ด้วยความรวดเร็วปานสายฟ้าแลบ ร่างสูงแกมหอบอย่างเหนื่อยอ่อน ก็มาถึงหน้าบ้านจนได้ บ้าน…ของเขา กับคานาเมะ ที่ไม่ได้กลับมาถึงสามวันเต็ม ๆ
สภาพบ้านคล้ายขาดการดูแลมาหลายวันแล้ว หนังสือพิมพ์และจดหมายที่ส่งอยู่หน้าบ้าน ก็ไม่มีใครเก็บ กองสุมรวม ๆ กันอยู่หลายฉบับ ชายหนุ่มส่ายหน้าน้อย ๆ แกมผิดหวัง …บางทีคานาเมะ อาจจะไม่อยู่บ้านจริง ๆ ก็ได้
แล้วเขาจะไปตามได้ที่ไหนกันล่ะ?
อพาร์ตเมนต์นั้นก็ยกเลิกสัญญาเช่าไปแล้ว…เขาไม่รู้จริง ๆ ว่าจะตามได้ที่ไหน
จะว่าไป ก็ไม่ใช่คานาเมะคนเดียวหรอก ที่ไม่สนใจเรื่องของเขาเท่าที่ควร
กระทั่งตัวเขาเอง ก็ใช่ว่าจะรู้เรื่องของคานาเมะละเอียดนัก
นอกจากเรื่องบนเตียง…
ความคิดนั้นแทงใจอย่างจัง มันคือคำพูดเขาเอง ที่ตัดพ้อต่อว่าอีกฝ่ายหลายวันก่อน
คราวนี้เขาผิดจริง ๆ สินะ
ตอนนั้นเอง เขาก็เหลือบไปเห็นรองเท้าคู่หนึ่ง ที่หน้าบ้าน
รองเท้าของคานาเมะ!
คานาเมะไม่ชอบมีรองเท้าทีเดียวพร้อม ๆ กันหลายคู่ ราชินีของเขาบอกง่าย ๆ ว่า “คู่ไหนที่อิทจังถอดได้ถนัด ชั้นก็ชอบใส่คู่นั้นน่ะล่ะ” และนั่นก็เป็นเหตุผลขำ ๆ ที่ทำให้ทั้งคู่ ไปเลือกซื้อรองเท้ากันอยู่เป็นวัน ๆ เพื่อหาคู่ที่ ‘ถอดถนัดมือ’ ที่สุด
และแน่นอน มันคือคู่ที่วางอยู่หน้าบ้านตอนนี้ วางอย่างไม่เป็นระเบียบนัก เหมือนเจ้าตัวถอด ๆ แบบไม่ใส่ใจ
ก็ไม่มีใครถอด และจัดวางเป็นระเบียบให้เหมือนทุกทีนี่นะ
ขาดเขาสักคน บ้านหลังใหญ่เท่าใด ก็รกได้ ด้วยฝีมือราชินี ด้วยความที่คานาเมะ ไม่เคยสนใจจะจัดเก็บอะไรเลย
แล้วราชินีจะขาดอัศวินอย่างเขาได้ยังไงกัน!
...................................
ชายหนุ่มก้าวเท้ายาว ๆ ตรงไปที่ประตูบ้าน ประตูก็ไม่ได้ล็อค อันตรายจริง ๆ ถ้ามีใครเข้ามาล่ะ
เผลอคิดเรื่อยเปื่อยไปมากกว่านั้น ถ้าคนที่เข้ามา..เจอกับราชินีของเขา ตอนกำลังเร่าร้อนแบบคราวก่อน
ใครจะอดใจไหว
แย่แล้ว!
อิทสึกิรีบเดินแทบจะเป็นวิ่ง เข้าไปในบ้าน เปิดห้องนู้นห้องนี้ ทว่าไร้ซึ่งวี่แววคนที่กำลังตามหา
จนสุดท้ายก็มาหยุดที่หน้าห้องนอน
ห้องนอนของเขาทั้งสอง
มือบิดลูกบิดแล้วใจชื้นนิดหน่อย เมื่อพบว่ามันล็อคอยู่
อย่างน้อยก็น่าจะอยู่ในนี้ล่ะนะ ราชินีตัวยุ่งของเขา
ชะงักหน้าประตูทำท่าจะเคาะ แต่เริ่มลังเล
แล้วเขาจะเริ่มยังไงดี? คงต้องเป็นฝ่ายง้อสินะ
หูแนบที่บานประตูโดยสัญชาตญาณแบบคราวก่อน แอบหวังเล็กน้อยว่าจะได้ยินเสียงครางยั่วยวน ราชินีของเขา ขาดเขาตั้งสามวัน ป่านนี้คงเล่นสนุกกับของเล่นกองโตแล้ว ถ้าไม่ได้แอบชวนใครมาสนุกแทนล่ะก็นะ
คงไม่หรอก... ลึก ๆ แล้วเขาก็รู้ รู้ดีมาตลอด คานาเมะไม่คิดทรยศเขาขนาดนั้นแน่ ๆ
ก็คงเหมือนคราวก่อนนั่นล่ะ ของเล่นแม้จะช่วยได้ไม่มาก แต่สำหรับคานาเมะที่มีความต้องการสูงผิดปกติแล้ว อย่างน้อยมันก็น่าจะช่วยอะไรได้บ้าง
คิดแล้วอดตัดพ้อไม่ได้ ว่าทำไมราชินีของเขา ไม่ไปง้อเขาที่ร้านแทนล่ะ
ไม่ใช่ง้อด้วยซ้ำ แค่ให้คำตอบชัด ๆ กับเขา ว่าเขาสำคัญกว่าบรรดาของเล่นในคอลเล็กชั่นทั้งหมด
นี่แสดงว่าเห็นของเล่นสำคัญกว่าเขางั้นเหรอ
ดีล่ะ คราวนี้จะทำจนลืมของเล่นพวกนั้นเลย คอยดูสิ!
แอบฟังอยู่ครู่หนึ่ง คิ้วเข้มก็ขมวดงุนงง...ไม่มีเสียงอะไรเลย
มันเงียบจนผิดปกติแล้ว
คำพูดของมิซากิ ทำให้เขารู้สึกใจหายวาบโดยไม่ทราบสาเหตุ
คานาเมะ!
ชายหนุ่มรีบเคาะประตูถี่ ๆ อย่างตกใจ เป็นไปไม่ได้หรอกที่คานาเมะจะอยู่เงียบ ๆ ในห้องตามลำพังโดยไม่มีเขาได้!
เคาะอยู่พักหนึ่งก็ยังคงเงียบ คราวนี้นอกจากทุบดัง ๆ แล้ว เขายังร้องเรียกอีกฝ่ายดังจนคนข้างบ้านแทบสะดุ้ง "คานาเมะ อยู่รึเปล่า..คานาเมะ ตอบสิ!!"
เสียงโหวกเหวกหน้าประตูผิดวิสัยคนใจเย็นอย่างอิทสึกิ หากชายหนุ่มไม่สนใจอะไร ยังคงเคาะประตูแรงขึ้นอีกด้วยซ้ำ
ในที่สุด เขาก็ได้ยินเสียงแผ่วเบาตอบกลับมาจากด้านใน "อิ...อิทจัง?"
"คานาเมะ! เป็นอะไรรึเปล่า เปิดประตูหน่อย" ชายหนุ่มยังคงทุบประตูอย่างร้อนรน
"ไม่นะ..อิทจัง อย่าเข้ามา" ในน้ำเสียงอ่อนล้า ยังคงเด็ดเดี่ยวพอสมควร
"คานาเมะ?"
"เปิดเดี๋ยวนี้นะ เปิดประตูเร็วเข้า เสียงนายไม่ปกตินะ บอกฉันสินายเป็นอะไรรึเปล่า" มือนั้นยังคงทุบประตูถี่ด้วยความร้อนใจ
"ไม่..ไม่เป็นอะไรทั้งนั้น ชั้น..ปกติดี" เสียงที่ตอบกลับมา ฟังดูก็รู้ว่าผิดปกติ แต่ประตูก็ยังคงนิ่งสนิทเหมือนเดิม เพราะเจ้าตัวไม่ยอมออกมาเปิดให้
"ถ้านายไม่เปิด ฉันจะพังมันล่ะนะ" คนหน้าประตูพูดเสียงเข้ม
"อย่า...บอกแล้วไงว่าอย่าเข้ามา" เสียงข้างในห้ามทันควัน
"นายโกรธฉันเหรอ ฉันขอโทษ เปิดประตูเถอะ" เขาเปลี่ยนเป็นไม้นวมกล่อม ทว่ายังคงไร้ผล
"...นายสิที่โกรธชั้นไม่ใช่เหรอ แต่ตอนนี้...อย่า..อย่าเข้ามานะ ตอนนี้ชั้น..." น้ำเสียงนั้นแผ่วเบาคล้ายคนใกล้หมดลม เล่นเอาอิทสึกิที่อยู่หน้าห้อง อดรนทนไม่ไหวอีกต่อไป
"คานาเมะ!" เขาไม่สนใจอะไรอีก ร่างใหญ่ถาโถมกระแทกบานประตูเต็มแรงหลายต่อหลายครั้ง จนสุดท้าย มันก็เปิดออก
"ไม่นะ! อย่าเข้ามา!!" เสียงห้ามดังมาจากมุมห้อง ที่ค่อนข้างมืดเพราะปิดหน้าต่างและม่านเสียมิดชิด ร่างนั้นขดอยู่ใต้ผ้านวมผืนใหญ่ แทบไม่เห็นตัว ห้องที่มืดและให้ความรู้สึกแปลก ๆ ยามเข้ามา ทำให้ชายหนุ่มสาวเท้าเข้าไปโดยเร็วด้วยความเป็นห่วง
"คานาเมะ..นาย...." มือแข็งแรงเอื้อมไปเปิดไฟ พอห้องสว่าง เขาก็ใจหายวาบ มีดโกนตกอยู่ที่พื้น พร้อมคราบเลือดเป็นหย่อม ๆ แม้จะไม่มากนัก แต่มันก็คือเลือดแน่ ๆ กลิ่นเลือดสินะ ที่ทำให้เขารู้สึกว่าข้างในมันแปลก ๆ
"คานาเมะ นายเป็น...อะ.."
ขยับจะถาม แต่พูดไม่ทันจบ เสียงห้ามก็ดังขึ้นอีก "ไม่! ไม่ ๆๆๆ ห้ามเข้ามานะ ชั้น...ชั้นไม่อยากถูกนายทิ้ง!!!" ร่างบอบบางนั้นขดตัวแน่นอยู่มุมห้อง ซุกตัวในผ้าผืนโตนั้น เหมือนจะยิ่งหลบมากกว่าเดิม
"ฉันไม่ทิ้งนายหรอกน่า ให้ฉันเข้าไปใกล้ ๆ นะ" ชายหนุ่มพยายามปลอบ ค่อย ๆ แอบขยับเข้าไปใกล้อีกนิด โดยพยายามไม่ให้อีกฝ่ายรู้ตัว
เสียงห้ามสั่นเครือปนสะอื้น "ไม่เอานะ...ถ้านายเข้ามา...ฉันจะอดทนต่อไปไม่ไหว.."
"นาย...เป็นอะไรกันแน่? แล้วเลือดนี่? นายบาดเจ็บรึเปล่า?" ชายหนุ่มเต็มไปด้วยคำถาม ทว่าคานาเมะไม่อยู่ในสภาพที่จะตอบคำถามได้ ร่างที่ซุกตัวอยู่ยังคงยืนยันประโยคเดิม ยังไงก็ไม่ยอมให้เข้าใกล้
"ไม่!!!" ร่างที่สั่นน้อย ๆ ปล่อยโฮออกมา "ไม่เอา..ชั้นไม่อยากอยู่คนเดียวอีก...อย่าเข้ามา... ถ้าเข้ามา...นายต้องเกลียดชั้นแน่ ๆ"
"ฉันไม่เคยเกลียดนายนะ คานาเมะ" อิทสึกิพูดเสียงหนักแน่น พอทำท่าจะขยับเข้าใกล้อีกหน่อย ร่างบอบบางก็ขู่ฟ่อ ราวกับแมวตัวน้อยที่กำลังจนมุม
"ไม่เอา อย่านะ ถ้านายก้าวเข้ามาอีกก้าว ชั้นจะเชือดข้อมือเลย!" ตาคู่งามวาววับเอาจริง เล่นเอาอิทสึกิเหงื่อตก
"คานาเมะ! ทำไมนายต้องทำขนาดนั้น ฉัน...ฉันไม่เกลียดนายจริง ๆ...เชื่อฉันสิ ไม่ว่านายจะเป็นอะไร นายจะทำอะไร ฉันรักนาย! ได้ยินมั้ย ฉันรักนาย!!" ประโยคสุดท้ายแทบเป็นตะโกน เสียงที่จริงจังทำให้มีดในมือร่วงหล่นเมื่อใดก็ไม่รู้ ใบหน้าเปื้อนคราบน้ำตาค่อย ๆ โผล่ออกมาจากผ้าห่มผืนหนา หากยังคงลังเลไม่มั่นใจ ผิดวิสัยราชินีแบบปกติโดยสิ้นเชิง
พอเห็นร่างสูงจะก้าวเข้ามาอีก เสียงอ่อนล้าก็ตวาดห้ามอีกครั้ง คราวนี้ไม่มีการซุกซ่อนความนัยใด ๆ อีกต่อไป "อย่าเข้ามา!!!... ถ้านายเข้ามา
ชั้นต้องปล้ำนายแน่ ๆ!"
คำพูดสุดท้ายผิดคาดอย่างจัง... อิทสึกิชะงักงุนงง
"นายจะปล้ำฉัน?" เขาทวนคำ คิดไม่ถึงกับประโยคนี้จริง ๆ
เสียงพร่ำต่อปะปนสะอื้น มือปัดป่ายใบหน้าเปื้อนน้ำตาราวเด็ก ๆ ที่ร่ำไห้เมื่อรู้ว่าทำผิดไปแล้ว และกำลังจะต้องโดนดุ แต่แก้ไขอะไรไม่ได้ "ฮึก...ก็นาย... นายบอกว่า ให้ชั้นเลือก ระหว่างนาย...กับเซ็กส์"
"ชั้น...พยายามแล้ว...แต่มัน..." เสียงนั้นอ่อนลงอย่างรู้สึกผิด
ชายหนุ่มมองร่างบอบบางที่สั่นเทิ้มเต็มตาเป็นครั้งแรกอย่างตะลึงงัน ผ้าผืนใหญ่ร่นลงกองกับพื้นบางส่วน เผยให้เห็นร่างเปลือยที่ซุกซ่อนอยู่ภายใน และคราบเลือดที่แขน...แขนขาวทั้งสองข้างมีริ้วรอยกรีดด้วยมีดโกนเต็มไปหมด เห็นได้ชัดว่าคงใช้ความเจ็บปวดเพื่อหยุดยั้งความต้องการของตัวเอง...มาตลอด สามวันเต็ม ๆ อิทสึกิอึ้งไปพักใหญ่ ก่อนจะรวบรวมคำถามได้สำเร็จ
"นายจะบอกฉันว่า...สามวันมานี่ นายพยายามจะพิสูจน์ตัวเองให้ฉันเห็น ว่านายเลือกฉัน ไม่ใช่เซ็กส์ สินะ?"
ใบหน้าขาวซีดก้มลงต่ำ พึมพำรับคำแผ่วเบา "อืม แต่ว่ามัน..." เสียงอ่อย ๆ นั้นดูน่าสงสารและเห็นได้ชัดว่าคนพูดรู้สึกผิดมากมาย
อิทสึกิทรุดตัวลงใกล้ ๆ คว้าร่างเบาหวิวนั้นมากอดไว้แนบแน่นอย่างรวดเร็วจนอีกฝ่ายตั้งตัวไม่ติด แขนบอบบางพยายามยันตัวออกห่าง เขยิบหนีหากสู้แรงอีกฝ่ายไม่ได้ ยังคงพึมพำห้ามสุดชีวิต "อย่า...ไม่งั้น...ชั้น...ปล้ำนาย จริง ๆ ด้วย"
"ก็ปล้ำสิ!" อิทสึกิตอบย้ำ แต่ไม่ยอมปล่อย
คนถูกกอดตัวสั่นน้อย ๆ ไม่อาจข่มกลั้นความหวาดกลัวเอาไว้ได้ "ไม่เอา..." หยาดน้ำตาพรั่งพรูลงมาอีกรอบ อย่างยั้งไม่อยู่ "ถ้าทำอย่างนั้น..นายจะเกลียดชั้น นายต้องทิ้งชั้นไปแน่ ๆ..ฮึ้ก..แบบนั้น ไม่เอานะ ...ไม่เอา..." แก้มบอบบางซุกไซ้ที่อกแข็งแรง จนเสื้อของชายหนุ่มเปียกชุ่มไปหมด ยังคงสะอึกสะอื้นยกใหญ่
แขนอบอุ่นที่โอบกอดอยู่จับต้นแขนร่างที่ซบอยู่ให้ถอยห่างไป ดวงตากลมโตเบิกกว้าง หวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด ท่าทางกลัวที่จะโดนทิ้งจริง ๆ ทว่าสิ่งที่ชายหนุ่มทำ หาใช่ละทิ้งไปไม่ มือของเขาฉีกกระชากเสื้อตัวเองจนกระดุมหลุดกระเด็น ก่อนจะดึงมันออกไปจากร่างกายจนหมด ดวงตาสีเข้มจ้องมองสบตากลับจริงจัง
"ทำสิ...ทำทุกอย่างที่นายอยากทำ ฉันไม่ทิ้งนาย...ไม่ทิ้งแน่ ๆ" เขาพูดย้ำอีกครั้งราวพร่ำคำสัญญา
"จริง ๆ นะ?" คนถามยังลังเล ผิดคาดกับท่าทางของอีกฝ่ายพอ ๆ กัน
"อื้ม จริงสิ ถ้านายยังมีแรงปล้ำนะ" เขาพูดติดตลก เล่นเอาราชินียิ้มออกในที่สุด ร่างขาวนวลใต้ผืนผ้าไม่ยึดอะไรไว้อีก แต่โผเข้าหาจนอิทสึกิหงายหลังนอนแผ่อยู่กับพื้นไปเลย หยาดน้ำตาถูกเช็ดออกอย่างรวดเร็ว ดูเลอะเทอะราวเด็ก ๆ แต่รอยยิ้มกลับน่าเอ็นดูมากกว่านั้น แก้มแดงเรื่อกับนัยน์ตาใสที่ดูมีชีวิตชีวาเหมือนเก่า จับจ้องอีกฝ่ายราวกับไม่อยากให้ภาพตรงหน้าเลือนหายไปแม้เสี้ยววินาที
"บ้าที่สุดเลยนายนี่ ชั้นอุตส่าห์อดทนแทบตาย นายยั่วแบบนี้ ถึงตายชั้นก็จะปล้ำนายล่ะ!"TBC