บุพเพวายร้าย 2.5
18.(พิเศษ)50%
“………………………อยู่ไหนนะ?” ผมพึมพัมกำลังหากางเกงกีฬาตัวโปรดที่ชอบใส่นอน เพราะใส่สบาย แต่หาเท่าไรก็หาไม่เจอสักที ปกติจะพับไว้ตรงนี้เพราะหาง่าย
“ หาอะไรจุม?” ( เสียงจากด้านหลัง)
ผมหันควับแก้มชนกับหน้าพี่วุฒิที่ชะโงกหน้ามา
“ เอ๊ะ พี่ ครับ?!”
“ อะไร” พี่วุฒิว่ายิ้มมุมมาก ผมก็เขินสายตาที่พี่วุฒิมอง
“ ก็พี่ทำให้ผมตกใจ” ผมบอกพลางพลิกเสื้อผ้าที่พับไว้อีกครั้ง
“ ก็หาอะไรล่ะ? ตั้งแต่เมื่อกี้” พี่วุฒิว่าเดินถอยหลังนั่งลงบนเตียง
“ หากางเกงสีฬาสีเขียว พี่เห็นไหมครับ?” ผมถาม
ความจริงแล้ว ผมหาตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้วแต่ไม่เจอ จะว่าไปตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาลก็ไม่เจอครับ
“ กางเกงที่มันย้วยๆใช่ไหม?”
“ ครับ” ผมว่าดีใจ พี่วุฒิคงเห็นที่ไหนแน่ๆ
“ ก็ทิ้งไปแล้วตั้งนานไม่ใช่เหรอ?”“ ผมนะเหรอครับ?”
“…………………..” พี่วุฒิพยักหน้าตอบ
“ ผมไม่ทิ้งหรอกครับ เพราะกางเกงตัวนี้ผมเก็บไว้เป็นที่ระลึกที่แข่งบอล-ชนะ และถึงมันจะเก่าก็ยังใส่ได้” ผมบอก
“ บอกว่าทิ้งไปแล้ว ก็ทิ้งไม่แล้วสิ และพี่ก็บอกให้เอาไปทิ้งเอง เก่าก็เก่าใส่อยู่ได้!” พี่วุฒิว่าดูจะอารมณ์เสียขึ้นมา
“…………………..” (ผม)
“ จุม”
หมับ?! โดนพี่วุฒิกอดจากด้านหลัง หันหน้าไป
“ คะครับ?!” ตัวเกร็ง
“ นอนเถอะ”
“ ผมยังไม่ง่วง” ผมบอกจะยืนขึ้น แต่พี่วุฒิไม่ยอมปล่อย
“ นะจุม นะ” พี่วุฒิว่าเอาจมูกถูกกับต้นคอผม จนผมขนลุก
คงเพราะผมจำอะไรไม่ได้ เวลาพี่วุฒิทำแบบนี้ผมเลยตกใจทั้งที่ เรา2คนเป็นแฟนกัน
“ พี่ครับ?!” ผมว่าแกะมือพี่วุฒิออกแล้วยืนขึ้น พี่วุฒิขมวดคิ้ว
“ อะไรจุม?!” เสียงเข้ม
“ ผม ผม………….” มือผมก็เย็นขึ้นมาเฉยๆ และอยากจะร้องไห้ขึ้นมาเฉยๆ บางอย่างในใจอกมันอึดอัดจนแทบระเบิด แต่ผมไม่รู้ว่าว่าคืออะไร
“ ผมจะลงไปดูโทรทัศน์” ผมบอก เดินมาเปิดประตู
หมับ?!
“……………?!……..”
“ จุม” พี่วุฒิจับต้นแขนผมไว้ ผมสะดุ้งสะบัดเต็มแรง
“…………………..” (พี่วุฒิหน้าเคร่ง)
“…………………..…… ………… … .” ผมถอยร่น ก่อนที่วิ่งลงบันไดมา รู้สึกตัวอีกทีผมก็มายืนอยู่ห้องรับแขกของบ้าน
ผมค่อยๆนั่งลงบนโชฟา
เรื่องของผมกับพี่วุฒินั้น มันไม่น่าเชื่อ เราสองคนเป็นแฟนกันผมยอมรับว่าอยู่กับพี่เขาผมก็มีความสุข แต่บางครั้งก็เป็นเหมือนตอนนี้ พี่เขาดูน่ากลัว และผมก็ไม่รู้ต้องทำตัวยังไง
คิดยังไงก็ไม่มีความเป็นไปได้เลยเรื่องระหว่างผมกับพี่วุฒิ ทั้งเรื่องที่ธีกับบันบันบอกผม ว่าพี่วุฒิทำร้ายผมยังไงบ้าง และบอกให้ผมเลิกข้องเกี่ยวกับพี่วุฒิ
อย่างน้อยเรื่องที่ธีกับบันบันบอกว่าพี่วุฒิทำร้ายผมบ่อยๆคงไม่จริง ถึงแม้พี่วุฒิจะโมโหง่าย และชอบเอาความคิดตัวเองเป็นใหญ่แต่พี่วุฒิก็ไม่เคยทำอย่างที่ธีกับบันบันบอก ผมรู้ว่าเพื่อนผมไม่ได้โกหกผม แต่ต้องเข้าใจผิดอย่างแน่นนอน
“…………………..” ยิ่งคิดหัวก็ยิ่งปวดหัว
.
.
.
เอ๊ะ?!
ผมลืมตาขึ้นทันที
“…………………..” ผมมองเห็นใบหน้าพี่วุฒิและผมกรอกตามองรอบๆ ผมนอนอยู่บนเตียงในห้องผมแล้ว
ผมมาอยู่ที่นี่ได้ไง จำได้ว่าผมนอนเล่นในห้องรับแขก?!
“ พี่?” ผมลุกขึ้น ( นั่ง )
“ พี่ครับ ผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงครับ?” ผมถาม (พี่วุฒินั่งอยู่ข้างๆผม)
“ พี่พามาเองแหละ พี่รอจุมตั้งนานไม่เห็นขึ้นสักที พอลงไปดูก็เห็นจุมนอนขดอยู่พี่เลยอุ้มขึ้นมา”
“ อุ้มผมขึ้นมา อุ้มผมเนี่ยนะครับ?!”
“ ทำไมต้องทำหน้าไม่เชื่อ” พี่วุฒิถาม
“ ก็ผมตัว………”
“ หนักใช่ไหม?”
“ครับ”
“จุมไม่หนัก…และทำไมชอบพูดว่าตัวเองตัวหนัก พี่อุ้มจนชิน”พี่วุฒิบอกจ้องหน้าก่อนที่จะเอามือมาจับแก้มผม
อุ้มจนชิน เมื่อไรกัน?
“…………………..” มือพี่วุฒิอุ่น
“นอนเถอะจะตี2แล้ว” บอกแล้วก็ลุกขึ้นทันที
“ ตี2แล้วหรือครับ?!” ผมถาม ตาดูนาฬิกาแต่
พรึ่บ?!
ไฟดับทั้งที่ผมยังไม่ดูนาฬิกา เพราะพี่วุฒิปิดไฟ และทันทีที่พี่วุฒิปิดไฟเสร็จก็แทบจะกลับมานั่งบนเตียงเหมือนเดิม มือพี่เขาเขากอดตัวผมให้เอนตัวลงนอนไปด้วยกัน ผมที่ยังตกใจอยู่ล้มตัวตัวลงนอนพร้อมพี่วุฒิ
“…………………..”
“…………………………!?…………..” พี่วุฒินอนกอดผมไว้ไม่ทำอะไรนอกจากนี้ ตัวผมที่เกร็งในตอนแรกเริ่มผ่อนคลาย ลัสมผัสได้ถึงไออุ่นจากวงแขนที่กอดตัวเอง
พอตาปรับตัวให้ชินความมืดได้ ห้องก็สว่างขึ้นพอจะเห็นเค้าร่างสิ่งต่างๆรอบตัวได้ ร่วมถึงใบหน้าพี่วุฒิที่อยู่บนหมอนใบเดียวกัน
“ มองอะไร?” พี่วุฒิถาม
“ เปล่าครับ” ผมตอบทันที ไม่คิดว่าพี่วุฒิจะรู้ว่าผมกำลังมองหน้าพี่วุฒิอยู่
“ ไม่เห็นต้องอาย อยากมองก็มอง พี่ชอบจุมพี่ก็ยังชอบมองจุม”
“ ……………… … ..” (หลบสายตาในแสงสลัว)
ใจผมเต้นระรัว ปากฉีกยิ้มเต็มที่ สุขใจอย่างที่สุด พี่วุฒิบอกว่าชอบผม
“ ครับ” ผมว่า
“ ครับอะไร ครับว่าชอบพี่ใช่ไหม?” พี่วุฒิถาม
“ครับ” ผมพยักหน้า
1เดือนที่ผมความจำเสื่อม และที่ผมได้อยู่กับพี่วุฒิ ผมรู้ตัวเสมอว่าชอบพี่วุฒิมากขึ้นเรื่อยๆ พี่เขาดูแลผม แม้บางครั้งพี่เขาจะทำอะไรที่ผมไม่เข้าใจ บางครั้งก็หงุดหงิดขึ้นมาเฉยๆก็ตาม
“ แล้วเมื่อไรจะยอมพี่สักที” ถามแต่มือก็เลื่อนไปลูบหลังผม ก่อนที่เปลี่ยนไปลูบผิวเหนือด้านใน ผมขนลุกซู่ อุณหภูมิในร่างกายเริ่มเย็น
“ คือพี่ครับ ผมว่า” (เสียงเลิ่กลั่ก)
“ อะไรอีกละ?” พี่วุฒิว่าโนมหน้ามาหาจะจูบ ผมถอยหน้าหนี ไม่ใช่ว่ารังเกลียจพี่วุฒิแต่ผมรู้สึกว่ามันไม่ใช่แบบนี้ หรืออย่างน้อยก็ยังไม่ใช่ตอนนี้
“ คือผมยังไม่พร้อม”
“ไม่พร้อมคืออะไร?” หน้าหยุดชะงักอยู่ห่างหน้าผมไม่ถึงนิ้ว ยิ่งนานตาก็ยิ่งชินกับความมืด และยิ่งมองเห็นชัด
“ ผมว่าเร็วไปครับ”
“ ยังไง?”
“ จะว่าไป ผมรู้จักกับพี่วุฒิยังไม่ถึงเดือนเลยนะครับ”
“……………………………”(พี่วุฒิ)
“ คือ ผมจำไรเกี่ยวกับพี่ไม่ได้ ผมจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเป็นแฟนพี่ ก็เหมือนกับผมเพิ่งได้รู้จักพี่ไม่ถึงเดือน”
“ ไม่เห็นเป็นไร ตอนนั้นพี่กับจุมไปกินข้าวด้วยกันครั้งแรกเราก็มีอะไรกันแล้ว”
“ จริงเหรอครับ?” ผมไม่คิดว่าตัวเองจะเป็นคนแบบนั้น แม้ว่าผมกับพี่วุฒิจะเป็นผู้ชายเหมือนกันก็ตาม
“ ก็ จริง”( พี่วุฒิ)
“ แต่ว่า………..”
“ ก็ได้ ไม่ให้ก็ไม่เอา แต่หอมแก้มพี่ ทั้ง2ข้างก่อน”
“ ครับ” ผมพยักหน้า และหอมแก้มซ้ายหอมแก้ขวาพี่วุฒิทันที!
“………………..”พี่วุฒิจ้องหน้าผม หรือว่าผมทำอะไรไม่ถูกไม่ควรไป บอกให้หอมผมก็หอม หรือว่าพี่วุฒิแค่พูดเล่น แต่ผมดันทำจริง?!
เขิน ทำตัวไม่ถูกจนไม่รู้ว่ามือจะวางไว้ตรงไหนดี
“ นอนเถอะ ถ้าไม่นอน พี่จะอดใจไม่ไหว” พี่วุฒิว่ากอดตัวผมเข้าไปแนบกับร่างกายพี่เขา
“ คะครับ” ยังงงๆอยู่ แต่แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ผมกอดตอบพี่เขา ผมกับพี่วุฒิกอดกันกลมแต่ไม่รู้สึกร้อน
*****
เอาตอนที่มีมาลงก่อน
กลับมาถึงตีห้า ไม่นอนเลยมาทำงานต่อแปดโมง
หัวข้อ: Re:บุพเพวายร้าย-พิเศษ3/3...........................................หน้า672,673 (อ่าน 4631084 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก