Imprison 34: พลั้ง
ฉิบหาย...
ไม่มีคำไหนที่วิทย์จะบอกตัวเองได้ดีเท่าคำนี้อีกแล้ว เพราะทันทีที่เขาถูกลากตัวมายังห้องพยาบาล สถานที่ที่ควรปลอดภัยหากคนเฝ้าอยู่จะไม่ใช่ไอ้คนตรงหน้า ซึ่งก็คือกันย์ที่ยิ้มหน้าเป็นอยู่ตลอดเวลา..มันยิ้ม..ยิ้มขณะที่เอามีดมาจี้หลังชาวบ้าน..ยิ้ม..แม้จะกำลังมัดแขนเขาไว้กับเตียง..
ใช่...มัดกับเตียง..
กับหัวเตียงที่เป็นโครงเหล็ก บนเตียงสีขาวว่างเปล่าในห้องพยาบาล ประตูถูกล็อกไว้แน่นหนาและเขาก็ถูกมันถีบโครมให้หน้าคว่ำลงกับเตียง คิดแล้วยังเจ็บดั้งไม่หาย
แต่ยังไม่ทันโวยเลย มันก็คว้าแขนหมับแล้วเอาผ้าก๊อซสีเนื้อทั้งมัดทั้งพันจนเขาดิ้นไม่หลุด..ด้วยสีหน้าไม่เปลี่ยนแปลงแม้แต่น้อย..
วิทย์พยายามขยับตัวด้วยสีหน้าเจื่อนขึ้นเรื่อยๆ ในสองก็นึกถึงฉากฆาตกรรมสยองขวัญที่เหยื่อโดนควักตับควักไตต่างๆนาๆ ทั้งเรื่อง saw ที่เขาชอบนักหนาหรือเรื่องอะไรก็แล้วแต่ซึ่งตัวฆาตกรมันมักจะเป็นคนที่เราคาดไม่ถึง หรือดูเป็นคนดีๆ ทั้งที่ความจริงมันเป็นโรคจิต...
...ซึ่งทุกอย่างที่ว่ามา มันตรงกับไอ้กันย์ คนตรงหน้าชัดๆ !!
ชายหนุ่มรู้สึกลำคอแห้งผาก เหงื่อเริ่มปะทุขึ้นเรื่อยๆ...จริงอยู่ที่เขาไม่ใช่คนอ่อนแอที่ป้องกันตัวเองไม่ได้ เขาเข้มแข็งและมีลูกน้องในสังกัดตั้งเยอะ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะเก่งกล้าสามารถสู้กับมีดผ่าตัดอันเล็กๆแต่คมชิบหายอันนี้ ยิ่งเห็นรอยเลือดบนปลายมีดนั่นก็ยิ่งขนลุก แค่นึกว่ามันจะจิ้มพรวดเข้ามาตรงลำคอจนเลือดพุ่งกระฉูด...แค่นั้น ก็แทบไม่มีแรงต่อกรแล้ว..
เสียงครูดเบาๆ ดังขึ้นเมื่อกันย์ลากเก้าอี้มานั่งข้างๆเตียงผู้ป่วย ซึ่งมี”ผู้ป่วยจำเป็น”โดนมัดอยู่ ข้างหลังคือเตียงพยาบาลอีกเตียงที่ถูกม่านสีขาวรูดปิดไว้ เลยไม่สามารถรู้ได้ว่ามีอะไรอยู่..
..แต่ถ้าดูจากรูปการแล้ว..ตรงนั้น..มันคงไม่พ้นเจ้าลูกน้องดวงซวยของเขาแน่..
คนเป็นลูกพี่ได้แต่ขอโทษขอโพยในสมองเงียบๆ..แต่สายตาก็สบประมานกับดวงตาแข็งกร้าวนั้น..มองแล้วก็ได้แต่นึกก่นด่าตัวเองที่ประมาทจนได้เรื่อง ทั้งการมาอยู่ที่นี่คนเดียวมืดๆค่ำๆ ทั้งการเรียกคนอื่นมาคุยด้วย..พุดถึงคนอื่นก็คิดไปถึงไอ้โต ซึ่งไม่รู้ว่าตอนนี้มันอยู่ไหน..
“..เหม่ออะไรล่ะครับ..หรืออยากเจอหน้าลูกน้อง..จะให้เจอก้ได้น่ะ...” ว่าแล้วก็ทำท่าจะเดินไปเปิดม่านสีขาวนั้น วิทย์เหลือบไปเห็นแค่กลุ่มผมสีดำๆก็ขนลุกพรึ่บ ร้องห้ามทันควัน..
“..ไม่เอา...ไม่เอาว้อยยย ไม่อยากดู !! “ ไม่อยากเห็นสภาพร่างหรือสภาพศพของลูกน้องเขาตอนนี้ มันทั้งน่าเศร้าและน่าอนาถพอกัน.. สายตาตวัดมองไอ้เจ้าหมอเถื่อนที่เดินกลับมาที่เดิม..แล้วเท้าแขนบนหัวเตียงด้วยท่าทียิ้มแย้มปนสงสัย..ดูตอแหลจนน่าถีบซักที..
“ หึ..ก็ไหนตอนแรกอย่าเจอนัก...”รอยยิ้มมุมปากน่าสงสัย วาดขึ้นทันควันเมื่อเจ้าตัวถอดเสื้อกาวน์สีขาวออก ใบหน้ายิ้มระรื่นเช่นเคยเดินวนไปรอบเตียง มองเหยื่อของตนด้วยแววตาขบขัน..
“..มองห่าอะไรว่ะ...” ปากสวยๆนั่นพ่นคำพูดแสนจะไม่เข้ากับตัวเข้าให้ แต่กันย์ไม่สนใจ นั่งลงขอบเตียง แล้วขณะที่มืออีกข้างก็ถือมีดผ่าตัดอันเล็กไว้..
“..มอง...คนที่หลงรักผมอยู่ไง..” ริมฝีปากคลี่ยิ้มระเรื่อย แต่ใบหน้าคนฟังแดงจัด..ปนกันทั้งอายทั้งโมโห..
“...พะ...พ่อมึงสิว่ะ !! เอาเรื่องนี้มากจากไหน ใครหลงรักห่าอะไร ไม่มีว้อยยยย หน้าไหนจะมาหลงรักคนอย่างมึง...สาดดดด หลงตัวเองชิบ ไปกกอยู่กับไอ้เมฆคนเดียวเหอะ...” ว้ากใส่ไอ้คนตรงหน้าไปทันที แม้จะรู้ว่าตัวเองหน้าแดงจนไม่รู้จะแดงยังไง แถมยังมาใจเต้นอีก..แต่ยังไง เขาก็ไม่อยากให้ใครรู้เรื่องนี้ โดยเฉพาะไอ้คนตรงหน้า ที่มันยังยิ้ม..ยิ้มพร้อมกับเอ่ยคำพุดเชือดเฉือน..
“..เหรอ...” กันย์รับคำเบาๆอย่างไม่สนใจ มือหน้าคว้าหมับตรงปลายคางของคนตรงหนี้ เค้นเสียงเรียบๆ “ ทำเหมือนไม่มีใครรู้ใครเห็น..รี่มาหาผมแทบทุกวันแบบนั้น..แถมยังมาลามปามกับเมฆ..จะให้คิดยังไง..”
“..แล้วที่ทำไปวันนี้น่ะ..ผมปลื้มมากเลยน่ะ..วิทย์..”กันย์วางมีดลงกับพื้นเตียง เมื่อเห็นว่าถือมันไปก็ไร้ประโยชน์ “ กล้ามาก...ที่มาแล่นชนกับผมตรงๆแบบนั้น...ทั้งที่ผมคิดว่าคุณน่าจะฉลาด..และรู้จักคิดมากกว่านี้แท้ๆ..”
“..ก็เหมาะสมดีกับคนแบบพวกมึงนี่...ไงล่ะ..คงอายหน้าม้านจนแทบไปไหนไม่ได้..ไม่มีปัญญาหาเองเลยไปเอาของเหลือเดนคนอื่นมะ....อึก...” น้ำเสียงเย้ยหยันและใบหน้าหยิ่งยโสนั้นคงทำให้คนมองไม่อาจรับไหว มือหนากดแนบลำคอ มองสีหน้าบิดเบี้ยว..และท่าทีทรมารอย่างใจเย็น..
...วิทย์อ้าปากพะงาบ...รู้สึกทรมารจนไม่มีเรี่ยวแรง ปวดคอ หูอื้อไปหมด ได้ยินแต่เสียงวิ้งๆอยู่ในหู สายตาพร่ามัวมองเห็นใบหน้าที่ยังคงยิ้มระเรื่อย..วูบหนึ่งรู้สึกเจ็บจี๊ด...เมื่อเผลอนึกถึงเรื่องเก่าๆ..ทั้งคนที่รักกับเพื่อนสนิทหักหลัง..ทั้งเรื่องโง่ๆของเขายามเมื่ออยู่ที่นี่...โง่ ที่ไปรักไอ้คนแบบนี้..
...คนที่ไม่เคยเห็นเขาอยู่ในสายตาและรังแต่จะหาผลประโยชน์..เห็นความรู้สึกของเขาเป็นของเล่น และหาผลประโยชน์จากมันอย่างไม่แยแส..
..โดยไม่ได้รู้เลย ว่าการกระทำร้ายๆของเขา..ที่เกิดขึ้น ทั้งในวันนี้ หรือวันอื่น..แทบทุกเวลาเมื่อเห็นคนๆนนี้อยู่กับคนอื่น..หรือ..อยู่กับไอ้คนสำคัญนักหนาของมัน...ทำไปแล้วเขาก็มานั่งทุกข์..นั่งเจ็บ..ไปด้วยไม่แพ้กัน..
น้ำตารินไหลลงบนหางตา...ไม่รู้เพราะความเจ็บ..เจ็บที่ตัว..และสำนึกที่บอกว่าเขากำลังจะตาย หรือความเจ็บ..ความสมเพชตัวเองที่ซุกซ่อนอยู่ในหัวใจ..เหตุผลไหนกันแน่..ที่ทำให้เขาต้องน้ำตาไหล..
ปลายนิ้วจิกลงบนผิวเนื้อ กดแน่นด้วยความทรมาร ร่างกายบิดเร่า ดิ้นพล่านด้วยสัญชาติญาณเอาตัวรอดมัจจุราชที่อยู่บนร่างยังคงไม่ปราณีและนานเข้าแรงกดก็ยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ..ทำให้ทำนบน้ำตายิ่งทะลัก..ดวงตาเบิกกว้างขึ้นทีละน้อย..
...ร่างกายกระตุกด้วยลมหายใจกระชั้น..แววตามองคนตรงหน้าไม่ได้ฉายแววเคียดแค้นหรือเคืองโกรธ..ตรงข้ามมันกลับดูเศร้าสร้อยและเจ็บปวด..
..และบางที...นั่นอาจจะเป็นฟางเส้นสุดท้าย..
“..ฮะ...คะ..แค่ก...อึก.....” ไม่ว่าคนทำจะเกิดใจอ่อนในวินาทีสุดท้าย หรือเพราะอะไรกันแน่..ในวินาทีที่เขาคิดว่าจะไม่รอด มือที่กดทับหลอดลมมาตลอดกลับผละจาก..วิทย์สะลักทันที ชายหนุ่มสูดอากาศเข้าปอดอย่างตะกรุมตะกราม ทว่ายังไม่ทันจะหายใจคล่อง อากาศที่ควรได้รับกลับถูกช่วงชิงไปอีกครา..
...เสียงครางท้อวงดังในลำคอยามถูกริมฝีปากหนาประกบแน่น..ดวงตาสีเข้มเบิกกว้างอย่างตกตะลึงไม่น้อยมือเรียวกระตุกถี่ เขาคงจะรีบผลักไอ้หมอบ้านี่ออกไปแล้ว ถ้าหากไม่ถูกมันแน่นแบบนี้ ยิ่งร่างใหญ่โตกว่าคร่อมทับทั้งตัว..ยิ่งชวนหายใจไม่ออกเข้าไปใหญ่..
ความคิดยังปะติดปะต่อไม่ทัน อาจเพราะสมองขาดออกซิเจนหรือเขาที่มึนงงเกินไป ไม่รู้ด้วยซ้ำว่านี่จริงหรือฝัน แต่ยิ่งริมฝีปากหนากดทับมากเท่าไหร่ ก็เหมือนจะทำให้สติที่ไม่ค่อยสมบูรณ์หลุดหายไปเรื่อยๆ..
“..อึ๊..... “ แรงขบกัดตรงริมฝีปาก ที่เดิมที่ยังสดใหม่ทำเอาเจ็บจนแทบน้ำตาร่วง เผลอร้องครางออกมาด้วยความเจ็บ..และคนด้านบนก็ใช้โอกาสนี้สอดลิ้นเข้าไป..และนั่น..ยิ่งทำให้คิดอะไรไม่ออกเข้าไปใหญ่..
...หัวสมองมึนเบลอ ทั้งจากการขาดอากาศและจูบที่รุกรานทำให้ไม่รู้ตัวเลย ทั้งตอนที่ถูกดึงกางเกงลงไปกองอยู่ปลายข้อเท้า หรือกระทั่งตอนที่เสื้อถูกเลิกขึ้น และมือของอีกฝ่ายลูบผ่านแผ่นอกเบาๆ..
“...อึ...จะ..ทำ...” ร้องถามเมื่อร่างสูงผละจาก สมองที่เบลอหนักเริ่มแล่นขึ้นมาอีกครั้ง วิทย์ผงกศรีษะมองตัวเองที่ตอนนี้ถูกลอกคราบออกไปเกือบหมดด้วยใบหน้าแดงก่ำ..สัญญาณเตือนภัยร้องลั่นในสมองทันควัน..ถึงเขาจะชอบไอ้หมอนี่ แต่ก็ไม่คิดจะอยากถวายตูดให้ ไม่ได้อยากจะถูกมันเอาทำเมีย แล้วนี่มัน..
“..ปล่อย กู !!!!!!!!!!! “ ร้องลั่นใส่หูไอ้หมอโรคจิตทันที ร่างสูงที่เหมือนจะหันไปสงบสติอารมณ์หันหน้ามามอง..แล้วยิ้ม...
“...ไม่ครับ...” มือหนาบีบคางแน่น แล้วสอดลิ้นเข้าไปรุกรานอีกครั้ง แม้ว่าวิทย์จะพยายามกัดแต่แรงบีบที่มากขึ้นก็ทำเอาเจ็บจนทำไม่ไหว..
ฝ่ามือลากไล้ไปทั่วร่าง ทั้งบีบเค้นทั้งจิกนิ้วครูดผ่าน ทำเอาร่างเพรียวดิ้นพล่าน จะดิ้นก็ถูกมัดไว้ แถมขาก็ยังถูกนั่งทับจนเจ็บแปลบ ไอ้หมอบ้านี่ดันรู้ว่าควรนั่งตรงไหนเขาถึงจะลุกไม่ขึ้น มันก็ทับซะตรงนั้นแถมยังแกล้งรังควาญท่อนล่างของเขาไม่ห่าง..
“...นี่ขนาดไม่ชอบน่ะ... “ริมฝีปากหนาเหยียดยิ้ม คราวนี้ก้มลงงับใบหูและวอกคอ วิทย์ดิ้นพล่นด้วยความเจ็บปนเสียวซ่าน น้ำตาที่เคยไหลพราก ตอนนี้มันคลออยู่ในเบ้าตา รู้สึกดีพอๆกับรู้สึกเจ็บ..ไม่ปฏิเสธหรอกว่าสัมผัสจากคนที่รักำให้รู้สึกดี ..แต่กับไอ้คนที่ไม่ได้รักเขาตอบ..มันทำแบบนี้ไปทำไม..
“..ไอ้..เหี้ยยยย..มึงทำแบบนี้ทำไม.. !! “ ทันทีที่ปากเป็นอิสระเขาก็ร้องลั่นทันที ก่อนจะรู้สึกถึงความเจ็บแปลบและกลิ่นเลือด ความเจ็บบริเวณลำคอ ทำให้เขารู้ว่ากันย์กัดลงไปตรงไหน..
“..หึ...ก็อยากได้นักไม่ใช่รึไง..อุตส่าห์สนองให้จะเรียกร้องอะไรอีก..ผมว่าผมออกจะใจดีน่ะ..” กันย์บอกเรียบๆ.. “..แล้วที่เคยเห็นผมกับเมฆ..อืม..คิดว่าคงอยากเจอกับตัวเองบ้าง..ในฐานะที่..อยากได้ผม ..นักไงล่ะ”
ปลายคมมีดกดลงบนหลังหูเบาๆ..ทำให้ร่างเพรียวสั่นยะเยือก มือหน้าข้างหนึ่งกำลังตวัดปลายมีดกลงบนผิวของเขา ส่วนอีกข้างกลับบีบเค้น..ปรนเปรอส่วนกลางลำตัวที่ค่อยผงาดขึ้นมาอย่างช่ำชอง..
วิทย์เกร็งตัว..ร่างสั่นระริก ทั้งความปรารถนาและความหวาดหวั่นถาโถมเข้ามาหาพร้อมกัน ชวนให้หวาดหวั่นและกระอักกระอ่วนใจ สายตาของเขาจับจ้องชายตรงหน้าที่สายตาจับจ้องมายังลำคอเขา ด้วยใบหน้ายิ้มๆ..ทว่าดวงตากลับวาวโรจน์ ดูตั้งใจกับการกระทำครั้งนี้..กดปลายมีดลงบนผิวของเขาสร้างความเจ็บแปลบปนหนาวยะเยือก..ยิ่งมองเห็นท่าทีตั้งอกตั้งใจ ราวกับทำงานจิตรกรรมชิ้นเอกแล้ว มันทำเอาเขาร้องไม่ออก...
“..อือ....” ดวงหน้าที่แดงก่ำอยู่แล้วยิ่งแดงขึ้นเรื่อยๆ..ดวงตาพยายามเพ่งมองร่างสูงที่กดทับกายตนไว้ แต่ทำได้ยากยิ่งในยามที่ความปรารถนากำลังรุมเร้า ริมฝีปากที่สั่นระริกครางงึมงำออกมาเบาๆ..ด้วยอารมณ์พลุ่งพล่านเกินจะต้านทาน..
“..อ่ะ....อือ....” รอยเผลบนเรียวปากแดงจุดขึ้นอีกยามที่ถูกฟันคมขบลงอีกครา ทั้งขบกัด และดุดันเรียวปากแดงเห่อด้วยอารมณ์สุนทรี ทั้งปลายมีดที่ยังลากไล้บนหลังหู..ปาดทำสัญลักษณ์บางอย่าง..ที่เขาก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร..และมือหนาซึ่งปรบเปรอเบื้องล่าง..หยอกล้อ..บางคราก็บีบเค้นหนักหน่วง บางครั้งก็แกล้งผละจาก วนเวียนอยู่แถบต้นขา..ทำเอาดิ้นพล่าน..
“..หึ....” เสียงหัวเราะแผ่วเบาคล้ายจะหยอกเย้า วิทย์กดปลายมีกลงบนลำคอขาวอีกครั้ง..ฟังเสียงครางที่ไม่รู้ว่ามันสุขสมหรือเจ็บปวดด้วยความเปรมปรีดิ์..พร้อมกับค่อยๆหนักมือกับส่วนกลางลำตัวอีกครั้ง..
“...อะ..อย่า....” เสียงร้องท้อวงนั้นดังขึ้นยามผละมือจาก กันย์เผยรอยยิ้มเช่นผู้ชนะ มองร่างของหนึ่งใสสองคู่อริประจำแดนที่บัดนี้นอนอ่อนระทวยอยู่ใต้ร่างด้วยความพึงใจ ใบหน้าแดงจัด..นัยน์ตากลมมีน้ำใสคลอเอ่อ..ริมฝีปากบางแดงช้ำและมีรอยถูกขบกัดเปื้อนรอยเลือดจางๆที่สังเกตได้.. มองต่ำลงมายังผลงานที่เขาแสนภูมิใจ ทั้งลำคอที่มีรอยกัดจนเลือดไหลออกมาไม่น้อย..แต่คงน้อยกว่าบริเวณหลังหู..ที่เปื้อนหยาดเลือดจนผ้าปูสีขาวกลายเป็นสีแดงจัด..หยาดเลือดสีแดงๆที่ไหลย้อยลงมาตามซอกคอนั้นตัดกับสีผิวจนกลายเป็นสีสันอันน่าหลงไหล..ยิ่งเมื่อเห็นร่างกายที่กำลังร้อนเห่อด้วยแรงปรารถนาแล้ว..นี่เป็นยิ่งกว่าศิลปะชิ้นเอก..
ดวงตาสีนิลวาววับ..เอามีดออกจากลำคอขาว วางลงข้างกายอย่างไม่สนใจนัก..ก่อนจะเอื้อมมือเปื้อนเลือดกำขาเรียวสองข้างแน่น..แล้วแยกมันออกช้าๆ..
ดวงตาคลอน้ำใสที่เคยพร่ามัวด้วยแรงปรารถนาบัดนี้เริ่มเลิ่กลั่นเมื่อรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ริมฝีปากขยับจะเอ่ยคำพูดที่เขารู้ดีว่าคงไม่พ้นต่อว่า..ทำเหมือนไม่รู้ว่ามันไร้ประโยชน์..
...กันย์ก้มลงปิดปากคู่นั้นด้วยปากของเขา ลิ้นลามเลียริมฝีปากและปลายลิ้นของอีกฝ่ายจนครางอู้..ส่วนด้านล่างเขาก็แหวกขาเรียวจนอ้ากว้าง..และกดร่างตนเองลงไปในทันที !!
“ ฮื้อ...... “ ร่างเพรียวสั่นระริก ริมฝีปากแม้ถูกปิดก็ยังร้องออกมาในลำคออย่างอดรนทนไม่ไหว..น้ำตารินทันทีที่สอดกายเข้าไป กันย์สัมผัสได้ว่าร่างที่ตนทาบทับอยู่สั่นสะท้านด้วยความเจ็บปวด ใบหน้าที่เคยเคลิ้มฝันด้วยความปรารถนาบัดนี้บิดเบี้ยวรุนแรง จนเขาอดสงสารไม่ได้ แต่เมื่อมองเห็นสีแดงบนลำคอขาวนั้น ก็ละความสนใจจากปฏิกริยานั้นทันที..
“..อ๊ะ...อ้ากกก.... “ ร้องลั่นยากที่ลำคอซึ่งเป็นรอยกรีดรูปร่างอะไรสักอย่างถูกดูดดุน..มันเจ็บ..เจ็บจนพุดไม่ออก ยิ่งบวกกับความเจ็บปวดเบื้องล่างที่ยังถาโถมทำให้ต้องร้องออกมาอย่างทนไม่ไหว..เจ็บใจที่ต้องเจอเรื่องแบบนี้จนพูดไม่ออก..จนเสียงสะอื้นเปลี่ยนเป็นเสียงกรีดร้องสั่นไหว..
“..ฮ่ะๆ..ความจริงก็ชอบแบบนี้นี่นา...” ร่างที่ทาบทับอยู่ละริมฝีปากออกจากลำคอที่ทั้งดูดดุนและขบกัดจนประสาทสัมผัสชาด้าน แต่เบื้องล่างยังขยับกายอยู่..วิทย์ร้องเครือในลำคอ ความปรารถนาที่บดบังความคิดความชั่งใจทำให้เขาร้องออกมาอย่างไม่อาย.. จนอีกคนกลับมาหัวเราะแบบนี้..
“...อื้อ....กะ..กันย์..มึง...” เสียงครางดังขึ้นอีดครั้งเมื่อถุกพลิกตัวให้นอนคว่ำ ทั้งที่ส่วนล่างยังคงถูกเชื่อมต่อกัน มือหนาลูบเส้นผมสีดำสนิท..ก่อนจะจิกให้มันเลยขึ้น..มองไปยังม่านสีขาวเบื้องหน้า..
“..ตามหาลูกน้องอยู่ไม่ใช่เหรอ..ผมว่าวิทย์เก่งจังน่ะ...ที่รู้ว่า...”
ครืด...
เสียงเปิดม่านสีขาวดังเบาๆ แต่ไม่ได้เข้าถึงโสตประสาทของวิทย์เลย ร่างเพรียวเอนกายรับแรงกระแทกอย่างเคลิบเคลิ้ม ยามที่ความต้องการบดบังทุกอย่าง กระทั่งรอยกัดบนลำคอและรอยแผลจากมีดกรีด ยามนี้..ที่ความปรารถนากำลังไต่ขึ้นสูง เขากลับไม่รู้สึกปวดแสบปวดร้อน..ตรงข้าม..มันเจ็บแปลบๆปนเสียวซ่านสร้างอารมณ์อย่างประหลาด ลมหายใจร้อนข้างหูทำเอาสติเตลิดไปไกล..
...ริมฝีปากครางออกมาไม่หยุดอย่างห้ามอารมณ์ไม่ไหว ดวงตาคลอด้วยหยาดน้ำเหม่อมองภาพกลุ่มผมดำและร่างอะไรบางอย่างขยับเบื้องหน้า แต่ก็ไม่ได้อยู่ในสายตา ยามที่สองมึนเบลอปรารถนาแต่ความสุขและการปลดปล่อย..
..เสียงลมหายใจแรง และเสียงหัวเราะดังอยู่ข้างหูยามความปรารถนาใกล้จะบรรลุกับความเจ็บแปลบปนซ่านเสียวที่ลำคอ..นั่นคือสิ่งสุดท้ายที่รับรู้..พร้อมๆกับความรู้สึกรุนแรงที่ปะทุออกมา!!..
ร่างสั่นระริก..ทั้งมึนงงทั้งสุขสันต์ยามได้ปลดปล่อยออกมา..สติที่เตลิดไปไกลเริ่มกลับมาหาตัวอีกครั้ง..กลับมาพร้อมกับเสียงหัวเราะเบาๆเช่นเดิม..และ...
...พร้อมกับภาพที่เขาไม่เคยเห็น..
ดวงตาพร่ามันด้วยหยาดน้ำเบิกกว้าง เพ่งมองไปเบื้องหน้าอย่างตกตะลึงรู้สึกราวกับตกลงมาอยู่ในนรกชั่วพริบตาทั้งที่เมื่อครู่ยังอยู่บนสวรรค์ มองภาพของลูกน้องที่เขานึกว่าตายไปแล้ว..ลุกขึ้นมามองหน้าเขาอย่างตกตะลึง...และ...ผิดหวัง...
“..ดีจังเลยน่ะครับ..ที่เขายังมีชิวิตอยู่...” น้ำเสียงเปรมปรีดิ์..และท่าทียิ้มแย้มนั่นทำให้หัวอกแปลบวูบ..เหมือนเห็นนรกมาเกยอยู่ตรงหน้า..
“..อะ..ไอ้...นพ..มึง...” ยังยายามจะแตะมันที่หัวปูดเลือดอาบ แต่มือยังถูกพันธนาการไว้ กันย์หยิบมีดมาปาดผ้าก๊อซที่พันธนาการข้อมือคนตรงหน้าออก และนั่งลงข้างๆร่างเพรียวที่ยังอึ้งจนพูดไม่ออก..
“...ดีจังเลยน่ะ.. “ เอ่ยพลางทำหน้านิ่ว.. “ แต่วิทย์นี่ไม่ไหวเลยนา..เดี๋ยวลุกน้องก็ระ....”
ตุ๊บ !!!
“ มึงหุบปากน่ะ ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยยยยย !!!!!!!!!!!!!! “ วิทย์ร้องลั่น คว้าหมอนเขวี้ยงใส่ไอ้คนตรงหน้าทันควัน ในอกทั้งปวดร้าวทั้งอดสู.. ร่องรอยบนลำคอและซอกคอที่เต็มไปด้วยรอยเลือด บัดนี้มันร้อนผ่าวปนเจ็บแสบ..เขาแทยอยากจะฆ่าตัวตายซะให้ได้..เป็นแบบนี้..โดนไอ้ห่านี่เอาเป็นเมีย..แถมยัง.
.แม้ในอกจะคลั่งคลั่งด้วยความอัปยศอดสู แต่เรื่องตรงหน้าก็สำคัญกว่า เขารีบจัดการตัวเองแล้วหันไปหาลุกน้องที่บัดนี้ยืนอึ้ง..พยายามยิ้ม และทำท่าทีเช่นที่เคย..
“ มึงนี่ดวงแข็งนี่หว่า..ไหนไอ้ห่านี่บอกว่าตายไป..”
“..พี่...” ไอ้นพ..มองร่างของหัวหน้าแกงค์ตนเองอย่างตกตะลึง..ความรู้สึกมันปนเประหว่างความขยะแขยง..และความผิดหวัง..
“...ทำหน้าแบบนั้นทำไมว่ะ..นี่มัน...ไม่มีอะไรหรอก..ป่ะ..ไปเถ.....”
“..อย่ามาจับ... “ น้ำเสียงห่างเหินและเหยียดหยามเด่นชัด ยิ่งกีดไปในใจของผู้ฟัง พร้อมกับร่างสูงๆที่เดินเข้ามา..จับไหล่เขาหมับ..
“..แบบนี้..คงไม่เอาไปบอกใครน่ะ..” น้ำเสียงนั่น..มันทำให้วิทย์แทบคลั่ง เขาหันไปมองหน้าคนทำด้วยแวววตาวาวโรจน์..โกรธเสียจนตัวสั่น..
“..ขยะแขยง..กูจะไปฟ้องป๋า...กุไม่เป็นลูกน้องคนวิปริตอย่างมึง !!! “ ลุกน้องที่เคยภักดีพูดออกมาแบบนั้นด้วยน้ำเสียงขยะแขยง..ทำเอาคนฟังอึ้ง..เงียบกริบ..ด้วยความรู้สึกหลากหลาย..เหมือนฟ้าผ่า..ลูกน้องที่เคยจงรักภักดี..ตอนนี้..มันกลับมาพูดแบบนี้กับเขา..มัน..
ผั่วะ !!!!
“..ไอ้เหี้ย !! ไอ้สัด....ไอ้....มึง....ง......”เขาเหวี่ยงหมัด ชกหน้าไอ้กันย์อย่างไม่คิดชีวิต ดวงตาคั่งแค้นด้วยความโมโหโกรธา..ในสมองคิดแต่ว่าเป็นเพราะคนตรงหน้า เป็นเพราะมัน ที่ทำให้เขา..
“...ชกไปสิ..ลูกน้องมึงจะได้เอาเรื่องนี้ไปบอกชาวบ้านไงล่ะ !! “ คนตรงหน้าตะคอกไส่เขาด้วยใบหน้าสะใจเหลือหลาย..ทำเอาสะอึก..วิทย์รีบผลุนผลันออกไปมองเห็นมีดผ่าตัดบนเตียงก็รีบคว้า หวังว่าจะเอามาจิ้มพุงไอ้เหี้ยนี่ในอนาคต..
... วิทย์รีบผลุนผลันออกจากห้องพยาบาล แม้จะเจ็บช่วงล่างจนแทบเดินไม่ไหว แต่มันไม่ใช่เรื่องที่เขาจะสนใจ สายตารีบกวาดมองหาลุกน้องของตน ต้องหา..ต้องเจอ..ต้องคุยให้รู้เรื่อง..ไม่งั้น..ไม่อย่างนั้น...
“..เห้ยยยย..ไอ้วิทย์..” เสียงตะโกนลั่นทำให้หันไปมอง เห็นไอ้โตกำลังวิ่งมาหา เขารีบชี้ไปยังร่างของลุกน้องที่วิ่งเห็นหลังอยู่ไวๆ..ก้าวเท้าวิ่งให้เร็วที่สุดในชีวิต..แล้วถลาไปจับบ่ามันทันที..
“ไอ้นพ !!! มึง !! มาคุยกับกูก่อน.. “ กำแขนมันเขย่าแรงๆด้วยแววตาร้อนรน แต่ไอ้ลุกน้องตรงหน้ายังสะบัดหนี ไม่พอใจ..
“ เหี้ยยย อย่ามาจับตัวกู ทุเรศชิบหาย ...เป็นลุกพี่แต่ไปนอนกับไอ้พวกศัตรู ไอ้วิปริต !!!!! “ มันร้องลั่น แต่คำพูดนั้นทำเอาเขาอึ้งกิมกี่ มือที่ถือมีดมาด้วยสั่นระริก..
“..ไม่ใช่น่ะ..มึงฟังกู..มึงฟังกู !!!! “ วิทย์ตะโกนลั่น พยายามดึงไหล่ลุกน้องตัวเองไว้ แต่ทำอย่างนั้นมันกลับยิ่งสะบัดหนี..
“..ปล่อยกู..กุจะไปฟ้องป๋า กุจะบอกคนให้หมดเลย มึง..เสียแรงที่กุนับถือ..ไอ้วิปริต....ไอ้.......”
...น้ำเสียงโวยวายนั้นเงียบไป.. ทำให้วิทย์หันมามองหน้าคนพุด..ที่ฉายแววตกตะลึง..สายตามองมายังเขาอย่างคาดไม่ถึง..
....คาดไม่ถึง..กับปลายมีดที่ปักลงบนหน้าท้องตัวเอง...
มือที่ถือมีดสั่นระริก..วิทย์ก้มมองมือตัวเอง..แล้วมองลุกน้องที่ค่อยทรุดกายลง..
เขาพลาด...อีกแล้ว..
พอได้ยินมันพูด..ได้ยินมันก่อนด่า..ได้ยินมันบอกว่าจะเอาเรื่องไปโพนทะนา..เขาก็โมโหจนขาดสติ..
เฝ้าคิดแต่ว่า..ทำยังไงให้มันเงียบซะ...ให้มันหยุดพูด...
พอรู้ตัวอีกที..ปลายมีดเก้เสือกไปยังหน้าท้องของคนตรงหน้าแล้ว..
“..อะ...ไอ้...ไอ้นพกู...”
“..วิทย์ !! มึงมี..... “ เสียงเพื่อนสนิททัก..ทำให้เขาชะงัก..วิทย์หันไปมอง..มองเห็นใบหน้าที่ฉายแววตกตะลึง..ยามเห็นร่างที่กองอยู่แทบเท้าเขา..
“..นี่มึง...” เขาไอ้ยินมันครางอย่างสิ้นหวัง..
“..ไอ้โต...กู...” ริมฝีปากของเจาสั่นระริก..พยายามจะพุด..จะอธิบายทั้งหมด เมื่อเห็นดวงตาที่ฉายแววผิดหวังของเพื่อน..
..แต่เขาเห็นมันถอนใจเฮือก..บ่งบอกว่าพูดไปมันก็ไร้ความหมาย..
ปรี๊ดดดดดดดดดด !!!!!!
เสียงนกหวีดทำเอาสะดุ้งเฮือก..วิทย์หันขวับไปมองทันที เขาใจกระตุกยามเห็นผู้คุมหลายนายวิ่งมาหาอย่างรวดเร็วพร้อมกระบองใบมือ..และ..เบื้องหลัง..
คือร่างของนักโทษในชุดเสื้อกาวน์สีขาวแปลกตาที่ยืนยิ้มบางๆ..
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
อุก....
เขียนแล้วเกิดอาการตื้อเอง.เครียดเว้ยเฮ้ยยย เขียนเอ็นซีนี่..
มันอาจไม่ใช่เอ็นซีหื่นๆที่หลายคนปรารถนา นี่เป็นการเขียนเอ็นซีครั้งแรกด้วย ยังไงก้แนะนำกันด้วยน่ะค่ะ..ที่บอกให้เตรียมเลือดลำรอง..หึหึ..คิดว่าได้ใช่มั้ยล่ะ..
ตอนนี้อนุญาตให้ตบตีอิพี่กันย์เต็มที่ !!!!
หัวข้อ: OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! [by Silence_Serin] บทส่งท้าย Update 30.09.54 (อ่าน 2048100 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก