หัวข้อ: ช่วยด้วย! ผมได้แฟน***ไอ้เด็กช่างยนต์ By ที...60 ฟ้าหลังฝน หน้า 143 (01/28/61)

[yunjaejoong]

จะมาต่ออีกเมื่อไหร่น่ะ....ยังไม่เห็นมาต่ออีกเลยน่ะวันนี้วันใหม่แล้วน่ะ

ดีใจที่รู้ความเป็นไปของทีกะปอตลอด ชอบง่ะ อย่าลืมมาต่อนะ

[golove2]

ยังคิดถึงอยู่เสมอ

 

[win200]

พี่ที พี่ปอน่าร๊าก


 

[NUTTYZERO]

กลับมาต่อแล้ววว...เฮ้ออ


น่ารกได้อีกนะคู่นี้  อ่านแล้วไม่เครียดดี 555+

[NUTTYZERO]

กลับมาต่อแล้ววว...เฮ้ออ


น่ารกได้อีกนะคู่นี้  อ่านแล้วไม่เครียดดี 555+

[LEO]

ไอ้เจ้าปอมารับผมอย่างเช่นเคย ผมยิ้มให้หลังจากเดินลงมาจากรถ
   “เห้ยที มึงจะย้ายบ้านรึไงวะ มาแต่ละครั้งเห็นบ้าหอบของมาเยอะแยะ” (กูอุส่าห์ยิ้มให้ ปากหมาใส่กูเลยนะ)
   “ก็เห็นแบบนี้อยู่ทุกครั้ง จะถามหาหอกอะไรเล่า”
   “พูดกับผัวตัวเองให้มันดีๆได้ป่าว”
   “ไอ้ส้นตีน  มึงน่ะทักกูดีตายล่ะ”
   “กูกลัวมึงขาดสองท่อนนั้นแหละที หอบมาไม่ดูตัวเอง เอวหักมาหรอกจะหาว่ากูไม่เตือน”
   “ไอ้บ้า เอวคนไม่ใช่เอวม้าก้านกล้วย เคยขี่เล่นสมัยเด็กๆล่ะสิ”
   “555 แสดงว่ามึงเคย มีต้นกล้วยข้างบ้านน่ะดิ”
   “เออเคย รึมึงไม่เคย”
   “ไม่เคยบ้านกูไม่ไช่บ้านนอก555”
“ถุย ไอ้ในเมือง มึงนั้นแหละบ้านนอกไม่เคยเล่น โตมาได้ไง ไม่เคยเล่น เค้าฮิตจะตายสมัยเด็กๆ”
“555 หน้ามึงมัน มากูเช็ดหน้าให้ หน้ามันจะเอาไปทอดไข่เจียวได้อยู่แล้ว”
   “จริงเหรอ วันนี้กูไม่ได้ส่องกระจกดูหน้าตัวเองเลยนะเว้ย” ผมพูดยังไม่ได้อนุญาต ไอ้ปอก็ถลอกชายเสื้อคลุมมาเช็ดหน้าผม มันก็เช็ดหน้าผมอย่างแรง (ไอ้ห่าปอหน้าคนนะเว้ย ไม่ใช่ขัดกระดาษทรายกับโลหะ)
   “ขอบคุณที่เอาซิปมาถูหน้ากู” ผมพูดประชดมัน
   “555 จริงเหรอที ไหนเจ็บไหม” มันพูดยิ้มๆ
   “มันแสบๆตรงนี้” ผมมองไม่เห็นหน้าตัวเองหรอกแต่วัดด้วยความรู้สึก
   “เออ เป็นรอยแดงเลย” 
   “เวรกรรม …กูยอมให้หน้ากูมันดีกว่า”
   ก็กลับบ้านปกติ ไม่มีไรเกิดขึ้นนอกจากที่มันคึกคะนองเกินเหตุ(สงสัยอยากกินตีนไม่ได้กินนานแล้ว) ผมก็ตบกระโหลกหนาๆของมันประจำ ยิ่งรุนแรงกับไอ้นี่มันยิ่งชอบใจ หัวเราะลั่น(ไอ้ประสาท ซาดิตส์รึป่าววะ)
   ถึงบ้านทามกลางความเงียบ ภายใต้แสงไฟนีออน (เขียนเหมือนในนิยายเลยเนอะ) เอาจริงๆล่ะ… ผมนั่งอยู่ในห้องกับไอ้ปอ มันก็เล่นเกมส์(ชีวิตมึงมันมีไรดีกว่านี้ไหมวะ) ผมก็นั่งอ่านหนังสือเงียบๆอยู่บนเตียง(ว่าแต่มัน ชีวิตผมก็ไม่มีอะไรดีไปกว่านี้หรอก) ความเงียบแบบนี้ผมชอบ แต่ก็ยังรำคาญอยู่บ้างก็ไอ้ปอมันกดคีย์บอร์ดย้ำๆๆๆๆๆ เสียงดัง “แค๊กๆๆๆๆๆๆ” (มึงจะยิงอะไรกันหนักหนา) แต่(ครั้งที่สอง) ก็ยังดีกว่าที่มันแหกปากคุยกับผมอยู่หรอก
   เสียงโทรศัพท์ไอ้ปอดังขึ้น ผมมองอย่างเขม่น เพราะมันไม่ลุกมารับ
   “ปอ มึงหูหนวกรึไง โทรศัพท์มึงดัง”
   “รับให้หน่อยดิ มันอยู่ใกล้ๆมึงน่ะ” พูดแบบไม่หันมามองหน้าผมด้วยนะ ผมมองดูชื่อว่าใครโทรมา ผมไม่รับหรอก เพราะผมเป็นคนมีมารรยาท 5555
   “ญาติมึงโทรมา”
   “บอกให้รับก็ไม่รับ” ไอ้ปอเดินมารับโทรศัพท์
   “มีไร” มันทักญาติมัน
   “……” ไม่รู้ทางนั้นพูดอะไร
   “โอ้ยยยย ไม่เอาหรอก ไปไหนก็เอามันไปด้วยเหอะ ดื้อฉิบหาย” ไอ้ปอพูด
   “…….” เค้าก็พูดกล่อมมันอยู่นาน จนมันต้องยอม
   “เอออออๆๆๆๆ เดี๋ยวไปรับ เป๊ปเดียวนะ กลับมาเอาของมาฝากด้วย”
   ผมได้ยินแต่เสียงไอ้ปอก็ไม่ค่อยกระจ่างนัก (ความอยากรู้จึงเกิด)
   “มีไรปอ” ผมถามด้วยความอยากเสือก
   “พี่กูน่ะสิ มันจะไปรับผัวที่โรงงานแล้วจะเลยไปไหนของมันไม่รู้  มันฝากไอ้ป่านไว้กับกู” ผมก็พอรู้แล้วล่ะ เพราะผมไปบ้านมัน บางทีก็เห็นไอ้เจ้าป่าน เด็กคนนี้เป็นเด็กผู้ชายน่ารัก ขาว น่ากินเชียว อายุ4-5ขวบนี่แหละมั้ง (เห้ยที เด็กไป) ไม่เป็นไรเลี้ยงไว้ให้โตก่อนแล้วใช้งานก็ได้ 555
   “โห้แค่นี้เอง ทำเป็นบ่น ญาติพี่น้องตัวเองแท้ๆ”
   “พี่กูมันเคยตัวล่ะสิ ครั้งที่แล้วไปเที่ยวเชียงราย เสือกไม่เอาลูกไปบอกว่ากลัวลูกไม่สบายเดินทางไกล เอาไว้ให้ยายเลี้ยง มีวันนึงยายไปโรงบาลหมอนัด พ่อแม่กูก็ไปทำงาน ญาติคนอื่นก็ไม่อยู่ โยนให้กูทั้งวัน มึงคิดดูกูหอบมันไปทำงานที่อู่ด้วย อายคนฉิบหาย”
   “จริงดิ  เลี้ยงเด็กเป็นด้วย เค้าไม่ว่ามึงเป็นพ่อหรอกเหรอ”
   “คนอื่นมองเค้าก็หาว่ากูเป็นพ่อน่ะดิ ดีนะมันเรียกกูว่าน้า”
   “อืมมม เก่งเว้ย เลี้ยงเด็กได้ตั้งวันนึงรอดอย่างปาฎิหาร”
   “ใครว่ากูเลี้ยงล่ะ กูจับมันเข้าไปในออฟฟิต ให้พวกผู้หญิงเลี้ยง เค้าแย่งกันเลี้ยงนะ”
   “อืม มันก็น่ารักดีนะ”
   “มันดื้อน่ะสิ แม่งไอ้ลูกพ่อแม่ไม่สั่งสอน” ดูมันด่าดูพี่มัน (ไม่ใช่พี่แท้ๆหรอกครับ ลูกพี่ลูกน้อง ก็เป็นญาติใกล้ๆกัน)
   “ไป ไปรับด้วยกัน ไปหาไรกินด้วย”
   “ไม่เอาอ่ะ ไปรับเหอะมึง หลานมึง กูรอที่นี้แหละ” คำพูดผมไม่เป็นผล ไอ้ปอลากผมไปด้วยจนได้
   ถึงบ้านไอ้ปอ
   “ป่านๆ น้าปอมาแล้ว อยู่กับน้าปอนะลูก” คุณแม่บอกลูกชาย
   “มาๆ มาอยู่กับน้า แม่เค้าจะไปหาพ่อ พ่อแม่เค้าจะไปเที่ยวกัน ป่านโดนทิ้งน่ะ เข้าใจไหม” ไอ้ปอพูด ไอ้เจ้าป่านก็มองไปที่แม่เหมือนจะร้องไห้
   “ไม่เอาๆ หนูไปด้วย หนูจะไปกับแม่”  เด็กเริ่มงอแง
   “เห้ย” แม่อุทาน ไอ้ปอยิ้มเยาะ “แม่ไม่ได้ไปเที่ยว แม่ไปหาเงินและจะไปซื้อของเล่นมาให้หนูไง” แม่ก็พยายามปลอบเต็มที่ “อยู่กับน้าปอก่อนนะลูก น้าปอจะพาหนูไปเที่ยว ซื้อไอติมให้กินด้วย”
   “เวร เป็นภาระแล้วยังโยนขี้มาให้อีก” ไอ้ปอบ่น “ไป จะไปไหนก็รีบไป รีบกลับมารับมันนะเว้ย…มาป่านขึ้นมาขี่คอน้า” ไอ้ปอนั่งลง ไอ้เจ้าป่านก็รู้หน้าที่ปีนขึ้นไป
   “ไอ้ปอ แกทำกับลูกฉันดีๆหน่อยสิวะ ลูกคนนะเว้ยไม่ใช่ลูกลิง”
   “อ้าวๆ พูดงี้เดี๋ยวไม่เลี้ยงให้ซะเลยนี่  แค่นี้ไอ้ป่านมันไม่กลัวหรอก ครั้งที่แล้วยังพามันบิดมอไซต์ ถึงอู่ผมตั้งเลย555”
   “หว่าลูกฉัน ถ้าคนอื่นอยู่ฉันไม่พึ่งแกหรอก …เออๆ เดี๋ยวซื้อของมาเซ่นไหว้”
   เออ ลืมบอกผมเอารถยนต์มา เห็นว่ามารับเด็กไม่อยากให้โดนลมเท่าไหร่ แต่สงสัยเจ้าป่านคงมีภูมิต้านทานดีแล้วล่ะ ก็เล่นซะมีน้าเป็นสิงห์มอไซต์ขนาดนั้น (เวรกรรมไอ้ป่านจริงๆ)
   เจ้าป่านมันก็เป็นเด็กร่าเริงนะ หัวเราะชอบใจใหญ่เลย คุยเก่งมากเลย
   “กูเมื่อยปากแล้วป่าน ไปคุยกับน้าทีไป” (มึงพูดกับหลานได้เพราะมากกกกกก)
   “ปอครับ พูดใหม่ซิครับ” ผมพูดประชดมัน
   “555  ป่านหลานรัก น้าปอขอโทษ น้าเมื่อยปากคุยกับหลานนานแล้ว กรุณาช่วยไปคุยกับน้าทีหน่อยนะ ขอร้องนะครับ” มันก็คงจะประชดผม ไอ้เจ้าป่านมองมาหาผม (ตายล่ะกู กูเป็นเป้านิ่งของไอ้ป่าน กูไม่อยากคุยกับเด็กกกกกก) จากนั้นไอ้เด็กคนนี้ก็ชวนผมคุย  ถามทุกเรื่องที่ผ่านสายตา
   รถติดไฟแดง ไอ้ป่านมองออกไปนอกรถเห็นร้านขายรถจักรยาน
   “น้าปอ หนูอยากได้คันนั้น” ไอ้ป่านชี้ออกไปนอกรถ
   “เออๆ เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยให้แม่พามาซื้อ” ไอ้ปอพูด
   “ไม่เอา หนูอยากได้วันนี้”
   “อยู่กับพ่อแม่  มึงเคยขออะไรกับเค้าป่าววะ” ไอ้ปอถามโคตรสุภาพ
   “แม่ไม่ซื้อให้” ไอ้ป่านทำหน้าบูด
   “เออ พรุ่งนี้เดี๋ยวมาซื้อให้” ไอ้ปอพูด ไอ้ป่านดีใจ (เออ ไอ้ปอมันใจดีกับหลานมันวะ มิน่าล่ะหลานติดแจเลย)
   ไฟเขียวรถออกตัว ไอ้ป่านก็พูดอยู่นั้นแหละ มันคงดีใจที่จะได้รถ (คืนนี้จะนอนหลับรึป่าวล่ะเนี้ย) ไอ้ปอก็ขับรถเล่นเรื่อยๆ คุยกันแปดร้อยเรื่อง ไอ้ป่านก็จะวนชวนพูดเรื่องจักรยานสักเจ็ดร้อยเก้าสิบเก้าครั้ง
   “น้า  น้าปอ หนูจ้างพันนึงไปซื้อตอนนี้ไปป่าว”
   “5555” ผมกับไอ้ปอหัวเราะลั้น ใครจะไปคิดว่าไอ้ป่านจะอยากได้จนจ้างขนาดนี้
   “น้อยไปจ้างเยอะกว่านี้หน่อย” ไอ้ปอแซวไอ้ป่าน
   “หนูจ้างล้านนึง”
   “โอ้  จ้างล้านนึงเลยเหรอ” ผมทัก (แพงกว่าจักรยานโขเลย…เด็กหน่อเด็กไม่รู้จักคุณค่าเงิน)
   “มีเงินขนาดนั้นไม่ไปซื้อเองเลยล่ะ”ไอ้ปอพูด
   ไอ้ปอเห็นหลานอยากได้จัด มันก็เลยต้องวนกลับไปซื้อให้
   “จักรยานคันเล็กๆ ทำไมแพงจังวะ”  ไอ้ปอเริ่มบ่น
   “อ้าวมันก็ประมาณนี้แหละ” ผมพูด
   “กูนึกว่า หก-เจ็ดร้อย”
   “บ้า หก เจ็ดร้อยได้แค่ล้อมัน” จักรยานคันนี้ ซื้อมา1,300 บาท เอาจักรยานไว้หลังรถ ไอ้ป่านก็มองอยู่นั้นแหละ (น้ากับหลานโคตรเหมือนกันเลยวะ อยากได้อะไรไม่ค่อยเก็บอาการ มองแทบทะลุ)
   “วันนี้จะมีคนนอนหลับรึป่าวหน๋อ” ไอ้ปอแซวหลาน
   “หนูจะขี่ไปโรงเรียน” (พูดดีไป อย่าให้เห็นจักรยานนอนแอ๊งแม๊งข้างบ้านล่ะ)
   “ขี่ถึงเหรอ นานนะ”
   “ก็ไปตั้งแต่มืดๆ”
   “ถุย ตะวันชี้ฟ้ายังเห็นนอนตูดโด่งอยู่เลย”
   กลับถึงบ้าน พักใหญ่ๆ ญาติไอ้ปอก็มารับ (มาซะที เมื่อยปาก ถามจนขี้เกียจตอบ)
   ผมอาบน้ำกินข้าวแล้วเข้านอนอย่างเร็ว  ง่วงจัด นอนน้อยมาหลายวันแล้ว
   “ปอได้กฤษ์ตัดผมแล้วมั้ง” ผมนอนคุยกับมัน เพิ่งจะสังเกตว่ามันยาว ปกติก็มองผ่านๆ
   “น่านนนน เอาอีกแล้วยุ่งกับผมกูอีกแล้ววววว”
   “ข้อเสนอแนะ ไม่ใช่ข้อบังคับ”
   “อย่าเลย เสนอแนะกูไม่ทำตามแล้วได้ป่าว” มันประชดผม
   “ก็แล้วแต่  ไม่ตัดแล้วใครจะไปบังคับมึงได้”
   “เออ อีกสองเดือนเดียวกูตัด” โอ้โห้ ผลัดแต่ละทีเป็นสองเดือน(กูนึกว่าสองวัน)
   “คิดดูอีกทีดีไหม”
   “น่านนน กูว่าแล้ว ไอ้ทีใจร้าย ชอบพูดทำร้ายจิตใจกู” (อูยยยย กูเพิ่งรู้ว่ามึงมีจิตใจ)
   “ไอ้สัมพวสี ผีไม่มีหลุม จะพูดอะไรดูตัวเองบ้างเหอะ บอบบางเหลือเกินนะ”
   “ถึงหน้าจะด้านแต่ใจไม่ด้านนะเว้ย ใจอ่อนแอ หุหุ”
   “ใจมึงนั้นน่ะ ต่อให้ควักออกมาวางบนถนน  สิบล้อเสียหลักยังหักหลบเลย มันด้านขนาดนั้นแหละ”
   “กูคนนะเว้ยที เสียใจเป็นนะเว้ย บอบบาง”
   “ฮึ ถ้ามันบอบบางขนาดนั้นกูจะดีใจมาก กูจะเรียกมึงว่าคุณปอทุกคำเลย”
   “ให้มันจริงเหอะ”
   “พูดยังกะกูรู้จักมึงแค่สองวันเนอะ ที่จะมาหลอกกู แค่มองตา กูก็เห็นไปถึงไส้ติ่งมึงแล้ว”
   “ลิ้นไก่ก็พอมั้ง ให้กูเก็บความลับไว้หน่อยเหอะ”
   “กูรู้หมดแหละปอ แค่ว่ากูจะพูดรึไม่พูดแค่นั้นแหละ”
   “ลืมไปๆ เมียผมเป็นด๊อกเตอร์”
   “โป๊ก” (โดนฝ่ามืออรหันต์กู วอนโดนมานานล่ะ)
   “บุคคลอันตรายน่ากลัววะ เข้าใกล้เจ็บตัวเลย”
   “สงสัยจะกลัวกูม๊าก มากกกกกกก กวนส้นกูตลอด”
   ว่าจะนอนเร็วหน่อย ดันคุยกับไอ้ปอซะยืดยาว ดึกอีกตามเคย   เฮ้ย!

[LEO]

...คนโพสต์ก็รออ่านนานมากเหมือนกัน

...ยังไงก็ขอบคุณน้องที มากๆน่ะครับ...ที่ยังมีเรื่องมาเล่าสู้กันฟังเรื่อยๆ(นานๆ...ฮ่าๆ)

[win200]

 


คู่นี้น่ารักไม่เปลี่ยนเลยแฮะ

[knightofbabylon]

ว้าววววววววววววว ปอรักเด็ก ไม่น่าเชื่อ 




 

[Sabaijai]

ฮาตลอดเวลาสองคนนี้คุยกัน 

[kitty]

 

[jojobuffy]

โอ้ยยยยยยยยยยยยยยย น่ารักสุดๆๆๆ สองคนนี้


อยากเหนหน้าจัง ว่าจะหล่อขนาดไหน ๕๕๕

[u-only-one]

อ่านทีไรก็สนุกไปด้วยทุกครั้ง

จะฮากันไปไหน 

แต่รักกันไปทุกวันแบบนี้น่ารักจริงๆ 

[Kiss Koki]

คุ้มค่าการรอคอย ฮาดี.....
หายไปนาน งานยุ่ง  จริง ๆ เห็นใจค๊าน้องที
ปอก็ยังปากดีเหมือนเดิม มิผิดเพี้ยน 555

[mumumama55]

  อ่านแล้วมีความสุขจริงๆนะเนี่ย อ่านไปยิ้มไป 

 

[ชัดเจนกาบ]

อ้าว...ไหนว่าจะมาต่อล่ะครับ......ค้างอ่ะ......เวลามึงทำอะไรมึงคิดถึงกูได้ไหม(เอ้ย..กูถามแต่ไม่ตอบ....กูไม่บังคบใจใคร)
งงอะครับ....และผมชอบตรงประโยคนี้มาก


“ข้อสอง หุ่นน่ากินฉิบหาย”
“เห้ยๆ ไอ้ปอ กูบอกให้เอาเรื่องจริง อย่าเพิ่งเข้าเรื่องลามก”
“ก็จริง หาว่ากูพูดลามกอีก เห็นมึงถอดเสื้อแล้วKแข็งทุกที (โอ้แม่เจ้า ไอ้ปอสายตามึงอ่านกินกูตลอด) เอวบางร่างเล็ก อย่าว่าแต่ถอดเสื้อเลยแค่เห็นชายเสื้อมึงลอยขึ้นเห็นสะดือ กูก็อยากจะจบเอาแล้ว”

คิดถึงอยู่ตั้งนาน....มาต่อแล้ว....ดีใจมากมาย......น่าอิจฉาคนมีคู่จังเลย....รักกันนานๆนะครับ.......กว่าจะถึงทุกวันนี้....มันนาน...และมันมีค่านะ....ก่อนจะทำอะไรลงไปก็คิดถึงวันที่เรามีความสุขและทุก...ที่เรายังมีกันและกันนะครับ.....ผมว่ามันมีค่านะ....คนหลายคนต้องการมัน...แต่กับยังไม่เจอมันด้วยซ้ำไป...อย่าเช่นผมเนี้ยแหละ...ยังโสดอยู่จนทุกวันนี้....ได้แต่อิจฉาคนอื่นเขาไปวันๆ...
 

[maruko]

มาต่อแล้ววววววว ~ ขอเม้นรวบยอดกับตอนที่แล้วด้วยเลยนะคะ
เป็นคู่ที่อ่านทีไรก็ยิ้มและฮาได้ตลอดจริงๆ หวานในแบบฉบับปอที 
*ชอบตอนปอคุยกับน้องป่านมาก ยังคงเป็นปอเสมอต้นเสมอปลาย ไม่เว้นแม้กระทั่งเด็กเล็ก 5555555

[sakuracity]

อ้าว จบแล้วหรอ ไปไม่ร่ำไม่ราเลย

[pay-it-forward]

ในที่สุดก็ได้อ่านต่อแล้ว
เย้ๆๆๆ รักกันตลอดไปนะคะ
ขอบคุณคุณ Leo ด้วยค่ะ
 

[icyblue]

หายเงียบไปนึกว่าน้องทีทั้งเรียน และทำงานจนสมองบวมไปซะแล้ว 

แต่กลับมาต่อ จัดให้ 2 ตอน ให้หายคิดถึงค่อยยังชั่ว

แบบว่ายังคงเป็นคู่รัก คู่ฮา คู่กวน และคู่มึน ได้น่ารักเหมือนเคย   

น้องปอนี่ไม่ธรรมดาจริงๆ ว่าแล้วต้องแอบไปดูน้องทีงานกีฬาสีไม่งั้นคงไม่พูดง่ายๆอย่างนั้นหรอก

น้องปอนี่ชอบทำเซอร์ไพรส์ตลอดอ่ะ  (ไม่งั้นคงไม่ได้เห็นเชียร์ลีดเดอร์สุดหล่อเต้นการบินไทยฯ คงเสียดายแย่  )

ส่วนคุณหลานนี่จะเจริญรอยตาม(ความกวน)เหมือนคุณน้ามั้ยล่ะนั่น

ปอลอ. สุขสันต์วาเลนไทน์ย้อนหลัง นะคะ ขอให้ทั้งคู่รักกันๆ ชื่นมื่น กวนๆ มึนๆ ฮาๆ แบบนี้ตลอดๆนะ 

    น้องที น้องปอ & คุณ LEO นักโพส

[jujill8]

กรี๊ดดดดดดดดดดดด  คิดถึงมากมายค่ะ ดีใจสุดๆ เด๋วขอกลับไปอ่านก่อนค่อยเข้ามาเม้นท์ใหม่นะคะ  กรี๊ดดดดดดดดด

[aorpp]

อ่านแล้วมีความสุข
ยิ้มหน้าบานเลยค่ะ

คิดถึงทีมาก
มาอัพเดทบ่อยๆนะคะ

 

+1 ให้คุณ Leo คนโพส 

[lovevva]

อ่านไปยิ้มไปหัวเราะไปค่ะ

[Little Devil]

สนุกเหมือนเดิม อ่านแล้วมีความสุข 
น้าหลานแสบพอกัน
+1

[bbyuqin]

อ๊ากกกกก คิดถึง ที-ปอ
มาแล้วดีใจๆๆๆ   อ่านแล้วก็ยังฮาเหมือนเ

แต่ชอบเพลงของอนุบาลชลบุรีที่ปอร้อง 55555 ว่าแต่เค้าสอนเพลงนี้จริงๆเหรอ..
ว่างๆก็มาอีกน๊า รออ่านต่อจ้า 

ขอบคุณคุณLEO ด้วยค่ะ

[kitty]

 :impress2:คู่นี้น่ารักเหมือนเดิมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม

[jujill8]

เฮ่อ  มีความสุขจัง น่ารักจริงๆเลยคู่เนี้ย
ขอให้รักกันไปนานๆนะคะ

[Chinnosuke]

แค่รู้ว่าทั้งสองคนยังรักกันดี เพียงแค่นี้ก็มีความสุขแล้วครับ
ขอบคุณพี่ทีและคุณ LEO นะครับจะรอตอนต่อไปครับ
 

[teae]

รักกานมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆ นะจ้า

[aim]

น่ารักจังเลยอ่ะ