หัวข้อ: ช่วยด้วย! ผมได้แฟน***ไอ้เด็กช่างยนต์ By ที...60 ฟ้าหลังฝน หน้า 143 (01/28/61)

[fernza2536]

^^

สนุกมากๆๆ

 

[marnmanoo]

  :L1:ขอบคุณมากๆๆๆๆตามลุ้นทุกชอตเลยทั้งสงสารและเสียน้ำตาตามคนเขียนเลยและขอให้สมหวังกานทุกคนนะๆๆๆๆๆๆๆ

[KOWPOON]

คิดถึงพี่ที พี่ปอ อ่าาา

สงสัยช่วงนี้พี่ทีไม่ว่าง แหงเลย 

[nava]

  สนุกมากครับ

[jatfighting]

พี่ทีพี่ปอรักกันนานๆๆนะคับ

[kyoya11]

คิดถึงงงงงงงงงงงงงงง!!!

[jujill8]

รออออคอยยยเธอมาแสนนนนานนนนน ชะเอิ่ง เอิง เอยยยย
ทรมานนนนวิญญานนนหนักหนาาา ชะเอิ่ง เอิง เอยยย
รักเธอออออแน่นในอุราาา ชะเอิ่ง เอิง เอยยยย
แก้วววกานนนนดา ฉันรออออเธอผู้เดียวววว ชะเอิ่ง เอิง เอยยยย >///<[เสียงดีจริงๆเรา ฮ่าๆ]

[andaseen]

คิดถึงงงงงงงงงง  ทีกะปอ 

[QUE1]

คิดถึงคุณที เท่าฟ้า....

[PrincessBoy]

วันเสาร์-อาทิตย์ที่ผ่านมา...ไปบางแสนมาค่า...พยายามมองหาพวกพี่อ่า...

อยากเห็นๆๆๆ

อิอิ

[naiyana]

คิดถึงน้องทีจังเลย เมื่อไหร่จะมาต่อเอ่ย
รอ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อยู่นะคะ เป็นกำลังใจให้เสมอนะคะ
ทั้งเรื่องงานและเรื่องเรียน

[watop]

  :กอด1:คิดถึง

[JA(e)jung]

คิดถึงอ่ะ
 

[aim]

คิดถึง คุณที กะคุณปอ

[icyblue]

ยู้ฮู !!!!!  น้องที น้องปอ ยังอยู่ป่ะค่ะ 

[dragonnine]

คิดถึงปอกับ ที คร้าบ คบกันมากี่ปีแล้วเนี่ย 55555

[toy]

รอ คุณ ที  กับ คุณปอออยู่นะคร้าบ
รีบๆ มาต่อนะ   

[gummin]

คิดถึงบ้านนี้จัง

[buffalo]

หายไปนานจังงงงง .... ทั้ง 2 คน สบายดีไหมมมมม 

[naiyana]

คิดถึงน้องทีกะน้องปอจังเลยคะ แล้วก็คุณลีโอด้วยนะคะ
ฝากคุณลีโอทวงเรื่องจากน้องทีด้วยนะคะ ฝากบอกด้วยว่า
แฟนคลับคิดถึงมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เมื่อไหร่จะมาต่อคะ รออยู่จ้า

[woradach]

สนุกมากๆเลยครับ กว่าจะอ่านจบ น้องปอก็น่ารักในบางมุมนะเนี่ย แต่ที่เหลือ แหงะ ไม่น่ารักเท่าไหร่เลย กวนมึนโวย อิอิ

[naiyana]

คิดถึงน้องทีจังเลย เป็นอย่างไรบ้างสบายดีหรือเปล่าไม่เห็นมาต่อเรื่องราวให้อ่านกันเลย
ยังรออ่านทุกวันนะคะ และเข้ามาดูทุกวันว่ามาต่อหรือยัง แต่ก็ไม่เห็นน้องทีมาต่อเลย
ยังงัยก็ส่งข่าวคราวมาหากันบ้างนะคะ คิดถึงมากๆคะเป็นห่วง หรือว่าน้องทีงานยุ่งเลยไม่มีเวลา
หรือว่าไม่สบายหรือเปล่าคะ แล้วน้องปอเป็นอย่างไรบ้างสบายดีหรือเปล่า 
 (พี่ nana เองนะคะน้องทีไม่รู้ว่าน้องทีจะจำได้หรือเปล่าเคยเข้าไปโพสต์เรื่องของน้องที ที่เวปแห่งหนึง)
เป็นกำลังใจให้เสมอนะคะ และจะรอตอนต่อไป มาต่อตอนต่อไปเร็วๆนะคะ 

[LEO]

ตอนใหม่มาแล้ววววววววว

...................................................................

ช่วยด้วย!ผมได้แฟนเหี้ย ไอ้เด็กช่างยนต์ 50….เรื่องของทหาร
   บ่นนำ
   ดีครับทุกๆท่าน ผมเงียบไปเลย แหะๆ โทษทีไม่ได้บอกเล่าเก้าสิบ เก้าสิบเอ็ด เก้าสิบสอง (พอแล้ว) ผมใช้เวลาหลายเดือนนะเนี้ย กว่าจะสะสมเขียนได้ตอนหนึ่ง (ว่างๆก็เขียนทีละห้าบรรทัด) เหนื่อยมากมาย ไม่รู้ว่าไอ้ทีมันทำเวรอะไรไว้ชาติที่แล้ว ชาตินี้ชีวิตมันจึงดูวุ่นวายมากกว่าคนอื่นๆ(พูดเหมือนเริ่มท้อเนอะ) จริงๆแล้วไม่ใช่นะ ยังยิ้มได้อยู่ หวังว่าทุกคนที่ติดตามอ่านเรื่องของไอ้ทีจะสบายดีกับถ้วนหน้านะคร๊าบบบบ(ใครไม่อ่านไม่สบายนะจะบอกให้ แช่งเค้าอีก หุหุ) ป่าวนะ คนที่ไม่อ่าน ก็ไม่รู้หรอกว่าผมพูดให้เค้า ส่วนคนที่อ่านก็จะมีสุขภาพดีไง
   เดี๋ยวขอนินทาไอ้ปอหน่อยเหอะ มันเป็นสิ่งที่ผมไม่คาดคิดมาก่อน  พี่น้องเอ้ยยยย ไอ้ปอติดละครเรื่องดอกส้มสีทองงงงงงง ปกติมันไม่ดูแนวนี้เลย มันชอบดูบู๊ล้างผลาญ เลือดสาดแผ่นดิน ประมาณนั้น แต่ครั้งนี้ ติดงอมแงม ชนิดที่จำกัดการโทรกับผมด้วย กำลังคุยกันกะว่าสองทุ่มครึ่งมันบอกเลยว่ามีนัด ผมถามว่านัดกับใคร  “นัดกับเรยา” สุดยอดดดดด เป็นคำตอบที่น่าทึ่งในรอบปี ผมไม่เคยดูหรอก ไม่เคยดูสักตอนเลย แต่รู้ว่ากระแสมันดัง ได้ยินจากคนอื่นพูดๆกันพอจะรู้ว่าละครมันแนวไหน (ละครผมไม่เคยดูมาหลายปีแล้ว ตั้งแต่จบมัธยมแหนะ ถ้านับปีก็นับสองมือเลยทีเดียว) ไอ้ปอบอกว่ามันไม่ได้ตั้งใจดู มันทำโอทีที่อู่เค้าก็เปิด  มันดูผ่านๆ ดูไปดูมานานเข้า จากนั้นก็เลิกทำโอเลย วันไหนมีเรยารีบกลับบ้านเฝ้าหน้าจอ (โอ้ยยย งงเลยกู) ผมก็เลยเรียกมันว่าเรยา มันตอบว่า “ไม่ใช่เว้ยยย กูสินธร ลักลอบมีเมียน้อย555”  (แน่นอนล่ะมึง) ผมอยากรู้ ไม่เคยดูสินธรเป็นใคร ผมกะว่าจะเอาไปถามคนที่ทำงานก็เกรงว่าจะไม่เหมาะ (มาตั้งวงสนทนาละคร หลังข่าว) บังเอิญมีน้องๆเขียนเมล์มาหาถามสารทุกข์สุกดิบ ได้ทีผมก็ถามน้องคนนี้แหละ น้องก็คงมึนๆ แต่ก็ตอบนะ (พี่ทีบ้าป่าวมาถาม) นี่แหละเหตุผลที่พี่ถาม จะได้รู้ทันไอ้ปอ
Comment  ขอบคุณทุกคนครับที่โพสต์ให้กำลังใจ ผมก็คงยังไม่ได้ตอบนะครับ ถ้ามีเวลามากกว่านี้จะนั่งทวนตอบตั้งแต่หลังๆเลยยยยยย
   
เข้าเรื่องดีกว่า
ผมนั่งรถกลับบ้านหัวฟัดหัวเหวี่ยง ตามเคย หัวโขกกับคนข้างๆบ้าง ไปฟาดกับกระจกรถบ้าง เหนื่อยเหมือนกัน มีเวลานอนน้อยไปหน่อย ขึ้นรถได้นอนเลย มีคนข่มขืนคงไม่รู้ตัว (รึจงใจจะไม่ตื่นกันแน่…รู้ทันเราจนได้ หุหุ) 
   “โป๊กกก” เสียงหัวผมโขกกับเบาะข้างหน้า ผมมึน เลยลืมตาขึ้น เห็นคนข้างๆนั่งแอบขำเล็กน้อย (ไม่นอนแล้วเว้ย  เสียpictureหมด)
   กลับถึงชล ไอ้ปอมารับพร้อมกับไอ้ป่านอีกครั้ง (ไอ้เด็กคนนี้ เราต้องโคจรมาเจอกันอีกแล้วใช่ไหม)
   “ไหว้น้าทียัง” ไอ้ปอทัก
   “ดีครับ” ไอ้ป่านทักทายยกมือไหว้
   “ดีครับ ป่านหลานรัก” ผมยิ้มแย้มตอบอย่างอารมณ์ดี
   “ทักกูรึยัง” ไอ้ปอพูด (อ้าวไอ้นี่ อิจฉาเด็กเหรอ แต่ก่อนมึงมาคนเดียวกูทักแล้วไม่อยากให้ทักนะ)
   “ดีคร๊าบบบ ปอ” ผมทะลึ่งทักไปงั้นแหละเห็นไอ้ป่านมอง  ไอ้ปอยิ้ม
   “น้าปอไม่หวัดดีน้าทีล่ะ” ไอ้ป่านพูดหน้าตาเฉย
   “55555” ผมหัวเราะลั่น ไอ้ปอยิ้มอายๆ
   “หวัดดีครับที” ไอ้ปอพูดอย่างฮา
   “ทำไมได้มาด้วยกันล่ะ” ผมถาม
   “แวะรับไอ้ป่าน เลิกเรียนพิเศษ แม่มันฝากมา กูล่ะเบื่อจริงๆ มีปัญญาทำลูก แต่ไม่มีปัญญาเลี้ยง”
   “ดูพูดเข้า 18+++” ผมปรามมันไว้
   “ป่าน ทำไมไม่ปั่นจักรยานมารับน้าล่ะ” ผมแซวเล่น เห็นแต่ก่อนอยากได้นัก
   “หนูขี่มาไม่ไหวหรอก  มันไกล”
   “ไกลเหรอ  ก็ขี่ออกมาตั้งแต่เช้าสิ55” กัดเด็กนิดหน่อย
   ไอ้ปอกับผมขับรถไปส่งเจ้าป่านก่อนที่บ้าน ถึงปากทางเข้าบ้าน มีร้านค้าขายของชำ ไอ้ปอจอดรถ ไม่ได้ดับเครื่อง
   “ป่าน ไปเข้าไปซื้อบัตรเติมเงินให้น้าหน่อย”
   “เฮ้ย ไอ้บ้าปอ ใช้แรงงานเด็ก เด็กไม่รู้หรอก   (มึง) อย่ามาขี้เกียจ ไปซื้อเองเลย”
   “โห้  ไอ้ป่านคล่องจะตาย หลานกูใช้ง่ายอยู่แล้ว…” ไอ้ปอพูดแล้วยกไอ้ป่านที่นั่งข้างหน้า ลมพัดจนหัวตั้งลงไป
   “หึไม่ไป” ไอ้ป่านพูดแบบไม่ใยดี
   “5555” ผมหัวเราะ
   “แม่มึง  กูอุส่าห์คุยว่ามึงใช้ง่าย  ให้มันได้อย่างงี้สิวะ”
   “(มึง)ไปเองเถอะ  เด็กที่ไหนจะรู้ว่าต้องซื้อระบบอะไร” ผมทัก
   “หนูรู้” ไอ้ป่านร้องขึ้น (เห้ย เก่งขนาดนั้นเลยเหรอ)
   “ใช้ระบบอะไรครับ” ผมถามอีกครั้งเพื่อความมั่นใจ
   “น้าปอใช้โนเกีย”
   “หึหึ” อยากจะหัวเราะเด็กแต่กลัวเด็กเสียน้ำใจ ผมเลยหัวเราะในลำคอ
   “ป่านๆ ระบบ ไม่ใช่ยี่ห้อ ตอบใหม่ อายน้าที” ไอ้ปอสอนหลานมัน
   “เก่งนะเนี้ยรู้จักโนเกียด้วย” ผมแซว
   “ตอบใหม่ไอ้ที่น้าเคยให้มาซื้อน่ะ ดี..ดี…ดีอะไรน๊า” ไอ้ปอใบ้เต็มที่
   “ดีแม๊ค” ไอ้ป่านร้องเสียงดังอย่างมั่นใจ
   “หึหึ” ผมหัวเราะในลำคออีกครั้งนึง (ไอ้ป่านมันคงคุ้นๆยี่ห้อรถบ้านไอ้ปอ )
   “นั้นมันรถ  ดีเทคๆ” ไอ้ปอตอบแทน จริงๆร้านนี้ก็ร้านญาติๆมันนั้นแหละ ไอ้ปอตัวดีชอบใช้ไอ้ป่านมาซื้อ
   “ไป ไปป่านอยากกินขนมอะไรก็ไปเอาไป เอาบัตรเติมเงินมาด้วย” ไอ้ปอมันชอบตามใจหลานมัน  ไอ้ป่านเลยติดแจ
   “เออ รู้จักหลอกเด็กนะมึง” ผมพูดหลังไอ้ป่านเดินเข้าไปซื้อ
   “กูกำลังฝึกมันให้มันรู้จักซื้อของ จะได้คิดเลขไปด้วย”
   “หวังดีมากกกกก ถามตัวเองก่อนเถอะ4-5ขวบทำไรได้มั้ง”
หลังจากที่ส่งไอ้หลานป่านตัวแสบของไอ้เจ้าปอตัวยุ่ง  ไอ้ปอก็พาผมขี่รถเอื่อยๆเรื่อยๆ (ผิดแปลกจากเดิม ปกติมันจะพาผมเหาะ)
   “ปอขับช้าจัง ไม่สบายเหรอ” ผมกระซิบถามข้างหูมัน
   “กินลมเล่น”
   “กินเล่นไม่ได้ กูรีบกลับ หอบการบ้านมาเพียบเลย”
   “โห้ จะรีบไปไหนวะ ทำไม่เสร็จจะโดนครูตีเหรอ”
   “กูไอ้ทีนะเว้ย ไม่ใช่ไอ้ป่าน”
   “เออนั่นสิ ทำไม่เสร็จก็ไม่ได้เจ็บตัว จะรีบให้มันเหนื่อยตัวเองทำไม” (แหมมมมไอ้ปอ คิดง่ายนะมึง)
   “มันไม่เจ็บตัวหรอก แต่กูจะหามีชีวิตไม่ ไม่เจ็บตัวแต่ตายเลย” มันก็ไม่รีบเหมือนเดิม มันพาผมมาที่ริมทะเล แถวตลาดหน้าศาลนั้นแหละ ไอ้ปอจอดรถ ถอดหมวกกันน๊อค
   “เฮ้ยยยยย” เสียงมันถอนหายใจยาวๆ
   “เห้ยไอ้ปอเป็นไร” ผมทักตกใจเล็กน้อยมันไม่เคยเป็นแบบนี้
   “ไม่รู้จะพูดยังไง”
   “มีเรื่องไรอ่ะ”
   “รักกูป่าว รักกูมากไหม ถ้าไม่เจอกูแล้วมึงจะคิดถึงกูไหม” เป็นชุดเลยทีนี้
   “เอ้ย ถามตรงๆเลยเหรอ เขินนะเว้ย” ผมพูดก้มหน้าเล็กน้อย
   “เปี้ยะ” เสียงฝ่ามือไอ้ปอกระทบท้ายทอยผม
   “ทำเป็นเขิน เอากันทุกวัน เห็นกันหมดแล้ว” (ไอ้บ้าไม่ขนาดนั้นสักหน่อย  คนอ่านกรูจะเข้าใจผิด)
   “แหมมม มึงก็ทำให้เหมือนกูยังไม่เคยหน่อยสิ  กูหน้าบางอยู่นะเว้ย”
   “ยังทำมึน เรื่องแบบนี้ทำเป็นอาย ปกติไม่เห็นจะอายอะไรเลย  บอกกูมาเร็วๆ” (ด่ากูว่าหน้าด้านนี่หว่า)
   “ยังจะให้บอกอีกเหรอวะ กูแบ่งเวลาอันมีค่ามหาศาลมาหามึงเลยนะเว้ย มึงก็สำคัญอยู่นะ ใครมาพูดอะไรให้ไอ้ปอกูน้อยใจรึป่าวเนี้ย”
   “ป่าว กูถามไปงั้นแหละ”มันพลางจับมือผมเดินไปตามฟุตบาต
   “ไม่ใช่อ่ะ ต้องมีไรมากกว่านี้แน่ อะไรว่ะมีไรแล้วไม่ยอมบอกกู  ไหนบอกว่ารู้หมดไส้หมดพุงกันแล้วไงอย่าปิดบังกันสิวะ”
   “อาทิตย์หน้ากูจะคัดเลือกทหารแล้ว ถ้ากูได้ไปแล้วมึงจะยังคิดถึงกูอยู่ไหม แล้วมึงจะมีใครไหม”
   “อ้าว เพิ่งเกณฑ์ทหารเหรอ อ่อนวะ อายุกูเกณฑ์ไปแปดชาติที่แล้วแล้ว”
   “โห้นานจัง เจ็ดชาติครึ่งแค่นั้นแหละ”
   “ไม่ กูนับอยู่ แปดชาติพอดี” ผมแซวมัน ไม่อยากให้เครียดมาก
   “อายุห่างกูไม่กี่ปี ทำเป็นพูดดี”
   “ไม่ต้องเครียด สนุกจะตาย ได้เจอเพื่อนใหม่ ฝึกหนักหน่อยนึงช่วงแรก หลังจากนั้นก็สบาย โห้ ตื่นเต้นเหมือนกันนะจะมีแฟนเป็นทหารเนี้ย 555”
   “รู้ดีนะ เคยเป็นเหรอ” มันย้อนกลับ
   “ไม่เคยเป็นหรอก แต่เรียน ร.ด. ก็คล้ายๆกันมั้ง”
   “ร.ด. น่ะหลานทหาร เรียกว่าน้องก็ไม่ได้  ไม่ได้เสี้ยวทหารหรอก”
   “อ้าวพูดงี้ก็สวยสิ กูเรียนมานะเว้ย พูดงี้กับหัวหน้ากองพันได้ไง มึงเคยเรียนมาเหรอ”
   “ไม่เคย กูเห็นเพื่อนเรียน”
   “อย่างมึงกลัวอะไรด้วยเหรอ ทั้งทน ทั้งด้านไปหมดแล้วมั้ง”
   “พูดซะยังกะกูไม่ใช่คน กูไม่ได้กลัวหรอกความลำบากน่ะ กูกลัวว่ามึงอยู่ข้างนอกนั้นแหละ จะไม่มีใครดูแล ใครจะไปรับส่งมึง   มึงไปมีใคร ใครจะดูแลแทนกู” (สำคัญตัวเองมากไปป่าว ทำยังกะมึงเป็นผู้ปกครองกูนั้นแหละ)
   “ปอ กูมีเวลาไปหาใครเหรอ มีก็ดีสิ”
   “น่านนนน ชอบพูดแบบนี้แหละ ทำให้กูคิด”
   “โอ้ยยย ไอ้ปอกูพูดเล่น จะอะไรวะ รู้ๆอยู่ว่ากูเป็นคนยังไง” (เป็นคนหื่นขนาดไหน หุหุ)
   “อย่าไปมีใครนะ”ไอ้ปอพูดซะน่าสงสารเชียว
   “กูกังวลมึงมากกว่า อยู่ในค่ายมีเยอะแยะ อย่าให้กูรู้นะเว้ย กูไปถล่มถึงในค่ายเลย” (กูจะไปดูคนอื่น หุหุ)
   “เห้ยยย ขนาดนั้นเลยเหรอ”
   “เออออออ”
   หลังจากนั้นผมก็คุยกับมันเรื่อยๆ จนลืมเวลาเลยว่าต้องกลับมาทำงานตัวเองที่กองท่วมหัวอยู่ กลับบ้านดึกเช่นเคย รีบอาบน้ำนอน เพราะต้องรีบตื่นแต่เช้ามืดกลับเข้ากรุง
   เช้าวันเสาร์ผมกำลังจะออกไปเรียน ไอ่ปอโทรมาแต่เช้าเชียว
   “ที มึงว่าเค้าคัดกันที่ไหนวะ ใช่เทศบาลป่าว”
   “อ้าวมาถามกูได้ไง กูไม่ใช่สัสดี กูไม่เคยคัดด้วย”
   “กูว่าอยู่เทศบาล” (คิดเอาเนี้ยนะ จะคัดกันไม่กี่ชั่วโมงแล้วนะเว้ย)
“ อืมมม กูว่ามึงลองไปดูก่อนดิ น่าจะใช่”
   “กูอยู่เทศบาลแล้ว” (อ้าววว แล้วมึงไม่เสือกไปดูรายชื่อล่ะ)
   “ตื่นเต้นไปป่าว นอนหลับป่าวเมื่อคืน กินข้าวเช้ายัง” ผมแซวมัน
   “โห้แค่นี้ปกติวะ กูมาดูก่อนเฉยๆ” (ทำเป็นปากดี ที่จริงตื่นเต้นจนหัวใจแทบจะมาเต้นข้างนอกแล้วล่ะสิ)
   “แล้วมีใครไปยัง เห็นเค้าจัดสถานที่ไหมล่ะ”
   “เห็น เห็นคนมาแล้วด้วย ไอ้นี่พาญาติมาเป็นฝูงเลย กลัวสิท่า” (ดูมันไปว่าเค้า)
   “แหมมม ไอ้พ่อไม่กลัว เออ ก็คงเป็นตรงนั้นแหละรอตรงนั้นแหละ ถ้าตื่นเต้นหนักก็ถอดเสื้อแล้วไปนั่งรอไว้ก่อนเลย เอิ๊กๆ”
   “ไอ้บ้า กูกลับบ้านก่อนดีกว่า เดี๋ยวมาใหม่” (มึงน่ะสิบ้า มาก่อนชาวบ้านชาวเมือง)
   “เออๆ กูก็กำลังจะไปเรียน เดี๋ยวเย็นกูโทรไปถาม”
   “ไม่เอา อย่าปิดเครื่องนะ กูจะโทรไปบอกตอนเที่ยง”
   “เออๆ”
   ผมเรียน พักเที่ยง ไอ้ปอโทรมาตามสัญญาเด๊ะ
   “ทีมึงว่ากูได้ใบอะไร”
   “ลีลาว่ะปอ มึงได้ใบไรก็บอกมาเร็วๆ”
   “เห้ยยย กูอยากให้มึงตอบ” ดูน้ำเสียงเคร่งครึม
   “ใบ อืมมม ใบมะพร้าวมั้ง 555”
   “ไม่ตลกนะที มึงรู้ไหมพอกูจับขึ้นมากูคิดถึงมึงแค่ไหน  กูต้องห่างมึงตั้งสองปี” ไอ้ปอพูดอย่างเคร่งเครียด
   “ใบแดงเหรอ” ผมพูดเสียงอ่อยๆ ใจหายแว๊ปเหมือนกัน
   เสียงเงียบไปเป็นนาที ผมก็ไม่รู้จะพูดอะไร บอกไม่ถูกเหมือนกัน ใจหนึ่งก็อยากให้มันไปมันจะได้รู้จักระเบียบวินัย แต่ก็อดเป็นห่วงมันไม่ได้
   “ กูได้ใบแดงก็โดนไล่ออกจากสนามสิวะ555”
   “อ้าวไอ้ปอ ไอ้ปัญญาอ่อน เมื่อกี้มึงเล่นละครเหรอ”
   “เออดิ เล่นเป็นพระเอก555”
   “โหยยย ไอ้ปอ ไอ้ตัวโกง ไอ้ตัวอิจฉา ไอ้โคตรเลว”
   “เห้ยที อินมากไปป่าว พระเอกโหดขนาดนั้นเลยเหรอ”
   “ตกลงมึงได้ใบดำเหรอ เอาให้ชัดๆดิ”
   “ได้ใบมะพร้าว ถูกต้องนะคร๊าบบบบ มึงทายถูกตั้งแต่แรกแล้ว”
   “ช่วงนี้ กูจะเบญจเพสแล้ว หงุดหงิดง่าย อารมณ์แปรปรวนมึงรู้ป่าว กวนตีนกูบ่อยครั้งอาจตายได้ ฉะนั้นอย่ามาพูดเล่นกับกู”
   “จะเบญจเพสรึจะมีประจำเดือนห๊า”
   “ตอนนี้ถ้ามึงอยู่ใกล้กูในระยะ10เมตร มึงรู้ตัวไหมว่ามึงจะเกิดอะไรขึ้น”
   “สะกิดกู555”
   “เออ กูจะใช้ส้นตีนนี่แหละสะกิดมึง”
   “แรงไปมั้ง สะกิดเบาๆกูก็เผด็จศึกแล้วววว”
   “เห้ยยย กูเหนื่อยพูดกับมึงแล้ว ไปกินนมแล้วนอนไป๊ ไอ้เด็กอ่อน”
   “อ้าวๆ พูดงี้ก็สวยสิ ไรอ่อนวะ พูดแล้วขึ้นๆเลย แข็งโป๊กเลยตอนนี้”
   “เฮ้ย ไปหลอกชาวบ้านเหอะปอ กูเห็นมึงหมดแล้วอ่อนๆทั้งนั้น555”
   “แหมะ อยู่ไกลกูปากดีเชียวนะมึง ถ้าอยู่ใกล้กูจับยัดปากแล้ว ไม่ได้พูดหรอก”
   “เหรออออ555”
   “จะเบญจเพสแล้วเหรอ ดูแลตัวเองดีๆนะที เค้าบอกว่ามันไม่ค่อยดี กูก็ไม่ค่อยเชื่อหรอก แต่กูก็อยากให้มึงฟังๆไว้” (อ้าวเวรตัวเองไม่เชื่อ ดันมาสอนคนอื่น กูก็แทบปรับอารมณ์ไม่ทันเมื่อกี๊กัดกัน บทจะดีก็ดีขึ้นมาเฉยๆ แต่ก็ซึ้งนะ)
   “อืมมม ปีหน้าก็เบญจเพสแล้วล่ะ กูไม่ใช่วัยรุ่นแล้วนะ ฉะนั้นพูดกับกูต้องพูดอย่างมีเหตุผลเข้าใจมั้ย”(เกี่ยวไหมเนี้ยกู  ตัวกูจะเบญจเพสแล้วไปสอนให้มันพูดดี)
   “โห้ยยยยย ไอ้เวรที กูนึกว่าปีนี้ มึงจะร้อนตัวเกินไปล่ะ” (หมดซึ้งเลยกู กูอุส่าห์กำลังเคลิ้ม ด่ากูอีกล่ะ)
   “อ้าวไอ้นี่ มึงนับเลขเป็นป่าว ปีนี้ปีอะไรลบพ.ศ.เกิดกูดิ จำได้บ้างป่าว”
   “กูน่ะรู้แต่มึงบ้าป่าว ที่ไหนนับอายุล่วงหน้าจะเป็นปี”
   “กูอยากนับอ่ะ แล้วจะทำไม มึงมีปัญหาอะไร”
   “ไม่มีคร๊าบบบ โห้ข่มขู่กูอยู่ได้ กูงอนมามึงจะเดือดร้อน”
   “ไอ้ปอลองดูสิ มึงงอนกู กูก็โกรธมึง มึงหายงอนแล้วมาง้อกูด้วยแล้วกัน”
   “555ไอ้ที มึงไม่ยอมเสียประโยชน์เลยเนอะไปได้เรื่อยๆนะมึง”
   “ตกลงจะงอนกูไหมล่ะ” ผมแซวมันเล่น
   “ไม่งอน กูขี้เกียจง้อมึง  เออแปลกดีกูงอนมึง กูยังต้องไปง้อมึงอีก”
   “เออ รู้ก็ดี กูต้องถูกต้องเสมอ”
          ที่พูดๆกันอยู่นี่ ไม่รู้ว่าใครกวนตีนใครกันแน่ ไอ้ปอกวนผม รึผมกวนไอ้ปอ รึพอๆกันก็ไม่รู้ (แต่ผมว่าผมยังน้อยกว่ามันเยอะอยู่) แต่มีไอ้ปอก็มีข้อดีอยู่บ้างนะ  มันนี่แหละทำให้ผมกล้าที่จะแสดงอีกด้านหนึ่งของตัวผม ถ้าผมอยู่ต่อหน้าคนอื่นคงไม่กล้าพูดอะไรแบบนี้ออกไป หลายๆครั้งอยากพูด อยากจะทำ ด้วยหน้าที่ก็ต้องแสดงไปตามบทบาทของตัวเอง(ดูเหมือนมีเกียรติมากเลยนะไอ้ทีมึง  หุหุ มีเท่าหางอึ่ง) อยู่กับไอ้ปอไม่ต้องเก็บแสดงออกส่วนนั้นเต็มที่ ผมด่ามันได้ ผมพูดหยาบคายได้ คุยกันเรื่องเพศ ได้หัวเราะบ่อยครั้ง ได้เป็นชีวิตเด็กแว๊น ได้ขี่มอไซต์เล่นตอนกลางคืน ได้อยู่ในสถานการณ์หาเรื่องชาวบ้าน (เรื่องดีๆทั้งนั้น) คนข้างนอกมักมองว่าผมเนี๊ยบ ขรึม วิชาการ ปากเฉียบ เจ้าระเบียบ เด็กเนิร์ด ทำให้ไม่ค่อยมีใครเข้าใกล้ผม แต่ถ้ารู้จักผมหรืออ่านเรื่องผมเรื่อยๆก็จะรู้ว่ามันมันไม่ช่ายยยยยยยยย  เลยยยยยยยยยย ผมเป็นคนเพี้ยนๆ บ้าๆ ฮาๆ ผมอยากมีเพื่อนเยอะ ผมอยากพูดคุย  การเขียนเรื่องของผมก็เลยเหมือนเป็นการระบายอีกทาง และผมก็ได้เพื่อนมากมาย มีคนเขียนเมล์มาทักทาย มีคนโพสต์เป็นห่วง คิดถึง สิ่งเล็กๆเหล่านี้สร้างรอยยิ้มให้กับไอ้ทีได้เสมอ ถ้าผมไม่เขียน ปานนี้ผมก็คงเป็นเพียงไอ้ทีคนนึงที่ไม่ค่อยมีใครอยากสนทนาด้วย คงจะใช้ชีวิตเรื่อยๆไม่มีใครรับรู้อะไรกับมัน (ไม่มีใครรู้ลึกตื้นหนาบางเรื่องของผมเท่าคนอ่านนะเนี้ย)
   ผมกะว่าจะเขียนเทศกาลสงกรานต์กับวันเกิดไอ้ปอ แต่รู้สึกว่าเวลาที่เขียน ล่วงเลยเวลางานอื่นๆมาแล้วสิ ตอนนี้ก็เพียงเท่านี้ก่อนล่ะกันนะครับ ตอนหน้าจะพยายามเขียนที่ค้างๆไว้ (บางทีก็ลืมไปบ้างแล้ว หุหุ) เรื่องต่างๆเกิดขึ้นมากมายในแต่ละวัน อยากเล่าให้ฟังไปหมด  ถ้ามีเวลาเขียนทุกวัน  แต่ละเดือนรวมกันแล้วคงหนากว่าพจนานุกรมไทยแน่ เรื่องไอ้ปอก็มีเรื่องกวน มึน โวย ให้ขบคิดบ่อยครั้ง เรื่องดีก็มีเยอะ เรื่องเลวก็โคตรเยอะ ทั้งหมดมันอยู่ในความทรงจำผมคนเดียว (นานๆไปก็เริ่มลืม ความจำใหม่ๆเข้ามา ความจำเก่าๆต้องลบอันเก่าออกไป   พอดีmemory น้อย 555)
   ขอบคุณคำอวยพรวันเกิดไอ้ปอ (ทีวันเกิดไอ้ปอจำข้ามปีเลยนะ พอวันเกิดไอ้ทีต้องเขียนเล่าให้ฟัง แล้วถึงรู้  อ๋อออ วันเกิดทีเหรอ) หุหุ แซวเล่น เอาล่ะผมจะบอกมันให้ว่าเพื่อนผมฝากอวยพรย้อนหลังคร๊าบบบ thank u. เม้นอื่นๆก็ขอบคุณมากๆเช่นกันครับ

[knightofbabylon]

โฮ่ยยยยยยยยย คิดถึงจริง  
ปอไม่ได้ใบแดงเหรอ  

[Horizon]

สนุกเช่นเคย
อ่านไป ขำไป
รักษาสุขภาพด้วย

[KOWPOON]

 

ดีใจโคตรอ่ะ  ที่แรกนึกว่าจะไม่มาต่อซะแล้วเห็นหายไปนานเลย


พี่ทียังน่ารักน่าหยิกเหมือนเดิม

555   

[jujill8]

เย้ๆๆๆ~ ขอบคุณมากค่ะสำหรับความสุข  ได้รับมาเต็มเลยค่ะ ขอให้มันกลับไปสู่'ทีกะปอ' ด้วยเช่นกันนะคะ ^_^

ปูลู~ มิใช่เราคนเดียวที่ไม่ได้ดูเรยา อิ อิ

[@21]

ตลกปอ 55555  

คงจะตื่นเต้นมาก ไปตั้งกะไก่โห่ 

น้องป่านน่ารักอะ 

[Sabaijai]

ในที่สุดพี่ทีก็กลับมา ขอบคุณมากค่ะ

อ่านแล้วก็มีความสุขเช่นเคย  ขอให้พวกพี่มีความสุขเช่นกันนะ

[Still_14OC]

ไอ้ปอเอ้ย แล้วเรยาจบแล้วตอนนี้ แกจะไปดู รึเม้่ทืกับคนในอู่เรื่องไร ฮึฮึ

แล้วมาอัพตอนใหม่เรื่อยๆนะ น้องที