หัวข้อ: Memorial~รักแรก รักสุดท้าย [แจ้งข่าวหน้า 516: 29/ก.ย/57]

[SANDSEAME]

+1  ให้เบบี้คนสวย

หมู่นี้เบบี้ เหนื่อยเกินไปหรือเปล่า
พักผ่อนบ้างนะคะ  เป็นห่วง
อันนี้ให้เบบี้นะ

[เบบี้]

^
^
^
จิ้มรีบน เบบี้ไม่ได้เหนื่อยไปป่าว แต่เบบี้เหนื่อยมาก
เหอะๆ วันนี้จิตแพทย์ให้เบบี้ทำแบบทดสอบสองอาทิตย์ที่ผ่านมา
กร๊าก กรูเข้าข่ายเป็นโรคจิต เครียด ฮ่าๆ กรูบ้าไปแล้ว
อนาถตัวเอง เหนื่อยจริงๆ  :m15:แต่ก็เต็มใจจะทำเผื่อเพื่อนประชาชน ฮ่าๆ เป็นคนของประชาชน ==> พูดดูดีไหม หิหิ
ไปดีกว่า รอวันศุกร์เน้อ
ใครเข้ามาอ่านของตรูแล้วไม่เม้น ไม่ต้องสาระแนเข้ามาอ่านเลย ไปให้ไกล ชิ้วววววว !!

[Tempozia]

โอ๋ๆๆ สนุกมากๆนะคะ อย่าเพิ่งเกรี้ยววววโกรธา
ว่าแต่ตามอ่านจนทันโพสนะเนี่ย ดีใจจัง เมื่อไหร่นายเอก เจ้าของคำสัญญาจะมาเนี่ย
รอต่อไป อิอิ เพื่อเบบี้รอได้ค่ะ รักษาสุขภาพมากๆนะคะ

[zheeiiz*]

เบบีู้สู้ ๆๆ เป็นกำลังใจให้ 

แอบชอบน้องมิ้วด้วยคน 5555
รออ่านตอนเจอกันจัง ๆ จะเป็นไงน๊า *
พรุ่งนี้มารออ่านด้วยย ..

[MIXER]

เข้ามา +1 ให้เบบี้สุดสวยย  อิอิ
พี่เมตร แร๊ง ! ~ พรุ่งนี้จะเข้ามารอตอนต่อไปนะค่ะ
เป็นกำลังใจให้เบบี้เสมอนะ 

[ToRMoR]

ใกล้จะวันศุกร์แระอีกชั่วโมงเศษๆ มาปูเสื่อรอ หึหึ   

[pichayakamon]

Wow !!!

อยากกินสลิ่ม ราดกะทิขาวๆ ขุ่นๆ

เอ้ย !! ขาวๆ ข้นๆ หอมๆ หวานๆ



555

ยังรอตอนต่อไปอยู่นะคะ

รีบมาหน่อยน๊าาาาาาาาาาาา

[l3iZal2l2e]

น้องมิ้วน่ารัก
 

ว่าแต่ว่า พี่เมตร เราชอบเผลออ่าน(ออกเสียง)เป็น พี่เมศ อะ
เห่อ ๆๆ ๆ

จะวันศุกร์แระ มาต่อได้แล้ววววว
อิ อิ
 

[เบบี้]

   ตอนที่ 4  นามบัตร..



   "เฮ้ย เมตร.." ไอ้ใหม่เรียก
   "ว่า.." กูขานตอบไม่ได้หันไปมองหน้ามัน
   "เย็นนี้เห็นไอ้นิกบอกว่ามีเรื่องสำคัญจะคุยกับพวกเราว่ะ หน้ามัน..ไม่ค่อยดีเท่าไหร่" ไอ้ใหม่พูดบอก
   "เรื่องไรวะ มึงรู้ไหม" กูหันกลับไปมองหน้าเครียด
   "ไม่รู้..แต่มันบอก มันนัดพวกกูให้ไปที่ร้านพี่โมทก่อนเวลาซ้อม มันบอกว่าให้บอกมึงด้วย แค่นั้น" ไอ้ใหม่ตอบ
   "อืม กูคงกลับไปอาบน้ำก่อนว่ะ ไม่ไหว..เหนียวตัว" กูพูด  ตอนนี้กำลังเรียนอยู่  กว่าจะได้ไปร้านคงตอนเย็นเพราะว่าวันนี้กูมีเรียนถึงสี่โมงเย็นเลย  และคงเลิกสายเพราะอาจารย์จะต้องสั่งงานอีก
   "งั้นกูไปรอที่ร้านเลยนะ" ไอ้ใหม่บอก
   "เออ บอกพวกมันให้รอกูด้วย" กูบอก  ไอ้ใหม่พยักหน้ารับ

- - - - - - - -

   "ครบยังวะ" กูถามเพื่อนกูเมื่อมาถึงที่ร้านไอ้โมท  เห็นไอ้ใหม่กับไอ้โปรนั่งอยู่
   "ไอ้ดิวเข้าห้องน้ำ ส่วนเหี้ยนิกกำลังมา..มีเรื่องจะคุยกับคนอื่นแต่เสือกมาช้าสุด" ไอ้ใหม่บ่น
   "ฮึ ช่างมันเหอะ..มันก็เป็นอย่างนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้วนี่" กูพูดขำๆอย่างไม่คิดมากแล้วนั่งลงข้างพวกมัน  ไม่นานไอ้นิกก็มาถึง  จึงพร้อมหน้าพร้อมตากันพอดี
   "มึงมีเรื่องไรวะ" กูเปิดประเด็น
   "เดี๋ยวรอพี่โมทก่อนดิ" ไอ้นิกบอก
   "อ่าว..ก็ เมื่อกี้มันไม่อยู่บ้านหนิ แล้วมันอยู่ไหน" กูถามอย่างสงสัย
   "เห็นบอกว่าออกไปกับใครไม่รู้ กิ๊กมั้ง..เดี๋ยวคงถึงแหละ" ไอ้นิกพูด
   "มึงมีไรเครียดเปล่าวะ ทำไมต้องนัดซะครบขนาดนี้ด้วย" ไอ้โปรถามด้วยน้ำเสียงและสีหน้าจริงจัง
   "ก็ทำนองนั้นอ่ะ กูอยากบอกทีเดียวน่ะ จะได้ไม่ต้องเห็นว่ากูไม่ให้ความสำคัญกับใคร" มันพูดนิ่งๆ  พวกกูนั่งเงียบไม่ได้พูดอะไรอีก  ไอ้ดิวหยิบกีตาร์ออกมาเล่นฆ่าเวลา  นั่งรอไอ้โมทอยู่เกือบยี่สิบนาทีมันก็โผล่หัวมาได้
   "โทษทีว่ะที่ช้า" ไอ้โมทวิ่งกระหืดกระหอบมา
   "มีเรื่องไรกันวะ" มันถามแล้วนั่งลงที่เก้าอี้ข้างกู
   "กูมีเรื่องจะบอกพวกมึงทุกคนน่ะ" ไอ้นิกพูดขึ้น  พวกกูเงียบตั้งใจฟัง  ใจกูเต้นเร่าๆกลัวว่าจะเป็นเรื่องไม่ดี
   "พอดี..กูต้องย้ายไปเรียนต่อที่เมกาน่ะ แม่กูมีผัวใหม่" กูอ้าปากเหวอ  ห่า..มึงพูดตรงไปป่ะ
   "เลยจะเอากูไปอยู่ด้วย แล้ว..กูคงได้อยู่ยาวว่ะ คงต้องออกจากวง" ไอ้นิกพูดหน้าเศร้า  พวกกูนั่งเงียบกันหมดเพราะไม่คิดว่าจะมีวันนี้นอกจากวงแตกไปเอง 
   พวกกูสนิทกันมากถึงแม้จะไม่ใช่เพื่อนกันตั้งแต่สมัยมัธยม  กูได้รู้จักกับไอ้นิกก็เพราะว่ากูเคยเข้าประกวดร้องเพลงตอนที่อยู่ปีหนึ่ง  ไอ้นิกก็ร่วมประกวดด้วยแล้วเราก็คบกันมาตั้งแต่ตอนนั้น  ส่วนไอ้ดิวเป็นเพื่อนสมัยมัธยมปลายที่ภูเก็ตกับกู  เราค่อนข้างสนิทกันสมัยอยู่ภูเก็ต  มันเป็นคนหนึ่งที่รู้ใจกูดีทุกอย่างแต่แล้วก็ขาดการติดต่อกันไปจนมาบังเอิญเจอกันที่มหาวิทยาลัยที่เรียนอยู่  ซึ่งก็คบกันต่อจนมาถึงปัจจุบัน  ส่วนไอ้โปร..กูรู้จักมันเพราะว่ามันเป็นเพื่อนสนิทของไอ้ใหม่อีกที  ไอ้โปรกับไอ้ใหม่เป็นเพื่อนกันมานานตั้งแต่สมัยมัธยมปลาย  มันสองคนไปไหนมาไหนตัวติดกันตลอด  ดังนั้นเวลาที่กูจะไปไหนกับไอ้ใหม่ก็จะมีไอ้โปรพ่วงมาด้วยเสมอทำให้กูต้องสนิทกับไอ้โปรไปโดยปริยาย  ไอ้ใหม่กับไอ้อาร์มทเป็นเพื่อนที่กูสนิทมากที่สุดในสาขา  กูกับมันเรียนสาขาเดียวกันและเอกวิชาเดียวกันเกือบทุกตัว 
   มีอยู่ช่วงหนึ่งที่ร้านนักดนตรีย้ายออกไปเพราะมีปากเสียงกับไอ้โมท  กูเลยอาสาว่ากูจะหาวงใหม่มาเล่นให้แทน  สุดท้ายก็ได้พวกไอ้ใหม่นี่แหละเพราะด้วยความบังเอิญอะไรหลายๆอย่าง  ตอนแรกกูเป็นตัวตั้งตัวตีให้พวกมันมาเจอกัน  ได้ปรึกษาหารือกันว่าจะเป็นยังไงถ้าพวกมันได้รวมวงกัน  สุดท้ายการที่พวกมันคุยกันถูกคอ  พวกมันก็ได้มาเล่นที่ร้านกูและสนิทกันมากจนเรียกได้ว่าเกือบลืมเพื่อนสนิทในสาขาไปเลย  เวลาที่พวกกูมีปัญหาอะไรแม้จะต่างคณะ  แต่เราก็ช่วยเหลือด้วยเส้นสายของพวกเราตลอด
   "มึงจะไปเมื่อไหร่" ไอ้โปรถอนหายใจเบาๆ
   "เรียนจบช่วงนี้แหละ กูคงยุ่งด้วยอะไรหลายๆอย่าง..กูไม่อยากติดเอฟแล้วโปรเจคกูคงทำให้เสร็จก่อนที่แม่กูจะกำหนดวันไปด้วย" มันพูด
   "งั้นหมายความว่าทั้งที่มึงยังไม่ไปเมกา แต่มึงก็จะมาร้องเพลงให้ที่วงบ่อยๆไม่ได้แล้วดิวะ" กูคาดการณ์
   "อืม..กูตั้งใจจะให้ผ่านทีเดียวเลย แล้วก็คงมาร้องเพลงดึกๆไม่ได้แล้วว่ะ" ไอ้นิกพูดหน้าเสีย
   "พวกมึงจะว่าไง" มันถามแล้วมองหน้าทุกคน  พวกกูเงียบไปสักพัก
   "กูจะไปว่าไงได้วะ มึงไปเหอะ..อย่าห่วงเลย ทุ่มเวลาให้กับการเรียนของมึงเหอะ พวกกูยังอยู่ที่นี่ต่อ..ยังไงก็ได้ว่ะ มึงก็พยายามให้เต็มที่เหอะ" ไอ้ดิวพูดขึ้น
   "กูก็ไม่อยากไปหรอกนะเว้ย แต่แม่กูไม่ยอมท่าเดียว" ไอ้นิกบอก
   "พวกกูเข้าใจ มึงไม่ต้องคิดมาก" กูบอก
   "งั้นคงต้องหานักร้องใหม่" ไอ้โมทพูดขึ้นซึ่งเป็นประโยคที่ทำให้เงียบกันไปชั่วขณะ
   "แล้วมันจะเข้ากันได้เหรอวะพี่" ไอ้โปรบ่นหน้าเครียด
   "ก็ต้องปรับตัวกันไปสิวะ แรกๆพวกมึงก็ต้องปรับตัวเข้าหากันไม่ใช่รึไง..ก็เหมือนกันนั่นแหละ" ไอ้โมทที่เป็นพี่ใหญ่สุดในที่นี้พูดบอก 
   "กูขอโทษว่ะ" ไอ้นิกพูดอีกครั้ง
   "ถ้ามึงพูดขอโทษอีกคำ กูจำตั๊นหน้ามึงให้" กูว่า  พวกมันอมยิ้ม
   "งั้นผมจะมาร้องให้จนกว่าพี่จะหานักร้องใหม่ได้ก็แล้วกันนะ" ไอ้นิกหันไปบอกไอ้โมท
   "อืม..งั้นก็ได้ แต่ถ้าวันไหนมึงไม่ว่าง มึงก็บอกก่อนล่วงหน้าล่ะ..จะได้ให้เหี้ยเมตรมันร้องแทน" ไอ้โมบอก
   "กู" กูชี้หน้าตัวเอง  ไม่ใช่ไม่ชอบร้องเพลงนะแต่กูไม่สะดวก  เพราะถ้าเมื่อไหร่ที่มีเด็กมาหากูที่ร้าน  กูก็ต้องรอจนร้องเสร็จถึงจะไปกับเด็กได้น่ะสิ  การที่ต้องมาขลุกอยู่ที่ร้านประจำก็ไม่ไหวเหมือนกันนะเว้ย  ยังไม่พร้อมรับเท่าไหร่
   "เออสิ..ไม่มึงแล้วจะเป็นใคร ห่า" ไอ้โปรว่า  ไอ้โมทหัวเราะชอบใจ
   "แหม ได้ทีเอาเชียวนะ" กูบ่น
   หลังจากที่พวกกูนัดกันเสร็จเรียบร้อยก็แยกย้ายกันไป  ไอ้โปรมีธุระหลังจากนั้น  มันจะออกไปข้างนอกแล้วกลับมาที่ร้านอีกที  ส่วนกูจะไปดูหนังสือแถวตลาดประจำสักหน่อย
   "เดี๋ยวกูมานะ" กูตะโกนบอกไอ้โมทที่ดูบิลอยู่
   "ไปไหน" มันเงยหน้าถาม
   "ไปดูหนังสือที่ตลาด..........หน่อย ไปไหม" กูถาม
   "เออ ไปด้วยดิ" มันตอบ
   "แล้วใครจะดูร้าน" กูถามกลับ
   "เฮ้ย ใครจะอยู่ร้านบ้างวะ" ไอ้โมทตะโกนถามคนในร้าน  ไอ้ใหม่กับไอ้นิกยกมือ  สรุปพวกกูก็ฝากร้านไว้ที่มัน
   "งั้นเดี๋ยวกูโทรบอกไอ้ปั๊นให้มันรีบมาดีกว่า" มันพูดระหว่างเดินมาที่ลานจอดรถ  กูขึ้นคร่อมรถเตรียมสตาร์ท  ไอ้โมทโทรหาไอ้ปั๊นจนคุยรู้เรื่องมันก็ขึ้นคร่อมแล้วใส่หมวกกันน็อกเสร็จ
   "เมื่อกี้แม่โทรมา" มันพูด  กูเร่งเครื่องขับออก
   "ว่าไง" กูถามกลับ  เสียงเริ่มตะโกนเล็กน้อยเพราะกลัวมันไม่ได้ยิน
   "บอกมาไม่ได้แล้ว ทัวร์เลื่อน" ไอ้โมทบอก
   "ก็ดี.." กูตอบรับอย่างลูกกตัญญู  ไม่นานกูก็ขับรถมาถึงตลาด
   "เดี๋ยวกูไปร้านเฮียหมาก่อนนะ จะไปซื้อสายกีตาร์หน่อย" ไอ้โมทบอกแล้วยื่นหมวกกันน็อกมาให้กูล็อกกับรถ
   "อืม..งั้นเดี๋ยวกูโทรไป" กูบอกแล้วโบกมือแยกกันไปคนละทาง  สิ่งแรกที่กูนึกได้เลยคือไอ้หน้าหวานนักร้องเปิดหมวกวันนั้น  แค่คิดว่าวันนี้มันจะมาร้องอีกหรือเปล่าก็ตื่นเต้นแล้ว  กูก้าวขาเดินไปตามใจสั่งทันที  พอเดินไปใกล้มากขึ้นแล้วไม่ได้ยินเสียงเพลงก็รู้สึกเซ็งทันที  ตรงนั้นไม่มีอะไรเลยนอกจากความว่างเปล่า  กูคอตกเดินกลับมาที่ร้านหนังสือ  เดินเลือกไปเพลินๆเพราะไม่ได้เจาะจงมาซื้อหนังสืออะไรเป็นพิเศษ  ที่จริงจุดประสงค์ของกูคงไม่ได้เป็นเรื่องหนังสือตั้งแต่แรกละมัง..
   "เฮ้ย !!" เสียงหนึ่งตะโกนขึ้นอย่างดัง  กูหันกลับไปมองแต่ไม่เห็นอะไรได้ยินแต่เสียงวิ่งอย่างดังพร้อมกับเสียงร้องโหวกเหวกโวยวายหลังจากนั้น  กูยืนมองอย่างอยากรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
   "เฮ้ย ! หยุดนะเว้ย ไอ้เหี้ย !!" เสียงตะโกนดังกว่าเดิม  นักเรียนคงกำลังตีกันอยู่แน่เพราะกูเห็นชัดนักเรียนมัธยมปลายวิ่งกันไปมา  เห็นอย่างนั้นกูเลยหมดความสนใจ  หันหลังเดินต่อเพราะสำหรับกูการที่เด็กวัยรุ่นตีกันมันเป็นเรื่องปกติ  สมัยกูอยู่มัธยมปลายก็อย่างนี้เหมือนกัน
   แต่หลังจากนั้นเสียงก็เริ่มดังขึ้นเรื่อยๆและดูเหมือนจะใกล้เข้ามาที่ตัวกูมากขึ้น มากขึ้น..
   "ไอ้สัตว์!" เสียงหนึ่งด่าด้วยความวุ่นวายพอสมควร  กูได้ยินเสียงวิ่งมาจากด้านหลัง  พอหันกลับไปมองก็พบว่ามีคนวิ่งสวนกูไปอย่างรวดเร็ว

   ปึก !!
   "โอ้ย ไอ้เชี้ยเอ๊ย!" กูยืนมองอย่างตกใจกับคนตรงหน้าและเสียงสบถ  ไอ้คนที่วิ่งมาชนกับกูล้มลงกับพื้น
   "เป็นไรไหมวะ" กูก้มลงถามอย่างเป็นห่วง
   "เฮ้ย" กูอุทานในลำคอเมื่อคนตรงหน้าเงยหน้าขึ้นมามอง  มันคือไอ้หน้าหวานนักร้องเปิดหมวกคนนั้น  วันนี้มันใส่ชุดนักเรียน..น่ารักฉิบหาย  ขณะที่กูกำลังมองสำรวจอย่างตั้งใจ  พอได้สติก็พบว่ามันกำลังมองหน้ากูด้วยสีหน้าไม่พอใจอย่างมาก
   "เหี้ย..มึงเดินไม่หลบหน่อยวะ" มันโวย  ลุกขึ้นยืนด่ากูทันที
   "อ่าว" กูงง  ตั้งสติไม่ทันเล็กน้อย
   "เฮ้ย ทันไหมวะ" กูเหลือบไปมองเพื่อนไอ้หน้าหวานที่เพิ่งวิ่งมาถึงกันได้ประมาณสามสี่คน
   "ทันเหี้ยไรล่ะ มันวิ่งหนีไปแล้ว..ก็กูเสือกมาชนกับไอ้ห่ายักษ์นี่พอดี" ไอ้หน้าหวานชี้มาทางกูคล้ายยังหงุดหงิดอยู่  กูได้แต่ยืนอ้าปากค้างอย่างไม่มีปากเสียง
   "แล้วจะทำไงวะเนี้ย เงินอยู่ในนั้นหมดเลยด้วย" เพื่อนมันคนหนึ่งพูดขึ้นหน้าเครียด
   "เพราะมึงนั่นแหละ ไม่ดูให้ดีวะ" อีกคนว่ากลับไอ้หน้าหวาน
   "อ่าว ไมมึงพูดหมาๆอย่างนี้วะ" มันตอกกลับอย่างโมโห  อืม..ปากดีไม่ยอมคนเหมือนกันเว้ย  หน้าตากวนตีน  สเปกกูได้อีก
   "หรือไม่ใช่เพราะมึง ทั้งเงิน..แล้วไหนจะเทปอีก" เพื่อนมันคนเดิมย้ำว่า
   "เฮ้ย พวกมึงใจเย็นก่อนดิวะ..ใจเย็นไอ้เก้ง" เพื่อนมันคนหนึ่งพูดห้ามขึ้น  กูจำมันได้..ไอ้นี่คือคนที่ชื่อ "เขต"  คือคนเดียวกับที่ไอ้หน้าหวานยื่นโทรศัพท์มือถือให้ก่อนหน้า
   "กูไม่เย็นแม่งแล้ว เล่นก็ไม่เคยได้เงินแดกจริงๆจังๆ..ใครเค้ามาติดต่อเหี้ยแม่งก็เล่นตัว พอได้เงินก็เสือกเอาไปทำบุญแม่งหมด อยากสร้างกุศลเหี้ยไรนักหนา..ถุย!" คนที่ชื่อเก้งด่ากราดอย่างกับอึดอัดมาแรมปี 
   "แล้วตอนที่กูถามความสมัครใจทำไมมึงไม่ค้าน! ถ้ามึงอยากได้เงิน..กูจะให้ส่วนของกูก็ได้" ไอ้หน้าหวานย้อนหน้าเครียด  เสียงมันเหมือนโมโหแต่ก็เหมือนเครียดมากกว่า
   "เออ..ใช่สิ กูไม่ได้มีเงินอย่างบ้านมึงนี่ กูไม่อ้าปากขอหรอกโว้ย" ไอ้เก้งย้อนทันที  หน้าตามันนักเลงมาก  นี่ถ้ามันไม่ใส่ชุดนักเรียนมีชื่อแล้วละก็  กูว่ามันก็เด็กนักเลงทั่วไปดีๆนี่เอง
   "แล้วมึงจะให้กูทำยังไง เงินมันก็หายไปแล้ว" ไอ้หน้าหวานย้อนกลับเช่นกัน  เสียงมันค่อนข้างดังเลยทำให้คนหยุดยืนมอง
   "ฮึ..เงินน่ะ เป็นเพราะพวกกูหามาได้ ส่วนกระเป๋าเป็นของมึง..มึงดูแลมึงก็ต้องรับผิดชอบ" ไอ้เก้งแสยะพูดตอบ
   "ก็ได้ เดี๋ยวกูจะเอาเงินทั้งหมดมาคืนให้พวกมึงเอง" ไอ้หน้าหวานบอกด้วยน้ำเสียงลดลงแต่ดูท่ายังคงหงุดหงิดอยู่
   "ก็ดี..แต่กูจะบอกไว้ตรงนี้เลยนะว่า กูจะไม่เล่นดนตรีเพื่อหาเงินไปให้ไอ้พวกเหี้ยที่ไหนไม่รู้อีกแล้ว" ไอ้เก้งตะคอกขึ้นทำเอาไอ้หน้าหวานและทุกคนหน้าเสียไป  กูเห็นไอ้หน้าหวานกำมือแน่น  ตอนนี้กูยืนมองสถานการณ์เหมือนเป็นเพื่อนมันคนหนึ่งไปด้วยแล้ว  แบบว่าฟังไปฟังมาอยากรู้ตอนจบเหมือนกัน
   "งั้นกูต้องขอออกจากวง" ไอ้หน้าหวานพูดขึ้นเสียงเรียบ  พวกมันนิ่งทันที
   "เฮ้ยสลิ่ม ใจเย็นก่อนดิวะมึง" ไอ้เขตและเพื่อนอีกสองสามคนห้าม
   "ในเมื่อบางทีพวกมึงอาจไม่สมัครใจในสิ่งที่กูคิด กูทำ..กูก็ขอออกจากวง" มันพูดย้ำคำเดิม  สันกรามมันกัดแน่นเข้าหากันเหมือนสะกดอารมณ์ตัวเอง
   "ดี..ออกไปเลย หยิ่งดีนักมึงก็ออกไปเลย" ไอ้เก้งตะคอก  หน้าตามันน่าถีบจนกูแทบอยากด่าแทน  ห่าอะไรไม่เคยห้ามเพื่อนเลย
   "แต่ก่อนกูออก..กูขอหน่อยนะ" สลิ่มพูดขึ้นหน้านิ่ง  พวกมันหน้าเหรอหรา
   "มึงคงไม่ว่ากูนะไอ้เก้ง" มันพูดยิ้มมุมปาก 

   ผลัวะ !!
   ทันทีนั้นสลิ่มปล่อยหมัดเข้าที่หน้าไอ้เก้งอย่างจัง  วงสวิงสวยอย่างไม่น่าเชื่อ  ไอ้เก้งหน้าหงายลงไปกองกับพื้นทันที
   "ไอ้หลิ่ม" พวกเพื่อนมันอุทาน  กูอมยิ้มกับชื่อมัน..หลิ่ม "สลิ่ม" แม่งน่ารักดี    กูชักเท้าถอยหลังเพื่อให้มันกระทืบกันได้ถนัดมากขึ้น  สลิ่มเข้าไปซ้ำเพื่อนมันทันที
   "มึงจำไว้เลยนะ ถึงมึงขอให้กูอยู่..กูก็จะไม่อยู่กับคนเหี้ยๆอย่างมึงอีก!" สลิ่มชี้หน้าไอ้เก้งอย่างโมโห
   "ถึงพวกมึงจะเล่นต่อ ไม่ว่าเพื่ออะไรก็แล้วแต่..แต่ถ้ามีไอ้เหี้ยนี่อยู่..กูจำไป" สลิ่มพูดเสียงเข้ม  มันตาถลึงหันไปบอกเพื่อนของมัน  ทุกคนเงียบอึ้งกันหมด
   "ส่วนเรื่องเงิน กูจะเอาไปให้เกินกว่าที่ไอ้สัตว์นั่นเอาไปแล้วกัน..สนองมึงไง ดีไหม" สลิ่มหันกลับมาแสยะยิ้มพูดใส่ไอ้เก้งอย่างกวนตีนแล้วเดินออกไปทันที
   "หลิ่ม มึงใจเย็นก่อนได้ไหมวะ" ไอ้เขตจับมือสลิ่มไว้
   "มึงหยุดพูดไปเลยเขต..แล้วดูไอ้เหี้ยนั่นไว้ให้ดี ถ้ามันปีนเกลียวกูมากกว่านี้อีก..มึงก็น่าจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น" สลิ่มย้อนให้ไอ้เขตที่ยืนอยู่ใกล้ได้ยินคนเดียว  กูแทบหัวเราะดูท่าแล้วคงไม่ธรรมดา  ไอ้หน้าหวานเดินไป  กูรีบวิ่งตามไปทันทีเพราะไม่อยากให้หลุดมือ
   "นี่..." กูส่งเสียงเรียกคนด้านหน้า  มันยังคงเดินไม่หันกลับมามอง  ตอนนี้กูเริ่มทำตัวไม่ถูกเพราะไม่รู้จะเรียกมันว่าอะไร  ทั้งที่รู้ชื่อแต่ก็ไม่กล้าเรียกออกไป..รู้สึกตื่นเต้นแปลกๆเหมือนกัน
   "นายน่ะ" กูเรียกซ้ำอีกครั้ง  กูคิดว่ามันน่าจะได้ยิน  หรือว่ามันไม่ได้ยิน..หรือว่ามันได้ยินแต่มันแกล้งไม่ได้ยินกันแน่วะ
   "เฮ้" กูรีบเดินนำไปดักที่ด้านหน้าของมันไว้  สลิ่มหยุดชะงักเหลือบมองกูตาขวางในทันที  สายตานี่แทบแดกกูได้อยู่แล้ว
   "มีเหี้ยไร หรืออยากมีเรื่อง" มันว่ากวนๆ  สีหน้าจริงจังพร้อมรบ  ถ้าเทียบตัวกูกับตัวมันแล้วกูได้เปรียบเห็นๆ  อย่างกับพี่กับน้อง  เด็กกับครู  เพราะมันตัวค่อนข้างเล็ก  พวกเพื่อนของมันเมื่อกี้สูงกว่ามันหมดแต่ถึงแม้จะดูตัวเล็กแต่ก็สมสวน  มีเนื้อมีหนังดูแล้วร่างกายแข็งแรงดี  หน่วยก้านคงชอบเล่นกีฬาพอสมควร
   "เปล่า..ไม่ได้อยากมีเรื่อง แต่..นี่" กูรีบบอกแล้วยื่นนามบัตรจากกระเป๋าสตางค์ตัวเองยื่นไปให้มัน  สลิ่มขมวดคิ้วมองหน้ากูและยังคงไม่รับไป
   "อะไรของมึง" มันถามด้วยสีหน้าไม่ไว้ใจ  แม่ง..พูดกับกูห้วนดีเหลือเกิน
   "นามบัตรร้านกู พอดีกำลังขาดนักร้องอยู่น่ะ" กูยิ้มบอก  มันเหลือบมองหน้ากูไปมา  จู่ๆมันก็เดินตัดหน้ากูไปทันทีโดยไม่ได้รับนามบัตรไปแต่อย่างใด  สาด..อย่างกวนตีน
   กูยืนค้างอยู่ประมาณห้าวินาทีกับการกระทำของมันและก็อดอมยิ้มออกมาไม่ได้เพราะรู้สึกถูกชะตาจริงๆ  กูไม่ได้เจอแบบนี้มานานมากแล้ว  หรือตามตรงคืออาจจะไม่เคยเจอเลยก็ได้  กูหันตัวกลับไปเห็นมันกำลังเดินจากไป  กูได้แต่ยืนมองแผ่นหลังมันอยู่อย่างนั้นอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรดี  แต่จู่ๆมันก็หยุดเดินแล้วค้างอยู่อย่างนั้น  ใจกูเต้นแรงอย่างตื่นเต้นและกำลังคิดเข้าข้างตัวเอง  กูยืนมองอย่างลุ้นๆว่ามันเป็นอะไร  เพียงครู่เดียวมันก็หันหน้ากลัวมาแล้วเดินตรงมาที่กู  กูยืนตาค้างมองการกระทำของมัน  ไม่ใช่ไม่เคยเจอคนกวนส้นตีน..แต่กับมันแล้วกูก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมกูถึงได้ตื่นเต้นจนทำตัวไม่ถูกและไม่รู้จะทำอย่างไรให้พอดี  สลิ่มเดินมาหยิบนามบัตรจากมือกูไป  มันเลิกคิ้วพร้อมกับเบะปากอย่างกวนๆ
   "พอดีไอ้ที่มึงให้กูคราวนั้นมันหายไปแล้ว" มันพูด  กูแทบยิ้มแตกด้วยความดีใจกับประโยคนี้  ไม่ได้ดีใจที่มันทำบัตรกูหาย  แต่ดีใจที่มันจำกูได้ด้วย
   "เจอกันเย็นนี้" มันบอกส่งๆแล้วหันหลังไปทำท่าจะก้าวเดินอีกครั้ง  แต่แล้วมันก็หันตัวกลับมาใหม่
   "มีสักร้อยไหม" มันขอด้วยสีหน้ากวนส้นตีนได้อีก  หน้าตาประมาณว่า..ถึงมึงไม่ให้แต่กูก็จะไม่แคร์อะไรประมาณนั้น  กูหยิบกระเป๋าสตางค์แล้วหยิบแบงก์ร้อยออกมายื่นให้อย่างง่ายดาย  มันหยิบออกไปจากมือกูทันทีพร้อมกับสะบัดแบงก์ตรงหน้าพร้อมกับยิ้มมุมปากใส่กูอีกต่างหาก
   "ขอละกัน" มันพูดแค่นั้นแล้วหันหลังเดินจากกูไปทันที  ครั้งนี้มันเดินไปจริงๆเพราะภาพที่กูเห็นตอนนี้คือ..มันเดินไปพร้อมกับชูนามบัตรกับแบงก์ร้อยที่ถือไว้ในมือข้างขวาขึ้นชูเหนือหัวโชว์ให้กูเห็นคล้ายบอกลา  ส่วนอีกมือก็ล้วงกระเป๋ากางเกงอย่างกวนๆ  มันเป็นภาพที่กวนตีนที่สุดเท่าที่กูเคยเห็นมา  แต่ไม่รู้ว่าทำไม..ทำไมมันถึงทำให้กูยิ้มได้กว้างมากมายขนาดนี้
   "ฮึ..เจอกัน" กูพูดเบาๆ  ไม่รู้บอกตัวเองหรือบอกมันกันแน่  พอสลิ่มเดินไปจนลับตา  กูก็เดินกลับไปที่ร้านหนังสืออีกครั้ง  พอได้หนังสือที่น่าสนใจก็โทรหาพี่ชายสุดที่รักพร้อมกับบอกเรื่องสำคัญคือ..กูได้นักร้องใหม่ให้มึงแล้ว  และสิ่งที่ได้กลับมาคืออะไรรู้ไหม..
   "เสียงใสเชียงนะมึง ถูกใจล่ะสิ" มันกัดเหมือนรู้ทัน
   "ก็..ประมาณนั้น" กูตอบไปยิ้มไป
   "เดี๋ยวไปรอที่รถแล้วกัน" ไอ้โมทตัดบทแค่นั้นก่อนวางสายไป

............>>>><<<<.............

[Ottomechan]

สลิ่มมม



หึหึหึ


โหดเหมือนกันนะเนี่ย



 

[silverspoon]

อ๊ากก เจอกันแล้วว 
ห้ามกลับไปวงเดิมนะออกแล้วออกเลย เพราะตอนนี้ได้เวลาคู่พระคู่นายออกโรง 

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

จิ้มมมมมมมมมมม
-------
โดนอ่ะครับ
บอกได้คำเดียวว่าโดน
เย็นนี้จะเป็นยังไงน้าาา???

[เบบี้]

^
^
^
  ทะลวงตูดพี่ฟิชโช่

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

^
^
^
แซนด์วิชเลยมั้ยไอ่น้อง
พุ่งนี้ตอนที่ห้า
อย่าเบี้ยว
 

[amito]

ชื่อหวาน หน้าหวาน ไม่รู้ตัวจะหวานมั้ยน้า แต่ถึงคราวลุยขึ้นมาก้อห้าวเอาเรื่องเหมือนกันนะจ๊ะน้องสลิ่ม

พี่เมตรจะไหวมั้ยเนี่ย

[Tempozia]

กวนทรีนได้ใจมากมายอ่ะ น้องหลิ่มมมมมม น่ารักค็อดๆๆๆๆ
แล้วอย่างนี้พี่เมตรจะไม่รักไม่หลง หัวทิ่วหัวตำได้ยังไง
รักนะเบบี้ สู้ต่อไปจีบัน

[prawy]

 

[mantdash]

รักเด็กจัง น้องมิ้วค์ๆๆๆๆ

อ้ะตอนที่ สี่มาแว้ว ขออ่านก่อนนะครับ

..................................
..................................
..................................

โอ้ว มาแรงแฮะ เด็กน้อย

ขอจัดแรงๆ เรียงๆมาเลยนะคร้าบ ตอนต่อไป หึหึ

อยากได้มั่งจังดุๆ เงี้ย

[k[1mE]:D]

สลิ่มของเรา นี้กวนโอ๊ยได้ใจมากกก 555+

เย็นนี้เจอกันน

^^

จะเจออะไรดีล่ะพี่เมตร

 

[pichayakamon]

อร๊ายยยยย

ฉ๊านนนร๊ากกกกน้องสลิ่มมมมมมม

กวนทรีนได้ใจมากมากกกกกกกกกกกก

555+

[eiei]

โฮ๊ะๆ 


น่าลุ้นๆ 

[Cha Ris Ma]

ไอ้เมตร ต้องแบบนี้
ถึงจะสมกัน
 

[ToRMoR]

(*-*)นุ้งสลิ่มกวนทรีนน่ารักดีเนอะ แต่ไอ้พี่เมตรรู้สึกจะแพ้ทางเอิ๊กๆ ตกลงสัญญา....(????~ มันคืออิหยังอ้าย)

[mecon]

นุ้งสลิ่มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม ไม่ใช่ของหวาน
แบบหน้าตาสินะแต่เป็นของ....เผ็ด แถมเปรี้ยวเข็ดฟันโคดๆอีกต่างหาก 5555
เป็นศิลปินมีอุดมการณ์เป็นของตัวเองนะเนี่ย....ใจดีจริงๆเข้ากับหน้าแต่
เวลาโมโหเนี่ย....เป็นแม่เสือดาวแสนดุเชียวนะ  อิอิ น่าปราบใช่มะเจ้าเมตร.....
แค่ท่าชูเงินนี่ก็ ทำเอาหัวใจนายเมตรหายไปกับนุ้งสลิ่มแล้ว 

+1 คะ

[Little Devil]

น้องสลิ่ม นายเอกเราแรง ร้าย 
ประเภท เผ็ด สวย ดุ
เหมาะกะนายเมตรดี

น้องเบบี้อย่าเครียดมากนะ   

[~l3aml3ery~]

นายเอกเป็นจีจ้า สวย เผ็ด ดุ

ตอนเย็นจะเป็นยังไงน้า

-----------
เพิ่งเม้นครบ 250
ให้ +1 แรก เบบี้จ้า

[a_tapha]

นายเอกกวนตรีนมากกกกกกกก


แต่ชอบนะ     



1 แต้มให้เบบี้เหมือนเคย

[JJHJJH]

กี๊สสสส นุ้งหลิ่ม น่าร๊ากกกกกกกกกกก

[akaipee]

  น้องสลิ่มแรงได้ใจมากๆๆๆๆ

[cmos]

อยากกินสลิ่มง่ะ

คงอร่อยน่าดู