หัวข้อ: Memorial~รักแรก รักสุดท้าย [แจ้งข่าวหน้า 516: 29/ก.ย/57]

[morrian]

Happy New Year 2011 นะคับเบบี้

ขอให้น่ารักตลอดไปนะค้าบ 

[ishiya]

สงสารทัวร์หง่ะ...เมื่อไหร่จะเลิกร้องไห้เพราะไอ้เชรี้ยพี่พีซักที 
...Happy New Year...ค่ะ...เบบี้ 

[namtaan]

อ่านไปสองรอบ คราวนี้เมตรเข้าท่าเข้าทางมากๆ
สุภาพบุรุษคราคับขันยามจำเป็น แม้ไ่ม่ได้รักแต่ก็ห่วง เอาจริงๆ ก็ไม่ได้ทอดทิ้งทัวร์
แบบนี้นะดีแล้ว ดีเหลือเกินที่สลิ่มกับทัวร์เข้าใจกัน ฉะนั้นเมตรจะห่วงทัวร์ก็ไม่เกิดปัญหากับความรู้สึกของสลิ่ม
เมตรทำตัวเหมือนพี่ชายของทัวร์มากๆอ้ะตอนนี้

ตอนนี้อ่านแล้วก็ยิ่งสงสารทัวร์อ้ะ ไม่รู้จะทำยังไงดี ก็รักไปแล้ว รักแล้ว พูดแล้ว บอกแล้ว
คำตอบจากพีคือขอเวลา ขอทำไมฟะเวลา ปีกว่าที่ผ่านไป น่าจะได้คิด ทบทวนเยอะแล้วนะ
ตอนนี้คงไม่ใช่ขอเวลาเพื่อจะบอกว่า รักหรือไม่รัก หรอกนะ พีกำลังสับสนมากอ้ะ
มันก็คงรักไปแล้วนั่นละ แต่ที่ขอเวลา อ่านแล้วยังมึนอยู่เลยว่าเจอกัน นอนกัน ดีกัน(น้อยครั้งมากกกกกกกกกก) ทะเลาะกัน รุนแรงใส่กัน
แยกกันไป ห่างกันไป มันเจอมาหลายอย่างหลายวาระ ยังหาคำตอบไม่ได้อีกรึ

พีมันรอไรอยู่ฟะ แคร์สิ่งใด ครอบครัวรึ (ไม่ใช่มั้ง ดูการแสดงออกแล้ว อย่างแคร์เลยรึนั่น)
ขอเวลา เพื่อความมั่นใจอะไรสักอย่าง อยากรู้เหมือนกันว่าพีมันรออะไร...

บวก 1 แต้มเช่นเคย ขอบคุณเบบี้ และด้วยความอยากรู้สุดๆว่าพีมัีนขอเวลารออะไร 


วรนุช
(ให้พีมันไปเหอะ)



สวัสดีปีใหม่จ้า ขอให้มีความสุข สุขภาพแข็งแรง จะเรียนจะเล่น ก็ให้สมหวังไร้อุปสรรคนะจ๊ะ

[wan]

ในที่สุดกำแพงที่ทัวร์ก่อปิดกั้นเอาไว้ ก็พังทลายลง ด้วยความรัก
ไอ้พี่พี คงต้องให้เวลากับเค้าหน่อย เพราะคงกำลังสับสนกับทางที่ต้องเลือก
ดู ๆ แล้วคงเลือกทางสายสีม่วงแน่ ๆ 80 % เอนเอียง
รอดูว่าคู่นี้จะสมหวังกันตอนไหน
+1 เป็นของขวัญปีใหม่ให้นะครับ เจอกันปีหน้าตามสัญญา 

[faNg]

ปลื้มไอ่พี่เมตรมาก : )

พีอย่านานจนไม่มีวันให้บอกละ =..=

[ryukani]

สุขสันต์วันปีใหม่ ๒๕๕๔ ค่า ทุกๆคน

รักเล้าเป็ด

[aehJTS]

Happy New Year 2011 มีความสุขมาก ๆ ตลอดปีตลอดไปคะ 

[gayraygirl]

Happy New Year จ้า
ขอให้มีความสุข อย่าจน อย่าเจ็บนะทุกคน

[Ball]

ปลื้มพี่เมตรมากกก แมนมากค่ะ 555 ในที่สุดพีก้ยอมพูดบ้างอะไรบ้าง ถังยังไม่มีคำตอบ แต่ก้ยังให้ทัวร์ได้รู้ว่ารอเพื่ออะไร หุหุ รอตอนต่อไปนะคะ สวัสดีปีใหม่ค่ะ

[Ramika]

สวัสดีปีใหม่ ขออวยชัยให้ มาต่อนิยายเร็วๆ

[kuku]

สวัสดีปีใหม่1/1/11

[faNg]

สวัสดีปีใหม่คะคุณเบบี้ มีความสุข Get A ทุกตัวนะค๊า ต้องขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ ตลอดทั้งปีด้วยนะคะ : )

[YongaMO]

 :mc4:Happy new year 2011  เย้ ๆๆๆ

[knightofbabylon]

[Dorumi]

เข้ามาอวยพร ปีใหม่ให้เบบี้นะจ๊ะ
มีความสุขมากๆนะ คิดสิ่งใดขอให้สมความปรารถนาจ๊ะ
ขอให้เบบี้ทำหนังสือของขนมกับพี่ทายในปี 2011 ด้วยเถิด สาธุ เพี้ยงๆ

    

[jeaby@_@]

อ่านเกือบห้าตอนรวด หายไปสิบวัน
นั่งอ่านน้ำตาซึมๆๆ เฮ้อ สงสารทัวร์
เเต่ก็เข้าใจพี เอาวะ จะรออ่านต่อไป

ชอบคู่นี้มากๆๆๆๆๆเลย

ปล ชอบเฮียเมตรมาก ชั่วเลวมีสมอง ห้าๆๆๆ

[supery]

Happy new year to Baby

[Azitten]

ชอบพี่เมตรตอนนี้จังเลย
พระเอกมาก เท่ห์โึคตรๆๆๆๆๆ

ทัวร์มีความหวังแล้วสินะ
ชื่มชมทัวร์มากที่กล้าพูดไปก่อนอะ
ถ้าทัวร์ไปพูด มันก็คงจะเปนแบบนี้ต่อไป

อย่างน้้อยก็ยังมีอะไรจากปากพี่พีบ้างอะ
ไม่ใช่อยุ่อย่างไม่มีความหวัง

สู้ต่อไปนะทัวร์  

[a420094a]

  สวัสดีปีใหม่ครับผม2554

[tachibanramen]

สวัสดีปีใหม่ค่ะ

[bbyuqin]

Happy new year เบบี้
มีความสุขมากๆจ้า...

[Dear271136]

Happy New Year นะค่ะ

[aphanite]

Happy New Year' 2010
Starting,,,
good healthy
good richful and
lucky in game lunck in love ^^

[jira]

สวัสดีปีกระต่ายค่ะเบบี้
ขอให้ปีใหม่นี้เบบี้มีแต่ความสุข  คิดอะไรให้ได้ดังหวัง..มีแฟนหล่อ  ไม่ม่อ  ไม่กวน  รักดีเป็นที่  1   นะคะเบบี้
Happy New Year 2011 ค่า
 

[ToffeE_PrincE]

Happy New Year 2011 คร๊าบบ

 

 

 

[qq_oo]

Happy New Year

มีความสุขมากๆๆๆๆน้า

[KaorPaor]

สวัสดีปีใหม่ค่ะ

[kitty]

 

[เบบี้]

ตอนที่113  สะใภ้อาป๊า = พี & ทัวร์

~ทัวร์~

“วันนี้ไม่เอา”
“เอ้ นิดเดียว” ไอ้พี่พีพูดมือเองก็ยังวนเวียนอยู่แถวสะโพกผม
“อื้อเดี๋ยวพี” ผมดันตัวมันเบาๆและพยายามพลิกตัวเองให้มันจับอะไรผมไม่ได้แต่ก็เหมือนจะคิดผิด
“เอ้..อ๊ะ ไอ้บ้านี่” ผมรีบจับมือมันไว้ก่อนเพราะมันเสือกจะล้วงเข้ามาในกางเกงผม  และยังมีการหัวเราะชอบใจอีกนะ
“ดูดิ” มันพูดแล้วจับมือผมให้ไปจับน้องชายมัน  ผมนอนนิ่งเงียบเพราะรับรู้ได้ว่ามันแข็งจริงๆ
“ไอ้เชี้ย” ผมด่าพึมพำ ทำไมมันหื่นเหี้ยๆแบบนี้วะ แต่ที่จริงผมเองก็หื่นอ่ะนะ กร๊าก ที่จริงก็ชอบด้วยแหละ แต่แอ๊บไว้เดี๋ยวเค้าหาว่าแรด คึคึ
“ออกไปก่อนซี้” ผมบอก ไอ้เหี้ยพี่พีมันก็ออกจากตัวผม ผมหันตัวกลับมานอนตะแคงเหมือนเดิม ไอ้พีที่นอนอยู่ข้างมันก็เอามือมาลูบผมทันทีที่ยังไม่ทันได้เอ่ยพูดอะไร
“หยุดเลย วันนี้ไม่ทำ” ผมดันมันก่อน
“ไรเล่า” มันบ่นหน้างอ
“คนอยู่เต็มบ้าน จะบ้ารึไงเล่า” ผมพูดเพราะแถมยังกลางวันอยู่เลยด้วย
“ช่างป๊าม้าดิ” ดูมันพูด
“................” ผมมองหน้ามันนิ่งๆเป็นการบอกว่าไม่เอาด้วยจริงๆ
“เออๆ ก็ได้..แต่มึงทำให้มันลงเดี๋ยวนี้เลยนะ” มันสั่ง
“................” ผมมองหน้ามันเซ็งๆ
“นอนไปดิ” ผมบอกแล้วคร่อมตัวมันแทน ไอ้พี่พียิ้มออกมาทันที  มันนอนลงทำท่าสบายซะไม่มี  ผมก็เลยต้องทำตามหน้าที่  มือผมที่กำลังลูบผ่านกางเกงบ็อกเซอร์ของมัน  ผมเองก็ได้แต่มองต่ำลงไปที่น้องชายของมันเพราะผมเองก็ตื่นเต้นเหมือนกัน


ก๊อก  ๆ  ๆ


“เหี้ย ใครวะ!” มันตะโกนซะดังลั่นห้อง ผมเองรีบลุกขึ้นนั่งทันที
“เฮีย..ม้าให้ลงไปกินข้าว” น้องพัดตะโกนบอก
“เชี้ยเอ๊ย” มันบ่นเบาๆหน้างอบิดตัวเองไปมาเหมือนไม่พอใจ
“สม” ผมว่าให้ก่อนที่จะลุกขึ้น
“อ่าว” มันมองตามผมงงๆ
“ลุกเลย เดี๋ยวแม่มึงก็บ่นหรอก” ผมบอก
“โอยยย..เซ็ง” มันนอนกลิ้งอยู่บนเตียง  ผมจึงเข้าห้องน้ำเพื่อล้างหน้าล้างตาก่อนที่จะลงไปกินข้าวกับที่บ้านของพี่พีมัน  หลังจากวันนั้นที่เราได้พูดคุยกัน  มันก็เป็นเหมือนวันที่ผมได้เปิดใจไปแล้วทั้งหมด  ก็เหลือแต่ไอ้พี่พีเองที่มันยังคงขอเวลาของมัน  นี่ก็ผ่านมาประมาณเดือนนึงได้แล้ว  เวลาที่มีความสุขมันไวมากจริงๆ  ผมเองแทบไม่รู้ตัวเลยว่าผ่านมาหนึ่งเดือน  ความรู้สึกเหมือนแค่อาทิตย์เดียวเท่านั้น  ผมเองไปมาหาสู่บ้านไอ้พี่พีบ่อยๆจนป๊ากับม้ามันเริ่มคุ้นเคยกับผม  พี่สาวของมันเองก็รู้จักกับผมแล้วด้วย  แต่พี่พีเองมันไม่ได้บอกพี่สาวมันว่าผมกับมันได้คบหากันแบบไหน  มีแต่น้องพัดเท่านั้นที่รู้เพียงคนเดียว
“อาตี๋ใหญ่ชักช้าร่ำไร มัวแต่ทำอะไรอยู่ห๊ะ” พอเดินเข้ามาที่โต๊ะอาหารได้ม้ามันก็พูดทันที
“ทำ..” ไอ้พี่พีทำหน้านึกเหมือนตั้งใจแกล้งแม่ของมัน  ผมนั่งลงข้างๆมัน  โต๊ะเป็นแบบวงกลมเลยทำให้ผมไม่นั่งตรงอยู่กับใคร
“ตามสบายนะ” พ่อไอ้พี่พีหันมาบอกผมหน้าไม่ได้ยิ้มแต่ก็ไม่ได้โหดแหละนะ
“..???????????????..” แม่ของไอ้พี่พีบ่นอะไรอีกไม่ทราบ
“แล้วลื้อนะอาตี๋ใหญ่  พรุ่งนี้เตรียมตัวไปงานแต่งงานของลูกสาวอาลี่แก” แม่พูด
“อั๊ว” ไอ้พี่พีชี้เข้าที่ตัวเองทั้งๆที่มือก็ถือตะเกียบอยู่  แล้วกูใช้ตะเกียบไม่ถนัดไง  ทำไมไม่เอาช้อนให้กูกันสักหน่อย เห็นใจกูบ้างก็ได้อ่ะ
“ป้านางขอช้อนหน่อยสิครับ ผมบอกแล้วไงว่าถ้าทัวร์มาให้เอาช้อนส้อมด้วยแล้วข้าวอ่ะใส่จานให้ด้วย” มันพูดด้วยน้ำเสียงหน่ายกับแม่ป้าชาวพม่าของมันนิดหน่อย
“ป้าลืม” ป้าแกตอบยิ้มๆด้วยสำเนียงพม่า ป้าแกออกแนวซื่อๆด้วยอ่ะครับ
“เอ่อ ไม่เป็นไรหรอก” ผมรีบบอกมันเพราะรู้สึกเหมือนกำลังโดนจ้องเหมือนเป็นแกะดำ และเหมือนกับว่าทำไมมึงถึงเรื่องมากจัง  ประมาณว่าแดกๆไปเหอะน่า  แต่สุดท้ายแล้วไอ้พี่พีมันก็หยิบถ้วยที่ใส่ข้าวของผมไปใส่จานให้แล้วเอาช้อนส้อมมาให้ด้วย
“ลื้อนั่นแหละ อาตี๋เล็กด้วย ไปกันให้หมด..ไม่ไปได้ยังไงเสียมารยาท” แม่มันพูดขึ้นอีก  ไอ้น้องพัดก็กินข้าวทำเป็นหูทวนลม  ส่วนไอ้พีก็แดกผัดถั่วบ้าบออะไรก็ไม่รู้ที่ผมไม่ชอบกินมากๆอ่ะครับ
“พรุ่งนี้อั๊วมีเรียน” ไอ้น้องพัดพูด
“ไปกินเลี้ยงตอนกลางคืน” แม่มันพูดพร้อมกับทำท่าจะตีเข้าที่หัวไอ้น้องพัด แต่น้องพัดก็หลบไว้ก่อน
“ลื้ออย่ามาทำหูทวนลมนะไอ้ตี๋ใหญ่” แม่มันว่าเสียงดัง
“ลื้อนั่นแหละเงียบๆบ้างเหอะน่า มีแขกแล้วนี่ก็บนโต๊ะอาหารด้วย” พ่อพูดขึ้นทำเอาแม่มันหันมามองหน้าผมทันที  ผมรีบยิ้มให้
“ไม่เป็นไรครับ” ผมรีบพูดก่อน
“มึงอย่าไปฟัง” ไอ้พี่พีหันมาบอกผม แล้วตักเนื้อทอดให้ ขอบอกว่าบ้านมันเนื้อทอดอร่อยมากๆและผมมากี่ทีๆจะได้กินเนื้อทอดตลอดเลย  ไม่รู้ทำไมอร่อยอารมณ์เหมือนกินแล้วจะเหาะได้  แฮะๆ
“ลื้อนั่นแหละให้ท้ายมันเข้าไป  คราวก่อนอั๊วนะอุตส่าห์นัดลูกสาวเจ๊ร้านไม้วัน  ทั้งสวย ทั้งเรียนสูง..แต่ดูมันเสือกเบี้ยวนัดอั๊ว  อั๊วไม่รู้จะเอาหน้าไว้ที่ไหน” แม่มันบ่นอีก
“ตั้งไว้ที่เดิมแหละม้า” ไอ้พี่พีพูดไปกินไป
“ไอ้ตี๋มันจะรักใครชอบใครก็เรื่องของมันซิ ลื้อจะไปยุ่งอะไรกับมัน” พ่อมันพูด
“ใช่ป๊า..จริง พูดถูกใจอั๊วมากเลยอ่ะ” ไอ้พี่พีพูดแล้วตักผัดผักบุ้งให้พ่อมันเหมือนเป็นท่าประกอบว่ามันถูกใจคำพูดของพ่อมันจริงๆ
“หึ ให้มันได้อย่างนี้ซิ..แล้วอย่างนี้จะมีลูกสะใภ้มีหัวนอนปลายตีนได้ยังไงกัน เกิดมันไปเอาใครที่ไหนมาทำเมียก็ไม่รู้ตระกูลเราจะทำยังไง” แม่มันบ่นเสียงดัง
“อ่ะม้าเจียะๆ” ไอ้น้องพัดด้วยความกวน มันคีบหมูทอดไปใส่ปากแม่ของมันหน้าตาเฉย  แม่มันก็ต้องอ้าปากรับเหมือนตกใจซะอย่างงั้น
“.................” พอแม่มันหยุดพูดปุ๊บห้องมันก็เงียบทันทีอ่ะครับ  สบายหูจริงๆ  พอแม่มันเคี้ยวอาหารเสร็จเท่านั้นแหละ
“ไม่รู้ล่ะ ถ้าลื้อไม่ยอมแต่งงานกับใครภายในสองสามปีนี้แล้วล่ะก็ อั๊วจะจับให้ลื้อแต่งกับคนที่อั๊วเตรียมไว้ให้” แม่มันพูดอีก
“................” น้องพัดเงยหน้ามองพี่ชายมันเหมือนอึ้งๆ
“ม้าเอาจริงหรอ” พี่พีพูดขึ้น
“ก็ถ้าลื้อยังทำตัววันๆอยู่แบบนี้ล่ะก็นะ” แม่มันพูด
“โอเค..ป๊า งั้นเดี๋ยวเซ็นโอนอู่ให้อั๊วได้เลยไหม อั๊วจะได้ไม่เป็นพวกทำตัวอยูไปวันๆ” มันหันไปพูดบอกพ่อมัน
“ถ้าลื้อรับปากว่าจะตั้งใจเรียนงานกับอั๊วจนอั๊วมั่นใจก่อน  อั๊วก็จะเซ็นให้” พ่อมันพูดหน้านิ่งตักกับข้าวไม่มองหน้าไอ้พี่พี
“ได้อยู่แล้ว  ได้ยินที่ป๊าพูดไหมม้า” มันพูดยักไหล่ใส่แม่มัน
“ไอ้ตี๋..อั๊วบอกว่าให้ลื้อทำงานกับอั๊ว อาเฮียนี่ก็อีกคนตามใจมันเข้าไปนะ” แม่มันโวยวายเมื่อโดนขัดใจ
“เจียะม้าเจียะ” น้องพัดพูดพร้อมกับจะเอาหมูยัดปากแม่ของมันอีก มันเองก็คงอยากให้แม่มันหยุดพูดบ่นบ้างแหละครับ
“อั๊วไม่กิน” แม่มันหันไปบอกน้องพัดซะเสียงดังลั่น ทำเอาไอ้น้องพัดหันมามองหน้าผม  ทำลิ้นจุกปากด้วยความกวนตีน ผมนี่แทบจะหลุดขำแต่ก็ทำไม่ได้อ่ะครับ
“ลื้อเงียบๆหน่อยได้ไหม อั๊วแสบแก้วหูหมดแล้วเนี้ย..แล้วอั๊วก็ตัดสินใจแล้วด้วยว่าจะให้อาตี๋ใหญ่มันทำงานกับอั๊ว ไหนๆมันก็เรียนจบแล้ว  ส่วนอั๊วเองก็อยากพักผ่อนบ้างแล้ว  อั๊วแก่แล้วเข้าใจไหม  ส่วนลื้อเองก็แก่แล้วหัดฟังลูกมันซะบ้าง  โวยวายอยู่ได้..” พ่อพูดซะยาวทำเอาพวกผมหยุดกินข้าวกันทั้งโต๊ะหันไปมองพ่อที่ดูจะไม่ค่อยพูดเท่าไหร่นักบ่นแม่จนแม่นั่งอ้าปากค้าง
“ไอ้ตี๋มันก็ตั้งใจแล้วว่าจะทำงานกับอั๊ว  คนเราได้ทำงานที่ไม่รักมันจะทำได้ดีได้ยังไงกัน  ส่วนลื้อเองในเมื่อตั้งใจทำร้านทองแล้วลื้อก็ประคับประครองต่อไปให้ดี  รอให้อาตี๋เล็กมันมาทำต่อก็แล้วกัน  ส่วนอาตี๋ใหญ่อั๊วจะดูแลมันเอง  จะผิดจะล้มยังไงอั๊วจะรับผิดชอบเอง ส่วนลื้อน่ะดูไอ้ตี๋เล็กให้มันดีๆก็แล้วกัน  มันน่ะตัวดีเลย” พ่อมันบ่นยาวทำเอาผมเองยังอึ้งอ่ะครับ  เพราะตั้งแต่มาบ้านไอ้พี่พีนี่ผมแทบนับคำพูดพ่อมันได้เลย
“ต่อไปนี้ก็เลิกพูดว่าจะให้อาตี๋ใหญ่มันไปร้านทองได้แล้ว  แล้วก็เลิกจับลูกมันไปคู่กับใครสักที  อั๊วได้ยินอั๊วยังรำคาญเอง..แล้วที่จับคู่ให้ลูกนี่ดีๆทั้งนั้น  อาร้านไม้บ้าง อาร้านเพชรบ้าง ปากดีซะจริง..ไม่รู้ลื้อไปคบคนพวกนี้ได้ยังไง เสแสร้งแกล้งทำ ลูกพวกอีวันๆก็เอาแต่เดินสวยไปโฉบมา อั๊วไม่ชอบสะใภ้งอมืองอตีน เอาแต่ประจบสอพลอ  คนเราจะใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันมันต้องช่วยกันทำมาหากิน เก็บหอมรอมริดไว้ยามเจ็บป่วยแก่เฒ่า อั๊วปากกัดตีนถีบมาได้จนถึงทุกวันนี้ไม่ใช่ให้พวกอีเอาเงินอั๊วไปผลานเล่นหรอกนะลื้อเองก็เข้าใจไว้ด้วย อั๊วไม่ชอบพวกอี..อั๊วเกลียดคนตอแหล ดังนั้นลื้อหุบปากเรื่องพวกนี้ไปซะ  ถ้าลื้อพูดอีกลื้อก็ไม่ต้องมาพูดกับอั๊ว” พ่อพูดด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด
“อาป๊า” พี่สาวไอ้พี่พีพูดเหมือนปรามพ่อมันที่ว่าซะแม่งงค้างไปแล้ว
“เยี่ยม” ผมหันไปเห็นปากไอ้พี่พีมันพูดแบบนั้นเบาๆ
“....................” แม่มันถึงกับเงียบไป  และเหมือนทำตัวไม่ถูกเพราะว่าคงเสียหน้าด้วยแหละครับ  ผมรีบตั้งหน้าตั้งตากินทำเป็นไม่สนใจเพราะกลัวว่าแม่มันจะเสียหน้าไปมากกว่านั้น
“เอารางวัลโนเบลสาขาสันติภาพไปเลยป๊า” ไอ้น้องพัดพูดขึ้นเลยทำให้แม่หันไปมองตาขวางใส่น้องมันทันที
“....................” หลังจากนั้นทั้งโต๊ะอาหารเลยเงียบกันหมด  ไอ้พี่พีหันมายักคิ้วยิ้มให้ผมอีก  หลังจากกินข้าวเสร็จไอ้พี่พีก็ต้องไปส่งผมที่บ้านด้วย
“ได้ยินที่พ่อกูพูดเปล่า” มันพูดขึ้น
“ไร” ผมตอบงงๆ ก็ต้องได้ยินอยู่แล้วแต่ไม่เข้าใจว่าไอ้พี่พีมันหมายถึงอะไร
“เป็นสะใภ้บ้านกูห้ามงอมืองอตีน” มันพูดไปตาก็มองถนนไปด้วย
“เรื่องไร อยู่บ้านกูก็สบายดีออก จะต้องมาทำอะไรทำไม” ผมแกล้งย้อนบ้างเพราะรู้ว่ามันกำลังแกล้งแซวผม
“เออ” มันกระแทกเสียงหน่อยๆเพราะเหมือนเถียงผมไม่ออก  เราต่างนั่งเงียบกันไปสักพักไอ้พีมันก็พูดขึ้นอีก
“แล้วไอ้เด็กนั่นมึงเลิกยุ่งรึยัง” มันถามถึงน้องโซ่  ตั้งแต่วันนั้นมาผมเองก็ติดต่อน้องโซ่บ้าง  แต่ก็ไม่บ่อยเหมือนแต่ก่อนแล้วเพราะไอ้พี่พีมันเชคมือถือผมตลอด แถมยังโทรเข้าบ้านด้วยบางครั้งผมเองก็เลยโกหกอะไรไม่ค่อยได้เท่าไหร่
“แล้ว” ผมตอบแค่นั้น
“อะไรแล้ว” มันย้อนถาม
“ก็หน่อยๆ” ผมตอบ
“กวนตีนนะมึง กูบอกให้เลิกยุ่งไง” มันพูดเสียงแข็งขึ้นมาอีก
“เออก็เลิกแล้วนี่ไง ยุ่งจริง” ผมบ่นบ้าง
“ให้มันน้อยๆหน่อยนะไอ้เรื่องผู้ชายเนี้ย” มันบ่นประโยคคล้ายๆพ่อบ่นลูก
“หึ อย่างกับมึงน้อยนักนี่” ผมพูดบ้าง
“ไม่เกี่ยวกัน” ดูมันพูด เฮ้อ..
“กลับบ้านเลยล่ะ” ผมบอกก่อนที่จะลงจากรถ
“อืมน่า” มันตอบ  ผมเปิดประตูแล้วลงจากรถ ยืนรอส่งไอ้พี่พีจนมันขับรถไป 
“พี่กลับมาแล้วแม่” ทามส่งเสียงบอกแม่เอ๊ะอ๊ะดังบ้านไปหมด ไม่รู้ว่าไอ้น้องคนนี้มันจะม้าดีดกะโหลกไปไหน
“กลับมาแล้วหรอลูก มานี่มา” แม่เรียกให้เข้าไปหา  ผมเดินเข้าไปเห็นแม่นั่งอยู่ตรงโซฟาห้องนั่งเล่น
“อาทิตย์หน้ามีพบผู้ปกครองของน้อง  หนูไปแทนแม่หน่อยนะ” แม่พูด
“แล้วนี่ แม่ซื้อสร้อยมาให้” แม่บอกแล้วยื่นกล่องสร้อยให้ผม  ผมไหว้ก่อนที่จะรับมา
“แล้วแม่จะไปไหน” ผมถาม
“ตั้งแต่วันพรุ่งนี้แม่จะไปปฏิบัติธรรมสองอาทิตย์  ไปกับพวกป้าน้อมน่ะแล้วก็พวกครูที่โรงเรียนของป้าน้อม” แม่บอก
“ไปสองอาทิตย์เลยหรอแม่ นานจัง” ผมพูด
“แม่ก็ทำให้ลูกๆนั่นแหละ ให้แม่ไปเถอะอยู่บ้านแม่ก็ไม่รู้จะทำอะไร” แม่บอก
“อืมครับ” ผมตอบ
“แล้วก็จ่ายค่าเทอมให้ทามเลยนะลูก  เดี๋ยวแม่จะเซ็นเชคให้..ค่าบำรุงโรงเรียนแม่จะเซ็นให้ต่างหาก” แม่บอก
“ครับ” ผมตอบ
“ดูแลกันดีๆล่ะ หนูเองก็กลับมานอนบ้านนะ แม่จะได้ไม่ต้องเป็นห่วง” แม่ฝากฝังคงเพราะกลัวทามอยู่คนเดียว
“ครับ แม่ไม่ต้องห่วงนะ” ผมตอบ  หลังจากนั้นผมกับแม่และทามก็นั่งคุยกันอีกนิดหน่อย  ผมก็ขอตัวขึ้นไปอาบน้ำอาบท่าก่อนที่จะลงมาดูละครกับแม่และทามที่ห้องนั่งเล่นต่อ


.............
.............


“แล้วมันใช่เรื่องกูไหม” พี่เมตรบ่น
“ก็..นิดหน่อย” ผมตอบแบบไม่สนใจ
“เฮ้อ” พี่เมตรถอนหายใจอีก
“ก็แม่ทัวร์ไม่อยู่นี่ นะ..สอนหน่อยน้า” ผมเข้าไปกอดแขนอ้อนพี่เมตรทันที  วันนี้ที่มาบ้านพี่เมตรและขนอาหารสดมาเต็มเพราะจะให้พี่เมตรสอนทำกับข้าวอ่ะครับ  บอกตามตรงเลยว่าทอดไข่เจียวยังไม่เป็นเลยผมอ่ะ
“แล้วทำไมกูต้องสอนมึงด้วยอ่ะ เสียเวลากู” พี่เมตรตอบ
“ก็พ่อไอ้พี่พีอ่ะ พูดว่า..อั๊วไม่อยากมีลูกสะใภ้งอมืองอตีน เอาแต่ประจบสอพลอ ไม่ช่วยกันทำมาหากินแบบนี้อ่ะ” ผมเล่า
“หึ..มึงก็เลยจะทำกับข้าวให้เป็นว่างั้น” พี่เมตรยิ้ม
“ก็เป็นนิดหน่อยก็ดีนี่” ผมตอบเขินๆ
“แล้วไง..มึงคิดว่าไอ้ตรงนี้จะเอาชนะใจไอ้พีให้มันเลือกมึงได้เลย” พี่เมตรแซวอีก
“บ้า ไม่ใช่สักหน่อย..ก็แค่อยากทำเป็นด้วยก็แค่นั้นเองเหอะ” ผมบอก
“สลิ่มไม่เห็นอยากทำเป็นเลย กินสนุกกว่าตั้งเยอะ” สลิ่มพูดขึ้นหลังจากที่นั่งมองผมอยู่ที่โต๊ะทำกับข้าวอยู่นาน
“อืม มึงดีแต่กิน” พี่เมตรพูดเอือมๆ
“พี่เมตรเดี๋ยวมิ้วค์ออกไปซื้อส้มตำก่อนนะ เอาไรเปล่า” มิ้วค์เดินเข้ามาในห้องครัว
“มึงซื้อแต่ส้มตำมาแล้วกัน เดี๋ยวกูจะทำอะไรอีกนิดหน่อย” พี่เมตรบอก
“งั้นมิ้วค์สั่งแบบที่เคยกินแล้วกันนะ” มันบอก
“อืม” พี่เมตรตอบ
“ไปล่ะ” มิ้วค์บอกแล้วควงกุญแจไป ผมหันไปเห็นสลิ่มทำหน้าทำตาดีใจขึ้นมาทันที
“พี่ไปด้วย” สลิ่มรีบลุกจากเก้าอี้ทันทีแล้ววิ่งออกนอกห้องครัวไปเลย
“ไอ้มิ้วค์..มึงอย่าให้มันขับนะ!” พี่เมตรเดินออกไปตะโกนบอกเสียงดัง
“ทำไมต้องลั่นล้าขนาดนั้น” ผมพูดงงๆ
“มันอยากขับมอเตอร์ไซด์” พี่เมตรบอกหน้าตาเซ็งได้อีก
“เหอะๆ พี่ก็ให้น้องมันขับไปดิ” ผมบอก
“เกิดเป็นไรขึ้นมากูก็ซวยสิ” พี่เมตรบ่น
“งั้นวันนี้ทำอะไรง่ายๆก่อนแล้วกันนะ คือทอดหรือทำอะไรก็ไม่เป็นเลยใช่ไหม” พี่เมตรถาม
“อื้อ” ผมพยักหน้าตอบ
“แล้วเอาอะไรมาบ้างเนี้ย” พี่เมตรพูดแล้วเปิดถุงดู
“มึงซื้อคื่นช่ายกับเห็ดนางฟ้ามาทำไม แล้วหัวมันกับใบมะกรูดนี่มันเข้ากันตรงไหน มึงต้องการให้กูทำอะไรเนี่ย” พี่เมตรพูดคิ้วขมวด
“ก็ทัวร์ไม่รู้อ่ะ เหอะๆ” ผมตอบเขินๆ
“งั้นเอาพวกนี้เก็บไว้ก่อนแล้วกัน พรุ่งนี้สายๆก็มาหากูเดี๋ยวกูจะสอนทำไอ้ที่มึงซื้อมาๆเนี้ยแหละ” พี่เมตรบอก ผมก็รีบพยักหน้ารับ
“งั้นทำกุ้งชุบแป้งทอดกับฮอทดอกทอด แล้วก็..” พี่เมตรเปิดถุงดู พอดีผมซื้อมาหมดเลยอ่ะครับตั้งแต่ปลาหมึก กุ้ง ตับ หมู ฮอทดอก แฮม เบคอน ทุกอย่างเลยอ่ะ
“กับหมี่ขาวทรงเครื่องแล้วกัน กูอยากแดกเองอันนี้อ่ะ” พี่เมตรพูด
“รู้รึเปล่าไอ้ว่าพีมันชอบกินไร” พี่เมตรถามไปก็จัดเตรียมอาหารไปด้วย
“เฟร้ชฟราย” ผมตอบทันทีเพราะนึกอันนี้ได้ก่อน
“เออจริง มีครั้งนึงมันสั่งกินจนเพดานปากมันเป็นแผล โคตรควายเลย” พี่เมตรเล่า
“อ่ะหั่นแบบนี้นะ” พี่เมตรบอกแล้วหยิบฮอทดอกออกมาวางไว้ให้สิบกว่าอัน
“ที่จริงจะทอดแบบไหนก็ได้ตามใจ แต่ก็ต้องดูด้วยว่าเอาไว้กินกับอะไร ถนัดแบบไหน” พี่เมตรบอก ผมก็ได้แต่พยักหน้า
“เสร็จแล้วจะให้แกะกุ้ง หั่นเร็วๆสิ” พี่เมตรเร่งอีก
“โหย สอนช้าๆสิ” ผมบ่น
“เดี๋ยวไอ้พวกนั้นก็กลับมาแล้ว ทำช้ามันก็บ่นกันอีก” พี่เมตรบอกแล้วหันไปเตรียมเครื่องครัว
“หมี่ขาวอ่ะเวลาที่จะเอาไปผัดหรือทำอะไร ให้เอาไปแช่น้ำก่อนสักพักจนมันนุ่ม แล้วเอาน้ำออก” พี่เมตรหันมาบอกแล้วทำให้ดูด้วย
“พอผัดเส้นมันก็จะสุกเร็ว เราก็จะผัดเครื่องก่อนที่จะเอาเส้นไปผัดคลุกให้เข้ากัน” พี่เมตรอธิบายต่ออีก
“พี่เมตรหล่อจัง” ผมวางมีดลงแล้วเข้าไปกอด
“มึงนี่..หยุดสักนิดนึงได้ไหม” พี่เมตรบ่นนั่นคงหมายถึงให้ผมหยุดตอแหลกับพี่แกสักพัก
“ส่วนหมี่ขาวเนี้ยก็จะทำได้หลายเมนู แต่วันนี้จะเป็นแบบผัดทรงเครื่อง เดี๋ยววันหลังจะสอนทำแบบคลุกให้” พี่เมตรบอกอีก หลังจากที่ผมหั่นฮอทดอกเสร็จพี่เมตรก็เตรียมเครื่องที่จะผัดหมี่เรียบร้อยแล้ว หลังจากนั้นพี่เมตรก็สอนแกะกุ้งและพี่เมตรก็ช่วยแกะด้วยเพื่อที่จะได้เร็วๆ พี่เมตรตั้งกระทะเพื่อจะทอดกุ้งก่อนเพราะว่ามันจะสุกช้ากว่าฮอทดอก  พี่เมตรสอนวิธีการชุบแป้งไข่เกร็ดและสอนตอนทอดด้วย  สอนว่าสุกจะอยู่ประมาณไหน แบบไหนถึงจะกรอบแล้ว ระหว่างนั้นพี่เมตรก็เอาฮอทดอกไปใส่ไมโครเวฟแทนเพราะกลัวว่าจะไม่ทันที่สลิ่มกับมิ้วค์กลับมา  และก็สอนว่าถ้าทอดฮอทดอกเวลาสุกจะประมาณไหน  เวลาเข้าเตาไมโครเวฟต้องกดประมาณไหนยังไงให้มันสุกพอดี
“วันหลังก็ซื้อกระดาษซับมันแบบนี้มานะ เอาไว้รองจานเวลาเราจะวางของทอด” พี่เมตรบอกแล้วเอามาวางเรียงไว้บนจานให้สองจาน  ผมคีบจากที่พักกุ้งทอดให้สะเด็ดน้ำมันเมื่อกี้มาวางเรียงบนจาน
“สวยอ่ะ เก่งจริงๆ” ผมบอกตัวเองตาก็มองกุ้งที่วางเรียงอยู่
“ตีนเหอะ” พี่เมตรพูดว่าแค่นั้นแล้วตั้งไฟกระทะที่จะผัดหมี่  หลังจากที่ผมเอากุ้งวางใส่จานเรียบร้อยแล้ว  ผมก็ยืนดูพี่เมตรว่าพี่เมตรจะทำอะไรต่อ
“ที่จริงเครื่องอ่ะจะใส่อะไรก็ได้แล้วแต่คนชอบ แต่อันนี้จะใส่กุ้งกับปลาหมึกก็แล้วกัน หั่นแบบนี้นะ” พี่เมตรชี้ให้ดูปลาหมึกใสจาน ผมเองก็พยักหน้ารับรู้
“ผักที่ใส่ก็มีเห็ดหอมเอาไปแช่น้ำก่อนให้มันนิ่ม แล้วก็เอามาหั่นชิ้นเล็กๆแบบนี้ หอมใหญ่หั่น กะหล่ำปลีหั่นฝอยแล้วก็แครอทหั่นฝอยแบบนี้ทำเป็นใช่ไหม” พี่เมตรถามแล้วชี้ๆอาหารให้ดู ผมมองไปที่เครื่องปรุงทั้งหมดทั้งพริกกระเทียมและอื่นๆ
“หั่นแบบอื่นไม่ได้หรอ” ผมถาม
“แล้วมันเข้ากับหมี่ผัดไหมล่ะ” พี่เมตรย้อนกวนๆกลับอีกก่อนที่จะตั้งไฟ หลังจากนั้นก็สอนผมผัดและก็สอนผสมเครื่องปรุงต่างๆนาๆเยอะแยะไปหมด  พออาหารที่ผมทำกับพี่เมตรเสร็จ  เอาไปตั้งโต๊ะเรียบร้อยไม่นานสลิ่มกับมิ้วค์ก็กลับมาพร้อมกับถุงส้มตำเต็มไปหมด
“ไปล้างมือเลย” พี่เมตรตีเข้าที่มือของสลิ่มก่อนที่สลิ่มจะหยิบฮอทดอกที่อยู่ในจาน
“...................” สลิ่มทำหน้าบู้ใส่แต่ก็เดินหนีไปล้างมือ  ผมเข้าไปช่วยมิ้วค์เทส้มตำแล้วช่วยตั้งโต๊ะด้วย
“แล้วไอ้พีมันไปไหน” พี่เมตรถาม
“เห็นมันบอกว่าไปกับป๊ามันอ่ะ” ผมตอบแล้วหยิบมือถือของตัวเองมาดูว่ามีสายเข้าไหม
“หาเมียมันเปล่า” พี่เมตรพูดแกล้งอีก
“เมียมันก็ยืนอยู่นี่ไง” ผมย้อน
“ถุ้ย ไม่กระดากปากเลยนะมึง” พี่เมตรว่าให้
“พี่เมตรอย่าไปบอกมันนะว่าทัวร์มาหัดทำกับข้าวอ่ะ” ผมบอกก่อน
“ไม” พี่เมตรถาม
“อายมันอ่ะ” ผมตอบเขินๆ
“หน้าอย่างมึงนี่อายเป็นด้วยรึไง” พี่เมตรพูดยิ้มๆ
“สลิ่มครับ จะเปิดเพลงดังทำไมล่ะ” พี่เมตรหันไปปรามสลิ่มที่พอล้างมือเสร็จก็เดินไปห้องนั่งเล่นแล้วเปิดเพลงซะดังลั่นบ้าน
“มันไม่ได้ยินอ่ะ” สลิ่มเดินออกมาตอบพวกผมที่อยู่ตรงโต๊ะอาหาร
“ไปเบาเพลงแล้วมานั่ง” พี่เมตรสั่ง สลิ่มทำเป็นไม่สนใจแล้วเดินมาที่โต๊ะอาหาร  ผมยืนมองว่าสองคนนี้เค้ากำลังจะทำอะไรกันเพราะอีกคนก็ยืนนิ่งเหมือนจะปรามอีกคน แต่อีกคนนี่กลับร่าเริงไม่สนใจซะงั้นอีก  สลิ่มเดินมานั่งแล้วจะตักอาหารแต่พี่เมตรเลื่อนจานหนีไม่พูดไม่จา  พอสลิ่มจะตักส้มตำพี่เมตรก็ยกจานหนีอีก 
“....................” สลิ่มเงยหน้ามองพี่เมตรตาขวางทั้งๆที่ในมือยังถือส้อมอยู่
“ไปเบาเพลงครับ” พี่เมตรพูด
“เออ” สลิ่มกระแทกเสียงแล้วเดินเข้าห้องนั่งเล่นไปเพื่อเบาเพลงแล้วกลับมานั่งที่เก้าอี้อย่างรวดเร็ว
“ทำไมมันไม่โทรมา” ผมบ่นเบาๆเพราะไอ้พี่พีมันบอกว่ามันจะโทรมาหานี่น่า
“อยู่กับเมียใหม่ไปแล้ว” พี่เมตรพูดแล้วนั่งลง
“บ้า” ผมว่าแล้วเดินออกมาเพื่อไปโทรศัพท์ 

ตู๊ดด ๆ  ๆ  ๆ

“โหล” มันรับเสียงห้วน
“อยู่ไหนอ่ะ” ผมถาม
“อยู่อู่” มันตอบ
“..................” ผมเงียบเพราะจะฟังเสียงรอบข้างจับผิดมัน
“มีไร” มันถาม
“ไหนบอกจะโทรหาไง” ผมพูด
“ก็มันไม่ว่าง” มันตอบด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
“อืม” ผมตอบแค่นั้นเพราะกลัวว่ามันจะหงุดหงิดไปมากกว่านี้
“แล้วอยู่ไหนเนี้ย” มันลดเสียงลงถามผมกลับ
“บ้านพี่เมตร” ผมบอก
“ไปทำไม” มันถามทันที
“มาเฉยๆ” ผมตอบ
“แล้วจะกลับเมื่อไหร่” มันถามอีก
“แล้วมึงจะกลับเมื่อไหร่” ผมถามกลับ
“ยังไม่รู้” มันตอบ
“กลับบ้านเลยหรอ” ผมถามอีก
“ยังไม่รู้ไง” มันพูด
“อืมงั้นแค่นี้นะ” ผมบอก
“อืม ถึงบ้านแล้วจะโทรหา” มันพูด
“อืม” ผมตอบแค่นั้นแล้วตัดสายไปทั้งๆที่รู้สึกแปลกๆนั่นแหละ  แต่จะแปลกทำไมในเมื่อผมกับมันก็ยังไม่ได้เป็นอะไรกัน  เฝ้าบอกตัวเองแบบนี้ตลอดเพื่อที่จะได้ไม่คิดมาก
“เป็นไง” พี่เมตรถามทันทีเมื่อผมเดินกลับมาที่โต๊ะ
“บอกอยู่อู่” ผมบอก
“มันก็คงอยู่นั่นแหละ มึงจะทำหน้าบูดทำไมวะ” พี่เมตรพูด
“ก็มันขึ้นเสียงทำไมไม่รู้ เป็นบ้าไรอีก” ผมบ่นบ้าง
“มันก็เป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว มึงไม่ชินหรอวะ” พี่เมตรพูด
“ก็เหมือนจะชิน” ผมตอบ
“ไม่เห็นต้องแคร์เลย มันทำได้ เราก็ทำได้” สลิ่มพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจังเหมือนจะบอกให้ผมไม่ยอมแพ้ซะงั้น
“หุบปากไปเลย” พี่เมตรเอากุ้งยัดใส่ปากสลิ่ม สลิ่มได้แต่หน้างอเงียบเพราะต้องเคี้ยวอาหารที่อยู่ในปากต่อ
“มึงก็ไม่ต้องคิดมากหรอกน่า มันบอกว่าขอเวลามึง มึงก็ให้โอกาสมันแล้วนิ ทำใจให้สบายเหอะ” พี่เมตรบอก
“แค่นั้นเองหรอที่ทัวร์ต้องทำ” ผมพูด
“หรือจะทำแบบที่เคยทำล่ะ แล้วแต่..อยากทำก็ทำ” พี่เมตรย้อนมองหน้าผมเขม็ง พี่แกคงหมายถึงให้ผมทำเหมือนที่เคยทำกับพี่แกตอนที่ผมตามไปราวีหรืออะไรแบบนั้น
“ไม่ได้พูดสักหน่อย ไม่เห็นต้องประชดเลยอ่ะ” ผมบ่น
“เออ พูดดีๆก็ได้ไม่เห็นต้องว่าเลย นิสัย” สลิ่มพูดขึ้นทำหน้าตาจริงจังอีก ไม่รู้ว่าแกล้งเล่นหรือว่าพูดจริงผมเองก็งงเหมือนกัน
“มึงนี่ยังไงวะ กวนตีนกูตั้งแต่เช้าละ” พี่เมตรหันไปถามอย่างหาเรื่อง
“พูดดีๆก็ได้ ไม่เห็นต้องว่าเลย” สลิ่มพูดซ้ำประโยคเดิมลอยหน้าลอยตาไปมา
“กวนตีน” พี่เมตรว่าแล้วจะตบเข้าที่หัวสลิ่ม แต่ไอ้เด็กนี่ก็ไวปานลิงหลบมือได้รวดเร็วมาก และแล้วสลิ่มมันก็หัวเราะชอบใจออกมาเมื่อแกล้งพี่เมตรได้สำเร็จ ผมเองก็ได้แต่หัวเราะออกมาเพราะตอนแรกคิดว่าสลิ่มจริงจังกลายเป็นว่าแกล้งพี่เมตรซะงั้นอ่านสีหน้าไม่ออกเลยจริงๆ  ผมอยู่บ้านพี่เมตรจนเกือบเย็นก็ให้พี่เมตรสอนทำอาหารอีก  พี่เมตรสอนทำต้มยำกุ้งและให้ผมเอากลับบ้านด้วย  ผมก็เอากลับบ้านไปให้ทามมันลองชิม  มันเองก็ตกใจใหญ่ว่าผมทำกับข้าวได้อะไรประมาณนี้  พอตกหัวค่ำหน่อยพี่พีมันก็โทรหาผมและก็บอกว่าเพิ่งกลับจากอู่นั่นแหละครับ  ผมเองก็ไม่ได้ถามอะไรมากไปกว่านั้นทั้งๆที่ใจอยากถามมากเท่าไหร่ก็ตาม  แต่ถ้าถามไปแล้วไม่ได้คำตอบตามที่อยากได้  ผมเองก็จะคาใจเปล่าๆและอีกอย่างจะถามหรือไม่ถามมันก็มีค่าเท่ากันนั่นแหละคือทำให้ผมไม่สบายใจอยู่ดี

....................>>>><<<<.....................

พิมพ์แบบง่วงๆ อ่านๆไปเหอะ
Happy New Year ทุกคน..ปีนี้ขอให้หูรูดตูดแน่นขึ้นกันทั่วหน้า

[nopompam]

HNY  นะเบบี้

-------------

 113

อาป๊าออกตัวแรงได้อีก
เอาซะอาม๊าจ๋อยเลย