเลยเงยหน้ามอง
“…?…………….” พี่วุฒิกำลังยิ้ม หรือจะหัวเราะ ?? ไม่รู้ว่ากำลังจะยิ้มจะหัวเราะ พี่เขาทำหน้าแปลกๆ แต่รู้ว่าพี่เขากำลังดีใจกับอะไรบ้างอย่าง
“ จุมไปเช็ดตัวให้พี่ดีกว่า” พี่วุฒิจับมือดึงเข้าห้องน้ำ ผมตกใจเลยสะดุ้ง แต่พี่วุฒิไม่สังเกตเห็น
“ พี่ครับ” ขืนตัวไว้
ก็อกๆ ?
ผมกับพี่วุฒิหันไปมองประตูพร้อมกัน ก่อนที่พี่วุฒิจะปล่อยมือผม
“………………….” ผมเดินไปเปิดประตู
“ ชิด?”
“ ชิดตามหาจุมจนทั่ว คิดแล้วว่าต้องอยู่ที่นี่” สีหน้าชิดกำลังผิดหวัง ก่อนที่จะเดินกลับไปทั้งอย่างงั้น
“…………………….”
ชิด….
ผมหันกลับไปมองพี่วุฒิก่อนที่วิ่งตามชิดออกมา
“ จุม!?” ผมหันกลับ
พี่วุฒิตามผมมา !?
“ ทำไมต้องสนใจด้วย แค่เพื่อนไม่ใช่หรือไง!?”
“ เพราะเป็นเพื่อนถึงต้องสนใจครับ”
“ แค่เพื่อน?” ( พี่วุฒิ )
“ ครับ เพื่อน เท่านั้น ไม่มีมากกว่านี้”
“ พี่จะคอยดู” พี่วุฒิว่าเดินกลับไปเหมือนหงุดหงิด
“……………………….” ผมเดินเข้ามาในห้อง
บันบัน กับธีนั่งอยู่บนเตียง ชิดยืนหันหลังให้ประตู
“ จุม?” (บันบัน)
“ พี่วุฒิ จำทุกอย่างได้แล้ว” ผมบอก หันไปมองชิดที่ยังยืนหันหลังให้
“ จริง!?” ผมหันกลับมา บันบันว่าตาโต
“……………………….” ผมพยักหน้าบอก ชิดหันกลับมา ดวงตาแดงกล่ำ
“ จุมก็เลยจะกลับไปรักพี่วุฒิอีกใช่ไหม?”
“……………………….” ผมพยักหน้าอีกครั้ง ชิดเดินเข้ามาหยุดตรงหน้าผม
“
ทำไมจุม!? เจ็บแล้วทำไมไม่จำ !? พี่วุฒิจำอะไรได้แล้วไง ยังไงพี่เขาก็ทำร้ายจุมเหมือนเดิม สันดานคนเรามันเปลี่ยนง่ายซะที่ไหน!? ” ชิดว่าจับไหล่ผมเขย่าจนหัวของผมคลอนตาม
“ ชิด!? จุมเจ็บ” ธีว่าเข้ามาดึงชิดให้ห่างจากผม
ผมรู้ผมเข้าใจในการกระทำชิดว่า เป็นห่วงผม แต่ผมยังรักพี่วุฒิอ ผมอยากให้โอกาสพี่วุฒิอีกสักครั้ง
“
จำได้ไหมว่าทำไม จุมต้องหนี จำได้ไหมว่าจุมเคยมีสภาพยังไง จำได้ว่าครั้งแรกที่จุมเจอป้าจันทร์รู้สึกยังไง!? ” ชิดว่าผมแต่ตัวเองกลับเหมือนจะร้องไห้
“ ชิด จุมยังรักพี่เขาอยู่” ผมบอก
“ แล้ว ไนท์ล่ะ
จุมลืมไนท์ไปแล้วหรือไง!? ”
“……………………….” ไนท์ ผมลืมไปจริงๆ
“ ชิดพอเถอะ” บันบันว่าลุกขึ้แล้วหันหน้ามาหาผม
“ กรูไม่เห็นด้วยที่มรึงจะกลับไปคบกับพี่วุฒิ เพราะที่แล้วๆมาพิสูจน์แล้ว ว่าพี่วุฒิไม่มีวันเปลี่ยนได้ มรึงคิดดูให้ดีๆอีกครั้ง ว่าโอกาสที่ให้พี่วุฒิครั้งนี้ก็จะเหมือนทุกครั้ง คือพี่เขาก็เป็นพี่วุฒิคนเดิม” ตากลมๆของบันบันจ้องผมราวกำลังค้นหาสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้
“…………………….” พี่วุฒิชอบเอาตัวเป็นใหญ่ ชอบใช้อารมณ์และกำลังตัดสิน แต่ผมเชื่อเหลือเกินว่าพี่วุฒิจะต้องดีขึ้น ผมเชื่อว่าที่พี่วุฒิเป็นแบบนี้ เพราะพี่วุฒิแตกต่างจากคนอื่น พี่วุฒิแค่ไม่เข้าใจ
“ จุมไปอาบน้ำเถอะ พวกเราอาบกันหมดแล้วจะได้ลงไปข้างล่างกัน” ธีบอก ผมเลือกที่เดินเข้าห้องน้ำแทนที่จะยืนอยู่นี้ เพราะไม่อาจสู้หน้าชิด บันบันและธีได้
ผมใจอ่อนอีกแล้ว
.
.
.
ผมอาบเสร็จก็ไม่มีใครอยู่ในห้องแล้ว กระเป๋าเป้ผมวางอยู่บนเตียง ข้าวของถูกจับใส่อย่างดี คงเป็นบันบัน?
“……………………….” ไม่ผิดใช่ไหม ที่ผมจะอภัยพี่วุฒิอีกครั้ง
ผมรู้ว่าผมทำให้ทุกคนเป็นห่วง แต่ใจผมมันต้องการแบบนี้
แล้วยังเรื่อง ‘ไนท์’ ผมลำบากใจเหลือเกิน ผมรู้สึกว่า ผมแย่งพี่วุฒิมาจากไนท์
ผมยังจำสีหน้าไนท์ที่เป็นห่วงพี่วุฒิได้ติดตา ..ซึ่งไม่ต่างจากผมเลย
“…………!?…….”
ผมหันควับ!? เพราะประตูห้องเปิดออก
“……………………….จุม” พี่วุฒิเดินเข้ามา
“ ครับ” ยืนขึ้นสะพายกระเป๋าเป้
“ มีอะไร ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้?”
“ เปล่าครับ” ผมบอก
“………………………. มองหน้าพี่ แล้วบอกว่ามีอะไร?” ผมไม่มองหันหน้าหลบไปอีกทาง พี่เขาเอาประครองหน้าผมให้มองหน้าพี่เขา
“ มีอะไร? หรือใครพูดอะไร ชิดใช่ไหม?”
“ ไม่ใช่ครับไม่เกี่ยวกับชิด!”
“จุมปกป้องมัน!”
“ ไม่ได้ปกป้องครับ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับชิด เป็นผมเอง”
“ แล้วเรื่องอะไร?” ถามต่อ
“ พี่ครับ ผมไม่รู้ว่าตัวเองทำถูกหรือเปล่า ผมรักพี่ได้เหรอครับ? แล้ว แล้ว…” ไนท์ละ?
“ทำไมจะรักพี่ไม่ได้ พี่ก็ชอบจุม”
“ คนอื่นละครับ?”
“ หมายถึงไนท์ใช่ไหม?”
“…………… …….” ผมหลบสายตาอีกครั้ง
“ ไนท์ก็ส่วนไนท์ และพี่ก็ไม่ได้คิดจริงจังกับไนท์ตั้งแต่แรก ที่พี่พาไนท์มาที่นี่ ….พี่มีเหตุผลของพี่…” จริงอย่างที่พี่ชนะบอกพี่วุฒิไม่ได้จริงจังกับไนท์ ผิดกับไนท์
น้องเขาน่าสงสาร
“……………… ….”
“ พี่คิดจะเลิกกับไนท์หลังจากกลับไปอยู่แล้ว ไม่ต้องกังวล” ดึงตัวผมเข้าไปกอด
นี่อาจจะเป็นการดีก็ได้ ที่ไนท์จะได้ตัดใจจากพี่วุฒิเร็วๆ แต่ความรักมันตัดใจง่ายซะที่ไหน ยังไงไนท์ก็ต้องเจ็บปวดอยู่ดี แต่ถ้าผมจะ…
“ ถึงแม้จะไม่มีจุม พี่ก็ไม่คิดจะอะไรกับไนท์มาก ” ประโยคนี้ทำให้ผมเลิกคิดสิ่งที่อยู่ใจ ผมจะดึงไนท์เข้ามาเกี่ยวข้องให้ทรมานอีกคนทำไม ให้น้องเขาไปเจอคนที่รักจริงจะดีกว่าที่จะอยู่แบบเรา3คน
“ เอาไนท์มาด้วยก็ดีไม่น้อย ที่ทำให้จุมยอมรับว่าชอบพี่ หึงพี่ใช่ไหมละ?” พี่วุฒิว่า
“……………… ….” ผมเงียบไม่ออกความคิดเห็น
พี่วุฒิคงไม่สังเกตเลยว่าไนท์มีความสุขแค่ไหนที่อยู่ที่นี่ แต่พี่วุฒิกลับ…ถ้าไนท์รู้คง..เสียใจมาก
“ พี่ครับ พูดถนอมน้ำใจไนท์ด้วยนะครับ ไนท์เขารักพี่มากนะครับ”
“……………………………………………. ไปกินข้าเถอะ พี่หิวแล้วจะได้กลับ” พี่วุฒิเปลี่ยนเรื่อง ไม่ยอมรับปากผม
“……………….”
มาถึงโต๊ะกินข้าว ทุกคนกำลังกินข้าวต้มที่แค่เดินลงมาก็ได้กลิ่นหอมๆ
“ วุฒิ มรึงหายความจำเสี่อมแล้วเหรอวะ?” พี่ชนะถาม พี่วุฒิขมวดคิ้วท่าทางสงสัย ผมมองชามข้าวต้มที่วางไว้ 2ชาม
ข้าวต้มกุ้งทั้ง 2 ชาม แล้วพี่วุฒิละ????
“ อะไรของมรึงชนะ?”(พี่วุฒิ)
“… … ….พี่ชนะครับ พี่วุฒิกินกุ้งไม่ได้ไม่ใช่เหรอครับ?” ผมถาม คิดว่าพี่ชนะ พี่แบงค์ลืม
“ เออ พี่ลืมบอกเขาไป แต่พี่สั่งข้าวต้มหมูมาให้มันแล้ว แต่ยังไม่มา ให้มันนั่งรอไปก่อน”
“……………….” ผมนั่งลงเก้าอี้ที่ว่าง พี่วุฒิยังยืนไม่นั่งลงเก้าอี้อีกตัวข้างๆผม
“……………………….” พี่วุฒิมองหน้าผม
“ ครับ?”
“ จุมหรือได้ไง ว่าพี่กินกุ้งไม่ได้?”
!? “…………………….” พี่ก็รู้ไม่ใช่เหรอครับว่าผมรู้
หรือว่า!? แต่เมื่อคืน พี่จำทุกอย่างได้แล้ว พี่ยังขอโทษเลยนะครับ
“……………………….”ในความเงียบ ผมหันหน้ามองทุกๆคน ก่อนที่จะกลับมามาหาพี่วุฒิ
เมื่อคืนยังไงกันแน่ ผมไม่ได้ฝันแน่นอน
หรือว่าพี่วุฒิไม่สบายจนไม่มีสติ แล้วพี่เขาแค่เพ้อเท่านั้นเอง
“……………….” ผมอึดอัดในอก ลมหายใจติดขัด มือเย็นเชียบจนต้องมากุมไว้
“ จุมยังไม่ตอบคำถามพี่” พี่วุฒิว่า แต่ผมคิดอะไรไม่ออก
ผมไม่เข้าใจ
“ ใครๆก็รู้ทั้งนั้นแหละวุฒิ กรูเผามรึงออกบ่อย ซีซี่ยังรู้เลยใช่ไหม?” พี่ชนะว่าถามซีซี่
“ครับ ผมรู้” ซีซี่ตอบพยักหน้ารวดเร็ว ซีซี่คงไม่เคยรู้เรื่องนี้
“ ใครให้มรึงพูดเรื่องกรู !”
“ ไม่มี แต่กรูอยากพูด เอาน่าไม่อายโตๆกันแล้ว ใครๆก็เป็นได้ ไอ้เรื่องแพ้กุ้งเนี่ย” พี่ชนะว่ายิ้มลอยหน้าลอยตา
ผมยังรู้สึกว่าเสียงพี่ชนะอยู่ไกลออกไป
“……………….” พี่วุฒิยังจำอะไรไม่ได้เหมือนเดิม !?
“ จุม จุม !?” (พี่แบงค์)
“ ครับ!?” ผมหันไป
“ กินข้าวต้มก่อนเถอะจะเย็นหมดแล้ว” พี่แบงค์ว่า ผมมองชามข้าวต้มตรงหน้า
“ ครับ” ผมคนข้าวต้มในชาม
“……………………….” พี่วุฒินั่งลงข้างๆผม
“ ชนะกรูบอกหรือยัง ว่าจุมเป็นแฟนกรู” พี่วุฒิว่า ผมเงยหน้าขึ้น สบตากับชิดโดยไม่ได้ตั้งใจ
“ เหี้ย มรึงโมเมเองป่าววะ วุฒิ”
“ เปล่า” พี่วุฒิว่ากอดคอผมแล้วก็หอมแก้มผม ผมรีบหดคอก้มหน้าหนี
“ พี่ครับ !?”(ผม)
“ ผมอิ่มแล้ว จะไปรอที่รถนะครับ” ชิดบอกพร้อมลุกขึ้นทันที แล้วเดินออกไป
เงียบ
“……… ……….” ชิด….ขอโทษนะ พี่วุฒิก็รู้ว่าชิดรู้สึกกับผมยังไงแต่ก็ยังทำให้ชิดเห็น
“ สะใจวะ!” (พี่วุฒิ)
“ พี่ครับ !” (ผม)
ทำไมเย้ยชิดแบบนี้ด้วย ใครละทีคอยช่วยเหลือตอนที่ผมหนีไป ถ้าไม่ใช่ชิด
“ ทำไมเป็นเดือดเป็นร้อนแทน !? ”
“……………………….ครับ” ผมตอบ
“…………………………………………….”(พี่วุฒิจ้องหน้าผมตาไม่ยอมกระพริบ)
“………………….” กลัวจนมือเย็นไปหมด แต่ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ สะใจวะ” (พี่ชนะว่าและก็โดนจักรทุบไหล่จนได้เสียงพลั่ก!?)
“ ผมอิ่มแล้วเหมือนกัน ขอตัวไปรอที่รถนะครับ” ผมยืนขึ้น พี่วุฒิดึงมือให้นั่งลง แต่ผมก็ยังยืนอยู่
“
จุม !? ” ผมสะดุ้งเฮือก !
“ พี่ครับปล่อย” ผมพยายามอย่างมากที่จะไม่ให้เสียงสั่น
“ นั่งลง !” เสียงดังขึ้นเรื่อยๆ
“ วุฒิ !?” (พี่แบงค์)
“ อย่าแบงค์ เรื่องของกรูกรูจัดการเอง”
“ ผมบอกแล้วว่าจะไปรอที่รถ”
“
อยากไปรอที่รถ หรืออยากจะไปหามันกันแน่ !? ”
“
จะมากไปแล้วนะครับ ! ” ธีกับบันบันพูดพร้อมกัน
“ ธี บันบันไม่เป็นไร” ผมบอก
“ ถ้าพี่ไม่อยากให้ผมไป ก็ตบผมชกผมเลยสิครับ”
“ จุม
!? ” (พี่ชนะ)
ผมจะไม่ไหวแล้ว น้ำตามันเอ่อล้นเต็มเบาตาเตรียมจะไหลทะลักออกมา
คนเราจะเปลี่ยนไม่ได้จริงๆใช่ไหม?
“……………………….” (พี่วุฒิจ้องหน้าผม)
“ ผมจะไปรอที่รถ” ผมบอก แล้วเดินออกมา พอเดินพ้นประตู น้ำตาก็ไหลทะลักออกมา
“จุม?” (ชิด)
“ ไม่มีอะไร เรื่องปกติ” ผมบอกเอามือเช็ดน้ำตา
โครม!? เคร้ง!? เสียงจากด้านใน พี่วุฒิคงอาระวาด
“……………………….” ชิดยื่นผ้าเช็ดหน้าสีน้ำเงินหม่นให้
“ ขอบคุณ” ผมบอก เอาผ้านั้นเช็ดหน้าเช็ดตา
“ ขอโทษที่ชิดทำให้ลำบากใจ”
“………………….” ผมส่ายหน้า “จุมต้องขอบคุณชิดต่างหากที่เป็นห่วงจุม แต่ไม่ต้องเป็นห่วงนะ ไม่มีอะไรเลวร้ายกว่าที่เคยหรอก จุมทนได้”
“……………………….”
!?
ทุกคนเดินอออกมา แต่ไม่มีพี่วุฒิ
“ ไอ้วุฒิเทกระจาดโต๊ะกินข้าว ตอนนี้นั่งแมะไม่ยอมลุกไปไหน พวกเรากลับไปกันก่อน พี่กับพี่แบงค์จะรอให้มันอารมณ์เย็นลงก่อน จะตามไปที่หลัง” พี่ชนะบอก
“ จะเอารถที่ไหนกลับ?” จักรถาม
“ พวกพี่หาได้นะ ยาหยีไม่ต้องห่วงนอนรอพี่ชนะได้เลย”
“ พี่ชนะ ใช่เวลาเล่นไหมเนี่ย!?” จักรว่า
“……………….”
“ ไปเถอะจุม” พี่แบงค์บอก
ไม่พอใจก็อารวาดไม่เปลี่ยนไปเลย ผมจะทำยังไงดี
“ พี่ครับ เดี๋ยวผมไปตามพี่วุฒิเอง” ผมบอก
พี่วุฒิจะจำได้หรือไม่ได้ ไม่สำคัญแล้ว เพราะพี่วุฒิก็คือพี่วุฒิคนเดิม
“ อย่าเลยจุม ตอนนี้ไอ้วุฒิมันกลายร่างแล้ว” พี่ชนะว่า
“ ไม่เป็นไรหรอกครับ” ผมบอกแล้วเดินเข้ามาด้านใน เพราะถ้าอยู่นานกว่านี้ต้องมีคนห้ามผมไม่เข้ามาแน่นอน
“………………….” พี่วุฒินั่งเก้าอี้ตัวเดียวที่ไม่ล้มระเนระนาด ที่พื้นชามข้าวต้มนอนคว่ำบนพื้นเท่าจำนวนคนที่มา ข้าวต้มเกลื้อนพื้นทั้งเศษแก้ว
“ มาทำไม!?” ถามแล้วยืนขึ้นเอาขาถีบเก้าอี้ตัวที่เพิ่งลุกขึ้น
โครม!? ผมถอยห่างออกมา2ก้าว
“ มาตามพี่ครับ”
“
ไม่กลับ! ” ตวาดเสียงดัง ผมถอยออกมาอีก บอกตัวเองว่า อย่ากลัว
“……………………….”
ผมตัดสินใจเก็บชามทีละใบ ทั้งช้อน แต่นิ้วดันไปโดนเศษแก้วที่แตก
“โอ๊ย!?” ผมอุทาน เลือดสีแดงไหลออกมา ผมรีบกดแผลไว้ แผลไม่ได้ลึกเท่าไรแต่เลือดกลับออกมาเยอะ
“ จุม!?” พี่วุฒิถลาเข้ามากุมมือผม
“ ไม่เป็นไรครับ แผลไม่ลึก เดี๋ยวผมไปล้างน้ำ ทายาติดพลาสเตอร์ก็หาย” ผมบอก พี่วุฒิกุมมือผมเข้าไปในครัว
“ แล้วจะไปเก็บทำไม!?” (ยังอารมณ์เสียอยู่)
“ ก็เพราะพี่เป็นคนทำ”
“ แล้วเกี่ยวอะไรด้วย ที่จุมจะต้องไปเก็บ!?”
“ เพราะผมรักพี่ พี่เป็นคนทำแต่พี่ไม่เก็บ ผมก็เก็บแทน”
“……………………….” พี่วุฒิเหมือนจะพูดบางอย่างแต่ก็ไม่พูด
“……………….” พี่วุฒิเปิดก็อกน้ำแล้วจับมือผมยื่นไปล้าง น้ำโดนแผลแสบครับ
“ จะไปเก็บทำไม เดี๋ยวก็มีคนมาเก็บใช่หน้าที่ไหม!?”
“ เป็นหน้าที่ครับ ผมเป็นคนของพี่ พี่เป็นคนทำ ผมรับผิดก็ถูกต้องแล้ว”
“………………………………………….” พี่วุฒิหันมามองผม น้ำเย็นๆยังคงไหลล้างเลือดที่มือไปเรื่อยๆ
“……………….” ผมตั้งใจหันหน้าไปมองมือตัวเอง แต่ยังรู้สึกได้ถึงสายตาพี่วุฒิที่ยังคงจ้องหน้าผมอยู่
* * *
หัวข้อ: Re:บุพเพวายร้าย-พิเศษ3/3...........................................หน้า672,673 (อ่าน 4625227 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก