มาแว้วว ขอโทษด้วยเมื่อวานนั่งพิมพ์ใกล้จะเสร็จและกำลังจะโพสต์เท้าดันไปเตะเอาปลั๊กไฟดับพรึบเซ็งตัวเองเลยที่นี้
ต่อเลยก็แล้วกันถึงตอนไหนแล้วนี่ อ่อตอนพาไปกินข้าวตอนแรกจะไปกินที่ร้านข้างทางแถวข้างหอมัน แต่มันหนะสิเรื่องมากโครตบอกไม่อยากกินพากินร้านอาหารซะหรูแบบว่าชอบกินบรรยากาศ ตอนนั้นนึกแล้วหมั่นไส้โครตร้านข้าวแถวข้างทางกินไม่ได้มันบอกว่าสั่งไม่เป็น อยากรู้จักจริงว่าพ่อแม่มันเลี้ยงมาไงว่ะ มีด้วยหรือว่ะคนที่เป็นแบบนี้เคยดูแต่ในละครไม่เชื่อมันจริงๆ แต่ตอนหลังชักเชื่อเพราะเคยพามันไปกินมันสั่งอะไรกินไม่เป็น กินผัดกระเพราบอกว่าเผ็ดนั่งร้องไห้นึกแล้วก็สงสารมันเหมือนกันแต่พอหลังเริ่มกินเผ็ดดันอร่อยทีนี้เองกินสะบั้นเลย
+
+
หลังจากที่ติวการบ้านวันนั้นผมกับมันก็เริ่มคุยกันมากขึ้นไม่ใช่ดิโครตคุยจนอาจารย์เชิญให้ไปคุยข้างนอกหลายครั้ง เวลากินข้าวกลางวันทีไรมันชอบแอบไปกินคนเดียวอันนี้ทีแรกไม่รู้เหมือนกันพึ่งรู้ว่ามันไม่ชินกับการกินข้าวกับใครหลายๆคนมันบอกมันไม่ชอบ อีกอย่างมันไม่รู้จะสั่งยังไงบอกไม่ถูกอาหารที่ขายมันก็ไม่เคยกินส่วนมากอาหารที่ขายมันจะเป็นอาหารพื้นบ้านที่กินกันทั่วไป มันกินได้อยู่อย่างเดียวคือไข่เจียวกับไข่ต้ม และก็ต้มจืดๆ ถามมันเหมือนกันว่ามันกระแดะหรือเปล่ามันบอกว่าสาบานได้มันไม่ได้กระแดะแต่มันถูกเลี้ยงมาแบบนี้ มันบอกว่าแม้แต่รถประจำทางมันยังไม่เคยขึ้นเลย โหตอนนั้นนึกในใจทำไมชีวิตมึงกับชีวิตกูมันต่างราวฟ้ากับเหวว่ะแลกกันได้เปล่าว่ะ ไอ้คิมมันเป็นคนซื่อครับแต่ก็ไม่ทั้งหมดไอ้เรื่องที่เขาฉลาดกันมันก็โง่ซะไม่มีแต่ไอ้เรื่องที่เขาไม่รู้มันดันรู้แบบว่าระดับเซียนส่วนมากเรื่องที่มันไม่ค่อยรู้คือเรื่องโลกภายนอกแต่ถามวิชาการมันสิแน่นเอียด ถามมันว่าทำไมไม่เรียนแพทย์ต่อมันนิ่งไปพักนึงไม่ตอบยิ่งทำให้คนอย่างผมอยากรู้ มันถามว่าอยากรู้จริงๆ
....ไม่อยากรู้จะถามหรอว่ะ
++เออนั้นมึงตั้งใจฟังนะ....มันเอียงข้างขยับมาใกล้ผมตอนนั้นผมตั้งใจฟังใจมากมันบอกให้ผมเอียงหูมาแล้วจะบอกผมก็เอียงหูฟังอย่างตั้งใจ ปู้ดดดมันเปาลมเข้าหูผมเต็มๆเล่นเอาผมหูอื้อ ยอมรับว่าเคืองมันจริงๆแต่มันคงแค่แหย่เล่นก็ไม่ได้อะไรกับมันมากนอกจากด่ามันไปสองสามทีแต่มันก็นิ่ง มันย้ำกับผมว่าอยากรู้จริงๆหรอมันนิ่งเงียบสักพัก
+++กูเป็นหมอไม่ได้หรอกว่ะ กูคุณสมบัติไม่พอ
.....ไม่พออะไรว่ะ
+++เพราะกูไม่อยากเป็นไงนั้นแหละคือคุณสมบัติไม่พอ
.....อ่าวแล้วเมิงไม่อยากเป็นแล้วไปเรียนทำไมตั้ง2ปีว่ะ
+++กูแค่อยากทำให้พ่อกูดีใจว่ามีลูกเป็นหมอ
.....อ่าวแล้วพ่อเมิงไม่พอใจหรอว่ะมีลูกเป็นหมอเนี๊ยะกูยังอยากเป็น
+++พ่อกูบอกว่าเป็นหมอแล้วจะช่วยกิจการเข้าได้ไหมอยากไม่อยากให้กูเรียน
.....แล้วเมิงก็เลยไม่เรียนเลย
+++เปล่า อีกอย่างกูกลัวผี เข้าให้กูไปเฝ้าห้องดับจิตกูทำไม่ได้กูกลัวลาออกเลย
......น้านซะงั้น กูนึกว่าพ่อไม่ให้เรียน แล้วเมิงทำไมมาเลือกเรียนที่นี้ว่ะไม่เรียนที่กรุงเทพ
+++กูเบื่อล่ะที่โน้น
.... ทำไมว่ะพ่อเมิงก็ให้เงินเมิงใช้ไม่ใช่หรอว่ะ
+++อือ กูอยากมีแฟน...........ตอนนั้นผมหัวเราะมันก๊ากถามมันว่าที่กรุงเทพมึงไม่มีหรอว่ะแฟนถึงต้องมาหาที่นี้
......ชอบหน้าตาบ้านๆหรอว่ะ ผู้หญิงที่กรุงเทพกูว่าสวยกว่าที่นี้อีก
+++เปล่ามีแต่พวกชอบเงินกู
......แล้วเมิงทำไง
+++ฟันแล้วทิ้งให้เงินจบ
แล้วมันก็พูดอะไรผมจำได้คราวๆแค่นี้ประมาณนี้นะที่มันพูดตอนนั้นแค่นี้ผมว่าผมจำเรื่องมันมากกว่าเรื่องตัวเองอีกเวรจริงๆ ก็จริงของมันก็มันรวยซะขนาดนั้นเป็นใครใครก็ต้องจับเป็นธรรมดา แถมแม่มันยังส่งตังค์มาให้ใช้อีกเดือนล่ะ30000แถมยังพ่อมันอีกชีวิตช่างสุขสบายแล้วมันยังขาดอะไรว่ะ ถ้าเป็นกูหน่อยไม่ได้เมิงง
จะให้ใช้ซะให้เข็ดเลยเงินอยากได้อะไรก็ได้อยากซื้ออะไรก็ซื้อนึกไปนึกมาตอนนั้นไม่อยากคบมันเลยจริงๆดูมันต่างกันหยั่งกับกรวดกับเพชร เวลาเดินไปไหนกับมันมีแต่คนทัก "น้องคิม" คิมไปไหนค่ะ อยุ่อย่างนี้เหมือนผมเป็นอากาศไปเลยจริงๆตอนนั้น ตอนนั้นผมก็ตีตัวออกห่างมัน จนมันถามว่าผมเป็นอะไรผมก็ตอบไม่ได้เหมือนกันรู้แต่เพียงว่าผมไม่อยากอยู่ใกล้มันแต่กลับกันมันก็ยิ่งเข้าหาผมทุกที มันจะคอยถามว่าผมเป็นอะไร มีเรื่องอะไรหรือเปล่าให้มันช่วยไหม เพราะว่าคำว่ามีอะไรให้ช่วยไหมผมหนะไม่อยากได้ยินคำนี้จากปากมันจริงๆเพราะมันดูเหมือนว่าชีวิตผมน่าสมเพสจนต้องขอร้องให้มันช่วย ผมนิ่งไปพักใหญ่ก่อนตอบกับมันว่าอย่ามายุ่งกับผมอีก มันก็ทำท่างงๆว่าผมเป็นอะไร เคยเป็นไหมครับเวลาเรารู้สึกต่างกับคนอื่นเราจะรู้สึกว่าตัวเองน่าสมเพสไม่อยากจะอยู่ใกล้หรือว่าพบเจอกับคนนั้นผมนี่แหละเป็นแบบนั้น เพิ่งเรียนยังไม่ถึงเทอมผมกลับรู้สึกถ้อซะแล้วตอนนั้นเหนื่อยด้วยแต่ก็ต้องทนช่วงนั้นผมกับคิมไม่ได้คุยกับเลยผมแทบไม่มองมัน จนวันนึงมีกระดาษบนโต๊ะผมเขียนว่า
"เป็นอะไรไปว่ะ เราทำนายให้ต้องรู้สึกไม่ดีหรือเปล่า" ผมเขียนตอบไปว่า "เปล่า เราแค่อยากอยู่ในส่วนของเรานายไม่ต้องยุ่งกับเราอีก"ผมส่งยืนกระดาษให้มัน มันอ่านสักพัก เห็นมันเขียนอะไรยาวแต่ผมก็ไม่ได้สนใจสักพักได้มันก็ส่งให้ผม "ทำไม ทำไม ทำไม "ยาวประมาณ 3-4 บรรทัด"นายรังเกียจเราถึงขนาดนั้นหรอว่ะ เราจะมีเพื่อนดีๆกับเขาสักคนไม่ได้หรือ เราขอคำว่าเพื่อนจากนายได้ไหม ถ้านายยอมรับเราให้นายพยักหน้า แต่ถ้าไม่ยอมรับให้นายส่ายหน้า" ตอนนั้นผมรุ้สึกผิดอ่ะยิ่งอ่านข้อความที่มันเขียนเหมือนว่าผมเป็นพวกโลกแคบ ผมหันไปมองมันมันจ้องผมเห็นนัยตาของมันจดจ้องอย่างจดจ่อ ตอนนั้นผมตัดสินใจไม่ถูกเลยไม่ได้สายหน้าหรือว่าพยักหน้าผมทำหน้าตาเฉยๆ ฟังอาจารย์สอนไม่ได้สนใจมัน แต่ผมไม่รู้หรอกว่าอาจารย์สอนอะไรเพราะว่าผมไม่ได้ตั้งใจผมมัวแต่คิดอะไรอยู่ในใจวกไปวนมาจนถึงตอนเที่ยงได้ลงมากินข้าวแปลกวันนี้คิมมันเดินตามหลังผมเขาแคนทีนสงสัยวันนี้ฟ้าจะถล่ม ผมสั่งก๋วยเตี๋ยวหมูแดงส่วนมันผมเห็นยืนเขิลๆป้าเข้าถามว่าเอาอะไรมันก็ชี้มือชี้ไม้สุดท้ายมันก็บอกว่าเอาแบบคนเมื่อกี้ ป้าแกส่ายหัวพูดมุบมิบ ผมนั่งลงกับเพื่อน4-5คนส่วนมันผมเห็นถือชาวก๋วยเตี๋ยวไปนั่งอีกโต๊ะนึง ผมใจร้ายเกินไปหรือเปล่าครับตอนนั้นแต่ผมก็ไม่ได้สนใจมันจริงๆ ผมกินก๋วยเตี๋ยวอย่างอร่อยส่วนมันผมเห็นมันซดกินแต่น้ำ มีแต่คนมองดูมันเหมือนจุดสนใจว่าทำไมคนที่หล่อและดูดีอย่างมันถึงนั่งคนเดียว ผมกูเลยเป็นฝ่ายพูดกับมันก่อน
.....คิม คิม คิมมมมมม มานั่งนี้เปล่าอร่อยหรือว่ะกินคนเดียว มันมมองผมแบบยิ้มๆเขิลๆหน้าแดงๆ
.....อ่าวจะมาไม่มาว่ะ เดี๋ยวถ้ากูอิ่มก่อนเมิงงจะนั่งคนเดียวนะ
+++เออ เดี๋ยวคิมไป แปลกต่อหน้าผมมันจะพูดมึงกูโดยที่ไม่ติดขัดแต่ทำไมต่อหน้าเพื่อนคนอื่นมันกลับพูดแทนตัวมันว่าคิมผมสังเกตุเห็นหลายครั้งแล้วแต่ผมไม่เคยถามถึงวันนี้ก็ยังไม่เคยถามมันสักที มันหยิบกระดาษในกระเป๋าแล้วกำเหมือนก้อนอะไรสักอย่างทำทีว่าจะทิ้งแตะกระเด็นมาทางผม ผมสงสัยเลยแกะดู อยากรุ้อะดิว่าเนื้อความว่าไง "ตกลงนายจะยอมรับเราไหม" ผมว่าไอ้นี่มันบ้าดีแต่ผมหนะยอมรับมันตั้งแต่มันกินก๋วยเตี๋ยวคนเดียวและไม่งั้นไม่เรียกให้มันมานั่งหรอกผมเลยพยักหน้าสองที เห็นมันยิ้มจนแทบแก้มจะฉีก.....
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
