ตอนพิเศษที่ 2 เกณฑ์ทหาร
เช้าวันที่ 7 เมษายน 2551
“แมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม้” ไอ้ตองส่งเสียงแหกปากเรียกแม่ลั่นบ้านวิ่งลงมาจากห้องนอน
“อะไรตองเสียงดังโวยวายไปทั้งหมู่บ้านแล้วเนี่ย”
“ไอ้ต้นมันแช่งตองอ่า”
“อะไรต้นไม่ได้แช่งนะแม่ แค่บอกว่า ใบแดง ใบแดง”
“พอเลยต้น ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ตองก็กินข้าวเดี๋ยวจะสาย”
“ใบแดง ใบแดง ใบแดง”
“ไอ้โต้นนนนนนนนนนนนนนนนน”
เวลา 7.00 น
ผู้คนเริ่มทยอยเข้ามามากขึ้นเรื่อย ๆ เพื่อจะเข้ารับการตรวจคัดเลือกบุคคลเข้าเป็นทหารกองเกินประจำปี ผมเตรียมเอกสารตามที่ระบุไว้ในหมายเรียก ผมอยู่ในเสื้อผ้าสบาย ๆ เสื้อยืดกางเกงขาสั้นรองเท้าแตะ เพราะยังไงเดี๋ยวก็ต้องถอดออกอยู่ดี ใจก็ตื่นเต้นตึกตักไม่เป็นส่ำ พ่อก็เดินไปคุยกับผู้ปกครองคนอื่น ไอ้ต้นของคุณชายติ๋วก็นอนอยู่ในรถไม่รู้ว่ามันจะมาทำไมจริง ๆ เล้ย ส่วนผมก็ศึกษาข้อมูลตามบอร์ดประชาสัมพันธ์ไปเรื่อย ๆ ว่าในวันนี้จะเกิดอะไรขึ้นกับตัวผมบ้าง เหมือนทุกทีที่จะเดินแบบที่มิลานผมก็ต้องศึกษาข้อมูลก่อนว่าวันนี้ต้องใส่ชุดอะไรบ้าง อ๊างงงง
คืนก่อนวันเกณฑ์ทหารผมก็ได้เข้าไปในโลกอินเตอร์เน็ต เพื่อจะหาข้อมูลเกี่ยวกับการเกณฑ์ทหารว่าผมจะต้องเตรียมตัวอะไรบ้าง แล้วเมื่อถึงวันตรวจเลือกจะต้องมีขั้นตอนใดบ้าง ผมก็เลยอุ่นใจได้บ้างที่รู้ขั้นตอน อย่างน้อยก็ไม่ต้องเหวอเวลาต้องเข้าไปคัดเลือกก็แล้วกัน แต่ก็มาใจเสียก็เพราะไอ้ต้นนี่แหละครับ เวลาเดินผ่านมันก็ “ใบแดง ใบแดง” ช่วงนี้เลยไม่อยากคุยกับมัน จมอยู่คนเดียวเงียบ ๆ จะดีกว่า พอโทรไปหาอีกทางก็ใช่ว่าจะได้เรื่อง “ไม่ต้องคิดมากหรอก เดี๋ยวพี่ไปเยี่ยมที่กองร้อยบ่อย ๆ” เออ เอาเข้าไปสิ ทั้งน้อง ทั้งแฟน อยากให้กูติดทหารมากใช่ม้ายย เดี๋ยวปั๊ดกินทั้งกองร้อยหรอก ฮึ่ย
เมื่อเวลาผ่านไปสักพักสัสดีก็เรียกพวกเราชายไทยที่อายุถึงเกณฑ์เข้าไปทำความเข้าใจโดยมีผู้บังคับบัญชาการคัดเลือกมาให้โอวาทในทำนอง “ขอให้มีความภูมิใจที่ได้เกิดมารับใช้ชาติ” อะไรทำนองนี้ ก็เข้าใจครับว่าเกิดมาบนผืนแผ่นดินไทยก็ต้องทดแทนบุญคุณให้กับมาตุภูมิ แต่มีตัวเลือกให้ไอ้ตองไหมอ่า ทดแทนบุญคุณแบบอื่นได้ไหมพี่ ผมไม่อยากเป็นทหารนี่นา เพื่อเป็นการผ่อนคลายความเครียดไอ้ตองก็เลยใช้สายตาอันเฉียบคมยิ่งกว่าเหยี่ยวสอดส่ายหาบุคคลหน้าตาดี แล้วก็พบว่าส่องกระจกดีกว่า เฮ้ย ทำไมฟร่ะ คนอายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับผมเนี่ยมันหาคนหน้าตาดีไม่ได้เลยหรือไงฟร่ะ ปีนี้มีผู้มาเข้ารับการตรวจเลือกทั้งหมด 498 คน จะคัดเลือกเอา 78 นาย ชะอุ๋ย เกือบ 7 คนต่อ 1 ขอให้อย่าเป็นหนึ่งในนั้นเลยเท้อออ ลุ้นยิ่งกว่าตอนสอบเข้าเรียนม.4ซะอีก
“ตอง ใช่ตองหรือเปล่า” โห่ ใครวะ มาขัดขวางเวลาสอดส่องหาเคะน่ารัก ๆ ส่วนอื่นมีจิ้มเยอะแวะไม่จิ้มมาจิ้มตรงเอว จั๊กจี้ตัยหอง เดี๋ยวเผลอหลุดก๊ากออกมาแล้วจะหาว่าไม่เตือน ไหนหันไปดูหน่อยเด๊ะ หล่อเหมือนเทวดาหรือเปล่า กล้ามาสะกิดไอ้ตองเนี่ย เฮือกกกกกกก
“อะ เอ่อ ใช่ครับ” ฮ่วย กูนึกว่าหล่อ แต่เอาวะ ถ้าจะให้กินเวลาพี่แบงค์ไม่อยู่ก็พอปิดตากล้อมแกล้ม ๆ ไปได้ อ๊างงงง
“จำเราได้ไหมพัดอ่ะ พัดที่อยู่ท้ายหมู่บ้าน” คือจะอธิบายให้เข้าใจก่อนนะครับว่าเด็กในหมู่บ้านผมเนี่ยมักจะเล่นด้วยกันเป็นกลุ่มโดยแบ่งเป็นกลุ่มใหญ่ ๆ ก็คือ “กลุ่มหัวบ้าน” และ “กลุ่มท้ายบ้าน” ไอ้ตองอยู่ในกลุ่มเด็กหัวบ้านซึ่งจะเข้าไปเรียนโรงเรียนในตัวเมืองเป็นส่วนใหญ่(ไม่ได้บอกว่าบ้านตัวเองอยู่บ้านนอกนะครับ) ส่วนเด็กท้ายบ้านเขาก็จะเรียนโรงเรียนใกล้บ้านกัน ก็เลยทำให้ไม่ค่อยสนิทกันสักเท่าไหร่กลายเป็นการแบ่งพวกแบบกลาย ๆ แต่เมื่ออยู่ในหมู่บ้านเดียวกันมันก็ต้องผ่านกันไปผ่านกันมาเป็นปกติ ก็ต้องเห็นหน้าค่าตากันเป็นธรรมดาแต่ไม่ค่อยคลุกคลีสุงสิงอะไรกันสักเท่าไหร่
“อ๋อ จำได้”
“เกณฑ์ปีนี้เหมือนกันเหรอ นึกว่าเด็กกว่าพัดนะเนี่ย” หูย ที่ชมว่ากูหน้าเด็กเนี่ยตั้งใจจะจีบกูหรือเปล่า เอาวะลองมีกิ๊กเป็นแซ้บบ้างก็คงจะเป็นรสชาติและสีสันให้กับชีวิตบ้างกระมัง อุตริคิดถึงบทรักที่เร่าร้อนของเด็กแว้นคนนี้แล้ว
ซี้ดดดดดด
คงเจ็บตัวดีพิลึกถ้าไอ้ต้นและพี่แบงค์รู้ว่าไอ้ตองมีชู้ เดี๋ยวนี้จะทำอะไรก็ต้องระวังตัวให้ดี ไอ้พี่แบงค์มันเลี้ยงอุปนิกขิตไว้ ติดสินบนกันเป็นล่ำเป็นสัน ความคิดนั้นจึงหยุดได้แค่นั้น เฮ้อออ หมดกันความคิดความฝันที่จะมีแฟนแซ้บ พอละหันไปหาคนหน้าตาดีต่อดีกว่า อ๊างงงงง
ในการตรวจเลือกเขาแบ่งเป็นอำเภอใช่ไหมครับ แล้วก็แบ่งก็ออกเป็นเขตจะกี่ตำบลก็ว่าไป วันที่ผมไปตรวจเลือกนั้นมีเฉพาะตำบลรอบเวียง และตำบลริมกก ซึ่งก็จะแบ่งอีก ว่าเป็นรอบเวียงในเขตเทศบาล รอบเวียงนอกเขตฯ ของผมอยู่รอบเวียงในเขตเห็นไหมบอกแล้วว่าบ้านอยู่ในเมือง อุอุ
พวกเราก็ต้องมาจัดที่นั่งกันใหม่โดยเข้าแถวตามเขต แน่ละครับคนที่มาต่อแถวผมก็คงไม่พ้นไอ้พัดสุดหล่อของพี่ sukie_moo นั่นแหละครับ แต่ก็ต้องมาสะดุ้งสุดตัวเมื่อหันไปหาคนข้าง ๆ อ้าว เว้ยเฮ้ย นี่สายตากูฝ้าฟางปล่อยให้ไอ้คนนี้หลุดรอดสายตามาได้ยังไงวะ หล่อโฮกสเปคเจ๊ PEENAT1972 แน่นอน ใส่แว่นด้วยเว้ยตั้งแถวอยู่ใกล้ ๆ กันด้วย พวกเราก็แบ่งกันเป็น 4 เขต คือ รอบเวียงในเขตฯ รองเวียงนอกเขตฯ ริมกก แล้วก็ ผ่อนผัน
พอแบ่งเขตกันเสร็จพี่สัสดีเขาก็บอกว่าเดี๋ยวจะเรียกรอบเวียงในเขตฯ บ้านไอ้ตองก่อนเป็นเขตแรก เอาแล้วครับคนแรกชื่ออะไรก็จำไม่ได้ ถอดเสื้อเข้าไปแล้วหนึ่งนายสักซะเต็มหลัง เอิ่มหน้าตาเหมาะจะเป็น..เซ็นเซอร์..ดี อุ่ย ตื่นเต้นวุ้ยยยยยยย ใจเต้นไม่เป็นส่ำเลย
“ใบแดงงงงง” ไอ้เชี่ยต้นมันตื่นขึ้นมาเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เดิน “เข้าด้านหลัง” เย้ย แล้วจะเน้นทำไมวะ ไอ้ต้นมันมากระซิบที่ข้างหูเบา ๆ ไอ้บ้าเอ๊ย เขากำลังมีสมาธิอยู่ ก็สะดุ้งโหยงสุดตัวเกือบฉี่ราดอ่ะสิครับ
“กลับไปนอนเลยไป๊”
“เรื่องรายยย นอนก็ไม่เห็นใบแดงดิ”ไอ้ต้นมายืนเอาคางเกยไหล่ผม มึงลืมไปแล้วหรือไงนี่มันอาคารอเนกประสงค์ของโรงเรียนนะเว้ยเฮ้ย ไม่ใช่สถานที่รโหฐานจะได้มายืนเอาคางเกยไหล่เหมือนแฟนกันแบบนี้ มึงไม่โอบเอวกูเลยละไอ้น้อง
“เลว”
“นาย..ตองน้อย...น้ำ(ว่าว)ย้อยหว่างขา.......” อ้าว นี่มันชื่อกูนี่นา ผมก็รีบถอดเสื้อเข้าไปอย่างรวดเร็ว ไม่งั้นถ้าชักช้าเขาเรียกสองครั้ง ไม่มาจะโดนแทงชื่อว่า “หนีทหาร” แบบนี้น่ากลัวชะมัด ผมก็ยื่นเสื้อเอาไปให้ไอ้ต้น ตอนนี้ก็เดินเปลือยท่อนบนโชว์ซิกแพ็คงาม ๆ เดินเข้าไปหาโต๊ะสัสดีพร้อมด้วยเอกสาร เมื่อตรวจเอกสารเสร็จก็เขียนหมายเลขที่แขนด้านใน หมายเลข 146ก็ถูกเขียนตรงด้านในแขน
เสร็จจากโต๊ะเอกสารและเขียนหมายเลขประจำตัวเรียบร้อยแล้ว พวกเราเหล่าชายชาติทหารก็มาถึงโต๊ะตรวจสุขภาพ คราวนี้ใครมีฟิล์มเอกซเรย์อะไรก็ขนกันมาแหละครับ ใครเคยได้รับอุบัติเหตุอะไรก็ขนหลักฐานมากันล้านเจ็ดสิบเอ็ดแสนละครับ โต๊ะนี้ก็จะมีกรรมการที่เป็นสัสดีซะ 4 คนถ้าผมจำไม่ผิด แล้วก็มีพี่หมอทหารอีกคนซึ่งป๊าดดดด หล่อเหมือนเทพจะลอยจากฟ้ามาดิน พวกเราก็ต้องมายืนตรง แล้วก็ยืนมือไปด้านหน้าพี่เขาก็มาตรวจจดอะไรไม่รู้ลงไปยิก ๆ แล้วก็ให้พวกเรายืดมือขึ้นไปจนสุดแขนแล้วก็ก้มลงแตะพื้น พี่เขาก็เหมือนเดิม จด ๆๆ คราวนี้พี่หมอให้ถลกกางเกงขึ้นเพื่อเขาจะดูหัวเข่าว่าผิดปกติหรือไม่อย่างไร โชคดีที่ผมอ่านเจอในอินเตอร์เน็ตมาก่อนว่าแต่งกายยังไงดีก็เลยไม่มีปัญหา แต่พวกที่ใส่กางเกงขาเดฟมานี่สิครับ มันถลกขึ้นมาถึงหัวเข่าไม่ได้ แต่กฎก็ต้องเป็นกฎพี่หมอก็เลยให้ถอดกางเกง พวกที่ใส่บอกเซอร์ข้างในก็ดีไปแต่พวกที่ไม่ได้ใส่มาเหมือนไอ้พัดนี่สิครับก็ต้องถอดกางเกงเหลือแต่กางเกงในล้อนจ้อน ไอ้ตองได้ทีชำเลืองด้วยหางตา ก็ต้องร้อนอู้หู
ผมนั่งรออยู่ตรงโต๊ะที่สองอยู่พักใหญ่ พวกที่เคยได้รับอุบัติเหตุกระดูกหักมาก็ถูกส่งไปนั่งในกลุ่มประเภทที่ 2 เตรียมปล่อยตัวกลับบ้าน อิจฉาพวกเขาจริง ๆ แต่ถ้าให้เลือกอวัยวะส่วนใดส่วนหนึ่งของร่างกายหักผมก็ไม่ไหวนะ ผมทนเจ็บไม่ไหวถึงต้องคอยร้องบอกพี่แบงค์ว่า “เบา ๆ หน่อย ซี้ด พี่แบงค์เบา ๆ” เอ้ย เรื่องเดียวกันป่ะเนี่ย
เมื่อเดินมาถึงโต๊ะที่สามไอ้พัดมันก็ตามผมมาติด ๆ มันก็ชวนผมคุยนั่นคุยนี่แต่ผมก็ไม่ค่อยได้คุยกับมันสักเท่าไหร่ไม่ใช่เพราะรังเกียจที่มันเป็นเด็กท้ายบ้านนะครับ แต่คือเข้าใจไหมครับว่า “กูลุ้นกับชีวิตกูอยู่เว้ยสาดดด” ระหว่างนั้นก็มีเสียงประกาศจากพี่สัสดีด้วยเสียงอันดังว่า “ปรบมือให้กับวีรบุรุษของเราหน่อยครับน้อง ๆ นาย......จำชื่อไม่ได้ สมัคร” ตามมาด้วยเสียงเฮลั่นหอประชุม ก็แหงล่ะครับ คนที่สมัครนี่เขาดูมีราคากว่าจริง ๆ เพื่อนคนที่อยู่ก่อนหน้าผมก็ถูกเรียกเข้าไปวัดส่วนสูงและรอบอกแล้ว
“172”
“81-84” พี่สัสดีเขาก็ขานส่วนสูงแล้วก็รอบอกเป็นเซนติเมตรทั้งแบบหายใจออกจนหมดและหายใจเข้าจนเต็มปอด
“ดี 1” เมื่อสิ้นคำพูดนี้ชายคนนั้นก็จะถูกส่งไปนั่งตรงป้ายที่มีคำว่า ประเภทที่หนึ่งเพื่อรอการจับฉลากต่อไป แล้วชะตากรรมของไอ้ตองละเนี่ย
“146” สัสดีเรียกหมายเลขประจำตัวของผม เอาละเว้ย ใจเต้นไม่เป็นส่ำแทบจะเดินไม่ตรงทาง ฮึ่ย ๆ ทำไมใจเต้นแบบนี้วะ เฮ้ย มีสติหน่อยไอ้ตอง เหมือนจะวิน ๆ วิง ๆ ไอ้ต้นก็มายืนอยู่ใกล้ ๆ แล้วก็ยกสองนิ้วให้กำลังใจ แต่ตอนนี้เหมือนกำลังจะเป็นลม
“หนึ่งเจ็ดห้า” ในใจเต้นตึก ๆ เมื่อจะเดินไปหาพี่สัสดีที่ทำหน้าที่วัดรอบอก เกิดมาก็ไม่เคยวัดสักทีหรอกครับว่ารอบอกตัวเองเท่าไหร่ ก็ไม่เคยใส่บรานี่นา
“ลุ้นกับรอบอกละกันนะ” โอ้โห พี่เขาพูดก่อนวัด ก็อย่างว่าใช่ไหมครับพี่เขาคลุกคลีกับวงการนี้มามีผู้ชายวัยฉกรรจ์ผ่านมือพี่เขามาตั้งเท่าไหร่พี่เขาก็ต้องดูออกแหละครับว่าใครที่สัดส่วนเป็นที่ต้องการของกองทัพ ดูสีท่าไอ้ตองก็ต้องเป็นหนึ่งในนั้นแน่ ๆ เลย เฮ้อออ
“.....” ไม่มีเสียงใด ๆ จากปากของพี่สัสดี จนกระทั่งสัสดีที่นั่งเป็นกรรมการทั้งสามคนต้องลุกขึ้นมาดูว่ามีปัญหาอะไรเกิดขึ้น
“หายใจออกให้แห้งเลย” ผมก็ทำถามหายใจออกหมดอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อนเลยในชีวิต คิดว่าตอนนั้นหน้าตัวเองคงเป็นสีแดงเพราะจะขาดใจตาย ยิ่งนานเข้าสัสดีก็เริ่มเข้ามามากขึ้นเรื่อย ๆ
“แห้งหรือยัง” ไอ้ตองก็ได้แค่พยักหน้าเท่านั้น ดูเหมือนพี่เขาจะไม่เชื่อผลที่ออกมา
“คราวนี้หายใจให้เต็มปอด” ฮืดดดด ไอ้ตองก็สูดอากาศบริสุทธิ์ยามเช้าเข้าไปเสียเต็มปอดท่ามกลางสายตาของผู้คนที่มาเป็นสักขีพยานในครั้งนี้ ในใจไอ้ตองก็คิดว่าเมื่อไหร่จะผ่านพ้นไปเสียทีวะ เฮ้ย พี่คร้าบบบ แล้วพี่สัสดีกับกรรมการทั้งหลายก็ประชุมกันอยู่นาทีกว่า ๆ ซึ่งมันนานมากสำหรับผมที่ถูกทิ้งให้อยู่แต่เพียงผู้เดียวเดี่ยวโดด โห่เว้ย
“75-78 ไม่ได้ขนาด” หะหา เมื่อกี้พี่เขาพูดว่า ไม่ได้ขนาดใช่ไหม ตามที่เคยอ่านมาคนที่ไม่ได้ขนาดเข้าก็ต้องนั่งรอเพื่อรับใบสด. แล้วก็รอกลับบ้านอ่ะสิ อ้าว นี่ผมได้กลับบ้านแล้วใช่ไหม แล้วผมต้องทำยังไง ต้องเดินไปไหน มึน ๆ เบลอ เหมือนกำลังเมา ผมเดินโซซัดโซเซไปนั่งรออยู่ตรงป้าย “ไม่ได้ขนาด” เฮ้ย อย่ามองแบบนี้สิหมายถึงรอบอกกูไม่ได้ขนาดไม่ได้หมายถึงไอ้จ้อนของกูเว้ย ถ้าเอาออกมาวัดกันไอ้ตองประเภท 1 ชัวร์ ไม่ได้โม้
“แว้ก คนอะไรไม่มีนม แว้ก แว้กกกกก” เกลียดไอ้ต้นมันจริง ๆเลยพักนี้อยากจะฆ่าทิ้ง จะกวนตรีนพี่มันไปไหนก็ไม่รู้ ผมกลับบ้านด้วยใจที่พองโต เพราะไม่งั้นผมก็ไม่รู้ว่าผมต้องจัดการชีวิตตัวเองยังไง สงกรานต์ที่กำลังจะเดินทางมาคงเป็นสงกรานต์ที่หมองเศร้าที่สุดในชีวิตเป็นแน่
“รอบอกเล็กไอ้บ้า”
“เห็นไหมพ่อบอกให้เรียบรด.ตั้งแต่ม.4ก็ไม่เรียน”
“ไม่อยากเรียนนี่พ่อเหนื่อยก็เหนื่อย”
“เสียดายเว้ย ไม่ได้เห็นตอนจับใบแดงเลย”
“แค่นี้ก็จะตายอยู่แล้ว ไว้รอตอนตัวเองดิอยากจับนัก”
“พี่ตองพี่แบงค์จับยังอ่ะ”
“พี่เขาเรียนรด.”
“อยากดูเขาจับฉลากอ่ะ”
“ตอนกลางวันก็เอามอไซค์มาเองสิ”
“พี่ตองมาส่งหน่อยดิ”
“เรื่อง”
กลับเข้าบ้านก็มีอันต้องงอนคุณตาก็คุณตาเล่นทัก “ไงพลทหาร” โห งอนตาเลยงานนี้ ก็ยังคิดอยู่ว่าถ้าตัวเองจับได้ใบแดงจะทำยังไง ตอนนั้นกำลังเรียนอยู่ด้วยผมไม่อยากผ่อนผันอ่ะไหน ๆ ก็ไหน ๆ ก็จับมันไปซะเลยจะได้จบ ๆ ไป ก่อนออกมาเห็นมีทั้งเพื่อนที่เป็นสาวประเภทสองแล้วก็ได้รับเสียงโห่และปรบมือเกรียวกราว แล้วก็เห็นมีคุณเณรมาใช้สิทธิ์ผ่อนผันด้วย
ไอ้ต้นพาไปเลี้ยงไอติมฉลองที่ไม่ต้องเป็นทหาร พนักงานคิดว่าเราสองคนเป็นแฟนกัน โห่เอ้ย บอกเขาแทบไม่ทัน“ขอให้มีความสุขกับการรับประทานไอศกรีมนะคะ วันนี้ครบรอบเป็นแฟนกันเหรอคะ” ผมอ่ะบอกไม่ แต่ไอ้ต้นมันบอกครับ กันซีนพี่มันหว่ะ อุตส่าห์เหล่ ๆ กันกับพนักงานสุดโฮก อดมีกิ๊กอ่ะแล้ว ภารกิจการเกณฑ์ทหารก็ผ่านไปสร้างความโล่งอกให้กับคนในครอบครัวผมโดยเฉพาะคุณยายที่พึ่งไสยศาสตร์ทุกอย่างที่คิดว่าจะทำให้ไอ้ตองไม่ต้องเป็นทหาร
“ก็ให้มันลองลำบากดู” พ่อเอ่ยขึ้นกลางวงอาการวันก่อนจะไปเกณฑ์
“หลานฉันมันไม่เคยลำบาก จะให้มันไปลำบากได้ยังไง ฉันเลี้ยงมันมาแต่เล็ก ฉันทนไม่ได้หรอก” นี่ไงครับยายโผมมมมมคอยสปอยล์มาตั้งแต่ไหนแต่ไร ด้วยเหตุผล “หลานฉันใครจะทำไม”
เย็นนี้ปั่นจักรยานไปแถว ๆ ท้ายบ้านหน่อยดีกว่า อ๊างงงงง
หัวข้อ: "พี่ครับเป็นแฟนผมนะ" (อ่าน 1080146 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก