งั่มๆๆ เมื่อคืนนอนฝันดีมากๆ ฝันว่าคนอ่าน
ตอนที่ 58 นี้ เป็นการเล่าสลับในตอนเดียวกัน เพื่อให้เห็นสภาพจิตใจอันบอบช้ำของแต่ละคน
ไม่เข้าใจทำไมต้องต่อให้ถี่ๆ ค้างไม่กี่วันแบบนี้ไม่สะใจเลย โอ๋ๆล้อเล่น
เหอะๆ ต่อเลยๆ
ตอนที่ 58 (นุเล่าสลับกับบอล)
“ นุเจอมันได้ยังไงครับ ”
“ ใครเหรอครับ พี่บอล ” พี่บอลเริ่มกระสับกระส่าย เม้มปาก เกาหัว
“ พี่จำเขาไม่ได้เหรอ ... ผมไม่เคยคิดห่างจากบอล แต่ผมต้องเรียนที่ห่างไกล บอลต้องยับยั้งใจรอผมนะ ... ผมจะกลับมา ” ผมอ่านทวนคำใจจดหมายให้พี่บอลฟัง
“ เค้าหายไปนานแล้วนุ พี่ไม่ ... ”
“ ถ้าเขากลับมาล่ะครับ ” ความคิดของผมตอนนี้ คือ คงมีไม่กี่คู่หรอก ที่จะเขียนจดหมายให้กันแบบนี้ หากไม่รักกันมากจริงๆ หรือหากเป็นเรื่องเล่นๆ ก็ไม่มีใครเก็บจดหมายไว้ ผมไม่อยากได้ยินคำตอบเลย
“ นุ ... เชื่อใจพี่นะ ”
“ ครั้งนี้พี่ไม่แก้ตัวเลยเหรอครับ ... ทั้งหมดเป็นเรื่องจริง ” ผมลุกขึ้น เดินเข้าไปหาพี่บอล
“ ผมเป็นแค่ตัวสำรอง ... ใช่ไหมครับ ” เราสองคนประจันหน้ากัน ผมเอาจดหมายนั้นสอดใส่มือของพี่บอล ก่อนจะหันหลังให้ พี่บอลวิ่งมากอดผม
“ นุ มันไม่มีความหมายกับพี่อีกแล้ว ตอนนี้พี่รักนุ ” ผมหันกลับไปมอง จดหมายนั้นหล่นลงบนพื้น ผมแอบดีใจลึกๆที่พี่บอลต้องการคุยกับผม
“ พี่น่าจะรอเขากลับมา ... แล้วดูว่าพี่จะพูดกับผมแบบนี้ไหม ”
“ ไม่เอานะครับ ” ผมแกะมือของพี่บอลออก แล้วเดินออกมาจากห้อง พี่บอลไม่ตามผมออกมาแล้ว ผมเดินหลีกๆห้องของพ่อกับแม่ของพี่บอล ตั้งใจจะหนีแม่ดาด้วย
“ คุณนุขา ... เป็นอะไรไปคะ ” ไม่พ้นครับ แม่ดาเฝ้าประตูอยู่
“ พอดี ผมมีธุระด่วนครับแม่ ผมกลับก่อนนะ ” ผมกอดกับแม่ดา แต่พอจะผละจากกัน แม่ดากับคว้ามือผมไว้ แล้วมองหน้าผม
“ ถ้าเข้าใจผิดกับคุณหนูของแม่ คุณนุคุยกับแม่ได้นะคะ ” ผมกลั้นน้ำตาเอาไว้ แม่ดาคงห่วงจริงๆ แต่เวลานี้ผมขอหลีกไปไกลๆก่อนจะดีกว่า เพราะไม่อย่างนั้น เรื่องอาจจะจบตรงนี้ก็ได้
ผมเดินออกมาจากบ้านของพี่บอลอย่างไร้จุดหมาย ผมยังอยู่ในชุดนิสิต มองๆดูเหมือนคนตกงานอย่างไงอย่างงั้น ผมน่าจะกลับบ้านไปพักผ่อนตั้งแต่แรก ไม่น่ามาเจอเรื่องแบบนี้เลย ระหว่างที่ผมกำลังเดินกลับ พี่บอลโทรศัพท์มาหลายครั้ง มีเบอร์แปลกๆด้วย แต่ผมไม่รับ
“ ว่าไงปลาทองน้อย ” สายนี้ไอกีครับ รับหน่อย
“ มึงอยู่ไหน รีบบอกมาเดี๋ยวนี้ ”
“ สั่งกูเป็นแม่เลย มึงไปเที่ยวกับไอต้าเถอะ พรุ่งนี้ค่อยมาเจอกัน ” ไม่ใช่เกรงใจไอต้านะครับ แค่ไม่อยากเจอใครตอนนี้
“ ไม่เอา กูไม่เที่ยวละ มึ ... (ไอต้าเอามา) ” ท่าทางจะชุลมุนนะตรงนั้นอะ
“ อยู่ไหนเนี่ย ” ในสายยังมีเสียงไอกีลอดเข้ามาตลอดเวลา ผมไม่ได้ตั้งใจให้ใครเดือดร้อนแทนนะครับ
“ ต้า ตอนที่มึงมีปัญหา กูไม่เคยยุ่งย่ามกับมึง ตอนกูเจอบ้าง มึงให้เวลากูบ้างได้ไหม ”
“ ... ” มันเงียบสนิทไป คงนึกตอนที่ทะเลาะกับกีออก
“ มันต่างกันอยู่นะเว้ย แต่กูไม่วุ่นวายก็ได้ กูกับกีจะรอมึงที่บ้านนะ ” ผมกดวางสาย ดูท่าพี่บอลคงกระจายข่าวหมดแล้ว ไม่มีที่ไหนที่ผมอยู่คนเดียวได้แน่ๆ ไม่นานก็มีโทรศัพท์มาอีก
“ พี่นุ ไปกินข้าวกันพี่ เดี๋ยวผมไปรับ ” ไอโอ๊คโทรมาครับ
“ วันนี้ไม่ประชุมเหรอ กลเรียกประชุมนี่ ” ดีนะที่ผมอยู่ตอนที่ไอกลสั่ง ไม่งั้นผมหลงกลมันอีกครั้งแน่ๆ
“ ... ไม่รู้อะ จะโดด ” ยังจะดันทุรัง
“ เรื่องที่กรุงเทพฯ พี่ยังไม่ลืมนะเว้ย ทำตัวพึ่งพาไม่ได้เอง ”
“ ยังไงก็อยากรู้อะ ทำไมต้องหนีกันอีก ” พี่บอลไม่ได้เล่าเรื่องนั้น
“ ไม่ต้องโทรมาแล้วนะ พี่ไม่เป็นอะไรหรอก ” ผมคิดว่าผมปิดมือถือน่าจะดีที่สุด แล้วผมจะไปที่ไหนดี
... บอล
“ พี่ มันปิดมือถืออะ ” น้องกีบอกผม
“ (กีเอามือถือมานี่) พี่มีเรื่องอะไรกันเหรอครับ ” ผมอยากจะเล่าบอกน้องๆ แต่ทำไม่ได้ครับ ผมจะบอกได้ยังไงว่าเคยมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับผม
“ ผมจะไปหารอมันที่บ้านแล้วกันนะครับ พี่มีอะไรโทรหานะ ” ต้าวางสายไป
ผมมองดูจดหมายที่นุได้อ่านเข้า เดิมที มันไม่ได้อยู่ตรงนั้น ผมเพิ่งหยิบขึ้นมาอ่านเมื่อคืนนี้
ผมยอมรับว่าครั้งหนึ่ง คนๆนั้นเคยเป็นเจ้าของหัวใจของผม แต่มันนานมากแล้ว
“ เลส แกทำชั้นเจ็บครั้งที่สองแล้ว ” ผมหยิบมือถือต่อโทรศัพท์หาไอก้องกับไอป้อง วันนี้ผมอยากเมา
“ โทรมาทำไม ไม่อยู่กับแฟนมึงเหรอ ”
“ มึงจะไปเที่ยวกันปล่าว กูไปด้วย ”
“ ราย ไหนเคยบอกว่าเวลาเมา นุต้องอยู่ด้วย ” ใช่สิ ผมลืมไปเสียสนิท
“ เออน่า ถ้าอยากเมา กูไปด้วยก็ได้ ”
“ ไม่ล่ะ แค่นี้นะมึง ” ถึงผมจะคิดมากจนหาทางออกไม่ได้ แต่ผมก็ไม่อยากผิดสัญญาที่เคยให้ไว้กับนุ ผมจะแก้ตัวกับนุยังไงดี หรือผมจะเล่าเรื่องจริงทั้งหมดให้นุฟังดี
“ คุณหนู ... มีปัญหากับคุณนุหรือคะ ” แม่ดา ...
“ แม่คุยด้วยได้ไหมคะ ”
… นุ
ผมโหนรถเพื่อไปที่ห้างสรรพสินค้า ตอนนี้เริ่มเย็นมากแล้ว พวกเด็กๆหัวเกรียนเดินกันวุ่นวายห้างไปหมด บางคนมาคนเดียว แต่ไอที่แย่สำหรับผม คือไอพวกที่มาเดินจู๋จี๋กัน มีทุกรุ่นทุกวัย โอย จะบ้า
“ น้องนุๆ !!! ” ผมหันไปตามเสียงเรียก ใครหว่า ผู้ชายที่เรียกคนนั้นค่อยๆเดินมาหา
“ มาคนเดียวเหรอ ” รู้จักกันด้วยเหรอ เหอะๆ
“ ไรวะ สีเดียวกัน ทำเป็นจำไม่ได้ ” นึกยังไงก็นึกไม่ออกซักที
“ โทษครับ จำไม่ได้จริงๆครับ ” ผู้ชายคนนั้นส่ายหน้า
“ พี่นนท์ไง พี่นนท์ ”
“ อ๋อ พี่นนท์ ... ใช่ละ คนที่คิดเรื่องชุดหวิวๆให้พวกลีดใส่ปะ ” พี่ที่ชื่อว่านนท์ยิ้มหวาน พยักหน้าหงึกๆ
“ แต่งมาโชว์เลยนะว่าเอ็นท์ติด ” พี่นนท์ดึงไทจนหน้าผมจะคะมำ
“ พี่เรียนที่ไหนครับ ”
“ ... ก็ใกล้ๆกันมหาลัยน้องแหละ ” พี่เขาพูดถึงมหาวิทยาลัยที่อยู่ใกล้กับมหาวิทยาลัยของผมที่สุด
“ มาทำอะไรคนเดียว ” ผมจะตอบว่าอะไรดีเนี่ย
“ ไม่มีอะไรทำครับ เพิ่งแนะแนวน้องๆมา พี่นนท์ล่ะครับ ”
“ มากับเพื่อน เรียนมหาลัยเดียวกัน ไปปะ เดี๋ยวเลี้ยงข้าว ” ไหนๆก็พอรู้จักกัน
“ โอเคครับ ”
... บอล
“ คุณหนู เป็นมานานขนาดนั้นเลยเหรอคะ ” ผมเล่าเรื่องของผมกับพี่เลส ตอนที่ผมยังเรียนชั้นประถม
ผมไม่เล่าให้แม่ดาฟัง เพราะตอนนั้นผมอาย
“ แล้ว ... ยังรักอยู่เหรอคะ ”
“ ผมอยู่ ป.4 ... พอพี่เลสจบ ป.6 พ่อเขากลับมารับไป ... ผมรู้แค่ว่า คงไม่มีวันได้เจอกันอีกแล้ว ผมเลยเก็บจดหมายไว้ดู ยังไงก็ยังไม่ลืมอยู่ดีแม่ เหอะ ... ผ่านมาเกือบสิบปี แม่แต่จดหมายเค้ายังไม่เขียนมาหาผม ข่าวคราวของเขา ผมก็ไม่เคยรู้อีก ”
“ ตอนแม่สาวๆ แม่สวยนะ ฮ่ะๆ ” แม่ดาคงจะบอกอะไร
“ แม่เคยหนีตามผู้ชายคนหนึ่ง อยู่ด้วยกันนาน จนวันหนึ่งนะ เขาโดนเรียกไปเป็นทหาร แม่กับเขาไม่มีเงินมาก สมัยนั้นทหารก็พอจะได้ดีอยู่ มีเงินเดือน ถ้าสอบจ่าสอบอะไรไม่รู้เขาล่ะ ก็จะดีขึ้น ... แม่ปล่อยเขาไป ” ผมโตมาจนวันนี้ เรื่องนี้ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย แม่ดาจะบอกอะไรกับผม
“ เขาส่งจดหมายมาให้แม่ทุกเดือน อย่างน้อยก็ไว้ดูต่างหน้า ... ทีนี้ เขาไม่ส่งจดหมายมาหาแม่ติดกันสามเดือน ไม่นานก็มีคนส่งข่าวว่า สามีของแม่ตายแล้ว ” ผมขยับไปกอดแม่ดาไว้หลวมๆ แม่ดาก็เอามือมาจับมือผม
“ ทหารเพื่อนสนิท เอาจดหมายมาให้ตอนที่ศพมาถึง แม่รักษาจดหมายฉบับนั้น จดหมายที่เขียนไม่จบมาหลายปี จนแม่มาเจอกับคุณท่าน คุณปู่ของคุณหนู ... คุณท่านเรียกแม่ไปคุย ท่านเรียกไปตำหนิว่าทำไมถึงทำงานสาย แม่ร้องไห้จนป่วย พออ่านจดหมายนั้นทีไร แม่เป็นแบบนี้ทุกที ” น่าสงสารจัง
“ คุณท่านพอรู้ ท่านขออ่านจดหมาย … พอท่านอ่านจบ ท่านก็เอาไปเผา ... แม่ร้องไห้เกาะเท้าคุณท่านไม่ให้เอาไป แต่ท่านสั่งสอนแม่ว่า ถ้าจดหมายทำให้อ่านแล้วร้องไห้ ก็ไม่ต้องเก็บไว้ ร้องไห้ครั้งนี้ครั้งเดียวก็พอ ” แม่ดาลูบหัวผม ก่อนจะขอออกไปเตรียมกับข้าว
ไม่รู้ว่าแม่ดาต้องการให้ผมเข้าใจแบบนี้ไหม แต่ผมเลือกที่จะทำแบบนี้ครับ
“ พี่เลส ... ถึงเวลาที่ต้องไปจากผมแล้ว ... ลาก่อน ”
หัวข้อ: คู่รัก นักกีฬา (บอล กะ นุ) ตอนพิเศษ เชน-คม 26/04/2561 (อ่าน 359452 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก