จริงๆน้องทีเค้าส่งมาให้ตั้งแต่ก่อนสิ้นเดือนที่แล้ว....แต่ผมเพิ่งมีโอกาศเช็คเมล์วันนี้
เลยรีบเอามาลงให้....ข้าพเจ้าผิดไปแล้วที่มาช้า
...............................
ดีครับ
ขอบคุณนะครับที่ยังคิดถึงกัน คิดถึงคนอ่านเหมือนกันนะ (เริ่มน้ำเน่าล่ะไอ้ที) ผมได้เข้ามาอ่านเม้นก็เห็นหลายคนยังรออ่าน อยากจะรู้เรื่องของไอ้ที แต่ปัญหาคือไม่มีเวลาจะเขียนจริงๆๆๆๆครับเวลานอนก็น้อยนิดสั้นลงเรื่อยๆ ก็พยายามอดทนไปครับ (เราคงไม่อยู่ถึงร้อยปีหรอกก็คงได้หลับยาวล่ะที่นี้ เฮ่อๆ) ช่วงนี้น้ำท่วมสงสารคนน้ำท่วมจริง ผมได้ออกหน่วยแพทย์เคลื่อนที่ที่อยุธยา ในวิกฤตนั้นมันทำให้ผมมีโอกาสได้คิดว่า ผมยังไม่ลำบาก ไม่มีความอดทนพอเท่ากับชาวบ้านแถวนั้นเลย ผมได้นอนวันละ4 ชั่วโมง บางทีก็5ชั่วโมง ยังบ่นว่านอนน้อย แต่คนแถวนั้นไม่ได้นอนเลย แถมต้องเฝ้าดูน้ำ ทรัพย์สินต่างๆเสียหาย มันทำให้ย้อนมองตัวเองเนอะ ไอ้ที่บอกว่าลำบากน่ะเพราะไม่เคยได้ดูความลำบากจริงๆของคนอื่น
(จะมาบอกข่าวรึมาบ่นว่ะเนี้ย) หวังว่าทุกคนคงสบายดีนะครับ ผมกับไอ้ปอก็สบายดี ผมแทบไม่ได้กลับบ้านเลยช่วงนี้ ไอ้ปอเป็นฝ่ายเข้ามาหาผมบ่อยขึ้น จะได้รู้แต่ก่อนผมลำบากแค่ไหนที่ต้องกลับบ้านให้ตรงเวลาที่มันบอก (เด็กบ้านนอกเริ่มจะเข้ากรุงแล้วววว) หวังว่ามันคงเข้าใจในวิถีชีวิตผมนะ
ประเด็นหลักที่จะเขียนบอกคือ ปีนี้ผมอาจจะไม่ว่างเขียนในตอนต่อไปมั้ง (ถ้าว่างผมจะเขียนให้อ่านกันทันที) จนถึงสิ้นปี รอหยุดปีใหม่แล้วกันนะครับผมจะมาบอกเล่าเก้าสิบ ตอนนี้เริ่มงานวิจัยเต็มขั้น แต่ปัญหาคือLab ในไทยไม่มีตรวจ ต้องส่งตัวอย่างไปต่างประเทศ ผมล่ะกลุ้มจริง(นี่ขนาดร่างยังไม่ได้เก็บตัวอย่าง) มันเป็นความผิดพลาดของผมเองที่ไปกำหนดชนิดเครื่องวิเคราะห์ในแบบร่างที่เสนอคณะกรรมการวิจัย ผมได้ทุนวิจัยแต่มันไม่พอ(เพราะเหตุการณ์นี้) ก็เลยต้องยุ่งยากในการขอเพิ่ม ไม่รู้เค้าจะให้ป่าว ไม่ได้งกนะ แต่ไม่อยากจ่าย เอ้ะ! ยังไง (เป็นแสนเลยนะเว้ยยยย ค่าขนส่งอีก) ติดต่อห้องlab ที่ญี่ปุ่น(ใกล้ที่สุดที่มี) ผมก็ต้องติดต่อเองส่งทั้งแฟกต์ ส่งทั้งจดหมาย speak English telephone โอ้ยยยยรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง(ส่วนใหญ่ไม่รู้เรื่อง ฮ่าๆๆ) ก็เลยติดต่อทุกช่องทางที่มี เห็นไหมล่ะเรื่องนี้ก็พอเครียดไปหลายสัปดาห์เชียว
นั้นแค่เรื่องเรียน มาฟังเรื่องงานบ้าง นับวันยิ่งไม่รู้ว่าตัวเองต้องไปอยู่ตรงไหน มีสมุดเล่มเล็กช่วยจำติดตัวตลอด (เริ่มล้นความจุของสมอง) ทั้งงานวิชาการ งานปฏิบัติที่โรงพยาบาลก็ต้องขึ้น (ช่วงนี้เวรยิ่งถี่ขึ้นเพราะบางส่วนออกหน่วยแพทย์) และล่าสุดเป็นเกลียด เอ้ยยย เป็นเกียรติมากกกกก ที่ได้บรรยายในบางหัวข้อให้นักศึกษาที่ขึ้นฝึกงานที่โรงพยาบาล (ฆ่ากันให้ตายเลยดีกว่า) ผมคิดว่าผมเป็นคนที่ทำงานหนักมาตลอด แต่พอไปดูคนที่น้ำท่วมมามีกำลังใจให้ตัวเองเลย อย่างที่บอกเราแค่เหนื่อยกาย แต่เค้าเหนื่อยกาย ใจ ทรัพย์สิน บางคนก็สูญเสียสิ่งที่รักหลายๆอย่าง ผมยังมีเวลาได้นอนได้พักผ่อนบ้าง ทั้งหมดที่เล่ามาก็อยากให้กำลังใจคนที่น้ำท่วมอยู่ หรือคนที่ท้อแท้ สิ้นหวังเนอะ ยังมีอีกหลายๆคน หลายๆชีวิตบนโลกใบนี้ที่ลำบากกว่าเรามากมาย บอกตัวเองเสมอนะ โชคดีที่เราเป็นเรา มีลมหายใจเป็นของเราเอง (ไม่ได้พึ่งพิงสายออกซิเจน ฮ่าๆๆ) เราจะสร้างตัวเราต่อไปเรื่อยๆๆๆนะคร๊าบบบบบบ
จะถือครั้งนี้สวัสดีปีใหม่เลยดีไหมเนี้ย 555+ ยังดีกว่าเนอะ ผมคงได้เข้ามาก่อนปีใหม่อยู่หรอกมั้ง
โชคดีทุกๆคนครับ
ที…
หัวข้อ: ช่วยด้วย! ผมได้แฟน***ไอ้เด็กช่างยนต์ By ที...60 ฟ้าหลังฝน หน้า 143 (01/28/61) (อ่าน 1414258 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก