รักนี้ ลิ้นกับฟัน
By: Dezair
…………..
ตอนพิเศษ เซอร์ไพรส์วันเกิด
สวัสดีวันสิ้นปีมิตรรักนักอ่านทุกท่าน!
กระผม นายถ้วยฟูยอดนักคิดอัจฉริยะ ผู้สร้างสรรค์แผนเซอร์ไพรส์วันเกิดสามีมาหล้ายยยยย...ปี!
ไม่ว่าจะเซอร์ไพรส์แบบเบสิคปิดตาเอาเค้กมาให้เป่า หรือจะเล่นใหญ่ทำเนียนลืมวันเกิด แม้กระทั่งเซอร์ไพรส์ฉลองวันเกิดผิดวันก็เคยมาแล้ว เรียกได้ว่าไม่มีปีไหนเลยที่ไอ้พี่ธันจะได้ฉลองวันเกิดด้วยการกินข้าวเฉยๆอย่างปุถุชนคนธรรมดา
…ถ้ามันมีอายุสักร้อยปี ผมก็มีร้อยแผนรอเซอร์ไพรส์ให้มันนั่นแหละครับ!…
เกริ่นมาซะยาว ทุกๆท่านคงอยากรู้กันแล้วว่าแล้วปีนี้มีเซอร์ไพรส์อะไรรอไอ้พี่ธันอยู่ใช่มั้ยครับ!
เหอะ! ไม่อยากจะพูดไป ว่าเซอร์ไพรส์น่ะมี หรูหราหมาเห่า มองจากยานอวกาศก็รู้ว่าผมรักมันที่สุดในโลก! รักนี้ ลิ้นกับฟันมีที่ไหน มีแต่รักนี้ พร้อมพลีกายให้เธอจ้ะ พ่อทูนหัว!
แต่...ต่อให้ความรักของผมจะยิ่งใหญ่เกรียงไกรแค่ไหน ต่อให้จะพร้อมทอดกายให้เขาเชยชมเพียงใด ถ้าสวรรค์จะใจร้ายสร้างอุปสรรคมาขัดขวาง ทั้งตัวและหัวใจของผมก็ไม่อาจทัดทานลิขิตสวรรค์ได้
และปีนี้...สวรรค์ก็ลิขิตมาแล้ว
...ให้ผมป่วย...
...ป่วย?...
ใช่ครับ ตอนแรกผมสะกดคำว่า ‘ป่วย’ ไม่ถูก เพราะเกิดมาเป็นเด็กแข็งแรง เติบโตเป็นผู้ใหญ่คุณภาพที่มีสุขภาพดีสมวัย แต่สวรรค์สั่งมาแล้ว ให้ปีนี้ผมต้องสะกดคำว่า ‘ป่วย’ ให้ถูกสักที
แล้วป่วยทั้งที ไข้หวัดเล็กๆน่ะไม่ ระดับนายถ้วยฟูต้องเป็นไข้หวัดใหญ่เท่านั้น เอากะผมซี่!
นี่โชคดีว่าน้อมส่งซานต้าคลอสกลับบ้านไปแล้ว ไข้หวัดใหญ่ถึงปรากฏตัว แล้วขึ้นชื่อว่าไข้หวัดใหญ่น่ะครับ ถ้ามันหายง่ายๆมันก็คงไม่เรียกว่า ‘ใหญ่’ ถูกมั้ย ถึงผมจะมีเป้าหมายชีวิตว่าจะต้องหายให้ทันวันที่ 31 แต่แรงใจฮึด แรงกายกลับไม่เอาด้วย ต่อให้มีบุรุษพยาบาลรูปหล่อคอยเช็ดตัวดูแล แต่สุดท้าย ผมก็นอนซมอยู่ 5 วันเต็ม!
กว่าอาการจะดีขึ้นแบบเริ่มซ่าได้ก็ปาเข้าไปตอนเช้าวันที่ 31
แล้ว 31 ธันวาเป็นวันอะไร? ถ้าเป็นวันวาเลนไทน์ ผมไม่เดือดร้อนหรอกครับ ที่เดือดและร้อนก็เพราะมันดันเป็นวันเกิด ‘ยอดยาหยี’ ของผมน่ะสิ!
แต่...เดือดแล้วไง ร้อนแล้วไง ต่อให้ไข้จะลด หัวไม่ปวด ตัวไม่เมื่อย แต่ถ้าคนดูแลบอกว่า ‘ยังไม่หาย’ ก็คือ ไม่ต้องไปไหน ไม่ต้องไปเจอใคร ไม่ต้องกระดิกตัวลงจากเตียงด้วย!
...อ่ะ! สั่งเก่ง ห้ามเก่ง ดุเก่ง แล้วคิดว่าคนอย่างผมจะ ‘ทำตามเก่ง’ มั้ยครับ...
...บอกเลยว่าไม่!...
..........................
ผมเหลือบไปมองพ่อหนุ่มรูปหล่อเจ้าของแผ่นหลังน่าซบที่นั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะ มันนั่งหันหลังให้ผมที่นอนอยู่บนเตียงเหมือนไม่ได้เฝ้าไข้กันแต่อย่างใด แต่เรื่องนี้ผมไม่ดราม่าหรอก เพราะถือว่าทางสะดวกให้เราทำอะไรก็ได้!
ผมขยับขาออกจากผ้าห่มช้าๆ แต่แค่หนังกำพร้าสีไปกับเนื้อผ้า ไอ้พี่ธันก็หูผีได้ยินเสียง หันขวับมามองทันที
“นั่นจะไปไหน”
ดูสิครับ แค่กระดึ้บตัวจะออกจากผ้าห่ม มันก็หันมาถามแล้ว อย่างงี้อย่าหวังจะเซอร์ไพรส์วันเกิดเลย เอาให้อยู่นอกสายตามันให้ได้ซะก่อนเถอะ!
...เฮ้อ! เหนื่อยจริ๊ง! อยู่ในสายตาแฟนตลอดเวลา...
“ไป...อะแฮ่ม!...” คำแรกเสียงแหบไปหน่อย ถึงผมจะคิดว่าก็แหบเสน่ห์ดี แต่ไอ้พี่ธันไม่น่าหลงเสน่ห์ผมแน่ เพราะมันปักใจแต่ว่าผมยังไม่หายป่วยนั่นเอง เลยต้องเคลียร์ช่องเสียง แล้วใช้เสียงสองพูดใหม่
“...ไปห้องน้ำ...”
ไอ้พี่ธันขยับจะลุก แต่ผมรีบยกมือห้ามมันไว้
“ฟูไปเองได้ ไม่ต้องช่วย”
มันมองผมอยู่อึดใจหนึ่ง เหมือนช่างใจ แต่สุดท้ายก็ยอมนั่งลงที่เดิม เป็นสัญญานว่าให้ผมไปห้องน้ำด้วยตัวเอง
ผมลงจากเตียงไปห้องน้ำอย่างกระฉับกระเฉง ทำตัวเป็นถ้วยฟูผู้แข็งแรงคนเดิม ถึงจะยังเวียนหัวนิดหน่อย แต่จะแสดงออกว่ายังป่วยไม่ได้ วันนี้วันเกิดไอ้หล่อ ผมไม่อยากให้มันกังวลกับสุขภาพของผมอีกแล้ว
...ความรักของผมนี่ช่าง...บริสุทธิ์ผุดผ่องยิ่งกว่าเพชรน้ำเอกซะอีก ซึ้งเนอะ!...
หลังจากจัดการธุระส่วนตัว ล้างหน้าล้างตาจนสดชื่น สติสตังพละกำลังก็ค่อยกลับมา
ผมมองตัวเองในกระจก ถึงจะยอมรับว่าหน้าตาหล่อๆของผมยังอิดโรยเพราะพิษไข้เล่นงาน แต่...วันนี้วันเกิดพี่ธัน ผมจะอ่อนแอไม่ได้ ผมต้องสู้! ผมต้องลุกขึ้นมาทำอะไรสักอย่างให้สมกับเป็นวันเกิดของมัน! ผมจะไม่ยอมให้พิษไข้ทำลายวันสำคัญที่สุดในรอบปี!!
พิษรักต้องสู้พิษไข้ให้ได้!
สู้!!
ผมสูดลมหายใจลึก ตั้งสติมั่นแล้วประมวลผลด้วยสมองน้อยๆอันชาญฉลาด
ไอ้พี่ธันนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน หันหลังให้เตียง ให้โต๊ะ ให้ประตู ถ้าผมแอบออกจากห้องน้ำแล้วย่องออกจากห้องนอนไปหาโทรศัพท์มือถือของผมที่คงอยู่ตรงไหนสักแห่ง จากนั้นก็โทรสั่งให้น้องเมคนดีช่วยซื้อเค้กสักก้อน แล้วเอามาส่ง...ไม่สิ แค่เค้กไม่ได้ ต้องมีอาหารอร่อยๆ เอาแบบคอร์ส...ไม่ดี อาหารคอร์สเดี๋ยวกินไม่เสร็จสักที เกิดผมเป็นลมหน้าคว่ำคาจาน มีหวังไอ้พี่ธันจับผมแอดมิดยาวไปจนถึงวันเด็กแน่!
เอาเป็นว่า เอาแค่เค้กกับอาหารอร่อยๆสัก 2-3 อย่างแล้วกัน! แล้วก็ของประดับตกแต่ง ลูกโป่งสายรุ้งแบบสำเร็จ เอามาแล้วตั้งได้เลย ไม่เปลืองแรง ถึงจะดูง่ายไปหน่อย แต่ปีหน้าจะชดเชยให้แล้วกัน!
เมื่อวางแผนอย่างแยบยลภายในเวลาไม่กี่วินาที กลยุทธสำคัญคือการลงมือทำอย่างรวดเร็ว!
ผมค่อยๆแง้มประตูห้องน้ำ แล้วย่องออกมาช้าๆ ชะโงกหน้าดูว่าสุดเลิฟอยู่ตรงไหนแล้วก็นั่น! โป๊ะเช๊ะ! มันยังนั่งอยู่ที่เดิม หันหลังให้ทุกสิ่งอย่างเหมือนเดิม!
เอาล่ะ ‘นาตาชา ถ้วยฟู โรมานอฟ!’ นายต้องทำได้!
ย่องจากตรงนี้ ไปที่ประตูห้อง จัดไป!
ผมกลั้นหายใจ จรดปลายเท้าทีละก้าว ทีละก้าว ในขณะที่สายตายังจ้องไอ้พี่ธันว่ามันขยับตัวหรือไม่
แต่ก็ไม่ มันยังเอาแต่นั่งหน้าจอโน้ตบุ้ค ทำงานของมันไปตามเรื่อง ไม่ได้รู้สักนิดว่าสุดที่รักของมันแอบปฏิบัติการลับ!
พอก้าวถึงประตู ผมก็รีบผลุบหายออกไปทันที แอบชะโงกหน้ากลับไปดูไอ้พี่ธันอีกรอบ มันก็ยังนั่งที่เดิม ไม่กระดุกกระดิกเหมือนเดิม
เยี่ยม!
แผนต่อไปคือหาโทรศัพท์
เอาล่ะ! ‘เจมส์ ถ้วยฟู บอนด์’ อย่าให้เสียชื่อนักคุ้ย เอ๊ย! สายลับ!
ผมรีบพุ่งตัวไปค้นตามโต๊ะตู้มุมต่างๆ เปิดตะกร้าซ้าย เปิดลิ้นชักขวา ควานหาโทรศัพท์เพื่อโทรหาผู้ช่วยหมายเลข 1 ของผม และในที่สุด! นั่นไง! โทรศัพท์ของผมนอนแอ้งแม้งอยู่บนโซฟา!
ผมรีบหยิบขึ้นมา กดหาชื่อน้องเมษาน้องรหัสสุดสวยของผมที่พ่วงด้วยตำแหน่งน้องสาวสุดที่รักของไอ้พี่ธัน แล้วกดโทรออก!
เสียงสัญญานรอสายดังครั้งที่ 1
เสียงสัญญานรอสายครั้งที่ 2
เสียงสัญญานรอสายครั้งที่ 3
...รับสิครับ น้องเม! รับสิครับ!...
เสียงสัญญานรอสายครั้งที่ 4
เสียงสัญญานรอสายครั้งที่ 5
...น้องเมคร้าบ! รับเถ้อออออ...
เสียงสัญญานรอสายครั้งที่ 6 และ...
...เสียงที่ไม่ใช่สัญญานรอสายก็ดังขึ้น...
“โทรหาใคร”
มือไม้ผมอ่อน โทรศัพท์แทบหล่น ไม่ต้องหันไปมองก็รู้ว่าเสียงนี้เป็นของบุรุษพยาบาลรูปหล่อแต่ชอบทำตัวเป็นยมบาลนั่นเอง
...แต่...ถึงใจจะไม่อยากหันไปมอง ก็ต้องหันไปมอง เพราะไม่งั้นจะส่งสายตาวิ๊งๆขอความเห็นใจได้ยังไง...
ผมเอี้ยวหน้าไปมองเล็กน้อย ยิ้มหวานที่สุดในชีวิต ในขณะที่สมองหาข้ออ้างล้านแปด แต่ยังไม่ทันคิดออก หลักฐานในมือก็ส่งเสียงกลับมา
‘ฮัลโล? พี่ฟู?’
...จังหวะสวรรค์อยู่ที่ไหนเอ่ยยยย จังหวะนรกล่ะจับยัดใส่มือกูจัง! ไม่รับสายตั้ง 6 ตื๊ดก็เกิดจะรับสายขึ้นมาตอนนี้อ่ะนะ!!...
ไอ้พี่ธันจิกตาจ้องผม มันจำเสียงน้องมันได้ล้านเปอร์เซ็น แต่มันคงไม่รู้ว่าผมโทรหาน้องเมทำไม แต่รู้หรือไม่ก็เท่านั้น ที่รู้กันตอนนี้คือผมแอบออกจากห้องมาโทรหาน้อง
“เอามานี่”
มันสั่งแล้วแบมือ ผมจะยึกยักไม่ให้ก็กระไรอยู่ แค่มือถือเครื่องเดียว ไม่สะเทือนขนหน้าแข้งเจ้าของร้านเตาถ่านสาขา 1 ถึง 100 หรอกครับ (จริงๆแล้วเพราะว่าไม่กล้าเล่นแง่กับมันแล้วน่ะสิครับ)
พอผมส่งโทรศัพท์ให้มัน ไอ้พี่ธันก็พูดกับปลายสายทันที
“ฮัลโล เม”
ไม่รู้น้องเมพูดอะไร แต่ไอ้พี่ธันตอบกลับไป
“ไม่มีอะไร ถ้วยฟูเล่นไม่รู้เรื่อง”
...กูไม่ได้เล่น! แต่นี่คือการแคสต์บทนาตาชา โรมานอฟ กับเจมส์ บอนด์ต่างหาก!...
“อือ ยังไม่หายสนิท ไว้หายดีจะพาไปไหว้ป๋ากับแม่”
...ปิดโอกาสกูอีกครับ พี่น้องงงง โอยยยย ไปบอกเขาทำไมว่ายังไม่หาย!...
ไอ้พี่ธันไม่เสวนาอะไรกับใคร แม้แต่น้องเมษายอดยาหยีที่มันเคยรักยิ่งชีพ เวลานี้ดูท่ามันจะอยากปลิดชีพผมมากกว่า หลังจากตัดสาย เก็บโทรศัพท์ลงกับกระเป๋ากางเกงของมัน ไอ้หล่อก็มองหน้าผมนิ่ง
“ไหนว่ามาเข้าห้องน้ำ”
“คือ...”
“แล้วโทรหาเมทำไม”
“อ่า...”
“จะฟ้องอะไร”
“ไม่ได้จะฟ้อง! จะฝากน้องเมซื้อเค้กมาให้ต่างหาก!” ผมโพล่งอย่างหมดหนทางจะปิดบัง หมดอารมณ์จะเซอร์ไพรส์ใดๆ ทำดีไม่ได้ดี โปรดสัตว์ได้บาปที่แท้ทรู!
“เค้ก?”
“ก็วันนี้วันเกิดพี่ธัน...” มาถึงประโยคนี้ ก็ได้แต่พูดเสียงอ่อยเพราะรู้สึกผิด
พอคิดว่าวันเกิดมันปีนี้ ผมไม่อาจสร้างเซอร์ไพรส์สุดยิ่งใหญ่เหมือนปีก่อนๆได้ ก็รู้สึกเหมือนหัวตาจะร้อนผ่าวๆ ทั้งๆที่ไข้ลดแล้ว
...ทำไมตาร้อนวะ ไข้ขึ้นตามีด้วยเหรอ...
เจ้าของวันเกิดวันนี้มองหน้าผมนิ่ง ก่อนจะยิ้มออกมา
“ยิ้มทำไม ฟูจัดปาร์ตี้วันเกิดให้ไม่ได้ น่ายิ้มตรงไหน” ผมยอมรับว่าเหวี่ยง ถึงรอยยิ้มของมันจะหล่อที่สุดในใจผม แต่เวลานี้ดราม่าอยู่ ยิ้มหล่อแค่ไหนก็เคืองตาผมได้แล้วกัน
“จัดไม่ได้ก็ไม่เห็นเป็นไรเลย”
“เป็นสิ! วันนี้วันเกิดพี่ธัน แทนที่จะได้เลี้ยงวันเกิดควบปีใหม่ แต่ต้องมาเฝ้าฟูแบบนี้ บอกให้ไปฉลองกับป๋า กับแม่วิ ก็ไม่ไป...” แต่ถ้ามันไปจริง ผมก็งอนแหละ เมียแสนดีนอนซมอยู่คอนโด แต่ผัวออกไปสำเริงสำราญวันเกิดควบปีใหม่งี้ก็เกินไป ถึงผมจะเกือบหายป่วยแล้ว แต่ผมก็อยากอยู่ใกล้หมอของใจนะ อะฮิ้ววววว
“ถ้าพี่ไปจริง ถ้วยฟูก็งอนพี่อีก”
ผัวอ่านขาดแล้วหนึ่ง แต่เราก็ต้องแก้ตัวอย่างหล่อๆว่าเราไม่งอแงแค่เพราะเขาไปเที่ยวในวันที่เราป่วย
“แต่ว่า...วันนี้วันเกิดพี่ธันนะ...”
มันยังยิ้ม แล้วส่ายหน้าไปมา “แค่วันเกิดเอง”
“ไม่สิ! วันเกิดคือวันพิเศษ!”
วันเกิดไม่ใช่แค่วันเกิด แต่เป็นวันพิเศษเพียงวันเดียวในรอบปีที่ทำให้ผู้ชายที่ชื่อธันวาลืมตาดูโลก! เป็นวันที่ทำให้ธันวามีตัวตน! และทำให้ผมมีคนที่ชื่อธันวาเคียงข้างในวันนี้!
ไม่พิเศษตรงไหน? ไม่ต้องตอบครับ! เพราะไม่มี! วันนี้คือวันพิเศษที่สุดในรอบปี!
“แค่ถ้วยฟูคิดว่าวันนี้พิเศษ พี่ก็ดีใจแล้ว” มันพูดแล้วยิ้ม
...ผมบอกไปกี่รอบแล้วนะว่ามันยิ้มแล้วหล่อมาก แต่จะบอกอีกกี่ครั้งก็ได้ว่ามันยิ้มแล้วโคตรหล่อ พ่อเจ้าประคุณยมบาลของผม...
“แต่...ฟูอยากจัดงานวันเกิดให้นี่นา...”
“ไว้จัดวันที่ถ้วยฟูหายดีแล้วก็ได้”
จริงๆ งานวันเกิดมันก็น่าจะยืดหยุ่นกันได้ แต่ติดที่ว่า...วันเกิดไอ้หล่อดันเป็นวันสุดท้ายของเดือน และเป็นวันสุดท้ายของปี
“ถ้าไม่ฉลองวันนี้ ก็จะพ้นเดือนเกิดพี่ธัน...”
“พ้นแล้วยังไง”
“ก็! ก็...มันจะไม่ใช่เดือนธันวา...”
ความผิดใครล่ะที่เกิดวันสุดท้ายของเดือน จะฉลองย้อนหลัง มันก็ไม่ใช่เดือนธันวาแล้วมั้ย วันเกิดของนายธันวาแต่ไปฉลองมกรางั้นเหรอ ใครรู้เข้า ผมจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ตำแหน่งภรรยาดีเด่นที่มอบให้ตัวเองมาหลายปี จะยังกล้ามอบให้ตัวเองต่อไปอีกเหรอครับ!
“ไม่เป็นไร ไม่ใช่เดือนธันวาก็ฉลองได้”
“ไม่ได้! ถ้าไม่ใช่เดือนธันวาก็ไม่ใช่เดือนเกิด...ฮึก...” ปากเบะแล้ว น้ำมูกเริ่มมา น้ำตาเริ่มคลอ บอกแล้วว่าวันนี้ดราม่ามาก
ส่วนไอ้หล่อธันวายังเอาแต่ยิ้มน้อยแบบหล่อๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มๆที่แสนอบอุ่น
“ไม่ใช่เดือนเกิด ก็ฉลองได้”
“ไม่ได้! พี่ธันชื่อธันวา จะฉลองเดือนอื่นได้ไง! ฮือ!”
ร้องไห้แล้วนะ น้ำตาไหลพรากๆ ถ้วยฟูการละครสุดๆ
“แต่คนชื่อธันวาไม่ใช่เดือนธันวา”
ปากหยุดเบะ น้ำตาหยุดไหล ผมมองสามีสุดหล่อแสนฉลาด
คือ...ก็เข้าใจนะครับว่าสมัยเรียนมันพิชิตเกียรตินิยมเหรียญทองไทเทเนี่ยม แต่แบบ...มันพิชิตคนเดียวไง ผมไม่ได้พิชิตด้วยไง ประเด็นคือผมไม่เข้าใจความหมายของมันไง
ดูเหมือนมันจะรู้ว่าผมไม่เข้าใจ ไอ้พี่ธันยิ้มจาง
“ถ้วยฟู วันนี้เป็นวันสุดท้ายของเดือนธันวา แต่พี่ไม่ได้อยู่กับถ้วยฟูเป็นวันสุดท้าย พรุ่งนี้พี่ก็ยังอยู่ วันต่อไปก็ยังอยู่ เรายังอยู่ด้วยกัน จะฉลองวันเกิดวันไหนก็ได้”
“ก็ฉลองวันนี้สิ!” ผมงอแง ผมยอมรับ ก็ผมอยากฉลองวันนี้อ่ะ!
“ไม่ใช่วันนี้ เอาไว้ให้ถ้วยฟูหายดีก่อน” ไอ้พี่ธันเหมือนปลอบเด็กสามขวบ แต่ถ้วยฟูสามขวบแล้วไง น่ารักก็แล้วกัน!
“แต่ว่า...” ดูสิ สามขวบก็รู้จักจะแย้งแล้วเห็นมั้ย น่ารักสุด!
“หรือถ้วยฟูจะอยู่กับพี่แค่วันนี้เหรอ พรุ่งนี้จะไม่อยู่ด้วยกันแล้ว?”
“ไม่ใช่นะ!”
“ถ้าอย่างนั้นก็รอให้หายดี แล้วเราค่อยฉลองวันเกิดพี่ด้วยกัน”
“แต่มันจะไม่ใช่เดือนธันวาอ่ะ!”
“ไม่เห็นเป็นไร เอาแค่คนชื่อธันวาก็พอมั้ง” มันพูดแล้วหัวเราะเบาๆ ใครว่าผัวผมโหด แท้จริงมีมุมตลกนะเออ!
แต่ถึงมันจะตลก ผมกลับหัวเราะไม่ออก โทษตัวเองที่หายป่วยไม่ทันฉลองวันเกิดให้มัน หนึ่งปีมีครั้งเดียว ก็ยังพลาดซะงั้น
“เอางี้ งั้นวันนี้เราฉลองด้วยข้าวต้มกันก่อน” ไอ้หล่อตะล่อม
“ใครที่ไหนฉลองวันเกิดด้วยข้าวต้ม” ผมเถียงหน้าคว่ำ
“ก็พี่ไง เซอร์ไพรส์จะตาย ฉลองวันเกิดด้วยข้าวต้ม”
ไม่รู้ว่าเพราะผมป่วยหรือเพราะวันนี้เป็นวันเกิดของมัน ไอ้พี่ธันถึงได้ยิ้มเก่งมาก เดี๋ยวยิ้ม เดี๋ยวยิ้ม หัวใจคนป่วยระทดระทวยไปหมดแล้ว
“ไป ไปรอที่ห้อง เดี๋ยวพี่อุ่นข้าวต้มแล้วจะเอาไปให้ พ่อของถ้วยฟูเอากับข้าวมาส่ง มีผัดผัก ไข่เจียว แล้วก็ยำกุ้งแห้ง”
อ่ะแหน่ะ สุดหล่อรู้ใจ มีการโปรยเมนูฝีมือพ่อให้ผมน้ำลายหกด้วย
แล้วพูดมาอย่างงี้ มีหรือผมจะทำตัวยาก ก็ได้แต่พยักหน้ายอมกลับเข้าห้องนอนแต่โดยดีแหละครับ
ผมเข้ามานั่งรอในห้องนอนอยู่พักหนึ่ง ไอ้พี่ธันก็ยกอาหารเข้ามา ทั้งหม้อข้าวต้มที่อุ่นจนร้อน และกับข้าวสามอย่างที่มันว่ามา
“มา กินข้าวต้มฉลองวันเกิดพี่กันเถอะ”
มันย้ำคำว่าฉลองวันเกิดเพื่อเอาใจผม แล้วยังตักข้าวต้มใส่ถ้วยให้ด้วย ผมได้แต่มองมัน ไอ้พี่ธันไม่ใช่คนเอาใจใคร มันทำเรื่องแบบนี้ได้แย่ที่สุดในโลกเลย แต่...มันเอาใจผม
“ขอโทษนะพี่ธัน”
มันเงยหน้ามอง เราสบตากัน ยิ่งทำให้ผมรู้สึกผิด
พี่ธันอยู่ตรงนี้ อยู่กับผมในวันที่พิเศษที่สุดของมัน แต่...มันกลับไม่ได้นั่งสบาย ไม่ได้ยิ้ม ไม่ได้หัวเราะอย่างที่ควรจะเป็น แล้วยังต้องมาดูแลผมอีก
“...พี่...ไม่ได้ฉลองวันเกิดเพราะฟู”
มันส่ายหน้าทั้งๆที่ยิ้มจาง “ไม่ใช่เพราะถ้วยฟู เพราะไข้หวัดต่างหาก”
...ใช่เลย! โทษอย่างอื่นนอกจากตัวเองคืองานถนัดของเรา!...
“เออ! ใช่! ไอ้แบคทีเรียตัวร้าย!”
ไอ้หล่อนิ่งไปเล็กน้อย ก่อนจะพูด
“ถ้วยฟู ไข้หวัดใหญ่เกิดจากเชื้อไวรัส”
...คือ...กูก็รู้นะว่ามึงฉลาด แต่แบบ...บางทีก็ไม่ต้องแสดงความฉลาดมาขวางทางซึ้งกูก็ได้มั้ง...
“นั่นแหละๆ เป็นไข้เลยพูดผิดไง!”
มันยิ้ม แต่ก็พยักหน้าไม่แสดงความฉลาดอะไรต่อ ผมเลยกลับสู่โหมดซึ้งเหมือนเดิม
“ต่อไป...ฟูจะดูแลตัวเองให้ดีกว่านี้ จะไม่ให้ป่วยอีก...”
“ดีแล้ว พี่ก็ไม่อยากเห็นถ้วยฟูป่วย”
...เอ่อ...แล้วมึงจะไม่ออกตัวว่าจะช่วยกูดูแลตัวกูเองสักหน่อยเหรอครับ? แบบโมเม้นท์ปากหวานใส่กูอ่ะ! บอกว่าจะไม่ให้ป่วย ไม่ให้เจ็บ จะดูแลรักษาเยียวยาทั้งใจทั้งกายกูไปจนชั่วชีวิตยังงี้อ่ะ!
แต่...สิ่งที่หวังไม่เคยเกิดขึ้นจริง เพราะไอ้พี่ธันมันเริ่มตักข้าวต้มเข้าปากแล้ว
...ไม่รอกูกินอีกจ้า! ความฉลองวันเกิด! ความเป็นเจ้าของวันเกิดเนาะ!...
“กินข้าวได้แล้ว เอาแต่นั่งอ้าปากอยู่นั่น” แล้วมันก็ตักยำกุ้งแห้งมาใส่ถ้วยข้าวต้มของผม
...เฮ้ยๆ บริการด้วยแหะ ว่าไม่ได้!...
“อ้าว ไม่อ้าปากค้าง แต่นั่งยิ้ม เป็นอะไรอีก”
...แหน่ะ! บทหยอกก็มา...
“เปล่า...” เรื่องอะไรจะบอกว่าเขินที่มันดูแลเอาใจใส่ มันรับบทเอาใจแบบพระเอก ผมก็ต้องทำเป็นซึนแบบนางเอก ทำเป็นตักข้าวต้มกับยำกุ้งแห้งเข้าปากเพื่อเลี่ยงการตอบ แต่ตาเหลือบไปเห็นไข่เจียวนุ่มฟูสีเหลืองน่ากินที่ยังไม่ถูกตักซะก่อน
...ไข่เจียว!...
…ใช่! ไข่เจียวไงล่ะ!!...
“เฮ้ย! พี่ธันอย่าเพิ่งกินไข่เจียวนะ!” ผมรีบบอกมันแล้วคว้าจานไข่เจียวลุกออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว จังหวะหนึ่งแอบหน้ามืดก็คว้าผนังไว้ จังหวะต่อมาหายหน้ามืดแล้วก็รีบก้าวเท้าไวๆตรงไปที่ครัว
“ถ้วยฟู” เสียงเรียกไอ้พี่ธันดังตามหลัง แต่ผมไม่มีเวลาหันไปขาน วางจานลงกับเคาท์เตอร์ครัวแล้วก็ควานหาของที่ต้องการจากในลิ้นชัก หยิบกล่องเทียนวันเกิดที่ใช้ไม่หมดตั้งแต่ปีก่อน แล้วจากนั้นก็...
ปักเทียนหนึ่งอันกลางไข่เจียว แล้วจุดไฟ!
...ไฟ?...
...เออ! ไฟแช็กอยู่ไหน?! ไฟแช็กอยู่ไหนวะ?!!...
“ถ้วยฟู?”
ไอ้พี่ธันเดินตามเข้ามาในครัว แต่ผมเปิดทุกลิ้นชักก็ไม่เจอไฟแช็กหรือแม้แต่ไม้ขีดสักอัน จนมันเดินมายืนข้างกันแล้ว เทียนบนไข่เจียวก็ยังตั้งโด่แบบเอียงๆ จะล้มแหล่ไม่ล้มแหล่ แล้วยังไม่มีเปลวไฟสว่างไสวสักกะเปลวเดียว!
...หมดกัน! เซอร์ไพรส์เค้กไข่เจียวก็ไม่ถึงฝั่ง!...
ผมเงยหน้ามองมัน จะร้องไห้อีกรอบตามบทนางเอกเจ้าน้ำตา ไอ้พี่ธันลดสายตาลงมองจานไข่เจียวในมือผมแล้วยิ้ม ไม่รู้ยิ้มอะไรนักหนา เทียนปักบนไข่เจียวก็แทบตั้งไม่อยู่ แล้วเทียนก็ไม่ได้จุดไฟอีกต่างหาก มึงก็ยังยิ้มออกอีกนะ!
“จะเอาให้ได้เลยสินะ เราน่ะ” มันพูดแล้วส่ายศีรษะไปมาทั้งๆที่ยังยิ้ม
“หาไฟแช็กไม่เจอ...” ผมได้แต่พึมพำ น้ำตาจะหยด รู้สึกว่าวันนี้สวรรค์ไม่รัก ทำอะไรก็ไม่สำเร็จสักอย่าง
“ไม่เป็นไร เอ้า! ร้องเพลงให้เจ้าของวันเกิดหน่อย”
มันพูด แล้วยกจานไข่เจียวขึ้นมามือหนึ่ง อีกมือช่วยจับเทียนที่ปักไม่ให้ล้ม แล้วก็เริ่มเป็นต้นเสียงร้องเพลงให้ด้วย
พอไอ้พี่ธันร้อง ผมจะปล่อยให้เจ้าของวันเกิดร้องคนเดียวก็ใช่ที่ เลยร้องไปกับมันทั้งๆที่เทียนก็ไม่ได้จุด
“แฮปปี้เบิร์ธ...เดย์ ทูยู้ แฮปปี้เบิร์ธ...เดย์ ทูยู้ แฮปปี้เบิร์ธ...เดย์ แฮปปี้เบิร์ธ...เดย์ แฮปปี้เบิร์ธ...เดย์ ทู ยู”
ร้องเพลงจบ มันก็หลับตาลง อธิษฐานอยู่อึดใจหนึ่ง แล้วค่อยลืมตาขึ้น มองผม
“ปีนี้เซอร์ไพรส์อยู่นะ เค้กไข่เจียวน่ะ” มันพูดแล้วยิ้ม…เป็นรอยยิ้มที่หล่อที่สุดในโลกของผมจริงๆ
“...อวยพรพี่ด้วยสิ ถ้วยฟู”
ไม่รู้สมองผมช็อตกับอะไร ระหว่างเห็นมันยิ้ม หรือมันขอให้อวยพร
“อ่า...อวยพร...อวยพรอะไรดี...” ...งานถนัดคือความคิดสร้างสรรค์ แต่ถ้าเจองานกะทันหันแบบใช้ความคิดก็คือเออเร่อร์...
“ขอให้พี่สมหวังตามที่ขอก็ได้” มันนำให้
“เออๆ ขอให้พี่ธันสมหวัง”
ไอ้หล่อหัวเราะเบา
“รู้มั้ยว่าพี่ขออะไร”
...เออว่ะ...ไม่รู้...
“พี่ขอให้ ‘ครอบครัว’ ของพี่มีความสุข สุขภาพแข็งแรง”
ไม่รู้ว่าครอบครัวของมันมีใครบ้าง แต่...ถ้าจะคิดเข้าข้างตัวเองว่าหนึ่งในครอบครัวของมันก็มีผม...ก็คงได้ใช่มั้ยครับ
“ขอให้ ‘ครอบครัว’ ของพี่คิดหรือทำอะไรก็สมหวัง แต่ถ้าเขาคิดเรื่องแผลงๆ ก็ขอให้เขาคิดถึงความปลอดภัยของตัวเองด้วย ชีวิตของเขา...สำคัญที่สุดสำหรับพี่”
ไม่รู้ว่าคนในครอบครัวของมันมีใครที่คิดหรือทำเรื่องแผลงๆอีกมั้ย แต่...ถ้าจะคิดเข้าข้างตัวเองว่าคือผม เป็นผมที่สำคัญสำหรับมัน...ก็คงได้ใช่มั้ยครับ
“แล้วก็...ขอให้ ‘ครอบครัว’ ของพี่ อยู่กับพี่ไปนานๆ อยู่ฉลองวันเกิดกับพี่ไปจนแก่เลยนะ...ถ้วยฟู”
ตอนแรกก็ว่าต้องคิดเข้าข้างตัวเอง มาถึงประโยคนี้ที่มันลงท้ายด้วยชื่อผม และมองผมไม่ละสายตาไปไหน น้ำตาของผมก็ไหลทะลักเป็นเขื่อนแตก
จานไข่เจียวอยู่ไหนแล้วไม่รู้ รู้อีกทีผมก็ใช้สองแขนกอดมันแน่น มันเองก็กอดตอบผมแน่นเช่นกัน
“ฮือ!...อยู่...จะอยู่กับพี่ธันไปตลอดเลย...ฮือ!...” ผมได้แต่พูดอู้อี้อยู่กับไหล่ของพี่ธัน สัญญากับตัวเองและมันไปพร้อมๆกัน ว่าเราจะอยู่ฉลองวันเกิดด้วยกันแบบนี้ ไปจนกว่าจะหมดลมหายใจ
แล้ววันเกิดในปีนี้ของนายธันวา ถึงจะไม่มีเซอร์ไพรส์ยิ่งใหญ่ ไม่มีเค้ก ไม่มีแขกร่วมงาน
แต่ก็มีเซอร์ไพรส์ลุ่มๆดอนๆ มีไข่เจียว และมีนายปวิน...
และเรา...ได้ฉลองวันเกิดด้วยกันอีกปี
...แฮปปี้ เบิร์ธเดย์ อีกครั้งนะ...พี่ธัน...
...ทุกอย่างที่พี่ขอ จะเป็นจริงทุกประการ...ถ้วยฟูสัญญา...
FIN
สวัสดีวันสิ้นปี กับคู่ที่หายไปนานมากกกก...
ปีนี้เป็นอีกปีที่ชีวิตของบัวค่อนข้างยุ่งยาก งานเยอะมากๆ จนไม่สามารถจัดสรรเวลาได้เลย ก็เลยไม่มีเรื่องยาวเรื่องใหม่ออกมาสักที แต่ปีหน้าจะพยายามให้ดีกว่านี้ค่ะ ยังไงก็ฝากตัว ฝากเรื่องเก่า เรื่องใหม่ ฝากติดตามผลงานของบัวด้วยนะคะ
สำหรับปีนี้ ขอบคุณจริงๆที่อยู่ด้วยกันมา บัวได้รับกำลังใจและความปรารถนาดีจากคนอ่านเสมอ แม้ว่าจะไม่มีผลงานออกมาเป็นชิ้นยาวๆ แต่ก็มักจะมีคนทักมาถาม มาพูดคุยตลอด ทุกๆกำลังใจของคนอ่าน มีค่าสำหรับบัวมากๆเลยค่ะ หวังว่างานเขียนเล็กๆน้อยๆไม่กี่ตอนของบัวตลอดปีนี้จะเป็นกำลังใจ และสร้างรอยยิ้มให้คนอ่านได้เช่นกันนะคะ
Happy New Year ล่วงหน้าค่ะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
