Imprison 43: ต่อรอง หรือ ต่อกร
นี่มัน....
ผมเบิกตากว้างขึ้นโดยอัตโนมัติ...กับ...สิ่งที่พบอยู่ตรงนี้..
ริมฝีปากที่เคยบิดเป็นรอยยิ้ม บัดนี้ถูกทาบทับ..เบาๆ...ช้าๆ...
โดยคนที่...น่าจะเป็นคนสุดท้ายที่ผมจะนึกถึง..กับการกระทำแบบนี้..
...นัยน์ตาสีเข้มที่มองมา...มันดูแปลก...แปลกไปจากทุกที..
นัยน์ตาหวานๆ...นัยน์ตาที่เต็มไปด้วยความเอ็นดูปนรักใคร่..
มันแปลก...ไปจน..แทบเป็นคนละคน..
ผมหลับตาลงช้าๆ...เมื่อริมฝีปากถูกบดเบียดหนักขึ้น..พร้อมกับหัวใจที่เต้นแรงขึ้น..
มือของผมสั่นระริก..ไม่รู้จะเอาไปเกาะไว้ตรงไหน จึงได้แต่คว้าแขนเสื้อสีหม่นของคนตรงหน้าไว้..กำแน่นจนยับยู่...
ความรู้สึกแปลกๆเหมือนหัวใจหล่นวูบไปกองลงที่ปลายเท้ายังเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง ยามที่รู้สึกถึงแรงบดขยี้ที่แรงขึ้น..แล้วค่อยผ่อนลง..เบาลง..จนเคลิบเคลิ้ม..
..รู้สึกถึงแขนแข็งแรงที่กอดรัดร่างของตัวเองไว้...แน่นขึ้น...แน่นจนแทบไม่มีช่องว่าง..
รู้สึกแปลกๆจนหัวหมุน..ร้องครางออกมาเบาๆ..เหมือนคนละเมอ..
แถมหัวใจมันยัง...เต้นแรง...แรงจนแทบทะลุออกมานอกอก..
แรงพอๆกับเสียงเต้นในอกของคนอีกคน..ที่อยู่ตรงหน้า...
นี่มัน...จูบ..ใช่ไหม?
..จูบ..ไม่ใช่เอาปากกัด..ไม่ใช่เมื่อคราวนั้น..
นี่คือจูบ...จูบหวานๆ เบาๆ..จูบอย่างทะนุถนอม..เหมือนว่าเป็นสิ่งสำคัญ...
...พี่โต...กับ....ผม...
มัน....
ผมรู้สึกว่าตัวเองหายใจหอบ..สั่นไปทั้งตัว..เหมือนขาดอากาศหายใจ..
ความรู้สึกวาบหวามแปลกๆในอกทำให้ผมแทบไม่กล้ามองหน้าคนทำ...ที่ยังคงกอดผมไว้แน่น..พร้อมกับนิ้วมือที่เกลี่ยไล้ใบหน้า...ทำให้รู้สึกแปลกๆระคนเขินอาย..
“...พะ.....”
อะแฮ่ม.
เสียงกระแอมเบาๆ...ดังขึ้นแทนที่ความเงียบและเสียงลมหายใจสอดประสาน..ผมชะงัก...เงยหน้าออกจากแผ่นอกหนาที่อิงซบอย่างลืมตัว..กวาดสายตาหาที่มาของเสียง....
....และภาพเบื้องหน้า...ทำให้ผมรู้ซึ้งถึงคำว่า ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน มันเป็นยังไง...
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
บ้าที่สุด !!!!!
อ้ากกกกกกกกกกกกกกก งี่เง่าเป็นบ้า นี่ผมฝันไป ฝันไป ฝันไปใช่ม้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ไอ้เนมนั่งกัดปาดเอามือสองข้างทึ้งผมบนหัวทั้งที่สั้นเกรียนจนจิกไม่ค่อยติดสักเส้น ขณะที่สมองของผมกำลังรวน กำลังแฮงค์ เออเร่อ อย่างรุนแรง..
...ไม่ต้องมาถามเลยน่ะว่าเรื่องอะไร ก็เมื่อกี้ยังแอบดูอยู่ใช่ไหมเล่า.?
แอบดูกันอยู่ทั้งกลุ่มเลยว้อยยยยยยยยยยยยยยยย
ผมนั่งกุมหน้ากุมหัวกุมหัวตัวเองอยู่ในมุมมืด มองหน้าใครไม่ติดซักคน ท่ามกลางเสียหัวเราะเฮฮาคิกคักที่ดังไม่ขาดสายซึ่งมาจากปากพวกถ้ำมองเมื่อกี้ ก็เมื่อกี้...เมื่อประมาณสามสิบนาทีที่ผ่านมานี้เอง ผมที่กำลังอารมณ์ดีลั่นล้าสุดขีดกับไอ้พี่โตที่ไม่รู้ว่าไปเมายา...เออ..ใช่ มันต้องเมายา เมายาแน่ๆ..ที่ไอ้คุณพราะโต”ทำ”ไปมันต้องเป็นเป็นเพราะเมายาแน่ๆ..
แต่..แต่ผมไม่ได้เมานี่ว้อยยยยยยยยยยยยยยยย อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ไม่ไหวแล้ว ผมขอคุ้มคลั่งให้หายบ้าก่อนเถอะ เพราะหลังจากที่ผมกับไอ้พี่โต..เอ่อ...เผลอ..เมา มึนหรืออะไรสักอย่างแล้ว..เอ่อ...ก็ทำแบบนั้นนั่นล่ะรู้กันอยู่อย่ามาเซ้าซี้..ที่พอทำแบบนั้น..กำลังเอ่อ...เคลิ้ม..เอ๊ย...หมายถึงมึนได้ที่ เสียงคุณพี่เบิร์ดก็กระแอมกระไอออกมาว่า “เอ่อ...ช่วยแหกตาดูด้วยครับ ว่าที่นี่ไม่ได้มีแค่พวกมึงสองคน”
ใช่...ไม่มีคนเดียว แถมมีเป็น”ฝูง” ซะด้วยซ้ำ..
...กุจะเอาหน้าไปไว้ที่หนายยยยยยย
ผมแทบอยากจะบ้า หลังจากพี่เบิร์ดพูดแบบนี้พร้อมกับลูกตานับสิบคู่ที่มองตรงมา..
...ทุกคนมองหน้าผมกับไอ้พี่โต..พร้อมกับ...หัวเราะออกมาปนเสียงโห่ฮามีความสุขอย่างเห็นได้ชัด
เออ..ทุกคนมีความสุข สุขมากกกกกกกกกกกกก
...ไม่ได้ดูเล้ย ว่าผมน่ะทำหน้ายังไง ..!!
ผมหน้างอ ก้มหน้างุดพยายามทำตัวกลืนไปกับแปลกกราวด์และวอลเปเปอร์อันประกอบด้วยลูกกรงและพื้นซีเมนต์ ฉากหวานของนิยายเรื่องไหนกันว่ะมันเป็นแบบนี้เนี่ย ไม่มี๊ เพราะงั้นไม่ใช่ ผมไม่ยอมรับ..ถึงไอ้คนทำตะกี้ยังจะไม่สำนึกแถมมานั่งเบียดอยู่ข้างๆก็เถอะ..
“...ขยับไปหน่อยสิ..จะแบนแล้วน่ะ.. “ ผมบ่นงึม สายตากำลังวิเคราะห์ดูองค์ประกอบของเนื้อปูนบนพื้นอยู่อย่างใจจดใจจ่อ ขณะที่รู้สึกถึงลมหายใจของใครสักคนใกล้เข้ามาจนสะดุ้งเฮือก..
“..จะหน้าบางอะไรนัก..” ชะ ดูพูดเข้า ใครเขาจะหน้าหนาเหมือนคุณพี่กันว่ะครับ คิดแล้วหมั่นไส้..
ไม่พอ...แค่นี้ยังโห่ฮากันไม่พอใช่ไหม..ถึงต้องกระแซะมาใกล้ พร้อมๆกับเอื้อมเอามือมากอดเอวผมไว้แน่นๆ..แบบนี้..
...นี่...มัน...มันรู้สึกจั๊กกะเดียมแปลกๆง่ะ
“... หรือพี่พอใจ ที่ถูกคนอื่นมองว่าเป็นเกย์...” ผมถามอย่างหงุดหงิด เหลือบตามองคนตัวสูงที่ออกแรงยกผมไปนั่งบนตักตัวเองทั้งตัว..อะไรว่ะเนี่ย..จะมากไปแล้วน่ะ !!
“..ไม่จะเป็นต้องเป็นเกย์ซะหน่อย ที่นี่น่ะ จะเสียบผู้ชายมันเรื่องปกติ หรือมึงเห็นว่ามีผู้หญิงให้มึงเอา..” พูดงึมงัมอยู่ข้างหลัง
“....................” คำพูดนั้นทำให้ผมชะงักจากการเอาเล็บสั้นๆของตัวเองขูดลูกกรงหาหวย หันไปมองหน้าพี่โตที่ชะโงกมาใกล้ ด้วยแรงกอดที่เอวมากขึ้น..พร้อมกับหัวเราะออกมาเบาๆ...
..ด้วยน้ำเสียงที่ติดจะหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด
แสดงว่าไอ้ที่มากอดจูบลูบคลำกันนี่ แค่อยากจะ “เอา” แค่นั้นใช่มั้ยว่ะ ...หา??
“ ถ้าอยากนัก ทำไมไม่ไปหาคนอื่นว่ะ “ ผมกระชากเสียงใส่อย่างหงุดหงิด พร้อมกับหันมาจ้องหน้าคนพูด อารมณ์หวานหรือเหมือนจะหวาน อาการเขินหรือเกือบเขินหรืออะไรเทือกๆนั้นหายไปกับสายลมแล้วเมื่อได้ยินไอ้”วาจา”ของคุณพี่โตที่กล่าวออกมา..
ไม่รู้ทำไมผมถึงหงุดหงิด..
ไม่รู้ทำไมผมถึงไม่พอใจ..
แต่ได้ยินว่า..ไม่ใช่เพราะ รัก หรือ ชอบ..
....... มันน่าโมโหชะมัด !!!
“....พอใจ....” ดูคนพูดเถอะ นี่มันเป็นคนเดียวกับไอ้บ้าเมื่อกี้ที่ยิ้มหวานใส่พร้อมกับจูบ..เบาๆ นั่นรึเปล่า?
“..แต่ผมไม่พอใจ..” ผมบอกห้วนๆ..แต่ไอ้พี่โตเหลือกตาขึ้นฟ้า พร้อมกับเอื้อมมือมาหยิกแก้มผมเบาๆ...แต่เจ็บวุ้ย!!
“...อย่าคิดอะไรให้ปวดกบาลไปเลย..ไอ้ควายน้อย..” ว่าพร้อมกับยักไหล่ช้าๆ กระซิบถ้อยคำอันแสนจะแสลงหูให้ผมฟังใกล้ๆ..
“ ไอ้พี่บ้า...” ด่าใส่แล้วเบือนหน้าหนี ดีที่วันนี้ผม อารมณ์ดีขึ้นมาบ้างกับการได้เล่นไวโอลิน ไม่งั้นล่ะก็อย่าหวังว่าผมจะยอมให้กอดแกะแต๊ะอังกันอยู่แบบนี้ ชิ..
..แต่ว่า...
ผมเอื้อมมือไปกำลูกกรงเหล็กอันโตอีกครั้งด้วยอารมณ์เหม่อๆ...ไอ้คำพูดเมื่อกี้...มันยังติดหู..
ผมเหลือบมองคนตัวโตที่ยังคงโอบเอวผมไว้หลวมๆ..และนั่งฟังพวกพี่ๆเขาคุยกันอย่างไม่อินังขังขอบ.
...ไม่รู้..ว่าทำไปทำไม..
ไม่เข้าใจ..ว่าทำไมต้องเป็นผม....ไอ้ตำพูดที่บอกออกมานั่น..ใคร..ใครเขาจะเชื่อ..แล้วใคร..จะเข้าใจ..
..แต่...ถ้าพูดว่าชอบ...ผมจะเชื่อไหม?..
ผมถอนใจเบาๆ พลางขยับตัวให้หลุดจากมือและตักที่นั่งอยู่ หันกลับมานั่งจ้องลูกกรงห้องขังที่มีคนเดินผ่านไปผ่านมาอย่างครุ่นคิด..
..จะบอกว่าชอบ..ผมก็ไม่เชื่อหรอก..
ไม่เชื่อ..ว่าพี่โตจะทำอะไรไปโดยไม่มีผลตอบแทน..ไม่มีส่วนได้..ไม่หวังผล..
ไม่เชื่ออีกแล้ว...ไม่เชื่อ...พอๆกับที่ไม่เข้าใจ..
..ผมเหลือบมองเสี้ยวหน้าของคนตัวโตที่อยู่ข้างๆ...แล้วถอนใจออกมาเบาๆ..บอกว่าทำไปเพราะแค่”อยากจะเอา” กับคนๆนั้น มันอาจจะฟังง่ายกว่า..และ..ยอมรับได้มากกว่าคำว่า”ชอบ”หรือ”รัก”..ที่มีให้ผม..
..เพราะต่อให้บอกว่า”ชอบ”ผมก็ไม่เชื่อ..
ต่อให้บอกว่า”รัก” ผมก็ไม่เข้าใจ..
...จะให้พูดยังไง..ผมก็ไม่อาจจะวางใจเขาได้อีกแล้ว..
ผมหรุบตาลงแล้วหันหลังให้ลูกกรงสีสนิม เอาหลังพิงพร้อมกับเหลือกตามองเพดานปูนสีหม่นๆ..เอาเสียงหัวเราะหรือโห่แซวพวกนั้นให้ลอยผ่านหู..พร้อมกับนึกไปถึงพรุ่งนี้..กับไวโอลินที่ผมรัก..
..ปล่อยให้การกระทำและคำพูดที่เข้าใจยากของไอ้คุณพี่โตให้ตกตะกอนอยู่ในสมองซะ..อย่าเก็บเอามาให้เคืองใจ..
....เพราะยังไง...ต่อให้ทำดีแค่ไหน..ผมก็ไม่กลับไป”เชื่อ”เขาอีกแล้ว..
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
“...ถ้ากูรักไอ้เมฆ...มึงจะยอมให้กูอยู่กับมันได้รึเปล่า...”
...นั่น...มันพูดออกมาได้ยังไง..
ผมรู้สึกว่ามือตัวเองสั่น...สั่นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน..
แววตาที่มองมา..ตรงๆ..ไม่เสหลบ..ไม่สั่น..ไม่หวั่นไหว..อย่างที่ควรเป็น..
..รัก..
มันพูดออกมาว่ารัก...
...รัก..เมฆ...
รัก..คนสำคัญของผม..
รัก...คนที่ผม...สัญญากับตัวเอง..ว่าจะปกป้อง..จะไม่ให้ใครมาทำร้าย..
รัก..
..รักทำไม!!!!!
“...ทำไม?....ทำไม..?.. “ ผมได้ยินตัวเองถามออกไปแบนั้น..พร้อมๆกับกัดฟันกรอด..รู้สึกหงุดหงิด..อึกอัดในหัวใจจนแทบจะดิ้นเร่าๆ...
ทำไม..ทำไม..ทำไมต้องรัก...
นัยน์ตาคู่นั้นหันมามองสบตา..ดวงตาคู่นั้นไร้ร่องรอยของความเจ็บปวดหรือความถือดี..ไม่มี...ไม่มีความเจ็บแค้นชิงชังอยู่..
...มันพูดว่ารัก...รัก..รักจริงๆงั้นเหรอ?..
“...นั่นมันเรื่องก่อนที่มึงจะมา..มึงไม่เกี่ยว..” ผมได้ยินมันพูดออกมาแบบนั้น...เรื่องก่อนที่ผมจะมา..จะย้ายมาเรือนจำแห่งนี้...จะมาพบกับเมฆ...เมฆที่เปลี่ยนไปเป็นคนล่ะคน..
...ไม่เกี่ยว...ทำไมจะไม่เกี่ยว..
มึงทำร้ายเมฆ...ทำร้ายคนสำคัญของกู....ทำแบบนั้นไป..แล้วยังจะมีหน้า..มาบอกว่า..”รัก”
“โกหก...” โกหก...ไม่มีวันเป็นจริง...ไม่ใช่ความจริง..
“...มึงรู้ได้ยังไงว่าไม่จริง..?..” มันถามออกมาพร้อมกับรอยยิ้ม...ยิ้ม..ที่น่ารังเกียจ..
“...เพราะถ้าเป็นความจริง...คงไม่มีความยตัวไหน ปล่อยให้คนที่ตัวเองรักไปเจอเรื่องร้ายๆได้ลงคอ..” ผมเค้นเสียงใส่มัน..ไอ้วิทย์หันมาหัวเราะใส่..มันยิ้ม..ยิ้มเหมือนขำซะเต็มประดา..
“..นายมึงไม่สอนรึไง..ว่าทำอะไร ต้องนึกถึงคำสั่งก่อนเป็นอันดับแรกน่ะ..” มันว่าพร้อมกับยักไหล่ “..แล้วมึงคิดว่ากุมีความสุขมากรึไงที่ทำแบบนี้..แต่ก็น่ะ...ไอ้คนแบบมึง พูดไปด้วยก็เท่านั้นล่ะว่ะ..”
“หึ...” ผมหัวเราะออกมาเบาๆ.. “ ก่อนมึงจะได้รัก...กุว่ามึงคงตายไปก่อนแล้วล่ะ..”
“..หือ.?...จะเอาก็เอาซี..” มันว่าพร้อมกับยักไหล่ “ จะทำอะไรล่ะ..จะ”เอา”กุแบบตอนนั้นอีกเหรอ..ก็ตามใจน่ะ..แต่ถ้ามึงจะเอาก็เอาให้ตายล่ะ..เพราะถ้าไม่ตาย..สุดท้าย กูนี่ล่ะจะกลับมาทำร้ายมึงเอง !! “
ผมชะงัก..มือเอื้อมไปหาลำคอของมันทันที..ไอ้วิทย์ยังยิ้มแสยะมาให้..เหมือนไร้ซึ่งความกลัวเกรง...
ผมเอื้อมมือไปบีบลำคอขาวที่ดูบอบบางแน่นขึ้น..แน่นขึ้นเรื่อยๆ..ยามที่มองเห็นรอยยิ้มแสยะที่แสนจะแสลงตาของไอ้คนสกปรกคนนี้..
..รอยยิ้มของมัน...ที่มีเสมอ ไม่ว่าเมื่อไหร่..
ท่าทีไม่สนใจหรือแยแสใคร..ท่าทีเหมือนมีความสุขซะเต็มประดา..
ไม่เคยสำนึกว่าทำใครเจ็บปวด..
ไม่เคยสำนึกว่าทำใครร้องไห้..
ไม่เคยคิด..ว่าใคร...ใครกี่คน...ที่ต้องเจ็บปวดกับรอยยิ้มของมันบ้าง..
...มือของผมกดแน่นขึ้น..มันไม่แม้แต่จะเอื้อมมือมากั้นขวาง..มันยังคงยิ้มแสยะ..แววตายังคงวาววับ..
เห็นแล้วอยากทำลาย..ให้ย่อยยับลงกับตา..
มองแล้วมันเจ็บปวด..เหมือนมีหนามแหลมๆ ทิ่มตำหัวใจ..
..มันซ้อนทับกับใบหน้ายามร้องไห้ของคนๆนั้น...คนที่สำคัญกับผมที่สุด..
อยากทำร้าย...อยากเข่นฆ่า...อยากจะทำให้มันหายไปจากโลกนี้ซะ..
เพียงเพื่อที่คนๆนั้น...จะกลับมายิ้มสดใส..และ..มองทั้งหมดในหัวใจให้ผมคนเดียว..มองแต่ผมคนเดียว..ไม่ใช่...มัวแต่จ้องมองหาคนที่ไม่เคยมองกลับมาอย่างมัน..
อย่ามาบอกว่ารัก...อย่ามาพูดว่ายังรัก..
โกหก...คำๆนั้นมันโกหก...ทั้งรักผมหรือเมฆ..หรือรักใครก็ตาม..
...มึงรักแค่ตัวเอง...มึงสนใจแค่ตัวเอง...มึง...มีแต่ตัวเอง..
เพราะอย่างนั้น..อย่ามาพูดว่ารัก !!!
“...ฮ่ะๆๆๆ..มึงนี่มัน... “ วินาทีที่จะกดฝ่ามือไปเต็มแรง...เพราะอะไรไม่รู้..ถึงๆได้ผละมืออก...ไม่..ทำแบบนั้นไม่ฆ่ามันให้ตาย..
เพราะอะไรไม่รู้...ไม่แน่ใจ...ไม่เข้าใจ..
“..ทำไมไม่ฆ่าให้ตาย..ขี้ขลาดเอ๊ย !! “ มันยังหัวเราะ..หัวเราะปนกระอักกระไอออกมาเบาๆ..แววตาที่มองมายังไม่แสดงความหวาดกลัวหรือดกรธแค้น..มีแค่แววตาสมเพช..สมเพชคนอย่างผม..
“...จะฆ่าให้ตายทำไม..” วินาทีนั้น รู้สึกถึงความโกรธเกรี้ยวที่ปะทุขึ้นอย่างรวด้ร็ว..ผมเอือมมือไปหาคนตรงหน้า..เอื้อมมือไปลูบแก้มขาวเบาๆ...จนแววตาของคนๆนั้นเริ่มเปลี่ยนไป..
ผมยิ้ม...ไม่ว่ายังไง..นี่คือคำตอบที่ชัดเจนอยู่แล้ว..ว่คำพูดเหล่านั้นมันจริง..หรือโกหก
“...ทรมาร..จนอยู่ไม่ได้...มันน่าสนใจกว่าเยอะ !!! “ ผมออกแรงบีบแน่นขึ้น จนวิทย์ทำสีหน้าเหย..นั่นทำให้ผมพอใจ..และละมือออกมา..
..มือขาวของคนตรงหน้าเอื้อมแตะรอยบีบที่ขึ้นเป็นสีสด..ใบหน้าแฝงความไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด..
..แต่วินาทีที่เขาหันไปมองประตู...ดวงตาคู่นั้นกลับเบิกกว้างขึ้น..
พร้อมกับรอยยิ้มมุมปาก..แปลกตา
“..คิดงั้นเหรอ?..กุว่ามันไม่ง่ายแบบนั้นหรอก...”
รอยยิ้มมุมปาก..ไม่น่าไว้ใจ..ปรากฏขึ้นมาชวนให้หงุดหงิด..
แต่ก่อนอื่น..ผมหันไปมองที่ประตู..
พลันรอยยิ้ม..ก็ค้างอยู่บนริมฝีปาก..
สบมองดวงตาของคนๆนั้น..ที่...แทยไม่มีเงาของผมอยู่ในแววตา..
ดวงตาคู่นั้น...จ้องมองไปที่...คนบางคน..บนเตียง..
แววตาที่ผมไม่ได้มองมานานนัก...ทอดมองไปยัง..คนๆนั้น..
...พร้อมกับแก้มขาว..ที่เริ่มขึ้นสีจัดขึ้น..
ผมหันไปมองหน้ามัน..คนที่น่าเกลียด..น่าชังที่สุด..
มันยิ้ม..ยิ้มแล้วหันมามองหน้าผม..
ริมฝีปากปรากฏถ้อยคำที่น่าชัง..
มันพูดออกมาโดยไร้เสียงว่า..
..กู..ชนะ...
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
...ไม่มีอะไรจะเอ่ยมากมายสำหรับตอนนี้...
คือหลายคนคงหงายเงิบกับความคิดไอ้หนูเนม..และเริ่มอยากเอามีดอีโต้สับซะบ้างแล้ว..อย่าทำร้ายนายเอกของเราน่ะคุคุ..น้องเขามีเหตุผลของเขาน่า..และที่เฮียโตปากหมาก็คงมีเหตุผลของเขาเหมือนกัน
หลายคนคงอยากจะมห้ทั้งสองคนวีตกันมากกว่านี้ แต่สวีตเกิน..รู้สึกว่ามันไม่ใช่ฟีลของตู่นี้ เลยสวีตกันได้แค่ตอนต้นๆกลับมาจิกกัดและงอนกันอย่างเคย
..ส่วนสามผีของเรา รอบนี้พี่หมอกันย์แกมาสำแดงความจิตให้ชมกัน..ใครจะแพ้ จะชนะ จะอยู่ จะไป จะใจสลาย ลงเล่นพนันได้ที่ไรท์เตอร์(โดนตบปลิว)
และ..
สุขสันต์วันเกิดแบดกายยยยยยย
เผื่อใครไม่รู้..แบดกายครบหนึ่งปีแล้วน่ะค่ะ..นับจากวันแรกที่เอามาลง ..แต่เขียนได้สี่สิบกว่าตอนเอง
ความจริงวันนี้ คิดเอาไว้ว่าเป็นวันเกิดนังหนูเนมด้วยล่ะ..แต่ขนาดคนเขียนยังลืมเลย..นี่ถ้าไม่มีคนทักคงลืมไปแล้ว..
..เนื่องในวาระครบหนึ่งปี...เราก็ไม่มีอะไรจะมาให้จริงๆ..
ยังไงก็ขอขอบคุณทุกท่านที่ติดตามและอ่านเรื่องนี้มาตลอดหนึ่งปี..แม้ว่านิยายเรื่องนี้จะเครียดและชวนปวดกบาลแค่ไหน ไรท์เตอร์จะอู้บ่อยและขี้เกียจอัพเพียงใดก็ขอขอบคุณน่ะค่ะ สำหรับทุกคนทุกตอมเม้นท์นักอ่านทั้งแสดงตัวและมาเป็นเงารางๆ(ฮ่า)ที่ติดตามกันมาตลอด..
..ขอบคุณทุกคนมากๆเลยค่า (จุดพลุฉลอง)
หัวข้อ: OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! [by Silence_Serin] บทส่งท้าย Update 30.09.54 (อ่าน 2064141 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก