หัวข้อ: ช่วยด้วย! ผมได้แฟน***ไอ้เด็กช่างยนต์ By ที...60 ฟ้าหลังฝน หน้า 143 (01/28/61)

[fungfung]

ชอบคู่นี้นะไม่หวาน   
แต่มันและฮาดี 

[jedi2543]

เข้ามาอ่านวันนี้รวดเดียว อยากบอกว่าชอบทีมากๆ ชอบแนวคิดและวิธีดำรงชีวิตของที สนุกดีค่ะ เป็นกำลังใจให้ทั้งคู่ ส่วนปอคงต้องปรับปรุงเรื่องเหตุผลกับมนุษยสัมพันธ์จริงๆ แหละ

[teerasak]

 :pig4:เข้ามาอ่าน และโพสขอบคุณเรื่องดีๆ และเอาใจช่วย คนบ้านเดียวกัน

[M@nfaNG]

เพิ่งเข้ามาอ่าน เขียนเรื่องได้สนุกจังค่ะ
เป็นกำลังใจให้กับความรักของทั้งคู่นะคะ
รออ่านตอนต่อๆไปเรื่อยๆค่ะ
ขอบคุณค่ะ

[gang]

อยากอ่านต่อไปจังครับ

[knightofbabylon]

แวะมาเยี่ยมคุณที

[nopompam]

สวัสดีพี่ที
ประวัติคู่พี่
เจ๋งดีนะ

^^

ชอบๆๆ
เดวมาคุยด้วยใหม่
ขอไปอ่านต่อก่อน
ฮ๋าๆๆ

[haruko]

อ่านแล้ว สนุกดี
อยากให้ทีสอนๆๆๆๆปอ ให้เจาะทะลุกะโหลก เรื่องมนุษยสัมพันธ์  ฮี่ๆ

[InKMoNsTeR]

อยู่ๆวันนี้นึกขึ้นมาได้ว่า คุณที เคยซื้อรองเท้าให้นายปอ...

ยังไงก็อย่าลืมให้นายปอจ่ายค่ารองเท้าคืนคุณทีซัก 1 บาทน้าาาาาา

>___<


ไม่เชื่ออย่าลบหลู่ครับ....สยิว (ปนสยอง) มาหลายคู่มั่กๆ



รักกันนานๆนะคร้าบบบบ


 
Forever!!!!

[LEO]

ช่วยด้วย! ผมได้แฟนเหี้ย ไอ้เด็กช่างยนต์37…ไอ้ปอมีลูกแล้ว

บ่นนำ
ในสถานการณ์บ้านเมืองที่สับสน วุ่นวาย ที่สร้างความปวดหัวให้คนอยู่ในกรุงไปตามๆกัน (รึว่าเป็นผมคนเดียวไม่รู้…รู้สึกอยากกลับชลมากมาย) แถมยังเกิดความเครียดจากจากทำงานอีก  วันนี้ผมลองวิเคราะห์ดู  มึนไปตามๆกัน เพราถ้ามันผิดตัวเดียวมันก็ทอดยาวเลยล่ะทีนี้  ต้องมานั่งไล่ทีละตัวว่าตัวไหนผิด หลับตาลงมองเห็นแต่ตัวเลข โอ้ยยยยยปวดตา  แต่ในเดือนหน้าก็คงสบายขึ้น  เค้ารับสมัครคนมาช่วยผมสามคนแหน่ะ  ปกติผมเป็นผู้ช่วยอาจารย์  แต่อาจารย์ก็ธุระเยอะเหลือเกิน ทั้งงานสอน  ทั้งทำวิจัย  ทั้งงานตรวจคนไข้  ก็เข้าใจอยู่เหมือนกัน  ผมถึงได้ทำงานตรงนี้แทนทุกอย่าง(แม้กระทั้งปลอมลายเซ็นต์)    โชคดีหน่อยเดือนหน้าจะได้สบายขึ้นแล้ว(หวังว่าอย่างงั้น)...  ที่ได้มานั่งพิมพ์เล่าเรื่องก็เพราะคืนนี้ผมนอนไม่หลับ  หลับไปอย่างที่บอกมองเห็นแต่ตัวเลข  เลยมานั่งพิมพ์ตัวหนังสือให้มันสมดุลย์กัน 55+

ตอน 37 ….ไอ้ปอมีลูกแล้ว

เผลอแป๊ปเดียวก็วันศุกร์ซะแล้ว การทำงานมันช่างเร็วจริงๆนะ วันนี้แหละที่ผมบอกว่าปวดหัวเพราะผมลองวิเคราะห์ดูปรากฏว่าตัวเลขไม่ตรงกัน  (เอาละสิ งานเข้าใครเป็นคนลงข้อมูลวะ) ดีกว่าจะมาพร่ำหาคนผิด ผมเลยตรวจดูด้วยตัวเองเลย (ถึงหาคนผิดเจอมันก็ต้องมานั่งดูเหมือนผมนี่แหละเสียเวลาป่าว) นั่งดูไปดูมาโน้ตบุ๊กคู่ใจเกิดงอแงไม่ทำตามคำสั่ง  มีงอนแบบค้างนานๆด้วย (โดนไวรัสเหรอวะ  กูไม่เคยให้ใครเสียบนะเว้ย..นอกจากไอ้ปอ(อ้าว คนละเรื่องล่ะ)เสียบไดร์ฟต่างหาก) ผมโทรตามไอที เค้าก็มาทำให้หลายชั่วโมง ก่อนจะบอกว่า “ทำไม่ได้” (อ้าวกำ) แล้วมีคำถามนึงไอทีถามผมว่า “ใช้เครื่องต่อจากใคร” (เห้ยย เครื่องใหม่ๆสดๆร้อนๆกูเปิดซิงมันเอง) ไอทีบอกว่าคนที่แล้วลงโปรแกรม….(อะไรไว้ไม่รู้…ไม่ได้เก่งไอทีหนิ เค้าบอกจำไม่ได้)แล้วมันลบไม่ออก  (เข้าใจไหม…ผมก็ไม่ค่อยเข้าใจหรอก มันพูดแต่ศัพท์ไอทีทั้งนั้น) ไอทีสำนักงานติดต่อไปที่ศูนย์ใหญ่ที่กรุงเทพนี่แหละ เค้าก็มาดูให้  ผลปรากฏว่า …ไม่ได้…ต้องส่งไปที่ศูนย์แม่ที่สิงคโปร์(กำ กูอีก…มีศูนย์ใหญ่แล้วต้องมีศูนย์แม่ เผื่อมันไม่ได้อีก มันไม่บอกให้ไปศูนย์พ่อเหรอวะ) ผมเลยบอกว่าเดี๋ยวส่งไปทีหลัง เก็บเครื่องไว้ก่อน  (ไว้ประจารคนโกงกินชาติ) เพราะผมทำงานในหน่วยงานราชการ ครุภัณฑ์ทุกชิ้นมาจากภาษีประชาชน แต่มันมีพวกเห็นแก่เงิน สั่งซื้อมามันก็เปลี่ยนเอาของใหม่ไปเอาของเก่ามาใส่แทนรึไม่งั้นก็สั่งซื้อของเก่ามาในราคาที่คณะกรรมการตั้งไว้  (ดีแล้วล่ะที่เป็นเครื่องไอ้ที  ทีนี้แหละมึงรู้กันว่าใครกิน..กูไม่ยอมแน่ๆ ไอ้พวกตัวเหี้ยทั้งหลาย  ใหญ่คับฟ้ามาก็ช่างมึง) วันนั้นผมเลยร่างหนังสือตรวจสอบครุภัณฑ์ สเปกโน้ตบุ๊ก และเรียกคณะกรรมการจัดซื้อจัดจ้างมาชี้แจง(ทั้งหมดทั้งมวลลงชื่อในนามอาจารย์ผมเอง…ถ้าเอาชื่อผมคงไม่ไหว มันคงไม่มากัน (เป็นไม้จิ้มฟันอยู่ ไม่ใช่ท่อนซุง55) อาทิตย์หน้ารู้กัน
ในตอนเย็นหลังเลิกงาน
“ปอ  กูไม่ได้กลับบ้านนะ  พรุ่งนี้กูต้องเข้าที่ทำงาน” ผมรีบโทรรายงานไอ้ปอ
“ทำไม” เสียงแข็งๆผ่านเข้าหูชั้นนอกจนทำลายคลอเคลียในหูชั้นใน
“กูทำงานนะสิ  งานค้างเพียบเลย  กูกลับเย็นพรุ่งนี้นะ”(ทำไมเหมือนกูต้องขออนุญาติมึงด้วย)  คือความจริงแล้วที่ทำงานผมเปลี่ยนแอร์ทั้งหมด ห้องทำงานผมข้อมูลมันเยอะ เค้าเลยให้คนเฝ้า  และด้วยความที่ผมเป็นคนมีน้ำใจ เลยอาสาเฝ้าเอง (ความจริงครั้งที่สอง ...กูก็ไม่ได้เป็นคนมีน้ำจงน้ำใจไรหรอก  ถึงกูไม่อาสาเอง ผู้ใหญ่ๆๆๆๆทั้งหลายก็คงให้กูเฝ้าอยู่ดี  เลยรับๆเอาหน้าว่าเป็นคนดีมีน้ำใจดีกว่า) หวังว่าเปลี่ยนแอร์ทั้งหมดแบบนี้คงไม่โกงกินกันอีกนะ
“ตลอดเลยนะที”
“ตลอดอะไร  กูกลับทุกอาทิตย์”
“อย่าเลยถ้ากูไม่บังคับก็ไม่กลับ  มีอะไรปิดกูรึป่าว”  (ซะงั้น)
“มี” (ในเมื่อมึงอยากให้มีนัก)
“ไอ้ที” ไอ้ปอทำเสียงแข็งอีกแล้ว
“ในเมื่อมึงก็รู้ว่ามันไม่มีอะไร  มึงก็ชอบหาเรื่องกูจังเนอะ”
“ทำงานจนลืมผัวเลยนะมึง”
“ลืมอะไรนะ” (กูทำเสียงแข็งบ้าง)
“ลืมกลับบ้าน” (ระวังให้ดีไอ้ปอ)
“อย่าคิดแบบสมองกลวง  หูตก เข้าใจไหม” (กูว่ามึงเป็นหมา)
“ให้มันเรื่องงานจริงเหอะ”
“แล้วกูจะโกหกมึงทำไม”
“กูจะไปรู้กับมึงเหรอ” (นั่นสิกูโกหกมึง  มึงก็ไม่รู้กับกูหร๊อกไอ้ปอ)
“ว่าแต่กู  มึงล่ะ กูมาทำงานเป็นอาทิตย์กว่าจะได้กลับ  แอบไปไหนบ้างป่าว” ผมถามกลับบ้าง (หาเรื่องกูดีนัก)
“ไม่มี  ไม่ได้ไปไหน”
“ไปไหนมาไหน กูอยู่นี้กูไม่รู้ไม่เห็นมึงหรอก แต่กูเชื่อในสิ่งที่มึงพูดแล้วกัน จำไว้ ศีลห้าอย่าได้พร่อง” เป็นคำพูดของพระตอนผมไปทำบุญ พระท่านบอกไว้(ศีลห้าอย่าได้พร่อง)55
...
..
.
สนทนาภาษาคนกับไอ้ปอประมาณ30 นาทีได้ กว่ามันจะยอมและเข้าใจ  ทีแรกก็ตั้งหน้าจะมากรุงเทพอย่างเดียว  ไอ้ปอยิ่งเป็นคนที่ดื้อสุดๆ มึนสนิท  แสบบาดตับ  พูดไม่เป็นภาษาคน(กูก็อยู่กับมันได้เนอะ)
...
เช้าวันเสาร์ผมก็เข้ามาที่ทำงานตามปกติ ผมนั่งทำงานไปด้วยจนเวลาล่วงเลยมาจนถึง 10 โมง ไอ้ช่างแอร์ก็ยังไม่โผล่มาสักตัว(กูเริ่มฉุน) นัดกันไว้ 8 โมงครึ่ง (ถ้าเลยเที่ยงเมื่อไหร่ กูกลับ แล้วมาเคลียร์กันทีหลัง)  เริ่มเข้า11โมง เริ่มเห็นปฏิกิริยาที่ประตู
“ก๊อกๆ”หลังจากเสียงเคาะก็เห็นช่างโผล่หน้าเข้ามา  ผมมองด้วยสีหน้าปกติ(มาทำไมตอนนี้วะ  อีกชั่วโมงเดียวเอง)
“ขอโทษครับที่มาช้า ผมไปทำชั้นหกอยู่ครับ พอดีเค้าให้ติดตั้งเพิ่มเลยช้า” (ต่อให้เมิงไปทำชั้นดาดฟ้า มันก็มีคลื่นโทรศัพท์แล้วทำไมไม่โทรมาบอกก่อนวะ) หลังจากนั้นลูกมือช่างอีกคนก็เค้ามา(หล่อวะ...ไม่เป็นไรให้อภัย) ซะงั้นกู กลับลำแทบไม่ทัน
“ไม่เป็นไรครับ” อ้าวไอ้ที  เห็นคนหล่อนิดเดียวให้อภัยมันเลยเหรอ ผมเห็นช่างมาสองคน(แล้วเมื่อไหร่มันจะเสร็จล่ะ)
“พี่ มาแค่สองเหรอครับ” ผมถามช่าง
“ครับ เค้าอนุญาติให้มาติดห้องนี้สองคน” (โอ้ยยยย มันก็เกินไปมีข้อมูลอะไรต้องปิดบังกันหนักหนา  ไม่ใช่แหล่งผลิตแผ่นหนังโป๊นะโว้ย  แล้วเมื่อไร่มันจะเสร็จล่ะเนี้ย) ผมเลยอาสาเป็นลูกมือช่างอีกคน(อยากอยู่ใกล้คนหล่ออ่ะดิ...ใช่ เอ้ย!ไม่ใช่อยากเสร็จเร็วๆ เพราะมันร้อน อีกอย่างสงสารลูกมือช่างที่ต้องยกแอร์คนเดียว ท่าจะหนัก) วันนี้กว่าจะเสร็จก็ปาไปบ่ายสามโมง ผมรีบกลับไปอาบน้ำแล้วกลับบ้านอย่างรวดเร็ว
...
กลับถึงบ้านก็ประมาณ 5 โมง ผมเห็นไอ้ปอมารอรับอยู่ที่เดิม 
“หวัดดีปอ”ผมทักทายแซวไอ้ปอเมื่อลงจากรถ
“หวัดดีกูทำไม” (ไอ้นี่ไม่เล่นด้วยกับกูเลย)
“อ้าว  คนไทยป่าวเนี้ย รึมอนเตรเนโก ถ้าเจอกันก็ต้องหวัดดีกันดิ” (อ้าวกู พาดพิงการเมือง)
“เหรอ...นี่สักทีดิ กลับช้านัก” มันเอามือเบิร์ดกระโหลกผมเบาๆ ผมกับไอ้ปอก็เดินคุยกันมาเรื่อยๆจนถึงสะพานลอยแยกเฉลิมไทย 
“รถมึงจอดไว้ไหน” ผมถามเมื่อเห็นว่าระยะทางเดินมันไกลพอสมควร
“ไม่มี  ล้อรั่ว”
“อ้าว  แล้วมึงมาทำไม”
“อ้าวไอ้นี่  ถามโง่ๆก็มารับมึงน่ะดิ”
“ปอ  ถ้ามันไม่สะดวกก็ไม่ต้องมารับก็ได้ กูกลับเอง”
“กูไม่ได้ลำบาก กูก็ไม่ได้เดินมารับมึงตั้งแต่บ้านหนิ  กูมารถสองแถว”
“แล้วรถสองแถวมันเสียตังค์ไหมล่ะ”
“กูเก็บตังค์เหรียญได้ข้างทางพอดีเลยที  กูถึงได้มารับมึง ถ้าไม่ได้เงินเหรียญนั้นกูคงไม่ได้มาแน่ๆ” มันประชดผม แล้วก้มมาพูดข้างหู
“เกลือติดอยู่คอมึงวะ…ไอ้งก  ไอ้ลูกน้ำเค็ม”
“แน่นอนกูลูกน้ำเค็ม  มึงไอ้ครึ่งบกครึ่งน้ำ55”
“เออ ต่อไปกูจะปั่นจักรยานที่เราได้มารับมึง”
“ดี” (ว่าแต่มันไม่มีที่ซ้อนหนิ  มันเป็นเสือไบ เอ้ย!เสือภูเขา) ผมกับไอ้ปอก็ขึ้นรถสองแถวกลับบ้าน  ถึงหน้าปากซอยก็เดินต่ออีกหน่อย  ในขณะที่เดินใกล้จะถึงบ้านอยู่แล้วก็มีเสียงทักขึ้น
“น้องเอย สวัสดีพี่หมอสิลูก” เสียงแม่ยังสาวบอกลูก และเด็กคนนั้นก็ทำตามอย่างว่าง่าย
“หวัดดีครับ หลานเอย” ผมกล่าวทักเด็ก
“กินขนมไหมเดี๋ยวลุงพาไปซื้อ” ผมพูดต่อ
“ลุงเลยเหรอวะที” ไอ้ปอกระซิบผม
“ตามศักดินาน่ะปอ” ผมตอบมันเบาๆ
“เรียกพี่ดีกว่าค่ะ พี่หมอ” แม่เด็กคนนั้นพูดขึ้น(ดูตัวเองก่อนเถอะ  อายุเท่าไหร่ล่ะเรา เท่าๆกับไอ้ปอ มีลูกแล้ว อายุ1ขวบ) ไอ้เจ้าอิม(แม่เอย)กับไอ้เจ้าเพชร(พ่อเอย) อายุรวมกันยังไม่เท่าผมเลย 55+(เกินไป) เป็นน้องผมทั้งคู่  แล้วจะให้ลูกมาเรียกพี่
“เรียกลุงแหละ ถูกแล้ว”  (โตขึ้นจะได้ประจารพ่อ แม่มันมีลูกยังเด็กนัก ลูกทำตามบ้างก็อย่าว่ามันนะเว้ย)
“มึงเป็นลุง  กูก็เป็นลุง” ไอ้ปอเจ้าเดิมมากระซิบข้างหูผม (มึงเป็นพลายกระซิบเหรอ...อยากมีเอี่ยวกับเค้าด้วย)
“มึงรุ่นเดียวกันหมด” ผมกระซิบตอบ
“เอยไป เดี๋ยวลุงพาไปเที่ยว ไปซื้อขนมด้วย วันนี้ลุงจะไปโลตัส เอยไปไหม”
“ไม่เป็นไรค่ะ  เอยเกรงใจลุงหมอ” แม่ตอบแทนลูก
“ไม่เป็นไร นานๆลุงจะได้เจอครั้ง” ก็จริงนะ ตั้งแต่เด็กคนนี้เกิดผมเพิ่งได้เจอแค่สามครั้ง ครั้งแรกมาอาบน้ำเอยให้พ่อ แม่มันดู (มีลูกทำไรเป็นมั้งวะ) จะว่าอย่างงั้นก็ไม่ใช่มันทำเป็นซะจนมีลูกเป็นตัวเป็นตนนี่แหละ  ...ผมเอื้อมมือไปอุ้มเอย  เอยก็มาอย่างว่าง่าย
“เดี๋ยวพามาส่งนะ” ผมบอกอิงก่อนที่จะอุ้มเดินเข้าบ้านไปเอารถไปซื้อของโลตัส
“มึงจะไปโลตัสเหรอ”ไอ้ปอถามผมหลังเดินเข้าบ้าน
“อย่าพูดไม่เพราะต่อหน้าเอยสิครับ” ผมพูดทักไอ้ปอ
“แม่จะไปโลตัสเหรอ  ไม่เห็นบอกพ่อเลย” ไอ้ปอพูด (อ้าว…กวนประสาทกูซะงั้น    ผมวางแผนไว้ตั้งแต่ก่อนจะมาแล้วล่ะว่าจะไป แต่ยังไม่ได้บอกไอ้ปอ)
“หึ” ผมมองหน้าไอ้ปอ (กูเกรงใจเอย เฉยๆหรอกมึง)
“555” มันอ้าปากกว้างหัวเราะเสียงดัง ผมเอารถพ่อไป ไอ้ปอขับ  ผมอุ้มเอยถึงโลตัส 
“มาเอยเดี๋ยวพ่ออุ้มเอง  แม่ปวดมือแล้ว” (มึงว่ากูเป็นแม่อีกแล้วไอ้ปอออ) ไอ้ปอยื่นมือมาอุ้มเอย  เอยก็ไปเฉยเลย(ไปกับคนง่ายเว้ย)
“ตัวหนักใช่เล่นนะเราอ่ะ” หลังจากที่มือผมวางผมก็ผมก็เอามือไปบิดท้องไอ้ปอ(โทษฐานที่ว่ากู)
“อย่าร้องนะเดี๋ยวเอยตกใจ” ไอ้ปอเม้นปาก แก้มป่อง หลับตาปี๋ตามแรงบิด
“เดินตามมา”ผมสั่งไอ้ปอ
“เอยดูสิ แดงเลย”ไอ้ปอถลกเสื้อดู
“ใจร้ายกับพ่อจัง”
“ไอ้ปออออ” ผมพูด(เริ่มมีไอ้แล้วนะ)
“ยังๆ  ยังไม่ได้พูดคำว่าแม่เลย...อย่าเรียกไอ้ไม่สุภาพเดี๋ยวเอยจำในสิ่งที่ผิดๆ” (มึงพูดได้หน้านิ่งมาก)
เข้าไปในโลตัส ไอ้ปออุ้มเอยไปเอารถเข็น (อืมมันก็เข้าใจเลือกเนอะ  มันเอารถเข็นที่มีที่นั่งของเด็กมาด้วย) มันจับเอยยัดลงตรงนั้นแล้วเข็นของตามผม
“เอยกินขนมไหมครับ” ไอ้ปอก้มลงไปคุยกับเอย
“นี่เอานี่เดี๋ยวลุงซื้อให้” ไอ้ปอหยิบไปที่มันฝรั่งเลย์
“ไม่เอานะครับเอย  โซเดียมเยอะไป  เดี๋ยวไตทำงานหนักตั้งแต่เด็ก เก็บไว้ให้มันทำงานตอนโตดีกว่านะครับ” ผมพูด
“ก็ว่าไป เป็นเด็กเป็นเล็กยังไม่มีตับไม่มีไตหรอก กินได้ๆ” ไอ้ปอพูดยิ้มๆ
“จะเก็บไตไว้ใช้ตอนเด็กรึตอนโตล่ะ”
“ไม่เอาก็ได้เนอะเอย  เราไปเอาอันอื่นที่มันมีประโยชน์ดีกว่า” ไอ้ปอเข็นไปต่อ
“นี่ไง ลุงเจอของมีประโยชน์แล้ว เอยกินนมไหมครับ”มันถามทุกครั้งที่ถึงแผนกต่างๆมันจะเอาให้เอยอย่างเดียว
“ไม่เอานะครับ เดี๋ยวเอยท้องเสีย” ก็ไม่รู้หนิว่าปกติกินนมอะไร
“เอยมากับแม่  เอยไม่ได้อะไรหรอก” มันประชดผม(เรียกกูแม่อีกแล้วนะ) ครั้งนี้เอยเหมือนจะร้องไห้แล้วด้วยสิ
“โอ๊ะ โอ๋ ไม่ร้องนะครับ ไอ้ปออุ้มเอยออกมา” (ตายล่ะกูทำลูกเค้าร้องไห้)
“เออๆ คิดออกแล้วเอยจะเอาอะไร” ผมรีบปลอบแล้วรีบเดินไปที่แผนกของเล่น
“เอาเลยครับ  เอยอยากได้อันไหน ชี้เอาเลย” ผมหยิบให้สามสี่อัน สีสดใสเพื่อพัฒนาการสมอง
“โอ้โห้ ของเล่นมีประโยชน์จังเลยเนอะเอย” ไอ้ปอแซว
“ลุงปอ  ลุงรู้ไหม วัยนี้พัฒนาการทางสมองเจริญ 80 กว่าเปอร์เซ็นต์ เชียวนะ  ดังนั้นต้องรีบตักตวง ให้เด็กสร้างจินตนาการและพัฒนาการทางร่างกายทั้งการสัมผัส การฟังเสียง  การมองเห็นไปพร้อมกัน”
“โอ้โห้ คิดขนาดนั้นเชียว  ถ้ามีลูกคงน่ารัก พ่อก็หล่อ แม่ก็เก่ง 555” (อย่าจินตนาการมากนักไอ้ปอ  หลงตัวเองมากเกินไปแล้วมึง…แต่ไม่เป็นไรเพราะมันมีคำชมกูอยู่ด้วย555 )
“เคยได้ยินแต่พ่อแม่เค้าห้ามซื้อของเล่นให้ลูก ให้ซื้อของกินมีประโยชน์กว่า”
“ถูกเลี้ยงมาแบบนี้อ่ะดิ” (เป็นนัยที่บอกว่ามึงโง่)
“เออ” (ถึงว่า ถึงได้โง่ขนาดนี้) 555ว่าแต่ไอ้ปอ  จริงๆแล้วมันฉลาด แต่มันขี้เกียจมากกว่า
ผมก็ซื้อของเยอะเหมือนกัน ของใช้ทั่วไป สบู่ ยาสีฟัน แปรงสีฟัน น้ำยาสระผม น้ำยาล้างจาน ทิชชู ฯลฯ ทุกอย่างที่ผมเห็นและที่บ้านผมใช้ว่างั้นเหอะ  และของเล่น  ของใช้ให้เอย(ไม่รู้จะซื้อไรให้)
“ซื้อเยอะขนาดนี้ไม่ต้องมานั่งอดกันทั้งปีเลยเหรอ” ไอ้ปอถามผม
“ไม่ปอออ  ไม่ต้องอด (กู)คิดว่า(กู)ใช้เงินคุ้มค่าแล้ว” ใน(..)เป็นคำที่ผมคิดไม่ได้พูด เกรงใจเอย  แต่ถ้าไม่คิดมันก็พูดไม่ออก มันเขินไม่เคยพูดเพราะหนิ
“เอาไปใช้กรุงเทพด้วยดิ”
“จะให้(กู)ขนไปทำไม ในกรุงเทพก็มี”
“ก็ได้ซื้อแล้วก็ซื้อเสร็จๆทีเดียวไง”
“(กู)บ้านนอกยังไม่พออีกเหรอ  (มึง)ถึงจะให้(กู)หอบหิ้วใส่ถุงปุ๋ยไปอีก”
“555พูดลำบากไหม” ไอ้ปอรู้ทัน  มันคงรู้แหละเพราะผมพูด ผมจะหยุดคำว่ากู-มึง(คิดอยู่ไง) ผมยิ้มให้มันเป็นอันรู้ว่า(กูโคตรลำบาก) 
“ เป็นห่วงนะเว้ย  กลัวไปซื้อจะไม่มีใครเข็นรถให้”
“โห้ปออ  ขอบคุณมากกกกกก”
ผมเดินไปชำระเงินที่เคาว์เตอร์ เค้าก็เช็คราคา หลายพันอยู่เหมือนกัน (เหงื่อตก)
“วัล ทู คอล 300 สองใบครับ”  มันเป็นระบบที่ใช้ตั้งแต่ใช้โทรศัพท์มา  ไม่เคยเปลี่ยนไปใช้อย่างอื่น  จะเปลี่ยนก็ลำบากแจ้งคนอื่นๆ  แต่ไอ้ปอมันเปลี่ยนมาใช้เหมือนผม
“บัตรหมดค่ะ  เติมออนไลน์นะค่ะ” พนักงานถามผม 
“ครับ” ผมตอบแบบเอ๋อๆ
“ขอเบอร์ด้วยค่ะ” ผมก็ตอบไปทั้งผมกับไอ้ปอ  ชำระเสร็จสรรพก็เดินออกมาข้างนอก ไอ้ปออุ้มเอยและเข็นรถไปด้วย (ดูแล้วเหมือนมึงมีลูกอ่อนเลยวะ  ไอ้พ่อลูกอ่อน55) ดูเหมือนผมจะเอาเปรียบมันนะ แต่มันอาสาทำทั้งสองอย่างเองนี่หว่า ผมก็เดินดูใบเสร็จ มองหารหัสเติมเงิน พยายามมองหาตั้งนานเชียวนะ  จนเดินมาถึงรถ
“ปอ  ทำไมมันไม่มีรหัสเติมตังค์วะ  อันนี้ก็ไม่ใช่มันเป็นรหัสใบเสร็จ”  (อวดรู้อีกกู)
“จริงดิที” ไอ้ปอพูดยิ้มๆ
“จริงๆนะ” ผมตอบ ยังพยายามมองใบเสร็จต่อไป
“ถามจริง” ไอ้ปอสีหน้าเริ่มจริงจัง
“อ้าว(กู)จะโกหก(มึง)ไปทำไม”
“อืม  เชื่อแล้วล่ะ” (ก็กูพูดจริงจะไม่เชื่อได้ไง…พูดจริงไม่ค่อยเชื่อ โกหกล่ะเชื่อง่ายเชียวนะ)
“เดินไปถามพนักงานเค้าสิ” มันบอกผม (ไม่บอกกูก็ไป)
“เห้ยๆ ไปจริงเว้ย” ไอ้ปอคว้ามือผมไว้ในขณะที่ผมกำลังก้าวขา ผมก็งงเพิ่มขึ้น(จะดึงกูไว้ทำไม)                 “ลองดูโทรศัพท์ดิ  มีข้อความป่าว” ผมเอาโทรศัพท์ออกมาดู (มีจริงๆด้วย  รู้ได้ไง) ผมไม่ได้ยินเสียงเพราะในโลตัสเสียงดัง
“อ่านสิ มันมีข้อความอะไร”  ไอ้ปอบอก ผมเปิดอ่านเท่านั้นแหละแทบอยากจะแทรกแผ่นปูนหนี (กูอายยยยยย  นี่หรือคือการเติมตังค์ออนไลน์)
“เอย  อย่าเอาแม่ทีเป็นตัวอย่างนะครับ  พ่อปอนึกว่าคนโง่ตายหมดโลกแล้ว” ไอ้ปอพูด
“ก็(กู)ไม่เคยเติมนี่”  ผมยิ้มเจือนๆ รู้ถึงไหนอายถึงนั้น 
“ไม่เคยคิดเลยว่ารู้รอบโลกเป็นกูลเกิ้ลขนาดนี้ จะพลาดเป็น555” (อย่าพูดดิกูอายยนะเว้ย)
“อยากจะหัวเราะให้ฟันหน้าหัก555 ไหนดูสิ เอยมีฟันหน้าให้หักรึยัง” (เยาะเย้ยกูจังนะ…เดี๋ยวกลับบ้านฟันหน้าก็ได้หลุดทั้งแฝง)
“ไปกินข้าวไหม  เดี๋ยวเลี้ยง” (เอาเรื่องกินมาล่อให้มันหยุดพูด)
“ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่อง  เรื่องนี้ยังไม่จบ ช้างตัวใหญ่สะดุดเสี้ยนไม้ มันตลกวะ…ถามไรหน่อยดิที” มันเปลี่ยนสีหน้ามาจริงจัง
“รู้การเติมตังค์ออนไลน์แล้วรู้สึกยังไง555” (สัมภาษณ์กูซะ… จะรู้สึกยังไงล่ะนอกจากคำว่า อายยยยยย) อย่างน้อยก็ขอบใจมึงที่ดึงกูไว้ไม่ให้ไปถามพนักงานเค้า ไม่งั้นกูคงอายมากกว่านี้  และจะไม่เข้าโลตัสอีกเลย
   หลังจากนั้นก็กลับบ้านเอาลูกเค้าไปส่ง หลังจากที่ลูกเค้าทรมานมานาน ขากลับหลับซบไหล่ผมเลยคงเหนื่อยแย่   ผมกับไอ้ปอก็กับไปกินข้าวบ้านเหมือนเดิม

   
ปล. บอกมาซะดีๆ ใครยังไม่รู้การเติมตังค์ออนไลน์ (คิดย้อนไปยังอายไม่หาย …กูทำไมไม่รู้ในสิ่งที่คนทั่วประเทศรู้)

[u-only-one]

  อ่านคู่นี้ไม่เคยทำให้ผิดหวังเล๊ย ฮาซะขนาดนี้ ต่อปากต่อคำกันได้ทันกันจริง
โอ่ยขำ เติมเงินออนไลน์ 55555555555555++++

ปล.ดีใจจังที่มาต่อนะ แหมตกใจหัวข้อนึกว่าปอไปมีลูกที่ไหน

[panipak]

ช่าย ย ย...ตกใจเหมือนกันอ่ะพี่ที ...ดักตลอดเรย ย ...

ฮ่าๆ...ชอบๆๆ ตอนนี้ต่อล้อต่อเถียงกันได้ ฮากลิ้ง ง ..

^_________^



ปล.เติมออนไลมันมีมานานมากเเล้วนะพี่ที...ไปอยุ่ไหนมา ..ฮ่าๆๆๆ

[knightofbabylon]

พาดหัวไว้ให้ตกใจอีกแล้วนะคุณที 55
ตอนแีรก นึกว่าปอไปทำใครท้องซะอีก ตกใจหมด!

เรื่องเติมเงินออนไลน์ คุณทีไม่ีรู้ไม่ผิดหรอกค่ะ แต่ว่า..
ขออนุญาตขำได้ป่ะ?


 :กอด1:ทีนึง คิดถึงเรื่องนี้

[j4c9y]

รับขวัญหลานเอย

[teerasak]

 :jul3:แหม สุดยอดของความฮา จิงๆเลย คู่นี้  เอาใจช่วยคนบ้านเดียวกัน แหม น่าจะเดินไปเจอกันที่โลตัสนะ จะขอลายเซ็นซักหน่อย 

[DexTunG]

ขอ

[ikawanus]

หนุกๆๆๆๆ อย่าลืมมาต่อนะ งิงิ ชอบมากเลยจร้า 

[CYPINUS]

สนุกมากเลย  

[ppgf]

ดีใจจริง ๆ นะ ที่ทั้งคู่มีความสุข

ตามอ่านตั้งแต่ที่เก่าจนถึงที่นี่ไม่ผิดหวังจริง ๆ

[aeecd]

เอ๊ะตกลงว่าทีเป็นหมอเหรอเนี่ยยังงัยกันแน่
เดี๋ยวกลับไปอ่านใหม่
 :laugh:เติมตังออนไลน์
ปล.ยังตั้งชื่อเรื่องได้ :a5:เหมือนเดิมเลยนะ

[gang]

สนุกมากครับ

[Solar cell]

นาน ๆ มาทีก็ทำให้หายคิดถึงไปได้เยอะกับความเปิ่นที่แสนจะน่ารัก
เจ้าปอได้ทีเยาะเย้ยใหญ่เลยนะเฟ้ย

[gumrai3]

ชื่อตอนได้น่ากลัวมากๆกลัวเเยกกัน

[~prince™~]

น่ารักจัง

[kihaezzzzzz]

555


ตลกพี่ที ดีนะพี่ปอจับไว้ทัน

ไม่งั้นอายเเย่

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

เห็นชื่อตอนแล้วทำให้ตกใจอีกแล้วนะ คิดว่าปอไปแอบกิ๊กกะใครแล้ว...   หรือคิดว่าไปเก็บเด็กที่ไหนมาเลี้ยงสักอีก เหอๆๆๆ เนอะแม่จ๊ะ


ตกลงว่าพี่ทีเป็นหมอเหรอ? คิดว่าเป็นผู้ช่วยวิจัยอะไรสักอย่างซะอีก 



อ่านกี่ทีๆก็น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกซาเหมอพี่ทีของปอเนี๊ยยยยยยยยยยยย 


จาฮาไปไหน



นี่ๆ ไม่รู้ไม่ผิดค่ะ แต่... กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก


 

[bbyuqin]

55555 ปออย่างเนียนอ่ะ สวมรอยเป็นพ่อเลย แถมเรียกแม่ทีอีกต่างหาก...กร๊ากกกก  
แต่คราวนี้ ทีใช้เงินเยอะเหมือนกันนะเนี่ย...คิกคิก เพระาเห็นทุกทีเบรกปอตัวโก่งเลย..

จริงๆทีก็รักเด็ก ปอก็เข้ากับเด็กได้ดีนะเนี่ย..

คู่นี้ยังน่ารักไม่เปลี่ยน...มาบ่อยๆๆน๊าาาา

[Prince_of_Blue]

5555++ เกือบไปแล้วไง  อ่านแล้วลุ้นแทน  

[aotkung]

อายแทนครับพี่ที

[CanonDNattari]

อ่านตั้งแต่แรกนึกว่า ที เรียนเภสัช ไม่ก็พยาบาล แล้วไปช่วยงานวิจัย มาอ่านตอนนี้คิดเหมือนหลาย ๆ Reply ตกลงทีเป็นหมอเหรอ ? 

 "ไอ้ปอยิ่งเป็นคนที่ดื้อสุดๆ มึนสนิท  แสบบาดตับ  พูดไม่เป็นภาษาคน(กูก็อยู่กับมันได้เนอะ) " <<< เท่าที่อ่านมา เราเห็นที เป็นแบบนี้เหมือนกัน มิน่า ถึงอยู่ด้วยกันได้  (ล้อเล่น)

ไว้มาเล่า (เขียน) เรื่องให้ฟัง (อ่าน) อีกนะ