Imprison 30: ต้องเลือก..
เวลาบ่ายแก่ๆแสงอาทิตย์ที่เคยร้อนเปรี้ยงเริ่มอ่อนแสงลงแล้วนั่นล่ะ ร่างสูงๆของ นช.ธรณินทร์(จำชื่อจริงเฮียได้ไหมนี่) หรือว่าพี่โตของใครหลายๆคนจึงได้กลับมาในแดนสิบสองที่ตัวเองพักอยู่ และทันทีที่ได้พบเจอบรรดาลูกกระจ๊อกทั้งหลาย เรื่องปวดหัวก็มีตามมาในบัดดล..
“..พี่โต..หายไปไหนมาว่ะ??? “ รายนี้แล่นถามอย่างกับแม่ ทำเอาท่านพี่ผู้ไม่เคยผิด(หรือไม่ยอมรับว่าตัวเองผิด)หน้านิ่วอย่างไม่พอใจ..
“ กูจะหายไปไหนแล้วมันหนักหัวใคร?.. “ ว่าพลางส่งสายตาเหี้ยมๆมองปราดไปทั่วทำเอาคนมองต่างก็หัวหด แต่ทินลูกน้องคนสนิทก็ออกปากทักอย่างว่องไว..
“ ไม่หนักหรอกเฮีย แต่มันเกิดเรื่องสิว่ะ..” เจ้ากรมข่าวกรองประจำกลุ่มออกปากบอกอย่างว่องไว ขณะที่คนฟังขมวดคิ้ว นี่กูไปไม่เท่าไหร่ ก็เกิดเรื่องได้แล้ว หน้าไหนมันทำอะไรอีกว่ะ..
“..ใครไปก่อเรื่องอะไรอีก หรือว่า.... “ เอ่ยแล้วสายตาของท่านหัวหน้าก็หันขวับไปมองหาร่างของคนๆหนึ่ง คนที่เมื่อได้ยินคำว่าก่อเรื่องแล้ว เขาจะนึกถึงมันทันที..
..และพอหันไปสบตากลมแป๋วที่จ้องมองมานั่นล่ะ..
“..อะไร?..ผมเปล่า?.. “ ผมร้องบอกทันทีที่ไอ้คุณพี่โตกวาดสายตามามองทันที เห็นผมเป็นคนยังไงว่ะ พอได้ยินคำว่าก่อเรื่องล่ะมองมาทางนี้ทันทีเชียว.. ที่ตัวเองหายไปไม่ดูแลลูกน้องเป็นวันๆล่ะ เฮอะ !!
“ แล้วใคร????.. “ ไอ้คุณพี่โตออกปากถาม พลางกวาดสายตามองไปโดยรอบ แต่ทุกคนที่รู้เรื่องอยู่ก่อนแล้วกลับเงียบกริบ..ไอ้ผมก็ไม่เสนอหน้าไปพูดอะไรหรอก..เพราะเหตุใดรู้ไหม?
..1. ไอ้ผมมันแค่ตัวปัญหา ลูกกระจ๊อกตัวเล็กๆแถมโง่เหมือนควายในสายตาไอ้คุณพี่โต เพราะงั้น..พูดไปก็เท่านั้นล่ะ ท่านไม่ฟังหรอก..
2.แต่ที่สำคัญที่สุด เพราะเรื่องที่เกิดต่างหากล่ะ ถ้าออกปากพูดไป..เหอะๆ..
“..เงียบทำห่าไรว่ะ???.. “ รายนี้ออกปากถาม ยิ่งทุกคนอึกอักนานเข้า ยิ่งเงียบ..ยิ่งไม่พูดไม่จา สีหน้าพี่แกก็ยิ่งทะมึนขึ้นทุกวัน..
“...จะ..... “
“..กูเอง..” เสียงเรียบๆเหมือนไม่สนใจท่าทีโมโหโทโสของคุณพี่โตทำให้ผมหันขวับไปมอง ก่อนจะชักสีหน้าเหยเมื่อเห็นว่าใครพิงกำแพงลูกกรงอยู่ตอนนี้..
“..มึงไปทำเรื่องอะไรมาอีก??... “
“..ก็ถามลูกน้องมึงดูสิ..ว่าตอนนี้ ไอ้พวกนักโทษในคุกน่ะมันเล่าลือเรื่องอะไรกัน?..” พี่วิทย์ยืนเกาหลังแกรกๆด้วยสีหน้าชิลล์สุดจะบรรยายจนผมยังผวาโทสะคุณพี่โตแทน
“...หือ???... “ น้ำเสียงฮึ่มฮั่มในลำคอแสดงออกมาชัดเจนว่าอารมณ์ไม่คงที่อย่างรุนแรง..
“เฮ้อ ~~ “ พี่วิทย์ถอนหายใจเฮือกเมื่อเห็นว่าไม่มีใครยอมบอกอะไรแน่ สายตากรอกไปมามองดูผู้คนที่เดินไปมาก่อนจะ..
“ ก็ลูกน้องกูมันปวดไส้ติ่งแต่พอพาไปหาไอ้กันย์ เสือกเจอมันกับไอ้เมฆเมียมึงกำลังเอากันอยู่น่ะสิว่ะ !!! “
“..................... “ เอิ่ม...โอเค..ไอซี..ชัดเจนแจ่มแจ้งแดงแจ๋..
คือตอนนี้ทุกคนเงียบกริบหมด ตั้งแต่พี่วิทย์แกยืนชิลล์แล้วแหกปากออกมาลั่นคุก คืออยากบอกว่าตอนแรกมันก็แค่เรื่องซุบซิบจริงมั่งไม่จริงมั่งที่พี่ทินไปรู้มาแล้วมาเล่าให้ฟัง เรื่องของเรื่องคืออยากบอกให้ไอ้คุณพี่โตรู้แค่ว่ามีข่าวลือไม่ดีๆ ว่าแกโดนเมียสวมเขา ไม่ได้จะประกาศให้ชาวโลกรู้อย่างคุณพี่วิทย์เลยเหอะ
...แต่ตอนนี้ มันรู้กันไปทั่ว แถมไอ้พี่โตยั่งยืนหน้าทะมึนจะฆ่าคนอยู่ตรงนี้แล้วน่ะคร้าบบบบ..
“..พี่...ใครบอกให้พูดดังว่ะ.. “ ลูกน้องคุณพี่วิทย์กระซิบบอก..แต่ประทานโทษ ก็เสียงดังจนได้ยินกันหมดเหมือนกัน
“...อ้าว...ไม่ให้พูดเหรอ??..” พี่แกก็ทำเนียนทำมึนได้อีก น่าจะหมดทางเยียวยาแล้วด้วย อีแบบนี้น่ะ.. “ .ไม่ให้พูดเหรอ?..กูพุดไม่ได้เหรอว่ะ โต???.. “
คราวนี้ทุกสายตาเบนไปโฟกัสคุณพี่โตที่ยังยืนนิ่งมาจนถึงบัดเดี๋ยวนี้..หวังว่าเฮียคงไม่ได้ช๊อคตาตั้งไปแล้วน่ะเฟร้ยยยย..
“..ก็ไม่เห็นเป็นไร... “ พี่โตพูดเสียงเรียบอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะยักไหล่ช้าๆ “ ..ส่วนไอ้เมฆ..มันจะไปเอาใครก็ช่างหัวสิ..จะสนทำไม..”
“..แต่มันก็คนกลุ่มเราน่ะพี่..แถมยังเป็น...เอ่อ.... “ พี่แม้กท้วงออกมาเบาๆพลางเหล่มองหน้าเฮียแก..
“..ใครชอบแดกของเหลือเดนก็ช่างหัวมันสิ..เผอิญว่ากุชอบของใหม่ ไอ้ที่เหลือใช้จะเอาไปทำอะไรก็เรื่องของมัน.. “ ว่าแล้วก็คว้าไหล่ผมหมับ..เฮ้ย !! อะไรว่ะนั่น ว่าไม่พอยังลากผมเดินเข้าไปในห้องขังอีก เจร้ย !!ทำอะไรวะเนี่ย แถมยังเสียงโห่ตามหลัง มันอะไร??
“..โอย....นี่พี่ลากมาทำไมเนี่ย???... “ ผมถามไอ้คุณพี่โตที่ลากผมมาจากกลุ่มที่โห่ฮากันแล้ว..
“...ลากมาฆ่ามั้ง..” ชะอุ้ย..ตอบแบบนี้เงียบดีกว่าว่ะ เผื่อเฮียแกจะเอาจริง..
แต่เงียบได้แค่สักพัก..
“เอ่อ...... “ประมาณว่าอยากรู้อย่างรุนแรง..เลยไม่รู้ว่าจะถามได้มั้ย..
“..มีไรก็ว่ามา...”
“...แล้วเรื่องเอ่อ..ที่พี่วิทย์ว่า...ไม่โมโหเหรอ?... “ ผมถามอย่างงงๆทำให้คนฟังชะงัก..แล้วหันมามองหน้า
“...โมโหทำไม...กูไม่ได้เป็นอะไรกับมัน...”
“..แล้วทำไม... “ ทำไมทุกคนว่าเมฆเป็นเมียเฮียเล่า..
“..แล้วไม่ถามไอ้พวกนั้นบ้างล่ะ ว่าทำไมเข้าใจว่ามึงเป็น..” คนพูดนิ่งไป ก่อนจะหันมามองหน้าผมแล้วแสยะยิ้ม... “...
เมียกู...”
“.............” อ้ากกก โว้ยยยยย ถามอะไรเข้าตัวเองหมด แล้วไอ้พี่โตก็หัวเราะอย่างจอมมารผู้ชนะศึกแล้วเดินกึ่งลากผมเข้าไปยังห้องที่ใช้ซุกหัวนอน ที่ทุกทีมันใกล้จะตาย แต่วันนี้ไม่รู้จะไกลไปไหน ส่วนผมก็ได้แต่เดินตาม ทั้งหน้าแดงก่ำ และหัวใจที่มันเต้นแร๊พตั้งแต่ได้ยินคำว่าเมียออกจากปากไอ้พี่โต..
อ้ากกกกกกกกกกก กูไม่ใช่เมียมึง..ยอมรับไม่ได้ว้อยยยยยยย
“..ผมไม่ใช่เมียพี่ซักหน่อย... “ ตั้งหลักได้แล้วเถียง แต่ก็กระซิบเถียง พยายามกระแหย่งไปพูดใกล้ๆหูคนตัวสูงที่ยังก้าวเร็วๆจนผมแทบตามไม่ทันนี่..
ปึก !!!
จุ๊บ...
เฮือก.. !!!
ราวกับเวลาทั้งโลกหยุดนิ่ง..เงียบ..หยุดไปแล้ว..เหลือแต่ผมกับพี่โตสองคน ยืนมองหน้ากันภายใต้ความเงียบงันของทางเดินมืดสลัวของเรือนจำแห่งหนึ่ง ..
..ผมนิ่ง..มองหน้าของผู้ชายคนหนึ่งซึ่งอยู่ห่างกันแค่ไม่กี่คืบ..สัมผัสถึงลมหายใจรินรดกัน..และริมฝีปากของผม...
....ที่กำลังประทับลงไปที่แก้มของผู้ชายอีกคนหนึ่ง...
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก !!!!!!!!!
ผละออกจากันทันทีราวกับผีเข้า ผมรีบเด้งตัวออกห่างจากตัวผู้ชายตัวสูงๆโดยอัตโนมัติ..หน้าแดงจัด หูเหอแดงก่ำแล้วเสียงหัวใจที่เต้นโครมๆสะท้อนในอกยังกับกลองรบ นี่ยิ่งทำให้ไปกันใหญ่...
“..จะ....จะหยุดเดินทำไมกันเล่า !!! ... “ ว้ากใส่ทันทีที่งมหากล่องเสียงตัวเองเจอ แบบนี้สิ ชาวบ้านเขาถึงมองว่าผมเสร็จไอ้พี่บ้าคนนี้ไปแล้ว อ้ากกกกก
“..แล้วมึงจะยื่นหน้ามาหากูทำพ่_ง มึงเหรอ !!! “ แนะ..มีด่าผมกลับ แต่ใครจะไปรู้เล่า !!
“..ก็ใครบอกให้ตัวสูงยังกะเปรต แถมยังเดินจ้ำเอาๆ ใครจะไปรู้ล่ะว่ะว่าจะหยุดตอนไหน !!! “ ผมเถียงกลับอย่างไม่ยอมแพ้ มองไอ้พี่โตที่เช็ดแก้มตัวเองอย่างแหยงๆแล้วหมั่นไส้ชิบหาย เห็นแล้วก็ต้องเช้ดปากตัวเองบ้าง ฮึ่ยยยยยยย..
“..ก็หัดสังเกตเอาสิว่ะ..ควายยยยยยยย.. “ ว้ากกกก ขอโวยอีกสักทีเหอะ..คราวนี้เล่นด่าชัดเจนเลยเว้ยยยย
“..ชิ...ไม่ต้องพูด..จงใจใช่มั้ย? พี่จงใจล่ะสิ..กลัวเสียหน้าใช่มั้ยที่โดนแย่ง เลยจะสร้างกระแสตัวเอง.ให้... “
“..ใครว่ากูจะเอามึง!!!.. “ ตอบกลับมาเรียบๆแต่แสนหนักแน่น...เล่นเอาหน้าม้านไปไม่ใช่น้อย..
“..ชิ...จำไว้เลย..ทำมาเป็นพูดดี ที่แท้ก็..ฮึ่ย...ไอ้ลุงวิปริต.. “
“...ลุงบ้านมึงสิ เมียกูสวยกว่ามึงหลานสิบเท่า ไอ้ควายยยยยย !!” เฮ่ยยยย มาด่าว่าควายอยู่นั่นล่ะ
“..หึ...แต่ก็บอกไปแล้วนี่.. “ กลับมาเถียงทันทีแบบไม่ยอมแห้ ไอ้พี่โตยักไหล่ชิวๆ เชิงไม่สน แล้วออกเดินอีกรอบ เมินกันซะหน้าตาเฉย
“..แล้วพูดไปทำไมล่ะว่ะ.. “ ผมเลิกใส่ใจเรื่องที่เกิดขึ้นซะ เดินตามไอ้คุณพี่โตต่อ เป็นผู้ชาย คิดไรมาก..
“..ก็แค่ให้ใครบางคนได้รู้...” ว่าแล้วแสยะยิ้มมุมปาก..นี่ก็เหมือนจะลืมเรื่องที่เกิดขึ้นเหมือนกัน... “ ว่าถึงจะเอาคนของกูไปได้..ก็ใช่ว่าจะชนะกู..”
“...ไม่เข้าใจอ่ะ...” นี่คือความสัตย์จริง ไอ้พี่โตหันมามองหน้าก่อนจะถอนใจเฮือกแล้วเหวี่ยงกำปั้นใส่หน้าผากผมโป๊กใหญ่..แม่ง...เจ็บ...
..นี่แก้แค้นจากเมื่อกี้ด้วยใช่ไหมว่ะ
“..โง่.... “ คำปรามาสที่เดี๋ยวนี้ผมชักเฉยชากับมัน..แต่ก็ยังบอกกับตัวเองเสมอเช่นกัน ว่าตูไม่ได้โง่..
“...เมฆเป็นคนของพี่ใช่มั้ยอ่ะ..แล้วไป...เอ้อ...กับพี่กันย์ ไม่มีใครว่าเหรอ?..” ผมออกปากถาม ยังพยายามก้าวเดินไปให้ทันเฮียแกอยู่..แต่ก็สาบานกับตัวเองเช่นกันว่าจะไม่ยืนหน้าเข้าไปอีกเด็ดขาด
“..ใครจะว่า..พอใจจะสมสู่กันก็ทำไปสิ..” พี่โตยักไหล่ไม่สนใจ “..แต่ไอ้เมฆ...เสือกโง่ไปเอากับอีกฝั่ง คิดจะทำลายชื่อกู ทำให้กูเป็นคนโง่ในสายตาคนอื่น..”
....เอ่อ...นี่คิดกันแบบนี้เหรอนั่น..
“..แต่ตอนนี้พวกมันกลับมาโง่แทน.. “ รายนี้ว่าแล้วหัวเราะหึๆ มองหน้าผมแล้วยิ้ม..จะ...เฮ้ย...ยิ้ม?...ยิ้มให้ผมเนี่ยน่ะ !!!
...เฮือก ..พระเจ้าจอร์ด.. มันเกิดอะไรกับไอ้พี่โตว่ะนั่น มายิ้มให้ผม แถมยังเอามือมาขยี้หัวกันอีก เฮ้ย..มันแปลก..แปลกเกินไปแล้ววววว..
...เลิกมายิ้มแบบนี้ซะทีสิเหร้ยยยยย พูดเรื่องน่าขนลุกแล้วมายิ้มเนี่ยน่ะ มันผิดแผกแปลกแยกกับชาวบ้านชิบหาย เลิกลูบหัวตูได้แล้วววว ไอ้เนมจะได้เลิกหน้าแดงซักที !!
“...ทำหน้าอะไรของมึง?..” หลังจากเอามืออกจากหนังหัวผมแล้วก็ขมวดคิ้วยุ่ง ออกปากถาม ก็ถามตัวเองก่อนสิเฮ้ย ว่าเมื่อกี้ทำอะไรผิดแผกแปลกแยกกว่าชาวบ้านเขามั่ง..
“...ปะ..เปล่า... “ ผมเอามือลูบหูตัวเองบอกงึมงำก่อนจะรีบสาวเท้าตามไอ้พี่โตที่เดินลิ่วถึงผมจะไม่ได้อยากมาก็ตาม แต่โดนลากมาถึงนี่แล้ว ก็ไปๆกับเขาซะให้จบเรื่องจบราวซะเถอะ..
“...ที่พี่พูดอย่างนั้น แสดงว่า..พี่กันย์ไม่ใช่พวกเรางั้นเหรอ?.. “ ผมพยายามคิดตามคำพูดเมื่อกี้ หลังจากเดินตามมาได้และเรียกสติสตังมาอยู่กับเนื้อกับตัวสำเร็จแล้ว ที่บอดกว่า เอ่อ... ไปเอากับอีกฝั่งนั่น คนที่เป็นคู้กรณีก็คือพี่กันย์ และเมื่อพี่โตบอกว่าอีกฝั่ง ก็แสดงว่าไม่ได้อยู่ฝ่ายเดียวกัน พอไม่ได้อยู่ฝ่ายเดียวกัน ก็แสดงว่า...
“...เออ... “ รายนี้ตอบเบาๆ ยังสนใจกับการเดินมากกว่าการฟังผมอยู่ดี..
...ฟังกันหน่อยสิ ไอ้เนมกำลังจะแสดงให้เห็นถึงอัจฉริยะภาพให้เห็น มาทำเมิน เดี๊ยะๆ..
“...งั้นที่ผมไปสนิทกับพี่กันย์..ก็ไม่ดีอ่ะสิ.. “ ใช่มั้ย?..นี่ตูวิเคราะห์ถูกแล้วใช่มั้ย? ต่อไปจะได้ระวังตัว..
“..เพิ่งรู้รึไง.. “ แนะ...ไอ้คำพูดนั่นมันทำให้นึกว่าตูโง่น่ะนั่น..เอ่อ...หรือจะจริง..
“..แต่พี่กันย์ก็ช่วยดูแลนี่นา... “ ผมบอกงึมงำ..คราวนี้ไอ้คนตรงหน่าหยุดกึก..ก่อนจะหันมามองหน้า..
“...ดูแลในสายตามึงคืออะไร?...ดูแลในความคิดมึง..ต้องทำแบบไหน?..” สายตาดุๆจ้องมองมาพร้อมคำถามที่ต้องการคำตอบ..
“..ดูแล..แบบที่คอยตามประคบประหงม มีอะไรนิดอะไรหน่อยก็ปลอบ..ดูแล..แบบมดไม่ใช้ไต่ ไรไม่ให้ตอม ดูแลจนกลายเป็นง่อย ทำอะไรไม่เป็น คิดอะไรไม่ได้ด้วยตัวเอง ดูแล..จนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ดูแล จนกลายเป็นคนโง่ ที่ต้องเดินตามที่คนอื่นขีดไว้..นั่นน่ะเหรอ?..แบบที่มึงต้องการ..”
“...ไม่ใช่ซักหน่อย. “ ผมขมวดคิ้ว เถียงออกไปทันควัน..กับคำพูดที่ได้ยินนั่น.. “..ใครอยากจะได้แบบนั้นกัน..แล้วที่ว่าพี่กันย์ช่วยดูแล..ก็แค่...เรื่องนิ้ว..ก็เท่านั้น..อ้อ...กับเวลาที่โดน..”ใครบางคน”..รังแกด้วยมั้ง..”
“..แล้วไอ้...”ใครบางคน” ของมึงน่ะ..มันคงดีแต่รังแกมึงสิน่ะ..หรือคิดว่ายังไง?.. “
“..ก็เปล่า.. “ ผมถอนใจพรืด..ไม่รู้จะพูดยังไง มองหน้าไอ้พี่โตที่ยืนนิ่งอยู่..ก่อนจะบ่นงึมงำ..
“..แค่บอกว่าเขาช่วยดูแล ไม่ได้บอกว่าจะอยู่ด้วยซักหน่อย..แล้วถึงจะรังแก..แต่ก็ช่วยคุ้มกะลาหัว ก็รู้อยู่หรอก..ไม่ได้โง่ซักหน่อย..อย่างอนสิว่ะ..”
“...ใครงอน..” แนะ..ยังเสือกได้ยินอีก...แถมเป็นคำหลังด้วย..ฟังให้มันจบๆประโยคไม่ได้รึไง?
“..เปล่า.. “
“........... “ ไม่พูดแล้วยังจะมองหน้า..
“ เออๆ.. ก็แค่บอกว่าไม่ชอบไอ้การดูแลของพี่กันย์หรอก ไม่ได้เป็นง่อย..แต่ก็ไม่ชอบแบบโดนตื้บวันเว้นวันเหมือนกัน..” ผมรีบพูดทันที แถมอย่างชัดเจนด้วยกับประโยคหลัง..
“..เรื่องมาก... “ แนะ.ขอแค่นี้ยังจะมาบ่นน่ะ “..ถ้ามึงทำตัวดีๆ คงจะไม่โดนหรอก.. “
“..ไม่เป็นหมา.. “ บอกไว้ก่อน ไอ้เรื่องที่ทำไว้ไม่เคยลืม..แต่ไม่รู้จะเอาคืนยังไง ฮึ่ม...
“..เหอะ..แต่ถ้ามึงยังทำตัวแบบนี้...” พี่โตว่า ไปๆมาๆผมถึงรู้ว่าตัวเองมาถึงเรือนนอนแล้ว ในคุกสายบัวอันเป็นสถานที่หลับนอนอของผมไม่มีใครอยู่ซักคน พี่โตเดินเข้ามานั่งทอดหุ่ยอยู่ในมุมประจำของตัวเอง..แล้วมองหน้าผมด้วยสายตาจริงจัง..
“..จะทำอะไรผมอีก.. “ ไอ้เนมระวังตัวแจขึ้นมาทันใด..ทำให้สายตาคนตรงหน้ายิ่งเขม้นมองหนัก..ไอ้คุณพี่โตถอนหายใจเฮือก..
“..อีกสามอาทิตย์... “ พูดขึ้นมาลอยๆแล้วหันมามองหน้า..
“...สาม..อาทิตย์... “ ผมยังไม่เข้าใจ..
“..ที่ผ่านมากุเล่นๆมาตลอด “ พี่โตพูดเรียบๆ “ ปล่อยมึงทำตัวเรื่อยเฉื่อยตามใจ..แต่ตอนนี้ ท่าจะต้องเอาจริงขึ้นมาแล้ว.. “ ที่ผ่านมาเรียกล้อเล่นงั้นเหรอ???? นี่ขนาดปล่อยให้ผมเรื่อยเฉื่อยตามใจ???...เหอะ..
“....... “ ไอ้เนมได้แต่นั่งเงียบ..แม้หัวจะคิดค้านไปต่างๆนาๆ ไม่ได้รู้สึกไปเองแล้วสิ ว่าบรรยากาศระหว่างผมกับไอ้พี่โตมันแปลกๆเหมือนไอ้คุณพี่โตจะเกร็งๆแถมเครียดนิดหน่อย ทั้งที่ปกติจะทำอะไรตามใจมากกว่านี้แท้ๆ..
“..ถ้าอีกสามอาทิตย์..มึงยังทำงานให้กูไม่ได้..มึง...ก็อยู่กับกูไม่ได้.. “
“หา...?... “
“..ถ้ามึงทำงานให้กูไม่ได้...ทำ “เลว”ให้กูเห็นไม่ได้..มึงจะโดนย้ายไปอยู่แดนอื่น..กับ...” พี่โตถอนใจเฮือกนิดนึงแล้วขมวดคิ้วน้อยๆ
“ กับคนอื่น..ที่...จะทำกับมึง ไม่ต่างกับ..ที่ไอ้เมฆเคยเจอ..”
“..ผมไม่เข้าใจ.. “ ออกปากบอกไปด้วยความยากลำบาก..มองสบตาไอ้พี่โตที่ตอนนี้ไม่ได้มีสีหน้าล้อเล่นยิ่งใจเสีย รู้สึกเหมือนอากาศที่มีรอบตัวเหมือนจะค่อยๆหายไป..
“..มึงต้องออกไป..จากที่นี่...ไปอยู่กับคนอื่น ที่เขาจะเอามึงอยู่.. “ พี่โตอธิบายด้วยสีหน้าครุ่นคิด.. “ ก็เลือกเอาแล้วกัน..ว่าจะเอายังไง ..”
“..อยู่...ที่นี่...ไม่ได้เหรอ?... “ ผมได้ยินเสียงตัวเองถามไปแบบนั้น พร้อมกับส่งสายตาหวาดหวั่นไปยังคนตรงหน้า..
“..มึงไม่ใช่เด็กแล้ว..อย่าให้กูพูดหลายรอบ..ถ้ามึงทำได้ มึงก็ได้อยู่..ไม่ใช่กับกูก็ได้ จะกับไอ้ทินไอ้แม้กไอ้วิทย์หรือไอ้กันย์ก้แล้วแต่..ถ้ามึงทำ มึงก็ได้อยู่ตรงนี้..แต่ถ้าทำไม่ได้..มึงก็จะได้ไปอยู่กับคนที่ ไม่บังคับมึง คอยดูแลมึง เอาใจใส่..มันก็อาจจะดีกับมึงก็ได้นี่... “ เสียงไอ้พี่โตบอกทำให้ผมหน้าเสีย..มองหน้าคนพูดด้วยอารมณ์หงุดหงิดที่พุ่งพรวด..
“...จะทิ้งผมเหรอ?.. “ ผมถามออกไปเบาๆ..แต่ไอ้คนตรงหน้ามีสีหน้าตกใจเว่อร์..จนน่าด่าซักรอบนัก..
“..อย่าทำเหมือนกูเอามึงเป็นเมียได้มั้ยว่ะ..ที่ทำเหมือนคนได้แล้วทิ้ง.. “ รายนี้ก็บ่นงึมงำ..ชะ..
“..อ้าว...ก็เอาไปแล้วนี่..รับผิดชอบด้วยล่ะ..” ไอ้เนมทำเนียนใส่ซะเลย กอดอกหน้าบึ้งทำแก้มป่องทำเอาไอ้พี่โตหน้าเหวอ เอาล่ะสิ..ไม่เคยเห็นไอ้เนมหน้าด้านใช่มั้ย ก็อย่าบอกใครล่ะ อายตัวเองเหมือนกัน..
“ อย่าเล่น..แล้วถึงกูเอามึงจริง..ถ้ามึงทำไม่ได้ ยังไงมึงก็ต้องไป.. “
“.......... “ ผมไม่เข้าใจ..
“..มึงคิดว่ากูใหญ่นักใช่มั้ย?.. “ พี่โตหัวเราะขึ้นมาเบาๆพลางมองหน้าผม “ กูใหญ่ในนี้ก็จริง..แต่ก็มีคนที่ใหญ่กว่ากู คนที่สั่งกุได้ คนที่เป็นนาย..เพราะงั้นถ้านายสั่ง..กูก็ต้องทำตาม โดยไม่สีสิทธิ์โต้แย้ง.. “
“..แล้วถ้าไม่ทำ... “ ผมเกริ่นขึ้นมาเบาๆ..
“..กู...มึง..ไอ้ทิน ไอ้แม้ก ไอ้กิต..ไอ้เมฆ ไอ้วิทย์..และอีกหลายๆตัวในนี้....” ไอ้พี่โตหัวเราะขึ้นมาเบาๆแล้วเอานิ้วชี้ปาดลำคอตัวเอง ทำเสียง ฉึบ..เบาๆให้เห็น..
“..ก็เลือกเอาแล้วกัน..จะทำไม่ทำ... “ บอกแล้วลุกพรวด.. “ ถ้ามึงทำ มึงก็ได้อยู่ตรงนี้..ที่นี่..แต่ถ้ามึงไม่ทำ มึงก็ต้องไปอยู่ที่ใหม่..กับคนอื่น.ที่อาจจะดีกับมึงแบบที่มึงอยากได้..แต่อย่ามายุยงให้กูไม่ทำตาม..ถ้าไม่ทำตามที่สั่ง คนซวยไม่ใช่แค่กู..แต่มีมากกว่านั้น กูเป็นหัวหน้าของพวกมัน มันรับใช้กู แต่หน้าที่ของกูก็คือปกป้องไอ้พวกนั้นด้วย...”
แกร๊ง...
เสียงเปิดประตูกรงขังทำให้ผมชะงัก เห็นพี่เบิร์ดเดินหน้านิ่งเข้ามาในห้อง และร่างของไอ้คุณพี่โตที่เดินออกไปแล้วหันมาสั่ง..
“..กูบอกไปมันก็ไม่เข้าใจอยู่ดี...มึงเล่าแล้วกันเบิร์ด..” ว่าแล้วก็เดินออกไปอย่างรวดเร็ว..
“..ใครจะเข้าใจล่ะ.. “ ผมบ่นออกมาเมื่อได้ยินคำพูดนั้น ถามจริง ว่าใครเข้าใจพี่แกมั่งว่าคิดอะไรอยู่น่ะ..
“..ไม่คิดจะเข้าใจมากกว่า..” พี่เบิร์ดว่าพลางนั่งลงตรงข้ามผม..แล้วมองหน้า..
“..แต่ตอนนี้ไม่ใช่เรื่องเข้าใจ”กันและกัน” แล้วล่ะ..ที่ต้องเข้าใจน่ะ..มันทั้งหมด..รวมทั้งสถานภาพของตัวมึงด้วย.. “
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
ไอ้เนมกำลังจะได้รู้เรื่องทั้งหมด.. (หรือเกือบหมด) แล้วล่ะค่า
มาดูกันซิ ว่าคุณน้องเนมจะเข้าใจพี่โตมั้ยน้า และจะยอมทำตามที่พี่โตว่ารึเปล่า...?..
..ส่วนตอนนี้...หลบมาสวีตกันใช่มั้ย? พวกแกน่ะ !!
เอาเถอะ..หวีตกันไปเถอะ ตอนสุดท้ายแล้วน่ะ..ต่อไปก็เครียดแล้วเฮ้ยยยยยย
..ตอนเขียนแอบสงสารพี่โตแฮะ..ตอนท้ายๆเป็นหัวหน้าก็ปวดหัวนา แล้วพี่โตก็อาลัยรัก(เหรอ) ไอ้เนมไม่ใช่เล่น....
มารอดูกันเถิด..ว่าไก่ชิ้นนี้จะไปถึงผู้พัน(แซนเด๋อ)ของเราหรือไม่ รึว่าจะถูกคาบไปแดร๊กซะก่อน คุ คุ
หัวข้อ: OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! [by Silence_Serin] บทส่งท้าย Update 30.09.54 (อ่าน 2048103 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก