ดีคร้า..ขอทักทายรอบห้องก่อนล่ะกัน
แล้วก็ต้องขอโทษอย่างแรงที่อาจจะหายไปหลายวันอยู่ มันไม่ว่างจริงๆคร้า
และที่ขาดไม่ได้ก็ต้องขอขอบคุณทุกกกคำแนะนำและกำลังใจด้วยคร้า
ส่วนเรื่องนี้ก็ใกล็จบตอนพิเศษแล้วกำลังคิดอยู่ว่าจะมีตอนพิเศษต่อไปหรือเปล่า...
แต่ถ้าจะมีก็คงจะเป็นประมาณเดือนมีนา เพราะเดือนกุมภาคงวุ่นกับการสอบมากมายทั้งจะจบมอหก แล้วก็สอบเข้ามหาลัยด้วย
อาจจะไม่มีเวลา แต่ถ้ามีเพื่อนๆพี่ๆและน้องๆอยากอ่านก็จะพยายามแต่งมาให้อ่านกันอีกสักตอนสองตอน
ส่วนในช่วงหลังจากจบตอนพิเศษของเรื่องนี้ก็ว่าจะเอานิยายเรื่องใหม่มาลงให้ได้อ่านกันยังไงก็ติดตามด้วยนะคร้า
“เหวอ!!”ผมสะดุ้งสุดตัว พยายามเก็บเสียงไม่ให้ดังเกินไป เดี๋ยว...อ้าวหายไปไหนแล้วอ่ะ
“มองหาอะไรอ่ะต้า”คิมนี่แหละที่ทำให้ผมตกใจ
“เปล่าๆ”
“งั้นไปดูแหวนกันดีกว่า”ความจริงอารมณ์ตอนนั้นไม่พร้อมจะทำอะไรแล้วล่ะ แต่ก็เกรงใจไอ้คิมมัน รับปากไปแล้วว่าจะช่วยนี่
“ร้านนี้แหละเนอะ”คิมพาผมมาที่ร้านเครื่องประดับสุดหรู ร้านใหญ่แต่คนไม่เยอะเท่าไร
“รับอะไรดีคะ”พนักงานสาวสวยถามแล้วส่งยิ้มหวานให้ไอ้คิม
“มาดูแหวนอ่ะครับ”ไอ้คิมก็ตอบแล้วส่งยิ้มกลับ
“ต้องการแบบไหนคะ แบบเท่ห์ๆ เรียบๆ หรูๆ หรือ...”
“แหวนสำหรับคนพิเศษอ่ะครับ”ไอ้คิมขัดขึ้นก่อนที่คุณพนักงานจะรายงานสินค้าหมดทั้งร้าน
“เอ่อ..ค่ะเชิญทางนี้ค่ะ”รอยยิ้มหวานกลายเป็นยิ้มแหยแทน
“ต้ายืมนิ้วหน่อยดิ่”คิมคว้ามือผมไป จู่ๆผมก็รู้สึกเสียวหลังวาบอย่างไม่มีเหตุผล
“สวยม่ะ...”คิมสวมแหวนใส่นิ้วนางข้างซ้ายของผมเรียบร้อยแล้วก็หันมาถามความเห็นทั้งที่ตอนนี้ผมไม่พร้อมจะพิจารณาอะไรแล้ว
“อืม”ผมรับคำแบบขอไปที
“ฟู่..”อึ๋ย...ไอ้คิมมันเป่าลมเข้าหูผมอ่ะ
“ทำบ้าไรเนี่ย”ผมถามมันทั้งที่มือยังคลำหูตัวเองอยู่ หันไปเห็นพนักงานสาวก็มองแปลกๆ
“ก็ต้าเป็นไรอ่ะ..ดูซึมๆ เป็นไรก็บอกดิ่”คิมมันก้มมาคุยกับผมเสียงนิ่งๆรู้สึกกดดันแฮะ
“ไม่ได้เป็นไรนี่ ไปดูทางนู้นไหม สร้อยสวยๆก็มี”ผมพยายามเปลี่ยนเรื่องทำท่าจะไปดูตู้อื่น ทั้งที่จริงๆแล้วผมไม่รู้จะบอกมันยังไง ไอ้จะไม่ตอบก็ดูมันตั้งท่ากดดันซะขนาดนั้น
“ต้าเดี๋ยว...เฮ้ย!!”คิมมันเหมือนจะยื่นมือมาคว้าผมแต่มันก็ถูกมือใครบ้างคนผลักอย่างแรง ตัวผมเองก็โดนแขนใครคนนั้นคว้าเข้าที่เอวจนปลิวเข้าไปในอ้อมแขนนั้น
“เฮ้ย!!...ใครว่ะ”ผมพยายามสะบัดตัว แต่กลิ่นมันคุ้นๆแฮะ
“น้องเป็นใครอ่ะ ปล่อยต้าซะ”คิมมันตั้งตัวติดมันก็เข้ามาช่วยผมโดยการผลักคนที่คว้าเอวผมอยู่ออกจากผม แต่พอมันผลักกลายเป็นผมปลิวตามแขนที่รัดผมแน่นทั้งที่โดนทั้งผลักทั้งดิ้นแขนแกร่งที่เอวผมก็ไม่มีทีท่าจะหลุดออกสักนิคแถมยังรัดแน่นขึ้นอีก
“มรึงนั่นแหละเป็นใครมายุ่งกับแฟนกรู”เสียงทุ้มที่ดังอยู่เหนือหัวผมทำให้รู้ทันทีว่าเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก...ไอ้มิค สิ้นคำพูดมันทำให้ทั่วบริเวณเกิดความเงียบขึ้นมาชั่วขณะ ผมเองก็หยุดดิ้น แต่ยังพยายามขืนตัวออกจากแขนอุ่นๆของมัน
“ปล่อยกรู”ผมบอกกับมันเมื่อดูท่าจะออกจากอ้อมแขนนี้ได้ยากถ้ามันไม่ปล่อย
“ไม่”เสียงมันฟังดูติดจะดุ
“กรูบอกให้ปล่อย”
“ก็บอกว่าไม่”ไอ้มิคยังคงดื้อ
“โอ้ยยย...”ไอ้มิคร้องลั่นเมื่อผมกระทืบไปบนหลังเท้ามันเต็มๆ ผมก็อาศัยจังหวะนั้นผละออกจากอ้อมแขมของมันทันที
“คิมไปส่งเราหน่อยสิ”ผมหันไปบอกคิมแล้วลากคิมออกมาจากร้าน
“พี่ต้า”เสียงเข้มๆดังมาก่อนที่จะมีคนมาคว้าแขนผมไว้พร้อมกับมือที่ยื่นมาแกะมือผมที่ยังจับแขนคิมอยู่ออก
“ปล่อยกรู กรูจะกลับแล้ว”ผมหันไปเผชิญหน้ากับไอ้มิคที่ตอนนี้หน้ามันโหดอย่างไม่เคยเห็นมาก่อน
“ไม่ปล่อย ถ้าจะกลับก็กลับด้วยกันนี่แหละ”ไม่พูดเปล่ามันยังลากผมให้เดินตามมันไปด้วย
“ต้า..”เสียงไอ้คิมมันเรียกผม มันคงจะยังงงๆกับเหตุการณ์ระหว่างผมกับไอ้มิคอยู่แน่ๆ พอมันตั้งสติได้มันก็วิ่งตามผมจนทัน สีหน้าก็เป็นกังวล
“ไม่มีไรหรอกคิม เดี๋ยวพรุ่งนี้อธิบายให้ฟัง”ผมบอกกับมันก่อนที่ตัวผมจะโดนกระชากอย่างแรงแล้วผมก็โดนลากมาจนถึง Yaris สีดำของไอ้ตัวแสบที่เปิดประตูแล้วยัดผมเข้าไป เฮ้อ....กรูมาสีแดงไม่ใช่หรอว่ะ ไหงกลับสีดำได้ว่ะเนี่ย ระหว่างทางไม่มีเสียงอะไรหลุดออกจากปากของเราทั้งคู่จนมาถึงคอนโนผมไอ้ตัวแสบมันก็ลากผมขึ้นห้องอีก
“เปิด”เสียงทุ้มสั้นๆนั่นเป็นคำสั่งให้ผมจัดการกับระบบล็อกของประตู
“ก็ปล่อยมือดิ่ การ์ดอยู่ในกระเป๋าข้างเนี้ยะ”เพราะคีย์การ์ดมันอยู่ในกระเป๋ากางเกงข้างเดียวกับมือที่ถูกจับอยู่ทำให้ผมหยิบไม่ได้
“งั้นผมหยิบเอง”ว่าแล้วมันก็จัดการล้วงเข้าไปให้กระเปาผมอย่างไว แล้วหยิบคีย์การ์ดมาเสียบแล้วลากผมมาจนถึงห้องรับแขกแล้วเหวี่ยงผมลงกับโซฟาอย่างแรง
“โอ้ย..!!กรูเจ็บนะ เป็นเชี่ยไรเนี่ย”พอตั้งหลักได้ผมก็โวยใส่มันทันที
“เจ็บหรอ พี่บอกว่าพี่เจ็บ แล้วพี่รู้ไหมว่าผมก็เจ็บ เจ็บมากด้วยที่แฟนตัวเองไปอี้อ๋อกับชายชู้อ่ะ”มิคตะโกนใส่ผมอย่างหัวเสียไม่แพ้กัน
“ชู้..? ใครกันแน่ที่มีชู้อ่ะ อย่ามาหาเรื่องกันดีกว่า”ผมหันไปนั่งจ้องหน้ากับมันตรงๆ
“หาเรื่องหรอ แล้วที่ผมเห็นนะมันคืออะไร”
“แล้วมรึงเห็นเชี่ยไรล่ะ”
“พี่ยังถามผมอีกหรอ มีจับมือถือแขน สวมแหวนให้กันด้วยนี่ คิดจะจับปลาสองมือรึไง ผมไม่ยอมหรอนะ”มิคมันโวยวายใส่ผมแล้วเขย่าใหล่ผมอย่างแรง
“เออ...มรึงไม่ยอมงั้นก็เลิกไปซะสิ ถ้าคิดว่ากรูไม่ดีขนาดนั้นก็ไม่ต้องมาคบกันสิ ไปเลยไปหาคนดีที่อื่นเลย ไป...!!”ผมพูดจบก็เลยผลักไหล่ไอ้มิคคืนบ้างแม้มันจะไม่จะไม่สะเทือนเลยสักนิดก็ตาม
“เลิก..!? ผมไม่ยอม...จำไว้ว่าผมไม่ยอม!!..”
“มรึงไม่ยอมก็ช่างมรึง แต่อย่ามาทำตัวเป็นเด็กที่นี่ พูดไม่รู้เรื่องก็ไปที่อื่นสิ ไป...”
“เด็กพี่ว่าผมเป็นเด็กหรอ เพราะไอ้หน้าทู่นั่นใช่ไหมพี่ถึงจะเลิกกับผม ผมไม่เลิกยังไงพี่ก็ต้องเป็นของผม เป็นของผมคนเดียว”ไอ้มิคพูดจบมันก็ลากผมเข้าไปยังส่วนที่เป็นห้องนอนผมเองก็พยายามขืนตัวไว้แต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้เลย
“มรึงปล่อยกรูนะ ปล่อยสิวะ”
“ไม่..”สิ้นคำพูดมันก็จัดการเหวี่ยงผมลงกับที่นอนอย่างแรง
“มิคมรึงจะทำเชี่ยไรเนี่ย”ผมถามมันที่พยายามคุกคามผมอยู่ ผมเลื่อนหนีมันไปเรื่อยๆจนหลังผมติดกับหัวเตียงทำให้หนีไปไหนไม่ได้อีกแล้ว
“มิคออกไป ปล่อย...อื้อ...อื้อๆๆ....”ผมสำลักคำพูดตัวเองเข้าอย่างจังเมื่อมันปิดปากผมด้วยปากมันอย่างเร็วและแรง
“อืม...”ตอนนี้ผมเริ่มหมดแรงแล้วล่ะทั้งแขนที่ตอนนี้จากการผลักการเป็นไปโอบรอบคอของไอ้ตัวแสบซะแล้ว
“อึก..”ผมรู้สึกเหมือนจะขาดอากาศหายใจ เลยใช้มือทุบหลังมันแต่เหมือนมือไม่มีแรงเลยซักนิด แต่ไอ้มิคก็ยอมละปากออกไป
“เฮ้อ...อ่ะ”ผมเพิ่งจะโล่งที่มันละปากไปก็ต้องสะดิ้งขึ้นมาอีกเพราะสัมผัสร้อนชื้นของปากและลิ้นที่ดุนอยู่ที่ต้นคอจนขนลุกซู่
“มิค หยุด อ่ะ....อ้าส์..”ผมห้ามไอ้ตัวแสบเสียงสั่น ก่อนที่จะสะดุ้งอีกครั้งเมื่อปลายนิ้วร้อนลูบไล้ทั่วอก แล้วสะกิดที่ตุ่มไตบนอกแบนราบของผมที่แข็งชูชันตามแรงอารมณ์แล้วตามด้วยสัมผัสร้อนชื้น
“โอ้ย...ไอ้เชี่ยมิค”ไอ้มิคมันกัดยอดอกผมจนสงสัยว่าอาจจะเลือดซิบเลยนะนั่น ส่วนไอ้มิคไม่สนใจจัดการรัวลิ้นเร็วแรงจนผมเสียวไปทั้งตัว จนเผลอแอ่นอกอย่างลืมตัว
“อ่ะ...มิค...อย่านะ”ผมร้องห้ามอย่างตกใจเมื่อมือมันหันมายุ่งกับช่วงล่าง แต่ก็ตามเคยที่มันไม่ใส่ใจเสียงร้องของผมอีกตามเคย แต่คราวนี้ยอมไม่ได้หากไม่คุยให้รู้เรื่องก่อน
“ไอ้มิค ถ้ามรึงไม่หยุด ซี้ดด..กะ.กรูจะเกลียดมรึง..ป่ะ.ไป..อ่ะ..สิบชาติ...อาส์”ผมยื่นไม้ตาย แม้อารมณ์ตอนนี้จะเตลิดไปไกลแล้วก็ตาม
****
เม้นกันด้วยนะคร้า..
โพลล์
หัวข้อ: เรื่องสั้น :: ต่างรุ่น...แต่ใจเดียว ถามความคิดเห็น 20-07-10 (อ่าน 34366 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก