หัวข้อ: OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! [by Silence_Serin] บทส่งท้าย Update 30.09.54

[due]

เรื่องสนุกมากๆเลยครับ
ชอบอย่างแรง..
มันมีอะไรให้คิดเยอะแยะเลย
และทุกอย่างมันคือ...ความจริง...ที่อยู่ในจิตสำนึกของคนเรา
เจ๋งมั่กๆๆๆๆ

[ishiya]

มานั่งนับถอยหลังถึงวันจันทร์
คิดแล้วอยากตบอีพี่โตซักฉาด...พูดมาได้ "ไม่รู้" 

ปล.เราก็บราซิลเเล้วกัน แม่งเชียร์ทีมไหน ทยอยกลับบ้านกันไปเเละ 

[donjai11]

รอให้ถึงวันจันทร์เร็วๆแล้วคับคิดถึง

[Pumpkin]

มาดันๆ  เพราะตกหน้าแรก  รอวันอัพจ้า

[kan]

 

[kasarus]

เราไม่ได้รักเค้า เค้าก็ไม่ได้รักเรา

แค่นี้ก็เป็นเหตุผลเพียงพอแล้วที่เราจะไม่ต้องมีอะไรต่อกัน

เศร้าเนอะ...

[nutgen]

วันจันทร์หนอ วันจันทร์หนอ วันจันทร์หนอ.....เมื่อไหร่จะมาถึงซะทีน้าาาา MISS YOU มากๆคร่า~
ปล.เยอรมันสู้โว้ย !

[fungfung]

มารอด้วยคน 

[Ak@tsuKII]

ช่วยเรียกอีกแรง

[rose]

พีทินพูดได้

จึ่กกกกกกกกกกกกกกก

มากค่ะ

 

เมื่อไหร่พี่โตจะได้กล้วย

 

รอตอนต่อไปค่ะ

อัญเชิญๆ

 

[dea]

สิ่งที่จะทำต่อไปนี้เรียกว่าการ"ดัน"



ดันๆๆๆต่อไป


เมื่อไหรจะถึงวันจันทร์โอ้เย~~~


ปล.เพราะอาร์เจนไม่อยู่ให้ดันTT^TT

[oaw_eang]

อิดอกพี่โต

พูดมาได้ว่าไม่รู้

แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

ทั้งเคืองทั้งหงุดหงิด

พวกเมิงจะมุบมิบกันไปอีกนานไหม

แล้วอีพี่โตมันจะสับสนไปอีกนานไหม

แล้วเมื่อไหร่อีน้องเนมมันจัมองทะลุถึงหัวใจพี่โตเสียที

แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยส์

ใจคนยากแท้หยั่งถึง

เมื่อไหร่ก็ตามที่เราไม่สามารถทำใจให้เชื่อใจใครสักคนได้

เมื่อนั้นเราก็จะยังรักใครสักคนไม่ได้เช่นกัน

แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยส์

กะเทยแก่สติแตกแล้วคร้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[three]

วันจันทร์แล้วครับผมยะฮู้รอมาตั้งนาน รอเวลาไรท์เตอร์จะมาต่ออ่ะครับผม

[ishiya]

ขอที่นั่งรอด้วยคน 

[Pumpkin]

มายังหนิ รอ ร๊อ รอ

[ishiya]

เฮ้อ...อย่าบอกนะว่า วันนี้ก็ยังไม่มาต่อ....
หรือว่าเราต้องกินเเห้วอีกเเล้ว   

[nutgen]

รอ รอเธอมาแสนนาน อิอิ แอบกดดันไรเตอร์ คิดถึงมากๆเล้ย จุ๊บๆ

[Serin]

Imprison 45: ความบังเอิญที่ซ้อนทับความบังเอิญ



     ผมนั่งมองหน้าผู้ชายตรงหน้าที่ชื่อว่าพี่เบิร์ด เขาก็นั่งมองหน้าผม จะต่างกันก็แค่เขามองหน้ามพร้อมๆกับพูดอธิบายอะไรบางอย่างให้ผมฟัง..
ซึ่งเป็นอะไรบางอย่างที่ผมไม่อยากได้ยินที่สุด..

ผมมองวัตถุสีดำเล็ดๆตรงหน้าด้วยแววตาว่างเปล่า ทั้งที่ในใจสับสนคิดไม่ออก..สิ่งที่อยู่ตรงหน้าผมก็คือ”ของ” ที่ผมต้องไปจัดการส่งให้เรียบร้อย ตามที่”ป๋า”และ”ผู้พัน” สั่งมา..

   ลืมไปได้ยังไงน่ะ ว่าทั้งสองคนนั้นยังสั่งผมให้ทำสิ่งนี้อีก อาจจะเพราะว่าตอนนี้ผมมีเรื่องให้คิดเยอะเกินไปเสียจนลืมเรื่องไม่น่าจำไปเสียแล้ว..

   อาทิตย์กว่าๆที่ผมควรจะมีความสุขมากมายหลังจากได้กลับมาเล่นไวโอลินอีกครั้ง แต่มันกลับไม่ใช่แบบนั้น ผมชื่นชอบและมีความสุขที่ได้ทำในสิ่งที่ตัวเองต้องการ แต่ขณะเดียวกันก็กลับรู้สึกว่างเปล่า..และ...สับสนอย่างที่ไม่ควรจะเกิด..

  คำว่า”ไม่รู้” ที่ผมได้ยิน กลายเป็นคำพูดสุดท้ายที่ผมกับคนๆนั้นสื่อสารกัน เป็นคำสุดท้าย ที่คนๆนั้นบอกกับผม..

บอกว่า”ไม่รู้”  แล้วจากนั้น เราสองคนก็ไม่มีอะไรจะพูดกันอีก..

ไม่มีอะไรที่จำเป็นต้องอยี่ใกล้ๆ พูดคุยกัน หรือทำอย่างอื่นร่วมกันอีก..

แม้ว่าจะยังอยู่รวมกลุ่มกันตามปกติ ผมก็เป็นเบ๊คอยรับใช้คนโน้นคนนี้เหมือนเคย นอนอยู่ที่เดิม ทำอะไรๆเหมือนเดิม..แต่เปลี่ยนไปก็แค่ เราไม่มีคำพูดอะไรจะเอ่ยต่อกันอีกแล้ว..

.ก็ดี..ที่ไม่จำเป็นต้องมานั่งคิดสับสน ปวดหัวกับเรื่องไร้สาระไม่เป็นเรื่อง

ทั้งที่ผมคิดแบบนั้น...แต่....

ไม่รู้ทำไม ผมถึงต้องคิดมาก..และรู้สึกว่างเปล่า..คล้ายอะไรบางอย่างหายไป..

จนกระทั่งวันนี้ แม้ผ่านมานับอาทิตย์ ความรู้สึกนี้ก็ยังไม่จ่างหายและยิ่งเจ็บปวดมากขึ้นทุกวัน..

จนกระทั่งแค่มองหน้า แต่มองเห็นใบหน้าของคนๆนั้น ผมก็ไม่อาจทนมองด้วยความรู้สึกว่างเปล่าและเจ็บแปลบในใจได้อีกแล้ว..

  ผมลอบถอนใจเบาๆ พลางมองหน้าพี่เบิร์ดที่กำลังมองหน้าผมอยู่เช่นกัน..โดยที่ด้านหลัง มีคนๆนั้นยืนมองอยู่..

ผมนิ่วหน้า นึกอยากจะก่นว่าสักครั้ง ถ้าไม่ทำอะไรก็จะมายืนอยู่ตรงนี้ทำไม เพราะนอกจากจะทำให้ผมไม่รู้เรื่องแล้ว ยังทำให้ผมรำคาญและนึกปวดใจเสียด้วย...
ถ้าเขาไม่มีอะไรพูดกับผม และผมไม่มีอะไรจะพูดกับเขา..เรา...จะมานั่งจ้องหน้ากันอยู่แบบนี้เพื่ออะไร?...

  “....มึงฟังกูอยู่รึเปล่า?..” พี่เบิร์ดหน้านิ่วออกปากถามผมที่นั่งเงียบ...ผมพยักหน้าช้าๆ..

  “..ผมรู้แล้ว..แต่..ที่ไหน..ใคร..?..” ผมถามกลับออกไป ทำใจมาตั้งแต่รู้แล้วว่าตัวเองต้องทำ ยังไงก็ต้องทำ ทำเพื่อให้คนพวกนั้นพอใจที่สั่งการผมได้..

เพียงแค่นั้นผมก็จะหลุดจากเรื่องบ้าๆที่น่าอึดอัดนี่เสียที เพราะพี่วิทย์ก็เคยบอกแล้ว ว่าผมไม่จำเป็นต้องทำอีก..

ผมถอนใจเบาๆ...จ้องมอง”ของ”ที่อยู่ตรงหน้า

   ได้ยินเสียงลูกกรงกระทบกับโครงเหล็กเบาๆ จึงเหลือบตาขึ้นไปมอง..เห็นว่าพี่โตเดินออกไปแล้ว ผมแสยะยิ้มขึ้นมาทันที คลับคล้ายคลับคลาว่าเมื่อผมต้องรู้เรื่องนั้นเมื่อครั้งที่แล้ว..เขาก็ทำแบบนี้ไม่ต่างกัน..

..ให้คนอื่นคุยแทน ไม่กล้านั่งมองผม..เวลาที่รู้เรื่องทั้งหมด...

แล้วจะมานั่งอยู่ตรงนี้ทำไมตั้งแต่ทีแรก..

   “..แถวๆโรงฝึกงานมีคนเยอะมั้ย..” พี่เบิร์ดเกริ่นๆถามออกมา ทำให้ผมเลิกคิ้ว..หรือจะให้ไปส่งของตรงนั้น..

    “..ไม่เท่าไหร่..แต่ผู้คุมเฝ้าอยู่ตรงทางเข้า..”  ผมพูดออกมาเรียบๆ..มองหน้าคนถามที่ถอนใจเฮือก...

   “..เหรอ...” พี่เบิร์ดนิ่งไปอีก..ก่อนจะเงยหน้ามามอง

    “..พรุ่งนี้..ตอนสี่โมง...ที่ห้องดนตรีของมึง...” คำพูดนั้นทำให้ผมนิ่งไป..ห้องดนตรีที่ใช้ฝึกดนตรี จะให้ไปส่งของกันตรงนั้น?..

     “..ใคร?...” ผมถามเสียงเครียด ออกจะตกใจไม่น้อยที่บรรดานักโทษที่มีใจรักด้านเสียงเพลงเหมือนผม มาทำเรื่องแบบนี้ด้วย..ไม่สิ คงบอกว่าโดนเหมือนกันล่ะมั้ง..

    “........... “ พี่เบิร์ดมองหน้าผมแล้วเลิกคิ้ว.. “แน่ใจน่ะว่าอยากรู้..”

     “.......... “ ผมพยักหน้า จะใคร ผมก็ไม่ตกใจแล้ว..

     “...ไอ้ธีระ..” บอกพร้อมกับลุกขึ้นยืน “ ..มันก็แค้รับออกไปข้างนอกล่ะน่ะ ยังไงก็ทำให้ดีล่ะ กุขี้เกียจโดนนายด่าอีก..”

พี่เบิร์ดบอกแบบนั้นแล้วเดินออกไป...ผมนิ่งเงียบ มองของห่อเล็กๆในมือด้วยความรู้สึกแปลกประหลาด..

อาจารย์ธีระ...

..ไม่ได้ผิดหวัง ไม่ได้เสียใจ..แต่แค่...คาดไม่ถึง...

 ผมเอนตัวพิงลูกกรงสีเข้ม หางตามองเห็นเงาสีดำวูบวาบไปมาก่อนจะปิดพับลง ครุ่นคิดถึงเรื่องต่างๆ นับแต่ที่ออกมาจากห้องขังพิเศษนั่น..มาที่ห้องพยาบาล..คำพูดของพี่วิทย์...พี่กันย์ ตลอดจนพี่โต..

...ความบังเญที่ซ้อนทับกับความบังเอิญ..

ไม่ใช่พรหมลิขิต แต่เป็นการจงใจ..

พี่กันย์ไม่ได้ตอบรับคำขอบคุณของผม ยามที่ผมรู้ว่าตัวเองได้รับ “โอกาส”

 คำพูดของพี่โตเมื่อเกือบสองเดือนก่อน ตอนที่ผมรู้เป็นครั้งแรก ว่าตัวเองจะเล่นไวโอลินไม่ได้..

และ...เวลาที่เขาเอ่ยถึง”ความบังเอิญ” ขึ้นมา..

   ผมลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ถอนใจพรูด..

นี่วางแผนกันไว้แล้วหรือ...

   ตั้งแต่แรกใช่ไหม..ผมที่ก้าวเข้ามา อยากเล่นไวโอลินเสียใจตัวสั่น คอยเฝ้าของร้องคนนั้นคนนี้ด้วยความปรารถนาเสียจนจะบ้าคลั่ง...

...นับแต่พี่กันย์..ที่เปิดฉากหลอกล่อผมด้วยความต้องการของตัวผมเอง..จนตัวผมเกือบจะโอนเอนไปทางนั้น..

และพี่โต...ที่รู้..และคงจะวางแผนมาตั้งแต่แรก..

รู้ว่าผมอยากเล่น..รู้ว่าผมมีฝีมือพอจะพ้นข้อห้ามที่ไม่อนุญาตให้นักโทษที่ไม่ได้อยู่”ชั้นดี”เข้าร่วม..

ดังนั้นจึงให้ผมไปพบป๋ากับผู้พัน.. ให้พวกเขาเจอตัวและเริ่มแผนการ์ณของตัวเองใช่ไหม...

และความบังเอิญที่ซ้อนทับกับความบังเอิญนั่น...ก็ส่งผลให้เรื่องเป็นแบบนี้..

เป็นไปตามความตั้งใจของทุกคนจริงๆ..

   ผมมองของในมือ เอามันไปซ่อนไว้โต้หมอนเน่าๆของตัวเอง พร้อมกับเดินออกไปจากห้องขังด้วยความรู้สึกบอกไม่ถูก...ทั้งกึ่งคาดไม่ถึงและเจ็บใจ แต่ทว่า ความพอใจก็แฝงแทรกไว้อยู่ข้างในนั้น..

  พอจะมองออก ว่าทำไม พี่โตถึงได้เป็นหัวหน้าของทุกๆคน...

ผู้ชายคนนั้น ทั้งวางแผนต่างๆและรู้จักใช้คน รวมทั้งสถานการ์ณต่างๆให้เป็นประโยชน์...

...และตอนนี้ก็ยังทำให้ผมที่ปกติคงจะโวยวายเหมือนคนบ้า..นิ่งเงียบไปและเลือกที่จะรักษาไว้ซึ่งผลประโยชน์ของตัวเอง...

ไม่สนว่าผมต้องทำตามที่เขาต้องการ หรือเขาทำเพื่อผม ให้ความต้องการของผมลุล่วง..

..รู้แต่ว่า.. ความบังเอิญนั้น..แท้จริงแล้ว คือความตั้งใจทั้งหมดของผู้ชายคนนี้นั่นเอง...


                                         .

......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......

     

   “...สวัสดีครับ... “ ผมออกปากทักอาจารย์ธีระ.. พลางยกรอยยิ้มขึ้นมาบางๆ ชายคนนั้นยิ้มตอบ..เป็นยิ้ม ที่ผมรู้สึกได้เลยว่าไม่เหมือนเดิม..
   ดวงตาของเราทั้งคู่สบมองกันช้าๆ ใบหน้าของเขายังคงยิ้มระเรื่อยพอๆกับใบหน้าของผมที่เรียบเฉยไร้วี่แววตื่นตระหนก แม้จะมี”ของ”อยู่ในกระเป๋ากางเกงของตัวเองก็ตาม..

    ผมเอื้อมมือไปไล้สายเอ็นสีขาวตรงหน้าเบาๆ พร้อมกับค่อยๆไล่ปรับเสียงไปทีล่ะเส้น ภายนอกเหมือนจะตั้งใจ ทว่า..สายตาของผมสอดส่อง มองไปโดยรอบ..เห็นร่างของลูกศิษย์ของอาจารย์ธีระสามสี่คนกำลังขะมักเขม้นลองเสียงดนตรีบ้าง เช็ดถูเครื่องดนตรีในเมือบ้าง..ประตูหน้ามีผู้คุมยืนอยู่คนหนึ่ง ประจำอยู่ตรงนั้นด้วยสีหน้าเรียบเฉย..ดูคล้ายไม่สนใจและไม่ใส่ใจต่อสิ่งที่เกิดขึ้นในนี้..

   ผมหรุบสายตาลงมองกล่องไม้มะฮอกกานีในมือ...ลองเอามันพาดบ่าและหลับตาลงลองเล่นเพลงช้าๆ...ซึ่งเป็นบทเพลงสั้นๆ ในท่อนเนื้อไวโอลินของเพลง Grommy Sunday เพลงอาถรรพ์ที่ทำให้คนฆ่าตัวตายไปหลายพันคน..

   ท่วงทำนองบาดหูถูกบรรเลงเพียงแค่ไม่กี่ท่อน ผมก็ละมือลงและวางไวโอลินบนตักเช่นเดิม

Grommy Sunday มันทำให้ผมนึกถึงวันอาทิตย์...

..และนึกถึงคำว่า “ไม่รู้ “ ที่ออกมาจากปากคนๆนั้น..

และนึกถึงเรื่องราวทุกอย่างนับแต่ก้าวเท้าเข้ามาในนี้..

   เป็นความจริงว่าเวลาเรามีความสุข ความทุกข์ที่เรานึกถึงจะเป็นเรื่องขี้ปะติ๋ว แต่พอเวลาเรามีทุกข์ จะนึกถึงเรื่องมีความสุขแบบไหน มันก็ลืมไปได้เสียทั้งนั้น..
  ไม่เหมือนเวลาที่เราทุกข์และนึกถึงเรื่องที่เราพบเจอมา ความเคียดแค้นบางอย่างที่ถูกทับถมไว้ แม้จะแค่เล็กน้อยก็จะรวมกันทำให้เรานึกเคืองโกรธ จนเพียงมีแค่เรื่องเล็กๆก็ทำให้เรานึกโมโหจนทำอะไรบ้าๆลงไปได้...

  แต่ในตอนนี้ที่ความรู้สึกของผมมันสับสน กึ่งทุกข์และสุข..ผมกลับนึกถึงเรื่องราวที่พบเจอมาไดด้วยสายตาที่เป็นกลางอย่างไม่น่าเชื่อ...จนสามารถบอกว่าบางสิ่งที่ตัวเองทำมันแสนจะโง่งั่งและน่ารำคาญแค่ไหน..

เป็นเรื่องดีที่ว่าผมเป็นผู้ใหญ่ เติบโตขึ้นพอจะมองโลกนี้ที่โหดร้ายได้อย่างเต็มตา..หรือว่าเพราะสังคมแบบนี้ ทำให้ผมเคยชินกับความโหดร้ายและอยุติธรรมที่ได้รับกันแน่..

   ลองคิดง่ายๆว่าหากผมไม่ได้ก้าวมาอยู่ในเรือนจำแห่งนี้..หากต้องมาทำงาน”ส่งของ”อย่างตอนนี้..ไม่มีซะล่ะที่ผมจะทำได้คงต้องตัวสั่นนั่งร้องไห้ไม่ก็บ้ากันไปข้าง..

แต่นี่ผมกลับทำและเริ่มทำมันลงไปอย่างชาชิน ด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึกเสียด้วยซ้ำ...

..จะเรียกว่าผมโตขึ้น..หรือว่าความเลวร้ายมันครอบงำกันแน่...

   “...ชอบเพลงนั้นงั้นเหรอครับ..? “ คำถามที่ออกมาจากปากอาจารย์ธีระทำให้ผมชะงัก..เงยหน้ามามองเขา..ผมส่งยิ้มไปให้รับกับรอยยิ้มที่ส่งมาหา...

   “...ไม่หรอกครับ..ในเมื่อมันเศร้าซะขนาดนั้น...” ผมยิ้มส่งให้เขาตามปกติ.. มองหน้าของผู้ชายตรงหน้า...เขา...ที่ผมคิดว่าอย่างน้อยก็คงเป็นคนดีอยู่บ้าง..

    น่าแปลกที่ตัวเขา..ซึ่งไม่ได้อยู่ในสภาพถูกบีบบังคับ..ไม่ได้ยากไร้หรือลำบากอะไร..เป็นคนธรมดาที่ออกจะร่ำรวยด้วยซ้ำในสายตาผม..ถึงเลือกที่จะทำแบบนี้...เลือกที่จำทำลายชีวิตและอนาคตของคนหลายๆคนไปเพียงเพื่อความสุขสบายของตนเอง..

     ผมหรุบตาลงมองสายไวโอลินที่เขากำลังปรับให้..ยิ้มออกมาฝืดๆ..เพราะยิ่งคิดหาเหตุผล เหมือนสุดท้ายมันก็วกเข้าหาตัวเอง..

สุดท้าย..เหตุผลของทุกคน ก็เพียงเพื่อตัวเอง..

เพื่อตัวเอง เห็นแก่ตัว ก็เท่านั้น..

    “..อาจารย์มาสอนที่นี่นานแล้วเหรอครับ... “ ผมออกปากถามไปด้วยรอยยิ้มเหมือนเช่นเคย

    “..ครับ...ก็จบดนตรีมาแต่ตกงานน่ะ เลยลองมาทำที่นี่ดู ได้ไม่แพงหรอกครับ แต่ก็พอเลี้ยงตัวได้.. “ เขาพูดออกมาแบบนั้น..หมายความว่าการทำแบบนี้คงช่วยยกฐานะของอาจารย์ได้สิน่ะ..

   “..ผมก็เคยฝันแบบนั้น.. “ ผมบอกออกมาเรียบๆ..มือขวาช่วยเขาถือตัวไวโอลิน..แต่มือซ้ายล้วงเข้าไปที่กระเป๋ากางเกง..หยิบห่อสีดำเล็กๆมาไว้ในมือพร้อมกับกำแน่น..

  “..ผมอยากเรียนดนตรีที่ออสเตรีย อยากไปกรุงเวียนนา ..อยากไปเรียนไวโอลินที่นั่น.. “ ผมยิ้มออกมาขณะพูด รอยยิ้มที่แข็งทื่อและจืดชืดแปลกตา จนผมยังรู้สึกว่ตัวเองช่างน่าขำ..มือที่กำของห่อเล็กๆนั้นค่อนข้างเย็นชืด...และสั่นไหว..

  “..น่าสนใจน่ะครับ..และ...ก็น่าเสียดาย.. “อาจารย์ธีระถอนใจอกมาขณะพูด..ผมไม่รู้ว่าเขาทำไปอย่างจริงใจหรือเสแสร้ง..แต่มันก็ช่างแนบเนียนเสียจนน่าใจหาย..

...หัวใจผมเจ็บปวด เมื่อมองเห็นคนๆหนึ่งที่มีดนตรีเป็นเฉกเช่นเพื่อนคู่กายเหมือนผม ถูกย้อมไปด้วยสีดำของความชั่วร้ายที่เขาเลือกเอง..

   ผมค่อยๆเอามือออกจากกระเป๋ากางเกง..หางตาเหลือมองร่างสูงๆของผู้คุมที่ยามนี่ยืนพิงกรอบประตู สายตาเหม่อมองออกไปด้านนอก..

   ฝ่ามือเย็นชืดและสั่นระริกรีบซุกเข้าไปใต้โต๊ะ..ที่โต๊ะมีที่สำหรับใส่ของ เพราะที่นี่คือห้องเรียน ผมกำมันแน่นและค่อยๆปล่อยลงไปช้าๆ...

  ได้ยินเสียงโน้ตดังบาดหูขึ้นมาทำให้ผมสะดุ้งเฮือก สายตาหวาดหวั่นมองสบตาที่พราวไปด้วยแววหัวเราะของอาจารย์ธีระ เขาส่งไวโอลินให้ผมด้วยรอยยิ้มระเรื่อย..

   “.เสร็จแล้ว ลองเล่นดูน่ะครับ..” ผมพยักหน้าพร้อมกับลูกพรวดออกมาจากตรงนั้น หางตายังมองเห็นเขาเข้าไปนั่งแทน..และ..คงไม้ต้องบอกว่าทำอะไรต่อ
   ผมเม้มปากแน่น..ไม่มีสมธิในการเล่นหรืออ่านโน้ตใดๆทั้งนั้น..ผมมองมือตัวเองที่สั่น..และรู้สึกถึงริ้มฝีปากที่ไหวระริก...

   ในที่สุดจึงขอตัวออกมาเข้าห้องน้ำ..ผมยังมองเห็นดวงตาที่ฉายแววขบขันของอาจารย์ธีระชัดเจน..ชัดเสียจนผมกลัวตัวเอง..
..กลัวว่าสักวัน ผมจะกลายเป็นแบบนั้นขึ้นมา..

    ลมหายใจสั่นไหวระบายพรูออกมาในซอกแคบๆของตึก..ผมกัดปากตัวเองแน่น..ถึงจะบอกว่าตัวเองเริ่มชาชิน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าพอทำจริงๆแล้วจะคุมใจไม่ให้หวั่นไหวได้ โดยเฉพาะเมื่อมีคนที่เป็นดั่งอนาคตที่ผมไม่ต้องการอยู่ใกล้ๆ..

   เสียงฝีเท้าย่ำเข้ามาใกล้ทำให้ผมชะงัก..มองเห็นร่างคุ้นตาของอาจารย์ธีระยืนมองมา..ใบหน้าที่เปื้อนยิ้มนั้นมองผมด้วยดวงตาซึ่งพราวไปด้วยแววหัวเราะ..
  “.ไม่เป็นไรมากน่ะ..” คนๆนั้นยังมีกะใจมาถาม พร้อมกับเดินเข้ามาใกล้..

  “.............” ผมพยักหน้าพาตัวเองออกมาจากซอกเล็กๆนั่น พร้อมกับมือหนาที่พาดลงบนไหล่..ร่างของชายคนนั้นเข้ามาประชิดด้วยรอยยิ้มเช่นเคย..

   “..อย่าคิดอะไรมากเลยน่า แรกๆก็แบบนี้ล่ะ นานไปเดี๋ยวก็ชิน..” เขาเอ่ยเหมือนจะปลอบ แต่เป็นถ้อยคำปลอบโยนที่ผมฟังแล้วรู้สึกแย่ขึ้นทุกที..

   “..ผมไม่ได้ทำอีกแล้วล่ะ.. “ ผมพูดออกไปด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง..

   “..เอ๋?..งั้นเหรอ..น่าเสียดายน่ะ..” อาจารย์ธีระบอกพร้อมกับชักแขนออกจากไหล่ของผม เขาหันหลังกลับไปด้วยสีหน้าปกติเช่นเดิม..

   “..ผมไม่เห็นว่าคุณต้องทำแบบนั้นเลย..” ผมขมวดคิ้ว พลางถามออกไป..เขาใช่ว่าจะร้าทงเลือกแบบผม ไม่ต้องทำก็ยังได้..แต่ทำไมถึง..

   อาจารย์ธีระชะงัก หันมามองหน้าผมพลางส่ายหัว..

  “เหมือนที่เขาบอกมาเลยน่ะ.. “ บอกให้ผมนิ่วหน้าว่าไอ้”เขา”น่ะมันใคร.. “ ถึงคนบอกจะดูภูมิใจกับเธอนิดๆ แต่ผมไม่ใช่หรอกน่ะ..ทำตัวแบบนี้น่ะ อยู่รอดยาก..”

  “................”

“..แต่ผมจะบอกอะไรให้อย่างน่ะ..” อาจารย์ธีระเอามือบีบไหล่ผมเบาๆ พลางจ้องหน้าผมเขม็ง..

 “...มึงไม่ใช่กู..มึงไม่รู้หรอก..”

     ผมหลับตาลงช้าๆ..มองเห็นร่างของอาจารย์ธีระหันหลังกลับไป..มันก็คงใช่..ผมไม่ใช่เขา และเขาก็ไม่ใช่ผม ต่างคนก็ต่างไม่รู้ถึงความรู้สึกนึกคิดตลอดจนปัญหาของกันและกัน จะมาด่าว่าตัดสินแทนกันไม่ได้..

..เรื่องที่ผมคิดว่าผิด..เขา อาจจะตอบว่าถูก

..และเรื่องที่ผมคิดว่าถูกต้อง เขาก็มองว่ามันผิดได้เช่นกัน..

  ผมเลือกที่จะปัดเรื่องนี้ไปให้พ้นสมองและตัดสินใจจะไปเริ่มซ้อมไวโอลินต่อ ในเมื่อผมก็ทำงานนี้เสร็จแล้ว ต่อจากนี้ทุกอย่างก็คงจะดีขึ้น..ผมก็คงไม่ต้องเจอเรื่องให้เครียดอีก..

  แต่ทว่าเงาดำๆด้านหลังทำให้ผมต้องหันขวับ...ไปสบตากับ...บางคนที่ผมไม่ได้คุยกับเขามานานนับสัปดาห์

“.............”

“..............”

   เพราะแบบนั้นเราทั้งสองเลยไม่มีคำพูดใดต่อกัน ผมเพียงแต่มองหน้าเขา และเขาก็มองหน้าผม พี่โตไม่ได้ทำท่าจะมีอะไรมากกว่านั้น ผมเลยตัดสินใจจะเดินออกไป..

...หมับ..

เพียงแต่เมื่อจะหันหลัง เขาก็เอื้อมมือมาหา..คว้าข้อมือผมไว้ด้วยมือที่เย็นชืดจนน่าแปลกใจ..

  “..ทำงานเสร็จแล้วใช่ไหม?..” นั่น...คือคำพุดแรกที่ผมได้ยินในรอบสัปดาห์ ผมแสยะยิ้ม นึกก่นด่าตัวเองที่หวังโง่ๆขึ้นมาแว้บหนึ่ง ก่อนจะหันหลังไป
ยิ้ม...อย่างเสแสร้งจนตัวเองยังตกใจไปให้พร้อมกับพยักหน้ารับทันที..

“..ช่วยปล่อยแขนผมด้วยล่ะครับ..” ผมบอกเรียบๆ พลางบิดแขนตัวเองออกจากมือที่เกาะกุม เขาจึงปล่อยมือผมไป...และ..ออกปากถามอีกครั้ง..

   “...แล้วเมื่อกี้ไอ้ธีระมันทำอะไร..?” คำถามนั้นทำให้ผมนิ่วหน้า หันขวับไปสบตาคู่สีดำสนิทนั้นอย่างชาเฉย..

   “..ไม่รู้...”

ไม่รู้ว่าอาจารย์ธีระตั้งใจจะทำอะไร และไม่รู้ ว่าจะมายุ่งวุ่นวายกับผมอีกทำไม..

..นับแต่พี่โตพูดว่าไม่รู้ เราก็ไม่ต้องคุยอะไรกันอีกแล้ว..


                                     

.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.....

ฮาโหลวๆๆๆ (เคาะไมค์ )

เยอรมัน อาเจน 4-0 เอ๊ย !! ไม่ใช่ (วิ่งหลบแฟนคลับอาเจน)

 กลับมาต่อแล้วค่ะ โฮะๆๆๆๆ อารมณ์ดีเกินบรรยาย (เรื่องอะไรคงมิต้องบอก ) แต่นิยายตอนนี้เครียดน่ะเออ แบบว่าสักนิดสักหน่อย  คำตอบของความบังเอิญซ้อนกับความบังเอิญของอิพี่โตก็คือ มันจงใจนั่นเอง

  สำหรับแผนการ์ณของเฮียแก เราต้องย้อนไปตั้งแต่ตอนแรกๆที่น้องเนมร้องไห้ตอนโดนอาจารย์ธีระว่าใส่ว่าเล่นดนตรีต่อไปไม่ได้แล้ว และอิพี่กันย์มาปลอบ ส่วนเฮียโตก็มาฮื่อแฮ่ใส่ จากนั้นก็ตอนที่พี่กันย์มาบอกข่าวดีของเนม และคำพูดของอิพี่โตตอนที่แล้ว รวมทั้งเรื่องตอนจะส่งของและงานที่ให้เนมทำด้วยค่ะ สรุปคือวางไว้ตรงนั้นนิดตรงนี้หน่อย  และก็เฉลยออกมาแล้วว่า คนที่ทำใหแนมได้เล่นไวโอลินไม่ใช่พี่กันย์ แต่เป็นเฮียโตต่างหาก แม้จะเป็นการทำที่มีจุดประสงค์แอบแฝง แต่สุดท้ายน้องเนมก็เลือกผลประโยชน์ของตัวเองน่ะค่ะ

   สุดท้ายเราก็เลือกทางที่ต้องเลวแม่งกันทุกคนอยู่ดี(นิสัย) แต่นี่ล่ะค่ะคือจุดประสงค์ที่เขียนนิยายเรื่องนี้ คนเลวก็มีหัวใจน่ะเอ้อ..

สุดท้ายนี้ เจอกันตอนหน้าน่ะค่ะ

ปล. เยอรมันชุดดำเท่ห์มว้ากกกกกกกกก

[dea]

มาแว้วว วววว


แปะไว้เดี๋ยวเม้น


----------------------------------------------------------------------------------------


ทำร้ายจิตใจ(ตั้งแต่อาร์เจนล่ะ เอ๊ย มิใช่ๆ)

เค้ารอนานมากเลยนะ มาสั้นหน่อยเดียวเองเหรอ

ที่สำคัญพี่โตของน้องออกหน่อยเดียว

โอ๊ย ค้างคาๆ


คุยกันซะทีเถอะค๊า ให้มันรู้เรื่อง รักกันซะทีเต๊อะ นะๆ



ปล.อีก 4 ปีอาร์เจนจะกลับมา!!<<อินี่ไม่จบ=='

ปล.2 ตอนหน้าขอแบบด่วนและยาวเอาแบบเคลียร์ระดับความสำพันธ์นะค่ะ

รักไรท์เตอร์เสมอเด้อค่ะ (ถึงคงเราจะเชียร์คนล่ะทีม<<มันไม่จบจริงๆด้วย )

[pearleye]

แปะๆๆๆๆ

ปล. เยอรมันจะต้องเป็นจ้าว โลก !!!

[heavenly**yaoi]

ดูท่า พี่โต ก็ไม่ใช่คนไร้หัวใจ แต่เป็นคนที่ไม่ดีที่มีหัวใจเหมือนกัน

[aisen]

งะ อาไรกานนิ ตอนนี้ ...........

แต่ขอบคุณ ไรเตอร์ ที่มาต่อ คะ

[fanfic2010]

 
ถ้าเยอรมันได้เข้าชิง ไรเตอร์จะเขียนลงทีเดียวสองตอนรวดเลยมั้ยเนี่ย???
 

[naja]

อ่านตอนนี้แล้วเครียดจริงๆ แต่ก้อโอเคที่เนมปลงได้

[crosa]

ง่ะ....งงไปหมดแล้ววววว
ซับซ้อนเหลือเกิน
แต่อย่างน้อยก็มีฉากหวานๆ(?)มาให้เห็นแว๊บๆ อิอิ
รอตอนต่อไปค๊า^^

[wisa]

 

[mecon]

คำว่า "ไม่รู้" สาดใส่เต็มหน้าคนอ่าน 
ปวดใจและสะใจปะปนกันไป เฮ้อคนอ่านซาดิสรู้ว่ามันจะเจะปวด
ก็อ่าน....ตอนนี้มีแต่คนรักษาแต่ผลประโยชน์ของตัวเองแท้ๆแน่นอนจิงเชียว
ถึงจะมีอุปสรรคที่ขอให้นุ้งเนมได้มีทางเลือกก็คงไม่ทำแต่คนบางคน
เค้าก็ยังเลือกที่จะทำ อิพี่โตมาดูผลงานรึไง คนเราอ่ะนะใจคอจะใจจืดใจดำไปทำซากอ้อยอ่ะไรฟ่ะ
หรือว่า ปล่อยให้นุ้งเนมทำแบบ คิดแบบนี้ เป็นแบบนี้มันก็ดีอยู่แล้วว่างั้น

+1 คะ 

[oaw_eang]

ฉันก็ไม่เคยเห็นว่าโลกนี้จะมีคนดีสักคน

ตามนั้น

แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

กรูมันเลว

ตีอกชกหัวพลางเดินออกจากกระทู้ไป

ปล. ยังไม่หายสงสัยว่าอีพี่โตมันทำไร  นอกจาก บีบคั้นนังนู๋เนมมันให้เดินตามเกมส์

[shiro_niji]

อย่าไม่รู้บ่อยหนูเนม
เดี๋ยวโดนพี่โตตบ(ด้วยเม้าท์)

[a_tapha]