LOVE YOU ONLY 6..
ร่างสูงใหญ่ในชุดเสื้อคลุมก้าวออกจากห้องน้ำเดินมานั่งที่ขอบเตียง แสงแดดอ่อนๆในยามเช้าแทรกผ่านเข้ามาทำให้มองเห็นใบหน้าของเทพบุตรแสนรักได้ถนัดชัดเจนยิ่งขึ้น ร่างสง่างามสมส่วนที่เขากอดไว้แนบแน่นทั้งคืน มีผ้าห่มเนื้อนุ่มคลุมร่างไว้เพียงช่วงอก เทพบุตรของเขายังหลับสนิทอยู่ ขนตาสีน้ำตาลเป็นแพทาบบนผิวแก้มเนียนนุ่ม ทอมเป็นผู้ชายที่มีสุขภาพผิวดีโดยกำเนิด จึงไม่แปลกเลยที่จะงดงามราวเทพบุตรเวลาเดินแบบหรือขึ้นปกนิตยสาร แม้หลายเดือนที่ผ่านมาทอมจะเลิกใส่ใจดูแลผิวพรรณเหมือนเมื่อก่อนแล้ว แต่ความงามก็ยังไม่เสื่อมคลาย ใบหน้าของทอมจึงไม่เหมาะอย่างมากกับการไว้หนวดเครา วันแรกที่กลับมาเห็นจิมแทบช็อคกับสภาพของคนรัก เพราะที่ผ่านมาแค่เคราเขียวๆ ก็จะถูกเขาจับโกนทันที
สายตาของจิมละเรื่อยลงมาที่ซอกคอและเนินไหล่ขาวที่มีรอยแดงเป็นจ้ำประปรายด้วยความรักของเขา จิมก้มลงประทับรอยจูบซ้ำที่ต้นคอและไหล่เบาๆ
"อือ.."
"ตื่นแล้วเหรอ.." จิมเงยหน้าขึ้น
ทอมกระพริบตาถี่ๆเพื่อปรับสายตาให้เข้ากับแสงสว่าง นอนงงอยู่ชั่วครู่ก่อนจะลุกพรวดขึ้นนั่ง เพราะสัมผัสที่ได้รับทำให้อารมณ์ที่ค้างคาอยู่ (อารมณ์โกรธ)คืนกลับมา จิมเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจกึ่งเอ็นดูเมื่อเทพบุตรสุดรักลุกขึ้นมานั่งหน้ามุ่ยผมเผ้ากระเซิง สีหน้าไม่ค่อยจอยเท่าไรนัก ขยับเข้าไปจะจูบรับอรุณก็ถูกผลักออกและตะวาดไล่
"ไม่นะ!! อย่ามาแตะต้อง"
"เอ๋?.. เป็นอะไรอ่ะ ที่รัก.. หัวเสียเรื่องอะไร" จิมถามอย่างใจเย็น น้ำเสียงอ่อนโยนของเขาทำให้ทอมอ่อนเสียงลง
"ไม่ได้เป็นไร.. หยิบเสื้อคลุมให้หน่อย ฉันจะกลับห้อง"
"จะรีบกลับไปไหน ถ้าอยากจะอาบน้ำ อาบทีนี่ก็ได้"
"ไม่.. ฉันจะกลับห้อง หยิบเสื้อให้หน่อยย.." น้ำเสียงกระแทกใส่อย่างเอาแต่ใจ
จิมถอนใจเฮือกไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ทั้งที่เมื่อคืนสุดแสนจะน่ารัก ไหงตื่นขึ้นมาอารมณ์บูดได้ล่ะ นอกจากจะไม่หยิบเสื้อให้แล้ว จิมยังตีหน้าเครียดเสียงแข็งใส่บ้าง
“เป็นอะไร ทอม.. ฮึ !.. อยู่ดีๆ ก็หัวเสีย ไม่พอใจเรื่องอะไรก็บอกซี”
ทอมก้มหน้านิ่งไม่มีคำตอบให้ จิมจึงตะล่อมถามด้วยน้ำเสียงอ่อนลง
“ไม่สบายใจหรือไม่พอใจอะไรใช่มั้ย เรื่องที่ฉันจะกลับไปบ้านหรือเปล่า ถ้ายังไม่พร้อมจะให้ฉันไป ฉันยังไม่กลับก็ได้”
“ฉันพร้อมแล้ว” น้ำเสียงแผ่วเบาทั้งที่ยังก้มหน้า ทำให้จิมต้องเงยใบหน้างามขึ้น ใจหายเมื่อเห็นน้ำใสเอ่อคลอดวงตาคู่สวย
“พร้อม ? แล้วร้องไห้ทำไมล่ะ หือ..”
ริมฝีปากบางขบกันแน่นอย่างชั่งใจก่อนจะตอบคำถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
“ฉันพร้อมจะเป็นของนายมาตั้งหลายวันแล้ว ฉันอยากเป็นของนายก่อนที่นายจะกลับไป แต่ฉันไม่กล้าพูด จนถึงเมื่อคืนนี้ถ้าไม่ใช่เพราะนายเซ้าซี้ขอ.. ฉันก็ยังไม่กล้าพูด แต่ในที่สุดฉันก็พูดออกมาได้แล้ว ถึงเวลานายกลับไม่ใสใจคำพูดของฉัน ไล่ให้ฉันนอนทั้งที่ฉันยังไม่ได้เป็นของนาย นายไม่ได้สนใจความต้องการของฉัน นายมันสับปลับ ไม่รักษาคำพูด คนบ้า งี่เง่า คนโกหก หลอกลวง ฉันเกลียด..” ริมฝีปากบางถูกประกบจูบก่อนที่คำพูดสุดท้ายจะหลุดออกมา จิมเสียใจกับการกระทำของตัวเองอย่างมาก เขาเห็นทอมอยู่ในสภาพเหนื่อยหอบ และเวลาขณะนั้นก็ดึกมากแล้ว คิดว่าทอมคงอยากจะหลับเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา จึงออกปากให้ทอมพักผ่อน และการถูกปฏิเสธขั้นสุดท้ายมาโดยตลอด ทำให้เขาไม่มั่นใจว่าทอมตั้งใจจะเป็นของเขาจริง เขาทำให้ทอมเสียใจกับเรื่องนี้ได้ยังไง ทั้งๆ ที่เขาเป็นฝ่ายอยากได้... อยากเป็นหนึ่งเดียวกับร่างกายนี้มาตลอด
จิมถอนริมฝีปากออกและพรมจูบไปทั่วใบหน้างามพร้อมกับกระซิบขอโทษไปด้วย
“ฉันขอโทษที่ทำให้นายเสียใจ ฉันสมควรถูกโกรธ แต่ได้โปรดอย่าเกลียดฉันเลยนะ ทอม..”
“ฉันไม่เกลียดก็ได้ แต่
ต้องทำให้ฉันเป็นของนายก่อน ตอนนี้เลย..”
จิมอ้าปากค้าง ไม่อยากเชื่อเลยว่าจะได้ยินคำพูดประโยคนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าจากปากเทพบุตรแสนรัก เขายิ้มหวานให้…ในใจลิงโลดด้วยความยินดีสุดชีวิต
“ได้เลยที่รัก.. แต่ขอเวลาให้ฉันโทรยกเลิก flight ก่อนนะ”
"ยกทำไม"
"ก็.." สายตาเจ้าเล่ห์พร้อมรอยยิ้มหวานเยิ้มแทบจะหยด " ฉันไม่อยากให้มีเวลามาจำกัด จะเปิดซิงให้ได้รสชาดต้องค่อยๆ ละเมียดละไมซีจ๊ะ .. รีบร้อนได้ไง… หรือว่านายต้องการแบบรุกเร็วจบเร็ว.. "
ใบหน้างามแดงจัดทั้งโกรธและอายที่อีกฝ่ายเอาความรู้สึกของเขามาล้อเล่น
"อ.. ไอ้บ้า.. ไปให้พ้นเลย ฉันไม่ต้องการนายแล้ว"
ทอมผลักจิมออกด้วยกำลังที่มีอยู่ทั้งหมด แต่ก็ยังสู้แรงไม่ได้
"ปล่อยนะ ! "
"ไม่ปล่อย !.. อย่าขี้โมโหเป็นเด็กๆ ได้มั้ย ใครจะทำใจจากไปได้ล่ะ ถ้าให้มีอะไรด้วยตอนนี้ บอกได้เลยว่าทั้งฉันและนายจะไม่อยากลุกจากเตียงจนถึงมื้อเย็นเลย โดยเฉพาะนาย ที่รัก.."
ทอมหยุดดิ้น ถามน้ำเสียงแผ่ว
"ทะ ทำไม.."
จิมแสร้งตีสีหน้าละห้อย
"ก็.. ใครจะใจไม้ไส้ระกำจากไป.. ปล่อยให้สุดที่รักนอนเจ็บหมดแรงอยู่บนเตียงคนเดียวล่ะ"
ทอมอ้าปากค้างสีหน้าตื่น จิมรีบปลอบด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะก่อนที่กระต่ายน้อยจะเปลี่ยนความตั้งใจวิ่งหนีไปจากอ้อมอกราชสีห์
"ล้อเล่นน่ะทอม.. ฉันทำใจจากไปไม่ได้เพราะอยากนอนกอดนายนานๆ ทั้งวันทั้งคืนเลยโดยเฉพาะครั้งแรกของเรา นายเองก็คงไม่อยากให้ฉันลุกจากไปทันทีหรอกใช่มั้ย เพราะฉะนั้นเลือกเอาระหว่างให้ฉันยกเลิกการเดินทางวันนี้ไปก่อน และใช้เวลาอยู่กับนายทั้งวัน หรือไม่ก็…"
"นายต้องไป" เสียงใสขัดขึ้นก่อนที่อีกฝ่ายจะพูดจบ เริ่มรู้สึกละอายกับความต้องการของตัวเอง "ขอแค่นายอย่าลืมว่ามีฉันอยู่ที่นี่ ห้ามไปนานจนลืมแบบครั้งที่แล้วก็พอ.."
"โอ! ทอม.." จิมสวมกอดเทพบุตรสุดรักไว้แน่น รู้เหตุผลแล้วว่าทำไมทอมจึงอยากเป็นของเขาก่อนที่เขาจะไป
“ฉันไม่มีวันลืมนาย ที่รัก.. หัวใจของฉันเป็นของนายคนเดียว แล้วก็จริงอย่างที่นายพูด ในเมื่อหัวใจของเราเป็นของกันและกันแล้ว ยังจะห่วงอะไรกับร่างกายอีก”
ทอมผละออกเมื่อจิมเอาคำพูดของเขามาย้อน อ้าปากจะโวยก็ถูกขัดคอ
“แต่จะว่าไปนายเป็นของฉันทั้งตัวแล้วนะ ไม่รู้หรอกเหรอ..” ใบหน้าคมเข้มยิ้มเจ้าเล่ห์ สายตากวาดลงต่ำทำให้ทอมต้องก้มมองตาม ใจหายวาบใบหน้าแดงซ่าน รีบดึงผ้าห่มที่กองอยู่ที่เอวขึ้นมาคลุม
“อ๊ะ..! อย่ามองนะ ทำไมมีรอยเยอะขนาดนี้เนี่ย บ้าที่สุดเลย....”
“เห็นมั้ยล่ะ ว่านายเป็นของฉันทั้งตัวแล้ว” จิมหัวเราะชอบใจ
“เชอะ ! เดี๋ยวก็หาย ไม่เห็นมีความหมายอะไร” ทอมเบะปากใส่
คิ้วเข้าขมวดมุ่น
“พูดจริงรึเปล่า.. สัมผัสที่ฉันมอบให้เมื่อคืนไมได้ทำให้นายมีความสุข.. และไม่มีความหมายเลยงั้นเหรอ... ถ้าเป็นแบบนี้ถึงเป็นของกันและกันแล้ว ก็ไม่มีความหมายอะไรด้วยงั้นซี..”
ทอมก้มหน้างุด ไม่ตอบเพราะรู้สึกผิดและอายกับคำถาม
จิมซ่อนยิ้มในสีหน้า ต้องดัดนิสัยปากไม่ตรงกับใจของทอมให้ได้ เขาผละไปที่ตู้เสื้อผ้าและกล่าวอย่างไม่ใสใจ
“ก็ได้... ในเมื่อนายไม่เห็นความสำคัญกับเรื่องนี้ ฉันก็จะถือว่ายังไม่เคยได้สัมผัสนายเลยสักครั้ง ดีเหมือนกัน.. จากกันสองอาทิตย์ ฉันจะได้ไม่ต้องคอยห่วงหาและคิดถึงนาย”
จิมแต่งตัวไปด้วยขณะพูดและไม่ได้หันมามอง จึงไม่เห็นว่าอีกฝ่ายหน้าเสียกับท่าทีและคำพูดของเขาขนาดไหน
"หมายความว่าไง ไม่คิดถึงฉันแล้วคิดถึงใคร มาเรียเหรอ.." ทอมแข็งใจถามด้วยน้ำเสียงแหบพร่า
"งั้นมั้ง" จิมแกล้งกระเซ้าเล่นเพราะยังไม่เห็นสีหน้าของคนรัก
เงียบ !!!!..
ไม่มีเสียงโวยวายหรือคำถามซักกลับมาอีก จิมกำลังง่วนอยู่กับการผูกไทด์จึงไม่รู้สึกผิดสังเกต เมื่ออยู่ในสภาพดูดีเรียบร้อยแล้วก็หันกลับมายิ้มให้แต่นอกจากจะยิ้มไม่ออกแล้ว ยังใจหายวาบเมื่อเห็นเทพบุตรแสนรักนั่งกอดเข่าซุกหน้าอยู่ในสภาพที่รู้ทันทีว่าเขาคือต้นเหตุ นึกโกรธตัวเองที่ล้อเล่นโดยไม่เลือกเวลา
"โอ! ทอม.. ฉันล้อเล่น…ขอโทษนะ...น้าาา.."
จิมถลาเข้าไปสวมกอดก็ถูกผลักออก
"ไปให้พ้น รีบไปหามาเรียของนายเลย"
"ไม่เอาน่า ทอม.. ฉันล้อเล่นเท่านั้น อย่าโกรธนะ ฉันขอโทษ.."
จิมกุมมือทอมไว้แต่ถูกสะบัดออกและกำหมัดแน่นทำท่าเหมือนจะชก
"ชกเลยที่รัก.. ถ้าชกแล้วหายโกรธ ชกเดี๋ยวนี้เลย.."
จิมพูดโดยไม่คิดอะไร รู้แต่ว่าต้องทำให้ทอมหายโกรธให้ได้ เขาจะต้องออกจากบ้านในอีกไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงแล้ว จะปล่อยให้คนที่เขารักสุดหัวใจขุ่นเคืองและเข้าใจเขาผิดได้ยังไง
สีหน้าเว้าวอนกึ่งขอร้องของจิมทำให้หมัดรุ่นๆ ของทอม กระแทกเข้าปากครึ่งจมูกครึ่งสุดแรงตามคำเชิญชวน ทำเอาอีกฝ่ายหน้าหงายล้มลงบนที่นอนเพราะตั้งรับไม่ทัน
จิมนอนนับดาวด้วยอาการมึนงง นึกไม่ถึงว่าจะถูกชกจริงๆ แต่เขาไม่โกรธเลยแม้แต่น้อย ถูกชกหนึ่งหมัดแปลว่าทอมยอมหายโกรธแล้ว เขาหันไปยิ้มหวานให้ แต่กลับพบเทพบุตรแสนรักนั่งตะลึงเพราะตกใจกับการกระทำของตัวเอง และทำหน้าเหมือนกับจะร้องไห้
"ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจ"
ทอมขยับเข้ามาประคองใบหน้าเขาด้วยอาการตกใจ และกล่าวขอโทษเสียงสั่นจิมต้องรีบปลอบ
"ไม่เป็นไรทอม.. ฉันไม่เป็นไร ไม่ต้องขอโทษ"
"ฉันทำนายเจ็บ ฉันขอโทษ"
ทอมหันไปคว้ากระดาษทิชชูมาซับปากและจมูกให้ จิมจึงรู้เหตุผลว่าทำไมเทพบุตรของเขาจึงตกใจจนหน้าซีด ทอมน้ำตาร่วงผล็อย ซับเท่าไรเลือดกำเดาก็ไม่ยอมหยุดไหล คิดไม่ถึงว่าจิมจะนั่งเฉยยอมให้ชกแต่โดยดี
"เลือดไม่ยอมหยุดไหลอ่ะ จิม.. ทำไงดี.." ทอมสะอื้นโฮเหมือนเด็กที่ทำผิดแล้วเกิดเหตุรุนแรงที่คาดไม่ถึงตามมา
"ไม่เป็นไรทอม.. อย่าร้องไห้ซี ได้โปรด.. เห็นน้ำตาของนายแล้วฉันปวดหัวใจรู้มั้ย"
จิมจับมือทอมนิ่งไว้และจัดการห้ามเลือดกำเดาด้วยตัวเอง โดยการเงยหน้าขึ้นและใช้นิ้วมือบีบจมูกนิ่งไว้ครู่ใหญ่
"หายโกรธแล้วใช่มั้ย ฉันขอโทษนะที่ล้อเล่นแรงไปหน่อย" จิมขยับลุกขึ้นนั่ง
"ฉันก็ขอโทษด้วย ที่ชกหน้านายแรงไปหน่อย"
ทั้งคู่หัวเราะให้กัน จิมสวมกอดเทพบุตรของเขาไว้ด้วยความรักสุดหัวใจ
"เรื่องเมื่อคืน..ที่นายบอกว่าจะถือว่ายังไม่เคยสัมผัสฉัน... พูดล้อเล่นด้วยหรือเปล่า"
จิมเลิกคิ้วไม่คิดว่าคำพูดนี้จะสะกิดใจทอม คิดว่าเป็นเรื่องที่เขาพูดถึงมาเรียซะอีก
"ล้อเล่นซี.. ที่พูดเมื่อกี้นี้ไม่จริงสักเรื่อง ใครจะคิดแบบนั้นได้... ถึงนายจะเห็นว่ามันไม่สำคัญหรือไม่มีความหมายอะไร แต่สำหรับฉันแล้ว... แม้จะต้องแลกด้วยชีวิตเพื่อให้ได้นายมาเป็นของฉัน ฉันก็ยอม…"
"ทำไมต้องพูดขนาดนี้ด้วย.."
"ฉันพูดจากใจจริงนะ ทอม.." จิมเสยผมยุ่งเหยิงของเทพบุตรแสนรักให้เข้ารูปและจูบเบาๆที่หน้าผาก
"สัมผัสจากฉันไม่มีความหมายสำหรับนายก็ไม่เป็นไร แต่ขอให้รับรู้ว่าทุกครั้งที่ฉันได้สัมผัสนาย ไม่ว่าจะได้ปลดปล่อยหรึอไม่ ฉันมีความสุขล้นเหลือเลย รู้มั้ย.. "
"ฉันยังไม่ได้พูดสักคำว่าไม่มีความสุข นายพูดเองเออเองทั้งหมด" ทอมก้มหน้างุด รู้สึกว่าตัวเองหน้าบางเกินกว่าจะยอมรับเรื่องนี้ตรงๆ แบบจิมได้
จิมซ่อนความดีใจไว้ ไม่แสดงออกนอกหน้าเพราะไม่อยากให้ทอมเขิน
"แปลว่าฉันเข้าใจผิด นายเองก็รู้สึกดีและมีความสุขจนอยากเป็นของฉันทั้งร่างกายและหัวใจแล้วใช่มั้ย"
ทอมพยักหน้ารับทั้งๆ ที่ก้มหน้างุดอยู่ จิมได้ทีรีบกระซิบสั่ง
"นายต้องได้เป็นของฉันอย่างสมบูรณ์แน่ ที่รัก.. ถือซะว่าเมื่อคืนฉันมัดจำไว้ก่อน… เพราะฉะนั้นระหว่างที่ฉันไม่อยู่ ห้ามคุยโทรศัพท์กับบ๊อบนานๆ ฉันหวงนะ รู้มั้ย.."
ทอมเงยหน้าขึ้นอ้าปากจะเถียงก็ถูกจิมปิดปากด้วยวิธีเดิมๆ ลิ้นอุ่นแทรกผ่านเข้ามาอย่างรวดเร็ว แม้จะตั้งตัวไม่ติดแต่ทอมก็ตอบรับสัมผัสที่ได้รับอย่างเต็มใจ ไม่อิดเอื้อนและขัดขืนก่อนเหมือนทุกครั้ง
ทอมสะดุ้งเมื่อถูกฝ่ามือใหญ่ลูบไล้ที่แผ่นหลังเบาๆ นึกขึ้นได้ว่าตัวเองยังอยู่ในชุดแรกเกิด ดีว่าร่างกายท่อนล่างยังซุกอยู่ใต้ผ้าห่ม ทอมส่งเสียงในลำคอพร้อมกับเอามือผลักอกจิมออกเป็นสัญญาณว่าพอได้แล้ว
"…………………"
"…อือ…พอแล้ว จิม.. เสื้อผ้ายับหมด"
จิมถอนริมฝีปากอย่างแสนเสียดาย ริมฝีปากบางสวยของทอมเห่อแดงเพราะจูบที่หนักหน่วงของเขา ไหนจะร่องรอยที่เกิดขึ้นจากเมื่อคืน เห็นแล้วไม่อยากตัดใจจากไป อยากจะทำตามคำขอ.. อยากเป็นของกันและกันเดี๋ยวนี้เลย…
"ฉันรักนาย ทอม.. รักที่สุดในโลก ที่สุดของหัวใจฉัน"
"ฉันก็รักนาย จิม.. หลีกไปได้แล้ว ฉันจะอาบน้ำเดี๋ยวไม่ทันไปส่ง"
"ใครจะให้ไปส่ง เราตกลงกันแล้วนี่ว่าจะส่งกันแค่ที่ประตูบ้าน"
"แล้วไง นายจะให้ฉันลงไปส่งที่ประตูบ้านทั้งชุดนี้เหรอ.." ทอมกวาดสายตาไปทั่วเตียงก่อนจะชะโงกลงไปที่พื้นข้างเตียงนอน
"หาอะไรเหรอ.."
"หยิบเสื้อคลุมให้ที จิม.. ชุดนอนฉันอยู่ไหนอ่ะ"
จิมหัวเราะเมื่อน้ำเสียงและสีหน้าเทพบุตรแสนรักเริ่มหงุดหงิดอีก
"จะกลับไปอาบน้ำที่ห้องเหรอ ถ้าอาบที่นี่ก็ไม่ต้องใช้หรอก เดินไม่กี่ก้าวก็ถึงห้องน้ำแล้ว"
"จะบ้าเหรอ อาบที่ไหนก็ต้องใช้เสื้อคลุมเหมือนกัน ฉันไม่เหมือนนายหรอก หน้าด้าน!!.."
จิมหัวเราะ ลุกขึ้นเดินผิวปากไปหยิบเสื้อคลุมมาส่งให้ วันนี้เขาอารมณ์ดีไม่เคยมีความสุขมากเท่านี้มาก่อน ขนาดรู้ว่ามาเรียตั้งครรภ์มีทายาทให้ตระกูลได้สำเร็จ เขายังแค่ดีใจเท่านั้นไม่ได้รู้สึกเป็นสุขเท่าครั้งนี้ อาจเป็นเพราะการตั้งครรภ์ของเธอเป็นเหมือนภาระและหน้าที่ที่เขาต้องทำให้ลุล่วงก็ได้
จิมยืนออดอ้อนหน้าห้องน้ำต่ออีกพักใหญ่ จนทอมต้องดันร่างสูงใหญ่กว่าให้พ้นจากประตูและออกคำสั่งแก้เขิน
"ออกไปได้แล้ว ไปเอาเสื้อผ้าของฉันมาเตรียมไว้ให้ด้วย เสร็จแล้วไปทานอาหารเช้าก่อนเลยนะ เดี๋ยวตามลงไป"
"รับทราบจ้ะ ที่ร๊ากกกก.."
จิมกระเซ้าด้วยคำพูดและส่งยิ้มหวานให้เหมือนทุกครั้ง แต่ครั้งนี้ทอมเห็นแล้วหัวใจเต้นแรงเผลอจ้องมองด้วยความลืมตัว คบกันมานานเกือบ 4 ปีแล้วเพิ่งเห็นว่าจิมมีเสน่ห์และดูดีมากเมื่อไม่นานมานี้เอง โดยเฉพาะรอยยิ้มในวันนี้เห็นแล้วใจเต้นเป็นกลองรัวเลย..
ทอมสะดุ้งเมื่อจิมโน้มศีรษะเข้ามาจูบเบาๆ ที่ริมฝีปาก รีบก้าวถอยและปิดประตูใส่หน้าด้วยความเขินอย่างแรง
…บ้าจริง! อดีตสุดยอดนายแบบ 3 ปี ซ้อนอย่างเรา เป็นฝ่ายยืนตะลึงมองจิม การ์เซีย อดีตผู้จัดการส่วนตัวของตัวเองที่ขี้เหร่กว่าได้ไง น่าอายจริงๆ…
TBC >>>
หัวข้อ: [Novel] สายใยรัก & Love You Only และตอนตัวอย่างของ Love U Andy (อ่าน 156576 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก