หัวข้อ: เพราะว่ารักแท้......เกิดขึ้นเพียงครั้งเดียว

[Andreas]

จบบทที่ 9 แล้วครับ....

ต่อไปก็ตอนอวสาน.....

เมื่อก่อนเวปจะล่ม....กะว่าจะโพสต์บอกว่า....แต่งตอนอวสานเสร็จแล้วครับ.... และกะจะโพสต์ให้อ่านเลย....

แต่ตอนนี้กำลังเซ็ง.....กะว่าจะเล่นตัวซักหน่อยแล้ว......

ยังหงุดหงิดไม่หายน่ะครับ....อุตสาห์เร่งเขียน.....

เฮ้อ......

ไปล่ะครับ.... ไปทำใจก่อนครับ....

บายครับ

Andreas

[gobgab]

...............เอาใขช่วยนะคับพี่จ๋อม.........สู้ๆ........

[มูมู่น้อย]

อืม  เสียดายความเห็นต่าง ๆ ด้วยอะ แงแง ขนาดไม่ใช่เจ้าของกระทู้นะเนี่ย   

เอาใจช่วยจ๋อมคนเก่งจ้า  สู้สู้ 

[KevinKung]

รอเว็ปแก้เสร็จ อย่างใจจดใจจ่อ 
หวังว่า จะได้อ่านตอนใหม่ ซะอีก 

[abcd]

จ๋อมสู้สู้จ้า...

[Andreas]

Kevin Kung ครับ....

ไอ้ที่โพสต์ตอนสุดท้ายนี่....มันก็ตอนใหม่นะครับ....

Andreas

[Poes]

มารออ่านต่อ มาให้กำลังใจคนเขียนด้วย 

[wee]

เมื่อก่อนเวปจะล่ม....กะว่าจะโพสต์บอกว่า....แต่งตอนอวสานเสร็จแล้วครับ.... และกะจะโพสต์ให้อ่านเลย....

แต่ตอนนี้กำลังเซ็ง.....กะว่าจะเล่นตัวซักหน่อยแล้ว......

ยังหงุดหงิดไม่หายน่ะครับ....อุตสาห์เร่งเขียน.....

 
เข้ามาเป็นเพื่อนหงุดหงิดด้วยคนครับ ....เฮ้อ 
 แต่ อย่าพึ่งเล่นตัวน่ะครับ  อยากอ่านต่อ ตอนอวสาน ขอแบบหวานเจี๊ยบบบบ....

[Lucifer]

มารอด้วยคนคับ 

สู้ๆ ค้าบบบ 

[RoosT]

 
อยากฆ่าพวกโรคจิต มาแฮกเวป

พี่จ๋อมสู้ๆคับผมมมมมมมมมมมมมมมมมมม

 

[THIP]

มานั่งรอตอนอวสานด้วยคน 
อย่าว่าแต่คนแต่งเซ็งเลย คนอ่านก็เซ็งเหมือนกันล่ะ   
กำลังตามอ่านเพลิน ๆ ก็ต้องมาขาดตอนซะงั้น   

เสียดายความคิดเห็นต่างๆ เนอะ 

[Andreas]

I don't know what's happened…….

But I could not access this page yesterday.... that is why there is no new post....

How am I going to trust if I post and then everything’s gone with the wind again?....

Regards

Andreas
 

[kYos]

   รอ และ ให้กำลังใจคนเขียน 

[THIP]

รอ ร้อ รอ อย่างใจจดใจจ่อ 

[Poes]

มารอเหมือนกัน 

[RoosT]

 

รอ ร๊อ รอ

รอความรักของแซมกะจอมมมมม

แล้วของพ่อเสือจะเจอใครมาเปิดประตูหัวใจที่ปิดตายมะเนี่ยยย

 

[Lucifer]

มารอด้วยคน  :เชิป2: :เชิป2:

[krappom]

อ้าว...งงๆ
ไม่ได้เข้ามาอ่านหลายวันเพราะไม่มีเวลาว่างเลย
ยังกลัวอยู่เลยว่าสงสัยเรื่องคงจบแล้วแน่ๆ แต่กลายเป็นว่าหายหมดซะงั้น
...
...
แต่ครั้งนี้ก็ยังไม่ได้อ่านอยู่ดี
แค่เข้ามาให้กำลังใจคนแต่งและบอกให้รู้ว่ายังติดตามอยู่เหมือนเดิมนะจ๊า

[Andreas]

บทที่ 10 บทสรุปของรักแท้

ข่าวคราวการจับกุมตัวพ่อเลี้ยงมงคลถูกนำขึ้นหน้าหนึ่งในหนังสือพิมพ์หลายฉบับ ตามมาด้วยการจับกุมผู้โยงใยในขบวนค้ายาเสพติดในระดับประเทศและระดับภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้  โดยมีรัฐมนตรี นายตำรวจ
ข้าราชการ และนายทหาร ติดร่างแหไปด้วยหลายคน

คดีดังนี้เริ่มต้นขึ้นอย่างเงียบๆและเน้นการปฏิบัติการที่รวดเร็วประดุจสายฟ้า โดยกำลังเจ้าหน้าที่ปราบปรามยาเสพติดที่ควบคุมโดยนครินทร์ และการสนับสนุนจากทีมชุดปฏิบัติการที่สองของสำนักงานกองกำลัง (ร่วมพิเศษ)ฯ รวมถึงมีพันตำรวจโทหญิง (Lt. Col.) Maria K. Hertz และเจ้าหน้าที่ผู้เชี่ยวชาญอีกสามคนเป็นผู้คอยประสานงานเรื่องการข่าว การดักฟังและติดตามสัญญาณทางโทรศัพท์ ตลอดจนการแปลความหมายของสัญญาณภาพถ่ายดาวเทียมต่างๆ 

ด้วยสาเหตุที่พ่อเลี้ยงมงคลสามารถปิดบังฐานะของเขาได้เป็นอย่างดีถึงหลายปี จึงทำให้นครินทร์สันนิษฐานว่า พ่อเลี้ยงมงคลคงมีเส้นสายทางการเมืองและทางตำรวจอย่างแนบแน่น โดยเฉพาะฝ่ายปราบปรามยาเสพติด ดังนั้นเขาจึงเลือกที่จะกระจายข่าวการจู่โจมบุกเข้าจับกุมตัวในวงแคบที่สุด โดยมีการรับทราบกันในระดับสูงสุดขององค์กรเท่านั้น

ในวันเดียวกับการปฏิบัติการบุกชิงตัวประกันและการสลายกลุ่มนายพลลู่เซอ นครินทร์และผู้ใต้บังคับบัญชาที่สนิทและไว้ใจได้ รวมถึงเจ้าหน้าที่ในชุดปฏิบัติการที่สอง ได้ร่วมมือกับมาเรียและเจ้าหน้าที่หน่วยรบพิเศษอีกสามคน ทำการฝังตัวในพื้นที่รอบคฤหาสน์ของพ่อเลี้ยงมงคล พร้อมทั้งดักฟังสัญญาณโทรศัพท์และวิทยุต่างๆ

เป็นไปอย่างที่คาดการณ์ ณ. เวลาประมาณเกือบเจ็ดนาฬิกาตรง ข่าวเรื่องค่ายถูกโจมตีก็ถูกส่งผ่านมายังพ่อเลี้ยงมงคล หลังจากนั้นการติดต่อบุคคลระดับสูงในขบวนการก็เริ่มต้นขึ้น

สัญญาณการสื่อสารทั้งหมดถูกดักฟังและทำการบันทึก ตลอดจนค้นหาเป้าหมายผ่านดาวเทียมสื่อสาร โดยความร่วมมือกันระหว่างเจ้าหน้าที่ฝ่ายข่าวกรองและเจ้าหน้าที่ฝ่ายสื่อสารจากชุดปฏิบัติการที่สอง ทั้งหมดทำงานประสานกันอย่างรวดเร็วเพื่อค้นหาชื่อและตำแหน่งของบุคคลที่พ่อเลี้ยงมงคลติดต่อทุกคน

จนกระทั่งการส่งข่าวทั้งหมดเสร็จสิ้น นครินทร์ได้รับข้อมูลที่เพียงพอที่จะใช้เป็นหลักฐานมัดตัวพ่อเลี้ยงมงคลได้ในระดับหนึ่ง ดังนั้นเขาจึงสั่งบุกจู่โจมเข้าจับกุมโดยทันที

พ่อเลี้ยงมงคลเดินลงมาจากเรือนไม้สักทองด้วยใบหน้าและกิริยาแสดงอาการเกรี้ยวกราดเต็มที่ เนื่องจากบ้านพักถูกบุกรุกโดยเจ้าหน้าที่ตำรวจทั้งชุดสีกากีและชุดคอมมานโดสีดำสนิท รวมถึงเห็นว่าลูกน้องถูกจับตาไว้หมดทุกคน

“คุณทำอย่างนี้ได้อย่างไร....ผมเป็นนักการเมืองท้องถิ่นนะ....คุณจะมาบุกรุกสถานที่ของผมโดยไม่มีหมายค้นและไม่แจ้งล่วงหน้าแบบนี้....พวกคุณเป็นใคร....แม้แต่ผู้กำกับนิพนธ์ยังต้องเกรงใจผม” พ่อเลี้ยงมงคลโวยวายใส่นครินทร์ โดยอ้างถึงผู้กำกับการตำรวจภูธรจังหวัดเชียงใหม่....พันตำรวจเอกนิพนธ์ กันสุระ

“อย่าโวยวายดีกว่าครับ....สงบสติอารมณ์ไว้ดีกว่า.... คุณมีสิทธิ์ที่จะไม่ให้การใดๆทั้งสิ้นจนกว่าจะถึงเวลาสอบสวน” นครินทร์กล่าวน้ำเสียงเย็น ไม่ใส่ใจกับท่าทีเกรี้ยวกราดและการยกตนข่มท่านของชายวัยกลางคนตรงหน้า

“ผมนายพันตำรวจโท นครินทร์ รองผู้กำกับการงานสืบสวนและปราบปรามยาเสพติด ได้รับอนุญาตจากคณะกรรมการป้องกันและปราบปรามคดียาเสพติดแห่งชาติ ให้นำกำลังเข้าตรวจค้นและจับกุมผู้ประพฤติผิดฐานครอบครองและจำหน่ายวัตถุเสพติดร้ายแรง....... ในเวลานี้คุณคือผู้ต้องสงสัย...ส่วนจะเลื่อนขึ้นเป็นผู้ต้องหาหรือไม่....รออีกซักพักคงจะทราบเอง” นครินทร์อธิบายสั้น ไร้อาการนอบน้อมต่อนักการเมืองท้องถิ่นหน้าไหว้หลังหลอกคนนี้

นครินทร์ให้สัญญาณการปูพรมตรวจค้น โดยให้เจ้าหน้าที่สื่อสารขึ้นสืบหาหลักฐานเกี่ยวกับกับยาเสพติดในห้องทำงานของพ่อเลี้ยงมงคล รวมถึงให้เจ้าหน้าที่อีกส่วนหนึ่งหาทางเปิดห้องใต้ดินบริเวณสนามหญ้าหน้าบ้านให้ได้อย่างรวดเร็ว

ส่วนพนักงานรักษาความปลอดภัยทั้งหมดของพ่อเลี้ยงถูกเรียกตัวมารวมกันในบริเวณด้านหนึ่งของสนามหน้าบ้าน แม้ว่านครินทร์จะทราบว่าพวกเขาต้องสมรู้ร่วมคิดกับพ่อเลี้ยงมงคลกระทำความผิดมาโดยตลอด แต่เนื่องจากยังไม่มีหลักฐานที่แน่ชัดหรือการสารภาพผิด ดังนั้นเขาจึงยังไม่สามารถสั่งเจ้าหน้าที่ตำรวจใส่กุญแจมือพนักงานรักษาความปลอดภัยทั้งยี่สิบกว่าคนได้ จนกระทั่งเขาจะพบของกลางและแจ้งข้อหามีความผิดฐานสมคบกันกระทำความผิดเกี่ยวกับยาเสพติด ตามพระราชบัญญัติมาตรการในการปราบปรามผู้กระทำความผิดเกี่ยวกับยาเสพติด พ.ศ. 2534

พ่อเลี้ยงมงคลยังคงเกรี้ยวกราดเพราะว่าคำขู่ไม่ได้ผล เขาเริ่มแสดงอาการวิตกกังวลมากขึ้น เนื่องจากดูเหมือนว่าเจ้าหน้าที่ตำรวจชุดนี้จะทราบว่าเขาและพวกได้ซุกซ่อนอะไรไว้ตรงไหนเป็นอย่างดี

“ผมจะโทรศัพท์เรียนผู้กำกับนิพนธ์....ให้ทราบว่ามีตำรวจบุกรุกเข้าบ้านผมโดยไม่มีหมายค้นและทำการดูหมิ่นศักดิศรีผม” พ่อเลี้ยงมงคลตะโกนบอกนครินทร์

“เชิญตามสบายครับ....ฝากเรียนท่านผู้กำกับด้วยว่า....ผมนายพันตำรวจโทนครินทร์เป็นคนนำกำลังมาเองครับ” นครินทร์พักจากการฟังรายงานทางเครื่องรับส่งวิทยุ หันหน้ามาบอกพ่อเลี้ยงพร้อมทั้งพยักหน้าให้นายตำรวจติดตามยื่นโทรศัพท์มือถือให้พ่อเลี้ยงเพื่อทำการติดต่อผู้กำกับนิพนธ์ ผู้ที่นครินทร์ทราบมาก่อนหน้านี้แล้วว่ามีส่วนร่วมกับขบวนการค้ายาเสพติดนี้

นครินทร์เลิกใส่ใจกับพ่อเลี้ยงมงคล... เขามอบหมายให้นายตำรวจสองคนดูแลอย่างใกล้ชิดโดยไม่ให้เคลื่อนที่ไปไหนมาไหน แต่ก็ให้สามารถโทรศัพท์ติดต่อทนายความหรือคนที่ต้องการได้....

ตอนนี้นครินทร์ต้องหันมาให้ความสำคัญกับข้อมูลต่างๆ ที่ส่งผ่านเข้ามาทางวิทยุสื่อสาร ทั้งเรื่องการถอดรหัสคอมพิวเตอร์ส่วนตัวของผู้ต้องสงสัย การค้นพบห้องใต้ดินขนาดใหญ่บริเวณกลางสวน และความพยายามในการเปิดห้องลับดังกล่าว

มาเรียทำงานประสานกับนครินทร์ เธออยู่ข้างตัวนครินทร์ตลอดเวลา โดยรับฟังข้อมูลต่างๆ ที่ถูกถ่ายทอดออกมาเป็นภาษาอังกฤษ หลังจากนั้นเธอจึงให้ข้อแนะนำ เพื่อช่วยการค้นหาและเก็บหลักฐานต่างๆ

ในที่สุดด้วยความพยายามและการร่วมมือกันของหลายๆฝ่าย ห้องลับใต้ดินก็ถูกเปิดออก พร้อมกับอาการกระสับกระส่ายของพ่อเลี้ยงมงคล....รวมถึงกิริยาแปลกๆของพนักงานรักษาความปลอดภัยที่ถูกควบคุมตัวไว้.... มาเรียสังเกตเห็นสัญญาณร่างกายต่างๆ ถูกส่งผ่านถึงกัน

ผู้พันสาวสวยจับตามองดูอยู่โดยตลอด จนกระทั่ง...

“หมอบลง” มาเรียร้องบอกเจ้าหน้าที่ตำรวจที่ยืนประจำอยู่กลางสนาม พร้อมกับฉุดนครินทร์ให้นอนราบลงกับพื้น ก่อนกระสุนปืนจะถูกยิงตรงมา โดยมีจุดเริ่มต้นคือจากกลุ่มพนักงานรักษาความปลอดภัยที่นั่งรวมกันอยู่บริเวณด้านหนึ่งของสนาม

ลูกน้องของนครินทร์ที่เฝ้าอยู่ถูกยิงได้รับบาดเจ็บ ในขณะที่ชายฉกรรจ์ทั้งหมดเกือบยี่สิบคนนั้น ในตอนนี้ต่างมีอาวุธปืนสั้นอยู่ในครอบครอง พวกเขาวิ่งเข้าหาที่กำบังและพยายามยิงตอบโต้เจ้าหน้าที่ตำรวจ เพื่อทำการหลบหนีออกจากการจับกุม เนื่องจากพอจะทราบแล้วว่าหลักฐานทั้งหมดถูกเปิดเผยต่อเจ้าหน้าที่ตำรวจชุดนี้ได้แล้ว... ทางเดียวที่จะพ้นคุกคือต้องพยายามหลบหนีออกไปให้ได้

มาเรียจับตามองพ่อเลี้ยงมงคลที่ยังอยู่ในความคุ้มครองของนายตำรวจอีกสองคน แต่บริเวณดังกล่าวก็ยังเสี่ยงต่อการถูกกระสุนลูกหลง เธอและนครินทร์หันหน้าหากันเพื่อส่งสัญญาณ หลังจากนั้นจึงวิ่งตรงไปยังบริเวณที่พ่อเลี้ยงมงคลหลบอยู่ เพื่อคุ้มกันและพาออกมายังที่ปลอดภัยมากขึ้น

“Lt. Col. ดิฉันมีข้อเสนอ ในการจัดการสถานการณ์นี้ค่ะ.....” มาเรียกรอกเสียงลงไปในเครื่องรับส่งวิทยุติดตามตัวหลังจากพาพ่อเลี้ยงมงคลออกมาจากบริเวณอันตรายได้แล้ว

“เชิญครับ... Lt. Col.”

“ดิฉันเสนอให้หยุดยิงก่อนค่ะ......ดิฉันคิดว่าพวกเขาคงต้องการจะหลบหนีออกไปทางด้านหลังของบ้านซึ่งเป็นทุ่งนากว้าง.....ดิฉันมีแผนรับมือสำหรับสถานการณ์นี้ค่ะ” มาเรียบอกข้อเสนอไปอย่างรวดเร็วเพื่อแข่งกับเวลาที่เหลืออยู่อันน้อยนิด

“ครับ....เชิญ Lt. Col. จัดการได้เลยครับ” นครินทร์ค่อนข้างจะไว้ใจในความคิดของมาเรีย ประกอบกับการที่เธอสามารถก้าวเข้ามาเป็นหนึ่งในหน่วยรบพิเศษขององค์การสหประชาชาติได้นั้น...พันตำรวจโทสาวสวยคนนี้คงมีคุณสมบัติพิเศษมากพอสมควร

“ทุกหน่วย....กรุณาหยุดยิง.....เข้าประจำที่รอคำสั่ง” สิ้นคำสั่งของมาเรีย เจ้าหน้าที่ทุกคนจึงลดอาวุธลงทันที

“Carolina....... Steven และ Xavier เชิญพบดิฉันที่รถด่วนค่ะ....ดิฉันขออาสาสมัครนักแม่นปืนจากชุดปฏิบัติการที่สอง จำนวนสามนาย สแตนบายพร้อมรับคำสั่งค่ะ”

เจ้าหน้าที่ทั้งสามนายพร้อมทั้งมาเรียวิ่งออกจากจุดที่มั่น มุ่งตรงไปยังรถยนต์ขับเคลื่อนสี่ล้อที่ศิวะให้ยืมมาใช้ตั้งแต่เมื่อวานทันที

มาเรียเปิดประตูท้ายรถออก พร้อมทั้งปลดล็อกบริเวณพื้นรถ เผยให้เห็นปืนยาวอัตโนมัติยิงไกลจำนวนทั้งสิ้นห้ากระบอกซุกซ่อนไว้อย่างมิดชิด เจ้าหน้าที่ทุกนายจัดการประกอบปืนและบรรจุลูกกระสุนลงไปอย่างรวดเร็ว ก่อนจะรอรับคำสั่งอีกครั้ง

“เราจะเล่นเกมส์ล่าหนูกันเล็กน้อย” มาเรียบอกรหัสภารกิจสั้นๆ เป็นอันที่เข้าใจกัน

“หน่วยเฝ้าระวังกรุณารายงานสถานการณ์ด้วยค่ะ” มาเรียออกคำสั่งอีกครั้ง

“คนร้ายได้หลบหนีออกไปทางด้านหลังบ้านหมดแล้วครับ....” หนึ่งในเจ้าหน้าที่ตอบกลับมา....

“ขอบคุณค่ะ....เอาล่ะ.....เรามีเวลาไม่มาก....เราต้องล้มพวกที่อยู่ในทุ่งนาให้หมด ภายในห้านาที.....โอเคมั้ย” ประโยคหลังมาเรียหันมาพยักหน้ากับเพื่อนๆทั้งสามคน

“เจ้าหน้าที่อาสาสมัครชุดปฏิบัติการที่สอง...กรุณาเคลื่อนประชิดกำแพงบ้านด้านหลัง.....เรามีเวลาไม่เกินห้านาทีในการจัดการหยุดการเคลื่อนที่พวกหลบหนี” พันตำรวจโทหญิงออกคำสั่งอีกครั้ง ก่อนที่เธอและพวกอีกสามคนวิ่งตรงไปยังกำแพงหลังบ้าน เพื่อเข้าประจำตำแหน่งด้วยเช่นกัน

ในเวลาเพียงแค่ไม่ถึงหนึ่งนาที เจ้าหน้าที่ทั้งเจ็ดคน พร้อมด้วยอาวุธปีนยาวอัตโนมัติครบมือ เข้าประจำที่จุดยิง และเริ่มทำการยิงไกลโดยมีเป้าคือชายฉกรรจ์ที่กำลังวิ่งหลบหนี อย่างกระจัดกระจายไปตามทุ่งนากว้าง ด้านหลังบ้าน

ก่อนเริ่มทำการยิง มาเรียกำหนดให้เจ้าหน้าที่ทุกคนยิงเพื่อหยุดการเคลื่อนไหว หรือที่เรียกว่า Immobilization เท่านั้น โดยหลีกเลี่ยงการวิสามัญฆาตกรรมให้น้อยที่สุด

เสียงปืนดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง พร้อมกับตัวเลขถูกนับขึ้นทุกครั้งที่กระสุนถูกเป้าหมาย แม้ว่าชายฉกรรจ์เหล่านั้นจะพยายามทิ้งตัวลงนอนราบกับพื้น แต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรมากนัก เนื่องจากระยะห่างของพวกเขากับจุดที่นักแม่นปืนทั้งเจ็ดคนประจำที่อยู่นั้นอยู่ในวิถีกระสุนพอดี รวมถึงความสูงของรั้วกำแพง ก็ทำให้เจ้าหน้าที่สามารถเห็นคนที่หมอบอยู่ได้ค่อนข้างชัดเจน.... เว้นเสียแต่ว่า มีบางบริเวณที่ต้นหญ้าขึ้นปกคลุมหนาแน่น ซึ่งอาจช่วยให้การกำบังมีประสิทธิภาพมากขึ้น

“สิบสาม” เสียงของมาเรียดังขึ้นหลังจากกระสุนสัมผัสเป้าหมาย

“สิบสี่.....สิบห้า.....” ตัวเลขอื่นๆ ถูกนับดังต่อมา

“เหลืออีกเท่าไหร่” มาเรียถาม

“สี่คนครับ” หนึ่งในเจ้าหน้าที่ชุดปฏิบัติการที่สองรายงาน

“โอเค....ตาม” มาเรียออกคำสั่งสั้นๆ ก่อนจะกระโดดลงจากกำแพงที่สูงกว่าสามเมตร ลงไปบนพื้นดิน

เจ้าหน้าที่อีกหกคนที่เหลือจึงกระโดดตาม และเข้าประจำตำแหน่งระนาบเพื่อปูพรมค้นหา คนที่ยังหลบหนีอยู่

“Lt. Col. ดิชั้นต้องการแบคอัพ.....ในระยะสองร้อยเมตร เพื่อเตรียมขนย้ายผู้บาดเจ็บค่ะ” มาเรียเรียกไปยังนครินทร์ที่กำลังร่วมมือกับเจ้าหน้าที่บางส่วนในการหาทางเปิดห้องลับใต้ดิน

“ครับ...Lt. Col. ผมจะส่งกำลังเสริมเข้าประจำตามที่ต้องการครับ”

นครินทร์ประสานงานงานต่อไปยังผู้ช่วยของเขาเพื่อจัดหากำลังพลดังกล่าว พร้อมทั้งหน่วยแพทย์และพยายาบาลเคลื่อนที่เพื่อเตรียมทำการเคลื่อนย้ายและปฐมพยาบาลผู้ที่ได้รับบาดเจ็บเข้าสู่การรักษา ก่อนจะเตรียมทำการแจ้งข้อหาและสอบสวนขยายผลต่อไป

ภารกิจล่าหนูเสร็จสิ้นลงภายในเวลาไม่นาน มาเรียและเจ้าหน้าที่อีกหกคนปล่อยให้เจ้าหน้าที่สนับสนุนจัดการงานที่เหลือ ก่อนจะกลับมาเพื่อช่วยอำนวยความสะดวกในเรื่องการค้นหาหลักฐานอีกครั้ง...

ประตูห้องลับใต้ดินก็ถูกเปิดออกในที่สุดหลังจากที่ต้องใช้เวลาเกือบสองชั่วโมงในการพยายามดังกล่าว โดยภายในมีสิ่งของผิดกฎหมายซุกซ่อนอยู่หลายรายการ ทั้งยาบ้า เฮโรอีน และอาวุธสงครามต่างๆ ในขณะเดียวกันเจ้าหน้าที่ฝ่ายข่าวก็สามารถดาวน์โหลดข้อมูลเครือข่ายบุคคลที่กระทำความผิดร่วมกับพ่อเลี้ยงมงคลจากคอมพิวเตอร์ที่ถูกซุกซ่อนไว้อย่างดีในห้องทำงาน

เวลานี้ด้วยหลักฐานที่มัดตัวอย่างแน่นหนา นครินทร์จึงแจ้งข้อหาพ่อเลี้ยงมงคลทันที

“คุณถูกจับในข้อหาครอบครองและจำหน่ายยาเสพติด และอาวุธสงคราม....ผมจำเป็นต้องนำตัวคุณเข้าระบบดำเนินการตามกฎหมายต่อไป”

สิ้นเสียงของนครินทร์...พ่อเลี้ยงมงคลจึงถูกใส่กุญแจมือ และถูกควบคุมตัวไว้

การโยกย้ายกำลังพลเกิดขึ้นอีกครั้งหลังจากที่ภาระหลักๆเสร็จสิ้นไป นครินทร์สั่งการให้สารวัตรสืบสวนฯและเจ้าหน้าที่ฝ่ายสืบสวน เริ่มทำการสอบสวนสมาชิกที่เหลือภายในบ้าน และทำงานร่วมกับสารวัตรปราบปรามเพื่อกำหนดเขตพื้นที่เกิดเหตุและเรียกกำลังเสริม โดยไม่อนุญาตให้มีการเข้าออกบ้านหลังนี้จนกว่าจะได้รับคำสั่งเปลี่ยนแปลง

หลังจากได้รับข้อมูลทั้งหมด.....นครินทร์ต้องทำงานแข่งกับเวลาอีกครั้ง เพราะข้อมูลที่ได้มาเป็นรายชื่อของผู้มีตำแหน่งใหญ่โตในบ้านเมืองพอสมควร ทั้งนายทหาร ตำรวจ และข้าราชการการเมืองระดับรัฐมนตรี.... เขาต้องเร่งส่งผ่านข้อมูลดังกล่าวไปยังรองผู้บัญชาการตำรวจปราบปรามยาเสพติด เพื่อประสานงานกับหน่วยพิเศษเพื่อติดตามและจับการเคลื่อนไหว เพื่อป้องกันการหลบหนีออกนอกประเทศ หรือทำลายหลักฐานชิ้นสำคัญๆ ต่างๆ

แม้ว่าจะมีหลักฐานเบื้องต้นอย่างแน่ชัด ทั้งพยานวัตถุและพยานบุคคลอย่างพ่อเลี้ยงมงคล แต่นครินทร์ก็ระลึกไว้เสมอว่า คนใหญ่คนโตเหล่านั้นมีเส้นมีสายพอสมควร ที่จะทำให้หลุดออกจากคดีนี้อย่างง่ายดาย ดังนั้นเขาจึงต้องเตรียมหาหลักฐานเพิ่มเติม.....เพื่อไม่ให้คนชั่วเหล่านั้นลอยนวล

ด้วยความช่วยเหลือจากมาเรียในฐานะเจ้าหน้าที่ผู้เชี่ยวชาญด้านข่าวกรองและเพื่อนอีกสามคน โดยใช้ระบบฐานข้อมูลของตำรวจสากลเข้าสืบค้นข้อมูลหมายเลขบัญชีและการเปลี่ยนแปลงกระแสเงินในธนาคารต่างประเทศของผู้มีส่วนเกี่ยวข้องที่มีตำแหน่งใหญ่โตในสังคม รวมถึงขออนุญาตธนาคารต้นสังกัดเป็นการเร่งด่วนนำข้อมูลดังกล่าวเพื่อประกอบการพิจารณาคดีความ ทำให้นครินทร์ได้หลักฐานเพิ่มเติมภายในระยะเวลาไม่ถึงสองวัน พร้อมกันนั้นก็ได้รับข้อมูลการร่ำรวยผิดปกติที่เจ้าหน้าที่ฝ่ายสื่อสารของสำนักงานกองบัญชาการ(ร่วมพิเศษ)ที่จัดหามาให้อย่างรวดเร็วเช่นกัน

ข้อมูลทุกอย่างตรวจสอบและทำการประติดประต่อเข้าด้วยกัน โดยความช่วยเหลือของศิวะและเจ้าหน้าที่ผู้เชี่ยวชาญอีกหลายคนถูกร้องขอมาเป็นการเฉพาะเพื่อช่วยให้หลักฐานที่ได้รับมาทั้งหมด มีความหนักแน่นและนำไปสู่ชัยชนะบนศาล

ตลอดการทำงานวิเคราะห์และเชื่อมโยงหลักฐานทั้งสิ้นสองวันเต็ม นครินทร์รับรู้ถึงความฉลาดรอบคอบ....ความเอาใจใส่ต่อหน้าที่ และระเบียบวินัยของศิวะได้เป็นอย่างดี ไม่รวมถึงการจัดการข้อมูลที่เป็นขั้นเป็นตอน และทำการแจกจ่ายงานให้เจ้าหน้าที่อีกหลายคนที่ถูกคัดเลือกมาเพื่อดำเนินงานนี้โดยเฉพาะ ตลอดจนการให้ข้อสรุปที่ตรงประเด็นและมีน้ำหนัก

นครินทร์รับทราบโดยปราศจากข้อสงสัยเลยว่าเหตุใดศิวะถึงได้ก้าวขึ้นมาเป็นหัวหน้าหน่วยรบพิเศษและสามารถเชื่อมโยงความสามารถของเจ้าหน้าที่ทุกคนให้ปฏิบัติภารกิจได้อย่างสมบูรณ์แบบ

สัญญาณไฟเขียวจากท่านผู้บัญชาการตำรวจปราบปรามยาเสพติดให้ดำเนินหน้าที่ตามที่เห็นชอบและเหมาะสมถูกส่งผ่านมายังนครินทร์โดยตรงและผู้บังคับบัญชาระดับสูงถัดๆขึ้นไป เพื่อให้การจัดการคดีนี้เป็นไปด้วยความเรียบร้อยและปราศจากการแทรกแซงจากผู้มีอิทธิพลในเครื่องแบบสีเดียวกัน นอกจากนั้นผู้บัญชาการตำรวจปราบปรามยาเสพติดยังเรียกตัวนครินทร์ให้เข้าพบเพื่อรายงานความก้าวหน้าและหลักฐานที่เก็บรวบรวมได้ เป็นระยะเวลาถึงสองชั่วโมงเต็ม

นครินทร์เรียนผู้บัญชาการฯไปตามตรงว่าเขาไม่สามารถจัดการเรื่องข้อมูลต่างๆได้รวดเร็วขนาดนี้ถ้ามิได้รับการช่วยเหลือจากเจ้าหน้าที่ตำรวจสากลรวมถึงเจ้าหน้าที่ประจำหน่วยรบพิเศษจากสำนักงานองค์การสหประชาชาติที่สามารถเข้าถึงฐานข้อมูลระดับนานาชาติได้อย่างง่ายดาย แม้ว่าเขาจะไม่สามารถอ้างถึงชื่อของศิวะได้ แต่เขาคิดว่าท่านผู้บัญชาการฯคงพอจะทราบแล้วว่าผู้ที่อยู่เบื้องหลังแห่งข้อมูลที่หนักแน่นนี้คือใคร

“ผมแทบไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเราจะโชคดีที่ได้รับการช่วยเหลือและการสนับสนุนอย่างเร่งด่วนจากสำนักงานตำรวจสากลรวมถึงหน่วยรบพิเศษจากองค์การสหประชาชาติ.....ผมทราบดีว่าพวกหน่วยรบพิเศษปฏิบัติตัวโลว์โพรไฟล์มาโดยตลอด จนกระทั่งผมไม่กล้าแม้เพียงจะจัดงานเลี้ยงขอบคุณ....เพราะคิดว่าพวกเขาคงตอบปฏิเสธ...... ผมคิดว่าผมคงต้องฝากขอบคุณผ่านคุณไป ไม่นับรวมที่ผมจะทำหนังสือแจ้งอย่างเป็นทางการไปอีกที....ผมฝากเรียนหัวหน้าหน่วยรบพิเศษด้วยว่า....ในฐานะที่เป็นคนไทยด้วยกัน....ผมชื่นชมเขามาก..ชื่นชมจากใจจริง.....และภูมิใจในผลงานของเขาทุกๆด้าน” ท่านผู้บัญชาการกล่าวฝากนครินทร์ก่อนที่การพบปะจะสิ้นสุดลง

หลังจากการเข้าชี้แจงท่านผู้บัญชาการตำรวจปราบปรามยาเสพติด การจับกุมตัวผู้มีส่วนร่วมในการกระทำความผิดจึงถูกเร่งรัดออกมาเป็นรูปธรรมภายในวันเดียวกัน

นครินทร์สิ้นสุดหน้าที่ภายในระยะเวลาไม่นานภายหลังที่หลักฐานและผู้ต้องหาทั้งหมดเข้าสู่กระบวนการตัดสินของศาลสถิตยุติธรรม

การปฏิบัติการครั้งนี้....นครินทร์ไม่ได้หวังว่าคนชั่วเหล่านั้นจะถูกตัดสินตามความผิดที่ก่อขึ้น....แต่เขากลับมั่นใจเต็มร้อยเปอร์เซนต์ว่า.....ทุกอย่างไร้ช่องโหว่ใดๆ..... คนชั่วเหล่านั้นจะถูกดำเนินคดีอย่างแน่นอน

[THIP]

กวาดล้างให้สิ้นซาก  :โหลๆ:
ยาเสพติด คนติดตาย คนขายก็ตายด้วย 

[Junrai_Hyper™]

เป็นกำลังใจให้เสมอครับ

 

[KevinKung]

ขอบคุณนะค้าบ ที่มาโพสให้อ่าน 

(ปูเสื่อ นั่งรอตอนต่อไป) 

[Andreas]

ฐานทัพเรือสัตหีบ...ชลบุรี

จอมยุทธ์มีอาการดีขึ้นตามลำดับหลังเวลาผ่านไปเพียงแค่หนึ่งสัปดาห์ของการพักฟื้นภายในเซฟเฮ้าส์ที่ตั้งอยู่ภายในพื้นที่ติดชายทะเลของกองทัพเรือ โดยมีลักษณะเป็นบ้านหลังบ้านหลังใหญ่สีขาวสะอาดตา แวดล้อมไปด้วยต้นไม้ขนาดใหญ่น้อย และแยกออกมาเป็นสัดส่วนจากบ้านพักของทหารเรือ แต่ก็มีการคุ้มกันอย่างแน่นหนาตามข้อตกลงที่ทำร่วมกันระหว่างกองทัพเรือและสำนักงานกองบัญชาการ (ร่วมพิเศษ)ฯ

กิจวัตรประจำวันของจอมยุทธ์ในช่วงแรกๆ คือการนั่งรถเข็นออกรับชมทัศนียภาพในตอนเช้าและตอนเย็น โดยที่คริสเป็นคนจัดตารางและรับผิดชอบการเข็นรถด้วยตนเอง ไม่รวมถึงการทำกายภาพบำบัด.....ทำจิตให้ให้ปลอดโปร่ง และโทรศัพท์หาหลานชายตัวน้อยทุกวัน

แม้ว่าจะมีการรักษาความปลอดภัยโดยทหารเรือ แต่พลตำรวจเอกรุ่งโรจน์ก็ยังคงมอบหมายให้ยุทธจักรและเจ้าหน้าที่อีกสี่คนอยู่ประจำเพื่อดูแลความปลอดภัยและอำนวยความสะดวกต่างๆให้จอมยุทธ์ คริส และเจ้าหน้าที่กายภาพบำบัดและพยาบาลที่ตามมาปฏิบัติหน้าที่

ยุทธจักรดูจะเงียบขรึมลงอย่างเห็นได้ชัด เขากำลังรอเวลาและจังหวะสำคัญที่จะบอกความในใจให้จอมยุทธ์ได้รับรู้

“ผมสมควรจะเดินหน้าต่อไปใช่มั้ยครับ.....เพื่อความรักของผม.....เพื่อคนที่ผมรัก...ใช่มั้ยครับ.......” ยุทธจักรมักถามขึ้นลอยๆ ในใจหลายครั้ง...... และทุกครั้งจิตใต้สำนึกของเขาก็จะถ่ายทอดเสียงนุ่มทุ้มของชายหนุ่มคนหนึ่ง..... ที่คอยย้ำเสมอว่า....

“อย่าท้อนะครับ......ไม่มีอะไรสำคัญไปว่า....ความรักที่คุณมอบให้จอมหรอกครับ......”

ยุทธจักรจำได้คลับคล้ายคลับคลาว่า....ช่วงขณะที่เขาหลับลึกเพราะการเหนี่ยวนำอุณหภูมิของร่างกายเพื่อให้เลือดได้มากกว่าปกตินั้น เขาได้เดินทางไปอยู่ในสถานที่แห่งหนึ่ง..... ที่มีสายลมเย็น.....กลิ่นหอมจางๆของดอกไม้นานาพันธ์..... ทัศนียภาพที่งดงาม.....และชายคนหนึ่งที่ดูเหมือนว่ากำลังรอคอยการปรากฏตัวของเขา

ทุกอย่างเหมือนภาพฉายต่อเนื่อง.....เรียบง่าย....แต่ก็ซาบซึ้งไปทั้งหัวใจ.........

“สวัสดีครับ” ชายหนุ่มผมยาว...... เครื่องหน้าคมเข้ม...แต่ถูกตัดด้วยความหวานของดวงตา......ความหวานที่เขาเหมือนจะเคยได้สัมผัสมาก่อนล่วงหน้า..... แต่งกายในชุดสีขาวเอ่ยทัก

“สวัสดีครับ.....ที่นี่ที่ไหนครับ....” ยุทธจักรจำได้ว่าเขาทักกลับไป รวมถึงถามคำถามต่อมา

“อยู่ที่ไหนอาจจะไม่สำคัญเท่ากับว่า....เรากำลังจะคุยกันในเรื่องของหัวใจกระมังครับ.....”หนุ่มผมยาวเลือกที่จะยื่นคำถามกลับไป

ผู้รับฟังเช่นยุทธจักรถอนหายใจ..... เป็นดังเช่นชายหนุ่มคนตรงหน้าพูดมาจริง..... เรื่องของหัวใจเขาสำคัญเหนือสิ่งอื่นใด....โดยเฉพาะเมื่อความเชื่อมั่นทุกอย่างกำลังถูกสั่นคลอน....ความท้อแท้กำลังคืบคลานเข้ามาใกล้อย่างช้าๆ.....

“ท้อหรือครับ.....” ชายหนุ่มเอ่ยถามประโยคต่อมาอีกครั้ง......หนุ่มผมยาวที่แม้แปลกหน้า....แต่ความรู้สึกของยุทธจักรบอกว่าคุ้นเคย....เขามั่นใจว่าเขาเคยเห็นดวงตาหวาน...สวยคู่นั้นมาก่อน....

ยุทธจักรแปลกใจในคำถามนั้น.....คำถามที่ตรงกับความเป็นจริงทุกประการ

“ครับ......” ยุทธ์จักรตอบกลับไป.....เขาไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงรู้สึกไว้ใจชายหนุ่มตรงหน้ายิ่งนัก จนกระทั่งนำไปสู่ประโยคสนทนาต่อมา

“ความมั่นใจของผมกำลังถูกสั่นคลอนด้วยความจริงที่ว่า....คนที่ผมรักนั้นอาจอยู่สูงส่งเกินกว่าที่ผมจะเอื้อมถึงครับ.....เขามีทุกอย่างที่เหนือกว่าผม” 

“ผิดแล้วครับ......ทุกอย่างเป็นภาพลวงตาทั้งสิ้น.....ลึกลงไปในหัวใจต่างหากครับ.....คือความเป็นจริง.....” หนุ่มผมยาวแย้ง ก่อนจะพูดประโยคถัดมาที่ทำให้คนฟังอย่างยุทธจักรต้องแปลกใจอีกครั้ง

“จอม......น้องชายของผม......ไม่ได้อยู่สูงเกินไปหรอกครับ....ในทางตรงกันข้าม......เขากลับอยู่ลึกลงไปในหุบเหวแห่งความอ้างว้างและเดียวดาย......มันเป็นโศกนาฏกรรมที่ทุกคนไม่อยากให้เกิดขึ้น....จอมปิดประตูหัวใจมานานเหลือเกินครับ.....นานจนกระทั่ง.....ความเย็นชากำลังจะกลืนกินไปทั้งหมด...... โดยปกติจอมเป็นคนเข้มแข็ง.....แต่ในเรื่องของหัวใจ.....เขาอ่อนแอเหลือเกิน.....” หนุ่มผมยาวทิ้งจังหวะนิดหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยต่อ

“จนกระทั่ง....พวกเราพบคุณ......ดวงอาทิตย์แห่งรัก......คือคำนิยามของความอบอุ่นที่คุณนำมาพร้อมกับหัวใจของคุณ....รวมถึงความแข็งแกร่งของสองมือ....ที่อาจจะช่วยฉุดน้องชายที่ผมรักยิ่ง....ขึ้นมาจากหุบเหวนั้นได้....... ขอเพียงแค่คุณอย่าท้อ.....จอมไม่ได้เก่งไปหมดทุกเรื่องหรอกครับ.....โดยเฉพาะเรื่องของหัวใจ...เขาต้องการคนที่มั่นคง.....คนที่ไม่ว่าอย่างไรก็จะอยู่เคียงข้างเขา....และสร้างความเชื่อมั่นให้เขาทราบอีกครั้งว่า......ดวงอาทิตย์แห่งรักนั้นอบอุ่นเพียงใด......” หนุ่มผมยาวพูดจบประโยค

“ทำไมถึงทราบว่าคนที่ผมรักคือจอมล่ะครับ” ยุทธจักรตั้งคำถาม.....

“เพราะผมทราบว่าคุณคือพันตำรวจตรียุทธจักร ประภาภูวดล.......งัยครับ....” หนุ่มผมยาวตอบไม่ตรงคำถามอีกตามเคย

“ผมยังไม่เข้าใจครับ....ทำไมคุณถึงบอกว่าจอมกำลังอยู่ในหุบเหวแห่งความอ้างว้างล่ะครับ.....อะไรคือโศกนาฏกรรมรักที่เกิดขึ้นครับ.....” ยุทธจักรตั้งคำถามอีกครั้ง

“เมื่อคุณพร้อม.....เมื่อใดก็ตามที่คุณลุกขึ้นสู้กับความสั่นคลอนในหัวใจอีกครั้ง.....ถามคำถามนี้แก่จอมนะครับ.....ผมมั่นใจว่าคุณจะได้คำตอบที่คุณต้องการ...... แต่ถ้าคุณถอยหนีเสียตั้งแต่วันนี้....คุณจะไม่มีวันได้รับคำตอบใดๆ....รวมถึงหนทางรักของคุณกับจอมคงจบสิ้นลงไปพร้อมๆกัน.....

“ทุกอย่างขึ้นอยู่กับคุณทั้งหมดครับ.....อย่าท้อนะครับ....ไม่มีอะไรสำคัญไปว่า....ความรักที่คุณมอบให้จอมหรอกครับ......มันจะเป็นตัวผลักดันให้ชีวิตของคุณก้าวต่อไปอย่างมีความสุข......และมันอาจจะช่วยเปลี่ยนความโศกเศร้าในใจของจอม...ให้กลับมาสดใสอีกครั้ง.....เหมือนในอดีตที่ผ่านมา.....ผมขอร้องนะครับ.....ช่วยจอมด้วย.....” ในชั่วขณะหนึ่งยุทธจักรเห็นแววตาเศร้าคู่นั้น เขารู้สึกเจ็บหัวใจอย่างประหลาด ถ้าความเศร้าที่จอมยุทธ์กำลังเผชิญอยู่นั้น มีความเจ็บปวดเท่ากับที่เขากำลังรับรู้อยู่ในตอนนี้....เขาก็พร้อมที่จะช่วยกำจัดมันให้หมดสิ้นไป.....

“ผมจะพยายามครับ......จอมคือรักแรกของผม...และคิดว่าจะเป็นรักครั้งสุดท้ายครับ..... ขอบคุณครับ.....ขอบคุณที่ช่วยให้ผมระลึกถึงความเป็นจริงข้อนี้..... “หัวใจของยุทธจักรเข้มแข็งขึ้นมาอีกครั้ง.... ความสั่นคลอนในหัวใจที่เกิดขึ้นมันเริ่มจางหายไป....... ความภูมิใจในตนเอง....ความรู้สึกอยากปกป้องคนสำคัญของดวงใจ....ย้อนกลับมาหาเขาอีกครั้ง......

ยุทธจักรสูดลมหายใจเข้ายาวๆ...... เรียกความมั่นใจทั้งหมดกลับคืนมา

“ดวงอาทิตย์แห่งรัก......” นายตำรวจหนุ่มคิดถึงคำนี้ในใจ เขาจะไม่ท้ออีกแล้ว..... เขาต้องสู้....

“หน้าที่ของผมคงหมดลงเพียงเท่านี้แล้วครับ.....ขอบคุณครับ....ขอบคุณที่ช่วยตอกย้ำว่า.....เรามองคุณไม่ผิด......คุณคือคนที่เหมาะสมที่จะเป็นส่วนหนึ่งของหัวใจของน้องชายของผม......”หนุ่มผมยาวพูดเป็นนัยอีกครั้ง..... 

“เหนือสิ่งอื่นใด....ขอบคุณที่ให้ชีวิตของจอมครับ....ถ้าไม่ได้คุณ....จอมคงแย่......” หนุ่มผมยาวกล่าวจบประโยค ในจังหวะที่ทุกอย่างกำลังค่อยๆเลือนหายไป....คงเหลือแต่ประโยคสนทนาที่ตราตรึงลงไปในหัวใจของยุทธจักร.... ความรู้สึกอิ่มเอิบใจถูกส่งผ่านเข้ามาอย่างช้าๆ เป็นละลอกคล้ายกับจะพัดพาเอาความสุขทั้งมวลเข้าสู่หัวใจของเขา.....ยุทธจักรรับรู้ได้โดยจิตใต้สำนึกว่า....นี่คือความรู้สึกของคำว่า...ขอบคุณ....ที่ชายคนนั้นส่งผ่านมา.....



ยุทธจักรเฝ้ามองพัฒนาการทางร่างกายของจอมยุทธ์ที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วภายหลังการทำกายภาพบำบัดเพียงแค่กว่าสัปดาห์ที่ผ่านมา ในตอนนี้จอมยุทธ์สามารถลงไปเดินเล่นบนชายหาดด้วยตนเอง โดยมีเขาและคุณหมอคริสตามประกบอยู่โดยตลอด

จอมยุทธ์ดูจะร่าเริงขึ้นมากกว่าเมื่อก่อน อาจเป็นเพราะว่าหลานชายตัวน้อยปลอดภัยแล้ว รวมถึงความสัมพันธ์ของเขากับยุทธจักรก็ดูเหมือนจะคืบหน้ามากขึ้นเป็นลำดับ....กำแพงที่เขาสร้างไว้ในตอนแรกเริ่มหายไป.....ระยะห่างระหว่างเขากับนายตำรวจหนุ่มหดสั้นลงทุกที....จนกระทั่งยุทธจักรไม่ใช่คนแปลกหน้าสำหรับเขาอีกต่อไป....

เพราะอย่างน้อย...จอมยุทธ์ก็ตระหนักดีว่า....เลือดที่กำลังไหลเวียนผ่านหัวใจของเขา....ส่วนหนึ่งมาจากชายหนุ่มหน้าเข้มร่างสูงคนที่กำลังดูแลความปลอดภัยของเขาอยู่

คริสที่รับทราบมาตั้งแต่ต้นว่านายตำรวจหนุ่มหลงรักจอมยุทธ์ ดังนั้นเขาจึงมักเปิดโอกาสให้ทั้งสองหนุ่มอยู่ด้วยกันตามลำพังเสมอๆ เพื่อให้ทั้งสองหนุ่มมีโอกาสเรียนรู้กันให้มากขึ้น

ในช่วงนี้ยุทธจักรต้องคอยอำนวยความสะดวกให้เจ้าหน้าที่หน่วยรบพิเศษที่เดินทางมาเยี่ยมจอมยุทธ์ก่อนจะกลับไปประจำหน้าที่อีกครั้งตามประเทศต้นสังกัด เพราะศิวะและอเล็กซ์สั่งสลายกำลังหลังจากที่ผู้ต้องหาทั้งหมดถูกควบคุมตัว รวมถึงนายพลลูเซอที่ถูกวิสามัญฆาตกรรมขณะหลบหนีไปตามเส้นทางตอนใต้ของแม่น้ำสาละวิน

เจ้าหน้าที่หน่วยรบพิเศษเดินทางมาเป็นกลุ่มๆ เพื่อไม่ให้เกิดความลำบากในการประสานงานมากนัก เจ้าหน้าที่บางคนหากติดภารกิจเร่งด่วนก็จะใช้วิธีเทเลคอนเฟอร์เรนซ์ในการล่ำลาและสอบถามความคืบหน้ากับจอมยุทธ์โดยตรง ซึ่งก็ทำให้เกิดความสะดวกมากยิ่งขึ้น

หลังจากนี้เป็นต้นไป จอมยุทธ์จะมีเวลาฟื้นฟูสมรรถภาพร่างกายทั้งสิ้นสามเดือน หลังจากนั้นต้องเข้ารับการทดสอบจากเจ้าหน้าทีที่ได้รับมอบหมายจากพันเอก (Col.) Benjamin W. Stutz  ผู้รั้งตำแหน่ง 2nd  in Command to the Detachment Commander ก่อนจะกลับเข้าประจำตำแหน่งหัวหน้าชุดปฏิบัติการบราโว่อีกครั้ง ... การทดสอบดังกล่าวถือว่ามีความสำคัญยิ่งและทรหดพอสมควร ดังนั้นจอมยุทธ์จึงต้องเตรียมตัวให้พร้อมที่สุด
 
ศิวะพาภูฟ้ามาเยี่ยมในตอนปลายสัปดาห์ที่สามของการพักฟื้น เนื่องจากโรงเรียนของภูฟ้าหยุดในช่วงคริสมาสจนกระทั่งถึงปีใหม่ คุณพ่อหนุ่มจึงได้จังหวะพาภูฟ้ามาจากเชียงใหม่ได้ 

หลานชายตัวน้อยดูจะดีใจมากเป็นพิเศษที่ได้พบอาจอมที่รัก ภูฟ้าอยู่ติดกับจอมยุทธ์ไม่ห่าง รวมถึงคอยเอาอกเอาใจสารพัด

ยุทธจักรและคนอื่นๆรับรู้ถึงสายสัมพันธ์รักที่แน่นแฟ้นยิ่งของครอบครัวนี้....ครอบครัวที่มีเด็กน้อยน่ารักอย่างภูฟ้าเป็นศูนย์รวมของดวงใจ.... ศิวะ...จอมยุทธ์...และคริส.....ได้แสดงออกถึงความรักที่ไม่มีขีดกำจัดให้กับภูฟ้า.....

ความเป็นจริงทุกอย่างยังคงคลุมเครือสำหรับยุทธจักร ทั้งเรื่องนามสกุลของภูฟ้าที่มาจากสองครอบครัว....เรื่องที่ศิวะเป็นบิดาของภูฟ้าทั้งๆที่คุณปู่และคุณย่าของภูฟ้ายังมีชีวิตอยู่.....ไม่นับความรู้ใหม่ที่ว่าคริสคือ god father ของภูฟ้า...... ทุกสิ่งนั้นดูน่าสนใจสำหรับเขาไม่น้อย.....

การปรากฏตัวของศิวะและภูฟ้าช่วยทำให้บรรยากาศของเซฟเฮ้าส์สดชื่นและแจ่มใสอยู่ตลอดเวลา รวมถึงช่วยสร้างความสัมพันธ์ระหว่างจอมยุทธ์กับยุทธจักรให้ดีขึ้นไปอีกขั้น แต่กระนั้นยุทธจักรก็ยังไม่มีจังหวะที่เอ่ยบอกความในใจของเขาให้จอมยุทธ์ได้รับรู้....

[Andreas]

เวลาผ่านไปหลายวัน.....จนกระทั่งยุทธจักรได้มีโอกาสอยู่ตามลำพังกับจอมยุทธ์ในตอนสาย หลังจากที่ศิวะและ
คริสพาภูฟ้าออกไปชมพิพิธภัณฑ์สัตว์ทะเล

จอมยุทธ์แต่งกายในชุดสบายๆประกอบด้วยกางเกงขาสั้นและเสื้อเชิ้ตแขนสั้น เดินลงจากบ้านพักมุ่งหน้าสู่หาดทรายสวยริมทะเล โดยมียุทธจักรในชุดคล้ายๆกันตามลงไปด้วย

ทั้งสองหนุ่มเดินคู่กันไปเรื่อยๆ ผ่านสายลมเอื่อยๆที่พัดเขาหาฝั่งโดยตลอด

“จอมครับ....ผมมีเรื่องจะบอกกับจอมครับ” ในที่สุดยุทธจักรก็ได้เวลาเอ่ยความในใจของเขา

“ครับ....มีอะไรหรือครับ....” จอมยุทธ์ที่เดินนำหน้าอยู่หันหน้ากลับมา

“ผมรักจอมครับ....” ประโยคสั้นๆ แต่มีความหมายลึกซึ้งหลุดออกไปจากนายตำรวจหน้าเข้มในทันที....แม้จะไม่ดังมาก แต่ก็กระแสเสียงก็มั่นคง.....

แม้จะคาดการณ์ไว้ล่วงหน้า....แต่พอถึงคราวที่ได้ฟังประโยคนี้จริงๆ กลับใจหาย..... จอมยุทธ์ประสานสายตาของเขาเข้ากับสายตาของคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า....คนที่ช่วยชีวิตเขาไว้.....และถอนหายใจเบาๆ

“ขอบคุณครับพี่แซม.....” จอมยุทธ์หยุดพักนาน....หันหน้าออกไปทางทะเลกว้าง.....ก่อนพรั่งพรูประโยคต่อมา

“พี่แซม....เคยมีอดีตที่สวยงาม....แสนหวาน.....แต่จบลงด้วยความเศร้าจนหัวใจแทบสลายมั้ยครับ....” จอมยุทธ์ยังคงหันหน้าออกทะเล....รับสายลมเย็น.....ที่แสนจะเดียวดาย....

“ไม่เคยครับ....”คำตอบดังออกมาจากยุทธจักร

“แต่ผมมีครับพี่แซม.....อดีตของผมงดงาม....แต่ก็เจ็บปวดจนแทบขาดใจ.....มันเป็นความหลังที่ผมไม่สามารถกำจัดมันออกจากหัวใจที่ด้านชาของผมได้.....”

“ครึ่งหนึ่งของหัวใจของผม...ถูกครอบครองโดยอดีตที่เกิดขึ้น....ในขณะที่อีกครึ่งหนึ่งเต็มไปด้วยความรักของครอบครัวและส่วนที่ผมมอบให้ตาภู.....หลานชายของผม.....ผมไม่มีที่ว่างในหัวใจเหลืออีกแล้วครับ.....”ริมฝีปากของจอมยุทธ์กระตุกยิ้มเล็กน้อยยามเอ่ยถึงภูฟ้า

“จอมครับ.....พื้นที่ของหัวใจของเรา....ของความคิดของเรา....มันไม่มีขีดจำกัดหรอกครับ....ตราบใดที่เราเรียนรู้ที่จะจัดการกับมัน.....” ยุทธจักรแย้งอย่างนุ่มนวล

“อาจจะใช่ครับ....แต่หากว่าประตูของหัวใจถูกปิดลงเสียแล้ว.......พื้นที่ที่ไร้ขีดจำกัดก็คงไม่มีประโยชน์อันใด....ใช่มั้ยครับ.....”

ยุทธจักรพยายามหาเหตุผลมาแย้งประโยคของจอมยุทธ์.....แต่ทว่าก็ไม่อาจคิดได้.....เขาจำเป็นต้องยอมรับในความจริงดังกล่าว.....

“สำหรับผม.....ประตูหัวใจบานนั้นมันปิดตายเสียแล้วครับ....และยากที่จะเปิดออกมาอีกครั้ง......” จอมยุทธ์พูดช้า....ชัด....และขมขื่น

“ยากขนาดไหนครับ....”แม้จะดูเป็นคำถามที่ไม่ฉลาดนัก แต่ยุทธจักรก็เลือกที่จะเอ่ยถาม เขาพยายามหาช่องทางที่จะเจาะกำแพงน้ำแข็งของจอมยุทธ์ให้ได้

“ผมไม่ทราบครับ......” จอมยุทธ์ตอบเบาๆ พลางนึกถึงคำพูดที่ผ่านมาของภูผา....ในความฝันอันแสนหวานนั้น....


“ขอผมลองเปิดประตูหัวใจของจอมได้มั้ยครับ.....”

“ทำไมถึงเลือกผมล่ะครับ.....” แทนที่จะตอบคำถาม จอมยุทธ์กลับยื่นคำถามกลับไป

“ผมบอกไปตั้งแต่ต้นแล้วนี่ครับ......เพราะผมรักจอมงัยครับ.....ผมไม่สนว่าจะใช้เวลานานขนาดไหน....ขอเพียงแต่จอมให้โอกาสผม.....ผมจะทำอย่างสุดหัวใจ.....ในเมื่อหัวใจของผมเลือกที่จะรักจอมแล้ว.....มันก็จะรักคนอื่นไม่ได้แล้วครับ......” ความมั่นคงในน้ำเสียงและแววตาเกิดขึ้นอีกครั้ง....ยุทธจักรพยายามอย่างเต็มที่ที่จะแสดงให้จอมยุทธ์ทราบว่าเขาจริงจังในคำพูดมากเพียงใด

ความรู้สึกแปลกๆ ย้อนกลับมาหาจอมยุทธ์อีกครั้ง.....หัวใจที่หนาวเย็นของเขากำลังถูกล้อมรอบด้วยความอบอุ่นครั้นได้ยินประโยคดังกล่าว....ราวกลับว่า....เลือดที่ไหลวนอยู่ในร่างกายของเขากำลังตอบสนองต่อความรู้สึกของเจ้าของเดิมของมัน.....และแปรเปลี่ยนความหมายของประโยคเหล่านั้นออกมาเป็นความรู้สึกที่สัมผัสได้

“พี่แซมเชื่อมั้ยครับ.....ถ้าเป็นเมื่อก่อน.....ผมคงตอบปฏิเสธอย่างรวดเร็ว.....” จอมยุทธ์กระหวัดคิดถึงคำสัญญาที่ให้ไว้กับพี่ชาย......ก่อนจะพูดประโยคถัดมาที่ทำให้หัวใจของคนฟังพองโตด้วยความหวังอีกครั้ง

“แต่ในตอนนี้.....ผมต้องพยายามปฏิบัติตามสัญญา....สัญญาที่ผมให้ไว้กับคนที่ผมรักที่สุด....รักมาก....แทบไม่ต่างไรกับตาภู.....เขาคนนั้นขอคำมั่นสัญญากับผม....ให้ผมลุกขึ้น....อย่าอ่อนแอ....และพยายามเปิดประตูหัวใจออกมาอีกครั้ง..” จอมยุทธ์ผ่อนลมหายใจออกเล็กน้อย.... น้ำเสียงของเขาไม่หนักแน่นเหมือนเมื่อก่อน....คงเพราะความไม่มั่นใจที่เกิดขึ้น....ว่าเขาจะทำตามสัญญานั้นได้หรือไม่

“นอกจากนั้น......ผมกำลังรอคอย....เฝ้ารอบางอย่างที่จะช่วยหยุดยั้งการล่องลอยภายใต้.....” จอมยุทธ์ยังพูดไม่จบประโยค ชายหนุ่มตรงหน้าก็ต่อคำพูดให้

“ภายใต้หุบเหวแห่งความอ้างว้างและเดียวดายใช่มั้ยครับ.....” ประกายตาของจอมยุทธ์ฉายวับขึ้นมาทันที เขารู้สึกแปลกใจกับคำพูดนี้

“พี่แซมทราบได้อย่างไรครับ.....” จอมยุทธ์หันหน้ากลับมาตั้งประโยคคำถามทันที

“เพราะผมเคยคิดว่าจอม....อยู่สูงเกินกว่าที่ผมจะไขว่คว้า.....จนกระทั่งผมพบคนคนหนึ่งในฝัน.....ชายหนุ่มผมยาว....คนนั้นบอกผมว่า.....จอมเลือกที่จะอยู่ในหุบเหวแห่งความอ้างว้างและเดียวดาย.....ปิดประตูหัวใจ.....และปฏิเสธที่จะขึ้นมารับรู้ถึงไออุ่นของดวงอาทิตย์แห่งรักอีกครั้ง” 

จอมยุทธ์ยิ้มเล็กน้อย ภายหลังรับฟังประโยคดังกล่าว.... เขาพอจะประติดประต่อเรื่องราวเข้าด้วยกัน....และพอจะเดาได้ว่าหนุ่มหน้าเข้มคนตรงหน้าพบกับใครมา โดยเฉพาะเมื่อเขาเพิ่งรับรู้ได้มาไม่นานว่า....ยุทธจักรถ่ายเลือดให้เขาจนหมดสติไปถึงหนึ่งวันเต็มๆ 

“ผมไม่ได้เก่งไปซะทุกเรื่องของครับพี่แซม.....พี่ฟ้าลั่นพูดถูกแล้วครับ.....ผมอ่อนแอเกินกว่าที่จะขึ้นมาจากหุบเหวอันนั้น....ประสบการณ์ในอดีตที่แสนหวานแต่เจ็บปวดนั้น.....มันแทบทำให้ผมสิ้นลมหายใจ..... คงมีแต่ตาภูเท่านั้น...ที่ช่วยฉุดรั้งการมีตัวตนของผมไว้ได้......” น้ำเสียงของจอมยุทธ์มีแววขมขื่น

“ที่ผ่านมาผมแทบไม่เคยคิดเลยว่า....ผมจะสามารถมีความสุขได้ในอนาคตเท่ากับความสุขในอดีตที่ผมได้รับมา....นั่นจึงเป็นสาเหตุที่ทำให้ผมปฏิเสธที่จะเปิดหัวใจของผมมาโดยตลอด” จอมยุทธ์พูดต่อ

“โศกนาฏกรรมรักในอดีตใช่มั้ยครับ....ที่ทำให้จอมเปลี่ยนแปลงไปได้ขนาดนี้” ยุทธจักรเลือกที่จะเอ่ยถึง.....แทนที่จะถามว่ามันคืออะไร

“ใช่ครับ.....พวกเราสูญเสียหัวใจพร้อมๆกันถึงสองดวง....ในขณะที่ความรักและความผูกพันยังคงอยู่....ไม่เคยจางหายไปจากใจของผมและพี่เสือ.....มันงดงามมากครับพี่แซมและมีค่ามากเหลือเกิน.....” จอมยุทธ์นิ่งเงียบไป ดวงตาพร่าด้วยน้ำตาที่รื้นขึ้นมา...เขาเงยหน้าขึ้นมาท้องฟ้ากว้าง...... และส่งรอยยิ้มแสนหวานไปให้คนที่อยู่บนฟากฟ้านั้น...พี่ชายทั้งคู่ของเขา.....

“มันคงเป็นเรื่องที่เต็มไปด้วยความสุขและจบด้วยความเศร้ามากใช่มั้ยครับ.....” ยุทธจักรถาม

“ใช่ครับ”

“จอมครับ....ถ้าอดีตมันมีคุณค่ามากขนาดนั้น....ก็สมควรแล้วที่จะเก็บมันไว้ภายในใจ.....แต่อย่าปิดประตูหัวใจอีกต่อไปเลยครับ.....อนุญาตให้ผมพยายามเปิดมันออกอีกครั้งนะครับ..... ผมจะเปิดมันด้วยความรักของผม.....ขอเพียงแค่ไม่รังเกียจที่จะให้มันอยู่รอบๆหัวใจของจอม.....ผมเลือกจะเป็นฝ่ายให้.....ให้โดยปราศจากข้อสงสัย.....ผมจะอยู่ตรงนี้...ตลอดไป.....ไม่ไปไหน....ผมสัญญา” ยุทธจักรพูดเสียงนุ่ม เขาเอ่ยคำขอของเขาอีกครั้ง......และรอเพียงแค่การตัดสินใจของคนตรงหน้า

จอมยุทธ์หยุดคิดนาน.....เขาหันกลับมามองหน้าเข้มของยุทธจักรอีกครั้ง.....มองลึกลงไปในนัยน์ตาคู่งาม.....เขาคงต้องลองเสี่ยงอย่างที่ภูผาบอก

“ขอบคุณครับพี่แซม.....ขอบคุณที่เข้าใจผม.....ผมยังไม่อาจบอกได้ว่า...ผมจะเข้มแข็งขึ้นได้เมื่อไหร่....และหัวใจของผมจะเปิดรับความรักของพี่แซมได้เมื่อไหร่.....แต่ผมจะพยายามครับ.....” จอมยุทธ์ตอบช้าๆ

“เอ่อ.....หมายความว่า....จอมอนุญาตให้ผมรักจอมได้ใช่มั้ยครับ.....ให้ผมอยู่ข้างๆจอมใช่มั้ยครับ.....” รอยยิ้มปรากฏบนหน้าเข้ม....ก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงไม่มั่นใจนัก

“ในประวัติผมไม่ได้เขียนบอกหรือครับ.....ว่าถ้าผมปฏิเสธ...ผมมักจะเลือกบอกคำว่า...ขอบคุณ.....แต่ถ้าผมยอมรับ.....ผมจะบอกว่า.....จะพยายาม”

“เอ่อ.....”ยุทธจักรหน้าแดง...เขาพูดอะไรไม่ออก

“จอมทราบด้วยหรือครับ.....”

“ทุกครั้งที่ประวัติของผม...พี่เสือ...และตาภูถูกค้นในระบบฐานข้อมูล....มันจะแจ้งมาที่พี่เสือเสมอครับ.....นั่นจึงเป็นสาเหตุให้เราทราบว่า....เรากำลังถูกติดตาม.....” จอมยุทธ์ตอบ.....

“เฮ้อ.....ผมคงต้องทำใจกระมังครับ....รักคนฉลาดและแสนเก่งแบบนี้......แต่ผมต้องขอโทษด้วยนะครับ...ที่แอบสืบประวัติของจอม....ตอนนั้นผมสนใจจอมมาก....มากจนกระทั่งต้องใช้หน้าที่การงานมาอำนวยความสะดวก....ผมเพิ่งมาทราบและเข้าใจแจ่มแจ้งเมื่อไม่นานมานี้เองครับว่า....ทุกอย่างที่เกิดขึ้น....มันเกิดจากความสมยอมของจอมและพี่เสือเองทั้งหมด.....”

“แต่....เอ....ผมไม่เข้าใจอยู่ดี.....ในกรณีนี้....จอมบอกทั้งขอบคุณ...และจะพยายาม......จะให้ผมตีความอย่างใรดีครับ” ยุทธจักรตั้งคำถาม เจือด้วยรอยยิ้มกว้าง

“ขึ้นอยู่กับพี่แซม.....ซิครับ....จะเลือกเอาข้อสรุปอันไหน.....”

“ผมเอาข้อสรุปของคำว่า....จะพยายามครับ...... ขอบคุณนะครับจอม....ขอบคุณที่เห็นคุณค่าของความรักของผม....”

จอมยุทธ์เลือกที่จะยิ้มตอบ.....เขาค่อนข้างเขินกับสถานการณ์เช่นนี้อยู่พอสมควร....

“พี่แซมครับ..... ในเวลานี้เราพูดกันเฉพาะเรื่องความรู้สึกใช่มั้ยครับ.....” ประโยคคล้ายคำถาม....แต่ยุทธจักรทราบดีว่ามันคือการตอกย้ำความจริงบางอย่าง

“ใช่ครับจอม......ผมทราบดีว่าจอมมีข้อจำกัดในเรื่องอื่นๆ อีกมากมาย.....ถ้าจอมไว้ใจผม....ให้ผมอยู่เคียงข้างจอมเสมอ.....ให้ผมได้รักจอม.....และสร้างความอบอุ่นให้กับจอมได้บ้าง...... ก็เท่ากับว่า....เรามีเวลาทั้งชีวิตที่จะหาบทสรุปในเรื่องประเด็นอื่นๆ .....ผมไม่คิดจะเร่งรัดหรือเอาเปรียบจอมเด็ดขาดครับ....ผมมั่นใจว่าเราทั้งสองคนน่าจะหาจุดยืนของความสัมพันธ์ของเราได้...... โดยไม่กระทบกับเกียรติและศักดิ์ศรีของเราทั้งสองคน.......” ยุทธจักรพูดยาว เขาเข้าใจความเป็นตัวตนของจอมยุทธ์เสมอ......

“แต่ขอผมกอดกับหอมแก้มจอมได้เป็นบางครั้งก็พอครับ....” ไม่พูดเปล่า...ยุทธจักรเข้าประชิดตัวจอมยุทธ์เขาโอบกอดคนที่เขารักและก้มลงไปหอมแก้มใสๆของจอมยุทธ์ ก่อนจะพละออกมาอย่างรวดเร็วเพื่อตั้งรับการจู่โจม...แต่ก็ไม่ทันปฏิกิริยาตอบสนองอย่างรวดเร็วของคนที่ครอบครองหัวใจของเขาทุกห้อง

เท้าข้างหนึ่งของจอมยุทธ์เหยียบลงบนบนสันเท้าของยุทธจักร หนุ่มหน้ากึ่งหวานพลิกตัวและส่งศอกเข้ากระแทก
ทรวงอกของคนตัวสูงกว่า แม้จะไม่เข้าเป้ามากนักเพราะยุทธจักรก็ระวังตัวอยู่.... แต่ก็ทำให้เกิดอาการจุกพอสมควร

“เฮ้อ.....มีแฟนเก่งแบบนี้.....ผมคงต้องทำใจเสียแล้ว......” ยุทธจักรแกล้งบ่นพึมพำ เขาถอยห่างจากจอมยุทธ์พอสมควร พร้อมกับตั้งการ์ดรอการโจมตีที่อาจจะเกิดขึ้นอีก

“คราวหลังก็ขอดีๆซิครับ.....จะได้ไม่เจ็บตัว” จอมยุทธ์ตอบ

“ขอดีๆ แล้วจะได้มั้ยครับ.....”

จอมยุทธ์ส่ายหน้า......พร้อมรอยยิ้ม..... อาการดังกล่าวเรียกเสียงหัวเราะเบาๆได้จากยุทธจักร

“กลับกันดีกว่าครับ.....แดดแรงแล้วครับ.....จอมต้องมีตารางทำกายภาพบำบัดต่อนะครับ....” ยุทธจักรพูดเป็นการเป็นงานอีกครั้ง....

“ครับ....” จอมยุทธ์ตอบสั้นๆ เขาปรับอารมณ์เข้าสู่ภาวะปกติ ก่อนจะเดินมุ่งหน้ากลับเข้าไปยังเซฟเฮ้าส์เพื่อเตรียมตัวทำกายภาพบำบัดอีกครั้ง





ศิวะและคริสพาภูฟ้ากลับมาก่อนได้เวลาอาหารเที่ยงเล็กน้อย ทั้งสองหนุ่มซื้ออาหารกลางวันกลับมายังเซฟเฮาส์ด้วยกันหลายอย่างเพื่อเตรียมรับประทานอาหารด้วยกัน

ในช่วงบ่าย...คริสรับผิดชอบในการดูแลภูฟ้า....เขาสอนให้ลูกชายตัวน้อยของเขาวาดรูปพร้อมลงสีที่เตรียมมา ในขณะที่ศิวะและจอมยุทธ์ กำลังปรึกษาหารือกันเรื่องการเตรียมสมรรถภาพทางร่างกายเพื่อเข้ารับการทดสอบ
รวมถึงกำหนดการถอนตัวออกจากเซฟเฮ้าส์แห่งนี้

หลังจากที่ตกลงกันเสร็จสิ้น จอมยุทธ์จึงบอกเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อตอนสายให้ศิวะได้รับทราบ รวมถึงเรื่องที่เขาพบภูผากับฟ้าลั่นในความฝันที่งดงามนั้น

“จอมแน่ใจแล้วใช่มั้ยว่า....จะพยายาม” ศิวะถามหลังจากที่รับฟังมาจนจบ

“ผมให้คำสัญญาแก่พี่หมอกไปแล้วครับ......แต่ผมก็ไม่ทราบว่าความพยายามของผมมันจะบรรลุผลเมื่อไหร่นะครับ....มันคงต้องใช้เวลามากพอสมควร......”

“อืม......ถ้าแซมเขาเข้าใจ.....มันก็ไม่น่าจะมีปัญหา.....พี่หวังแค่เพียงว่า....เขาจะมั่นคงอย่างนี้ตลอดไป.....ในขณะเดียวกัน...จอมก็ต้องพยายามรักษาคุณค่าของความรักที่แซมให้มาให้ดี..... พี่ไม่ทราบว่าบทสรุปของความสัมพันธ์จะเป็นในรูปไหน.....เพราะทั้งจอมและแซม....ก็มีรสนิยมในเรื่องนั้นคล้ายกัน.....คงต้องหาข้อสรุปด้วยกันเอง........” ศิวะให้ข้อคิด

“ขอบคุณสำหรับคำแนะนำครับพี่เสือ..... ผมก็ไม่แน่ใจครับ....ว่าจะลงเอยในแบบใด.....แต่ที่แน่ๆ คงจะไม่เหมือนพี่หมอกกับพี่ฟ้าลั่นแน่นอนครับ...... ผมกับพี่แซมเราน่าจะเรียกว่า.....หุ้นส่วนของชีวิต.....มากกว่าครับ....ถ้าความพยายามของผมประสบผลสำเร็จ”

“อืม...... ถือเป็นข้อสรุปที่ดีนะ....สมเหตุสมผลดี...... แต่ว่า.....ถ้าจอมยอมรับการมีตัวตนของความรักของแซมแล้ว....เราคงต้องบอกความจริงทั้งหมดให้แซมรับรู้.....ทั้งเรื่องอดีตของพวกเรา.....รวมถึงตาภู...... เพราะอย่างน้อย...เขาก็จะเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวเราในไม่ช้า.....”

“ผมกำลังจะปรึกษาเรื่องนี้กับพี่เสืออยู่พอดีเลยครับ..... ผมกำลังสองจิตสองใจว่า...เราสมควรจะบอกพี่แซมหรือไม่เกี่ยวกับเรื่องอดีตของเรา.....”จอมยุทธ์เปรย

“ถ้าจอมเปิดใจ....ยอมรับการมีตัวตนของเขาข้างๆจอม......เราคงต้องบอกครับ”

จอมยุทธ์ถอนหายใจช้าๆ...... เพียงแค่การตัดสินที่ว่า....จะพยายามปีนป่ายขึ้นมารับไออุ่นของดวงอาทิตย์แห่งรัก....ทำให้เขาต้องเริ่มต้นกระทำบางสิ่งบางอย่างให้เป็นรูปธรรมมากขึ้น......เขาจะนิ่งเฉยและเย็นชาต่อไปไม่ได้แล้ว....

“ผมยังไม่ชินน่ะครับ...พี่เสือ....” จอมยุทธ์บอกไปตามตรง

“โอเค..... งั้นพี่จัดการให้...เอามั้ย” ศิวะยื่นข้อเสนอ

“ขอบคุณล่วงหน้าครับ”

ศิวะแยกออกมาจากจอมยุทธ์ เขาเดินไปทักทายภูฟ้าที่กำลังตั้งอกตั้งใจลงสีตามที่คริสสอน....หลังจากนั้นจึงตามหายุทธจักรเพื่อพูดคุยเรื่องที่คิดเอาไว้ เขาพบว่ายุทธจักรกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่บนเก้าอี้หน้าบ้าน....ข้างต้นไม้ใหญ่....ที่สายลมเย็นๆ พัดพลิ้วอยู่ตลอดเวลา.....

“แซมครับ....ผมมีเรื่องจะคุยกับแซมหน่อยนะครับ...ไม่ทราบว่าตอนนี้จะสะดวกมั้ยครับ” ศิวะเอ่ยถาม

“เชิญครับพี่เสือ” ยุทธจักรลดหนังสือลง ก่อนจะเชื้อเชิญให้ศิวะนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆ

“ผมทราบเรื่องเมื่อตอนสายแล้วครับ...จอมเล่าให้ผมฟังเอง.....เราสองคนมักจะไม่มีความลับต่อกันครับ....” ศิวะเกริ่น

“ครับ...พี่เสือ”

“ผมอยากจะถามคำถามแซมบางอย่างครับ....ขอโทษด้วยนะครับ....ที่อาจจะต้องละเมิดความเป็นส่วนตัวบ้าง”

“เชิญตามสบายครับพี่เสือ.....” ยุทธจักรไม่ปฏิเสธคำขอ

“ก่อนอื่น....ผมคงต้องเสียมารยาทถามว่า.....ข้อจำกัดต่างๆที่จอมมีในเรื่องความรัก....ไม่ทำให้แซมเปลี่ยนใจเลิกรักเขาหรือครับ.....”

ยุทธจักรยิ้มเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำถามดังกล่าว.....คำถามที่เขาครอบครองคำตอบอยู่ตลอดเวลา.....

“ไม่ครับ.... ในทางตรงกันข้าม.....ผมอยากจะทำให้จอมมีความสุขครับ.......และตราบใดที่จอมยังเห็นคุณค่าของความรักของผม....ยอมให้ผมอยู่เคียงข้างเขา....ด้วยสถานะอะไรก็ตาม.....ผมก็จะมีความสุขเสมอ....แม้ว่าผมจะต้องใช้เวลานาน....ที่ทำให้จอมหลงรักผมบ้าง.....ผมก็ยินดีครับ.... สิ่งใดก็ตามที่ผมตัดสินใจแล้ว....ผมจะทำอย่างสุดความสามารถครับ......” ยุทธจักรบอกคำตอบออกมาเป็นประโยคง่ายๆ ที่มีความหมายลึกซึ้งเพียงพอที่จะให้ชายหนุ่มตรงหน้าเห็นว่า...เขาจริงจังกับการตัดสินใจของเขาเพียงใด

“เพียงแค่จอมรับรู้การมีตัวตนของความรักของผม.....ให้โอกาสที่จะเรียนรู้มัน.....ผมก็มีความสุขแล้วครับ....เพราะอย่างน้อย....ผมคือคนเดียว.....ที่จอมให้โอกาสอันนั้น.....” ยุทธจักรพูดจนจบประโยค

“แต่ถ้าแซมเปลี่ยนใจไปชอบคนอื่น....ความรักของแซมไม่เพียงจะถูกรับรู้....และยังถูกตอบแทนในเวลาอันสั้น...มันน่าจะมีความสุขมากกว่ามิใช่หรือครับ” ศิวะถามต่อ

“จอมคือคนที่หัวใจผมเลือกที่จะรักครับ.....และหัวใจของผมมันจะรักได้เพียงแค่จอมเท่านั้น....” ยุทธจักรตอบสั้นๆ อีกครั้งแต่ทว่ากินใจ

คำตอบของนายตำรวจหนุ่มทำให้ศิวะนึกถึงตนเอง......เขาเคยเป็นแบบนั้นมาก่อน....แม้กระทั่งในตอนนี้...... เขารักได้เพียงแค่ภูผาและ.....ทายาทของภูผากับฟ้าลั่นเท่านั้น.....

“ผมไม่มีคำถามแล้วครับ......เมื่อจอมตัดสินใจที่จะเรียนรู้ความรักของแซม....แซมก็ถือเป็นหนึ่งในครอบครัวของเรา......มีบางอย่างที่ผมคิดว่า....แซมน่าจะรับรู้.....เพื่อเข้าใจความสัมพันธ์ของครอบครัวของเราให้มากขึ้น.....” ศิวะเริ่มเปลี่ยนประเด็นการสนทนา

“เรื่องโศกนาฏกรรมรักในอดีตใช่มั้ยครับ....”

“ใช่ครับ..... สิบปีที่ผ่านมา.....ผม.....จอม....หมอก...และฟ้าลั่น....เราทั้งสี่คนสนิทสนมกันมาโดยตลอด....”

ก่อนจะบอกประโยคถัดไป....ศิวะหยิบกระเป๋าสตางค์ขึ้นมา หยิบเอารูปถ่ายขนาดเล็กที่เก็บไว้อย่างดี ส่งให้ยุทธจักร

ชายหนุ่มผมยาวในรูปนั้นทำให้ยุทธจักรระลึกถึงบุคคลแปลกหน้าในฝัน....บุคคลที่ช่วยชี้ทางให้กับเขาและขอร้องให้ช่วยฉุดจอมยุทธ์ให้ขึ้นจากหุบเหวแห่งความอ้างว้าง....เดียวดาย

“คนผมสั้น....คือหมอก.....คนที่ผมและจอมรัก.....ชายหนุ่มผมยาว....คือคนที่หมอกรักและเขาก็รักหมอกมากเช่นกัน.....เราทั้งสี่คนใช้เวลาอยู่ด้วยกัน....สร้างมิตรภาพที่ยั่งยืนและงดงามด้วยกันมาหลายปี....จนกระทั่งอุบัติเหตุได้พรากเอาชีวิตของฟ้าลั่นไปจากพวกเราในวันคริสมาสที่ประเทศอังกฤษ...... และหมอกได้ตัดสินใจท้าทายหัตถ์ของพระผู้เป็นเจ้า.....เพื่อสร้างชีวิตน้อยๆให้ลืมตาดูโลก.....ทายาทของเขากับฟ้าลั่น......”

“โดยใช้กระบวนการวิทยาศาสตร์ที่หมอกร่ำเรียนมา และโดยความร่วมมือของคริส....ภูฟ้าได้ถือกำเนิดในวันเดียวกับที่พระผู้สร้างโลกได้นำชีวิตของหมอกไปอีกคนเพื่อเป็นข้อแลกเปลี่ยน.....หัวใจของผมและจอมแทบสลายไปพร้อมกับการจากไปของคนที่เรารัก......หากแต่การกำเนิดขึ้นของภูฟ้า....คือสายใยเส้นเล็กๆ แต่มั่นคง.....ที่ช่วยพันธนาการหัวใจของเราทั้งคู่ให้ยังคงอยู่ต่อไป.......” ศิวะผ่อนลมหายใจออกเล็กน้อย....หัวใจของเขาเริ่มเจ็บปวด...

“หลังจากนั้นเป็นต้นมา....ผมและจอมก็เลี้ยงตาภูมาด้วยกันโดยมีคริสให้ความช่วยเหลืออยู่ด้วย เมื่อครั้งที่เราทั้งสามคนอยู่ที่ประเทศอังกฤษ.....เราสัญญาว่าจะเลี้ยงตาภูให้ดีที่สุด....ให้สมกับที่หมอกมอบความไว้วางใจให้ผมและจอมดูแล...และเฝ้ามองพัฒนาการของตาภู.......ดวงใจดวงน้อยๆของพวกเรา.....”

“ครึ่งหนึ่งของหัวใจผมและจอมคือความรักที่มอบตาภู....อีกครึ่งหนึ่ง...คือที่เก็บมิตรภาพอันงดงามและอดีตที่เจ็บปวดของเราทั้งสี่คน......” ศิวะอธิบายจนจบ

ยุทธจักรนิ่งไปซักพักหลังจากได้รับทราบความจริง.....ความคลุมเครือต่างๆอันตรธานหายไปจนสิ้น.....เขารู้สึกเสียใจกับความจริงดังกล่าว....ความตายดูเหมือนจะไม่ได้นำเอาแค่ชีวิตของบิดาทั้งสองของภูฟ้าไป....หากแต่นำชีวิตบางส่วนของศิวะและจอมยุทธ์ติดไปด้วย.....

ขึ้นชื่อว่าความรัก....มันน่าจดจำทั้งสิ้น....ยิ่งหากเป็นรักแท้ด้วยแล้ว....คงยากที่จะลืมเลือน....

“ผมเสียใจด้วยครับพี่เสือ.....ผมไม่แปลกใจเลยว่า...ทำไมตาภูถึงมีความสำคัญกับพี่เสือและจอมมากขนาดนี้....ภูฟ้าน่ารักมากครับ.....เขากำเนิดมาด้วยความรักที่มั่นคง....และถูกโอบล้อมด้วยความรักที่อบอุ่นของพี่เสือ...
จอม....คริส......และทุกๆคน.....”

“เรื่องการกำเนิดของตาภูนั้นเป็นความลับมาโดยตลอด.....มีเพียงคนในครอบครัวเดียวกันเท่านั้นที่รับทราบ.....คือทางผม จอม คริส และคุณปู่คุณย่า...คุณทวดตามสายเลือดของตาภูครับ...... ข้อมูลที่คุณแซมค้นอย่างไรก็ไม่มีทางพบเจอโดยเด็ดขาด”

ยุทธจักรมีสีหน้าระเรื่ออีกครั้งหลังจากได้ยินประโยคท้ายของศิวะ

“ผมขอโทษครับ....พี่เสือ....จุดใต้ตำตอแท้เชียวครับ....” ยุทธจักรเอ่ย

“ไม่เป็นไรครับ....เพราะผมเป็นคนอนุญาตให้มีการคัดลอกข้อมูลบางส่วนไปเองครับ....มิเช่นนั้นแล้วคงจะแถมไวรัสลงไปด้วยครับ.....พอผมทราบต้นตอว่ามาจากไหน......ผมกับจอมก็แค่ติดตามเฝ้าดูก็นั้นเองครับ....”

“สุดท้ายแล้ว....ผมอยากจะบอกแซมไว้ว่า.....เส้นทางความรักของจอมกับแซม....มันอาจจะไม่เหมือนกับคู่อื่นๆทั่วๆไป..... มันน่าจะเป็นความรักที่เฉพาะตัวมากเลยทีเดียวครับ..... เมื่อพิจารณาปัจจัยทั้งหมดในตอนนี้” ศิวะเผยรอยยิ้มจริงใจ...

“ยินดีต้อนรับ.....เข้าสู่ครอบครัวของเราครับ...” ศิวะกล่าวทิ้งท้ายก่อนจะลุกขึ้นยืนและยื่นมือออกไปสัมผัสกับยุทธจักรที่ลุกขึ้นยืนเช่นกัน ทั้งคู่จับมือเพื่อให้เกียรติซึ่งกันและกัน......

“ขอบคุณครับ....พี่เสือ”

“พอผมทราบเรื่องทั้งหมดแบบนี้....มันกลับช่วยตอกย้ำว่า......หัวใจของผมเลือกรักคนไม่ผิดจริงๆ ครับ.....”

ศิวะยิ้มให้กับสมาชิกใหม่ของครอบครัว ก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านเพื่อรับช่วงต่อจากคริสในการดูแลลูกชายตัวน้อย....

ยุทธจักรยังคงนั่งคิดอะไรบางอย่างอยู่บนเก้าอี้ตัวเดิม....ก่อนจะตัดสินใจเดินตามหาจอมยุทธ์เมื่อได้ข้อสรุปเพิ่มเติมของหัวใจ.... เขาพบว่าจอมยุทธ์เพิ่งทำกายภาพบำบัดเสร็จสิ้น....และกำลังอยู่ในห้องส่วนตัว

“จอมครับ....ขอผมเข้าไปหน่อยได้มั้ยครับ” ยุทธจักรเคาะประตูห้อง และเอ่ยขออนุญาต

“เชิญครับ....”

“มีอะไรหรือครับพี่แซม” จอมยุทธ์เอ่ยทักทาย หลังจากที่ยุทธจักรเดินเข้ามาในห้องและปิดประตูลง

“ผมมีเรื่องจะคุยกับจอมนิดหนึ่งครับ.....”

“เชิญครับ.....”

“เอ่อ......ขอผมกอดจอมได้มั้ยครับ....” ใบหน้าของยุทธจักรมีสีเข้มแดงระเรื่อยามเอ่ยคำขอ แม้ว่าเมื่อก่อนเขาจะชำนาญในการเกี้ยวพาราสีขนาดไหน....หากเมื่ออยู่ตรงหน้าคนที่เขารักอย่างจอมยุทธ์แล้ว....ปฏิกิริยาของเขาแทบไม่แตกต่างอะไรกับคนช่างเขินอายคนหนึ่ง

“ทำไมหรือครับ” จอมยุทธ์ยังคงตั้งคำถาม

นายตำรวจหน้าเข้มเลือกที่จะยังไม่ตอบคำถามแต่ก็สืบเท้าเข้ามาใกล้จอมยุทธ์......เขาเปลี่ยนใจ.....เพราะดูเหมือนคำขอของเขามันจะเร็วเกินไปสำหรับความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้น..... ตอนนี้ยุทธจักรเลือกที่จะจับมือข้างหนึ่งของคนที่เขารักขึ้นมาแทน..... เขากดริมฝีปากลงบนหลังมือนุ่มนั้น....

“ผมอยากจะบอกจอมว่า.....ผมเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นในอดีตของจอมและพี่เสือ...... ความผูกพันในอดีตของจอมนั้นมีคุณค่ามากที่ไม่อาจลืมได้.....ผมไม่ขออะไรทั้งนั้น....ไม่ปรารถนาจะแทนที่ใครในหัวใจของจอม.....อดีตของจอมจะอยู่กับจอมเสมอ.....ผมจะเป็นปัจจุบันของจอมเอง.....และจะเป็นอนาคตด้วย..... ผมจะก้าวเดินไปพร้อมๆกับจอม...ตาภู....พี่เสือ.....และทุกคนในครอบครัว...... ” น้ำเสียงของยุทธจักรนุ่มทุ้ม.....ยามกล่าวคำสัญญาที่กลั่นออกมาจากใจ.....

“ขอบคุณครับพี่แซม....ขอบคุณที่เข้าใจครับว่า....อดีตของผม....จะเดินไปพร้อมกับปัจจุบันเสมอ.....ในตอนนี้ภูฟ้าคือครึ่งหนึ่งของหัวใจของผม.... และพี่แซม.....ก็คือหุ้นส่วนชีวิตที่ผมเลือก.....อย่าโกรธผมนะครับ...ที่ท้ายที่สุดแล้ว...ผมก็ยังไม่สามารถรักใครได้มากกว่าภูฟ้า....ยอดดวงใจของผม.....เพราะเขาคือทายาทของมิตรภาพ....ของรักแท้....ที่เกิดขึ้นเพียงครั้งเดียวในอดีตของผม.....”

“ผมไม่โกรธครับ.....ผมดีใจเสียอีกที่...ผมจะเป็นหุ้นส่วนชีวิตของจอม.....เดินไปพร้อมๆกับความรักที่เกิดขึ้นรอบๆตัวเรา.....ท้ายที่สุดแล้ว.....จอมจะรักผมหรือไม่....นั้นไม่สำคัญ....ขอเพียงให้ผมเป็นคนเดียวที่จอมยอมรับในปัจจุบัน....ก็เพียงพอแล้วครับ.....” ยุทธจักรพูดจบประโยคและโอบกอดคนที่เขารัก

“ครับ” จอมยุทธ์รับคำสั้นๆ หัวใจของเขารู้สึกอบอุ่นขึ้นมาภายใต้อ้อมกอดของคนที่รักเขา.... คนที่เขาเลือกที่จะเดินไปด้วยกัน....เขาไม่ทราบว่าอีกนานเท่าไหร่เขาจะรักบุคคลคนนี้....แต่เขาทราบว่า...เขาจะพยายาม.....

นับจากนี้.....ยุทธจักรและจอมยุทธ์คงต้องเรียนรู้ซึ่งกันและกัน.........เรียนรู้ที่จะอยู่ร่วมกัน....เคารพและให้เกียรติซึ่งกันและกัน.....

แม้ความสัมพันธ์ทางร่างกายจะไม่อาจเกิดขึ้นได้ภายในอนาคตอันใกล้.....เพราะข้อจำกัดที่มี....แต่ทั้งคู่ก็ยังมีเวลาเกือบทั้งชีวิตที่จะหาบทสรุปด้วยกัน.....

บทสรุปที่เฉพาะตัว....ของความรักระหว่าง.....จอมยุทธ์.....ผู้มีรักแท้ในอดีตฝังอยู่ในหัวใจ......และยุทธจักร........ผู้ที่รักแท้กำลังเกิดขึ้น....และดำเนินต่อไป.....

เพราะว่ารักแท้....เกิดขึ้นเพียงครั้งเดียว.....

จบบริบูรณ์......

[Andreas]

สวัสดีครับ....

ในที่สุดก็จบแล้วครับ....นิยายเรื่องนี้ของผม.....

ผมใช้เวลาเขียนนิยายเรื่องนี้ทั้งสิ้นหนึ่งปีกว่าครับ.....นานมาก....และก็สนุกมากครับ.....

ผมตั้งใจเขียนและค้นคว้าข้อมูลเพื่ออยากให้นิยายเรื่องนี้ประทับใจคนอ่านเหมือนเรื่องแรกครับ.....

ตอนนี้รู้สึกใจหายเล็กน้อยครับ....เพราะหลังจากอวสานแล้ว....ผมคงไม่มีโอกาสคุยกับนักอ่านที่น่ารักของผมทุกคน..... เพราะกว่าที่ผมจะมีเวลามาแต่งเรื่องใหม่ ก็คงกลางๆปีนั่นเลยครับ.....

แต่ถ้าโชคดี....ผมสามารถแบ่งเวลาได้มีประสิทธิภาพ....ผมอาจจะโพสต์เรื่องใหม่โดยเร็วก็ได้ครับ.....

สุดท้ายนี้....ผมขอขอบคุณกำลังใจจากนักอ่านทุกท่านนะครับ....ที่ติดตามกันมาตั้งแต่โพสต์ครั้งแรก....ขอบคุณจากใจจริงครับ.....

นอกจากจะเป็นกำลังใจให้ผมแล้ว......ยังช่วยตอกย้ำความมั่นใจให้กับผมอีกว่า.....สิ่งที่ผมเลือกจะเขียนนั้น....อย่างน้อยก็มีคนอ่านครับ....แม้จะเป็นกลุ่มเล็กๆ ก็ตามครับ.....

ขอบคุณอีกครั้งครับ...

Andreas

[Lucifer]

จบแล้วววว 

ประทับใจมากๆ คับ 

ขอบคุณคนแต่งมากนะคับ มีเอาเรื่องดีๆ มาให้อ่านกัน 

[RoosT]

อ่าาาาา

อ่านนิยายเรื่องนี้ ได้ครบทุกรสชาติจิงๆ ความสุข ความเศร้า ความหลัง และอนาคต

ครบทั้งสาระ และบันเทิง อย่างที่คุณแอนดี้ต้องการนำเสนอจริงๆคับ

ชอบมากๆ เรย อิอิ

ชอบมากๆเรยตรงที่จอมกะแซมบอกว่า คบกันด้วยใจ และความรู้สึก

ไม่ได้เกี่ยวกะเรื่อง sex (อันนี้อนุมานเอาเอง แหะๆ) ว่าแต่ถ้าเค้าจะมีฉาก

หวานหวาน กันเนี่ย ยัง งง ว่าใครจะ on top วะฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ปล. สุดท้่ายใครจะมาเปิดประตูหัวใจพ่อเสือได้ละเนี่ยยยย

ขอภาคพิเศษได้มะค๊าบบบบบบบบบบบบบบบ

..............

แล้วจะรออ่านเรื่องต่อไปของคุณแอนดี้อย่างใจจดจ่อคับผม

[gobgab]

................และแล้วนิยายเรื่องนี้ก็จบลง..........

.......................แต่ถ้าเป็นชีวิตจริงชีวิตของทั้งคู่มันก็คงเป็นเพียงแค่การเริ่มต้น........

.................................แต่คงเป็นการเริ่มต้นที่สวยงาม.....

...............ขอบคุณพี่จ๋อมนะคับ......ที่เขียนนิยายดีๆมาหั้ยอ่าน........ :เชิป2:

...........................เรื่องหน้าขอเป็นเรื่องของพี่เสือบ้างนะครับ.....

[THIP]

อดีตของผม....จะเดินไปพร้อมกับปัจจุบันเสมอ 
จบลงอย่างประทับใจ   
ขอบคุณสำหรับนิยายดี ๆ
ขอบคุณคนแต่ง
ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ 

[มูมู่น้อย]

จบลงอย่างสวยงามจริง ๆ สำหรับความรักที่กำลังจะก่อตัวระหว่างจอมยุทธิ์และยุทธจักร 
บทสรุปสำหรับความรักที่ไม่ต้องเพ้อฝัน  เวลาและความผูกพันจะพาทั้งสองไปสู่จุดที่เรียกว่า หุ้นส่วนของชีวิต

ขอบคุณจ๋อม สำหรับเรื่องราวดีๆ อยากจะบอกว่าชอบเรื่องนี้มากเลย    น่าติดตามมากค่ะ
แล้วก็ชื่นชมสำหรับการเป็นนักเขียนที่พยายามที่จะนำเสนอแต่สิ่งที่ดีสำหรับผู้อ่านตลอดมา  ติดตามผลงานการเขียนทั้งสองเรื่องของจ๋อม  ชอบมากทั้งสองเรื่อง  แต่ละเรื่องผู้เขียนพยายามที่จะนำเสนอแนวทางและโครงเรื่องที่แปลกใหม่และสอดแทรกความรู้ตลอดเวลา  เรื่องแรกติดตามและประทับใจเพราะภาษาที่สวยงาม เนื้อเรื่องอ่อนหวาน กินใจ  มาเรื่องที่สองในแนวสืบสวน ข้อมูลแน่น โครงเรื่องดี ความประทับใจก็ยังคงอยู่และมีมากขึ้นเรื่อย ๆ   ขอเป็นกำลังใจให้จ๋อมสำหรับเรื่องที่สาม (ที่คาดว่าจะเป็นแนวใหม่อีกเช่นเคย อิอิ) จะติดตามและรอคอยผลงานชิ้นต่อไปของจ๋อมเสมอนะ (ขอให้แต่งเสร็จเร็วๆ) ไม่อยากบอกว่าก็ใจหายเหมือนกันนะเนี่ย  แงแง  ก็มาเล่นทู้อื่นจิ อย่าหายไปนา

สุดท้าย ขอบคุณเพื่อน ๆ ทุกคนที่อ่านแล้วก็แสดงความเห็นมาด้วยกันจ้า   

ปล  อยากอ่านเรื่องพี่เสือเหมือนกันแหละ 
รักทุกคนเยยย