หัวข้อ: เพราะว่ารักแท้......เกิดขึ้นเพียงครั้งเดียว

[Andreas]

Introduction

เพราะว่ารักแท้......เกิดขึ้นเพียงครั้งเดียว

Story By Andreas

[Andreas]

แนะนำตัวละคร

***** จอมยุทธ์ พัฒนประสาทศิลป์*****
กรรมการผู้จัดการบริษัทเชียงใหม่บิวเวอรี่จำกัด


*****พันตำรวจตรี ยุทธจักร ประภาภูวดล*****
หัวหน้าชุดปฏิบัติการที่หนึ่ง ส่วนบังคับการสนับสนุนอาวุธและยุทธวิธีพิเศษ
สำนักงานกองบัญชาการ(ร่วมพิเศษ)ต่อต้านการก่อการร้ายและอาชญากรรมรุนแรง


*****ดร. ศิวะ รัตนพงศ์คิรี*****
อดีตวิศวกรผู้เชี่ยวชาญด้านวิศวกรรมปฐพี / อาจารย์พิเศษ ภาควิชาธรณีวิทยา


*****ดร. นพ. คริสโตเฟอร์ แอนเดอร์สัน*****
ศัลยแพทย์และผู้เชี่ยวชาญด้านพันธุวิศวกรรม

[Andreas]

.....................

เสียงโทรศัพท์ตั้งโต๊ะกรีดร้องบอกถึงการมีสัญญาณสายเรียกเข้า

เลขานุการสาวสวยหน้าห้องของผู้จัดการโรงเบียร์ชื่อดังในจังหวัดเชียงใหม่ ยกหูโทรศัพท์รับสายและกรอกเสียงลงไปอย่างสุภาพว่า

“สวัสดีค่ะ..... พัชรีวรรณพูดสายค่ะ....... ต้องการเรียนสายกับใครคะ”

“สวัสดีครับ ผมขอเรียนสายคุณจอมยุทธ์ครับ” เสียงทุ้มนุ่มของชายหนุ่มดังมาจากปลายสาย

“ไม่ทราบว่าจะให้ดิฉันเรียนท่านผู้จัดการว่าใครจะเรียนสายด้วยคะ” เลขานุการคนเก่งถาม พลางชื่นชมความอ่อนนุ่มของน้ำเสียงคนปลายสาย....เสียงที่คล้ายกับจะเคยได้ยินมาก่อน

“เรียนคุณจอมยุทธ์ว่า ศิวะโทรมาครับ”

“อุ้ย.......สวัสดีค่ะคุณเสือ....ดิชั้นจำเสียงคุณเสือไม่ได้ค่ะ ต้องขอโทษจริงๆนะคะ”  คุณพัชรีวรรณกล่าวขอโทษ เพราะเพิ่งจำได้ว่าเสียงทุ้มนุ่มติดหูของคนปลายสายคือ คุณเสือ.....คุณพ่อที่แสนใจดีของคุณหนูภูฟ้า....หลานชายสุดที่รัก วัยห้าขวบของเจ้านายตนเองนั่นเอง

ทุกคนในบริษัทต่างตกหลุมรักคุณหนูภูฟ้าผู้น่ารักกันทั้งนั้น เนื่องด้วยเพราะหน้าตาที่น่ารักน่าชัง และนิสัยสุภาพเรียบร้อยที่ถอดแบบมาจากคุณพ่อหนุ่มทุกระเบียดนิ้ว รวมถึงความร่าเริง แจ่มใส และน้ำใจดีที่ได้รับการถ่ายทอดมาจากคุณอาหนุ่มเช่นกัน จึงทำให้คุณหนูภูฟ้ากลายเป็นขวัญใจของพนักงานทั้งบริษัท ซึ่งรวมตัวหล่อนเข้าไว้ด้วย

“ไม่เป็นไรครับ คุณวรรณ” ศิวะกล่าว

“เดี๋ยวดิชั้นจะโอนสายเข้าไปในห้องคุณจอมยุทธ์เลยนะคะ คุณเสือรอซักครู่ค่ะ”

ภายหลังรายงานว่าศิวะโทรมาขอเรียนสายด้วย คุณพัชรีวรรณจึงทำการโอนสายของศิวะเข้าไปยังเครื่องโทรศัพท์ในห้องทำงานของจอมยุทธ์ทันที

“สวัสดีครับพี่เสือ มีธุระอะไรหรือเปล่าครับ” จอมยุทธ์กรอกเสียงลงไป

“พี่พยายามโทรเข้ามือถือ แต่เหมือนจะปิดเครื่อง เลยต้องโทรมาที่ทำงาน....ตอนบ่ายสองว่างมั้ยจอม” ประโยคท้ายศิวะถาม

จอมยุทธ์หันไปมองตารางการนัดหมายประจำวัน ก่อนจะตอบคนที่อยู่ปลายสายว่า

“ว่างครับ ผมไม่มีประชุม”

“ถ้าอย่างนั้นพี่รบกวนจอมไปรับตาภูที่โรงเรียนได้มั้ย พอดีพี่ติดประชุมด่วน” ศิวะบอกวัตถุประสงค์ในการโทรศัพท์ครั้งนี้แก่จอมยุทธ์ให้ทราบ

“ได้ซิครับ เดี๋ยวผมจะไปรับตาภูเองครับ แล้วเจอกันที่บ้านตอนเย็นเลยนะครับพี่เสือ” จอมยุทธ์รับปากอย่างรวดเร็วกับคำขอร้องของพี่ชาย.....บิดาของหลานรัก....ที่ใช้เวลาและชีวิตอยู่ร่วมกันในบ้านหลังใหญ่มาเกือบห้าปีแล้ว

“ขอบใจมากจอม....แล้วเจอกันที่บ้านครับ” ศิวะตอบก่อนจะวางสายไป

[Junrai_Hyper™]

Number One is Me


เป็นกำลังใจให้ครับจ๋อม


สู้ๆ ครับ

[jammy]

ภาคต่อหรือครับจ๋อม อิๆๆ 

[THIP]

หุหุ สงสัยเป็นภาคต่อจากเรื่องที่แล้ว

รออ่านอยู่นะค่ะ 

[gobgab]

ดีใจจังเลยคับ...ได้อ่านเรื่องของคุณจ๋อมอีกแล้ว..

เป็นภาคต่อรึเปล่า...ทำไมชื่อแต่ละคนมันเหมือนเดิมเลย

[Poes]

รออ่านอยู่ค่ะ

[kYos]

เย้.. ภาคต่อแหงเลย

รออ่านตอนต่อไปก๊าบบบ 

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

อิอิ มาแว้ว รอมานาน

[meemewkewkaw]

ปูเสื่อรออ่านภาคต่อครับ (รึป่าว)

[Andreas]

สวัสดีครับทุกคน...

ก่อนอื่นผมต้องขอขอบคุณกำลังใจจากตาหนูพูห์ ตาหนูแดน ยัยหนูshell ตาหนูGobGab ยัยหนูBosatlas ตาหนูบลู หนูฟ.ฟัน (ผมไม่ทราบว่าจะเรียกตาหนูหรือยัยหนูดีครับ) และตาหนูหมีมิ้วกิ๊วก๊าว..... ที่มอบให้ขณะลาดพรมแดง....เปิดเรื่องราวให้รับชมกันตอนแรกสุด....

ผมดีใจมากครับ..เพราะว่าอย่างน้อยก็ยังมีคนจำผมได้อยู่....รวมถึงสนใจเรื่องาวในตอนแรกนี้ครับ

จากที่หลายๆ คนส่งคำถามมา (ถือว่าเป็นช่วง press conference) ว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องต่อจากภาคที่แล้วหรืออย่างไร....คำตอบคือ "ใช่" ครับ....

เรื่องนี้เกิดหลังจากเรื่องที่แล้วประมาณสี่ปี....หลังจากที่ศิวะและจอมยุทธ์รวมถึง...ภูฟ้า..ยอดดวงใจเดินทางกลับมาสู่มาตุภูมิประเทศไทยครับ... เป็นเรื่องราวของความรัก และความสัมพันธ์ของทั้งสามคน...ศิวะ...จอมยุทธ์....และภูฟ้า.... รวมถึงนายตำรวจหนุ่มรูปงามที่กล้าเสี่ยงมาตามจีบจอมยุทธ์....ให้ตกเป็นของเขา....

ลักษณะการดำเนินเรื่องราวของนิยายเรื่องนี้....แตกต่างจากเรื่องที่แล้วอย่างสิ้นเชิงครับ.... ขอแนะนำให้ตาหนู..และยัยหนูทุกคน....(รวมถึงป้าๆ อย่างป้าพิม ป้าแน๋ว...ป้าเจ้สอง) พยายามอ่านให้ละเอียด เพราะเนื้อเรื่องแต่ละตอนจะซ่อนปริศนาบางอย่างไว้...ให้รับกับเรื่องราวในอนาคต....

หลายท่านพอจะเดาได้กระมังครับ...ว่า....ถ้าตัวเอกเป็นตำรวจเช่นกรณีของพันตำรวจตรียุทธจักร.... เรื่องราวจะมีทิศทางเดินเป็นอย่างไร.... ผมคงบอกไม่ได้มากไปกว่านี้แล้วครับ.... ...(ตาหนูบลู กับตาหนูพูห์....ทราบดี...ใช่มั้ยครับ)

คงจะต้องออกปากอีกครั้งครับว่า....ลักษณะการดำเนินเรื่องแบบนี้....มันไม่ติดตลาดนัก...เพราะเป็นแนวการเขียนใหม่....ถ้าใครไม่ชอบ...หรือไม่ถูกใจ....ผมก็เข้าใจครับ....

ขอบคุณสำหรับกำลังใจอีกครั้งนะครับ....

สวัสดีครับ

Andreas

[abcd]

     แงๆๆๆ มาม่ายทันเปิดเรื่องใหม่ของจ๋อมอ่า  จ๋อมใจร้ายย ม่ายยอมบอกกันล่วงหน้าเยย   

[Andreas]

ยามปลายฤดูฝนย่างเข้าสู่ฤดูหนาว.........

แสงแดดร้อนแรงทาบทับลงบนพื้นถนนของเชียงใหม่ รถราแทบทุกคันที่วิ่งในเมืองต่างก็ติดฟิล์มกันแสงและเปิดเครื่องปรับอากาศ เพื่อปรับอุณหภูมิภายในรถให้เย็นสบายตัดกับความร้อนแรงของแสงอาทิตย์ด้านนอก ที่ดูเหมือนจะแผดเผาทุกสิ่งทุกอย่างบนพื้นดินให้ราบไป

ภายในรถสปอร์ตหรูสีแดงสด.....อุณหภูมิถูกปรับให้เย็นสบาย ประกอบกับเสียงดนตรีเพราะๆจากเครื่องเล่นแผ่นซีดีทันสมัย ยิ่งทำให้เจ้าของรถใจเย็นลงเพียงพอกับการฝ่าฝันการจราจรที่กำลังจะติดขัดมากขึ้นในไม่ช้า

หลังพวงมาลัย... คือชายหนุ่มรูปงามที่กำลังถูกจับตามองในสังคมนักธุรกิจภาคเหนือในฐานะผู้จัดการหนุ่มแห่งโรงเบียร์ที่ใหญ่ที่สุดของจังหวัดเชียงใหม่.....บุรุษรุ่นใหม่ไฟแรง ผู้มีนามอันเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวว่า “นายจอมยุทธ์  พัฒนประสาทศิลป์”

จอมยุทธ์เป็นชายหนุ่มผิวขาว ผมสีดำสนิทค่อนข้างยาวแต่ทว่าตัดทรงทันสมัย ริมฝีปากของชายหนุ่มบางได้รูปทรงสอดรับอย่างลงตัวกับเครื่องหน้าหวาน...ที่เจ้าตัวดูเหมือนจะไม่ค่อยพอใจซักเท่าไหร่ เนื่องจากดูคล้ายกับผู้หญิงในบางที....ทั้งๆที่ในความเป็นจริงแล้ว ยังมีคนคุ้นเคยที่หน้าหวานกว่าตนเสียอีก........คนที่ติดอยู่เสมอในความทรงจำ....คนที่เปลี่ยนชีวิตของเขาจากหน้ามือเป็นหลังมือ....คนที่ถึงอย่างไรก็ไม่อาจลืม....คนนั้นก็คือพี่ชายสุดที่รัก........พี่หมอก หรือ นายภูผา ภัทรโภคิน บิดาที่แท้จริงของหลานชายตัวน้อยที่เขากำลังมุ่งหน้าไปรับที่โรงเรียน

ด้วยความเป็นคนมีสุขภาพอารมณ์ที่ดีและแจ่มใส รวมถึงสุขภาพกายที่แข็งแรงเพราะการออกกำลังกายเป็นประจำ ทั้งการเล่นเทนนิส การว่ายน้ำ รวมถึงกิจกรรมพิเศษที่ต้องทำเป็นประจำอย่างสม่ำเสมอคือ การยิงปืนและการฝึกศิลปะป้องกันตัว สิ่งเหล่านี้ล้วนทำให้จอมยุทธ์มีรูปร่างที่แข็งแรงสมส่วนกับความสูงประมาณเกือบร้อยแปดสิบเชนติเมตร และยังช่วยทำให้หน้าตาดูอ่อนเยาว์กว่าวัยยี่สิบปลายๆของเขา

ด้วยวัยหนุ่มฉกรรจ์......จอมยุทธ์มีเสน่ห์ดึงดูดเพศตรงข้ามและเพศเดียวกันอยู่เสมอ  นอกเหนือจากใบหน้าและรูปร่างแล้ว....สิ่งที่ดึงดูดสายตาคนทั่วไปมากที่สุดก็คงไม่พ้น ดวงตาเรียวสวย นัยน์ตาส่องประกายสะท้อนความร่าเริงซุกซน แต่ก็แฝงไว้ด้วยความเด็ดเดี่ยวมั่นคงอยู่ในที....

ดวงตางามคู่นี้ไม่ต่างอะไรกับดวงตาแห่งผู้ล่า.....ที่แม้เหยื่อจะร้องขอความกรุณา หากแต่ทำให้หัวใจผู้ล่านี้เจ็บปวดแล้วไซร้....เหยื่อนั้นจะไม่มีโอกาสรอดชีวิต.....ไม่ว่ากรณีใดๆ
 
จอมยุทธ์ขับรถสปอร์ตสีแดงสดของตนไปตามถนนอย่างไม่รีบเร่ง.....โดยมีจุดมุ่งหมายเพื่อไปรับหลานชายของเขาที่โรงเรียนนานาชาติเชียงใหม่ ซึ่งตั้งอยู่บริเวณหลังโรงเรียนมัธยมศึกษาชื่อดังแห่งหนึ่ง

เพื่อหลีกเลี่ยงการจราจรที่หนาแน่นบนถนนสายหลัก จอมยุทธ์เลือกที่จะใช้เส้นทางสายรอง ซึ่งเป็นถนนสายเล็กที่ทอดยาวขนานกับถนนสายหลัก.....ข้อดีของการใช้ถนนสายรอง นอกจากจะรวดเร็วกว่าแล้ว สองข้างทางยังเต็มไปด้วยต้นไม่ใหญ่ ซึ่งช่วยบดบังความร้อนแรงของแสงอาทิตย์ ทำให้บรรยากาศข้างนอกเย็นลง

ขณะที่เลี้ยวเข้าถนนมุ่งตรงไปสู่โรงเรียน จอมยุทธ์พบว่ามีรถหลายคนที่มุ่งหน้าไปทางเดียวกัน เขาจึงขับตามไปเรื่อยๆโดยทิ้งระยะห่างจากรถคันหน้าไม่มากนัก.........

แต่ทว่าอยู่ดีๆ รถขับเคลื่อนสี่ล้อสีน้ำเงินเข้มป้ายแดงคันข้างหน้าก็เบรกกะทันหัน จอมยุทธ์ขับตามมาข้างหลังไม่สามารถหยุดรถได้ทัน เขาจึงชนท้ายรถคันนั้นอย่างช่วยไม่ได้

“อะไรกัน...อยู่ดีๆก็เบรค” จอมยุทธ์สบถอยู่ในใจ ก่อนจะเปิดประตูรถลงมา เพื่อตรวจดูความเสียหายที่เกิดขึ้นต่อรถยนต์คนโปรด โดยไม่ทันสังเกตว่าเจ้าของรถก็เปิดประตูออกมาอย่างรวดเร็วเช่นกัน เพียงแต่ไม่ได้ลงมาดูความเสียหายด้านหลังรถ แต่กลับเดินไปข้างหน้ารถของตนแทน

ขณะที่สำรวจความเสียหายที่เกิดขึ้นส่วนด้านหน้ารถของเขาอยู่นั้น จอมยุทธ์ก็ได้ยินเสียงนุ่มสุภาพกล่าวแสดงความขอโทษออกมาจากคนที่คาดว่าจะเป็นเจ้าของรถคันที่เป็นคู่กรณี

“ขอโทษครับ พอดีผมเบรกกะทันหัน” นี่คือประโยคที่หลุดออกจากชายหนุ่มผู้มีดวงหน้าเข้ม....เครื่องหน้าที่มีองค์ประกอบของคิ้วที่ดำสนิท หนวดเคราที่ถูกโกนอย่างเรียบร้อยแต่ก็ยังทิ้งร่องรอยเขียวครึ้ม จมูกเป็นสันตรงรับกับริมฝีปากเป็นกระจับ รวมถึงโครงหน้าที่สมบูรณ์ลงตัว .......ผมสีดำตัดสั้นเรียบร้อยส่งให้ใบหน้าดูเกรงขามแต่ทว่าก็น่าหลงใหลอยู่ในที 

ชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของรถขับเคลื่อนสี่ล้อมีรูปร่างสูงประมาณ 185 เซนติเมตร แต่งกายด้วยชุดเสื้อยืดสีฟ้าอ่อน กางเกงยีนส์สีน้ำเงินเข้มคาดทับด้วยเข็มขัดหนังแบรนด์สุดหรูเดียวกันกับรองเท้าหนังทันสมัยที่สวมอยู่......ร่างกายแข็งแรง มีกล้ามเนื้อสวยงามกำลังดีมิได้ใหญ่โตเกินไปนัก แต่ก็พอสังเกตได้ชัดเจนเพราะเสื้อยืดที่สวมอยู่นั้นพอดีตัว จึงแนบสนิทไปกับมัดกล้ามบริเวณแผงอกและช่วงหน้าท้องที่ราบเรียบ...ซึ่งน่าจะได้มาเพราะการออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอ มิได้เกิดจากการเล่นกล้ามแต่อย่างใด

[Andreas]

“พอดีเจ้าตัวนี้มันวิ่งตัดหน้ารถน่ะครับ...ผมเลยต้องหยุดรถกะทันหัน” ขณะพูด มือทั้งสองข้างของชายหนุ่มก็ยื่นเจ้าหมาตัวน้อยตัวอ้วนกลมมาให้จอมยุทธ์ดู

เจ้าหมาตัวน้อยสบตาจอมยุทธ์ พลางกระพริบตาอ้อนวอนอย่างน่าสงสาร....คงเพราะต้องการให้จอมยุทธ์ให้อภัยคนที่หยุดรถกะทันหัน เพียงเพื่อไม่ต้องการให้มันเป็นอันตราย....

ขนสีขาวของเจ้าหมาน้อยแทบจะกลายเป็นสีน้ำตาลเพราะเปื้อนฝุ่น จอมยุทธ์คาดว่าคงหลงออกมาจากบ้านหรือไม่ก็พลัดจากมารดามาไม่ต่ำกว่าสองสามวันแล้ว

นอกจากจะยื่นลูกหมาตัวน้อยให้จอมยุทธ์ดูแล้ว คนทำผิดที่เบรกรถกะทันหันกลับไม่ได้แสดงท่าทางเดือดเนื้อร้อนใจแต่อย่างใด ดวงหน้าเข้มกลับเปื้อนยิ้มยามจ้องมองลูกหมาน้อยที่อยู่ในมือ สลับกับมองสำรวจความเสียหายที่เกิดขึ้น 

แม้จะกำลังมองสำรวจความเสียหาย....แต่ดวงตาสีดำสนิทของชายหนุ่มหน้าเข้มร่างสูง ก็ยังพอมีเวลาว่างที่จะหันมาแอบมองดวงหน้าของจอมยุทธ์ ที่ยืนหงุดหงิดอยู่ข้างๆ.....ดวงหน้าที่จะเรียกว่าหวานก็มิใช่...แต่จะเรียกว่าไม่หวานก็ไม่เชิง คงเป็นเพราะไรหนวดที่โกรนออกเรียบร้อยแต่ก็ยังทิ้งร่องรอยสีเขียวครึ้มเห็นได้อย่างชัดเจนดังเช่นตัวของเขานั่นกระมัง ที่ลดความหวานของใบหน้าสวยนี้ให้กลายเป็นกึ่งหวานไปเสียได้

มองไปมองมา....หนุ่มหน้าเข้มผู้เป็นเจ้าของนามอันเป็นเฉพาะตัวว่า “ยุทธจักร” ก็เริ่มตระหนักถึงความจริงในหัวใจที่ว่า.......เขาประทับใจในดวงหน้ากึ่งหวานนี้เข้าให้แล้ว 

ดังนั้นแววตาที่สะท้อนออกมาจึงแทบจะปิดบังความรู้สึกไม่มิด.... รอยยิ้มที่เกิดขึ้นบนใบหน้ารวมถึงลักยิ้มที่ข้างแก้ม ตลอดจนประกายตาสดใสยามจ้องมองมายังจอมยุทธ์จึงคล้ายกับเด็กน้อยยามที่ได้ของเล่นที่ถูกใจ

ตอนแรกจอมยุทธ์ก็โมโหอยู่บ้าง แต่ก็หายไปอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นชายหนุ่มที่คาดว่าอายุน่าจะประมาณสามสิบต้นๆ ตัวโต อุ้มลูกหมาขึ้นมาแนบอก พูดปลอบขวัญเจ้าลูกหมาตัวน้อย พลางเซ้าซี้ถามถึงชื่อและบ้านของเจ้าลูกหมา ราวกับว่ามันตอบคำถามต่างๆได้กระนั้น....อารมณ์โกรธที่มีอยู่จึงลดหายไปอย่างรวดเร็ว ประกอบกับโชคดีที่อุบัติเหตุครั้งนี้ถือว่าไม่มีอะไรเสียหายมาก เพียงแต่กันชนบุบเท่านั้น จอมยุทธ์จึงไม่อยากติดใจเอาความอะไรมากแค่จัดการแจ้งประกันแค่นั้นก็พอ ที่เหลือคงเป็นหน้าที่ของตัวแทนประกันรถยนต์ที่จะเจรจากันเองและนำรถของเขาไปซ่อมต่อไป

“ผมจะโทรเรียกประกันมาจัดการให้นะครับ” ชายหนุ่มหน้าเข้มเรือนร่างสูงใหญ่หันมาพูดกับจอมยุทธ์

“ครับ..ถ้าอย่างนั้นผมเอารถหลบเข้าข้างทางก่อนนะครับ” จอมยุทธ์กล่าวเพราะสังเกตเห็นว่ารถหลายคันเริ่มทยอยเลี้ยวเข้าซอยมาเรื่อยๆ และอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นก็ดูเหมือนกำลังกีดขวางทางจราจรอยู่

“ครับ เดี๋ยวผมก็จะจัดการเอารถหลบเข้าข้างทางเช่นกันครับ” ชายหนุ่มร่างสูงกล่าวตอบ

หลังจากที่ทั้งคู่จัดการเอารถหลบเข้าข้างทางเพื่อหลีกเลี่ยงการกีดขวางทางจราจรแล้ว จอมยุทธ์จึงเอ่ยกับคู่กรณี

 “ผมจะโทรเรียกประกันผมมารับทราบและจัดการเช่นกันครับ” จอมยุทธ์ยังใช้น้ำเสียงแสดงความสุภาพ

“แต่ขณะรอประกัน...ผมขอตัวเดินไปรับหลานชายก่อนแล้วกันนะครับ เดี๋ยวจะกลับมาครับ”

“เชิญครับ เดี๋ยวผมเฝ้ารถให้เองครับ” ชายหนุ่มเสื้อฟ้าพูดพร้อมรอยยิ้มกว้าง

ดังนั้นจอมยุทธ์จึงเดินมุ่งไปยังโรงเรียนของภูฟ้า ซึ่งอยู่ไม่ไกลออกไปนัก พร้อมทั้งโทรศัพท์เรียกตัวแทนบริษัทประกันรถยนต์ของตนมาจัดการเรื่องอุบัติเหตุที่เกิดขึ้น   

เมื่อไปถึงโรงเรียน....จอมยุทธ์ทักทายกับอาจารย์ประจำห้องพร้อมทั้งแสดงบัตรประจำตัวประชาชนตามระเบียบปฏิบัติ เพื่อให้ตรวจสอบในฐานข้อมูลว่าเป็นบุคคลที่สามารถรับเด็กชายภูฟ้า ภัทรโภคิน ศรีสิริโชคชัย กลับบ้านตามที่ระบุไว้ได้หรือไม่

แม้ว่าอาจารย์ประจำชั้นจะรู้จักจอมยุทธ์เป็นอย่างดี เพราะจอมยุทธ์เป็นศิษย์เก่าของโรงเรียน แต่ระเบียบย่อมเป็นระเบียบ ต้องปฏิบัติตามเพื่อความปลอดภัย ยิ่งหลังผ่านเหตุการณ์ 9/11 มาแล้ว สถาบันทุกแห่งของประเทศสหรัฐอเมริกาดูเหมือนจะเพิ่มระบบรักษาความปลอดภัยเพิ่มมากขึ้น และกระบวนการตรวจสอบคุณสมบัติผู้มารับนักเรียนก็เป็นหนึ่งในระบบรักษาความปลอดภัยที่ตั้งขึ้นมาใหม่นั่นเอง

“สวัสดีครับอาจอม” ภูฟ้าวิ่งเข้ามากอดอาหนุ่ม พร้อมทั้งกล่าวคำทักทาย หลังจากอาจารย์ประจำห้องนำมาส่งให้ผู้เป็นอา

“สวัสดีครับ ตาภู.....วันนี้เป็นเด็กดีมั้ยครับ” อาหนุ่มถามพลางอุ้มหลานรักขึ้นจากพื้นดิน ก่อนจะหอมแก้มใสๆของหลานชายทั้งซ้ายและขวา

“ภูเป็นเด็กดีทุกวันครับ” เด็กชายตอบเสียงใส

“ดีแล้วครับ....เป็นเด็กดี......ใครๆก็รัก”จอมยุทธ์กล่าวสอนหลานชาย

“วันนี้ตาภูต้องเดินหน่อยนะครับ รถอาจอมจอดไว้ไกลครับ”

“ครับผม” เด็กน้อยรับคำอย่างไม่อิดเอื้อนใดๆ

“ทำไมอาจอมต้องจอดรถไว้ไกลล่ะครับ” ภูฟ้าถามด้วยความสงสัย....หลังจากตนเองกับอาจอมเดินจูงมือกันเดินออกมาจากโรงเรียนได้ซักพักหนึ่ง

[Andreas]

“รถอาชนกับรถของคนอื่นครับ...เลยต้องจอดไว้ รอเรียกให้ตัวแทนประกันมาจัดการ” จอมยุทธ์หันมาบอกหลานชายคนดีของตน

“ภูเหนื่อยมั้ยครับ เดี๋ยวอาอุ้ม จะได้ไม่ต้องเดิน” จอมยุทธ์ยื่นข้อเสนอด้วยความเป็นห่วง

“ไม่เป็นไรครับ ภูไม่เหนื่อย...นั่นไงภูเห็นรถอาจอมแล้ว” เด็กน้อยใช้นิ้วเล็กๆของตนชี้ไปที่รถสปอต์สีแดงสดที่จอดอยู่หลังรถขับเคลื่อนสีล้อ ข้างๆรถทั้งคู่มีชายหนุ่มรูปร่างต่างกันสามคนกำลังเจรจากันอยู่

สองอาหลานเดินเข้าไปหาชายหนุ่มสามคนนั้นอย่างช้าๆ ไม่รีบเร่ง เนื่องจากเวลานี้ถนนค่อนข้างโล่ง เพราะรถของผู้ปกครองที่มารับลูกหลานของตนที่โรงเรียนพากันทยอยกลับเกือบหมดแล้ว

“สวัสดีครับคุณจอมยุทธ์” ตัวแทนจากบริษัทประกันของจอมยุทธ์กล่าวทักทาย

“สวัสดีครับคุณเอกชัย......สรุปว่าตกลงกันได้มั้ยครับ”

“เรียบร้อยครับคุณจอมยุทธ์ เพราะว่าคู่กรณีเป็นบริษัทเดียวกันครับ” เอกชัยรายงานให้จอมยุทธ์ทราบ พร้อมทั้งถือโอกาสแนะนำตัวแทนประกันฯรุ่นน้องจากบริษัทเดียวกันที่ยุทธจักรเรียกมา

“คุณจอมยุทธ์ครับนี่คุณปรีดา ตัวแทนจากบริษัทเดียวกับผมครับ คุณยุทธจักรเป็นคนเรียกตัวมาครับ”

“สวัสดีครับคุณจอมยุทธ์” ปรีดากล่าวทักทาย

“สวัสดีครับ” จอมยุทธ์ทักทายกลับ

ชายหนุ่มเจ้าของรถขับเคลื่อนสี่ล้อที่ยืนฟังสองตัวแทนพูดคุยอยู่ชายหนุ่มหน้ากึ่งหวานที่เริ่มจับจองพื้นที่ว่างของหัวใจตนเองอยู่ จึงต้องรีบแนะนำตัวเองบ้าง เพราะคิดว่าน่าจะเป็นทางเดียวที่จะทำความรู้จักชายหนุ่มที่ชื่อสอดคล้องลงตัวกับเขามากขึ้น

“อย่างนั้นผมคงต้องแนะนำตัวบ้างแล้วครับ...สวัสดีครับคุณจอมยุทธ์......ผมยุทธจักร ประภาภูวดลครับ....คนที่คุณขับรถชนท้ายครับ” ประโยคหลังของผู้พูดออกจะเป็นการหยอกล้อเล่นสนุกๆโดยไม่มีความหมายอื่นแอบแฝงใดๆ

“สวัสดีครับ ผมจอมยุทธ์ พัฒนประสาทศิลป์ครับ คนที่ขับรถชนคุณเพราะคุณหยุดรถกะทันหันครับ” ประโยคหลังจอมยุทธ์สวนกลับไปอย่างสุภาพ และก็ไม่ได้แสดงอารมณ์ใดๆ

“ยินดีที่รู้จักครับ....แม้ว่าจะเป็นการรู้จักกันในสถานการณ์ไม่ค่อยดีซักเท่าไหร่” ยุทธจักรออกตัวด้วยใบหน้าแสดงความเสียใจ แต่ประกายตากลับสะท้อนความดีใจในอะไรบางอย่างออกมาให้จนทำให้จอมยุทธ์สังเกตได้ แต่ไม่ชัดเจนมากนัก เพราะยุทธจักรก็พยายามควบคุมความดีใจนั้นไม่ให้แสดงออกมาอย่างเด่นชัดเกินไปนัก

“ครับ” จอมยุทธ์รับคำอย่างขอไปที พลางหันไปเจรจากับเอกชัยเรื่องประกันต่อ เขาพยายามไม่ใส่ใจกับชายหนุ่มที่เพิ่งแนะนำตัวว่าชื่อ ยุทธจักร เพราะไม่ชอบสายตาแปลกๆที่บุรุษหนุ่มผู้นี้มองตนเองแต่อย่างใด.....เพราะคล้ายเหมือนกับว่าเขาผู้ซึ่งเป็นนักรักและนักล่ามาโดยตลอด กำลังเจอผู้ล่าที่มีฝีไม้ลายมือเท่าเทียมกัน หรืออาจสูงกว่าด้วยซ้ำไป

“คุณเอกชัยครับ สรุปว่าต้องจัดการอย่างไรบ้างครับ” จอมยุทธ์พยายามจะให้เรื่องราวสิ้นสุดอย่างรวดเร็ว เพื่อที่จะพาหลานรักกลับบ้านและพักผ่อน

“เดี๋ยวคุณจอมยุทธ์ขับรถกลับบ้านได้เลยครับ พรุ่งนี้ผมจะให้ช่างไปเอารถมาเข้าอู่ในตอนเช้า ผมคาดว่าสองวันคุณจอมยุทธ์ก็น่าจะได้รถคืนแล้วครับ และพรุ่งนี้ผมจะส่งเอกสารต่างๆไปให้เซ็นต์ที่บริษัทครับ”

ขณะที่จอมยุทธ์กำลังเจรจาอยู่กับตัวแทนบริษัทที่ตนเรียกมา..... ปรีดาก็บอกยุทธจักรให้รับทราบในทำนองเดียวกัน

“คุณยุทธจักร ขับรถกลับบ้านพักได้เลยครับ ในวันพรุ่งนี้ผมจะให้คนเอารถสำรองของบริษัทมาให้ใช้ก่อนครับ ส่วนรถคันนี้จะเอาเข้าอู่เพื่อเปลี่ยนกันชนครับ คงใช้เวลาประมาณสองวัน ก็จะได้รถคืนแล้วครับ ส่วนเอกสารต่างๆ พรุ่งนี้ผมจะเอาไปให้ที่บ้านครับ”

“ครับ” ทั้งสองหนุ่มรับคำพร้อมกัน
 
“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ......ผมจะรีบพาหลานชายกลับบ้านครับ” จอมยุทธ์เอ่ยขอตัว เพราะทุกอย่างตกลงกันเรียบร้อยแล้ว

“ผมคงขอตัวเช่นกันครับ....หวังว่าเราคงได้เจอกันอีกนะครับคุณจอมยุทธ์” ยุทธจักรกล่าวอำลา....ประโยคหลังดูจะมั่นใจเหลือเกินพร้อมกับรอยยิ้มผุดขึ้นที่มุมปาก

“ครับ” จอมยุทธ์รับคำตามมารยาท...แต่ใจกับบอกปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใยว่า

“ขออย่าให้เจอกันอีกเลยเป็นดีที่สุดเลยครับ......”

“กลับบ้านกันดีกว่าครับ......ภูหิวมั้ยครับ เดี๋ยวอาจอมซื้อขนมให้ทาน” จอมยุทธ์หันกลับมาคุยกับหลานชายที่นิ่งเงียบยืนฟังผู้ใหญ่ทั้งสี่คนคุยกันมาโดยตลอดอย่างสงบเรียบร้อย

“ไม่หิวครับอาจอม....เรากลับบ้านกันดีกว่าครับ.....ภูจะไปเล่นกับเบนครับ” ชื่อที่หลานชายพูดถึงคือสมาชิกสี่ขาตัวเดียวของบ้านหลังใหญ่ ผู้เป็นเพื่อนเล่นของภูฟ้ามาตั้งแต่เด็ก....เบนคือสุนัขตัวแรกของภูฟ้า ซึ่งได้รับเป็นของขวัญจากบิดาอีกคนหนึ่งที่อยู่อีกฟากหนึ่งของโลกเป็นผู้ซื้อมาให้

“ครับผม.....หลายชายสุดที่รักของอาจอม......หลานชายที่รักเจ้าเบนมากกว่าอาจอม.....” จอมยุทธ์แกล้งทำเป็นงอน ก่อนจะอุ้มหลายชายขึ้นมาอีกครั้ง และเดินไปเปิดประตูฝั่งผู้โดยสาร เขาวางหลานชายลงบนเบาะอย่างทะนุถนอม....ทุกสัมผัสที่จอมยุทธ์มอบให้หลานชายอ่อนโยนเสมอ....ดวงตาก็ฉายแววรักอย่างเต็มเปี่ยมเช่นกัน

“ภูรักทุกคนครับ... ภูรักพ่อเสือ... ภูรักอาจอม....ภูรักพ่อคริส.. ...ภูรัก คุณปู่คุณย่า คุณทวด ภูรักคุณภา....ภูรักศักดิ์... ภูรักป้าสม.... ภูรักลุงหวัง... และสุดท้ายภูรักเบนครับ” เด็กน้อยพูดเสียงเจื้อยแจ้วไล่ลำดับบุคคลแวดล้อมที่ตนเองรักจนหมด ก่อนจะเอาจมูกน้อยๆของตนมาหอมแก้มคุณอาสุดที่รักเป็นการงอนง้อ

”ต้องหอมอีกข้างหนึ่งด้วย........อาถึงจะหายโกรธ” จอมยุทธ์หันแก้มอีกข้างให้หลานชายหอมอีกครั้ง ซึ่งภูฟ้าก็ยอมทำตามแต่โดยดี

“งั้นเรากลับบ้านกันได้แล้วครับ ป่านนี้เบนคงรอแย่แล้ว” จอมยุทธ์เอามือลูบศีรษะหลานชายก่อนจะคาดเข็มขัดนิรภัยให้ หลังจากนั้นจึง ปิดประตู และเดินกลับเข้ามาฝั่งคนขับ เปิดประตูเข้ามาในรถ คาดเข็มขัดนิรภัยเช่นเดียวกัน ก่อนจะสตาร์ทรถ มุ่งหน้ากลับบ้านหลังใหญ่ของครอบครัว

การสนทนาและการแสดงออกซึ่งความรักของอาหลานทั้งคู่ ถูกจับตามองโดยยุทธจักรโดยตลอด.....เวลานี้เขาค่อนข้างจะมั่นใจว่า จอมยุทธ์มิได้เป็นแค่คนหน้าตาดีเท่านั้น แต่ยังมีจิตใจที่อ่อนโยน สังเกตได้จากน้ำเสียงและกระแสแห่งความรักที่เต็มเปี่ยม ที่ถ่ายทอดออกมายามที่พูดคุยกับหลานชายตัวน้อย

“ผมซักอยากรู้จักคุณมากกว่านี้แล้วครับ....คุณจอมยุทธ์......”ยุทธจักรคิดในใจ ก่อนที่จะหันหันหลังเปิดประตูก้าวขึ้นรถ และขับออกไป......มุ่งหน้าสู่บ้านหลังเล็กของตนเพื่อพักผ่อนเช่นกัน

[meemewkewkaw]

เมล็ดต้นรักจะได้เจริญเติบโตรึป่าวน๊อ

รออ่านตอนต่อไปครับ







ปล.พี่เสือหายไปไหนอ่า . . . คิดถึง พี่เสือๆๆๆๆๆๆๆ

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

อิอิ มาเพียบเลย ฉลองตรุษจีน พร้อมกับแก้ชื่อเรื่องให้ยาวได้หน่อยแล้วนะครับ ด้วยความช่วยเหลือของเต้ อิอิ

[Poes]

รีบๆมาต่ออีกนะค่ะ เดี๋ยวค่ำๆมาอ่านต่อ

[มูมู่น้อย]

อ่านเรื่องนี้แล้วจินตนาการถึงบรรยากาศ สถานที่ตามท้องเรื่องได้เลยมั้งนะ   โรงเบียร์นี่หมายถึง โรงเบียร์เยอรมันรึเปล่า  ส่วนโรงเรียนนี่โรงเรียนนานาชาติหลังปริ้นท์ปะ (เดาเอานะ)  ชอบจังได้นึกถึงบรรยากาศด้วย อิอิ

ดีใจจังได้อ่านเรื่องต่อด้วย  มีนายตำรวจหนุ่มเป็นพระเอก  จอมยุทธ์กลายมาเป็นนายเอกแทนเหรอเนี่ย  จะมีบู้ล้างผลาญป่าว มีตำรวจด้วยอะ  แต่ไงขอสไตล์หวาน ๆ ตามแบบฉบับพี่จ๋อมด้วยนะ รออ่านต่อแล้วกันจ้า 

ปล  อิฉันยังไม่แก่ไม่ต้องเรียกป้าเน้อ ขอเป็นน้องพิมแทนนะ     

[oaw_eang]

....(รวมถึงป้าๆ อย่างป้าพิม ป้าแน๋ว...ป้าเจ้สอง)

                                                                                                      A
                                                                                                       ll
                                                                                                       ll
                                                                                    +

[THIP]

หุหุ เจอกันครั้งแรกก็รถชนกัน แถมเขม่นกันนิด ๆ ด้วย   
พระเอกเป็นตำรวจ แสดงว่าอาจจะมีบทบู๊สินะ    
รออ่านต่อไป 

[jammy]

เริ่มต้นก็น่าสนุกเเล้วนะครับจ๋อม เป็นกำลังใจให้เขียนต่อไปนะครับ โดยเฉพาะเรื่องดีๆเเปลกใหม่เเบบนี้  อิๆๆ  

[Junrai_Hyper™]

เป็นกำลังใจให้คนเก่งครับ

 :3124:ซินเหลียงก้วยเล่อ

 :ped149:เฮง เฮง เฮง

[wee]

จอมยุทธ กะ ยุทธจักร  จะคลาสสิก เหมือน ภูผา กะ ฟ้าลั่น หรือเปล่าเนี่ย
ชอบอ่ะ   อยากอ่านเยอะๆ.....

[gobgab]

จอมยุทธยังเสน่ห์แรงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลงเลย... 

จอมยุทธ and the ยุทธจักร....

[kYos]

   จอมยุทธ์ ก็ต้องเดินทางท่องยุทธจักร ช่ายป่ะ
55+ แต่ไหง ยุทธจักร หลงใหลจอมยุทธ์  อิอิ..

เป็นกำลังใจให้กับตอนต่อไปก๊าบบบ..

[abcd]

ตามมาอ่านช้ากว่าชาวบ้านเค้า  เหงจ๋อมเรียกป้าแน๋วแย้วปวดใจ      


************************************************************************************************************

“ครับ” จอมยุทธ์รับคำอย่างขอไปที พลางหันไปเจรจากับเอกชัยเรื่องประกันต่อ เขาพยายามไม่ใส่ใจกับชายหนุ่มที่เพิ่งแนะนำตัวว่าชื่อ ยุทธจักร เพราะไม่ชอบสายตาแปลกๆที่บุรุษหนุ่มผู้นี้มองตนเองแต่อย่างใด.....เพราะคล้ายเหมือนกับว่าเขาผู้ซึ่งเป็นนักรักและนักล่ามาโดยตลอด กำลังเจอผู้ล่าที่มีฝีไม้ลายมือเท่าเทียมกัน หรืออาจสูงกว่าด้วยซ้ำไป

ขำตาจอมยุทธอ่ะเคยแต่เปงผู้ล่า ดันจามาถูกล่าซะเอง 

อ่า....รักแรกพบกลายเปงอุบัติเหตุรักซะงั้น 

[Andreas]

ยุทธจักร...หรือ แซม......ยอมรับกับตัวเองอย่างรวดเร็วว่า หลงใหลในในดวงหน้ากึ่งหวานของจอมยุทธ์เข้าเสียแล้ว นอกเหนือจากความประทับใจในการแสดงออกถึงความรักที่จอมยุทธ์มีกับหลานชายตัวน้อยอีกด้วย

ตลอดเวลา...แซมปฏิบัติหน้าที่การงานโดยไม่เคยนำเรื่องส่วนตัวไปพัวพัน....แต่ครั้งนี้คงต้องยกเว้น หัวใจของเขาส่งความปรารถนาแรงกล้าเข้าควบคุมความคิดให้ปฏิเสธระเบียบที่ปฏิบัติมาอย่างยาวนาน

เพียงเพราะต้องการค้นหาข้อมูลของจอมยุทธ์ให้ละเอียดที่สุด เพื่อจะวางแผนพาตนเองเข้าใกล้และเรียนรู้ตัวตนของหนุ่มหน้ากึ่งหวานที่เขาสนใจอยู่  ดังนั้นยุทธจักรจึงจำเป็นต้องใช้หน้าที่การงานมาอำนวยความสะดวกอย่างช่วยไม่ได้

หลังจากนั่งคิดและถามใจตนเองอยู่นาน...สุดท้ายยุทธจักรจึงโทรศัพท์ไปสั่งการลูกน้องคนสนิทของตน

“สวัสดีครับ หัวหน้า....ไหนว่าพักร้อนงัยครับ.....มีงานอะไรให้ผมรับใช้ครับ” คนปลายสายทักทายมาอย่างอารมณ์ดี

“.....เฮ้ย...ไม่ได้โทรมาเรื่องงานซักหน่อยไอ้ผู้กอง” ยุทธจักรสวนกลับไป

“อ้าว....แล้วหัวหน้ามีอะไรให้กระผมรับใช้ขอรับ” สำเนียงล้อเลียนยังส่งมาจากปลายสาย

“ไอ้นี่วอนโดนเตะ.....ไม่มีธุระนี่โทรมาไม่ได้หรืองัย....ไอ้ผู้กองต้น”

“โอย....กลัวแล้วครับ....อย่าเตะเลยครับ หัวหน้าแข้งหนัก ผมไม่สู้หรอกครับ..” ผู้กองต้นหรือร้อยตำรวจเอกกิตติศักดิ์อ้อนวอนมาตามสาย

“แล้วตกลงหัวหน้าโทรหาผมมีเรื่องอะไรหรือเปล่าครับ” น้ำเสียงของผู้กองต้นเปลี่ยนเป็นงานเป็นการทันที ภายหลังที่หยอกล้อกันพอสมควร

“อืม....ข้าอยากได้ข้อมูลประวัติบุคคลของนายจอมยุทธ์ พัฒนประสาทศิลป์....อยากได้อย่างละเอียดที่สุด”

“ข้าให้เวลาเอ็งสามวัน....ถ้าสามวันยังไม่ได้ ข้าจะบินไปเตะแกที่กรุงเทพเลยคอยดู” ประโยคหลังยุทธจักรขู่คนปลายสายอย่างไม่จริงจังนัก

“ครับผม.....หัวหน้า...” ผู้กองต้นรับคำอย่างหนักแน่นโดยไม่มีคำถามใดๆ เนื่องจากระเบียบปฏิบัติแล้วผู้ใต้บังคับบัญชาจะรับคำสั่งจากผู้บังคับบัญชาให้ปฏิบัติหน้าที่โดยไม่จำเป็นต้องรับทราบเหตุผล....

และในกรณีนี้ร้อยตำรวจเอกกิตติศักดิ์ก็เป็นผู้ใต้บังคับบัญชาที่ขึ้นตรงต่อยุทธจักร....หรือจริงๆแล้วต้องเรียกอย่างเต็มๆว่า นายพันตำรวจตรียุทธจักร ประภาภูวดล หัวหน้าชุดปฏิบัติการที่หนึ่ง ส่วนบังคับการสนับสนุนอาวุธและยุทธวิธีพิเศษ สังกัดสำนักงานกองบัญชาการ(ร่วมพิเศษ)ต่อต้านการก่อการร้ายและอาชญากรรมรุนแรง

“ถ้าได้ข้อมูลแล้ว ส่งเข้ามาในระบบเครือข่ายของข้าเลยแล้วกัน...เดี๋ยวข้าดึงข้อมูลมาเช็คเอง” ยุทธจักรกำชับเพื่อให้การส่งผ่านข้อมูลเป็นไปด้วยความรวดเร็วและปลอดภัย

“ครับหัวหน้า”

“อืม...ขอบใจมาก งั้นข้าไม่รบกวนแล้ว...ถ้าขาดข้อมูลอะไรเดี๋ยวจะโทรไปใหม่”

“ครับผม....สวัสดีครับ” ผู้กองต้นรับคำพร้อมวางหูโทรศัพท์ในที่สุด

สุดท้ายหลังวางหูโทรศัพท์....ยุทธจักรให้สัญญากับตนเองอย่างหนักแน่นว่า

“แล้วเราจะต้องเจอกันอีกครับ คุณจอมยุทธ์....ผมสัญญา”

[jammy]

ร้ายนะเนี่ยนายยุทธจักร 555