รักนี้…ลิ้นกับฟัน
กระทบกระทั่ง ครั้งที่ 15
By : Dezair
.....................
ผมควรจะตื่นขึ้นมาร้องกระซิกๆด้วยความเสียใจที่เผลอชิงสุกก่อนห่ามใช่มั้ยครับ ตามด้วยการกัดผ้าห่มด้วยความรันทดใจ น้ำตานองหน้าเรียกร้องหาความรับผิดชอบ พลางชี้ไปที่คราบเลือดแห่งความบริสุทธิ์ที่กลายเป็นหลักฐานทนโท่อยู่บนผ้าปูที่นอนสีขาวซึ่งยับย่น จากนั้นไอ้พี่ธันก็เข้ามาคุกเข่าอยู่ข้างเตียง พร้อมเผยความรู้สึกทั้งหลายทั้งปวง รวมถึงความรับผิดชอบ แล้วผมก็จะกลายเป็นหนูตกถังข้าวสารในพริบตา
จากนั้นเรื่องราวทั้งหมดก็จะจบลงอย่างหวานชื่น…
ครับ! ถ้าทุกอย่างดำเนินไปอย่างที่ควรจะเป็น ไม่ใช่เพราะไอ้นิสัยเห็นแก่กินของผม ไอ้กระเพาะเวรตะไลเลยส่งเสียงโครกครากตอนที่มือไอ้พี่ธันไต่อยู่ตรงเอวพอดี
งานนี้พาเอาพูดไม่ออก มือที่กำลังล้วงเข้ามา ถึงกับหดกลับออกไป พร้อมกับจูบกลายเป็นเสียงหัวเราะในบัดดล
…เซ็งเป็ดกันไปเลย…
“ขอบคุณ”
ผมได้แต่บอก ตอนที่มันตักกับข้าวใส่จานให้ มันดูแลผมดีซะจนเริ่มอายเพราะขนาดตอนรักกับผู้หญิง ผมยังไม่เคยถึงขนาดตักกับข้าวให้เลย แต่ที่มันทำให้ผมเนี่ย แทบจะจับป้อนปากอยู่แล้ว
“เมื่อกี้…ขอโทษนะ” ผมบอกมันเบาๆ เรื่องกำลังหวานๆ มาชะงักกึกเพราะผมเอง มันส่ายหน้าไปมา แล้วยิ้ม
“ฉันต่างหากต้องขอโทษที่ไม่ควบคุมตัวเอง พี่ตวงคงไม่ปล่อยให้มาด้วยกันอีก ถ้ารู้ว่า…” ถ้ารู้ว่าน้องชายเขาพร้อมพลีกายให้ผู้ชายด้วยกันตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง ผมต่อให้ในใจ
“ต่อไปนี้จะระวังให้มากกว่านี้”
“กับแฟนเก่า นายระวังแบบนี้มั้ย” ผมถามกลับ ไม่เข้าใจว่ามันจะยกผมขึ้นหิ้งบูชาไปถึงไหน ดูเหมือนไอ้พี่ธันจะอึ้งไปกับคำถามของผม ก่อนจะส่ายหน้า
“แต่กับนาย…ฉัน…อยากให้ความสำคัญ”
คราวนี้เป็นผมเองที่นิ่งไปกับคำตอบของมัน ผมรู้ว่าผู้ชายด้วยกัน เรื่องอารมณ์ทางเพศมันเป็นเรื่องธรรมชาติ เป็นสัญชาตญาณ เพราะฉะนั้นมันจึงเกิดง่ายมาก แล้วผมกับมันนอนกอดกันมากี่ครั้งแล้ว มีเหรอที่มันจะไม่มีอารมณ์แบบนั้น ยิ่งมานอนกอดน้องถ้วยฟูผู้แสนจะมีร่างกายอันเพอร์เฟ็คแบบนี้ด้วยแล้ว ร้อยทั้งร้อยล่ะครับ!!…เสร็จ!!!...
ผมได้แต่ยิ้มให้กับคำตอบของไอ้พี่ธัน แล้วก้มลงกินข้าวต่อ เพราะไม่รู้จะพูดอะไรที่ดีกว่านี้ อีกฝ่ายอุตส่าห์รักผมไว้บูชาทั้งที เราก็ควรสนองนี้ดของเขาหน่อยใช่มั้ยครับ สงบเสงี่ยมเจียมตัว เป็นกุลบุรุษสุดหล่อต่อไปก็แล้วกัน นายถ้วยฟู มีแฟนดีมันก็เงี้ย! ไม่เสียตัวพร่ำเพรื่อ
“แล้วฉัน…เอ่อ…พี่จะรอ ถ้วยฟูเรียนจบเมื่อไร ย้ายไปอยู่คอนโดเดียวกับพี่ได้มั้ย” …เอ๊ะ…คอนโด? นึกว่าจะให้ย้ายไปอยู่บนหิ้งซะอีก…
“คอนโด?” มันก้มหน้าลงเล็กน้อย เหมือนจะไม่ยอมสบตา ก่อนจะพูดต่อ
“อืม คอนโดนั่น…ถ้วยฟูชอบนอนดิ้น…ตอนที่ซื้อเตียง ก็เลยเลือกกว้างๆ ถ้วยฟูชอบทำกับข้าว…พี่ก็เลยไปถามพวกพ่อครัวว่าเขามีอุปกรณ์อะไรบ้าง แล้ว…ถ้วยฟูชอบแช่น้ำในอ่างใช่มั้ย เวลาไปนอนโรงแรม พี่ก็เลยหาอ่างมาลง ถ้วยฟูชอบนั่งซุกตัวกับโซฟาเวลาดูโทรทัศน์ ชอบพรมนิ่มๆ แล้วก็…ชอบดูหนัง”
อ่า…ผู้ชายคนนี้…
ผมไม่รู้ว่าจะมีคนสักกี่คนในชีวิตของผม ที่ใส่ใจกับเรื่องของผมได้มากขนาดนี้ จะมีสักกี่คนในชีวิต ที่ทำเพื่อผมมากถึงขนาดนี้ จะมีสักกี่คน ที่ทำ ทั้งๆที่รู้ว่าอาจไม่มีหวัง
ไม่รู้ว่าจะมีสักกี่คน แต่ที่รู้ๆ มีไอ้คนบ้าบิ่นแบบนั้นอยู่ตรงหน้าผมแล้วหนึ่งคนนี่ไง
“ถ้วยฟู…” มันเรียกเหมือนต้องการคำตอบ ให้ผมต้องเงยหน้ามอง
…คำตอบที่มันอยากได้ ในใจของผมเองก็อยากบอกเหมือนกัน ไม่รู้ทำไม แต่แค่คิดว่ากำลังถูกรัก ถูกให้ความสำคัญจากผู้ชายคนนี้ ก็ทำเอาหัวใจสั่นจนแทบทะลักออกมาอยู่แล้ว
ไอ้ผู้ชายที่มันชอบเนียนเป็นรุ่นพี่
ไอ้ผู้ชายที่มันชอบไล่บี้ผมด้วยการเอาเรื่องน้องสาวมาอ้าง
ไอ้ผู้ชายที่มันชอบทำเหมือนไม่ใส่ใจแต่กลับดูแลแม้กระทั่งเรื่องเล็กๆน้อยๆ
แต่ไอ้ผู้ชายคนนั้นก็คือคนที่ผมอุตส่าห์เอาเรื่องเก็บเสื้อผ้าเก็บกระเป๋าเตรียมตัวกลับกรุงเทพวันพรุ่งนี้ มาเป็นข้ออ้างให้ตัวเอง ในการรอกินข้าวพร้อมมัน
ครับ ยอมรับก็ได้…ว่ารอกินข้าวพร้อมมัน
อย่างที่บอกไงครับ ผมแบ่งคนรอบตัวเป็นโลกสองใบเสมอ ใบหนึ่งสำหรับคนที่ผมรัก และอีกใบสำหรับคนอื่น
ณ วันนี้ ผมรู้แล้วว่า ‘ธันวา’ อยู่ในโลกใบไหนของผม
…และเพราะแบบนั้น ไม่ยากหรอกครับ ถ้าผมจะทำอะไรให้เขาสักอย่าง หรือสองอย่าง
“ถ้วยฟู…มาอยู่ด้วยกันได้มั้ย”
คำถามเดิมดังอีกครั้ง ให้ผมต้องเงยหน้ามอง สบตากับผู้ชายตรงหน้า
สายตาของมันจริงจัง จริงใจ และมั่นคง
ไม่รู้ชั่วชีวิตนี้ จะหาคนประเภทนี้ได้จากไหนอีกและเพราะผมคงไม่อยากไปวิ่งเต้นหาคนแบบนี้จากไหนแล้วละมั้ง คำตอบที่มีให้มันก็เลย…
“ถ้า…ถ้าพี่ธัน อยากแบบนั้น…ฟ…ฟูก็… ‘อือ’…”
…เอ่อ…พอดีน้ำลายผมติดคอ มันก็เลย เอ่อ ทำให้พูดตะกุกตะกัก…
…น้ำลายติดคอจริงจริ๊ง! ไม่ใช่เพราะเขิน หรืออายนะ ...แต่แบบ…แบบ…
…แบบ…
นานทีเจอผู้ชายน้ำเน่า กูก็สาวแตกแม่งซะเลย จะได้เจ๊าๆกันไปปปปปป
…………………………………
เราเช็คเอ้าท์ออกจากโรงแรมในเช้าวันต่อมา แอบเห็นไอ้ฝรั่งขี้นกที่มองผมตาเป็นมันในสระว่ายน้ำคราวก่อน มันนั่งอยู่ที่ล็อบบี้และก็มองผมอีก ไอ้พี่ธันเลยหันไปมองหน้า แถมด้วยการดึงผมเข้าไปยืนชิดมันจนปากผมแทบจะจูบลูกกระเดือกมันอยู่แล้ว งานนี้พนักงานตรงเคาน์เตอร์ของโรงแรมถึงกับตาทะลัก ให้ผมต้องยิ้มแห้งๆส่งไปให้
…ไม่ได้ตั้งใจจะแสดงออกนอกหน้าครับพี่ พอดี ‘แฟนผม’ มันขี้หวง…
“ไม่รู้จะมองอะไรนักหนา”
มีบ่นอีกต่างหาก ตอนที่ดึงผมออกมาที่ลานจอดรถ ดูมันเถอะครับ เลิกหวงน้องก็มาหวงผมแทน แถมท่าทางจะหวงผมมากกว่าที่มันหวงน้องซะอีก
“นายก็ด้วย! ไม่ต้องไปมองมันกลับหรอก! เกิดมันคิดว่าเล่นด้วยขึ้นมาจะทำยังไง” อ้าว…แล้วสรุปกูผิด?
มันคงเห็นหน้าผมเอ๋อที่ถูกดุ ไอ้พี่ธันเลยหยุดเดินแล้วถอนหายใจ มือที่จับแขนผมไว้เปลี่ยนมาเป็นโน้มหัวผมเข้าไปหาแล้วมันก็จุ๊บๆเบาๆที่หน้าผากทีนึง
…อู้ย!!! กูจะไม่ทำตัวเอ๋ออีกเลยตลอดชีวิต!!!...
“ขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจจะดุ…ไป ขึ้นรถเถอะ จะได้แวะซื้อของฝากด้วย”
แล้วรถก็เคลื่อนตัวออกจากโรงแรม มันแวะตลาดชื่อดังของชลบุรีให้ผมซื้อของฝากพ่อแม่และป๋ากับแม่ของมัน ก่อนจะขับยาวถึงกรุงเทพ แวะไปส่งผมที่บ้าน ลงไปสวัสดีคุณนายปานดาวกับคุณสุวิทย์เรียบร้อย เราก็แยกจากกัน
ครับ…เท่านั้นจริงๆ
…จริงๆนะ ไม่เชื่อผมเหรอ…
ผมพูดจริ๊ง! ไอ้พี่ธันไม่ได้ดึงผมไปจูบลา ไม่ได้ดึงผมไปกอด ไม่ได้บอกรักสั่งเสียใดๆทั้งสิ้น
…แต่มันแค่…แค่…ยัดคีย์การ์ดคอนโดของมันใส่มือผม แล้วพูดง่ายๆ
“พี่ให้ไว้ก่อน ถ้วยฟูจะได้รู้ตัวว่าคอนโดนี้ พี่ซื้อเพราะถ้วยฟู”
…แทบคลำหาทางเข้าบ้านไม่ถูกเลย เจอไปประโยคเดียว
แต่เอาเถอะ สุดท้ายแล้ว ก็ลงมายืนทำหน้าซึ้งมองส่งรถหรูพ้นสายตาไปจนได้ ผมก้มลงมองคีย์การ์ดในมือด้วยความรู้สึกหลากหลาย ออกแนวตื้นๆตันๆ ดีใจปนเคลิบเคลิ้มที่ตัวเองได้แฟนดีเลิศเลอโสภาขนาดนี้ จะมีใครโชคดีเท่าผมไม่มีอีกแล้ว อย่าว่าอย่างงั้นอย่างงี้เลย ถึงมันจะตั้งปณิธานว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับผมเกินเลยถึงขั้นขึ้นเตียงลันล้าถึงสวรรค์วิมานดาวดึงค์ แต่การไปพักค้างอ้างแรมที่คอนโดแสนไฮโซของมันบ้าง ผมว่ามันก็เป็นความคิดที่ดีไม่หยอก
…ในเมื่อซื้อเตียงกว้างๆเพื่อให้ผมนอนดิ้น (และมีคนนอนกอด) ซื้อโซฟาตัวใหญ่ๆให้ผมซุก (และมีคนซุกด้วยกัน) ซื้อชุดโฮมเธียเตอร์ให้ผมดูหนังตาแฉะ (และมีคนอบป็อปคอร์นให้…หวังว่ามึงจะใช้ไมโครเวฟเป็นนะ ไอ้พี่ธัน) ซื้อจากุซซี่ให้ผมแช่ (เอ่อ…อันนี้ขอแช่คนเดียว) ซื้ออุปกรณ์ครัวครบเซ็ตให้ผมใช้ (และมีคนใช้ด้วยกัน) ซื้อพรมนุ่มๆให้ผมกลิ้ง (และมีคนกลิ้งด้วยกัน แต่ไม่กลิ้งทับกันนะครับ)…
เพราะฉะนั้น ผมก็ควรแวะเวียนไปบ้าง นี่ผมไม่ได้งกนะครับ เขาเรียกใช้ของเป็น
……………………
“นี่มึง…หอบผ้าหอบผ่อนหนีตามพี่ธันไปแล้วเหรอวะ!”
ไอ้โจร้องลั่น เมื่อเย็นหลังเลิกเรียน มันเห็นผมเหวี่ยงกระเป๋าเป้ใบไม่ใหญ่นักให้สุดที่รักนามว่า ธันวาไปใส่หลังรถ หมอนั่นก็รับไปแต่โดยดี ไม่มีเกี่ยงงอน แค่บอกมันว่าคืนนี้จะไปค้างด้วย มันก็ยอมให้ไป แบบนี้เรียกว่าช่วงข้าวใหม่ปลามันใช่มั้ย
…แต่หารู้ไม่…
ว่าน้องถ้วยฟูกะเอาคอนโดมึงนั่นแหละเป็นแหล่งรวบรวมลมปราณก่อนเจอศึกติวหนังสือสอบกับไอ้เป้วันมะรืน ไหนๆจะสอบทั้งที ขอกูทิ้งทวนหน่อยเถอะว้า!!
…อ๊ะ! อย่าไปแหล่มให้มันฟังล่ะครับ เดี๋ยวมันไม่ยอมให้ผมชิลล์…
“หนีตามอะไร กูแค่ไปเที่ยวเฉยๆ มึงไม่มีปัญญาทำอย่างกู อย่ามาอิจฉา ฮูย! ตาร้อนเชียวมึงอ่ะ!” ผมทำเป็นแตะที่ตามันเพื่อพิสูจน์อุณหภูมิ ก่อนจะรีบผละออกมาสะบัดอย่างโอเว่อร์ ทำเอาไอ้โจชกผลัวะเข้าที่ไหล่
…อ้าว! แฟนกูอยู่ตรงนี้นะเฟ้ย! เดี๋ยวมีเรื่องหรอก! ไม่รู้ซะแล้ว ว่าแฟนกูใหญ่โตแค่ไหน ขนาดกูยังยอมศิโรราบมาแล้วเลย!!...
ไอ้โจมองผมแล้วหลิ่วตาอย่างมีเล่ห์นัย
“…หื้อ? มึงไปอย่างงี้ ก็ไม่ได้อ่านหนังสือสอบอ่ะดิ จำได้เปล่าเนี่ยว่ามีสอบอาทิตย์หน้า” อุ้ย! สอบอาทิตย์หน้าอะไร๊! ไอ้โจ! กูไม่มีสอบ อย่ามาพูดให้ไอ้พี่ธันเขว!!
“สอบ? มีสอบเหรอ อาทิตย์หน้า” ซวยล่ะ…มันหันมาถามผมด้วยหน้าตาแบบไอ้พี่ธันคนเดิม สมัยก่อนจะอัพเกรดมาเป็นแฟนผม หน้าเหี้ยมๆโหดๆนั่นแหละครับ
“ม…ไม่มี๊! ไอ้โจมันมั่ว!!”
“ใช่มะ! อาทิตย์หน้านั่นพี่ปอมสุดเลิฟของมึงรึเปล่าที่สอบ กูไม่มี!!” ผมหันไปเถียงไอ้เพื่อนรักปากพาซวย ส่งสายตา ถลึงตา หลิ่วตา หรี่ตา หมายจะส่งซิก จนเรตินาแทบฉีก แต่ไอ้โจไม่รับรู้อะไรเลย เพราะมันยังพูดต่อ
“ไม่มีได้ไง มึงยังนัดไอ้เป้อยู่เลยว่ามะรืนนี้จะไปค้างบ้าน เพราะต้องติวหนังสือ” ไม่จริง!! กูไม่ได้นัด!! กูไม่ได้นัดโว้ย!!!!! กูแค่ ‘เผลอ’ ตกลงเฉยๆ!!
“จะติวหนังสือมะรืนนี้?” ไอ้พี่ธันหันมาถามผมด้วยน้ำเสียงเรียบ และเย็น
…อู้ย! ขอเสื้อโค้ทด่วน! ผ้าพันคอ ถุงมือ อ่า…บู้ทด้วยก็ดีครับ
“ทำไมต้องรอมะรืน”
มันหันมาถามหน้าตรง กอดอก ทำเอาผมแทบอยากจะหันไปหยิบกระเป๋าเป้ของตัวเองออกมาจากหลังรถมัน แล้วขอเซย์กู้ดบาย ข้าน้อยจะกลับบ้านแล้ว แต่ทำได้ที่ไหนล่ะครับ ในเมื่อสายตามันจิกจึ้กอยู่ที่ผม แถมหรี่ลงเล็กน้อยยิ่งโคตรดุเข้าไปใหญ่
…งานนี้เรียกว่า องค์(พระบิดา)ลง…
“ถามว่าทำไมต้องรอมะรืนนี้” เสียงที่ถามเย็นเยียบตัดขั้วหัวใจ แถมยังย่างสามขุมเข้าหา อย่างกับหมีป่าต้อนเหยื่อ เขาว่ากันว่าถ้าเจอหมีเราควรแกล้งตาย เพราะหมีจะไม่ทำอะไร แล้วถ้าเราเจอผู้ชายหุ่นหมีนามว่าธันวาล่ะครับ ควรแกล้งตายด้วยมั้ย
“เอ่อ…รู้สึกว่าวันนี้ต้องกลับไปช่วยงานที่บ้านแล้วอ่ะ…” แกล้งตายก็อาจไม่รอด เพราะไอ้หมอนี่มันฉลาดกว่าหมี ทางที่ดีควรหนีให้ไกลดีกว่า นี่ถ้าแถวนี้มีต้นไม้ ผมคงหนีขึ้นต้นไม้ไปแล้วล่ะ หมุนตัวหันกลับไปจะหยิบกระเป๋า แต่ไอ้พี่ธันคว้าหมับเข้าที่แขน พาเอาขนลุกซู่!
“อาทิตย์หน้าสอบวิชาอะไร”
มันหันไปถามเพื่อนโจที่ผมแอบเห็นรอยกระหยิ่มยิ้มย่องของไอ้เพื่อนรักแสนดี ไอ้โจรีบตีสีหน้าเคร่งเครียดทันทีที่ไอ้พี่ธันหันมา
“หลายวิชาเลยครับพี่ มีเก็บแล็บด้วย”
ไม่มี!!! กูเรียนบัญชี กูไม่มีแล็บ ไม่มีโว้ย!! ไม่มี๊!!!
ไอ้นายกสโมฯผู้แสนคลั่งไคล้ในการเรียนปรายสายตามาจิกผมทีเดียว ทำเอาสะดุ้งตั้งแต่หนังหัวยันตาปลา ชะอุ้ย! แถมหัวใจแทบจะหล่นลงไปขอแลกที่กับตาตุ่ม…
ผมส่งสายปิ๊งๆเป็นการหลอกล่อ แต่มือเริ่มแงะนิ้วของมันที่จับแขนผมอยู่ ก่อนจะก้าวขาซ้ายถอยหลัง ตามด้วยขาขวา แล้วก้าวขาซ้ายอีก จากนั้นก็ตามด้วยขาขวา
เอ่อ…ผมไม่ได้หนีนะครับ แต่…แต่…แต่ท่านผู้อ่านที่รัก!! มีใครนอนไม่หลับ และต้องการนับแกะหนึ่งพันตัวมั้ยครับ เดี๋ยวผมจะเข้าไปเป็นแกะตัวที่หนึ่งพันหนึ่งให้ แบบว่าแถมน่ะครับ แฮะแฮะ
…ม…ไม่ได้หนี ไม่ได้หนี…แต่…แต่จะเข้าไปเป็นแกะตัวที่หนึ่งพันหนึ่งเฉยๆ
…สมนาคุณท่านผู้อ่านไงล่ะ…
…จริงๆนะ…
“ปวิน!!!!!! จะไปไหน!!!!!”
กรี๊ด! ไอ้พี่ธันโหดคนเดิมกลับมาแล้ว! ขืนกูอยู่ให้มึงลากไปอ่านหนังสือสอบ ก็ไม่ใช่นายปวิน รัตนวิจิตรแล้วโว้ย!!!!
“ปวิน!!!!!”
ผมทิ้งกระป๋ง กระเป๋า ไม่เอาแม่งแล้ว กะว่าวิ่งออกไปนอกคณะ ยังไงซะคนก็ต้องมอง แล้วเดี๋ยวไอ้พี่ธันมันก็อายเลิกวิ่งตามไปเอง ใครจะหน้าด้านหน้าทนเท่าผม แถมหมอนั่นวิ่งอืดอาดจะตาย ไม่ ‘ทันท่วงที’ หรอกหน่…หน่า…
…เอ๊ะ! แล้วนี่แขนกูไป ‘เกี่ยว’ กับอะไรเข้าล่ะนี่! เอ่อ…ทำ…ทำไมดึงเท่าไรก็ไม่หลุดวะ…
“จะหนีไปไหน! ปวิน”
จ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก!!! ไอ้พี่ธัน!!! มึงตามกูทันได้ไงวะ!!!!!
มันคงเห็นสีหน้าอันไม่โสภาของผม ไอ้พี่ธันเลยยิ้มเหี้ยมแบบที่บอกได้คำเดียวว่าต้องเป็นคนละคนกับไอ้คนที่สารภาพความจริงตอนที่เราไปพรีฮันนีมูนกันที่พัทยาเมื่อไม่กี่วันก่อนแน่ๆ
ธันวาคนนั้น กับธันวาคนนี้ต้องไม่ใช่คนเดียวกัน มึงบอกกูสิ มึงมีฝาแฝดใช่ม๊ายยยยย
“กลับคอนโด! ฉันจะติวหนังสือให้!!!”
ไม่จริ๊งงงงงงงงงงงงงงงง!!!!!!!
…ใครก็ได้!! ช่วยลูกแกะน้อยถ้วยฟูด้วยยยยยยยยยย!!...
…………………………
อัปยศอดสู
นี่กูมีแฟนหรือมีพ่อ สรุปคอนโดนี้คือเรือนหอหรือสุสานของกู
ห๊า! ไอ้พี่ธัน!! กูอยากได้คำตอบ!! มึงจะเป็นพ่อหรือเป็นแฟน แล้วที่นี่มึงซื้อเพื่อกู หรือมึงซื้อเพื่อฝังกูไม่ทราบ!!!
“เข้าเวปไซต์ของมหา’ลัย แล้วจดตารางสอบมาให้ฉัน” ผมแทบอยากจะร้องไห้ให้น้ำตากลายเป็นน้ำตกเจ็ดสาวน้อย ไอ้พี่ธันไม่เพียงแต่จะติวหนังสือเท่านั้น แต่เกินเลยถึงขั้นอยากจะรู้ว่าผมมีสอบปลายภาควันไหนบ้าง
…มึงไปสอบของมึงดีกว่ามั้ย!!! ไม่ต้องมาห่วงกูหรอก!!!
“ปวิน! จะเข้าเอง หรือจะให้ฉันบังคับ”
แล้วที่มึงดุอยู่นี่ไม่เรียกบังคับหรอกเหรอ ผมได้แต่ก้มหน้าทำบทโศกเปิดเวปไซต์ แล้วเข้ายูสเซอร์ของตัวเอง เพื่อเปิดดูรายละเอียดของวันสอบปลายภาค แต่บังเอิ๊ญ!! สวรรค์กลั่นแกล้งหรือเฟอะฟะซุ่มซ่ามเองก็ไม่รู้ ดันกดผิด ไปเปิดหน้าประกาศเกรดซะงั้น เรื่องก็เลย…
“นี่…นี่เกรดนายเหรอปวิน”
มันครางอย่างเหลือเชื่อ เหมือนเห็นเกรดของผมเป็นเลขทศนิยมสิบแปดหลัก มึงจะงงอะไรไอ้คุณพี่ธัน เกรดเท่านี้เขาเรียกว่ามนุษย์โลกโว้ย! ใครจะเหมือนมึงที่เกรดไฮโซสมควรเกิดเป็นมนุษย์ดาวอังคาร!!
“นี่นายอ่านหนังสือสอบรึเปล่า!!!!”
ต๊าย!! ดูมันถามผมเถอะครับท่านผู้อ่าน!! ไอ้หมอนี่นอกจากจะหน้าโหดแล้วยังหยาบคาย ด่ามาได้ว่าน้องถ้วยฟูไม่อ่านหนังสือสอบ
“อ…อ่าน…” ทั้งที่ในใจโต้ตอบมันเผ็ดร้อน แต่ปากกลับตะกุกตะกักเหมือนคนทำผิดแล้วถูกจับได้ นี่ผมเกรงอะไรมันวะ ไอ้หมอนี่ก็แค่อายุมากกว่า แค่เรียนเก่งกว่า แค่รวยกว่า แค่ตัวใหญ่กว่า
อ้อ ผมเกรงมันทุกอย่างเลย ซวยล่ะกู นี่ยังไม่ทันแต่ง ก็กลัวเมียซะแล้ว
“อ่านกี่วันก่อนสอบ”
เออ จะว่าไป ผมกับมันก็ยังไม่ได้ตกลงว่าใครจะเป็นเมีย ใครจะเป็นผัว แต่ดูจะรูปลักษณ์ภายนอกแล้ว…อ่า…หรือว่า…
ไม่ดีครับ!! คนเราไม่ควรดูแค่ภายนอก เราควรจะดูให้ทะลุก้นบึ้ง! ไม่แน่หรอก ตัวใหญ่นมใหญ่บึ้บบั้บแบบไอ้พี่ธันอาจจะชอบ เอ่อ…ชอบ ชอบแบบ…แบบอยู่ข้างล่างก็ได้นี่!
“ปวิน! ถามว่าอ่านกี่วันก่อนสอบ!!” เสียงตะคอกของมัน ทำเอาความคิดของผมกระเจิดกระเจิง แล้วได้แต่กลับมาสู่ความจริงที่ตอนนี้ อย่าเพิ่งคิดถึงตำแหน่งผัวตำแหน่งเมียเลย คิดถึงตำแหน่ง ‘พ่อทูนหัว’ ที่มันสถาปนาขึ้นเองก่อนดีกว่า
“ใครจะไปจำได้วะ”
อยากเถียงดังกว่านี้ แต่รู้สึกเส้นเสียงของผมจะอ่อนแรงอย่างไม่มีสาเหตุ แถมกล้ามเนื้อต้นคอก็ไม่ทำงาน นั่งคอตก หน้าตอบ แบบนี้เรียกสำนึกผิดรึเปล่าครับ?
“ดี! งั้นต่อแต่นี้! หนึ่งเดือนก่อนสอบ นายมาค้างห้องฉัน ไม่ต้องค้าน! ฉันจะขออนุญาตพ่อแม่นายเอง แล้วถ้าจบปีสาม เกรดยังไม่ขึ้นมากกว่านี้ นายโดนดีแน่ ปวิน!!!” ผมถึงกับตาเหลือก ตั้งหนึ่งเดือนก่อนสอบ!! หนึ่งเดือนก่อนสอบเชียวเหรอวะ!! มึงจะเอาเวลากูไปทำไมตั้งหนึ่งเดือน!! อ้ากกกกกก!! กูไม่ยอม!!!
ผมลุกขึ้น หมายจะวิ่งหนี แต่ไปไหนรอดเล่า! ถูกไอ้พี่ธันดักหน้าดักหลัง สุดท้ายก็จนมุม ถูกมันคว้าเข้าที่เอวจนได้ แต่ผมยอมงั้นเรอะ! ดิ้นหนีจนหลุดจากมือมันไปอีก แล้วจากนั้นก็กลายเป็นการวิ่งไล่จับ แบบที่ไม่รู้ทำไม ผมถึงหัวเราะดังลั่น ยิ้มแย้มซะแบบนั้น
…แลดูเหมือนฉากจบของละครแฮปปี้เอ็นดิ้งนะครับ…
ถ้านางเอกอย่างผมวิ่งหนีพร้อมรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ ก่อนจะตกอยู่ในอ้อมกอดของพระเอกอย่างไอ้พี่ธัน ท่ามกลางฉากพระอาทิตย์ตกที่เริ่มคล้อยลงหลังตึกระฟ้าใจกลางเมืองหลวง
…มันดูดีทีเดียว ถ้าไม่มีประโยคของไอ้พี่ธันตามมาว่า…
“มานี่ซะดีๆ! ปวิน! อย่าให้ฉันต้องใช้กำลังกับนาย!!! มาอ่านหนังสือ!!!”
แฮปปี้เอนดิ้งบ้านป๋ามึงรึไง!!! ‘อ่านหนังสือ’ เนี่ย!!!!!
…………………………………….
ครับ!!
ถ้วยฟู เป็นชื่อของผู้ชายคนนึง ที่มารู้ตัวเอาเมื่อไม่นานมานี้ว่าตัวเองดวงตกสุดขีด ยมบาลส่ายหน้า สวรรค์ไม่เหลียวแล อุตส่าห์ใช้ชีวิตอย่างปกติลูกผู้ชายมาได้ตั้งยี่สิบปี ก็มีไอ้ผู้ชายบางคนเนียนเข้ามาวนเวียนไม่ห่าง ไปๆมาๆก็ดันตกล่องปล่องชิ้นเดินเส้นทางสายสีม่วงเข้าซะงั้น
แถมเป็นสายสีม่วงแบบลุ่มๆดอนๆ เนื่องจากมีแนวโน้มจะตีกันมากกว่ารักหวานแหวว
…ลิ้นกับฟัน…
ยัยปุยฝ้าย ฝาแฝดมหาภัยของผมให้นิยามไว้แบบนั้น
…ลิ้นกับฟันเหรอ?...
ตอนนั้นผมขอเป็นฟันใช่มั้ย? แต่ว่าตอนนี้ผมขอเปลี่ยนตัวเองเป็นลิ้นแทนได้มั้ยครับ ให้ไอ้พี่ธันเป็นฟันดีกว่า เพราะว่าฟันคอยปกป้องลิ้นนี่นา ผมซึ่งเป็นถ้วยฟูตัวน้อยๆที่แสนน่ารักจะได้ถูกปกป้องไปเรื่อยๆ
แต่ว่า…มีข้อแลกเปลี่ยนที่น้องถ้วยฟูจะทำกับข้าวให้ไอ้คนงี่เง่าที่ปอกไม่เป็นแม้แต่เปลือกแอปเปิ้ลได้กินแล้วกัน
ดูแลกันและกัน นี่ก็เป็นงานของ ลิ้นกับฟัน ไม่ใช่เหรอครับ
…หวานเนอะ แต่เอียงหูมา มีความลับจะบอก…
เนื่องจากผมเพิ่งรำลึกได้จากวิชาสุขศึกษาสมัยม.ต้น ในหมวดร่างกายของเรา อธิบายเกี่ยวกับอวัยวะเอาไว้ว่า มนุษย์มีลิ้นอันเดียว และมีฟันสองชุด ฟันชุดแรกคือฟันน้ำนมที่จะหลุดหมดปากไม่เกินอายุสิบสาม อีกชุดคือฟันแท้ เอาล่ะครับ ผมขอพรปีใหม่ วันเด็ก วันวิสาขฯ วันอาสาฬหฯ และสารพัดวันมงคลเลยแล้วกัน
ขอให้ไอ้พี่ธันเป็นฟันชุดน้ำนมด้วยเถิดดดดดดดดดด
…เพี้ยงงงงงงงงงงงงง!!!!!...
“ปวิน!!! พรุ่งนี้สอบ!! ไปนั่งยกมือไหว้ประตูห้องน้ำทำไม!!! มาอ่านหนังสือ”
ยกมือไหว้ประตูห้องน้ำ ก็เพราะไม่อยากให้พรเป็นจริงน่ะสิ งุงิ งุงิ ไม่เข้าใจหัวอกน้องถ้วยฟูเอาซะเลยนะ ไอ้คุณพี่ธัน อุตส่าห์อยากอยู่ด้วยกันจนแก่เฒ่า ถือไม้เท้ายอดทองกระบองยอดเพชร (แน่นอนว่าผมถือกระบอง เพราะมันมียอดเป็นเพชร และดูยอดมันสิครับ อันเท่านี่!!!)
“ปวิน! มาอ่านหนังสือ”
ถูกดุอีกรอบ ลูกแกะน้อยแสนน่าสงสารก็เลยต้องกระโจนเข้าหาอ้อมอกอบอุ่นของไอ้คุณหมาป่าอีกครั้ง เพื่อให้มันติวหนังสือเตรียมสอบวันพรุ่งนี้
เพราะฉะนั้นแล้ว นายถ้วยฟูคนนี้ก็ขอลาไปทั้งน้ำตาล่ะครับท่านผู้อ่าน ขืนไม่เลิกเขียน ทั้งๆที่ใกล้สอบ มีหวังไอ้คุณแฟนได้เขมือบคอหอย แล้วจะกลายเป็นซีรีส์เกาหลี นางเอกตาย พระเอกตรม คนดูขื่นขม โอ้ ทิชชู่อยู่ไหน
แค่นี้ก็ แซด เอนดิ้งพออยู่แล้วนะครับ ท่านผู้อ่าน T_____________T
“ปวิน!! ใจลอยไปไหน!!! อ่านหนังสือ!!!!”
แซดจริงๆ เห็นมั้ย ฮือออออออออออออออออออออออออ….
FIN
………………………
ย้ำอีกครั้ง เรื่องถ้วยฟูยังไม่เปิดจองนะคะ (ในที่นี้ การจองหมายถึงการโอนเงินอย่างครบถ้วนและสมบูรณ์ในทุกกติกาที่ทางสำนักพิมพ์นาบูวางไว้ค่ะ)
ส่วนที่ว่าจะเปิดเมื่อไหร่ เดี๋ยวบัวจะเข้ามาแจ้งในนี้นะคะ ไม่อย่างนั้น จะเอาบล็อกของบัวมาลงให้ในตอนพิเศษค่ะ
อ่า…ต้องแจ้งอะไรกับทางบอร์ดมั้ยคะ เพื่อจะย้ายไปอยู่ในบอร์ดเรื่องที่จบแล้วน่ะค่ะ
เดี๋ยวอาทิตย์หน้ามาลงตอนพิเศษให้นะคะ ขอบคุณมากๆสำหรับสิบห้าตอนที่ผ่านมานะคะ
หัวข้อ: รักนี้...ลิ้นกับฟัน ตอน 28 ธันวา (อัพ 28/12/2016) หน้า 67 (อ่าน 1111849 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก