(ตอนที่ 1/3 จบตอน)
“เรากลับบ้านกัน…จะดีกว่ามั้ยครับ”
ดวงตาเรียวยาวคล้ายจะดูเศร้าลงไปอีกหน่อย เมื่อพูดขึ้นว่า “ตามใจเธอก็แล้วกัน”
เรย์จิมองสีหน้าเศร้า ๆ นั้นก่อนจะตัดสินใจพูดขึ้นว่า “ถ้ายังไม่อยากกลับ เราเดทกันต่อก็ได้นะ”
“อย่าเลย ถ้ามันทำให้เรย์จิลำบากใจขนาดนั้น… แถมยังไม่รู้ว่าฉันจะเผลอทำร้ายใครเข้าด้วยรึเปล่า แบบนี้เราก็คงทำได้แค่...กลับบ้านนั่นแหละ”
มือบอบบางยื่นมาตรงหน้า ซากุระมองมาอย่างงง ๆ
“ไปเดทกันต่อเถอะครับ ไม่ว่าผมจะเป็นชายหรือหญิง ไม่ว่าคุณจะอยู่ในเพศไหน ถ้าอยู่ด้วยกันแล้วเรามีความสุข ผมก็ไม่สนใจอะไรอีกแล้วล่ะ”
“แต่ว่าฉันอาจจะ…”
“ผมจะไม่ยอมให้คุณเผลอพลั้งมือทำร้ายใครแน่ ๆ รับประกันได้ด้วยชีวิตนี้เลย” เรย์จิพูดอย่างจริงจัง จนคนฟังเริ่มหน้าแดงฉาน
“ถึงพวกเขาจะมองผม เพราะคิดว่าผมสวย เวลาแต่งแบบนี้ แต่สำหรับผมแล้ว…คุณงามที่สุดนะครับ เป็นความงามที่ไม่ว่าจะเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง ก็ยังคงงาม ดังนั้นคุณไม่ต้องไปสนใจคนพวกนั้นเลย…ใครจะมองยังไงก็ช่าง ผมรู้ว่าพวกนั้นไม่มีปัญญาเข้าใกล้ผมได้แน่ ก็คุณคอย…ปกป้องผมอยู่นี่นา” เรย์จิพูดต่ออย่างเขิน ๆ สุดท้ายแล้วเขาก็ต้องยอมรับจนได้
ร่างสูงของซากุระกอดร่างบอบบางนั้นไว้ “ฉันจะปกป้องนายเอง จะไม่ให้ใครเข้ามาทำอะไรนายได้แน่นอน”
อ้อมกอดอบอุ่นนัก เด็กหนุ่มในร่างหญิงสาวเคลิ้มตามจนแทบจะลืมเลือนไปแล้วว่าตัวเองไม่ใช่ผู้หญิงเสียหน่อย ถึงแม้วันนี้ จะอยู่ในร่างของผู้หญิงก็ตาม
“ถ้าอย่างนั้น เราไปเที่ยวกันต่อเถอะครับ เที่ยวกันยันเที่ยงคืนเลยดีมั้ย”
“อื้ม ไปสิ”
มือต่อมือบีบกระชับแนบแน่นยามก้าวเดิน พวกเขาไม่สนใจสายตาใครอีกต่อไป แต่ก็สวีทหวานแหววกันจนน่าอิจฉาของผู้คนที่สัญจรไปมาตลอดทางด้วยเช่นกัน
ดึกแล้วในตอนนี้ ที่ทั้งสองนั่งมองดาวกันอยู่บนเก้าอี้ในสวนสาธารณะกว้าง ท้องฟ้ายามค่ำคืนมีดวงดาวพร่างพรายจนดูน่าหลงใหลนัก
ร่างบอบบางถอนหายใจ พลางพูดขึ้นว่า “ไม่รู้ว่าพวกเราต้องอยู่ในสภาพแบบนี้ถึงตอนไหนนะครับเนี่ย”
“ฉันไม่สนใจหรอกนะ รู้มั้ย ถึงนายจะเป็นสาวน้อย หรือเป็นเรย์จิคนเดิม นายก็ยังเป็น…คนที่ฉันรักอยู่ดี” ซากุระพูดตรง ๆ แน่นอนว่าสำหรับคนผู้นี้ จะทำอะไรตรงไปตรงมาเสมอ และนั่นก็เป็นข้อดีของซากุระ ที่เด็กหนุ่มชอบมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว
คนฟังเริ่มเขิน “น่าดีใจจังที่ได้ยินแบบนั้น แต่ว่า… ผมนี่นะ เป็นผู้ชายแท้ ๆ แค่จะแมนในสายตาคนที่รักสักคน… ยังทำไม่ได้เสียที ไม่ใช่แค่ตอนอยู่ในสภาพเป็นหญิงแบบนี้ด้วย เวลาเป็นชาย ทำยังไงก็ยังไม่แมนเหมือนเดิม น่าเศร้าจริง ๆ”
ซากุระหันมามองพลางอมยิ้ม “เพราะงี้สินะ นายถึงได้ทำหน้าเศร้าอยู่เรื่อย คิดมากไปได้”
“โธ่ ซากุระคุง ผมเป็นผู้ชายนะครับ ผมก็ต้องการจะทำตัวแมน ๆ เข้มแข็งพร้อมจะปกป้องคนที่รักให้ได้สิ ไม่ใช่ว่าจะรอให้คุณที่เป็นผู้หญิง มาคอยปกป้องอยู่ตลอดแบบนี้”
ซากุระหันไปสบตาเด็กหนุ่ม พลางจ้องมองอย่างจริงจัง
“รู้รึเปล่าเรย์จิ นายน่ะ แมนอยู่แล้วในสายตาฉันนะ…นายช่วยเหลือพวกเราทุกคน ไม่ว่าจะต้องบาดเจ็บ หรือว่าจะต้องเหนื่อยยากแค่ไหน นายก็ไม่เคยคิดจะทิ้งพวกเรา สำหรับฉันแล้ว นายน่ะเข้มแข็งกว่าใครทั้งหมด ปกติแล้วแค่รู้ว่าพวกเราเป็นฆาตกรกันมาก่อน มีแต่คนกลัวจนหนีไปทั้งนั้น มีแต่นาย…ที่ยืนยันขันแข็ง ว่าจะรับฟัง…จะอยู่ข้าง ๆ…แล้วก็ยัง…จะให้อภัยอีกด้วย”
ดวงตาเรียวยาวมองขึ้นไปบนฟ้ากว้าง พลางพูดต่อไป “อย่างในวันนี้ แค่นายบอกว่าจะหยุดฉัน ไม่ปล่อยให้ฉันฆ่าใครได้… ด้วยชีวิตของนาย เท่านี้นายก็ดูแข็งแกร่งมากพอแล้ว”
“ผมแมนขนาดนี้เลยเหรอ” เรย์จิพึมพำอย่างเขิน ๆ
“แน่นอนสิ ของแบบนี้…มันต้องพิสูจน์ด้วยการกระทำไม่ใช่เหรอ”
ร่างสูงขยับเข้าไปใกล้ร่างบอบบางนั้น “อย่างเช่นว่า…กล้าพอที่จะจูบกับนักฆ่าอย่างฉันได้เนี่ย จะเรียกว่ากล้าหาญพอมั้ย”
“อ่ะ…” คนฟังเริ่มหน้าแดงอีกรอบ ซากุระชอบจู่โจมชนิดไม่ทันให้เขาได้ตั้งตัวเสียจริง ๆ
ใบหน้านั้นหลับตาพริ้ม…แม้จะเป็นร่างของผู้ชาย แต่สำหรับเขาแล้วซากุระ ก็คือซากุระอยู่ดี เป็นซากุระ คนที่เขาหลงรักเสมอมา
ร่างบอบบางขยับเข้าไปใกล้ทีละน้อย ก่อนจะจูบอย่างนุ่มนวล
พอลืมตาขึ้นอีกครั้ง ก็คล้ายคำสาปได้ถูกทำลายลงแล้ว
ร่างกายของเขากลับคืนสู่ความเป็นชายอีกครั้ง เช่นเดียวกับซากุระที่งดงามราวกับเจ้าหญิง
“คุณสวยจริง ๆ นะ ซากุระจัง” เด็กหนุ่มพูดขึ้นอย่างเคลิบเคลิ้ม
“เรียกจังอีกแล้วนะ” ซากุระพึมพำแบบไม่ชอบใจนิดหน่อย
“ก็ตอนนี้คุณเป็นสาวน้อยน่ารักแล้วนี่ครับ”
“ก็ได้ ๆ ถ้าอย่างนั้น นายต้องจูบฉันอีกนะ…เร็วเข้าสิ” ร่างบอบบางว่าพลางโน้มตัวเข้าไปหาอีกรอบ
“ฉันชอบจูบกับนายจัง” เสียงหวานพึมพำ พลางกอดคอเขาไว้ไม่ยอมเลิกรา
กว่าจะได้กลับบ้าน เรย์จิจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าจูบไปกี่รอบ เขาเริ่มชักสังหรณ์ใจบางอย่างเสียแล้ว ว่านอกจากจะเป็นหมอนข้างน่ากอดสำหรับซากุระแล้ว ในตอนนี้ เขายังเป็นคนที่น่าจูบอีกด้วย
แล้วแบบนี้…จะนอนหลับลงมั้ยเนี่ย ในคืนนี้…
เสียงหัวเราะขบขันดังขึ้นเมื่อทั้งสองกลับไปถึงบ้าน สภาพของเรย์จิที่ดูยังไงก็คล้ายกระเทยตัวใหญ่ในชุดกระโปรงรัดติ้ว กับซากุระ…ที่อยู่ในชุดหลวมกว่าเดิมนิดหน่อย แต่ไม่ได้ดูแปลกตามากนัก เพราะปกติก็ชอบแต่งตัวเป็นชายอยู่แล้ว พอดูรวม ๆ เลยคล้ายกับคู่รักแบบเกย์ ๆ ไปเป็นที่เรียบร้อย
“เรย์จิคุง แต่งแบบนี้ก็ไม่เลวนะ” ซานะทักขึ้น หลายคนที่ฟังอยู่เริ่มหัวเราะกันอีกรอบอย่างหยุดไม่อยู่
“โธ่ อย่าขำกันได้ไหมครับ กว่าผมจะกลับมาถึงที่นี่ได้ ก็อายแทบแย่แล้ว” เด็กหนุ่มพึมพำอย่างน่าสงสาร
“เอาน่า ก็ไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดใหม่ซะสิ อ๊ะ แต่ก่อนอื่น มาถ่ายรูปกันไว้อีกดีกว่า มา ๆ ทุกคน มาถ่ายด้วยกันเร็ว เดี๋ยวตั้งระบบอัตโนมัติไว้” โคโตะเริ่มชักชวน
ทั้งหมดจึงเข้ามาล้อมหน้าล้อมหลัง ถ่ายรูปกันเป็นครอบครัวอีกครั้ง โดยมี เรย์จิพยายามจะห้ามไม่ให้ถ่าย แต่ก็….สายไปเสียแล้ว
“แหม จะอายอะไรกันล่ะจ๊ะ” โคโตะที่แกล้งทำเสียงทาโนเอะพูดต่ออย่างนึกสนุก “พรุ่งนี้ร้านเราจะมีโปรโมชั่นพิเศษ แถมภาพถ่ายคู่ขวัญของร้านด้วยนะ ดูสิ น่ารักมั้ย”
ว่าแล้วก็โชว์ให้ทั้งสองดูอยู่ห่าง ๆ ด้วยรู้ดีว่าขืนเอาไปใกล้ ต้องโดนยึดไปแน่
ในนั้นมีภาพอยู่หลายภาพเลยทีเดียว นับตั้งแต่ภาพพูดคุย ภาพโดนอุ้มโดนกอด และที่สำคัญ…ภาพที่กำลังจูบ…
แน่นอนว่าสาวน้อยน่ารักในภาพนั้น…ก็คือเขา
ถ่ายซะชัดเต็ม ๆ เลย…
เด็กหนุ่มหน้าแดงฉานไปแล้ว “ภาพแอบถ่ายมาเหรอเนี่ย เอาคืนมาเลยนะครับ!”
“ก็น่ารักดีนี่นา” ซากุระมองภาพทีละภาพอย่างชื่นชม “โคโตะ อัดเผื่อฉันด้วยนะ ทั้งหมดเลย”
“ไม่นะครับ ซากุระจัง แบบนี้ผมจะแมนได้ยังไงกัน” เรย์จิพยายามห้าม
ซากุระมองมาแล้วนึกขึ้นได้ มือบอบบางล้วงไปหยิบถุงที่อยู่ในกระเป๋าขึ้นมายื่นส่งให้
“เกือบลืมแน่ะ ของขวัญวันเกิดของนาย” ว่าพลางยื่นห่อของนั้นส่งให้
“ซากุระจัง…” เด็กหนุ่มพึมพำอย่างตื้นตัน
“วันก่อนทุกคนให้แล้ว แต่ฉันไม่ได้ให้ เพราะไม่รู้ว่าคนธรรมดา เขาจะให้ของขวัญกันในวันเกิด แต่ว่า…เรอิจิบอกฉันว่า ซื้อแบบนี้ก็ได้…”
มือแข็งแรงคล่องแคล่วรีบแกะห่อออกอย่างรวดเร็วและตื่นเต้น หากพอมองชัด ๆ เขาก็ชะงัก “อ่ะ…ซากุระจัง…นี่มัน…”
ร่างบอบบางยิ้มน้อย ๆ “น่ารักใช่มั้ย เรอิจิบอกฉันว่า เธอชอบมันมาก แถมต้องอยากจะ ‘ใส่’ มัน พรุ่งนี้ตอนเสิร์ฟอาหารเลยแน่ ๆ”
“อ่ะ…เอ่อ…” เด็กหนุ่มชักเริ่มพูดไม่ออก เจ้าพ่อบ้าของเขา ไปเป่าหูอะไรซากุระล่ะเนี่ย
คนอื่นมองมาแล้วหัวเราะ ของในมือคือชุดกระต่ายบันนี่บอยแบบสุดเซ็กซี่ มีถุงน่องตาข่าย พร้อมหูกระต่ายติดผมเสียด้วย
“พอดีเลย แต่งแล้วคงเข้าคู่กับแมวน้อยของฉันน่าดู” ฮิโรอากิพึมพำ พลางมองราชินีของเขา ที่ตอนนี้แอบค้อนให้อย่างเขิน ๆ
“นายจะใส่มันใช่มั้ยเรย์จิคุง” ซากุระถามย้ำอีกอย่างกระตือรือร้นสุด ๆ
“ก็ต้องใส่สิ ไม่งั้นเดี๋ยวคนให้เสียใจแย่ ใช่มั้ยล่ะเรย์จิคุง” ยูเมะพูดขึ้นทันที
“จริงด้วย ๆ” ซานะสนับสนุน คนอื่น ๆ พยักหน้าตาม จนเด็กหนุ่มหน้าซีด
“ไหนบอกว่าผมแมนไง ทำไมแต่ละคน จะให้ผมแต่งสาวกันจัง…” เสียงอุทธรณ์อ่อย ๆ ดังขึ้นมาในที่สุด
แม้จะบ่นยังไง แต่วันรุ่งขึ้น เรย์จิก็ทำเซอร์ไพร์สให้ลูกค้าอยู่ดี แถมมีคนขอถ่ายรูปกันเพียบ
“ยอดขายพุ่งแบบนี้เพราะเรย์จิแท้ ๆ เลย เอางี้ดีกว่า แต่งมันทุกวันไปเลยดี มั้ย วันนี้เรอิจิพึ่งส่งชุดนางแมวยั่วสวาทมาเอง เรามาลองกันเถอะ” โคโตะพูดยิ้ม ๆ หลายคนเริ่มเข้ามาช่วยเปลี่ยนชุดให้อย่างกระตือรือร้นกว่าเก่า
“อย่าลืมกล้องด้วยนะ ใส่แล้วต้องถ่ายไว้เยอะ ๆ” โคโตะพากย์ต่อไป
“หา อย่านะครับ ทุกคนนี่นะ อย่าแกล้งผมแบบนี้สิ!!!”
เรย์จิช่างน่าสงสารเสียจริง…แต่ก็นั่นแหละนะ กระทั่งคนแต่งยังแอบอยากเห็นเลยนะเนี่ย สู้ต่อไปก็แล้วกันนะ เรย์จิคุง!
(จบ)
ฝากสักนิดก่อนจบ จากใจ ppm
ตามอ่านมาจนจบแล้ว อย่าลืมคอมเมนต์ไว้เป็นกำลังใจคนเขียนสักอันนะคะ มันเป็นสิ่งหล่อเลี้ยงและทำให้มีความรู้สึกอยากเขียนเรื่องสนุก ๆ ต่อไป คอมเมนต์ดี ๆ ppm อ่านซ้ำได้ไม่มีเบื่อ และขอบคุณเสมอสำหรับการติดตามค่ะ
===========================
นิยายที่ลงไปแล้วในบอร์ดนี้ เผื่อสนใจอยากอ่านเพิ่ม:
Special Triple (จบภาค),
สืบเสน่หา (จบ),
หรรษาฆาตกรรม (TBC)เรื่องสั้น (จบ):
ทายาทมรณะ,
Full moon night,
Give my your hand,
เรื่องอย่างว่าของเซี่ยเอ๋อร์,
เรื่องสั้นนัท-เนยซีรี่ส์เปิดจองรวมเล่ม Absolution Cafe ค่ะ อ่านรายละเอียดได้ที่นี่ >>
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,30161.0.html
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
