หัวข้อ: Valentine Love เมื่อไหร่จะรักผมสักที ประกาศจอง P.1 (12/11/13)

[Rockstar]

อ้าวเซย์เอ้ยยยยยยยยย รู้ทั้งรู้อ่ะนะ
พูดดีๆก็ได้อ่ะ แง่มๆ ถ้าเราเป็นแชมป์เราจะโคตรเสียใจเลย
เซย์ก็รู้ว่าพี่เค้าทำไปเพราะอะไรและรู้ว่าเหตุผลคืออะไร
แต่พอคนที่พี่เค้าระแวงเซย์มอบความเป็นเพื่อนให้หมดใจ
ก็คงหงุดหงิดล่ะมั้ง เหมือนไม่เข้าใจว่าทำไมพี่เค้าต้องโมโหเรื่องนี้ตลอด
แหม..ถ้าคนอื่นมันไม่น่าไว้ใจมากๆเหมือนริว ก็คงเจอจัดไปหลายดอกอยู่นะ
เซย์ง้อแชมป์ด่วน.......แต่ถ้าเราเป็นแชมป์นะเราจะบอกว่าห่างกันสักพักดีมั้ย เหอะๆ
ทำให้เซย์รู้สีกขึ้นมาถึงความกลัวว่าถ้าสักวันต้องเลิกกันเพราะเพื่อนคนนี้จะเป็นยังไง

[-N-]

กรี๊ดดดด เจ็บปวดมากกกกก
ฮืออออ เข้าใจแชมป์เลยนะ แต่ก็สงสารเซย์อ่า
เฮ้อออ ไอ้ริวนั่นสงสัยต้องบอกไปตามตรงว่าอะไรยังไง
เปนดาราก้อเงี้ย ลำบากจริงจัง


น้องเซย์มาง้อพี่แชมป์ด่วนนนนนนนน

[pimm]

อ้ากกกกกกกกกกกก
เซย์  ทำพี่แชมป์ เก๊กแตกกกอ่ะ
ง้อด่วนเลยนะ  เด๋วตาแก่ขี้น้อยใจจะขาดใจตายยยย

ค้างมากๆๆๆๆๆ  อยากอ่านต่อออ

[Little Devil]

ค้างงงง...สงสารแชมป์
เคืองน้องเซย์ 
สำหรับไอ้ริว 

[fuku]

อ่านย่อหน้าสุดท้ายแล้วแปล๊บๆ ดีแฮะ
แบบไม่ใช่เซย์ที่ไม่มั่นใจสินะ แชมป์เองก็เหมือนกันแต่ไม่เคยแสดงออกมา

แบบนี้จะทำไงได้นอกจากบอกความรู้สึกตัวเอง

[NASS.NET]

อ๊ากกกกกกกกกกก
ค้างเกิ๊นนนนน
ไม่นะ เซย์กะพี่แชมป์ มาคุยกันดีๆเถอะค่ะ

[vvivy]

พี่แชมป์อย่าคิดมากไปเน้อ..ใจเย็นๆก่อน คุยกันดีๆน๊ะ


ว่าแต่พี่ไนท์คะ..มันค้างมากมายอ่ะค่ะ แหะๆๆ รอตอนต่อไปน๊า


ปล.ไปลองkrispy kremeยังคะ

[A-J.seiya*]

พี่แชมปปปปปปปปปปปปปปปปปป์
โฮๆๆๆ  เข้าใจพี่แชมป์ อ่ะ
แบบ ว่าก็คนมันหึงนี่ นิดหน่อยก็ต้องระแวง
แล้วเซย์ ก็ทำตัวสนิทสนมกะริวแแบบนั้นนนนน
รู้นะว่าริวไม่คิดอะไร  แต่ถ้าคิดให้เยอะหน่อย แล้วคิดถึงใจพี่แชมป์บ้าง
จะดีกว่านี้นะ !!!!

[Bejae]

พี่แชมป์อ่า าา มันต้องผ่านไปได้สิ

 

[yeyong]

มันเป็นช่องว่างหลายๆอย่าง
การเริ่มต้นด้วยความผิดพลาด
การรักกันแต่ต้องปิดบัง
ความสนใจที่แตกต่าง
รักคงยังไม่พอ
หรือจะสิ้นสุดแค่นี้
กลับมาต่อเร็วๆนะไรท์เตอร์

[roseen]

ดื้อมากนักก็ตัดหางปล่อยวัดซะ แล้วก็ปล่อยให้เดินไปตามทางที่อยากเดิน ในเมื่อพี่เขาเตือนแล้วด้วยรักและหวังดีแล้วมาหาว่าพี่เขาไม่เชื่อใจไม่ไว้ใจ
ถามใจตัวเองดูเถอะเซย์ว่าใครกันแน่ที่ไม่เข้าใจ......กันและกัน......ดูเหตุ ....แล้วก็ดูผลที่จะตามมาก็แล้วกัน

[kengjung23]

เป็นตอนจบที่เรียกน้ำตาได้จริงๆ(เซฟกับเลิฟ) น้ำตาเเห่งความดีใจ ปลื้้มใจ ตื้นตันใจ ซึ้งใจ บทเพลงก็โดนใจ ขอบคุณครับคุณmercy เรื่องเเรกเลยนะเนี่ยที่ทำให้น้ำตาผมไหลได้ ด้วยความอิ่มเอมใจ :กอด1:ให้หมดเลย

[kabung]

ร้าววววววววววววววววววววววววววววววววววววอีกแล้วววววว


วันนี้มันเป็นยังไงกัน บุงอ่านกี่เรื่องๆๆๆก็ร้าววววว แอร๊ยยยยย T_T~

[kitty]

 :serius2:อ่าววววววววววววววววววววววววว  ค้างงงงงงงงงงงอะ


ไมทำงี้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ มาต่อเร็วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[knightofbabylon]

น้องพายขาาาาา(เสียงอ่อนเสียงหวาน)
มาช่วยสกัดดาวรุ่งทีสิคะ โฮะๆๆๆๆๆๆ

ฝันที่เป็นจริง อยากเห็นคุณพี่แชมป์ดราม่า
แต่สงสัยงานนี้ตูโดนแฟนคลับท่านอื่น :z6:ขาคู่แน่เลย

ที่อยากเห็นพี่แชมป์ดราม่าและลองยื่นข้อเสนอแบบเด็ดขาดให้เซย์บ้างอะไรบ้าง..
(ไซโคให้ดราม่าสุดติ่งเลยวุ้ยกู ฮ่าๆๆๆ นี่คิดไกลถึงขนาดแชมป์บอกเซย์ให้ห่างกันซักพักแล้วนะเนี่ย)
เพราะ รู้สึกมาตลอดว่า ระยะเวลาที่ผ่านมา เซย์เป็นฝ่ายถูกตามใจมาโดยตลอด
ถึงพี่แกจะดุบ้างว่าบ้าง แต่แชมป์รัก ตามใจ และดูแลเซย์อย่างดี
แล้วด้วยความที่เซย์เด็กกว่า..เซย์จะมีอารมณ์งุ้งงิ้ง ง้องแง้งใส่แชมป์ มากกว่าที่แชมป์จะมางุ้งงิ้งใส่เซย์ มั้ย?
คิดเอาว่าเป็นความเคยชินที่เซย์มีแชมป์คอยตามใจด้วยแหละ คิดว่าแชมป์ ไม่คิดไม่รู้สึกอะไร ตัวเซย์เองจะคิดมากกว่ารู้สึกมากกว่า .. ประมาณนั้น
บางที สมมติถ้าพี่แชมป์เกิดนอยด์จัด ลองห่างกับเซย์ซักพักจริงๆ ขึ้นมา (ตามเวิร์บทูเดาล้วนๆ ฮ่าๆ)
หรือเกิดโกรธกันหนักๆแบบไม่เคยเป็นมาก่อนล่ะก็..
เหตุการณ์นี้ จะทำเซย์โตขึ้น และมีมุมมองที่กว้างขึ้น..
ไม่รู้สินะ รู้สึกอย่างนั้น.. แต่เรื่องว่าคู่นี้จะเลิกกัน ตัดทิ้งได้เลย ไม่มีวันนั้นซะหรอก

 :กอด1:พี่Mercy ให้กำลังใจ
  โอ๋พี่แชมป์ด้วย โอ๋ๆๆๆๆ

[PeeYaR]

พูดไม่ออก บอกไม่ถูก
ซดมาม่าหนึ่งชาม แล้วจากไปอย่างเงียบๆ
 

[froze19]

เครียดได้อีก โตขึ้น โลกกว้างขึ้น คงต้องรอดูใจอยู่ที่เดิมไหม?!?!

[PEENAT1972]

ไนท์ จ๋า ไอ้ค้างเค้าว่าไม่เท่าไหร่นะตะเอง แต่ เจ็บอกมากกว่า เฮ้อ....

[bbyuqin]

เง้อ....เถียงกันแบบเน้...ท่าจะดีกันยาก..คราวนี้เล่นซะไอพี่แชมป์ฟิวส์ขาดเลย...อ่านแล้วเบ แปร๊บๆๆ

[lasom]

สุดยอดนิยายรักหวานแหววแห่งปี

[กระต่ายชมจันทร์]

เลิกเลยๆ \=w=/~

แล้วค่อยคบกันใหม่อีกรอบ~

เฮ~

[Akamei]

แง๊......


ค้างอ่ะ ค้าง

กลัวใจเซย์กับพี่แชมป์มากเลยอ่ะ

[titchro]

 :serius2:javascript:void(0);

มาต่อเดี๋ยวนี้เลยยยนะค้าาาาาาาาาาาาาาา


อ๊ากกกกกกกกกกกกก  ค้างๆๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ    ><

[DEMON3132]

เซย์ก็ดูจะเชื่อใจคนอื่นมากเกินไป ทำให้พี่แชมป์น้อยใจและหึงจนฟิวส์ขาดเลย
เห็นใจพี่แชมป์มากกว่า เพราะเป็นเรื่องที่เปิดเผยไม่ได้เลยเพราะจะมีผลกระทบ
เกิดขึ้นมากมาย ทำให้เกิดความไม่แน่ใจในบางขณะได้ เห็นใจเซย์ตรงที่ยังอยู่ใน
ช่วงเด็กวัยรุ่นที่ต้องการเพื่อนในรุ่นเดียวกัน คุยเรื่องเดียวกันรู้เรื่อง แต่การที่เซย์จะ
ไปทำตัวสนิทสนมกับคนที่มีทีท่าว่าจะจึบหรือเข้ามาชอบย่อมเป็นเรื่องที่วางตัว
แบบไม่เหมาะสมเพราะเหมือนไปให้ความหวังคนอื่นเขา และจะเกิดการมองหน้ากัน
ไม่ติด และเอาชนะกันได้ มองไม่เห็นเรื่องดี ๆ ที่จะเกิดขึ้นจากความไม่เข้าใจกันเลยนะ
แต่จะเอาใจช่วยพี่แชมป์ + เซย์ ให้เข้าใจกันเร็ว ๆ นะคะ +1 แทนคำขอบคุณ

[n2]

เพิ่งเห็นว่าลงตอนพิเศษเลยรีบตามมาอ่านค่ะ

[kanda53]

อุปสรรค...ทำให้ความรักเข้มแข็งว่าม๊ะ....
รอดูต่อไป...ว่าน้องเซย์กับพี่แชมป์จะผ่านมันไปแบบไหน...
ห่างกันสักระยะน่าจะดี...ขาดกันไม่ได้...
กลับมาอีกครั้ง....จะรักกันมากกว่าเดิมนิ....

  น้อง Mercy 
กด + แทนคำขอบคุณที่ยังส่งความสุขให้อ่าน

[Yunatsu]

 


เซย์ๆๆๆๆ

พี่แชมป์เสียใจมากนะเนี่ยยยย ใจร้ายยยยย

พูดอารายไม่คิดเลยยยยยย

[DraCo_SLa13]

เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ  แต่ข้ามขั้นมาเช็คตอนจบก่อนว่าHapp อ่ะป่าว อิอิ

แต่พออ่านเลยมาถึงตอนพิเศษแบบว่าเอิ่ม  มาม่าไปไหนเนี่ย สงสารแชมป์อ่ะ หมั่นไส้ไอ้ริวด้วย  ชริ

ปล.แต่จะตามอ่านต่อไปค่ะ

[DraCo_SLa13]

อ่านเรื่องหลักจบแล้วค่ะ :กอด1:ไรเตอร์1ทีพร้อมกด+

น้องเลิฟน่าฮักกกกกกกกกกกกกกกกกกหลาย

ตอนกลางๆเรื่องแอบเคืองไอ้พี่เซฟสุดๆ  ไรว่ะเคยได้ยินมั๊ย "ที่ชั้นลวงหลอกก็เป็นเพราะรัก"อ่ะ

อ่านต่อมาเรื่อยๆ  พี่เซฟนิสัยเปลี่ยนอ่ะ หื๊นหื่น   แต่เค้าชอบอ่ะ

จะว่าอะไรมั๊ยอ่า  ถ้าเค้าจะบอกว่า โดนคู่ เซย์&แชมป์ ขโมยหัวใจเปแล้วอ่ะ  หมาน้อยน่ารักมากๆ

ไรเตอร์แต่งเก่งมากๆค่ะ  ข้าน้อยขอซูฮก

[Mercy]

ยู้ฮู...ที่ร๊ากกกกกก
มาแล้วจ้ามาแล้ว...
ดีใจมากๆ เลยค่ะที่หลายๆ คนยังคงเข้ามาตามอ่านตอนพิเศษกันอยู่
แถมแอบเห็นมีนักอ่านหน้าใหม่ๆ มาด้วย ขอบคุณมากๆ เลยนะคะ  

ตอนนี้ก็จะเป็นตอนสุดท้ายของตอนพิเศษคู่เซย์ แชมป์แล้วนะคะ
ต่อไปก็จะเป็นตอนพิเศษของคู่หลักของเราแล้วจ้า...

แล้วว่างๆ Mercy จะมาตอบเม้นท์คุยเล่นกับเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ นะคะ จ๊วบบบบใหญ่ๆๆ สิบที


++++++++++++++++++++++++++++++++


ตอนพิเศษ เซย์&แชมป์ (จบ)



“มาบ้านทำไม” เสียงไอ้คนข้างๆ ผมถามขึ้นอย่างเผลอแกมสงสัย เพราะตั้งแต่ที่ผมขอโทษมันไปเมื่อกี้ เราต่างคนต่างก็เงียบจมอยู่ในความคิดของตัวเอง อาจจะด้วยอารมณ์ที่อยากเอาชนะ หรือว่าน้อยใจอะไรก็ตาม มันก็ทำให้ไม่มีใครที่จะปริปากออกมาอีกเลย จนตอนนี้...


“วันนี้เซย์กลับมานอนบ้านเซย์แล้วกันนะ พี่...ขออยู่คนเดียวซักคืนแล้วกัน” ผมจอดรถแต่ไม่ดับเครื่องอยู่ที่หน้าบ้านของไอ้ลูกหมา นั่งหลับตานิ่งอย่างเหนื่อยอ่อน ก่อนจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเนือยๆ ไม่ใช่ว่าเราสองคนไม่เคยแยกจากกัน ไม่ใช่ว่าไอ้ลูกหมามันไม่เคยกลับมานอนที่บ้านตัวเอง แต่ครั้งนี้ เราแยกกันนอนด้วยเหตุผลที่ค่อนข้างบีบคั้นและ ผมเหนื่อย!!!


“ทำไมต้องประชดกันด้วย...ทำไมล่ะหะ ชอบว่าเซย์คิดอะไรเป็นเด็กๆ พี่แชมป์ต่างกับเซย์ตรงไหนเนี่ยตอนนี้หะ!!! ไม่รักกันแล้วใช่ไหมถึงทำแบบนี้...อยากจะทำอะไรตามใจพี่แล้วกัน นึกจะรักก็รัก นึกจะทิ้งก็มาโยนทิ้งแบบนี้เหรอ เคยฟังกันบ้างไหม ฮึก ฮือออ...ขอโทษที่ยังดื้ออยู่” ปั้ง!!!!! ไอ้หมาเล็กมันหันมาตะโกนใส่หน้าผมอีกครั้ง ก่อนจะเปิดและปิดประตูอย่างดัง แล้วรีบวิ่งเข้าบ้านไป


ไม่ใช่ว่าผมจะไม่รู้สึกในคำพูดของมัน ไม่ใช่ว่าผมจะไม่รู้ว่ามันรักผมมากแค่ไหน แต่ทำไมก็ไม่รู้ ทำไมผมถึงไม่รั้งมือเล็กนั่นไว้ ทำไมถึงไม่กอดปลอบซับน้ำตาให้เหมือนก่อน ทั้งที่เคยสัญญาด้วยหัวใจ ว่าจะไม่ทำให้ไอ้ตัวเล็กที่พึ่งวิ่งหนีไปร้องไห้ ทั้งที่ถึงแม้จะเถียงกัน งอนกัน ทะเลาะกันเกือบทุกวัน แต่ก็ยังคงพร่ำบอกรักกันและกันไม่เคยขาด...เพียงแค่ตอนนี้ ผมน้อยใจ ไม่รู้สินะ ผมไม่เคยมีอารมณ์แบบนี้บ่อยนัก แต่ถ้าเป็นเรื่องของไอ้ตัวดีเมื่อไหร่ ผมจะมีความรู้สึกมากเป็นพิเศษ


มันอาจจะฟังดูเป็นเหตุผลโง่ๆ แต่ผมน้อยใจจริงๆ ผมเคยเป็นที่หนึ่งของเค้า เป็นอันดับหนึ่งในชีวิตเค้ามาตลอด 4 ปี ผมเป็นคนๆ แรกที่เค้าจะคิดถึง คนๆ แรกที่เค้าจะปรึกษา คนๆ แรกที่เค้าจะรีบโทรมาอ้อน มาบ่น มากวนตีน มานู่นนี่นั่นด้วย ตลอดเวลา...แต่ตอนนี้ แค่คิดว่ามีอีกคนกำลังจะค่อยๆ เข้ามา มาแชร์ความเป็นที่หนึ่งของผม แค่เห็นเค้าให้ความสำคัญกับคนอื่น ถึงแม้มันจะไม่ได้มากกว่าผม แต่ผมก็ไม่ชอบ ผมเป็นคนขี้หวง และขี้หึงมากๆ แต่ผมมักจะไม่ค่อยแสดงออก อาจเพราะผมเป็นคนนิ่งๆ ด้วย แถมผมยังกลัวว่าถ้าผมแสดงออกมากเกินไป มันจะทำให้ไอ้ลูกหมาของผมมันอึดอัด ลำพังแค่สิ่งที่เราต้องคอยคบกันแบบหลบๆ ซ่อนๆ ก็ลำบากพอดูอยู่แล้ว ผมเลยเลือกที่จะตามใจน้องมันบ้าง ดุมันบ้าง แต่ก็ไม่ค่อยได้จริงจังอะไรนัก


ผมขับรถกลับบ้านของเรา ผมไม่อยากเรียกว่าบ้านของผม เพราะผมเคยบอกไอ้ตัวดีมันไปว่า บ้านหลังนี้จะเป็นบ้านของเราสองคน คำว่าบ้านของเรา มันทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นทุกครั้งที่ได้พูดหรือคิดถึงคำนี้...ผมเดินเหงาๆ เข้ามาในห้องนอนของเรา นั่งลงบนเตียงของเรา ผมกราดสายตาไปทั่วห้อง ทุกๆ มุม มันคือที่แห่งความทรงจำของเรา...หน้าทีวี LCD เครื่องใหญ่ที่ไอ้หมาน้อยมันจะต้องรีบวิ่งเข้ามาเปิดก่อนเป็นอันดับแรกเมื่อเดินเข้าห้องมา ก่อนจะต่อสารพัดเกมที่มันขนมากองไว้หน้าโทรทัศน์เต็มไปหมด บางวันเลือกไม่ได้ว่าจะเล่นเครื่องไหน มีการปิดตาจิ้มอีกต่างหาก...คิดถึงแล้วผมก็อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้ เด็กหนอเด็ก...


เตียงนอนขนาดควีนไซส์ ที่ผมเคยบอกว่าจะเปลี่ยนให้ใหญ่กว่านี้จะได้นอนสบายๆ แต่เจ้าตัวดีมันกลับบอกว่าไม่ต้อง เพราะมันชอบนอนเบียดผม และอยากให้ผมนอนกอดมันทุกคืน...เนี่ยแหละฮะ บทมันจะอ้อน มันก็โคตรอ้อนได้น่ารักน่าหยิกจริงๆ ให้ตายเหอะ...มองไปที่มุมห้องหน้าห้องน้ำก็เห็นผ้าเช็ดตัวสีเรียบของผมแขวนอยู่ข้างๆ ผ้าเช็ดตัวลายเบนเทนของไอ้ลูกหมามัน ฮ่าๆๆ เบนเทนจริงๆ ครับ ไอ้การ์ตูนยอดฮิตของเด็กผู้ชายสมัยนี้นี่แหละ แต่ส่วนมากมันก็จะเป็นเด็กวัยไม่เกินสิบนะผมว่าที่จะชอบไอ้การ์ตูนตัวนี้ แต่ไอ้ลูกหมามันบอกว่า ‘โคตรมันส์เลยนะพี่แชมป์ เซย์ตั้งใจแล้วว่าจะสะสมทุกอย่าง ตอนนี้มีแค่ซีดีกับการ์ตูนเล่มเอง แต่ถ้าเจอที่ไหนอย่าลืมซื้อมาให้เซย์ด้วยนะ’ นี่แหละฮะ ผมเลยต้องซื้อผ้าขนหนูผืนนี้ให้มัน แทนลายลูกหมาขนฟูผืนเก่าที่มันใช้จนเปื่อยยุ่ยไปแล้ว


ผมเดินไปหยิบผ้าขนหนูเบนเทนของมันขึ้นมา สูดกลิ่นหอมอ่อนๆ ของเจ้าตัวเบาๆ แล้วอยู่ดีๆ น้ำตาผมก็ไหลขึ้นมาซะอย่างนั้น...ช่วยด้วย ทำยังไงดี ผมคิดถึงไอ้ลูกหมาของผมจังเลยครับ ทั้งๆ ที่เราพึ่งแยกจากกันเมื่อไม่ถึงชั่วโมง ผมอยากกอด อยากหอม อยากได้ยินเสียงกวนๆ ของมัน...แต่ผมก็ทำได้แค่ หยิบผ้าขนหนูของไอ้หมาน้อยเข้าห้องน้ำไป...ขอยืมใช้ผ้าเช็ดตัวซักวันแล้วกันนะ




อาบน้ำเสร็จ แทนที่จะได้หลับ ผมดันหลับไม่ลง พออารมณ์เย็น ร่างกายสบาย จิตใจก็เริ่มปลอดโปร่ง ผมนอนคิดถึงการกระทำของตัวเอง คำพูดของตัวเองเมื่อกี้แล้วรู้สึกแย่อยู่ไม่น้อย บางทีผมควรจะเชื่อในตัวน้องมันให้มากกว่านี้ ผมกังวลมากเกินไป ผมฟุ้งซ่านมากเกินไปรึเปล่า น้องมันก็ยังรักผมเหมือนเดิม แค่มันมีเพื่อนเพิ่มเอง เราจะกลัวอะไร...เฮ้อออออ แต่ก็ยังรู้สึกน้อยใจอยู่ดี กูแม่งท่าจะแก่จริง เดี๋ยวนี้ขี้น้อยใจจังเลยวะ...


สุดท้ายผมก็นอนไม่หลับ จนต้องลุกขึ้นมาแต่งเพลงแก้ฟุ้งซ่าน แต่งไปแต่งมาได้เพลงอกหักสามเพลง เงยหน้าขึ้นจากอัพไลท์เปียโนของตัวเองมองนาฬิกาก็แอบตกใจ นี่กูนั่งแต่งเพลงตั้งแต่ตีหนึ่งถึงเจ็ดโมงเช้าเลยเหรอวะเนี่ย...ป่านนี้ไอ้ลูกหมามันจะตื่นไปเรียนรึยังนะ วันนี้มันมีเรียนเช้าด้วย แต่อยู่บ้าน โอก้าซังคงปลุกแล้วมั้ง หวังว่าจะไม่โดดนะ ไอ้นี่ชอบเนียนโดดเวลาเหนื่อยงานมา หรือขี้เกียจๆ


“ฮัลโหล เลิฟกูเองนะ” ผมไม่ได้โทรหาไอ้เลิฟเพราะความพิศวาสนะครับ ผมน่ะเลิกชอบมันมานานชาติแล้วครับ ตอนนี้มันเป็นเพื่อนที่ดีของผมนะครับ


“อืออออออออ กูน่ะครายยยยยย...อ๊ะ พี่เซฟปล่อยก่อนเลิฟคุยไม่ถนัด” โว้ย กูอิจฉาแม่งต้องนอนกอดกันอยู่บนเตียงแน่ๆ เลย เฮ้อออออ


“แชมป์ผัวเก่ามึงไง” ผมชอบกวนตีนมันแบบนี้ครับ ฮ่าๆๆๆ


“ไอ้สัตว์...กูน่ะผัวเก่าเมียมึง...เออว่าไง เมียหายเหรอวะโทรมาแต่เช้าเชียว” ไอ้เหี้ยนี่ แม่งไม่ใช่ก็ใกล้เคียงวะ


“เออ...ก็ทะเลาะกันนิดหน่อย มันอยู่บ้านน่ะ กูไม่รู้ว่าวันนี้มันจะไปเรียนรึเปล่า”


“ก็เลยจะให้กูช่วยดูให้หน่อยว่างั้น” ก็เออน่ะสิวะ...ไอ้เลิฟมันกลับไปเป็นอาจารย์พิเศษที่คณะครับ แถมยังได้สอนไอ้ลูกหมาอีกด้วย


“อืม...นะๆ ถ้าเจอมันแล้วก็เตือนให้มันกินข้าวก่อนมาซ้อมด้วยนะ วันนี้มันมีซ้อมเต้น มันชอบกินแต่ขนมกับน้ำอัดลม แล้วก็ไม่ต้องบอกนะเว้ยว่ากูโทรมาสั่งอะ แต่มึงโทรกลับมาบอกกูด้วยนะถ้าเจอมันแล้ว”


“เออ...แชมป์ พี่เซฟนะ เพื่อนแชมป์น่ะมันวิ่งปรู๊ดไปฉี่ตั้งนานแล้วล่ะ ฝากให้พี่ฟังแชมป์ให้หน่อยน่ะ แหะๆ เดี๋ยวพี่สั่งน้องเลิฟให้นะครับ ว่าแต่งอนอะไรกันล่ะคราวนี้ รีบๆ ไปเคลียร์ๆ กันเถอะ อยู่แบบนี้ไม่อึดอัดใจเหรอ พี่น่ะตอนทะเลาะกับเลิฟยังเกือบแย่เลยนะ เข้าใจหวะ” อ้าวไอ้เพื่อนเวร เสือกหนีไปฉี่ซะงั้น


“คราวนี้ทะเลาะกันจริงจังครับพี่ ไม่ได้งอนกันธรรมดา เฮ้ออออออผมก็งี่เง่าเองแหละมั้ง เอาเป็นว่าฝากด้วยแล้วกันนะครับ”


“ได้ๆ เดี๋ยวพี่บอกเลิฟให้ไม่ขาดตกสักประโยคแน่...แต่แชมป์จำไว้นะ ความรักน่ะไม่มีคำว่างี่เง่าหรอก ไอ้ที่เราทำตัวงี่เง่าก็เพราะเรารักเค้านั่นแหละ จริงไหม...คร๊าบบบบ ที่รักครับ ไปเดี๋ยวนี้แหละ...แค่นี้ก่อนนะแชมป์ เพื่อนเราให้พี่ไปหยิบยาสระผมขวดใหม่ให้น่ะ” พี่เซฟวางไปแล้ว หวานกันตลอดเลยคู่นี้ อยู่กันเป็นครอบครัวจริงๆ นะ น่าอิจฉาสุดๆ อยู่กันแบบเปิดเผย รักกันแบบเปิดเผย พี่เซฟก็ตามใจไอ้เลิฟมากนะ แต่ไอ้เลิฟเองก็ตามใจพี่เซฟมากเหมือนกัน...แต่ก็จริงอย่างที่พี่เซฟบอก เพราะว่ารัก คนเราเลยเป็นได้ทุกอย่าง งี่เง่าเพราะรักมากสินะ



ตกบ่าย ผมก็เข้าไปคุยงานกับฝ่ายผลิต แล้วก็ประชุมกับทีมนักแต่งเพลงที่ค่าย ประชุมเสร็จไปสักพักใหญ่แล้ว แต่ผมก็ยังคงนั่งแช่คุยเล่นเรื่อยเปื่อยไปกับพวกเพื่อนๆ พี่ๆ นักแต่งเพลงคนอื่นๆ ปกติแล้วถ้าประชุมเสร็จ ผมจะรีบลงไปซื้อช็อคโกแลตเย็นให้ไอ้ตัวแสบแล้วรีบขึ้นไปหามันที่ห้องซ้อมเต้น แต่วันนี้ผมกลับเลือกที่จะนั่งนอยด์ ฆ่าเวลาไปเรื่อยๆ จน...


Hey, soul sister Ain’t that mister mister On the radio, stereo The way you move ain’t fair, you know


“เออ ว่าไงเลิฟ” ไอ้เลิฟโทรมาครับ วันนี้มันก็ต้องเข้ามาสอนที่ค่าย แล้วนี่ไม่มีสอนหรือไง


“มึงรีบลงมาที่สตูฯ 4 ด่วนๆ เลย” สตูฯ 4 นี่คือสตูฯ ห้องซ้อมเต้นที่ไอ้ลูกหมามันซ้อมอยู่ไม่ใช่หรือไงวะ แล้วไอ้เลิฟทำเสียงซะร้อนรนเลยเป็นไรวะ


“มีไรวะ”


“มึงรีบลงมาด่วนเลยเหอะ เมียมึงอะต่อยกับไอ้ริวอยู่ เร็วๆ เลยนะเว้ยกูเข้าไปห้ามก่อน” เฮ้ยยยยยยยยย เกิดเรื่องไรขึ้นมาวะเนี่ย ผมไม่ปล่อยให้ตัวเองงงนานฮะ รีบจ้ำก่อนเลย ดีนะที่สตูฯ 4 กับห้องที่ผมประชุมอยู่ชั้นเดียวกัน วิ่งปรู๊ดไม่นานก็ถึง


เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!! ภาพที่ผมเห็นตรงหน้านี่มันยิ่งกว่าตกใจอีกครับ ใครจะไปคิดว่าเมียตัวเองที่เหมือนลูกหมาตัวเล็กๆ ถึงแม้จะสูง แต่ก็ยังคงดูบาง แถมยังเป็นเด็กร่าเริง นุ่มนิ่ม ขี้อ้อนอาจจะมีกวนตีนบ้าง ดื้อบ้าง แต่ไม่เคยคิดว่าจะเห็นภาพมันต่อยเด็กผู้ชายตัวโตกว่า แมนกว่า แถมไอ้เด็กผู้ชายคนนั้นมันยังเป็นไอ้คนที่มาชอบมันด้วย...นี่ขนาดไอ้เลิฟไปล็อคแขนไว้นะ มันยังดิ้นไม่หยุดหลุดไปต่อยไอ้ริวซ้ำอีกหลายที แต่ไอ้ริวก็ได้แต่ยกมือขึ้นป้องกันไม่ได้ตอบโต้อะไร


“ไอ้เหี้ย...กูบอกมึงแล้วใช่ไหมว่ากูไม่ได้ชอบมึง กูมีแฟนแล้ว แล้วมึงก็บอกกูเองว่าขอเป็นเพื่อนแล้วกัน กูก็ให้มึงได้แค่คำว่าเพื่อน กูก็ปฏิบัติตัวเป็นเพื่อนที่ดีกับมึงมาตลอด...แล้วมึงเป็นเหี้ยอะไร ถึงเกิดจะมาพิศวาสกูอีกรอบ แล้วเมื่อวานมึงเถียงแฟนกูกูยังไม่ชำระความเลยนะไอ้สัตว์...ฮือ อึก ฮืออ แล้วมึงมาทำให้พี่เค้าเข้าใจกูผิดอีก ฮืออออ ฮึก...ไอ้เพื่อนเหี้ย ฮืออออ พี่เค้าไม่ยอมให้กูกลับบ้านกับเค้าเลย มึงไม่รู้หรอกว่ากูรักเค้ามากแค่ไหน ไอ้เหี้ย ฮืออออ ถ้าเค้าทิ้งกูไปเพราะมึง กูจะกระทืบมึงให้ตายเลย ฮึก ฮือออ แล้วต่อไปนี้มึงกับกูไม่ต้องมาคุยกันอีก เพื่อนกูก็จะไม่เป็นแล้ว ถ้าเป็นเพื่อนกับมึงแล้วกูต้องเสียเค้าไป กูยอมไม่มีใครเลยในชีวิตก็ได้ ฮืออออออ ขอแค่เค้ารักกูคนเดียว มีกูคนเดียว ฮือออ กูพอแล้ว...”


พอแล้วครับ ผมก็พอแล้ว...ผมแม่งงี่เง่าหวะ ผมทำให้คนที่รักผม และผมรักเสียใจขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย เพราะความหึงหวงเกินเหตุของผม ทำไมผมไม่ฟังน้องมันบ้าง ทั้งๆ ที่ผมน่าจะรู้นิสัยมันดีที่สุด...


“นิ่งซะคนเก่ง หยุดก่อนครับ พี่เองๆ โอ๋ๆๆๆ นิ่งก่อนๆ ชู่!!! ไม่เอาเลิกร้องเดี๋ยวเจ็บตา เจ็บคอ เสียงไม่มีนะ...ใครบอกว่าพี่จะทิ้งครับหืม!! พี่รักไอ้ลูกหมาตัวนี้จะตาย พี่จะทิ้งไปได้ยังไง แล้วเมื่อวานพี่ขอโทษนะครับ ที่ตะคอกใส่ แถมปล่อยให้เรากลับไปนอนบ้านคนเดียวอีกต่างหาก แต่พี่ไม่มีวันทิ้งเราอยู่แล้ว เซย์รู้ใช่ไหมว่าพี่รักเซย์มากแค่ไหน” ผมเข้าไปกอดไอ้ลูกหมาจากข้างหลัง ดึงไอ้ตัวดีที่ตอนแรกยังคงดิ้นไม่หยุด แต่พอรู้ว่าเป็นใครก็หยุดดิ้นตัวแข็งทื่อทันที ก่อนที่จะค่อยๆ โอนอ่อนผ่อนตามแรงกระซิบที่ผมพร่ำบอกเบาๆ


“ฮืออออ...พี่แชมป์เซย์ขอโทษนะ เซย์ขอโทษที่เซย์ตะคอกใส่พี่นะ เซย์ไม่ได้ตั้งใจ เซย์กลัวพี่แชมป์จะเบื่อเซย์ จะทิ้งเซย์ กลัวพี่แชมป์รำคาญที่เซย์ดื้อ ฮือ ฮืออออ เซย์ขอโทษนะ ต่อไปนี้เซย์จะไม่ทำอีกแล้วนะ ฮืออออ อย่าทิ้งเซย์ไปไหนนะ เซย์รักพี่แชมป์นะ” ไอ้ตัวดีของผมขืนตัวเองออกจากอ้อมแขนผมที่โอบอยู่ข้างหลัง ก่อนจะพลิกตัวหันหน้ากลับมาหาผมแล้วโผเข้าใส่ผมทั้งตัว ร้องไห้โฮๆ ไม่หยุด


“ไม่เอา ไม่ร้อง เงียบก่อนๆ ไม่อายพี่เลิฟกับเพื่อนหรือไง พี่ไม่โกรธเซย์หรอกครับ พี่แค่น้อยใจเอง พี่ไม่เคยรำคาญเซย์เลยแม้แต่นิดเดียว พี่ออกจะตามใจไอ้ลูกหมาตัวนี้จะแย่ พี่บ่นบ้างดุบ้าง แต่พี่ก็รักของพี่ เลี้ยงของพี่มาจนโตเกินกว่าเป็นลูกหมาแล้วเนี่ย แต่ไม่ยอมหยุดขี้แยซักทีนะเรา” ผมกอดไอ้ลูกหมาไว้แน่น พร้อมโยกตัวไปมาอย่างปลอบโยน แถมยังลูบหัวลูบหางไอ้ตัวขนฟูนี่ให้สงบ ก้มลงไปหอมหัวทุยๆ นั้นเบาๆ หลายๆ ที


“เออ...เซย์...กู...กูขอโทษนะ ขอโทษที่ทำให้มึงลำบากใจ กูขอโทษที่ทำอะไรไม่คิด กูอาศัยความเป็นเพื่อนที่มึงให้กูอย่างบริสุทธิ์ใจ แต่กูเองที่คิดไม่ซื่อกับมึง ขอโทษที่เอาแต่ใจ คิดไปเองฝ่ายเดียวว่า ซักวันมึงต้องหันมาสนใจกูบ้าง กูขอโทษนะ...พี่แชมป์ครับ ผมขอโทษที่ผมคิดจะแย่งเซย์ไปจากพี่ ผมเองก็คงจะหลงเสน่ห์ไอ้ลูกหมาของพี่เข้าให้แล้วล่ะฮะ แต่ผมคงต้องยอมแพ้แล้วล่ะ ผมขอโทษด้วยครับ” ก็ยังดีที่ยังเป็นลูกผู้ชายพอที่รู้จักขอโทษและพูดตรงๆ ไอ้ริวพูดจบก็ทำท่าจะเดินออกไป แต่


“ไอ้ริว...กูขอโทษที่ชกมึง...แต่กูไม่ขอโทษที่ด่ามึง เพราะมึงทำตัวให้กูด่าเอง อ่อ ส่วนความเป็นเพื่อนระหว่างมึงกับกู...ต่อไปนี้ กูขอโทษแล้วกันนะ กูคงสนิทใจกับมึงเหมือนเดิมไม่ได้อีกแล้ว มึงทำตัวมึงเองนะริว” ไอ้ลูกหมาที่รักของผมผงกหัวจากบ่าผมมาพูดวาจาเชือดเฉือนใส่เพื่อนมัน เสร็จแล้วก็ซุกหน้าลงมาออเซาะผมที่เดิม ไอ้ริวก็ได้แต่เดินคอตกออกจากห้องไป


“เฮ้อออออออ กูใจหายแทบแย่ ไม่คิดว่าไอ้ตัวนี้มันจะฤทธิ์เยอะขนาดต่อยผู้ชายด้วยเว้ย” เสียงไอ้เลิฟครับ ลืมไปว่ายังมีมันอีกคนที่อยู่ในห้อง


“พี่เลิฟฟฟฟฟฟฟฟฟ เซย์ก็เป็นเด็กผู้ชายนะ เรื่องชกต่อยธรรมดเหอะ...ว่าแต่พี่เลิฟเข้ามาเจอได้ไงเนี่ย แถมยังไปลากลุงแกมาด้วย...โอ๊ย อ๊อยย เจ็บนะ” ผมดีดหน้าผากมันเองแหละฮะ ดันมาเรียกเราลุง เดี๋ยวคืนนี้ได้สลบคาอกลุงแน่ไอ้หมาน้อย


“ก็พี่กะจะมาถามเซย์เนี่ยแหละว่าทะเลาะอะไรกับไอ้แชมป์มัน เพราะเมื่อเช้ามันโทรมาปลุกพี่แต่เช้าเลยโทรมาสั่งเสียให้ดูเมียมันด้วยว่ามาเรียนไหม กินข้าวกินปลาเรียบร้อยหรือยัง พี่เซฟก็บอกว่าเสียงแชมป์มันดูเศร้าๆ พิกล ไอ้เราก็เป็นห่วงกะจะมาคุยกับไอ้ลูกหมาเนี่ยแหละว่าเกิดอะไรขึ้น อยู่ที่มหาฯลัยก็ไม่ทันได้คุยกัน แต่กลายเป็นว่าต้องมาเป็นกรรมการห้ามมวยซะนี่”


“พี่เลิฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ ขี้แซวหวะ เขาดีกันแล้วเหอะเนอะๆๆๆ” ฮ่าๆๆๆ ไอ้นี่บทมันจะอ้อนเนี่ยหลงมันโงหัวไม่ขึ้นได้เลยนะครับ มันเล่นเอาจมูกมาปัดๆ ถูๆ ที่แก้มผมก่อนจะหอมฟอดใหญ่ หมั่นเขี้ยวจริงเว้ย!!!


“เออ ดีกันแล้วก็ดี...แชมป์ มึงเลี้ยงของมึงมาให้มันเป็นแบบนี้ เพราะฉะนั้น มึงก็ต้องรักมันในสิ่งที่มันเป็น แล้วตัวมึงเองก็น่าจะรู้ตัวดีที่สุด ทุกสิ่งทุกอย่างที่มึงปลูกเพาะไว้กับมันน่ะ มันหยั่งรากลึกลงในใจไอ้ตัวเล็กนี่ซะจนแน่นหนาเกินกว่าที่มันจะเอนเอียงไปทางไหนได้อีก ส่วนไอ้หนูเพลาๆ อาการดื้อลงบ้างนะเรา พี่เค้าจะได้ตามใจเรานานๆ ไง ไอ้เรื่องหึงหวงน่ะมันก็ต้องมีกันบ้างเป็นธรรมดาของคนรักกัน ตอนคราวไอ้น้องพาย หรือน้องนาน่าที่แกโทรมาวีนแหลกใส่น่ะ ไม่ใช่เพราะหึงไอ้แชมป์มันเหรอ คบกันน่ะ เอาใจเค้ามาใส่ใจเราบ้าง แล้วก็อย่าลืมว่าจะทำอะไรก็ตาม คิดถึงคนที่เรารักก่อนเสมอนะ”


ผมกับไอ้ตัวดียิ้มรับ...ไอ้เลิฟให้โอวาทซะดีเชียว เหมือนคืนส่งตัวเข้าหอแล้วมีพ่อแม่บ่าวสาวมาอวยพอยังไงยังงั้นเลยเว้ย แต่ต้องยอมรับครับ คู่นี้เค้าอยู่กันอย่างราบรื่นจริงๆ เรียกตามภาษาบ้านๆ คืออยู่กันเหมือนผัวเมียทั่วไปเลยฮะ ดูแลซึ่งกันและกัน เป็นห่วงเป็นใย คอยเป็นกำลังใจให้กัน ผมเองก็อยากทำให้คู่ของผมเป็นครอบครัวแบบนี้บ้างจัง



“เมื่อวานตอนที่พี่พาเซย์ไปส่งบ้าน แล้วให้เซย์ลงจากรถ เซย์ใจหายมากเลยนะ เซย์กลัวไปหมด เซย์กลัวว่าพี่จะไม่รักเซย์แล้ว เซย์กลัวไปหมดเลยรู้ไหม...แถมพอมาวันนี้ไอ้เหี้ยริวเสือกมา...เออ...มาขโมยจูบเซย์อีก ยิ่งทำให้เซย์รู้สึกแย่ที่เซย์ไม่ยอมเชื่อพี่ ที่เซย์เถียงพี่แล้วไม่ฟังพี่ เซย์ขอโทษน้า”


อ้าวไอ้เหี้ยริว แม่งขโมยจูบเมียกูอีก ขอกลับไปซัดมันอีกซักสองทีได้ไหมเนี่ย...แต่ก่อนอื่นผมขอซัดไอ้คนตรงหน้านี่ก่อนครับ ผมรั้งไอ้หมาน้อยให้นั่งลงบนตักผมที่นั่งบนเบาะนุ่มในห้องซ้อม ไอ้ตัวดีพอนั่งได้ก็ขดตัวเอนซบซุกกับซอกคอผม จับมือผมมาลูบเล่น ส่วนมืออีกข้างของผมก็รัดเอวบางไว้กันตก เราผลัดกันหอมคลอเคลียกันไปมาโดยไม่ต้องกลัวว่าใครจะเข้ามาเห็น เพราะหลังจากไอ้เลิฟให้โอวาทเราเสร็จ มันก็ขอตัวไปซื้อกับข้าวให้พี่เซฟ ก่อนปิดประตูมันก็ไม่ลืมที่จะล็อคจากข้างในให้


“ลูกหมาคนเก่งของพี่ก็เลยต่อยมันซะไม่ยั้งเลยล่ะสิ...ร้ายเหมือนกันนะเราเนี่ย...ไม่ต้องขอโทษหรอกครับ พี่เองก็ผิดเหมือนกันที่น้อยใจไม่เข้าเรื่อง ทั้งๆ ที่เรารักพี่ซะขนาดนี้เนอะ เอาเป็นว่า เราเสมอกันแล้วกันนะ” ผมก้มลงไปจูบปากเชิดๆ นั่นเบาๆ อย่างคุ้นเคย กลิ่นหอมอ่อนๆ ของครีมทาผิวกลิ่น Vanilla & Anise ผสมกับกลิ่นเหงือของไอ้ตัวเล็กในอ้อมแขน ประกอบกับเมื่อคืนเราไม่ได้นอนกอดกันด้วย มันยิ่งเป็นตัวเร้าให้ผมต้องการคนตรงหน้าอย่างมาก มากจนผมเริ่มจะควบคุมมือไม้ของตัวเองไม่อยู่ อดไม่ได้ที่จะไม่สัมผัสผิวเนียนๆ หอมๆ ในอ้อมแขนให้มากขึ้น


“เรากลับบ้านเรากัน” ผมหันไปเอ่ยชวนไอ้ลูกหมาของผมกลับบ้านของเรา บ้านที่ทุกๆ มุมเต็มไปด้วยสัมผัสของเราทั้งสอง บ้านที่เป็นเหมือนจุดเริ่มต้นของเรา เป็นที่ๆ ทำให้ผมได้มีคนที่ผมรักเป็นของผมเอง บ้านที่ทำให้ผมโตขึ้น และพร้อมที่จะดูแลคนๆ หนึ่งด้วยหัวใจอย่างแท้จริง...