หัวข้อ: Memorial~รักแรก รักสุดท้าย [แจ้งข่าวหน้า 516: 29/ก.ย/57]

[kimlukgade]

 
สุดยอดค่ะ น่ารักมากๆเลยเรื่องนี้ 
หลงรักสลิ่มและพี่เมตร น่ารักมากๆ ทันกันตลอด
รักตัวละครทุกวันเลย อ่านไปยิ้มไป อบอุ่นหัวใจ

ขอบคุณนะคะที่แต่งเรื่องน่ารักๆอย่างนี้ให้อ่าน

[loverken]

 

[Nankoong]

  :m31:สุขสันต์วันตรุษจีนนนนจร้า.....เบบี้

เมื่อไหร่พี่เมตรกะสลิ่มจะมาสักทีน้าาาาาาา

คิดถึงมากมายเลย

[bangthai123321]

เรื่องนี้สนุกจังเลย ชอบสลิ่มครับ

[white choc~]

อ่านเรื่องนี้กี่รอบก็ไม่เบื่ออ่ะ ชอบมว๊ากกก ( :angry2:แต่เมิงไม่เคยเม้น!!)
มาดันตอนต่อไปค่ะ 

[theWinDy]

  ต้องยกนิ้วให้เลย ชอบมากมายนิยายเรื่องนี้
กว่าจะลงตัว ต้องตามลุ้นตลอดว่าความรักของเมตรจะไปรอดไหม
มีเรื่องโน่น โน้น นั่น นี้ มาแทรกตลอดอ่ะ 
แล้วยังต้องมาลุ้นว่าเมื่อไหร่ มันจะเป็นผู้เป็นคน 
ให้น้องสลิ่มเขาไว้วางใจได้บ้างดีแต่บ้าๆ บอๆ ทำอะไรไม่เด็ดขาด
แต่ชอบมากตอนที่ลงไปอยู่กะพ่อแม่สามสี่วัน พิสูจน์ตัวเองได้เยอะ
คิดอะไรได้แยะ จนถึงขนาดทำให้สลิ่มใจอ่อน อ่อนใจ รับรักได้อะนะ  ฮ่าๆๆๆๆ

สุดท้าย ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆ มันส์ๆ คลายเครียดเรื่องนี้ค่ะ 

[bluecoco]

เข้ามานั่งรอตอนต่อไป เคัาไม่ได้กดดันเบบี้จิงจริ๊ง(เสียงสูง)
สู้ต่อไปนะ

[loverken]

 

[jujill8]

สนุกมากกกกกกกกๆๆๆๆๆๆค่ะ >///<
ขอบคุณมากกกกกกกกๆๆๆๆๆๆๆๆค่ะ ^^

[white choc~]

มาต่อเหอะค๊าบคุณเบบี้ อยากได้อะไรให้หมดเร้ยยย (มีแต่ตัวกับหัวใจเอาป่ะ )

[IIMisssoMII]

สงสารทิดจริง ๆ 555

[wanmai]

สลิ่มมมมมมม (กระโดดกอดระยะไกลพร้อมหอมแก้มซ้ายขวา)
ในที่สุดก็ได้เม้นแล้ว เย้เย
คุณเบบี้มีต้นแบบสลิ่มไหมคะ ทำไมเขียนได้น่ารักจัง?
ชอบสลิ่มมากเลยอ่ะ โดยเฉพาะเวลาเรียกชื่อพี่เมตรนะ ชอบมากกกก
ปกติสลิ่มจะชอบเรียก"มึง" "นี่" "ไอ้เหี้ย" "ไอ้เมตร" อะไรแบบนี้
แต่พอเรียก"เมตร..."แล้วแบบ...เขาอยากจะขานตอบว่า...

"หืม? ว่าไงครับที่รัก" อ๊ายยย เขิน <<เป็นเอามาก

แล้วชอบคำพูดติดปากอีกอย่างของสลิ่มด้วย คือคำว่า"เอ๊..."เวลาปรามพี่เมตร มันน่ารักมากอ่ะ
ชักจะเวิ่นเว้อ อย่าลบรีฯหนูนะ55+
ชอบตัวละครทุกตัวเลยค่ะมีเอกลักษณ์ของตัวเอง ไม่หลุดด้วย
คู่พีทัวร์เขาก็ชอบนะ เขาอยู่ข้างพี่ทัวร์ล่ะ
ขอบคุณเบบี้ที่เขียนนิยายดีๆมาให้ได้อ่านกัน ขอโทษด้วยที่เม้นยาว อัดอั้นมากอ่ะ
ปล.เขายังรอตอนต่อไปอยู่เน้อ เต้นรอ

[CarToonMiZa]

คิดถึงจริง คิดถึงจัง

[Fairy_94]

อ่านกี่รอบก็ไม่เบื่อ....คิดถึงหลิ่มค่ะ
^__^

[เบบี้]

ตอนพิเศษ12  My love style..1



ปา ปา ดับ ปา ดา~~
“........................” กูยืนมองไอ้เขตที่ยืนเป่าแซกโซโฟนอยู่เหมือนเป็นเพียงการวอร์มเท่านั้น
“มึงอย่าไปบอกมันนะ” สลิ่มพูดขึ้น  กูหันไปมองหน้ามันอย่างตั้งใจ
“ว่ากูแทบคลั่งทุกครั้งเวลาที่ได้ยินเสียงแซกโซโฟนที่มันเล่น” สลิ่มทำหน้าหนักใจพร้อมกับส่ายหน้าเหมือนกับรับความจริงของตัวเองไม่ได้  กูหัวเราะ  ไอ้เขตหันมาสังเกตเห็นพอดี  มันจ้องพวกกูอย่างสงสัยและหยุดเล่นและวางแซกโซโฟนของตัวเองลง
“เหี้ย” ไอ้วิทย์บ่นด้วยท่าทางไม่ดีเท่าไหร่  มันโยนอะไรสักอย่างให้ไอ้เขต
“ทำไมไมโครโฟนของไอ้โล่ไม่ติดวะ” ไอ้เขตบ่น 
ตอนนี้พวกเรารวมตัวกันอยู่ที่บ้านของสลิ่มตั้งแต่เจ็ดโมงเช้า  ที่ต้องมาเตรียมตั้งแต่เช้าเพราะกลัวว่าสายแล้วแดดจะออกแล้วภาพไม่สวย  อีกเหตุผลหนึ่งคือเผื่อเวลาให้ไอ้พวกที่ชอบมาไม่ตรงเวลาด้วย
วันนี้ที่บ้านสลิ่มไม่มีใครอยู่บ้านนอกจากป้าแม่บ้าน  พ่อกับแม่สลิ่มไปทำงานตามปกติ  ไอ้วิทย์ลงทุนจ้างตากล้องและช่างภาพมาพร้อม  มันเป็นคนออกเงินเองหมด  แน่นอน..ก็นี่เป็นผลงานของมันนี่นะ 
“แล้วไอ้เหี้ยโล่เมื่อไหร่จะมาเนี้ย” ไอ้วิทย์บ่นด้วยท่าทางหงุดหงิด  วันนี้หน้าที่ของกูนอกจากจะเป็นตากล้องจำเป็นด้วยแล้ว  ก็ต้องคอยดูแลบริการพวกมันอีกต่อหนึ่ง 
“เมตร..จับหมาเข้ากรงให้หน่อย” สลิ่มตะโกนบอก 
“มันจะฟังกูไหมเนี้ย” กูบ่น  สลิ่มที่กำลังเปลี่ยนสายกีตาร์อยู่เงยหน้าขึ้นมองหน้ากูและก้มลงมองหมาของมัน
“เต้าหู้ ! มันใช่ที่เดินเล่นไหมเนี้ยห๊ะ” สลิ่มว่าหมาตัวเองเสียงดัง  ไอ้เต้าหู้เห่าตอบ  ตรงที่จะต้องถ่ายทำวีดิโอเป็นสวนหน้าบ้านของสลิ่มและเป็นที่ประจำของหมามันด้วย  สภาพเลยวุ่นวายอย่างที่เห็น  และที่ต้องเลือกสวนของบ้านสลิ่มเพราะสวนบ้านมันสวยที่สุดถึงแม้จะไม่ใหญ่โตอะไร  ส่วนสวนของบ้านไอ้วิทย์คงจะไม่ได้เพราะไม่มี  พื้นบ้านของไอ้วิทย์ต้องราบเรียบเพื่อเพราะเอาไว้ให้หมาของมันวิ่ง
“เดี๋ยวองุ่นเอาเข้าเอง” องุ่นบอกและเดินตรงมาก่อนที่จะต้อนหมาของตัวเองไปที่กรง 
“ก่อนพวกกูมาทำไมมึงไม่เอาเข้ากรงก่อนวะ” ไอ้เวบ่น
“ไอ้เหี้ยยยยย..ก็เล่นนัดซะเช้า เมื่อวานกูก็แดกซะ” สลิ่มบ่นแต่มือเสือกเอื้อมหยิบขวดเบียร์ที่วางอยู่บนพื้นขึ้นมากระดกอีก  ตลอดเวลาที่พวกมันกำลังวุ่นวายอยู่กับเครื่องดนตรี  ช่างภาพและตากล้องต้องเก็บภาพไว้ตลอดเวลาเพราะทุกขั้นตอนต้องนำไปตัดต่อทั้งหมด
“หวัดดีครับพี่” ไอ้เชลโลเดินเข้ามา  มันวางเชลโลลงและยกมือไหว้ทุกคน
“.......................” สลิ่ม  ไอ้เว  ไอ้วิทย์และไอ้เขตเงยหน้ามองไอ้เชลโลอย่างกดดัน
“ขอโทษที่สายครับ พอดีแม่ให้ทานข้าวเช้าก่อน” เชลโลพูดหน้าแหย
“ถุย!!” พวกมันสบถพร้อมกัน  กูยืนขำ  แม้แต่ตากล้องยังขำ
“ใครบอกฝรั่งแม่งตรงเวลา กูเถียงแทนไอ้เหี้ยนี่คนนึงล่ะ” ไอ้เขตส่ายหัว
“มันไม่ใช่ฝรั่ง มันครึ่งลูก..ไอ้ควาย” สลิ่มว่า
“ลูกครึ่ง” ไอ้เวแก้ให้และทำหน้าเอือมกับมุขตลกของสลิ่มมัน
“ไอ้โล่..จัดการเลย ไมค์มึงไม่ติด” ไอ้วิทย์โยนไมโครโฟนให้ไอ้เชลโล
“งั้นไม่ต้องใช้ก็ได้” มันหยิบขึ้นดู
“เออ เรื่องของมึง” ไอ้วิทย์บ่นไม่เลิก  กูว่ามันคงหงุดหงิดจริงๆ  อยู่ๆมันก็ถอดเสื้อออกแล้วเอาเสื้อไปพาดไว้บนพุ่มต้นไม้ใกล้มือ  กูมองไปที่หุ่นของมัน..หุ่นมันดีจริงๆ สมส่วนดี  ไม่ใหญ่เกิน..ไม่เล็กเกินไป
“เฮียมองผมไมอ่ะ” ไอ้วิทย์ปิดหน้าอกตัวเอง
“หึ..” กูส่ายหัวกับท่าทางของมัน
“มาแล้ว!” ไอ้เจ๋งส่งเสียงมาแต่ไกล  มันขับรถมอเตอร์ไซด์เข้ามาจอดในบ้านอย่างกับเป็นบ้านของมันเอง
“มึงนอนไปยัง” สลิ่มถาม
“อาบน้ำแล้วมาเลย” ไอ้ติสตอบ  มันเดินมาด้วยสีหน้างัวเงียสุดๆ  ที่จริงวันนี้ไม่มีหน้าที่อะไรให้มันสองตัวทำเลยแต่มันเสือกอยากจะมากันเอง
“หลังอัดเสร็จไปไหนต่อ” ไอ้เจ๋งถามขึ้น  มันนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆกู
“เย็นนี้พี่เชนนัดให้ไปซ้อมอีก มึงไม่คิดจะกลับไปนอนบ้างรึไง” ไอ้เวว่า
“กูก็คิดว่าเสี่ยวิทย์จะเลี้ยงเพื่อนไรงี้..กูถึงมาไง” ไอ้เจ๋งหัวเราะ  มองเหลือบไปที่ไอ้วิทย์  ไอ้ติสหัวเราะในลำคอด้วยอีกคน
“เอาดิ..อยากกินไรว่ามา” ไอ้วิทย์ตอบเสียงเรียบ  มือของมันลูบกีตาร์ตัวโปรดของมันอย่างเบามือ
“จริงป่ะเนี้ย!!!” สลิ่มพูดเสียงดัง  ตาเบิกโพรง
“เหี้ยนี่แม่งตลอดอ่ะ ไอ้หน้ากิน” ไอ้เจ๋งว่า
“งั้นกูเลือกๆ” สลิ่มยังไม่รู้สึกตัวอีกว่าตัวเองผิด
“กูอยากกินเนื้อ เนื้อย่าง..เนื้อหมู เนื้อวัว เนื้อปลา เนื้อเหี้ยไรดี..ซี๊ดดด อ้า..” สลิ่มทำท่าทำทางไม่หยุด  มันทำหน้าเพ้ออย่างกับได้ขึ้นสวรรค์อย่างนั้น
“ฮ่าๆๆๆ” พวกมันหัวเราะร่วน
“กูรักเนื้อ ขอโทษศาสดาต่างๆด้วย กระผมเป็นมนุษย์เนื้อ..ผมชอบกินเนื้อครับผม” สลิ่มทำท่าก้มหัวให้ฟ้าดิน
“เนื้ออ่ะเนื้อ” มันพร่ำไม่หยุด
“เออเนื้อ” ไอ้วิทย์สรุป
“เยส!”
หลังจากที่พวกมันจัดการกับเครื่องดนตรีเสร็จ  สลิ่มกับองุ่นต้องขอตัวไปวอร์มเสียงกันก่อน  หลังจากนั้นมีการซ้อมเพลงกันอยู่รอบสองรอบก่อนที่จะถ่ายจริง  พวกมันเริ่มอัดกันที่เพลง Bread and Butter ของ Hugo ก่อนเป็นอันดับแรก  เพลงแรกผ่านไปด้วยดีเลยทำให้ต้องต่อด้วยเพลง Ain’t no sunshine ในทันทีก่อนที่จะต่อด้วยเพลง This World ของ Selah Sueที่องุ่นต้องเข้ามาร่วมร้องด้วย 
“องุ่นมานั่งข้างสลิ่มนี่ครับ” ไอ้วิทย์จัดแจง  เพลงนี้สลิ่มต้องเล่นอิเล็กโทนแทนไอ้เชลโล
“ไอ้เขตมานั่งข้างไอ้เวนี่ เวมึงเขยิบมาใกล้กู” สลิ่มสั่ง  ไอ้วิทย์ยืนมอง
“กูต้องนั่งข้างองุ่นดิ” ไอ้วิทย์บอก
“เออ..” สลิ่มพยักหน้า  จากที่เมื่อวานก่อนมันซ้อมกันไปแต่เหมือนไอ้วิทย์ยังไม่พอใจ  กลายเป็นว่าต้องปรับเปลี่ยนใหม่เกือบทั้งหมด  ไอ้เขตจากที่ต้องเล่นเบสเลยต้องเล่นแซกโซโฟนแทน  ส่วนไอ้วิทย์ที่ตอนแรกมันเขียนโน้ตกีตาร์ไว้หมดแล้วมันกลับต้องมาเล่นเบสแทนไอ้เขต  ส่วนตำแหน่งของไอ้เว  สลิ่มและเชลโลอย่างคงเหมือนเดิม  เพลงเริ่มด้วยอินโทรจากโน้ตที่เชลโลเป็นคนคิดมาเองและเริมเข้าทำนองเพลง

องุ่นเริ่มร้อง  ทุกคนเหมือนต่างฝ่ายต่างกำลังเข้าถึงเพลงในแบบของแต่ละคน  ระหว่างที่ไอ้วิทย์เล่นเบสมันจ้ององุ่นอยู่ตลอดเวลา  เวลาที่องุ่นร้องก็หันไปมองหน้าไอ้วิทย์ตอบด้วย  กูเห็นไอ้วิทย์ยิ้มออกมาน้อยๆ  กูว่ามันเป็นภาพที่น่ารักดี  องุ่นยิ้มให้กับกล้องที่เข้าไปถ่ายใกล้ๆ
“หึหึ..เครซี่” องุ่นหัวเราะหลังจากดนตรีเล่นจบลง
“......................” พวกมันเงียบ  หันหน้ามองหน้ากันเมื่อเล่นจบเพลง  พวกมันหัวเราะออกมาหลังจากนั้น
“เก่งมากเลย” ไอ้วิทย์ขยี้หัวองุ่นเบาๆ
“ติส..ถอยท้ายรถมาให้หน่อยดิ” ไอ้วิทย์ยื่นกุญแจรถยนต์ของมันให้  ไอ้ติสรับไปทำตามคำสั่ง
“พี่เมตร” กูหันกลับไปมององุ่น
“คะ” กูขานตอบ
“เดี๋ยวพี่มิ้วค์จะไปด้วยไหม” องุ่นถามอย่างเขินๆ
“น่าจะไม่นะ” กูตอบ  ที่จริงวันนี้ไอ้มิ้วค์ไม่มีเรียนแต่มันโกหกองุ่นว่ามีเรียนเลยมาบ้านสลิ่มด้วยไม่ได้  กูเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมมันจะต้องโกหกด้วย
“พี่มิ้วค์บอกว่ามีเรียน จะเลิกกี่โมงก็ไม่ได้บอก..พี่เมตรรู้ไหมคะ”
“ไม่รู้ครับ” กูยิ้มแหย  ในใจนึกแต่เพียง “ไอ้น้องเหี้ย..เป็นเหี้ยไรของมึงอีก”
“เหรอคะ งั้น..ไม่เป็นไร องุ่นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนดีกว่า” น้องยิ้มให้ก่อนจะเดินเข้าบ้านไป
“มีไร” สลิ่มพุ่งตรงมาที่กูทันที
“น้องถามว่าไอ้มิ้วค์จะไปด้วยรึเปล่า”
“แล้วไปไหม” สลิ่มถาม
“ไม่..มันมีเรียน” กูบอก  สลิ่มพยักหน้า
“มึงไม่อยากให้ไอ้มิ้วค์ไปเหรอ” กูถามกลับ
“เปล่า..” มันตอบทันที  กูจ้องหน้ามันอย่างจับผิด
“ก็เปล่าจริงๆนี่” มันยักไหล่
“มึงคิดว่ากูโกหกไง หน้าอย่างกูนี่นะ” สลิ่มชี้ที่หน้าตัวเอง
“นั่นสิ..หน้าอย่างมึงนี่นะ” กูย้ำกวน  สลิ่มเบะปากให้  มันเดินกลับไปเก็บเครื่องดนตรี  กูไม่เข้าไปช่วยเพราะเครื่องดนตรีของพวกมันแพงๆทั้งนั้น  ถ้าเกิดเป็นอะไรขึ้นมากูอาจจะซวยได้  ดังนั้นหน้าที่ที่ดีที่สุดของกูก็คือถ่ายรูปดีกว่า..
ประมาณเกือบสิบเอ็ดโมงพวกกูพากันไปกินอาหารญี่ปุ่น  เจ้ามือของวันนี้คือไอ้วิทย์  รวมพลและรวมตากล้องด้วยก็เกือบสิบห้าคน  ไอ้วิทย์หมดไปเกือบหมื่นและไม่มีใครคิดจะช่วยมันจ่ายเลยด้วย  เพราะทุกคนรู้ดีว่ามันมีเงิน..กร๊าก..กูก็เป็นหนึ่งในนั้น
“เจอกัน” ไอ้เวลา
“อืม..กูไปมวยก่อนแล้วเดี๋ยวกลับไปอาบน้ำ อาจจะช้าหน่อย ฝากบอกพี่เชนด้วยนะ” สลิ่มบอก
“เออ” ไอ้เวกับไอ้วิทย์พยักหน้า 
“กลับไง” กูถามและมองหาแท็กซี่  ตอนขามากูมากับรถของไอ้วิทย์  ขากลับต้องแยกกันกลับเพราะไปคนละทางกันหมด
“........................” กูเห็นสลิ่มมองไปที่รถตุ๊กตุ๊กไม่วางตา
“ตุ๊กตุ๊กไหม” กูถามลองเชิงเพราะรู้ดีว่ามันไม่ค่อยชอบนั่งแท็กซี่เท่าไหร่  เพราะมันเป็นคนเมารถง่ายมาก
“อื้อ” มันพยักหน้ายิ้มตอบแทบจะทันที
“ตุ๊กตุ๊ก!” มันตะโกนเรียกซะดัง  พวกกูต่อตุ๊กตุ๊กกลับบ้าน กลายเป็นว่าทั้งกูและมันอันเลิดกันตลอดทางเพราะสลับกันถ่ายรูปกันไม่หยุด


..................
..................


“พี่สิง!” สลิ่มเรียกลูกพี่มันเสียงดังทำให้นักมวยคนอื่นๆหันกลับมามอง  กูกับมันยกมือไหว้ทุกคนไปหมด 
“ไงมึง..” ไอ้สิงเดินมาและยกมือรับไหว้กูด้วย
“หายหัวไปซะนาน”
“พร้อม..วันนี้ฟิตเต็มที่” สลิ่มกระโดดพร้อมกับส่ายหัวไปมา
“ดี” ไอ้สิงยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
“กูจะได้ไม่ต้องยั้ง”
“.......................” สลิ่มนิ่งไป
“เค้าล้อเล่นอ่ะ” สลิ่มทำหน้าทำตาใส่รุ่นพี่ของมัน  ไอ้สิงหัวเราะและกอดคอมันเข้าไปอย่างเอ็นดู
“พี่ชกด้วยใช่ไหมครับ เชิญพี่เชิญ..เปลี่ยนเสื้อผ้าได้เลย” ไอ้สิงหันมาบอกกู  กูพยักหน้าตอบให้  สลิ่มหันมามองหน้ากูเหมือนบอกให้กูเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนได้เลย  กูเอากระเป๋าไปวางที่โต๊ะและเตรียมเสื้อผ้าเข้าไปเปลี่ยน  ไม่ต้องเปลี่ยนอะไรมากเพราะกูใส่แค่กางเกงขาสั้นกับเสื้อยืดมา  แค่ถอดเสื้อออกและเปลี่ยนเป็นกางเกงมวยก็พอแล้ว  สลิ่มเดินไปทักทายครูมวยซะทั่วค่ายกว่าจะมาเปลี่ยนกางเกงได้ก็นานจนกูวอร์มร่างกายเสร็จแล้วนั่นแหละ 
“เจอตัวเหี้ยอีกละ” สลิ่มบ่น  มันเปลี่ยนกางเกงมวยเรียบร้อยแล้ว  มันถอดเสื้อออก  รอยสักสี่ห้าที่บนตัวของมันดูน้อยลงไปถนัดเมื่อนักมวยที่เพิ่งเดินผ่านมันไปเล่นสักเต็มตัวอย่างกับไปนอนทับหนังสือพิมพ์มา
“.........................” กูกับสลิ่มยืนมองไอ้ฝัก  คู่อริเก่าที่เคยกระชากกระเป๋าสลิ่มเมื่อตอนที่มาดูมวยเมื่อปีที่แล้ว  มันเดินเข้ามาในค่ายมวยพร้อมกับพวกของมัน  พอมันเห็นว่ากูกับสลิ่มยืนอยู่  พวกมันกระซิบกระซาบกันยกใหญ่พร้อมกับมองมาที่กูสองคนอย่างกวนส้นตีน
“แม่ง” สลิ่มบ่นและหันหน้าหนี  มันหยิบผ้ามาพันมือเอง  กูเลยจับมือมันมาแล้วช่วยพันให้แทน  สลิ่มยืนนิ่งก้มมองมือของตัวเองโดยไม่ได้หันไปมองไอ้พวกนั้นอีก  เหมือนมันต้องการจะเลี่ยงอารมณ์ของตัวเองซะมากกว่าที่จะเลี่ยงไม่ให้ไปกระทืบกับไอ้พวกนั้น
“เอาๆๆ..ซ้อมโวย ซ้อม!!” พวกพี่ๆในค่ายตะโกนเสียงดังพร้อมกับปรบมือเหมือนต้องการให้นักมวยที่ซ้อมอยู่ฮึกเหิมขึ้น  และเหมือนไล่พวกไอ้ฝักที่กำลังจ้องสลิ่มไปในตัวด้วย  พวกมันแยกย้ายกันไป
“สลิ่มมานี่ เร็วๆๆๆ” ไอ้สิงเรียกสลิ่มไม่ฟังเสียง  สลิ่มรีบวิ่งไปหา  กูโดนครูมวยอีกคนกวักมือให้เข้าไปหา  หลังจากนั้นกูก็ซ้อมโดยไม่ได้หันไปสนใจใครอีก  รู้สึกเหนื่อยเหมือนกันเพราะไม่ได้เข้ายิมและไม่ได้ว่ายน้ำนาน  นานๆทีกูถึงจะออกไปว่ายน้ำบ้าง  ส่วนมากจะวอร์มร่างกายกับพาหมาไปวิ่งซะมากกว่า 
“ไปพักก่อน” ครูมวยบอกกูหน้านิ่ง  ตั้งแต่กูชกมากูยังไม่เห็นรอยยิ้มออกมาจากหน้าของแกเลย..แมร่ง..หน้าโคตรโหด -_--)
“ชก..เตะ!” กูยืนมองสลิ่มที่เจอไอ้สิงสั่งไม่ยั้ง  ไอ้สิงอมยิ้มอยู่ตลอดเวลาที่ได้แกล้งมัน  จังหวะที่สลิ่มกำลังปล่อยขาเตะไปนั้น..
“ห้าสิบ!!” ไอ้สิงสั่ง  กูยืนหัวเราะ  สลิ่มขาอ่อนลงทันทีเมื่อได้ยิน
“ไอ้เหี้ย..ฮ่าๆๆ ขาอ่อนเลยเหรอมึง” ไอ้สิงตบหัวสลิ่มเบาๆ
“อ่อนว่ะ” กูหันไปมองตามเสียง  ไอ้ฝักมายืนพูดอยู่ข้างๆกู  สลิ่มกับไอ้สิงคงไม่ได้ยินแต่มันคงเห็นแล้วว่าไอ้เหี้ยนี่มายืนอยู่ตรงนี้ 
“ด่าตัวเองเหรอมึง” กูย้อนขำๆและยักคิ้วให้มันก่อนจะเดินหนีออกมา
“มึงไปไกลๆไป” ไอ้สิงไล่ไอ้ฝัก  ไอ้ฝักแสยะยิ้มยักไหล่ก่อนจะเดินไป  สลิ่มลุกขึ้น  อยู่ๆมันก็ชกเข้าที่ไอ้สิงทั้งรัวและเร็วจนไอ้สิงตั้งรับไม่ทัน
“อ๊ากกกกกกกกกก สัตว์!” สลิ่มคำรามเสียงดังเมื่อปล่อยหมัดสุดท้าย  ไอ้สิงตัวเซไปอีกทาง
“ฮ่าๆๆๆ” ทั้งไอ้สิงและสลิ่มหัวเราะเสียงดังเหมือนต่างฝ่ายต่างขำการกระทำของสลิ่มเมื่อกี้ 
“เหนื่อย” สลิ่มพูด  อยู่ๆมันก็เดินหนีไอ้สิงแล้วมาหยิบน้ำจากมือกูไปดื่มหน้าตาเฉย


ปึก !


“แคะๆๆ” สลิ่มสำลักน้ำเพราะถูกไอ้เหี้ยฝักแกล้งทำเป็นมาเดินชนทั้งๆที่ที่ออกกว้าง  กูผลักไอ้ฝักออกทันทีอย่าง  มันมองกูกลับอย่างหาเรื่อง 
“อะไรมึงอีกไอ้ฝัก” ไอ้สิงเดินเข้ามา  กูชี้หน้าไอ้ฝัก  มันมองหน้ากูตอบเหมือนมันเองก็ไม่พอใจที่กูเข้าไปผลักมันแบบนั้น
“มึงมีปัญหากับกูมาก มึงชกกับกูเลยไหม” สลิ่มว่า
“......................” ไอ้ฝักเงียบ  มันแสยะปากอย่างกวนตีน
“เออ เอาไหม..กูชักรำคาญพฤติกรรมมึงแล้วเนี้ย” ไอ้สิงบ่น
“กูกลัวเมื่อไหร่” ไอ้ฝักย้อน
“อ่าวเฮ้ย!!” อยู่ๆไอ้สิงก็ตะโกนขึ้นเสียงดัง  ทุกคนในค่ายมวยหยุดชะงักและหันมามองกันเป็นตาเดียว
“วันนี้มีมวยฟรีให้ดูเว้ย ลงๆๆๆ!!!” ไอ้สิงเดินไปที่เวทีมวยและโบกมือไล่ทุกคน  พวกนักมวยที่อยู่บนเวทียังไม่ยอมลงเพราะคงงงกับสถานการณ์  กูเหลือบมองหน้าสลิ่ม
“เอาแน่นะ” กูย้ำถามมัน  สลิ่มไม่เคยขึ้นชกกับใครนอกจากไปกระทืบกับพวกเพื่อนมัน  แต่กูเคยขึ้นชกเวทีจริงแล้ว  แน่นอนว่าเสี่ยง  คนที่ได้ขึ้นชกนั่นหมายถึงร่างกายต้องฟิตอย่างเต็มที่เพื่อที่จะเอาชีวิตไปเสี่ยงอยู่บนนั้น  สลิ่มพยักหน้าตอบกูนิ่งๆ  ไอ้เหี้ยฝักยักไหล่และเดินไปหาพวกเพื่อนพ้องของมัน
“ลงโว้ยลง” ไอ้สิงโวยวายไม่เลิก  กูเห็นมันเดินเข้าไปหาเจ้าของค่ายและพูดด้วยสีหน้าเครียดต่างจากเสียงโหวกเหวกโวยวายของมันเมื่อกี้  ตอนนี้คนลงจากเวทีหมดแล้ว
“สองสามเดือนมานี่มึงแทบไม่ได้มาต่อยเลยนะ” กูพูด  ไม่ได้ว่าจะห้ามเพราะกูเข้าใจดี  คนอื่นอาจจะมองว่ามันเป็นเรื่องไร้สาระ  แต่สำหรับพวกกูคำว่า “ศักดิ์ศรี” ถึงกินไม่ได้แต่ก็ยอมไม่ได้เหมือนกัน
“กูว่ากูไหว” สลิ่มพูดหน้าเครียดไม่แพ้กัน  ไอ้สิงเดินกลับมาอีกครั้งพร้อมกับพี่เลี้ยงของมัน
“ไปใส่กระจับซะ” ไอ้สิงยื่นให้  สลิ่มรับมาและเดินเข้าห้องน้ำไป  กู  ไอ้สิงและพี่เลี้ยงของมันยืนรอสลิ่มและต่างไม่ได้คุยอะไรกันเลยจนสลิ่มเดินออกมาจากห้องน้ำ
“ฟังกู” ไอ้สิงพูดพร้อมกับจ้องสลิ่มเขม็ง  สลิ่มพยักหน้ามองไอ้สิงตอบเช่นกัน
“ช่วงนี้ไอ้ฝักมาซ้อมเกือบทุกวัน ตั้งแต่ที่โดนมึงไปวันนั้น” ไอ้สิงบอก 
“......................”
“มึงเข้าใจใช่ไหมว่ากูหมายความว่ายังไง” ไอ้สิงถาม  สลิ่มพยักหน้า
“คนในค่าย คือคนของค่าย..ไม่ใช่คนของมัน ทุกคนมีความเป็นครูเต็มร้อย และมึงเป็นลูกศิษย์กู” ไอ้สิงจับไหล่สลิ่มอย่างแรง
“ดังนั้น....มึงห้ามกลัวมัน” ไอ้สิงกัดกรามตัวเองแน่น  สลิ่มพยักหน้าตอบ  มันหายใจออกอย่างแรง 
ไอ้สิงเดินนำสลิ่มไปที่เวทีโดยพวกไอ้ฝักเตรียมตัวรออยู่ข้างเวทีเรียบร้อยแล้ว  พี่เลี้ยงประจำของไอ้สิงสวมนวมให้สลิ่ม  ส่วนไอ้ฝักขึ้นไปรอบนเวทีพร้อมกับครูมวยของมัน  สลิ่มชกมือเข้าหากัน
“มึงเป็นใคร” ไอ้สิงจับหน้าสลิ่มไว้ทั้งสองมือ
“สลิ่ม” สลิ่มตอบเสียงเบาแต่หนักแน่น  มันหายใจแรงจนกูสังเกตเห็น
“มึงเป็นคนที่ได้พรจากสวรรค์ มึงเหนือกว่ามัน..ถึงมันจะซ้อมหนักขนาดไหน มันก็ไม่ใช่คนที่ได้พรจากสวรรค์แบบมึง” ไอ้สิงยิ้ม  สลิ่มยิ้มตอบให้
“เอาโว้ย!! เอาให้แม่งตายไปเลย!!!” ไอ้สิงตะโกนเสียงดังพร้อมกับปรบมือทำให้นักมวยคนอื่นๆส่งเสียงโฮเฮไปด้วย 
“........................” สลิ่มหันมามองหน้ากู  กูยิ้มให้น้อยๆพร้อมกับพยักหน้าเป็นกำลังใจให้  สลิ่มพยักหน้าตอบกูก่อนจะเดินขึ้นเวทีไป  กูใจไม่ดีเท่าไหร่  ถึงแม้ไอ้สิงจะเรียกพลังให้สลิ่มมากแค่ไหนกูก็ยังอดเป็นห่วงมันไม่ได้อยู่ดี  ถึงแม้นี่จะเป็นการชกเพื่อวัดเอาความชนะและความสะใจส่วนตัว  แต่ทั้งสองคนมีความแค้นอยู่ทั้งสองฝ่าย  กูไม่ได้กลัวว่าฝ่ายของไอ้ฝักจะเล่นตุกติกเพราะตอนนี้นักมวยอยู่เต็มค่าย  แต่กูกลัวว่าจะเกิดเหตุไม่คาดคิดขึ้นก็เท่านั้น 

[เบบี้]

กรรมการบนเวทีคือนักมวยในค่าย  ส่วนคนตัดสินก็คงไม่พ้นเจ้าของค่าย  กูยืนมองไอ้ฝักที่ทำท่าทีกวนสลิ่มอย่างไม่มีดี
“ห้ายก” นักมวยจับมือมันสองคนเข้าไปชนกัน
“ชก!!” สิ้นเสียงของนักมวยที่ขึ้นไปเป็นกรรมการบนเวทีไอ้ฝักก็พุ่งปล่อยหมัดใส่สลิ่มทันที ไอ้ฝักต้อนสลิ่มจนมันแทบปล่อยหมัดของตัวเองไม่ได้  กูได้แต่เพียงยืนมองอย่างนิ่งๆและกูหวังว่ามันจะตั้งตัวได้สักที  สลิ่มได้ปล่อยหมัดเพียงไม่กี่หมัด  มันก็ต้องเซไปอีกครั้งเมื่อโดนชกเข้าที่หน้าอย่างจัง


เป้ง !!


เสียงระฆังบอกหมดยก  ใจกูชื้นขึ้นมาและรีบเดินเข้าไปที่มุมของสลิ่ม  ไอ้สิงรีบขึ้นไปบนเวที  พี่เลี้ยงของไอ้สิงเช็ดตัวให้สลิ่มและเอาน้ำให้มันดื่ม
“พ่นออกมา สูดหายใจเข้ายาวๆ” ไอ้สิงสั่ง  สลิ่มทำตามทุกอย่าง  หน้าอกมันเต้นแรงจนตัวมันกระเพื่อมอยู่ตลอดเวลา
“มึงอย่าให้มันเข้าวงใน และมึงอย่าเข้าวงในมันถ้ามึงไม่ได้จังหวะ..ได้จังหวะเตะ ได้จังหวะเตะ..มาแข้งสวนหมัด มาเข่ากลับศอก” ไอ้สิงบอก  สลิ่มพยักหน้าตลอดเวลาที่ฟัง  มันไม่พูดตอบอะไรคงเพราะต้องการจะหายใจมากกว่าจะเปล่งเสียงออกมา
“ปิด..การ์ดแน่นๆ นิ่งกว่านี้สลิ่ม กูต้องการให้มึงนิ่งกว่านี้ ดูให้ทันว่ามันจะออกอะไร..เข้าใจไหม” สิ้นเสียงของไอ้สิง  เสียงระฆังดังอีกครั้ง 
“ชก!!” สลิ่มถีบไอ้ฝักได้ก่อน  หลังจากนั้นต่างคนต่างแลกหมัด  สลิ่มทำได้ดีกว่ายกที่แล้วเยอะ  แต่กลับยังไม่ดีพอเพราะไอ้ฝักเล่นกลับน่วมเหมือนกัน  สลิ่มเริ่มเดินเซและถูกต้อนไปรอบเวที  กูเริ่มใจไม่ดีและรับไม่ได้กับภาพตรงหน้า  เสียงระฆังดังอีกครั้ง
“สลิ่ม..มึงไหวไหม” กูรีบเข้าไปถาม  สลิ่มพยักหน้าตอบ  พี่เลี้ยงของไอ้สิงขึ้นไปเช็ดตัวให้สลิ่ม  และเลือดเริ่มซึมออกที่มุมปากของมัน
“อ้าปาก..อ้าปาก” ไอ้สิงสั่งอย่างร้อนรน
“โอเคนะ” ไอ้สิงถามและใส่ฟันยางให้สลิ่มอย่างเดิม  สลิ่มพยักหน้าตอบ
“มันรู้ว่าหลิ่มไม่ถนัดซ้าย” สลิ่มพูดเสียงหอบ
“มึงรู้นิ” ไอ้สิงยิ้ม
“แล้วมึงรู้ไหมว่ามันถนัดอะไร”
“ขวา..เหมือนกัน” สลิ่มตอบ
“ฉลาดมากน้องกู” ไอ้สิงพูดขำๆ
“หาจังหวะฮุกซ้ายให้ได้..มันคงไม่ยอมให้มึงฟันศอกมันอย่างคราวที่แล้วแน่ๆ มีสติหน่อย” ไอ้สิงตบไหล่สลิ่มเป็นการส่งท้ายก่อนที่สลิ่มต้องขึ้นชกอีกครั้ง
เสียงระฆังยกต่อไปเริ่มต้นขึ้น  ไอ้ฝักพุ่งเข้าหาสลิ่มก่อนก่อนที่สลิ่มจะปล่อยหมัดเข้าให้สี่หมัดรัวทันทีจนต้อนไอ้ฝักไปจนมุมของมัน  มันเข้าปล้ำกันจนกรรมการต้องไปแยกออกมา  ดูท่าสลิ่มจะเหนื่อยมากแต่มันก็ยังไม่เดินถอยออกมา  มันหยุดยืนและหาจังหวะถีบและเตะเข้าที่ชายโครงของไอ้ฝักได้จนไอ้ฝักเซล้มไป  กูเห็นว่าเมื่อกี้ไอ้ฝักคงโดนเข้าให้แล้วเพราะหน้าตามันเหยเกมากๆแต่มันก็ยังลุกขึ้นมาสู้ต่อได้อีก  ไอ้ฝักเข้ามาชกสลิ่มอีกครั้งและเป็นหมัดที่ทำให้สลิ่มต้องล้มกองลงกับเวที
“หลิม!” กูอุทานเสียงดัง
“ลุกโว้ย!!!” ไอ้สิงตะโกนเสียงดัง  ดังมากจนก้องไปทั่วค่ายและกลบเสียงเชียร์ของนักมวยคนอื่นไปหมด  สลิ่มลุกขึ้นอย่างโซซัดโซเซ  มันตรงเข้าไปชกไอ้ฝักอีกครั้งแต่ไอ้ฝักกลับบล็อกไว้ได้  ต่างคนต่างปล่อยหมัดเหมือนแทบไม่มีแรงแล้วทั้งๆที่เพิ่งจะยกที่สามเท่านั้น 


เป้ง !


“........................” กูยืนมองสลิ่มอยู่ข้างเวทีอย่างเงียบๆ..ไม่รู้จะพูดอะไร  ตอนนี้สลิ่มเลือดออกจมูกและมีเลือดออกที่หางคิ้ว  ไอ้ฝักเองอาการก็คงไม่ได้ดีไปกว่าสลิ่มเท่าไหร่นัก  ตาขวาของมันเหมือนจะปิดลงเพราะโดนสลิ่มดักทางไว้และเมื่อกี้มันเพิ่งโดนสลิ่มเตะเข้าที่ชายโครงด้วย  มันคงเจ็บเหมือนกันแต่แค่รักษาอาการไว้เท่านั้น 
“ไอ้หลิ่ม..มึงฟังกู”
“ถ้ามึงไม่รีบน็อกมันภายในสิบห้าวินาที กูจะโทรเรียกรถพยาบาลเดี๋ยวนี้แหละ แม่มึงเอากูตายแน่ถ้าแม่มึงรู้เรื่องนี้” ไอ้สิงพูด
“หลิ่มไม่น็อก” สลิ่มส่ายหัว
“ถ้ามึงไม่น็อกมัน มันจะน็อกมึง..มึงเข้าใจที่กูพูดไหม มันไม่ได้ต้องการจะแค่เอาชนะมึง แต่มันต้องการน็อกมึงคืนเหมือนที่มึงเคยทำมัน!” ไอ้สิงพูดอย่างใส่อารมณ์
“........................” สลิ่มเงียบ
“จัดการมันซะ อดทน..เก็บความแค้นที่มึงมีใส่ที่อาวุธสุดท้ายที่มึงจะมอบให้มัน”
“มันเจ็บที่ชายโครงซ้าย อัดมันเข้าไป..หลอกล่อ แล้วเอามันให้ร่วง ถ้ายกนี้มึงไม่น็อก..กูจะยอมแพ้เดี๋ยวนี้” ไอ้สิงสั่ง  สลิ่มพยักหน้าตอบ 
มันสองคนขึ้นชกอีกครั้ง  ไอ้ฝักไม่พูดพร่ำทำเพลง  มันคงดีแต่ปล่อยหมัดจริงๆเพราะมันเล่นปล่อยทะลุทะลวงและพยายามจะซ้ำที่หน้าของสลิ่ม  แต่ดีที่สลิ่มป้องกันไว้ได้ 
“อ้า..!!” เสียงร้องของสลิ่มดังขึ้น  มันปล่อยหมัดกลับให้ไอ้ฝักรัวและเร็วจนไอ้ฝักเซไป  สลิ่มจึงถอยกลับมาตั้งหลักอยู่ห่างๆ  เสียงเชียร์ที่ร้องดังอยู่ตลอดยิ่งดังมากขึ้นเมื่อสลิ่มเข้าไปเตะตัดขาไอ้ฝักจนมันล้มไป  ก่อนที่สลิ่มจะโดนกรรมการสั่งให้ออกไปยืนห่างๆ  ไอ้ฝักลุกขึ้นมองสลิ่มอย่างเคียดแค้นก่อนที่จะพุ่งเข้าหาสลิ่มอีกครั้ง  สลิ่มหลบและชกเข้าที่ชายโครงของไอ้ฝักได้อย่างจัง  ไอ้ฝักเซไปจนติดเวที  มันปล้ำกันจนกรรมการต้องเข้าไปแยกอีกครั้ง  ไอ้ฝักทำท่าจะเข้าใส่สลิ่มแต่สลิ่มสับขาหลอกทำท่าเหมือนจะเตะก้านคอมันทำให้ไอ้ฝักต้องหลบ 
“อ๊ากก..!!” สลิ่มร้องเสียงดังและในจังหวะเดียวกันนั้นมันก็ปล่อยอาบาคัสเข้าเต็มๆคางของไอ้ฝักอย่างที่ไอ้ฝักไม่ทันได้ตั้งตัว
“เฮ~” เสียงเฮร้องขึ้น  ไอ้ฝักนอนแน่นิ่งไปแล้ว  คราวที่แล้วโดนฟันศอก  ครั้งนี้โดนอาบาคัส..โชคดีจริงๆนะมึง  กูยืนยิ้ม  สลิ่มเดินเซไปพิงขอบเวทีไว้  กรรมการนับแต่ดูเหมือนไอ้ฝักจะไม่ได้สติ  มันนอนตาลอยจนแทบจะปิดลง
“สิบ!!” พอสิ้นเสียงอย่างนั้น  สลิ่มแสยะหัวเราะออกมาเสียงดัง
“ไอ้สลิ่มชนะ” เจ้าของค่ายตะโกนบอกเสียงดัง  ไอ้สิงขึ้นไปอุ้มมันลงมานอนบนเตียงไม้ที่ด้านข้างเวที
“กูชนะ..สัตว์หมา กูนึกว่ามันจะรู้ซะแล้วว่ากูจะอาบาคัส” สลิ่มบ่นเสียงแหบอยู่ในลำคอ  กูกับไอ้สิงและพี่เลี้ยงของมันหัวเราะพร้อมกัน พี่เลี้ยงของไอ้สิงกับไอ้สิงชวยกันทำแผลให้สลิ่มมัน
“ตายไปเหอะมึง หน้าหล่อๆของกูช้ำหมด” มันบ่นแกมหัวเราะ
“ปากดีไอ้เหี้ย” ไอ้สิงว่าพร้อมกับถอดนวมให้
“ไง..จะได้เลิกกร่างใส่คนอื่นสักทีนะพวกมึงน่ะ” ไอ้สิงว่าพวกเพื่อนๆของไอ้ฝัก  พวกมันหน้าสลดลง  สลิ่มนอนนิ่งอยู่สักพักก่อนจะลุกขึ้นนั่ง  มันนั่งเหม่อมองไปที่ไอ้ฝักที่ยังคงนอนแน่นิ่งอยู่บนเวที
“ล้างตัวไหม เดี๋ยวกูล้างให้” กูถาม  สลิ่มพยักหน้าตอบ  มันลุกขึ้นเดินไปที่ห้องน้ำ  กูเดินตามเข้าไปด้วยแต่ไม่ได้ปิดห้องน้ำเพราะเดี๋ยวจะหาว่าพวกกูเข้าไปทำมิดีมิร้ายกัน
“.......................” กูล้างขากับแขนให้มัน  ถูสบู่ได้แค่เพียงขากับแขนเท่านั้น  ตัวไม่ได้ถูเพราะสลิ่มไม่ยอมถอดกางเกงมวยออกคงเพราะอายกูอีกนั่นแหละ
“เจ็บ” มันร้องเสียงเบา  กูยิ้มและถูเบามือลง  หลังจากทั้งกูและมันล้างเนื้อล้างตัวเสร็จ  สลิ่มนั่งพักอยู่สักพักแต่กูว่ามันคงนั่งรอดูอาการของไอ้ฝักซะมากกว่า กูเปลี่ยนเป็นกางเกงบอลแต่สลิ่มไม่เปลี่ยนกางเกง  มันบอกว่าจะใส่กางเกงมวยกลับ  มันใส่เสื้อกล้ามแล้วเอาเสื้อวอร์มไปใส่ทับไว้
“กลับแล้วนะพี่สิง” สลิ่มยกมือไหว้ไอ้สิง
“เออ โชคดี..มาบ่อยๆล่ะ” ไอ้สิงตบไหล่สลิ่มเบาๆ
“หวัดดีครับพี่” ไอ้สิงยกมือไหว้กู  กูรีบยกมือไหว้ตบ  กูกับสลิ่มเดินไปไหว้ครูมวยคนอื่นๆ  ไอ้ฝักลุกขึ้นนั่งและหันมามองสลิ่มเพียงครู่เดียวมันก็หันกลับไปทางอื่นแทน
“ขาถ่างอย่างกับโดนรุมโทรมมาเลยกู” สลิ่มบ่นเสียงเหนื่อย
“หึหึ” กูหัวเราะและขึ้นคร่อมสตาร์ทรถ
“สะพายกระเป๋าดีๆ” กูบอกมัน  สลิ่มเอาเป้ขึ้นสะพายหลังและหยิบหมวกกันน็อกไปใส่ก่อนที่จะขึ้นคร่อมรถอย่างช้าๆ
“........................” อยู่ๆสลิ่มก็เข้ามากอดเอวกูไว้ทั้งสองแขน  กูตกใจนิดหน่อยเพราะตั้งแต่คบกันมามันไม่เคยนั่งมอเตอร์ไซด์แล้วเข้ามากอดมาคลอเคลียกูเลยสักนิดเดียว  ครั้งนี้นับเป็นครั้งแรก  กูไม่ได้ท้วงอะไร  ได้แต่อมยิ้ม  กูว่ามันคงหมดแรงจริงๆไม่อย่างนั้นมันคงไม่ยอมทำอย่างนี้หรอก
“กอดแน่นๆล่ะ ตกไปกูไม่รู้ด้วย” กูพูด
“อื้อ” มันตอบในลำคอแล้วเอาหัวซบหลังกู
“แม่งโคตรโรแมนติก” กูพูดบ่นคนเดียว  ขับเวสป้า  คนขับใส่กางเกงบอลกับเสื้อยืดเน่าๆ  ส่วนเมียคนขับใส่กางเกงมวยกับเสื้อวอร์มพร้อมกับสภาพที่ดูเหมือนเพิ่งโดนรุมโทรมมา  โรแมนติกสุดตีน..


................
................


“นี่กูโดดเรียนเหรอเนี้ย” สลิ่มนอนบ่นพึมพำ  กูเหลือบดูนาฬิกาเกือบสิบโมงครึ่งแล้ว  วันนี้สลิ่มมีเรียนเช้าวิชาเดียวแต่กูลืมปลุกมันเพราะเห็นมันหลับสนิทมาก  เมื่อเช้าไอ้โมทมาเรียกให้ลงไปกินข้าวเช้าแล้วแต่กูได้แค่ขานตอบมันไปเท่านั้นและหลับต่อ  ส่วนไอ้โมทคงไปทำงานที่บริษัทพ่อแล้วละมั้ง..กูเดาเอาละนะ
“ไม่จริงอ่ะ ว่าที่เกียรตินิยมอันดับหนึ่งอย่างกูโดดเรียน สาเหตุแค่ตื่นไม่ทันเนี้ยนะ” สลิ่มบ่นไม่เลิก  กูเข้าไปกอดมันไว้
“กูโดดเรียนอ่ะ” มันหันมาทำหน้างอใส่  กูยิ้มตอบแล้วเข้าไปหอมแก้มมันเบาๆ  กูเข้าใจอารมณ์ของมันละนะ  มันได้ทุนเรียนนั่นหมายความว่าเกรดมันต้องคงที่อยู่ที่ระดับไม่ต่ำกว่า 3.5 ซึ่งในเกณฑ์ที่ต้องทำให้ได้ 3.5 ในทุกๆปีอย่างบังคับ  นั่นก็หมายถึงว่ายังไงมันจะต้องได้เกียรตินิยมรอพ่วงไว้แน่ๆอยู่แล้ว  และอีกอย่างตั้งแต่มันเรียนมาตั้งแต่ปี 1 จนถึงตอนนี้มันยังไม่เคยโดดเรียนเลยสักครั้งถ้าไม่จำเป็นมากๆจริงๆ
“อือ ไหนๆก็โดดแล้ว..นอนต่อเหอะ” กูบอกพร้อมกับหลับตาลง  นี่เพิ่งเข้าวันที่ 3 ที่กูต้องไม่อึบสลิ่มตามข้อตกลงระหว่างกูกับไอ้โมท  เหลืออีก 11 วัน..กูคิดว่ากูน่าจะทำได้อะนะ
“หิวด้วยอ่ะ อยากกิน...” มันทิ้งเสียงลง
“โออิชิ” มันบอก
“อีกละ..มึงกินติดกันมาหลายวันแล้วนะ” กูบ่น
“อยากกิน” มันพูดย้ำ
“อื้อ” กูขานตอบไปงั้นเพราะขี้เกียจพูด
“.......................” มันเงียบไป
“โทรสั่งเลยนะ กิน..แล้วจะนอนต่อ” มันบอก  กูพยักหน้าตอบส่งๆ  มันกลิ้งทับตัวกูเพื่อจะเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์มือถือของกูที่วางอยู่บนหัวเตียงฝั่งด้านกู  พอมันหยิบมือถือได้มันก็ไม่คิดจะลงไปจากตัวกูอีก  มันทับอยู่อย่างนี้และกดต่อโทรศัพท์
“ครับ..สั่งอาหาร” มันบอกและเอื้อมหยิบโบรชัวร์เป็นสิบแผ่นที่เสียบอยู่ที่เสียบกระดาษบนหัวเตียง
“.......................” กูนอนมองมัน  สลิ่มทำปากถามว่า “เอาเหมือนเดิมไหม” เหมือนถามความคิดกู  กูพยักหน้าตอบ
“เอาหมี่ผัดซอสญี่ปุ่นหนึ่งที่ ข้าวหน้าหมูทอดหนึ่งที่” กูนอนส่ายหัว  เมื่อวานที่ไอ้วิทย์เพิ่งพาไปเลี้ยง  ก็เป็นอาหารญี่ปุ่นและสารพัดเนื้อย่างที่มันเพิ่งกินไปเอง
“แล้วก็ทาโกะยากิหนึ่ง กับพิซซ่าญี่ปุ่นอีกหนึ่งที่ครับ..ครับๆ ใช่ครับ..ใช่ครับ ครับ” และมันก็กดวางสายไป  มันเลื้อยตัวลงนอนเหมือนเดิมแต่กูยังกอดมันไว้อยู่ 
“เมื่อยไปทั้งตัวเลย สัตว์” มันบ่นเสียงเบา
“กูยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ” กูพูดแกมหัวเราะ
“กูไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้น” มันกระแทกศอกเข้ามาที่ท้องกู
“เจ็บ” กูบอก
“........................”
“เมตร” มันเรียก
“หื้อ”
“ขอสักอีกทีนึงได้ป่ะ” มันพูด
“ไม่ได้” กูนอนหลับตาตอบและรู้สึกได้ว่ามันตะแคงตัวให้ตัวเองหันหน้าเข้ามาหากู
“อีกที่เดียวเองอ่ะ ที่นี้ที่สุดท้ายละ..นะๆ” มันเขย่าตัวกู  กูนอนเงียบและยังคงหลับตาอยู่ตลอด
“จะสักตรงนี้..เป็นรูปเมโลดี้” มันพูด
“ลืมตาขึ้นมาดูดิวะ!” มันโวยวายเขย่าตัวกูไม่เลิกพร้อมกับเอานิ้วมาแหกตากูด้วย  กูหัวเราะและต้องยอมลืมตาขึ้นดูในที่สุด
“ตรงนี้ แค่ตรงนี้เอง..” มันชูแขนซ้ายให้ดู
“ไม่ได้” กูตอบ
“กูจะสักอีก!” มันพูดเสียงดังและเอามือมากระแทกอกกูอย่างแรงอย่างไม่พอใจ
“ไม่!” กูตอบหน้านิ่ง
“โอ้ยยยยยยยยยยยยยยย” กูร้องเสียงหลงทันทีเมื่อโดนสลิ่มกัดเข้ามาที่หัวนมของกูอย่างแรง  ถึงใส่เสื้ออยู่มันก็คงจะเจ็บน่าดูแต่นี่กูไม่ได้ใส่เสื้อเลยน่ะสิ  เจ็บแบบเหมือนหัวนมจะหลุดติดปากมันออกไปอย่างนั้น
“ยอมไหม” มันกัดไปก็พูดถามไปด้วย
“ไม่..โอ้ยยยย ไอ้สัตว์สลิ่ม ปล่อย..เจ็บโว้ย” กูโวยวายและพยายามผลักหัวมันออก  แต่ยิ่งพยายามผลักมากเท่าไหร่ก็ยิ่งเจ็บมากกว่าเดิมเป็นเท่าตัว
“เอางี้ใช่ไหมห๊ะ” กูเตือนมัน  เมื่อมือควานหาส่วนสำคัญของตัวมันได้แล้ว  กูจึงล้วงเข้าไปใต้เสื้อมันและบีบหัวนมมันอย่างสุดแรงเกิด
“โอ้ยยยยยยยยยย ไอ้เชี้ยเมตร..ไอ้เหี้ย!” มันปล่อยปากออกจนได้  กูรีบปล่อยมือออกแล้วเอามือมาปิดหน้าอกตัวเองเพราะรู้สึกระบมและเจ็บไปหมด
“ซี๊ดดดอ่ะ..เจ็บ เจ็บ” กูร้องพร้อมกับบิดตัวไปมา
“ระบมเลยอ่ะแม่ง” สลิ่มว่า
“กูแค่นิ้ว แต่มึงฟันนะไอ้ห่า..ไม่ต้องมาคุยกัน กูจะนอน..แล้วค่าข้าวน่ะ เอาเงินตัวเองนะ..ลงไปจ่ายด้วย” กูสั่งเสียงแข็งและตะแคงตัวนอนหันไปอีกฝั่ง
“เอ้ !!!” มันร้องอย่างไม่พอใจแถมเอาตีนมาถีบตัวกูอีก  กูนอนกลั้นขำและพยายามทำเป็นไม่สนใจจนสลิ่มหมดฤทธิ์ไปเอง..

................>>>><<<<..................

แปะเครดิตเพลงดังนี้สำหรับใครที่ต้องการฟังนะคะ ^^
1. Bread and Butter : Bread and Butter by Hugo
2. Ain't no sunshine : Ain't no sunshine by Joe Cocker
และต่อไปส่วนตัวชื่นชอบนักร้องคนนี้มาก ๆ Selah Sue เพลง This World : This World by Selah Sue


*******************

หมายเหตุ :

1. จะมีตอน My love style ต่ออีก 2 ตอน  แล้วหลังจากนั้นเบบี้จะไม่ต่อตอนพิเศษให้อีกแล้วนะคะ (ใน 1 ตอนนี้ก็ 19 หน้าเวิร์ดไปแล้ว..เบบี้พยายามให้ภายใน 1 ตอนจะยาวพอให้ทุกคนได้เสพสำราญกัน..)
2. ตอนพิเศษ My love style..2 จะต่อให้ได้ประมาณต้นเดือนมีนาคม 2555 ค่ะ


เบบี้..^^ Happy Valentines Day

[nokkaling]

สลิ่มสู้นะ   

[ladymoon_yy]

ยังน่ารักเหมือนเดิม 

[mamacub]

เริ่มซาดิสขึ้นเรื่อยๆแล้วสองคนนี้
พี่เมตรอย่ายอมสลิ่มน่ะ ชอบที่พี่เมตรขัดใจสลิ่มอ่ะ

[kuku]

โครตมันอ่ะ มันมากมามกมากมาก เหมือนได้ดูถ่ายทอดมวย อ่านไปตื่นเต้นไป โครตโครตอ่ะ
ปล.ตอนที่ไปค่ายมวยนั่งตุ๊กตุ๊กไปไม่ใช่หรอ แล้วตอนกลับไมขับมอไซค์กลับอ่ะ งง

[pak_kikkok]

ทำไมคู่นี้น่ารักแบบนี้นะ
คิดถึงพี่เมตรกับสลิ่มมากๆเลยอ่ะ อ่านไปยิ้มไปลุ้นไปกับตอนนี้เลย
โอ้ยหลงรักพี่เมตรอ่ะ ทำไมน่ารักแบบนี้ ชอบอ่ะ ชอบจริงๆเลยคนนี้ หลงรักค่ะ
 

[popeye]

สลิ่มน่ารัก ♥

[Chomin]

อ๊ายยย คู่นี้ยังน่ารักเหมือนเดิม ทุกคนดูพร้อมมาก คิดว่าต้องได้รับเลือกแ่น่ๆ ลงทุนและตั้งใจขนาดนี้ ส่วนตอนขึ้นชกจริง แบบว่ามันส์มาก เหมือนดูมวยจริงๆเลย ฮ่าๆ อ่านแล้วลุ้นไปตามๆกัน ทีนี้ไอ้ฟักคงเลิกซ่าส์ไปอีกนาน หึหึ แหมะ บรรยากาศมันช่างโรมานซ์อะไรแบบนี้ คุณสามีใส่เสื้อเน่าๆขี่เวสป้า ส่วนคุณภรรยาสภาพสุดจะโทรมนั่งกอดเอวซบไปทั้งตัว กิ๊วๆ ชอบช็อตนี้นะเนี่ย นานทีจะหาได้จากสลิ่ม (ถ้าไม่เหนื่อยจริงคงไม่มีทางเห็น) หลิ่มนี่น้าจะขอสักอยู่เรื่อย ก็น่าจะรู้ว่าพี่เมตรแกไม่ให้อยู่แล้ว เพราะคราวก่อนพี่แกก็บ่นมาไม่ใช่หรือไง ดูเอาเถอะพอพี่เค้าไม่ให้ก็ไปกัดเค้าแบบนั้นดื้อจริงๆ แต่ก็นะเพราะความดื้อนี่แหละที่เป็นเสน่ห์ทำให้ยิ้มตามได้ เอาแต่ใจแบบน่ารักอ่ะ กร๊ากก

[pornvrin]

รับทราบค่า จะเข้ามาติดตามเป็นระยะๆ นะคะ ^^

[a_tapha]

ช่วงสุดท้ายน่ารักมากอ่ะ  ดูกุ๊กกิ๊กดี 

[Ball]

คิดถึงพี่เมตรกับสลิ่มมากกกกกกกกกกกก
อ่านตอนนี้หรือตอนไหนๆ ก้ไม่พออ่ะเบบี้ ฮ่าๆๆ แบบว่าอยากได้อีก ได้อีก ได้อีก 
สลิ่มแม่งโหดอ่ะ พี่เมตรแม่งก้ฮา โรคจิตด้วย แถมซาดิสต์อีกต่างหาก
แต่ทั้งคู่ก้ยังน่ารักแบบรุนแรงๆเหมือนเดิม 
จะรอตอนต่อไปนะคะ
 :กอด1:เบบี้

[naiin]

เล่นกันแรงอ่ะคู่นี้ หัวนมหลุดเสียดายแย่ อิอิ

[เบบี้]

โครตมันอ่ะ มันมากมามกมากมาก เหมือนได้ดูถ่ายทอดมวย อ่านไปตื่นเต้นไป โครตโครตอ่ะ
ปล.ตอนที่ไปค่ายมวยนั่งตุ๊กตุ๊กไปไม่ใช่หรอ แล้วตอนกลับไมขับมอไซค์กลับอ่ะ งง

อ่านดีๆจะทราบว่า "สลิ่มกลับบ้าน" ก่อนนะคะ
กินอาหารเสร็จแล้วคงไปมวยต่อไม่ได้หรอกค่ะ ไปแบบอิ่มๆ..คงโดนน็อกตั้งแต่ยกแรก ^^

[DasHimmel]

เมื่อกี้รีเฟรชดู เจอคุณเบบี้มาอัพน้องหลิ่ม ดีใจมากกกกกกกกกกกก!!!!!!~   
กรี๊ดสงบสติตัวเองก่อนอ่าน ฮี่ฮี่ ><
สลิ่มแม่งอย่างเท่!! อ๊าาาาา โครตรๆๆๆ ตอนชกกันอย่างมัน ลุ้นมั่ก!!
ชอบจริงๆอ่านายคนนี้ จะทำให้เพ้อไปถึงไหน อ่านแล้วยิ่งอยากเป็นพี่เมตร
ตอนซ้อนเวสป้าแม่งงง เขิน >/////< หวาน~
ทำไมสลิ่มถึงได้มีเสน่ห์ขนาดนี้น้าาา น่ารักมาก ให้ตายเถอะ หลงนายมากจริง ๆ !!! ><~

+1ให้คุณแบบี้และเมตรหลิ่มค่าา ^^

ปล. จะรอการชี้แจงเรื่องทำเป็นหนังสือนะค๊า ^^~

[kinjikung]

สลิ่มงกเหมือนเดิม ฮ่า ฮ่า
อ่านแล้วก็ขำ งับนมพี่เมตรรรร