Imprison 17: แค่เงียบ..แล้วฟัง..
“.เอ่อ...พี่..โทษน่ะครับ..เห็นพี่โตมั้ย???...”
“..พี่ครับๆๆๆ..เห็นพี่โตมั้ยพี่??...”
“..พี่..เห็นพี่โตมั่งป่ะ..”
“..เอ่อ..พะ.....”
“..กูไม่เห็น !!!! “ อุ้ย..คำตอบเหมือนรู้ล่วงหน้าทำเอาผมชะงัก ยิ้มเหยๆให้พี่แม้กที่ยืนกุมหน้าผากตัวเอง ร้องซี้ดซ้าดแล้วทำตาดุๆใส่ผม เล่นเอาหนาวสันหลังเยือก
“..เชี่ย....ไปไกลๆเลยมึง..ไม่ดูตาม้าตาเรือ ถือไม้กวาดอยู่แล้วมาก้มๆเงยๆใกล้กูทำไมว่ะ..ไอ้ควายนี่ !!!..”
โห...เล่นซะ...
คือผมแค่เผลอเอาไม้กวาดทางมะพร้าวไปสะกิดหน้าผากเหม่งๆของพี่เองน่ะ..ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ..
“..แล้วมึงถามหาเชี่ยพี่โตทำไมว่ะ..เห็นร้องแรกแหกกระเชอมาป็นอาทิตย์ล่ะ..คิดถึงลีลา..รึไงว่ะ..” ไอ้คนถามก็ทำหน้าหื่นๆใส่พลางหัวเราะขำ..
“..เปล่าซักหน่อยพี่...แค่...มีเรื่องจะคุย...”
เรื่องของเรื่องคือนับแต่วันที่ผมเผลอไป...เอ่อ...ดึงกุงเกงแล้วโดนจับกดน้ำเข้า...ตั้งแต่นั้นพี่แกก็ไม่พูดจาอะไรกับผมเลยเหอะ..กวนตอนกลางคืน(?)ก็โดนตีนถีบกลับ จะพูดอะไรไม่โดนด่าก็โดนถีบทุกครั้ง ทำเหมือนผมเป็นหลืบไรแลปรสิตที่มาเกาะกินตามลำตัวควายเอ้ย !! ไม่ใช่..
จนตอนนี้เกือบอาทิตย์แล้วผมยังไม่ได้ขอโทษพี่แกที่หาเรื่องมาให้เลยสักครั้ง..ไอ้เนมเลยต้องแล่นหาอยู่นี้..
แล้วเวลาที่ตามหา..หายหัวไปไหนกันว่ะ..
ขนาดตอนนี้เป็นเวรกวาดลานออกกำลังกายที่โดนจัดกลุ่มมาทำงานด้วยกัน พี่แกก็ยังสามารถหายหัวไปได้...มีอภิสิทธิ์ ยิ่งกว่านายกคนปัจจุบันอีก...อุ๊บส์...ล้อเล่นครับ แหะๆ..
“ เหอะ..พี่โตแม่งเบื่อแล้วมั้ง..เล่นกับมึงคงไม่มันส์เท่าเอากะเมีย..เรื่องปกติ..” เสียงไอ้คุณพี่ทินว่า...
ครับ..ปกติจนคนแถวนี้พล่ามออกมาหน้าตาเฉยเลยเชียว..
“..เอ่อ.....”
“..ทำใจเหอะว่ะไอ้เนม...พี่โตแม่งมีเมียเยอะ..เล่นตูดมึงเสร็จก็จบ จะอาลัยอาวรณ์ทำไมว่ะ..”
ทำไมไอ้คนแถวนี้ถึงคิดอะไรวนเวียนแค่เรื่องได้หว่างขาอยู่ได้ว่ะ..
“..เชี่ยพี่โตคงหงุดหงิดว่ะ..ควายๆอย่างมึงนอกจากเอาแล้วทำไรก็ไม่ได้..โง่ก็เท่านั้น ..ไร้ประโยชน์..” ถล่มกันเข้าไป..สาบานเหอะ ว่านี่เป็นพวกที่นอนรวมคุกเดียวกันมาเป็นสองสามสัปดาห์...
“..คือ....พี่...ผม....”
“..แล้วอีกอย่างน่ะ ไอ้ควายๆแบบมึงนี่จะเอาไปต่อราคากับพวกแก่ๆได้สักเท่าไหร่เชียว...”
คือจะคุยเรื่องที่กุเป็นได้แต่ฝ่ายเสียหายอีกนานมั้ยเนี่ย...
“..ไม่ใช่..แต่..แบบว่า....”
“...เหี้ยนี่ตะกุกตะกักอะไรนักว่ะ...พ่อมึงเป็นตุ๊ดเรอะ...”.ใครบางคนทนรำคาญไม่ได้เลยพูดขึ้นมา..
มากไปนิดน่ะครับพี่...พ่อผมนอนอยู่ในหลุมแล้วน่ะ..
“..เออว่ะ...อึกอักอยู่นั้น...ผู้ชายมั้ยเนี่ยมึง..”
“..เอ้อ...มัน...”
ก็ช่วยเงียบฟังหน่อยสิว่ะ...
“..เอาไรกะมันว่ะ..โดนเชี่ยพี่โตเล่นตูดเอาแล้วนี่..คง...”
“..พี่ก็หัดหุบปากแล้วฟังที่ผมพูดมั่งสิว่ะ !!!!!!!!!..”
“...................................”
“..มัวแต่เห่าหอนพูดอะไรไร้สาระอยู่ได้..ด่ากุเป็นควายเป็นตุ๊ดอยู่นั่นแหละ..คนน่ะโว้ย !!!!..”
ไอ้ผมก็มนุษย์คนนึงไม่ใช่พระอิฐพระปูนน่ะครับ !!! ถึงจะได้ทนนั่งฟังคนด่าตัวเองอยู่ได้..คนน่ะคน..หัดฟังกันมั่งสิฟร่ะ..ฮึ่ยยยยย..
“..มึงมีอะไรก็พูดมาสิ..” จากการส่งเสียงอันทรงพลังที่มีอำนาจให้สารพัดคำด่าและสัตว์หลายสายพันธ์จากปากของพี่ๆทุกท่านหยุดลงแค่นั้น ผลหันหลังไปมองคนพูดช้าๆ..ด้วยท่าสโลวโมชั่น..
..แล้วก็ได้แต่กลืนน้ำลายเอื้อก..
“..ว่ามาสิ..เงียบทำไม...”
“..................”
ใบ้แดก...
“..เหอะ....” เสียงสถบงึมงำในลำคอของคนพูดทำเอาผมเกร็งตัวแข็ง...มองหน้าสวยๆหวานๆที่แสนจะไม่เข้ากับตาดุๆคู่นั้นและน้ำเสียงเย็นยะเยียบแล้วก็ได้แต่แอบถอนใจเฮือกๆ..
“...ไม่แน่จริง..ก็อย่าพูดเลยว่ะ ...” คำพุดนั่นทำเอาผมเริ่มชะงัก..ไม่รู้ว่าเมฆมีอะไรไม่พอใจผมนักหนา..
ผมหันไปมองคนที่ยืนกอดอก..มองหน้าผมด้วยดวงตาสวยๆแต่น่ากลัวคู่นั้น..เมฆหรี่ตาลงช้าๆ..สบตาผมแล้วก็แสยะยิ้ม..
..คือผมไม่ใช่พวกหาเรื่องใครก่อนน่ะ..แต่ไอ้เรื่องแบบนี้เนี่ย..ทนไม่ได้ว่ะ..
“..แค่ผมจะพูดกับคนที่ต้องการพูดด้วยแค่นั้นเอง..” ผมบอกออกไปเรียบๆ พลางมองหน้าพวกพี่ๆทั้งหลายที่ยืนรายรอบ อึ้งแดกและมีท่าทีโมโหกับปากหมาๆของผมไม่มากก็น้อย..
...ดูแล้วห่วงอนาคตตัวเอง..นอนหลับอยู่ดีๆจะถูกลากไปตื้บไส้แตกรึเปล่าเนี่ย..
“..ขอโทษที่พูดไม่ดีครับ..ผมขอไปเข้าห้องน้ำ...” ผมว่าพลางวางไม้กวาดทางมะพร้าวไว้บนโต๊ะม้าหินอ่อนแล้วเดินออกมา..ไม่วายได้ยินเสียงอะไรตกพร้อมกับเสียงสถบด่าตามหลังดังลั่น..
“..ไอ้เหี้ยยยยยยยยยเนม...มึงเล่นหัวแม่ตีนกูอีกแล้วไอ้สัดดดดดดดดดดดด...”
...ก็บอกว่าไม่ได้ตั้งใจไงเล่า...
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
“..เหี้ยนี่มาทำไรตรงนี้..” เสียงทักนั่นทำเอาผมชะงัก กำลังจะเดินกลับที่เก่าแล้วเชียว..พอหันไปก็เจอคุณพี่วิทย์ยืนมองอยู่...ไม่ได้เจอกันนานน่ะพี่ ตั้งแต่พี่โดนอุ้มเข้าหอ..เอ๊ย..เข้าห้องพยาบาลตั้งแต่วันนั้นน่ะ..
“..มา..เข้าห้องน้ำ..จะไปแล้วครับ..” จะรีบสไลด์เท้าหนี เพราะกลัวเหลือเกินว่าจะซวยอีก โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ถ้าอยู่กับตัวเอง..
...ในที่สุดไอ้เนมก็ค้นพบแล้วล่ะครับ..ว่าการอยู่กับตัวเอง..เป็นอะไรที่เรียกหาความซวยได้มากที่สุดแล้ว..
“..เดี๋ยว !!!..” ว่าแล้วดึงแขนผมไว้...เหวอ...อย่าตื้บผมน่ะคร้าบบบบ..ไอ้เนมไม่มีพวก !!..
“..อะ..ครับๆ....”
“..มึง....” ว่าพลางนิ่ง..ขมวดคิ้วอย่างครุ่นคิด..แล้วก็เพิ่มแรงบีบที่แขนผมอีกด้วย.. “..เห็นไอ้เมฆมั้ย??..”
“.............” เห?...มีอะไรกันเรอะ..
“..ว่าไง..เห็นไม่เห็นตอบมา..” คุณพี่วิทย์เร่งยิกๆ..
“..อยู่ที่ลานออกกำลังกายครับ..” ผมตอบอ่อยๆ..แต่ไอ้คุณพี่วิทย์ทำตาโตกว่าเดิม บีบแขนผมแน่นกว่าเดิม..ถลึงตาใส่ไอ้เนม..แล้วถามอย่างรวดเร็ว..
“..อยู่กับใคร???...”ว่าแล้วก็ดึงแขนผมแรงอีกนิด..เอาเข้าไป..
“.....” จะให้ผมตอบไงล่ะครับ?..ก็คนเยอะจะตายห่า..รึต้องร่ายทุกรายชื่อ..ไม่ไหวมั้ง?..
“..เอางี้..มัน...เอ่อ....อยู่กับ...กับ....” ว่าไปก็ตะกุกตะกักเอง หน้าตาน่ารักๆนั่นกำลังออกอาการครุ่นคิดอย่างหนัก..แก้มเริ่มขึ้นสี..โอเค..มันคงเป็นเพราะเหงื่อมั้ง..
“...ไอ้หมอเถื่อนอยู่แถวนั้นมั้ย?..กุ....กุ จะให้มันดูขาให้..พอดีมันเจ็บ...ก็แค่นั้น !!...” ว่าตะกุกตะกัก..ส่วนประโยคหลังดังลั้นอย่างคนร้อนตัว..หือ..แปลกๆ...
...ผมแอบหันไปจ้องหน้าคนถามแบบสงสัยจัด..และสิ่งที่ได้รับมาก็คือ
นิ้วกลาง..
โอเค..ตอบก็ได้ว่ะ..
“..ไม่อยู่ครับ..ไม่เห็น...”
“..อ้อ....เรอะ....” รับคำพลางแอบถอนหายใจโล่งอก..ชักจะแปลกๆขึ้นทุกทีแล้วน่ะครับ..แทนที่จะโมโห..แต่ทำโล่งอกแบบนี้...หึหึ...
...น่าสงสัย...น่าสงสัย...
“..ทำหน้าแบบนั้นทำไมว่ะ !!..ไอ้นี่...กุถามเสร็จแล้วมึงจะไปไหนก็ไปสิ !!!..” ยิ่งร้อนตัวก็ยอ่งน่าสงสัย..แต่..ก็ขอหลบปลายตีนที่แกว่งมาก่อนแล้วกัน..ทำไมคนที่นี่เวลามีอะไรชอบแกว่งเท้ากันจังว่ะ....ทำเหมือนผมเป็นเสี้ยน..
“..ครับๆ...เอ่อ..พี่เห็นพี่โตมั้ย???...” ลองถามไปก่อน..เขาถามมาก่อนก็ขอถามบ้างแล้วกัน..
“..เหี้ยโตอยู่แถวอาคารเยี่ยม...ไปหาเองแล้วกัน..” ขมวดคิ้วใส่ผมนิด แล้วถอนใจ..
“..มานี่...กุจะไปแถวนั้นพอดี...”
ว่าพลางเดินนำผมลิ่วๆ..ท่าทางปากหมา..หมายถึงปากตรงกับใจน่ะครับ..แต่ความจริงแล้วก็ใจดีอยู่บ้างล่ะมั้ง..ถึงพาผมไปด้วย..คนพูดก็เดินนำผมดุ่มๆไปตามอาคารต่างๆ..ขณะที่ผมก็เดินตามต้อยๆอย่างซื่อสัตย์..แม้จะนึกงงตัวเองไม่น้อยว่าทำไมจะต้องมาขวนขวายตามง้อตามขอโทษคนที่กระทืบตัวเองอยู่ทุกวันด้วย..คิดแล้วก็งงตัวเอง..
..แต่ถ้าผมได้ขอโทษไปแล้ว.ก็คงเจอสาเหตุเองมั้ง..
ว่าแต่ว่า....
“..แล้วอาคารเยี่ยม..มีไว้ทำอะไรอ่ะพี่...” ว่าแล้วก็ต้องทนรับสายตาที่มองมาเหมือนกุเป็นควายสักนิด..แต่คงคุ้ม..
“...ควายเหรอมึง..ชื่อมันก็บอกว่าเยี่ยม...มีไว้ให้มึงมาขี้รึไง..”
“.............” คือบางทีก็น่าจะเข้าใจบ้างว่าคนเขาไม่รู้..
“..เหี้ยโตเมียมันมาเยี่ยมมั้ง..เห็นประจำทุกอาทิตย์นี่...” ว่าแล้วก็ยักไหล่เดินเลี่ยงไปอีกทาง..ไม่สนใจผมที่ยืนเอ๋ออยู่..ขณะที่ผมมองตามเฮียวิทย์และพรรคพวกแล้วก็เดินท่อมๆไปใกล้กับห้องโถงกว้างๆที่มีโต๊ะเรียงราย..แอบมองลอดซี่ลูกกรงเข้าไปข้างในอย่างสนอกสนใจไม่น้อย..
...เมียมาเยี่ยมเหรอ?...
คำๆนี้ทำให้ผมต้องพยายามสอดส่องให้มากกว่าเดิม...คือเปล่าหึง..แค่อยากรู้เฉยๆว่าใครจะซวยได้ขนาดนั้น
“..มึงมายืนตรงนี้ทำไม..” เสียงเรียกคุ้นหูเบื้องหลังทำให้ผมสะดุ้ง หันไปมองคนพูดที่มองมาด้วยใบหน้าเดิมๆ ดูหล่อเหลากว่าเคยนิดหน่อย แต่ตาดุๆนั่นทำให้ผมใจเสียจังแฮะ..
แต่เดี๋ยวก่อน..อย่าเพิ่งสนใจ..
ขอให้ฟังที่ผมพุดซักนิดก่อนก็ยังดีล่ะ..
“..พี่...คือ...ผะ....”
“..หลีก..นี่ไม่ใช่ที่ของมึง..เลิกขวางประตูแล้วไปช่วยไอ้พวกนั้นกวาดพื้น..ก่อนจะถูกรุมกระทืบ..” ว่าพลางรุนไหล่ผมให้ห่างจากประตูเหล็กดัดที่ผมแอบมองอยู่.. จะฟังกันซักนิดไม่ได้รึไง
ผมหน้ามุ่ย ขมวดคิ้วอย่างเริ่มหัวเสีย.. ตัวเองไม่ฟัง..ไม่ยอมฟัง..แล้วจะบอกว่าคนอื่นโง่..ไม่พูดไม่จา..ทำตัวปัญญาอ่อน.. ทำไมไม่หัดฟังคนอื่นเขาบ้างล่ะว่ะ..
..ชั่วชีวิตนี้ทำเป็นแต่พูดรึไง..เหอะ !!..
“...แล้วกว่าจะมีคนมาเยี่ยมมึงได้..ก็อีกสามเดือน..จำใส่กะโหลกไว้ซะ...” พูดเสร็จก็เดินดุ่มๆเข้าไปในห้องนั้น..ยื่นอะไรสักอย่างให้กับผู้คุมที่ยืนประจำอยู่..
...ทิ้งผมที่กำลังหงุดหงิดโมโหแบบมีสาเหตุ..แต่เป็นสาเหตุที่ผมคิดว่าไร้สาระ..เพราะปกติไอ้เนมไม่ค่อยโกรธใครเพราะเรื่องแบบนี้สักเท่าไหร่..แต่ยังไงตอนนี้ก็อดหัวเสียไม่ได้..
..และขณะที่ผมขมวดคิ้วงุ่นง่านกับตัวเองอยู่นั้น..หัวก็ไพล่ไปคิดถึงอีกเรื่องที่น่าสนใจกว่าอาการเคืองของตัวเอง...ผมค่อยๆคลายหัวคิ้วตัวเองออกช้าๆเมื่อนึกถึงคำพูดของผู้คุมในวักแรกที่เข้ามาได้..
..อีกสามเดือนสิน่ะ...ที่แม่จะมาเยี่ยมได้...
คิดพลางแอบมองไปในห้องนั้นอย่างอิจฉาไม่ได้..นักโทษที่มีญาติพี่น้องมาเยี่ยม..ต่างก็มีสีหน้าแจ่มใส..ยิ้มแย้มดีใจ บางคนยังเอาของฝากมาให้..ภาพของการได้พบกันอีกครั้ง..มันมีความสุขขนาดนี้นี่เอง..
.... คิดแล้วกระบอกตาก็ร้อนวาบ...เมื่อไหร่...จะได้เจอแม่อีกน่ะ...
..แต่แล้วสายตาของผมก็ไปปะทะกับร่างของชายหนุ่มหญิงสาวบนโต๊ะตัวหนึ่ง..หญิงสาวหน้าตาสวย..ขนาดผมที่แอบมองไกลๆยังดูออกว่าสวย กับร่างของผู้ชายอีกคน..แผ่นหลังนั่นผมคุ้นเคยเป็นอย่างดี..ชุดและทรงผมนั้นก็ใช่...แต่ที่แปลกไป..คือการที่ผมได้เห็นเขายิ้มและหัวเราะแบบที่ไม่เคยเห็นมาก่อน..
....ยิ้มอย่างมีความสุข...หัวเราะอย่างสบายใจ..
กับคนอื่น...ที่ไม่ใช่ผม...
...แต่เขาก็ไม่เคยยิ้ม..และหัวเราะกับผมอยู่แล้วนี่..
...จะคิดเปรียบเทียบไปทำไม
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
มาช้า....
รู้ตัว..แหะๆ...ขอโทษค่ะ..
ว่าจะมาอัพตั้งแต่วันที่หก..แต่ติดเลี้ยงวันเกิดเพื่อน..จะมาอัพวันที่เจ็ด..แต่ดันติดติวอีก..แง่ม..เลยได้มาอัพวันนี้..ขอโทษจริงๆค่ะ
ส่วนเรื่องตอนพิเศษอีกตอน..รออีกนิ๊ด..กำลังบิวท์อารมณ์อยู่..
และว่าด้วยเนื้อหาของตอนนี้..
...หลังจากที่เราแนะนำอะไรต่างๆในคุกมาหลายตอน(มากๆ) ก็ถึงเวลาแล้ว..ที่ดราม่าจะใกล้เข้ามา..
จะเกิดอะไรขึ้นต่อไปนั้น...
ทู บี คอนตินิ้ว...น่ะเคอะ...
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ และทุกกำลังใจค่ะ..
ปล. นังแคท..อู้งานว่ะ..พอรู้ว่าจะแต่งตอนพิเศษให้ หายหัวเลยน่ะ..กลับม๊า~~~(มิฉะนั้นอิเลี้ยงในกำมือชั้นจะถึงแก่ซวยในเวลาอันรวดเร็ว..)
หัวข้อ: OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! [by Silence_Serin] บทส่งท้าย Update 30.09.54 (อ่าน 2048915 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก