หัวข้อ: Memorial~รักแรก รักสุดท้าย [แจ้งข่าวหน้า 516: 29/ก.ย/57]

[aha]

  :กอด1:สลิ่มกวนได้น่ารักมาก ชอบจัง 

[pollapat]

ซ่าหริ่ม เกรียนจริงๆ ได้ใจๆ
 

[ลูกหมีน้ำแดง]

สลิ่ม น่ารัก รออีกทีวันศุกร์เลยเหรอค่ะ เบบี้

[l3iZal2l2e]

น้องหลิ่มน่ารักน่าฟัดเจง ๆๆ
 

กวนแบบเน้ ต้องเจอ(ของ)ดีหน่อยเป็นไง
พี่เมตรสู้โว้ยยยยยยยยยยยย
 

[ToeY_@_KP]

น้องหลิ่มนี่ช่ายชายในฝันหรือปล่าว...


เมตรสู้ๆ...

[ToeyTato]

เจอแล้วเว้ยยยยย อยากอ่านฉากกด ตั้งแต่เรื่อง ขนมกะพี่ทายแล้วนะเบบี้ มันยังไม่ฟูลคอร์สเลยอ่ะ เรื่องนี้มาให้ไวเลย 555

แต่ดูกวนตีนดีอ่ะ สลิ่มเนี้ย ชอบบบ 

[NATYU]

เมตร เจอกับ สลิ่มอีกครั้งแล้วว !

สลิ่มกวนได้ใจ จริงๆ น่ารักมาก    นึกว่าสลิ่มจะเรียบร้อยซะอีก

รอตอนต่อไปนะคะ   

[thomaskung]

กวางน้อยสลิ่มกำลังจะติดกับสิงโตเมตร

มาลุ้นเลยว่าใครจะได้งับคอใคร - -"

[yunchun]

สลิ่มมมาแล้วว 55+ มาแบบกวนๆซะด้วย
แนวมากสลิ่มน้อย  คราว นี้
คุณพี่เมตรจะถอดเขี้ยวและเล็บออก กร๊ากกก

[tutu]

เด็กเวร......ปะทะ......ผู้ใหญ่เวร...........สนุกกันเเน่งาน :impress2:นี้

[Nichdia]

น้องสลิ่ม

อิอิ ชื่อก้อหวาน หน้าก้อหวาน

[faNg]

โหะๆๆๆ

สลิ่ม มมม

น่าลองชิมและติดตามต่อไป

 

[เบบี้]

คนเขียนก็เวร เฮอะ!!

[iiดาวพระสุขლii]

^
^
^

จิ้ม เบบี้

 

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

อ่าว
วันนี้ก็ไม่มาหรอนี่??

[เบบี้]

ง่วงวะพี่โช่ เฮ้ออออ~~~~

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

ไปนอนไปไอ่น้อง
พี่ก็จะไปนอนละ
รอแล้วไม่มาซักกะที
 
ล้อเล่นนะ ค่อยๆ แต่งไป

[♥a2k♥]

สลิ่มกวนตีนดี ชอบบๆๆๆ
คู่นี้จะได้กันยังไงเนี่ย 

[odakiri]

ว้าวน้องสลิ่มๆๆจามได้ด้วยอิอิ
เฮียรุกให้ไว้เลยนะถ้าน้องมาเป็นนักร้องอ่า
ว๊ากตั้งหน้าตั้งตารอ

[sexyman]

หายไปแผล่บเดียว

กลับมาอีกที

 

4 ตอนแล้วววววววว


   เบบี้ 

   เพราะความขยัน

[เบบี้]

เย้ๆ เค้าขยันๆ ขยันขี้เกียจจริงๆ เฮ้อ

[Gligar]

สนุกดีครับ มาต่อเร็วๆนะครับ เอาขยันอย่างอื่นได้มั้ย ไม่เอาขยันขี้เกียจ เหอะๆ

ชอบน้องมิ้ว ยิ่งประโยคที่ว่า "ใครจ่ายไม่รู้ แต่ที่แน่ๆ ไม่ใช่ผม" (อะไรประมาณนี้แหละ) โดนใจอย่างแรง
พี่เมตร ก็...(ไม่มีคำบรรยาย)
พี่โมท ก็พอกันกับน้องคนกลาง เหอะๆ
สุดท้ายก็รอดูท่าทีของสลิ่มต่อ ว่าจะกวนได้มากแค่ไหน

[ToRMoR]

ปู่เสื่อรอ ......

[เบบี้]

จะมายังอีเบบี้

[Nus@nT@R@]

   ลุ้นๆๆ จาได้กินสลิ่มป่าวน้อ..

[เบบี้]

   ตอนที่ 5  นักร้องใหม่



   "มันมีความสุขอะไรของมันวะพี่" กูได้ยินเสียงไอ้ใหม่ถามไอ้โมท
   "เห็นบอกว่าเจอนักร้องใหม่แล้ว สเปกแม่งอีกละมั้ง" ไอ้โมทตอบอย่างคาดเดา
   "หึ กูก็เห็นมันอารมณ์ดีอยู่นานละ ก็นึกว่าเรื่องอะไร" ไอ้นิกพูดขำๆ  กูหันไปมองหน้ามัน
   "เรื่องของกู" กูพูดแล้วกระดิกตีนอย่างมีความสุขต่อ  ตอนนี้เวลาล่วงเลยไปจะทุ่มอยู่แล้ว  คนเริ่มทยอยกันมาแต่ทำไมไอ้หน้าหวานนั่นยังไม่โผล่หัวมาอีกวะ  นี่มันไม่คิดจะเตรียมหรืออะไรบ้างเลยรึไง  ยิ่งนั่งรอจากที่มีความสุขอยู่กูก็เริ่มเป็นกังวล  พอนานมากขึ้นก็เริ่มกลัวเสียฟอร์มว่าพวกเพื่อนจะแซวให้สนุกปาก  กูเลยย้ายมานั่งรอที่หน้าร้านแทน 
   "หรือว่ามันจะหาร้านไม่เจอวะ" กูบ่นกับตัวเองแล้วเดินกลับเข้าร้านอีกครั้งเพราะว่าปวดฉี่  พอฉี่เสร็จก็รีบเดินออกมาจะกลับไปนั่งที่หน้าร้านอย่างเดิมอีกครั้ง
   "พี่เมตร..มีคนมาบอกว่ามาสมัครเป็นนักร้องอ่ะ" ไอ้เล้งเดินมาบอกกู  กูยิ้มกว้าง
   "จริงดิ อยู่ไหนวะ" กูรีบถามอย่างร้อนรน
   "หน้าร้านฮะ" ไอ้เล้งตอบ  กูพยักหน้าแล้วรีบเดินออกไปที่หน้าร้านทันทีอย่างไม่แคร์สายตาของพวกเพื่อนและพี่ชายกูที่มองกันอยู่เป็นตาเดียว  พอกูเดินออกไปที่หน้าร้าน  กูเห็นไอ้หน้าหวานยืนล้วงกระเป๋าพิงพนังอยู่ไม่ไกลนัก  กูยืนยิ้มไม่ได้พูดทักอะไรออกไป..แม่ง  เป็นบ้าไปแล้ว  ไอ้หน้าหวานหันมาเห็นพอดี
   "............" มันเงียบยืนมองหน้ากูอย่างกวนๆ  กูยิ้มกว้างกว่าเดิม 
   "กูมาตามนามบัตรที่มึงให้ไว้" มันพูด  อืมหืม..ไอ้ห่า  พูดเพราะมาก  กูว่าหน้ากูน่าจะแก่จนมันน่าจะดูออกนะว่ากูรุ่นพี่มันน่าจะกี่ปี  แต่แม่งไม่มีกาลเทศะเคารพกูเลยสักนิด 
   "แล้ว.." มันทิ้งคำพูดเหมือนกำลังนึกอะไรอยู่
   "กูชื่อเมตร" กูชิงแนะนำตัวก่อนเลยเพราะอยากให้มันแนะนำตัวกับกู  กูอยากเรียกชื่อมันบ้างแล้ว
   "เมตร" มันเน้นเสียงใส่  คิ้วขมวด  หน้ายังคงเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่อย่างนั้น
   "อืม" กูตอบ
   "สลิ่ม" มันพูดแค่นั้น
   "ห๊ะ" กูแกล้งโง่  ทำเสียงแบบไม่ค่อยแน่ใจ
   "กูชื่อสลิ่ม" มันเน้นเสียงตอบด้วยสีหน้างอเล็กน้อย
   "หึ..ฮ่าๆๆๆ" กูแกล้งหัวเราะล้อเลียนมัน
   "หัวเราะเหี้ยไรของมึงวะ" มันว่าอย่างโมโห
   "ชื่อมึงตลก" กูตอบ
   "ตลกพ่อมึงสิ K" มันด่าทันที  กูแทบค้าง..ที่จริงมันเป็นคำที่แรงมากสำหรับคนที่เพิ่งเจอกันนะ  แต่ทำไมกูไม่โกรธมันวะ  กูต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ
   "ห่า มึงจะหยุดขำไหม" มันว่าอีกครั้งเมื่อมันเห็นว่ากูยังไม่หยุดขำ
   "เออๆ..ฮึ แล้ว..อายุเท่าไหร่" กูถามอีก
   "มึงจะรู้ไปทำไม" มันถามกลับ
   "ก็กูเห็นมึงใส่ชุดนักเรียนมอปลาย อีกอย่าง..กูแน่ใจว่ากูน่าจะแก่กว่ามึงเยอะ ไม่น่าจะมาเรียกแทนตัวเองกับกูว่ามึงกูหรอกนะ" กูบอกตรงๆ
   "กูไม่สน ถ้ามึงไม่พอใจ..กูไม่ร้องก็ได้" มันพูดกวนกลับด้วยท่าทางกวนตีนอย่างเคย
   "งั้นบอกมาก่อนสิว่า..เท่าไหร่" กูพูดอีกครั้ง  ครั้งนี้ทำหน้าและน้ำเสียงมีเล่ห์นัยกวนมันกลับบ้าง
   "เท่าไหร่เหี้ยไร" มันย้อน  ดูเหมือนคงตามเกมกูทัน
   "ไม่..หมายถึงอายุน่ะเท่าไหร่" กูยกมือปรามไว้ก่อน  เดี๋ยวจะตีกันซะก่อนจะได้เรื่อง
   "สิบหก" มันตอบห้วนๆ
   "สิบหก..โคตรเด็กเลย กูยี่สิบสอง" กูบอก
   "กูไม่ได้ถาม" มันย้อน
   "ที่กูบอกให้รู้เนี้ย เพราะว่ามึงสมควรจะเรียกกูว่าพี่" กูอธิบาย
   "กูคิดว่ากูพูดกับมึงไปแล้วว่า..กูไม่สน" มันย้อนพร้อมเบะปากใส่
   "มึงนี่กวนตีนจังวะ" กูบ่น  ยืนเท้าเอวมองหน้ามัน  ปากนี่ไม่ได้เหมาะกับหน้าตาเลยสักนิด
   "แล้วไง..ไม่พอใจก็บอกมา กูจะได้รีบไป" มันตัดบททำเอากูนิ่งไปสักพัก  ใจจริงแล้วกูไม่อยากให้มันไป  บอกตรงๆว่ากูถูกชะตา..ถูกชะตามากๆเลยล่ะ
   "งั้นเข้าไปคุยกันในร้านก่อน จะแนะนำเพื่อนกูให้รู้จัก" กูบอกมันแล้วเดินนำเข้ามาในร้าน  มันเดินตามมาด้วย  พอเข้าไปถึงพวกเพื่อนกูที่นั่งซ้อมกันอยู่บนเวทีหันมามองกูแล้วอมยิ้มทันที  ไอ้โมทกับพี่ปั๊นก็หันมามองด้วย
   "นี่พี่ชายกูเอง..โมท เป็นเจ้าของร้าน" กูแนะนำ  สลิ่มยกมือไหว้ไอ้โมทกับพี่ปั๊นด้วย
   "แล้วนั่นพี่ปั๊น เป็นผู้จัดการร้าน" กูแนะนำต่อ  ครั้งนี้มันผงกหัวให้ไอ้พี่ปั๊นยิ้มๆ
   "นี่ไอ้นิก..เพื่อนกูเอง มันทำหน้าที่เป็นนักร้องนำแต่ว่ามันจะออกจากวงแล้ว กูเลยต้องหานักร้องมาร้องแทนอย่างที่ชวนมันนั่นแหละ" กูบอกมัน  ไอ้นิกยกมือรับไหว้ทันทีที่สลิ่มยกมือไหว้มัน
   "ส่วนนั่นไอ้ดิว..มือกีตาร์ แล้วก็ไอ้ใหม่..ตัวฟรีเล่นได้หมด ส่วนอีกคน..มือกลอง ยังไม่มา" กูบอกมัน  สลิ่มยกมือไหว้ทักทายทุกคน 
   "งั้นมึงก็คุยๆกับพวกมันไปก่อนแล้วกันว่าเล่นเพลงแนวไหนยังไงบ้าง" กูบอก  สลิ่มพยักหน้ารับ
   "แล้ว..มึงจะไม่ให้กูลองร้องก่อนเหรอ" มันหันมาถามกูด้วยสีหน้าจริงจัง
   "เฮ้ย..เดี๋ยว" ไอ้นิกยกมือทักขึ้น
   "นี่อายุเท่าไหร่วะ" มันถามสลิ่ม
   "สิบหก" กูตอบแทน
   "แล้วทำไมน้องไม่มีสัมมาคาราวะเลยล่ะครับ พูดมึงกูได้ไง" ไอ้นิกมันพูดหน้านิ่งคล้ายไม่พอใจ
   "อ๋อ..กลับไอ้นี่เท่านั้นน่ะฮะพี่" สลิ่มยิ้มตอบพร้อมกับชี้มาที่กู  พวกมันนิ่งกันไปหมดประมาณห้าวินาที
   "โดนใจพี่มากเลยครับน้อง" ไอ้โมทพูดขึ้น  เดินเข้ามาตบไหล่สลิ่มสองสามทีอย่างพอใจ
   "ห่าไรของพวกมึงเนี้ย" กูว่า  เพราะพวกมันพากันขำซะอย่างนั้น
   "อะไรวะ..มึงเจอหน้ากูกี่ครั้งแม่งพูดไม่เพราะสักครั้งเลย แล้วทำไมกับคนอื่นมึงพูดเพราะวะ" กูโวยวาย
   "ก็กูบอกแล้วไงว่าเฉพาะมึง กูยกให้พิเศษ" มันยักไหล่ตอบหน้ากวน
   "หึ..ฮ่าๆๆๆ" พวกเพื่อนกูพากันหัวเราะเสียงดังกว่าเดิม
   "โอเค..เข้าใจแล้ว" ไอ้นิกพยักหน้างึกงัก 
   "อ่าว ไอ้โปรมาแล้ว" พี่ปั๊นพูดขึ้น  พวกกูหันไปมองและจะแนะนำไอ้โปรกับสลิ่มให้รู้จักกัน
   "เฮ้ย! มาได้ไง" ไอ้โปรอุทานตาโต  ทุกคนเงียบกันเหมือนไม่เข้าใจ..กูก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน
   "อ่าว พี่โปร" สลิ่มร้องเช่นกัน  ไอ้โปรเดินเข้ามาหาสลิ่มทันที  กูยืนงง
   "ก็..พอดีสลิ่มมีปัญหากับเพื่อนที่วงอ่ะ อย่าบอกนะว่าพี่โปรเป็นมือกลองอยู่ร้านนี้" มันพูดงงๆ
   "ก็เออน่ะสิ แล้วนี่อย่าบอกนะว่ามาเป็นนักร้องนำคนใหม่น่ะ" ไอ้โปรถามกลับ
   "อื้ม" สลิ่มพยักหน้าตอบ
   "เฮ้ย เดี๋ยวก่อน..มึงสองคนนี่ยังไงกัน" กูเบรกก่อนที่จะงงไปมากกว่านี้  อย่าบอกนะว่าเด็กไอ้โปร..กูไม่ยอมจริงๆด้วย
   "ก็กูกับสลิ่มเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน พ่อกูเป็นพ่อมันเป็นพี่น้องกัน..กูเคยบอกมันแล้วไม่ใช่เหรอวะ" ไอ้โปรเล่า  กูยืนนึกถึงเรื่องที่มันเคยเล่าก่อนหน้าแต่กูไม่นึกจริงๆว่าจะเป็นคนๆนี้  เพราะตอนที่มันเล่ากูไม่ได้สนใจอะไรมากเนื่องจากไม่เคยเห็นหน้า  เวลามันชมถึงน้องมันกูก็จะฟังๆไปเพราะเหมือนคนเห่อน้องอะไรอย่างนั้น
   "โห งั้นพี่โปรอย่าบอกแม่นะ" สลิ่มพูดขึ้นทันทีเหมือนกับนึกอะไรได้  มันเดินเข้าไปเกาะแขนไอ้โปรไว้
   "ได้ยังไง..แกจะมาร้องเพลงทุกคืนดึกดื่นแบบนี้ เดี๋ยวแม่เค้าก็ต้องโทรตามอยู่แล้ว อุตส่าห์ได้อยู่หอใช้ชีวิตเป็นของตัวเองก็ทำให้แม่เค้าไว้ใจสิ" ไอ้โปรทำหน้าเครียดสวดน้องมันทันใด  กูแน่ใจแล้วว่ามันห่วงน้องมันจริงๆ  เวลาที่กูไปบ้านมันแล้วมันเล่าเรื่องถึงลูกพี่ลูกน้องมันกูจะรู้สึกคันๆทุกครั้งน่ะนะ  ไม่คิดว่ามันจะเป็นถึงขนาดนี้
   "ไอ้โปร มึงทัวเป็นคนดีมากเลยอ่ะ..นี่ถ้าพวกกูไม่รู้จักมึงมาก่อนนี่จะคิดว่ามึงเป็นคนดีมากเลยนะ" ไอ้นิกพูดขำๆ  ไอ้โปรยิ้มเขิน
   "เหี้ย..ก็มันน้องรักกูนี่หว่า" ไอ้โปรหันไปมองหน้าสลิ่ม  อีกฝ่ายก็ยิ้มตอบให้
   "แล้วเป็นไงมาไงถึงได้มาที่นี่ได้ล่ะ" ไอ้โปรถาม  หันไปถามสลิ่มอีกครั้ง
   "ก็..พอดีไอ้ตาลุงคนนี้อ่ะ" ไอ้หน้าหวานชี้มือมาที่กู  พวกมันพากันหัวเราะอีกครั้ง
   "มันไปดูสลิ่มร้องเพลงแล้วอยู่ดีๆก็เอานามบัตรมาให้ แต่สลิ่มก็ไม่ได้สนใจอะไรนะ..ทิ้งไปแล้ว แต่พอดีว่าวันนี้สลิ่มมีเรื่องกับไอ้เหี้ยเก้งอ่ะพี่โปร สลิ่มทะเลาะกับมัน..หลายอย่าง แล้วไปเจอตาลุงนี่ไว้พอดี" มันพูดด้วยสีหน้าจริงจังไม่ได้แคร์บุคคลที่ถูกกล่าวถึงเลย  กูได้แต่ยืนอ้าปากค้าง
   "คือสลิ่มโดนกระชากกระเป๋าน่ะ วิ่งจะไปเอาคืน..แต่ดันมาชนไอ้นี่ซะก่อน สุดท้ายเลยไม่ได้คืน" มันพูดเบะปากเหมือนนี่คือความผิดของกู
   "Kเหอะ มีปัญหากันเองแล้วมาโทรกูนี่นะ" กูขอด่าบ้าง
   "ส่วนหนึ่งก็มาจากมึงด้วย" สลิ่มย้อนกูอย่างไม่ยอม
   "สลิ่ม..ไอ้เมตรมันรุ่นพี่มึงหลายปีนะ พูดดีๆหน่อย" ไอ้โปรปรามหน้าเข้มทำเอาไอ้หน้าหวานนิ่งไป
   "สลิ่มไม่สน" มันพูดเสียงเบาลง  เหมือนคนยังมีทิฐิอยู่แต่ก็ไม่ยอมลดลงอย่างง่ายๆ
   "กูว่าไม่ได้แอ้มแล้วว่ะมึง" ไอ้โมทเข้ามากอดกูไปกระซิบแซว
   "อะไรนะ..นี่มึงตั้งใจว่าจะแอ้นไอ้หน้าหวานนี่เหรอ" ไอ้ใหม่เข้ามากระซิบแกล้งอีกคน
   "หล่อขนาดนี้ แมนขนาดนี้มันจะเอามือเร้อ" ไอ้โมทพูดขำๆ
   "เหี้ยไรของพวกมึงเนี้ย" กูสะบัดพวกมันออกอย่างไม่ชอบใจ  แม่ง..ดูถูกกู  พวกมันหัวเราะเยาะทันที
   "เออๆ..ช่างมันเหอะไอ้โปร มึงไม่ต้องเอาอะไรมาก ขนาดกูเป็นพี่มัน..แก่กว่ามันตั้งหลายปี มันยังไม่เรียกกูว่าพี่เลย น่าเอามาเป็นน้องไหมล่ะ" ไอ้โมทได้ทีหันมาว่ากูให้
   "ก็จริง" ไอ้โปรเห็นดีเห็นงามด้วย
   "แหม..เออ กูมันไม่ใช่คนดีหรอก" กูเหวี่ยงหน่อยๆ  เดินมานั่งตรงเคาร์เตอร์แล้วจุดบุหรี่สูบทั้งที่ไอ้โมทห้ามไม่ให้ใครสูบในร้านแต่กูก็ขัดคำสั่งบ่อยๆน่ะนะ  ประมาณว่า..กูสูบได้แต่คนอื่นสูบไม่ได้ประมาณนั้น
   ไอ้โปรจัดแจงให้น้องชายมันเสร็จสรรพ  มันซ้อมและนัดแนะกันก่อนขึ้นเวที  พอมันขึ้นไปร้องดนตรีก็คลอเบาๆ  กูนั่งมองอยู่ตรงเคาร์เตอร์

   สลิ่ม...
   "สลิ่มงั้นเหรอ"  กูนึก..ไม่ใช่หรอกมั้ง  โลกคงไม่กลมขนาดนั้น  โลกคงไม่บังเอิญจนน่าขนลุกขนาดนี้  แต่ไม่รู้ว่าทำไมกูถึงได้รู้สึกถูกชะตากับมันนัก  ไม่ว่ามันจะกวนตีนกูขนาดไหนกูกลับโกรธมันไม่ลง  โต้กลับไม่ได้  ยิ่งพอมาคำนวณอายุแล้ว..สิบหก กับ ยี่สิบสอง  มันตรงกับอะไรที่กูไม่อยากนึกถึงเท่าไหร่นัก
   กูนั่งมองสลิ่มอย่างพิจารณาใบหน้าของมัน  หน้าสวยได้รูป  คางแหลมเล็กน้องเสริมให้หน้าดูเซ็กซี่ดี  มีมุมหวานบางมุม  ตากลมโต  ปากบาง  ผิวขาวอย่างกับผู้ดี  ทำไมหน้าตาถึงได้คุ้นมากขนาดนี้  หรือกูกำลังคิดไปเองกันแน่
   "สวัสดีครับ วันนี้เราขอต้อนรับนักร้องใหม่ พอดีว่าผม..มีเรียนบวกปัญหาชีวิตนิดหน่อย คงได้อยู่ร้องที่นี่อีกไม่นาน..เลยมีตัวแทนมาร้องแทนครับ นี่น้องสลิ่ม..นักร้องวงใหม่ของเรา ขอเสียงต้อนรับหน่อยครับ" ไอ้นิกขึ้นไปแนะนำ  สลิ่มทักทายลูกค้าโดยการพยักหน้ายิ้มให้  เสียงปรบมือและเสียงแซวต้อนรับดังขึ้น
   "ยังไงก็ให้โอกาสกันด้วยนะครับ วันนี้และวันต่อๆไป..ผมขอยกหน้าที่ผมให้น้องสลิ่มครับ" ไอ้นิกผายมือก่อนเดินลงมาจากเวที  ลูกค้าที่นั่งอยู่เรียกให้มันไปนั่งด้วยทันทีเพราะพวกนั้นเป็นแขกขาประจำทั้งนั้น  พวกเขาคงกำลังตกใจว่าทำไมอยู่ดีๆไอ้นิกถึงต้องออกจากวงละมัง
   "สวัสดีครับ..เอ่อ ผม พูดไม่ค่อยเก่งนะครับ..ยังไง ฟังเพลงแรกกันเลยดีกว่าครับ" สลิ่มพูดใส่ไมโครโฟนแค่นั้น  กูยืนยิ้มมองอย่างปลาบปลื้มซะไม่มี
   "ชอบมากขนาดนั้นเลยรึไง" ไอ้โมทเดินมาแซว
   "อย่าให้กูทายว่ามึงกำลังคิดอะไรกับน้องมันอยู่" มันพูดด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์
   "คิดเหี้ยไร..บ้าละมึง" กูพูดเขินๆ
   "มันยังเด็กอยู่เลย" กูบอก
   "ได้ข่าวว่าคนล่าสุดที่มึงเอาไปนี่..สิบห้า!" มันกระแทกเสียงพูด  เหี้ย..รู้ดีอย่างกับอยู่ใต้เตียงกู
   "จีบดิวะ แน่จริงอ่ะ" มันเอาแขนมาสะกิดกูแล้วเดินหนีไปแรดหาลูกค้าทันที  ทิ้งให้กูยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียว  กูมองขึ้นไปบนเวทีอีกครั้ง  ไอ้หน้าหวานหันมามองหน้ากู  พอมันเห็นว่ากูยืนจ้องอยู่  มันกลับเบะปากยักคิ้วกวนให้กูทันที  กูยิ้มกว้าง..กวนตีนฉิบหาย  เด็กห่าไรวะ
   "เพลงนี้..ผมขอร้องเป็นเกียรติให้พี่นิก และพี่ๆทุกคนในวงเอฟเอ็มนะครับ" สลิ่มพูด  กูยืนอึ้ง  เห็นไอ้นิกหันไปมองสลิ่มด้วย  กูไม่คิดว่ามันจะมีมุมนี้กับเขาเหมือนกัน  เพราะมันดูหยิ่งๆถือตัวเหมือนที่เพื่อนมันเคยว่าไว้เมื่อตอนบ่าย

   ~ ใครคนหนึ่งคนนั้น  ในวันหนึ่งวันนั้น  เคยผูกพันกันซะมากมาย
   เพราะวันที่ห่างเหิน  มันก็เริ่มห่างหาย  เพียงแค่เพราะเราไม่เจอะกัน
   ไม่เรียกร้องให้กลับมา  หรือว่าผลักไส  หรืออะไรทั้งนั้น
   เก็บเอาไว้ในส่วนลึก  ซ่อนอยู่อย่างนั้น  รู้ว่ามันไม่ไปไหน.. ~
   กูยืนนิ่งมอง  อย่างพยายามเข้าใจในความหมาย  ฟังไปฟังมาก็รู้สึกอยากจะเข้าข้างตัวเองขึ้นมา  กูไม่แน่ใจว่าตกลงเพลงนี้มันตรงกับวงของพวกกูในตอนนี้หรือเปล่า  ก็อาจจะมีส่วนที่ซึ้งในความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อน  แต่สำหรับกู  พอนึกลำดับเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นสมัยก่อนทั้งหมดแล้ว  ทำให้กูรู้สึกจุกเล็กน้อย  เพลงนี้ที่มันเลือกมันต้องการสื่ออะไรหรือเปล่า  หรือกูกำลังคิดเองไปคนเดียวทั้งที่ยังไม่แน่ใจอะไรเลย
   "เป็นเหี้ยไร หน้าอย่างกะปวดขี้" ไอ้โมทเดินมาทัก
   "เปล่า" กูตอบส่งๆ
   "เออ โมท" กูเรียก  ไอ้โมทหันมามอง  แต่สายตามันแปลกๆชอบกล
   "เป็นเหี้ยไรของมึงเนี้ย" มันพูดขำๆ
   "เหี้ย..กูจริงจังนี่ไม่ได้เลย มาหัวเราะกูอีก" กูว่า
   "เออ แล้วมีไรล่ะ" มันถาม
   "มึง..เชื่อเรื่องพรหมลิขิตไหมวะ" กูถาม  ไอ้โมทหุบยิ้มลง  สายตามันมองกูแปลกกว่าเดิม
   "มันก็ต้องแล้วแต่คู่ว่ะ" มันตอบ  กูยืนนิ่ง
   "คนเราเกิดมาคู่กัน ยังไงก็คู่กัน..เรื่องพรหมลิขิตน่ะ มันต้องสองผ่ายที่คิดเหมือนกันว่านี่คือพรหมลิขิต กูคิดว่านะ" มันอธิบาย  มันเอื้อมมือมาตบไหล่กูพร้อมกับยิ้มน้อยๆให้  กูไม่พูดอะไรอีก..จนเกือบเลิกร้าน
   "เป็นไงบ้าง" กูเดินเข้าไปถามสลิ่มที่ข้างเวทีเมื่อเห็นว่ามันกำลังช่วยเก็บอุปกรณ์ใกล้เสร็จเต็มทีแล้ว  หลังจากนี้พี่ปั๊นจะต้องรับหน้าที่เป็นดีเจเปิดเพลงต่อเพราะร้านยังไม่ปิด
   "ถามกูเหรอ" มันเงยหน้าถามกลับ
   "เออสิ" กูพยักหน้า  เสียหน้าเล็กน้อยถึงปานกลาง
   "ก็ไม่ไง" มันตอบส่งๆ
   "แล้ว..มึงกลับบ้างไง" กูถาม  เหลือบมองไปเห็นไอ้โปรที่กำลังถอดแจ๊คกีตาร์อยู่อมยิ้มน้อยๆ
   "แท็กซี่" สลิ่มตอบ
   "เอ่อ..งั้น กูไปส่งมึงให้เอาไหม อยู่แถวไหน" กูถามอย่างรู้สึกไม่มั่นใจในตัวเองขึ้นอะไร  อะไรมันก็ขัดไปหมดวุ้ย
   "กูกลับเองได้" มันตอบ
   "ให้ไอ้เมตรไปส่งสิสลิ่ม กลับทางเดียวกันอยู่แล้วหนิ..มันอยู่แถวหอสลิ่มนั่นแหละ" ไอ้โปรเดินมาพูดบอก  กูยิ้มแทบจะก้มลงกราบขอบคุณมัน
   "ไม่ต้อง หลิ่มไม่อยากกลับกับมัน" มันพูดหน้านิ่ง
   "มึงเป็นเหี้ยไร ไม่พอใจอะไรกูวะ" กูถามออกไปตรงๆ
   "กูพอใจที่จะไม่พอใจ" มันย้อนหน้ากวน  หื้ม..นี่ถ้าไม่ติดว่าตรงสเปกนะไอ้ห่ากรวด
   "กลับแล้วนะพี่โปร" มันหันไปยกมือไหว้พี่ชายมัน
   "ให้พี่ไปส่งไหม" ไอ้โปรถาม
   "ไม่ต้องอ่ะ สลิ่มจะแวะไปหาไอ้เขตก่อน" มันพูด
   "นี่มันดึกมากแล้วนะ" กูบอก
   "เสือก" มันหันมาว่า  หน้ากูแตกเป็นเสี่ยงๆทันที  ไอ้พวกที่ยืนอยู่บนเวทีเสือกเข้ามาได้ยิน  พากันหัวเราะระนาวให้กูอับอายมากยิ่งขึ้นไปอีก
   "แต่ก็จริงอย่างที่ไอ้เมตรบอก มันดึกแล้วนะ...อันตราย" ไอ้โปรพูด
   "เดี๋ยวสลิ่มจะนอนบ้านไอ้เขตนั่นแหละ ไปนะฮะ" มันพูดแล้วยกมือไหว้ลาไอ้โปรอีกครั้ง  กูได้แต่ยืนมองหงอยๆ  มันเดินไปไว้เพื่อนกูทั้งหมดแล้วเดินออกนอกร้านไปทันที  เห็นอย่างนั้นกูจึงรีบวิ่งตามไป
   "เดี๋ยว" กูเรียก  มันหันกลับมามองด้วยสีหน้าหงุดหงิดเล็กน้อย
   "เอ่อ..พรุ่งนี้ พรุ่งนี้มึงจะมากี่โมง" กูหาเรื่องชวนคุย
   "แล้วแต่อารมณ์" มันตอบ
   "มีไรอีกไหม..ลุง" มันอมยิ้มถาม
   "งั้นมึงรีบไปเหอะ เพราะถ้ามึงอยู่นานกว่านี่..กูไม่รู้ว่าจะอดทนกับมึงได้ถึงเมื่อไหร่" กูพูดย้อนไม่ได้โกรธแต่เป็นการย้อนอย่างเจ้าเล่ห์มากกว่า  ไอ้หน้าหวานหน้าเสียไปเล็กน้อย
   "แล้วเจอกันพรุ่งนี้..นะครับ" กูยิ้มล้อ  โดยเล่นกับคำว่า "นะครับ" แกล้งมัน
   "ไอ้ลุงสมองกลับ" มันว่ากูแล้วเดินหนีไปทันที  กูได้แต่ยืนยิ้ม..เหี้ยแม่ง  น่าร๊ากกกก

..........>>>><<<<............

[Cha Ris Ma]

 
สลิ่มกับเมตรมีความหลังฝังใจกันแน่ๆเลย

[love_y]

กรีดร้อง สลิ่มโดนใจมากๆ ทั้งน่ารักทั้งกวนตีน โดนอ่ะ
แต่อีกนานมั้ยเนี่ยกว่าจะรู้ปมสัญญาอ่ะ
อยากรู้แล้วอ่ะสลิ่มก็จำเมตรได้ใช่ป่ะ เบบี้เด็กขยันถ้าไม่เหนื่อยจนเกินไป
เค้าขอวันละตอนได้ป่ะล่ะ  :impress2:พี่ขอไม่มากไปใช่ป่ะนิ ฮิฮิ

[Gligar]

เพิ่งจะเห็นว่าไอ้พี่เมตรมันขี้งอน แต่ละประโยคนี่...
โดยเฉพาะประโยคนี้ "ไอ้หน้าหวานมันเดินไปเกาะแขนไอ้โปร  มันเดินไปเกาะแขนไอ้โปรอะ"

แล้วก็รอดูว่าเรื่องในอดีตมันคืออะไรกันต่อไป

[เบบี้]

กล้าขอมากพี่แคท ขอมากไปแล้ว