มาต่อแล้วค่ะ กว่าจะได้ต้นฉบับเเทบรากเลือด
ป้าตามยากกกกกกกกกกกกก
ขอบคุณสำหรับการรอคอยค่ะ
ไปอ่านเลยเน้อ
Imprison 20: เจ็บแล้วจำ..คราวหลังเอาคืนถ้าเป็นหมา ควรจะทำตัวยังไง??..
ผมก้มลงโกยเศษใบไม้แห้งๆใส่ถังขยะเงียบๆ ในสมองครุ่นคิดอยู่คนเดียว.. ขยับตัวครั้งไหนก็เจ็บแปลบไปทั่ว รอยช้ำทั่วทั้งตัวเด่นชัดชนิดผู้คุมยังต้องลากตัวมาสอบสวน ไอ้เรานึกว่าจะห่วง แต่กลับหาว่าผมไปมีเรื่องกับใครซะนี่..หนังหน้าแบบผม ดูไม่ออกรึไงว่าโดคนชาวบ้านเค้ารุมกระทืบมา..
แต่ก็อย่างว่า..โวยไปก็ไม่ได้อะไร ในเมื่อ อิทธิพล ของหมอนั่นมันคลุมซะทั่วแล้วนี่...
หลังจากตอนเย็นของสองวันก่อน..ผมที่นั่งมองข้าวที่ถูกเทลงไปรวมกันด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก ก็ถูกพี่กันย์ลากตัวไปทำแผล..สายตาที่มองผมแม้จะยังห่วงใยเอ็นดู..แต่ผมก็รู้..ว่าส่วนหนึ่งมันก็มีความ สมเพช ปนอยู่ด้วย..
...ผมรู้..ในสายตาคนอื่น..คงมีแต่คนว่าผมโง่..
....ผมรู้...ว่าท้ายที่สุดแล้ว..ก็ไม่มีใครช่วยเหลือผม นอกจากตัวเองเท่านั้น..
พวกเขาก็คงคิด..ว่าแค่การ ยอม..แลกอะไรนิดๆหน่อยๆ แลกกับความสบายในคุก มันไม่มีอะไรเสียหาย..มันก็คงใช่..แต่ผมจะยอม..ได้ยังไง..ถ้าสิ่งที่ผมต้องแลกไปกับความสบายนี่..คือ ความเป็นคน ของผม..
...ผมเลวมามากพอแล้ว ต่ำมามาก.ทำผิดมาจนเกินพอแล้ว..
ทำผิดจนต้องเข้าคุก เมื่อมาอยู่ในคุก ยังจะทำผิด ทำเลว เพื่อให้ตัวเองอยู่รอดอีกเหรอ?..ผมยอมไม่ได้...
ขอทีเถอะ...อย่าให้ผมต้องใช้ชีวิตแบบคนทำผิดอีกเลย
หึ..แต่นั่นมันก็แค่ความฝัน..ฝันเฟื่องสิ้นดี..
เพราะสุดท้ายแล้ว..ผมก็ไม่สามารถจะเดินออกไปจากที่นั่นได้..
ผม..ไม่อาจจะยืดอกแล้วเดินออกไป..เช่นที่ใจหวัง..
ทำไมน่ะหรือ?...ก็เพราะ..ความเห็นแก่ตัวของผมไง..
หลายคนคงอยากให้ผมลุกขึ้น ยืดอกแล้วเดินออกไปอย่างสง่าผ่าเผย..พูดออกไปดังๆ ว่ากุไม่ทำตามที่มึงพูด..กูเป็นคน..กูไม่ยอมให้มึงมองกุต่ำกว่าสัตว์...ขอตาย..ดีกว่าต้องทำผิดอีกครั้ง..ใช่ไหม?...
..แต่..ผมไม่อาจทำแบบนั้นได้หรอก..
ถ้าผมทำแบบนั้น..แล้วชีวิตของผมในเรือนจำนี้จะเป็นอย่างไรต่อไป..?..
..มันไม่เหมือนการแกล้งกันที่โรงเรียน ที่คุณสามารถตอบโต้เพื่อน หรือกระทั่งอันธพาลที่เข้ามารังแก..หรือถ้าทำไม่ได้ อย่างน้อยก็ยังมีครูอาจารย์ มีเพื่อน มีพ่อมีแม่..มีที่พึ่ง มีหลายคนให้พึ่งพา..
แต่ในนี้...ไม่มีใคร...
...เมื่อผมถูกกลั่นแกล้ง..ใครจะช่วย?
...เมื่อผมมีภัย ถูกทำร้าย หรือถูกทำอะไรที่มากกว่านั้น..ผมจะไปขอความช่วยเหลือใคร..
คนที่ถูกขาใหญ่หมายหัว บ่ายหน้าไปหาใคร..ก็ไม่มีมีใครอยากช่วย..อยากเกี่ยวข้อง กระทั่งกับผู้คุม เขายังเมินหน้าหนี..จะมีใครสนใจ หากนักโทษจำคุกฐานฆ่าคนตาย จะโดนทำร้ายเสียบ้าง..กับการทำลายชีวิตคนอื่น..โดนแบบนี้เสียบ้างก็สมควร..ในเมื่อเป็นแบบนี้แล้วผมจะเอาชีวิตรอดไปจากที่นี่ได้หรือ?..
สุดท้ายแล้ว..ผม..ก็ต้องทำตัว “ตามน้ำ” รับเอาไอ้อิทธิพลมืด และสิทธิของใครสักคนที่จะมาบงการชีวิตผม ตลอดเวลาที่ใช้ชีวิตอยู่ที่นี่..
ครับ..สุดท้ายมันก็จบแบบนี้..มันก็เป็นกฎของธรรมชาติ กฎง่ายๆที่ว่าผู้แข็งแกร่งก็เป็นผู้ชนะ ส่วนผู้อ่อนแอก็ต้องพ่ายแพ้และยอมรับมัน..
..สุดท้ายแล้ว..มนุษย์ก็มีตรรกะการใช้ชีวิตไม่ต่างอะไรกับ “สัตว์” สักเท่าไหร่..
แล้วยังมีหน้าว่าคนเองเป็นสัตว์ประเสริฐ..น่าขำน่ะ..คนเรา..
...โดยเฉพาะ..คน..บางคนในที่แห่งนี้..
คนที่ถือว่าตัวเองเก่งกาจ มีอำนาจ จึงเอาอภิสิทธิ์ที่ได้รับ..มาข่มเหงกดขี่คนอื่นๆให้อยู่ใต้เท้าของตัวเอง..
..ส่วนผม..ก็ไม่ต่างอะไรกับคนอื่นๆ..ตอนแรกก็เผยอทำกล้า..แต่สุดท้าย..เพื่อความอยู่รอดก็ต้องยอมเพื่อชีวิตที่ดีขึ้นของตนเอง..
ใช่...ผมก็เหมือนพวกนั้น..เหมือนกับทุกคน...
..เพราะความเห็นแก่ตัว..สัญชาติญาณการเอาตัวรอด..มันบอกให้ผมต้อง จำใจ เลือก..ฝ่ายนี้...
..สุดท้าย...ผมก็ต้องแพ้..และยอมเป็น หมาเชื่องๆ..ให้ฝ่ายนั้นลากจูงไปตามใจต้องการ......
...........
....แต่คิดเหรอ...ว่าอย่างผม..จะยอมเป็นหมาเชื่องๆ!!!..
ฝันไปเถอะพี่น้อง ถึงผมจะโง่ จะบ้า หยิ่งในศักดิ์ศรีของตัวเองเหลือเกิน แต่ทว่าสุดท้ายก็ต้องยอมอยู่ใต้อาณัติเพื่อรักษาชีวิตตัวเองเอาไว้.. ถึงผมจะเป็นแบบนั้น...ถึงจะยอมเป็น หมา ในสายตาคนอื่น..
...แต่ใครบอก...ว่าผมจะยอม “เชื่อง”และ”เชื่อฟัง”แต่โดยดี...
...คิดเหรอว่าคนอย่างผม..จะยอม จะเชื่อฟังง่ายๆ...กับคนที่ทำเหมือนผมไม่ใช่คน..
..คิดเหรอว่าผมจะก้มหัวให้สุดฤทธิเหมือนคนอื่นๆ...
หึ...ฝันไปเถอะ...
ภายนอกผมอาจเหมือนคนหัวอ่อน..ใจดี..ไม่ถือโทษโกรธใคร..
...แต่รู้ไหม..ว่าผมก็เป็นคนที่ อาฆาต..และ จำฝังใจ..ไม่แพ้กัน..
โดยเฉพาะกับคนที่ทำกับผมแบบนั้น...
รสชาติความขมขื่น เจ็บร้าวในอก และขยะแขยงจนแทบจะอาเจียน ยามที่ผมก้มไปหยิบข้าวมาจากพื้น..แล้วยิ้มให้คนๆนั้นดู..มันยังฝังรากลึก..ให้ผมจดจำ..
รสชาติความเจ็บปวดของร่างกายที่ถูกทำร้าย รสชาติความเจ็บแสบของความรู้สึกและศักดิ์ศรีที่ถูกเหยียบย่ำ..ยังตราตรึงในหัวใจผม..ชนิดฝังใจไปจนตาย..
ความรู้สึกดีๆ...ที่เคยมี..หรืออาจมีให้กับคนที่ผมคิดว่าเขาเป็น”พี่ชาย”ได้พังทลายลง..ตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มด้วยซ้ำ..
สิ่งที่เหลือตอนนี้มีแต่ความเจ็บร้าวของการโดนดูถูก..ความเจ็บใจที่ถูกหักหลัง..และความขื่นขม..ที่ทวีความเข้มข้นขึ้นทุกขณะ..ยิ่งเวลาผ่านไป..ยิ่งได้มองสภาพรอบกายด้วยสายตาที่ ถูกเปิดกว้าง ยิ่งเห็นชัด...ยิ่งชัดเจน..ว่าที่ผ่านมานั้น..ความใจดี..ความอ่อนโยน ที่เคยได้รับ มันเป็นแค่การโกหก..เสแสร้งทั้งเพ...
...ในที่แห่งนี้..ไม่มีหรอก..คนที่จะหวังดีกับผมอย่างแท้จริง..
...ทุกคน...ก็ทำเพื่อผลประโยชน์ของตัวเองทั้งนั้น...
และคนที่ทำกับผมแบบนั้น ต่อให้ตาย..ผมก็ไม่มีวันจะให้อภัย !!!
ทำให้ผมเจ็บเท่าไหร่...ผมก็จะขอเอาคืน ให้เจ็บกว่านับสิบเท่าร้อยเท่า..
...ทำให้ผมเป็นแบบไหน...ผมก็จะทำกับมันแบบเดียวกัน...
จะได้รู้กัน..ว่าคนอย่างผม...คนที่ต้องกลายมาเป็นหมา อย่างผม...จะทำยังไง..
แล้วผมจะทำให้รู้...ว่าเวลาหมามันแว้งมากัดเจ้าของ..จะเจ็บแสบ สักแค่ไหน!!!...
“..ไอ้เนม !!!..เอาถังขยะมานี่ซิ..” เสียงร้องเรียกนั้นทำให้ผมละออกจากภวังค์..รีบก้าวยาวๆไปหาคนที่เรียกพร้อมกับถังขยะในมือ..
“..เมื่อไหร่จะหมดว่ะ..เยอะชิบ..” คนๆนั้นๆบ่น..ผมเหลือบตาไปมองหน้าพี่ทินที่ก้มหน้าก้มตากวาดพื้นพลางบ่นไปอย่างกับคนแก่ ก็ทรุดตัวลงนั่งยองๆมือก็โกยเอาขยะบนพื้นมาใส่ตระกร้าอย่างรวดเร็ว..
“..กวาดๆไปเดี๋ยวก็หมดล่ะน่า..บ่นไปให้ได้อะไรเล่าพี่..” ผมว่าพลางลุกขึ้นเมื่อกอบเอาเศษใบไม้แห้งลงถังแล้ว พี่ทินมองหน้าผมแล้วทำหน้าไม่พอใจใส่ คงเพราะโดนดักคอ แกเลยเหวี่ยงไม้กวาดมาหา..
ผลั่ว !!..
“..อูย......” ผมครางอู้..ไม้กวาดทางมะพร้าวที่ถูกเหวี่ยงมาทั้งอันน่ะรับได้ก็จริง..แต่ไอ้ด้ามจับยาวๆนั้น..ดันไปสะกิดแก้มเข้าให้..จำกันได้มั้ยว่าวันนั้นผมโดนไปกี่หมัด..ผมล่ะไม่อยากจะนับ..แต่สรุปคือแก้มบวมฉึ่งไปทั้งสองแถบตอนนี้มันก็เป็นสีม่วงปนเขียว..บวมฉึ่งซะหน้าขนลุก..
“..ชิ..อย่าสำออยน่า.. “ ไอ้คนนี้ก็ไม่เคยยอมรับผิดกับใครเขาเลยสิน่ะ..ผมลูบแก้มตัวเองป้อยๆ..แล้วก้มหน้าก้มตากวาดพื้นไปอย่างไร้คำกล่าวอุทธรณ์..
“..แล้วแขนมึงเป็นอะไร...จ้ำๆ...” ไอ้คุณพี่ทินว่า..พลางเหล่มองแขนผม..ส่วนตัวเองก็ไปนั่งสบายอยู่บนม้านั่งใกล้ๆ..
“..ยุงกัดน่ะ...” ผมบอก พลางก้มมองดูรอยแดงๆบนแขนตัวเอง..ที่ขึ้นพรืดเหมือนคนเป็นลมพิษ..
“..อ้อ...แล้ว..จะไม่ย้ายมานอนที่เดิมรึไง..” พี่ทินว่า พลางมองหน้าผม..
“..ผมอยู่นั่นก็ทำลูกพี่ ของพี่อารมณ์เสียเปล่าๆ..”ผมยักไหล่ไม่สน..คับที่อยู่ได้ คับใจอยู่ยาก..ผมไม่รู้ว่าตอนนี้ความโกรธความเกลียดที่ผมมีต่อคนๆนั้นมันมากแค่ไหน..รู้แค่ว่าแค่มองหน้า..ยังแทบอยากจะลุกหนีไปที่อื่นซะดื้อๆ..แล้วนับประสาอะไรกับการนอนข้างๆ..นอนที่เดิมของผมแต่แรกยังจะดีกว่า..นอนดมกลิ่นส้วมเหม็นๆ โดนยุงกัดจนตัวลาย ดีกว่าจะไปอยู่ใกล้คนที่อารมณ์เสียหาเรื่องถีบผมได้ทุกเวลา คนที่ผมมองหน้าแล้วอยากจะอ้วก..
“..เกลียดเฮียแกเหรอว่ะ?..” รายนั้นหันมากระซิบกระซาบ.. “..ก็เข้าใจน่ะเว้ย ว่าหน้ากวนตีนอย่างเหี้ยพี่โต..แถมนิสัยอย่างนั้น..เป็นใครๆก็เหม็นหน้า..กุก็ยังเคืองๆอยู่นี่..แต่ความจริงแล้วเหี้ยพี่โตมันก็ไม่....”
“..ไม่หรอกพี่..แค่ไม่อยากโดนกระทืบเพิ่ม...อีกอย่าง...เฮียเหี้ยๆของพี่..ก็ท่าจะเหม็นหน้าผมจนสุดทนอยู่แล้วนี่..” ผมว่าพลางก้มลงกวาดพื้นต่อ..ยอมรับจากใจจริงเลยว่าโคตรจะเกลียดพี่โต..มันเป็นความเกลียดที่ไม่ใช่ความรู้สึกอยากจะฆ่า หรืออยากจะทำร้ายทุกครั้งที่เจอหน้า..สำหรับผม..ความรู้สึกเกลียดที่มี..มันเป็นความเกลียดที่..ไม่อยากเห็นหน้า..ไม่อยากพูดคุย..ไม่อยากพบเจอ..เห็นหน้าแล้วอยากจะอ้วก..จนต้องเบือนหนีไปไกลๆ..ไม่อยากทำร้ายไปให้เสียมือ..ไม่อยากหายใจร่วมชั้นบรรยากาศเดียวกัน..มากกว่า
จะว่าไป..ความเกลียดของผม..มันอาจจะเข้าขั้นขยะแขยงไปแล้วก็ได้..
แล้วอีกอย่าง..จะไปอยู่ใกล้คนที่เขาอยากจะกระทืบเราทุกครั้งที่อยู่ใกล้รัศมีตีน ไปเพื่ออะไร??
“..อืม...กูก็ว่างั้น..” ไอ้คุณพี่ทินพยักหน้าหงึกๆ..ผมดูแล้วแอบเอือมจริงๆ...
“..ถ้าผมทำนี่เสร็จแล้ว..ไม่มีอะไรแล้วใช่มั้ย?..” ผมถาม พลางชะเง้อคอไปยังที่เดิมที่ผมมักจะไป..โรงฝึกงาน..
“...เดี๋ยววันนี้มีพระเทศน์..” คำตอบนั้นทำเอาผมสลดวูบ..ไม่ได้รังเกียจพระ..แต่แอบเสียดาย..
“..มึงจะไปฟังไอ้พวกนั้นสีซออีกแล้วเรอะ..”
“..ไวโอลินสิ...ไวโอลิน...ไม่ใช่ซอ!!! “ ผมสะดุ้ง รีบแก้ปากไอ้พี่ทินทันที..ว่าไวโอลินเหมือนซอ..เจ็บปวดยิ่งนัก..
“..ไม่รู้..เสียงมันออดๆแอดๆเหมือนกันนี่หว่า..เอาเป็นว่าวันนี้พระจะมาเทศน์แล้วกัน...กุไปแอบงีบแถวหลังๆดีกว่า...” ประโยคหลังนั่นแอบงึมงัมกับตัวเอง..ผมได้แต่หัวเราะหึ..
“..ไม่กลัวร้อนเหรอพี่..” ว่าตามหลังแต่ดูท่าจะไม่ได้ยิน..ผมก้มลงกวาดเศษใบไม้ตรงหน้าอีกครั้ง..สายตามองไปยังแผ่นหลังที่เดินผ่านหน้ามาวูบหนึ่ง..จึงเลยหน้าขึ้นช้าๆ..
...ตาสบตาเป็นครั้งแรกหลังจากที่ผมโดนซ้อมจนอ่วม..ผมกัดริมฝีปากล่างของตัวเองอย่างเผลอตัว..เจ็บจี๊ดกับสายตาที่มองมา..ไม่ได้ฉุนเฉียว โกรธเคืองหรือด่าทอ..แต่แค่มองมาอย่างไร้ความรู้สึก..ก็ทำให้ความรู้สึกของผมปั่นป่วนวุ่นวาย..
“..หึ...” ส่งเสียงในลำคอแล้วก้าวจากไป...ผมเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันใส่ทันที...น่าโมโห...มันน่าโมโหจริงๆ..ทำเสียงเย้ยๆเยาะๆผมแล้วก็เดินหนีไป...
ทำไปทำไม?..ทำแบบนั้นไปทำไม..ยังเยาะเย้ย ยังเหยียบย่ำผมไม่พอรึไง !!..
..ผมมองตามแผ่นหลังที่คุ้นชินนั้นไปด้วยความรู้สึกที่ปั่นป่วน..ความโกรธเกลียดที่ซุกซ่อนอยู่ในใจวิ่งพล่าน..แต่ทำไมกันน่ะ...ทั้งที่ควรจะโกรธเกลียดอยากทำร้ายเขาแบบที่เขาทำบ้าง..แต่ผมกลับทำไม่ลง..
...ผมโกรธ เกลียด...ก็จริง..
แต่ผมกลับไม่เคยคิดจะทำร้ายผู้ชายคนนี้เลย..ไม่เคย..คิดจะทำให้เขาต้องโดนทำร้ายเหมือนอย่างผม..
...ผมก้มมองเศษใบไม้ที่กองอยู่แทบเท้า..ความรู้สึกปั่นป่วนหัวใจยังไม่สงบ..ผมได้แต่คิด..คิดทบทวนอยู่ในสมองตัวเองเงียบๆ..ไตร่ตรองความรู้สึกที่แท้จริงของตัวเอง..
...ผมยิ้มน้อยๆ...เมื่อรู้ถึงความต้องการของตัวเองในที่สุด..
...ใช่...ผมโกรธ เกลียด แต่กลับไม่อยากให้เขาต้องมาพบเจอแบบที่ผมเจอ...
....ผมไม่อยากให้เขาถูกรุมกระทืบ..ไม่ได้อยากให้เขาถูกปฏิบัติเหมือนสัตว์..แบบที่ผมเคยเจอ..
....แต่....มันต้องมากกว่านั้น...
...และต้องเป็นความรู้สึก...ที่แหลกเหลว...ไม่ใช่แค่ร่างกาย..
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
คึคึคึคึ
หัวเราะโรคจิตกลบเกลื่อน..
ทำไมแกไม่อัพ หายหัวไปหนายยยยย????...
รู้เลยว่าคำถามนี้เกลื่อน...
ขอโต้ดค้าบ..ที่ไม่ได้แจ้งก่อน พอดีกลับบ้าน แอบไปพักสมองชั่วคราว..แต่ลืมแจ้งไว้..และที่บ้านก็ไม่มีเน็ต..หงึ...ขอโทษน่ะค้า...
..เอาเป็นว่า..จะขยันอัพให้บ่อยขึ้นน่ะค่ะ สัญญาๆๆๆ... (แล้วบ่อยขึ้นนี่คือ?...).
และจะกล่าวบทไปถึงตอนนี้...
หึหึหึหึ..เริ่มปฏิบัติการเอาคืน...ไอ้เนมมันแค้นลึกน่ะค่ะ..รับรอง..อิพี่โตรากเลือดแน่งานนี้..โทษฐานเล่นกับใครไม่เล่น ริอาจมาทำร้ายนุ้งเนม อะ หึ หึ หึ..
ปอลิง..ไอ้การเกลียดขนาดไม่อยากหายใจร่วมด้วยนี่...ใครเจอคนเกลียดแบบนี้..น่าขนลุกแท้ค่ะ..
หัวข้อ: OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! [by Silence_Serin] บทส่งท้าย Update 30.09.54 (อ่าน 2131790 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก