หัวข้อ: We Belong Together & Don't Forget About Us (เรื่องยาว)

[triohero]

ขอเพิ่มเติมต่ออีกหน่อย

ยังคิดถึงน้องไผ่ ที่โดนตัดทิ้งไป มีเมียสะแหล่ว  น่าสงสารที่สุด

อยาก รู้เรื่องราวของคุณกรณืและน้องแม็ค

ในจุดนี้ พี่ยอด ได้เปลี่ยนไปแล้วดูดี ขึ้น ในทุกๆด้าน


อยากให้สองคนนั่นมาเจอ และกรี็ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆเล่นให้เจ็บใจจัง

ดูสิคุณกรณ์จะว่ายังไง ทำหย้ายังไง

[● MaYa~Boy ●]

จบแล้วหรอนี่

[krit24]

สนุกมากเลยค่า ประทับใจมากอ่ะ
ตอนแรกนึกว่าพี่ยอดตาย ทำเอาเศร้าไปเลย

[kasarus]

แวะเอาดอกไม้มาส่งครับ   

[RemySexyCool]

We belong together (Special Chapter)

29 ตุลาคม 2547
...หงุดหงิดโว้ย...วันนี้ฝ่ายบุคคลบอกว่าจะมีเด็กฝึกงานมาอยู่ด้วย ห้องไม่พอ จัดการกันภาษาอะไรวะ เบื่อ เซ็ง ตกลงกันแล้วทำไมไม่ทำตามที่พูดวะ ใครจะมาอยู่ด้วยก็ไม่รู้ กูจะเดินแก้ผ้าในห้องก็ทำไม่ได้ จะเปิดไฟ เปิดแอร์ทิ้งไว้ เดี๋ยวเด็กมันก็ต้องสงสัยอีกว่าทำไมกูถึงได้กลัวที่มืด แล้วจะให้กูตอบยังไงวะ...

..แต่ยังดี ฝ่ายบุคคลบอกว่าถ้ามีห้องว่าง จะย้ายเด็กใหม่ไปทันที...ขอให้จริงเถอะ จะว่าไปก็สงสารฝ่ายบุคคลเหมือนกัน คงลำบากจริง ๆ เฮ้อ...ช่วย ๆ กันไปซักพักละกัน...

...ต้องทำความสะอาดห้องใหม่ซะหน่อย เดี๋ยวเด็กมันจะหาว่าซุปอย่างกูสกปรก แต่เด็กจากแผนกไหนจะมาอยู่ด้วยวะเนี่ย กูกลัวจะทำตัวไม่ถูกว่ะ...
*
*
30 ตุลาคม 2547
...กลับเข้ามาห้องตอนเย็น ให้ตายเหอะ เด็กฝึกงานมาจากกรุงเทพนอนหลับอยู่ที่ระเบียง ท่าทางจะเพลีย น้องมันคงไม่รู้ว่าห้องไหนเป็นห้องมัน กระเป๋าใหญ่ยังกะจะย้ายบ้าน...รูปร่างหน้าตาคุณหนูแบบนี้ จะทำงานโรงแรมไหวเหรอวะ...เข้าไปดูใกล้ ๆ นึกว่ามันไปทำดั้งมา ที่ไหนได้ของจริงเว้ย ลักษณะนี้น่าจะทำฟร้อนท์ ดูจากเสื้อผ้าคงเป็นเด็กเที่ยว อยู่กรุงเทพคงเกเรน่าดู...อยากรู้จังว่ามันจะนิสัยดีหรือเปล่า...แต่ท่าทางจะหยิ่ง อืม...มันเป็นเรื่องปกติของเด็กหน้าตาดีนี่หว่า...เออ...แล้วทำไมกูต้องสนใจมันด้วยวะ ต่างคนต่างอยู่สิ เดี๋ยวพอมีห้องว่างมันก็ไปแล้ว...แต่กูคิดว่ากูไม่ยอมให้มันไปไหนง่าย ๆ หรอก...เพราะ...

...กูออกไปกินข้าวกับลูกน้องที่ตลาดตอนเย็น...กูบอกให้พวกมันมองเด็กฝึกงานที่จะมาอยู่ร่วมห้องกูเดินมากับเด็กฝึกงานตุ๊ด ๆ คนนึง...พวกนั้นมันล้อกูว่ากูต้องได้เมียเป็นผู้ชายแน่ ๆ...น้องฝึกงานของกูมันน่ารักว่ะ...เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วดูเป็นเด็กธรรมดาไม่มีพิษภัย...แต่พอเข้าขากับเพื่อน รู้สึกว่าจะปากดีเหลือเกิน...แซวเล่น ๆ มันด่าซะกระเจิงเลย แถมยังแช่งให้กูได้เมียเป็นกะเทยอีก...หรือว่ามันรู้ว่ากูไม่ชอบผู้หญิงวะ...ไม่ได้แล้ว กูต้องโหดกับมันซะหน่อย...

...กลับมาห้อง...กูตกใจ แทบไม่กล้าเข้าห้อง...น้องมันปิดไฟปิดแอร์หมดเลย...โมโหว่ะ...จะปิดทำไมวะ..กูกะว่าจะเล่นมันซะหน่อย ที่ไหนได้ โดนเด็กมันด่ากลับซะเสียหมาเลย...พอกูจะแกล้งมัน ดันโดนมันซุกหน้าเข้าซอกคอกูอีก...

...เฮ้อ...ทำไมกูต้องปั่นป่วนอย่างนี้ด้วยวะ...ตัวมันหอมชิบหายเลย...เนื้อก็ไม่นิ่มแบบแซน แต่ก็ไม่แข็งกระด้าง...นี่ถ้ายังไม่ดึก กูจะแหย่ให้มันด่าอีกรอบ...ชอบตอนมันทำหน้าโหดจัง...เมื่อกี้ตอนมันอยู่กับเพื่อนที่ตลาด มันดูน่ารัก คุยไปยิ้มไป อยากให้มันยิ้มหวานกับกูมั่งจัง...

...พอ ๆ ๆ ๆ ไอ้ยอด มึงเป็นบ้าอะไรเนี่ย แค่เจอมันวันเดียว มึงเขียนไดอารี่ยาวได้ขนาดนี้เลยเหรอ...นอนได้แล้ว...
*
*
31 ตุลาคม 2547
...กูเป็นอะไรของกูเนี่ย...ปกติชีวิตผ่านไปวัน ๆ แทบจะไม่มีอะไรเขียนลงในไดอารี่เลย...ตื่น กิน ทำงาน เล่นบอล นอน...แต่พอไอ้เด็กคนนี้มาอยู่ด้วยแล้วทำไมกูมีความสุขจังวะ...เมื่อคืนก็นอนดึก แต่วันนี้กูต้องรีบตื่นเช้ามาแกล้งน้องมัน...ไม่สิ...กูนอนไม่หลับต่างหาก...อยากตื่นมาเห็นสภาพเด็กกรุงเทพเพิ่งตื่น หัวฟู...

...ที่ไหนได้...ขนาดเพิ่งตื่นมันยังดูน่ารักเลย...แต่กวนตีนใช้ได้นะเนี่ย...ทำเป็นพูดภาษาอังกฤษกับกู...เออ กูมันเป็นแค่ช่าง ภาษาไม่กระดิกหรอก...วันนี้มันแต่งตัวน่ารักว่ะ...ท่าทางจะไปเที่ยวข้างนอกกับเพื่อนตุ๊ดคนนั้น...แล้วถ้ามันเจอฝรั่งมาจีบ มันจะไปกับเค้ามั้ย...แต่คงไม่หรอก ท่าทางจะหยิ่ง กูเรียกมันมานั่งคุยกับกู มันกระแทกตัวนั่งไขว่ห้างตรงหน้ากู เหมือนมันเป็นเจ้านาย แล้วกูเป็นลูกน้องเลย...รูมเมทกูชื่อน้องทีมเว้ย...กูแซวชื่อมันหน่อยเดียว มันด่ากลับบอกว่ากูชื่อยอดแย่ด้วย...ปากดีจริง ๆ...

...กูคงแหย่มันแรงไป เห็นหน้ามันสลด พูดเสียงสั่นเหมือนจะร้องไห้แล้วสงสารว่ะ...แค่ต้องจากบ้านมาฝึกงานไกล ๆ ก็แย่แล้ว ต้องมาเจอกูแกล้งอีก...แต่ขนาดกูแกล้งอย่างนี้ มันยังมีน้ำใจแบ่งขนมให้กูกินอีก...ขนมมันอร่อยจริง ๆ ว่ะ...เด็กคนนี้หัวสูง ขนาดขนมมันยังกินของนำเข้าจากอังกฤษ...ภาวนาว่าอย่าให้มันเหมือนแซนเลย...

...น้องมันไปไหนกันมาก็ไม่รู้...ตอนเย็นกูเห็นน้องทีมกับเพื่อนเล่นน้ำกันอยู่ที่ชายหาด...เด็กมันก็เป็นเด็กวันยันค่ำ...เล่นน้ำเล่นทรายกันสนุกเลย...ทำไมมันไม่ยิ้มให้กูแบบนั้นบ้างวะ...สงสัยจะเป็นความผิดกูเองแหละ...พอน้องมันขึ้นห้องมา กูก็แกล้งมัน...แล้วก็เหมือนเดิม...น้องทีมถอนหงอกกูอีกแล้ว...เถียงมันไมได้ด้วย เรื่องจริงทั้งนั้น...

...รู้สึกแปลก ๆ กับเด็กคนนี้จังเลยว่ะ...บางครั้งมันก็เหมือนเด็ก แต่พอมันพูดกลายเป็นผู้ใหญ่ผ่านโลกมาเยอะ...หรือว่าสังคมกรุงเทพมันทำให้เด็กมหาลัยเป็นอย่างนี้วะ...แข่งขันกัน มั่นใจกันเกินไป...น้องมันออกไปไหนไม่รู้กลับเข้าห้องอีกทีก็สี่ทุ่มกว่า กูก็เตือนมันด้วยความเป็นห่วง โดนมันตอกกลับอีก น้อยใจว่ะ...แต่มันพูดแปลก ๆ ให้ทนอีกวันเดียว หมายความว่ายังไงวะ...

...ไม่เอา อย่าคิดมาก แต่พรุ่งนี้ตอนอบรมก่อนฝึกงาน น้องมันก็ต้องเจอไอ้กรณ์...แบบนี้สเปกมันเลย กูเริ่มจะเป็นห่วงน้องมันอีกเรื่องแล้วสิ...

...น้องมันคงไม่รู้ แต่พี่อยากจะบอกว่า พี่ขอโทษ และขอบคุณสำหรับขนมนะน้องทีม...

[RemySexyCool]

We belong together (Special Chapter)

1 พฤศจิกายน 2547
...วันนี้กูตื่นสาย กังวลเรื่องน้องทีมต้องเจอกับไอ้กรณ์ ถ้ามันรู้ว่าน้องทีมเป็นรูมเมทกู มันต้องจีบเพื่อเยาะเย้ยกูแน่ ๆ และน้องเค้าคงต้องชอบมันเหมือนที่คนอื่นชอบ หล่อ รวย เป็นไดเร็คเตอร์ออฟเซลล์ ขับเบนซ์ เป็นใครก็ต้องชอบ...แต่...เฮ้ย...น้องทีมกับกูไม่ได้เป็นอะไรกัน ทำไมกูต้องหงุดหงิดด้วยวะ...

...มีน้องมันอยู่ด้วยก็ดีนะ...มีอะไรแปลก ๆ เช้านี้มันใส่น้ำหอมยี่ห้ออะไรก็ไม่รู้ หอมจังเลยว่ะ แต่มันคงรำคาญกู เลยเดินออกไปคุยโทรศัพท์ที่ระเบียง...กูก็หวังดี อยากแนะนำให้น้องมันไปเที่ยวเกาะฝั่งโน้น...แต่กูคงแต่งตัวไม่เรียบร้อยไปหน่อยมั่ง น้องมันหน้าแดงเป็นลูกตำลึงเลย แค่กูใส่ผ้าขนหนูตัวเดียวเนี่ยน้องมันยังเขินขนาดนี้ กูไม่ได้แก้ผ้านะเว้ย...ไม่อยากเชื่อว่าเด็กกรุงเทพจะอายเป็นด้วย...

...กูคงไม่ได้ชอบน้องทีมหรอกมั้ง แต่...แค่น้องมันเป็นห่วงกู กลัวกูจะไปกินข้าวไม่ทัน ให้กูกินขนมของมันด้วย...กูจะปลื้มทำไมวะ...ที่สำคัญ...มันยิ้มให้กูเป็นครั้งแรก...กูทำอะไรไม่ถูกเลยว่ะ...

...ตอนบ่าย ถึงกูจะงานยุ่ง แต่กูต้องไปห้องอบรมให้ได้...เสื้อผ้าก็เลอะเทอะ กลับห้องไปเปลี่ยนก็ไม่ทัน...เอาวะ...ไปดูให้เห็นกับตาว่าน้องมันจะมีท่าทีอะไรกับไอ้กรณ์มันหรือเปล่า...ย้ำอีกครั้ง...กูไม่ได้เป็นอะไรกับน้องเค้านะเว้ย...แต่ทำไมกูหวิว ๆ เวลาไอ้กรณ์กับน้องเค้ามองกันวะ...ขอให้น้องทีมอย่าเห็นกงจักรเป็นดอกบัวเลย...

…แต่ในที่สุด...กูก็ไปเจอน้องทีมกับไอ้กรณ์ที่ตลาดหลังเลิกงานจนได้...เดินคุยกันกระหนุงกระหนิง...ไม่คิดว่าน้องมันจะใจง่ายแบบนี้ หงุดหงิดว่ะ...ดึกแล้วทำไมยังไม่กลับห้องอีกวะ...ไปไหนกัน...หึงเหรอ...หวงเหรอ...ไม่สิ...กูกับน้องเค้าไม่ได้เป็นอะไรกันนะเว้ย กูรู้ว่าน้องเค้าไม่ได้ชอบกูหรอก...กูก็ไม่ได้คิดอะไรกับน้องเค้าด้วย...กูแค่เป็นห่วงต่างหาก...อึดอัดว่ะ...นอนไม่หลับเลย...ใช่สิ กูเทียบอะไรกับไอ้กรณ์ไม่ได้เลยนี่...อย่าให้น้ำตาไหลนะไอ้ยอด มึงไม่ใช่คนอ่อนแอแบบนั้น...จุกว่ะ…
*
*
2 พฤศจิกายน 2547
...กูหลับคาโซฟาไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้...สะดุ้งตื่นตอนเช้ามืดน้องทีมก็ยังไม่กลับห้อง...มันไปค้างที่ไหน เห็นครั้งสุดท้ายกับไอ้กรณ์...ทำไมกูไม่ขอเบอร์น้องมันไว้นะ...กูจะบ้าหรือเปล่าวะ พล่าน นั่งไม่ติดเลย...ดีนะว่าหกโมงกว่าน้องมันก็กลับมาในสภาพเรียบร้อย...ชุดนักศึกษาเมื่อวานก็ไม่ยับยู่ยี่...แสดงว่ามันไม่ได้ใส่ชุดนี้นอน...หรือมันนอนแก้ผ้าวะ..กูเครียดเว้ยยยยยยยยยยยย...

...น้องมันบอกว่า ไปนอนค้างห้องเพื่อนที่ชั้นล่าง...กูโล่งอก น้องทีมคงไม่โกหกกูหรอก เพราะดูมันโกรธมาก ตอนที่กูหาว่ามันไปค้างกับไอ้กรณ์...

...เช้านี้กูลงไปกินข้าวที่แคนทีนก่อนเวลาปิด...ป้าแซวกูใหญ่เลย...ก็กูอารมณ์ดีแล้วนี่...โล่งอกที่น้องมันไม่ได้ไปกับไอ้กรณ์...กินข้าวโต๊ะเดียวกับน้องทีมด้วย...ดีใจที่น้องมันบอกให้กินน้ำเยอะ ๆ เพราะกูพักผ่อนน้อย...ถึงมันจะจะพูดลอย ๆ ก็เถอะ กูขอคิดไปเองว่ามันเป็นห่วงกูละกัน...

...กินข้าวเสร็จ ยังมีเวลาเหลือ เพื่อนน้องทีมอีกสองคนขอให้กูช่วยไปทำประตูระเบียงที่ห้องพัก...แป๊บเดียวก็เสร็จ...พอไปถึงห้อง กูโคตรแน่ใจเลยว่าเมื่อคืนน้องทีมของกู เอ่อ น้องทีมเฉย ๆ เค้านอนกับเพื่อนที่ห้องนี้...ที่นอนวางเกะกะ สภาพเหมือนตอนกูไปค้างห้องเพื่อนสมัยเรียนเลย...แต่ท่าทางน้องมันจะโกรธกู มันบอกว่ากูเป็นช่าง แต่ซ่อมความรู้สึกที่เสียไปไมได้...คอยดูกูจะทำทุกทางให้น้องทีมรู้สึกดีกับกู...ให้น้องเค้าเข้าใจซะใหม่ว่ากูไม่ได้โหดร้ายอย่างที่น้องคิดนะเว้ย...

...คงเพราะเราคู่กัน...เฮ้ย...บ้าไปแล้ว...แต่ทำไมกูต้องดีใจตอนที่เห็นว่าเด็กฝึกงานกลุ่มแรกเป็นกลุ่มน้องทีม...ช่างคนอื่นก็คงดีใจเหมือนกัน เพราะกลุ่มนี้มีแต่ผู้หญิง ยกเว้นน้องทีมของกูคนเดียว...กูก็เลยสั่งให้แยกย้าย จะได้มีโอกาสได้อยู่ด้วยกันสองต่อสองปรับความเข้าใจกันในสถานการณ์ที่น้องมันดื้อกับกูไม่ได้ด้วย...แต่ก็นั่นแหละ...พอน้องมันอยู่กับกูทีไร มันต้องทำเหมือนกูเป็นลูกน้องเลย นั่งไขว่ห้าง หน้าเชิดคุยกับกูอีกแล้ว...แต่พอกูจ้องหน้ามัน แปลกที่น้องมันหลบตา หน้าแดงเลย...มีลุ้นเว้ย...

...ตกลงช่างกับฟร้อนท์ใครโหดกว่ากันวะ...แค่กูยื่นหน้าไปใกล้ ๆ มันผลักกูกระเด็นตกเก้าอี้ลงไปนั่งกับพื้นเลย...แต่ก็ดีเหมือนกัน มันมาช่วยประคองกูด้วย...น้องทีมคงตกใจเลยไม่เห็นว่ากูเผลอแอบมองมันแบบแปลก ๆ ด้วย...โชคดีที่แม่บ้านโทรมาแจ้งว่าห้องน้ำเสีย ไม่งั้นน้องทีมต้องเห็นกูแอบมองหน้ามันแน่ ๆ เลย...

...ตอนอยู่ในลิฟท์ด้วยกัน กูแอบหยอดน้องทีมไปนิดนึง...เห็นมันเขินแล้วน่ารักดี...แต่ปากน้องมันสุดยอดเหมือนเดิม ต่อปากต่อคำเก่งจริง ๆ ไม่กลัวกูเลย...จะว่าไปกูก็ไม่เห็นน้องมันกลัวอะไรเลยนี่หว่า...เข้าห้องไปคุยกับแขกฝรั่งเป็นเรื่องเป็นราว กูเห็นแล้วสมเพชตัวเองว่ะ...น้องมันเป็นเด็กมีอนาคต มันคงไม่ลดตัวลงมายุ่งกับกูหรอก...หยุดคิดได้แล้วไอ้ยอดเอ้ย...

...แต่กูหยุดไม่ได้ว่ะ...น้องมันเป็นคนดีจริง ๆ วิ่งเอาทิปมาแบ่งกูด้วย ทั้ง ๆ ที่ถ้ากูขึ้นมาคนเดียว คงไม่ได้ทิปเยอะขนาดนี้หรอก...รู้สึกยังไงไม่รู้ตอนที่น้องมันเอานิ้วมาถู ๆ ที่แขน เหมือนเด็กกำลังเรียกร้องความสนใจ...ตกลงน้องมันจะเด็กหรือจะผู้ใหญ่ เพราะคุยไปคุยมา มันก็พูดเป็นเรื่องเป็นราว บอกว่าชอบคนดี...กูก็ว่ากูเป็นคนดีนะ...ไม่รู้น้องมันจะชอบหรือเปล่า...

...เฮ้อ...ตอนแรกกูใจหายตอนที่น้องทีมบอกว่าจะย้ายห้องทันทีที่มีห้องว่าง กูต้องหน้าด้านใช้ความกล้าขอร้องให้น้องมันอยู่ต่อไป...ไม่เคยขอใครอย่างนี้เลยนะโว้ย...กูทำไปได้ยังไงเนี่ย...หรือว่ากูจะชอบน้องทีมจริง ๆ วะ...ตอนป้าน้อยแม่บ้านพาน้องเดินผ่านห้องตอนบ่าย กูก็เผลอแซว ดันโดนป้าน้อยแซวกลับ เขินชิบหายเลย...

...กูมีนัดกับน้องทีมตอนเย็น จะพาน้องมันไปหาอะไรกินกัน ได้ทิปมาตั้งสี่พันกว่าบาทด้วยฝีมือน้องทีมของกู...แต่โคตรซวยเลย...ห้องจัดเลี้ยงมีปัญหา กูต้องไปดูแลอีกตามเคย...ถึงกูจะเซ็งกับงานด่วน แต่กูปลื้มอีกแล้ว...น้องทีมไม่ยอมไปกันเอง น้องเค้ารอกูไปกินด้วยวันพรุ่งนี้...

...ทีม...รู้มั้ยว่าทีมทำให้พี่อารมณ์แปรปรวน น้องสามารถทำให้พี่ยิ้มได้ และอยากจะร้องไห้ได้เช่นกัน...เมื่อเย็นพอน้องเค้ารู้ว่ากูไปด้วยไม่ได้ น้องมันก็ขึ้นรถเบนซ์ไปกับไอ้กรณ์...ตกลงยังไงเนี่ย...กูผิดใช่มั้ยที่ไม่ว่าง...พอน้องทีมกลับมาตอนหัวค่ำ กูก็ทำเป็นไม่สนใจ ไม่ทักทาย น้องมันออกไปที่ระเบียง กูเห็นน้ำตาน้องทีมแล้วใจหาย นึกว่าไอ้กรณ์มันทำอะไรน้องทีมของกู...ที่ไหนได้ น้องมันน้อยใจกูตั้งแต่วันแรกที่เจอกันแล้ว มันคิดว่ากูรังเกียจที่น้องมันไม่ใช่ผู้ชายแท้ ๆ ก็ตอนนั้นกูเข้าใจว่าน้องเค้าเหมือนเกย์กรุงเทพฯทั่ว ๆ ไป ก็ตาน้องทีมของกูเจ้าชู้เหลือเกินนี่หว่า มองใครเค้าก็คิดว่าอ่อย...

...ไม่คิดเลยว่าช่างใหญ่อย่างกูจะโดนเด็กยั่วได้ขนาดนี้...แค่น้องทีมเอามือวางบนต้นขา กูก็แทบจะอดใจไม่อยู่...แต่กูอดใจไม่ไหวจริง ๆ นั่นแหละ...กูได้หอมแก้มน้องทีมด้วย...กูใจหายนึกว่าน้องจะโกรธลุกขึ้นเดินหน้าบึ้งเข้าห้องไปเลย กูกระวนกระวายเดินพล่านอยู่หน้าห้องมัน...ที่ไหนได้ ออกมาคุยกับกูต่อซะงั้น แถมยังยอมออกไปกินข้าวเย็นเป็นเพื่อนกูตอนสี่ทุ่มด้วย...

...โอ๊ย...กูมีความสุขว่ะ...ขี่มอเตอร์ไซค์ไปตลาดกัน...กูกวนไป น้องก็กวนกลับ พอเถียงกูไม่ได้ ก็แกล้งกอดกูซะแน่น...เวลาเดินซื้อของกินกันก็สนุกมาก ถ้ากูมาตลาดกับเพื่อน กับลูกน้อง คงไม่ได้เดินหิ้วของกลับห้องเยอะแยะอย่างนี้...ถ้ากูได้น้องทีมเป็นแฟน กูคงมีความสุขแน่ ๆ ที่ตลาดก็มีแต่คนมอง ไม่รู่ว่ากูหล่อ หรือน้องทีมน่ารักเนี่ย...

…ซื้อของกินกลับมากินกันที่ห้อง...ผ่านพวกแม่บ้านที่ดูหนังอยู่ข้างล่างก็แซว...กูเขินว่ะ...น้องทีมก็คุยเล่นกับพวกแม่บ้าน ไม่มีท่าทางหยิ่งอย่างที่กูเคยคิดไว้ แถมยังซื้อของกินมาฝากพวกนั้นอีก กูก็สงสัยอยู่ว่าทำไมน้องมันซื้อของเยอะจัง ที่ไหนได้ ซื้อเอามาฝากคนอื่นด้วย ปลื้มอีกแล้วกู...ให้คะแนนไปเลย 1 คะแนน

...เราช่วยกันจัดโต๊ะที่ระเบียง เอาของกินไปนั่งกินกัน โรแมนติกโคตร...กูไม่เคยรู้สึกอย่างนี้มาก่อนเลยจริง ๆ นะ...แต่...ลูกน้องโทรตามให้ไปซ่อมไฟห้องแขก...กูต้องแต่งตัวไปโรงแรมอีกแล้ว...น้องทีมของกูก็ไม่โวยวายเลย ดีจัง...เป็นแฟนพี่ต้องอดทน...แต่น้องเค้ายังไมได้เป็นแฟนกูนี่หว่า...

...กูไม่อยากนอนเลย...กูอยากเขียนไดอารี่ไปเรื่อย ๆ นานแค่ไหนแล้วที่กูไม่ได้มีความสุขอย่างนี้...กูคงบ้าไปแล้ว ที่เขียนบรรยายอะไรเป็นหน้า ๆ ตกลงกูชอบน้องทีมเหรอวะเนี่ย...

[RemySexyCool]

We belong together (Special Chapter)

3 พฤศจิกายน 2547
...ตื่นเช้าวันนี้ น้องทีมของกูเปิดทีวีดูข่าวภาษาอังกฤษซะด้วย...ดีมาก จะได้เก่ง ๆ...น้องมันเขินที่เห็นกูใส่ผ้าขนหนูตัวเดียวอีกแล้ว ถึงมันจะปากดี แต่ตอนมันเขินนี่น่ารักชะมัด...กูอดใจไม่ไหวจะหอมน้องมันอีกครั้ง แต่น้องทีมดันหลบทัน แถมยังขู่จะทำหมันกูด้วย...โหดว่ะ...

...พักกลางวัน กูลงไปกินข้าวที่แคนทีน คนเยอะ ๆ อย่างนี้ตอนแรกกูไม่กล้าไปนั่งกินกับน้องทีมหรอก แต่ไอ้กรณ์มันลงมากินข้าวด้วย...กูมองตามันก็รู้แล้วว่ามันคิดอะไรกับน้องทีมของกู...ไม่ได้แล้ว กูไม่อยากให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอย น้องคนนี้กูจะเอาจริง ๆ กูไม่ยอมให้มันแย่งไปได้หรอก...กูต้องย้ายโต๊ะไปแสดงความเป็นเจ้าของซะหน่อย...ได้ผล มันถอยไปด้วยเว้ย...

...ที่จริงวันนี้กูมีนัดกับน้องทีมไปกินข้าวกันที่ตลาด แต่กูก็ไปไม่ได้อีกแล้ว...ไอ้กรณ์มันเล่นกู มันวางยาบอกว่าแอร์เสียจะให้ไปซ่อมตอนเลิกงานจะได้ไม่รบกวนเวลามัน...กูอดไปกับน้องเค้าเลย...แถมยังโดนน้องมันสั่งสอนกูอ้อม ๆ อีก...ถึงปากมันจะบอกว่าไม่โกรธกู แต่กูรู้ว่าน้องมันเสียความรู้สึก กูขอเบอร์โทร มันก็ไม่ให้...สุดท้ายกูก็เห็นน้องมันขึ้นรถไปกับไอ้กรณ์จนได้...

...กูรู้สึกแย่ว่ะ...งานก็ต้องทำ...อยากไปเที่ยวกับน้องทีม แต่ไปไม่ได้ หน้าที่มันค้ำคออยู่...ไม่กล้าปล่อยลูกน้องไปทำกันเอง...กูกลุ้มมากก็เลยออกไปกินเบียร์กับพวกห้องช่าง...กลับมาอีกครั้งน้องมันปิดห้องล็อกประตูนอนไปแล้ว ไม่รู้กลับมากี่ทุ่ม...เอาวะ อย่างน้อยน้องทีมของกูก็กลับห้อง...

...น้องมันเพิ่งจะมา แต่กูได้ยินหลายแผนกพูดถึงความเฮี้ยวของน้องซะแล้ว วันนี้ก็ได้ยินว่าไปทะเลาะกับเด็กเสิร์ฟ กูต้องคุมความประพฤติซะหน่อยแล้ว ไม่อยากให้มันไปมีเรื่องกับใคร เดี๋ยวจะอยู่กับกูได้ไม่นาน...เฮ้ย...กูเป็นห่วงอนาคตของน้องมัน หรือห่วงตัวเองวะเนี่ย...
*
*
4 พฤศจิกายน 2547
...ท่าทางกูจะบ้าไปแล้ว เมื่อเช้ากูได้ยินเสียงกุกกักในห้องน้องทีมของกู...เปิดประตูเข้าไปเห็นภาพบาดตา...น้องทีมกับไอ้ไผ่เด็กฝึกงานช่างกำลังโก้งโค้งได้มุมพอดีเลย แถมคนนึงใส่ผ้าขนหนู อีกคนใส่ชุดคลุม ยังมีหน้ามาบอกกูว่ากำลังเก็บสบูด้วย กูโกรธมาก...

...แต่กูก็ทำอะไรไม่ได้...น้องทีมของกูเค้ามองกูด้วยสายตาว่างเปล่า เหมือนกูไม่มีตัวตนตรงหน้า ไม่พูดไม่จาอะไรเลย...มันเจ็บซะยิ่งกว่าโดนน้องทีมด่าแรง ๆ อีก แล้วมันก็ประชดตอนกูถามว่าทำไมทำอย่างนี้ น้องมันบอกว่า “พอใจ” คำเดียวสั้น ๆ แต่กูแทบเข่าอ่อน...

...ในที่สุดกูก็ต้องขอโทษน้องทีมก่อน เพราะกูปรักปรำ ไม่ฟังเหตุผลของน้องเค้าเลย กูนึกว่าน้องมันจะโกรธ ที่ไหนได้ มันกลับมาขอโทษกูด้วยซ้ำ น้องไม่ต้องขอโทษพี่หรอก แค่ยิ้มเฉย ๆ พี่ก็ใจอ่อนแล้ว แต่น้องทีมของกูดันกราบลงมาที่อกกูด้วย น่ารักจริง ๆ กูเลยกอดมันซะแน่นเลย...แกล้งน้องทีมแล้วสนุกจัง ชอบตอนมันเกร็งหลับตาปี๋เวลากูเอาจมูกจ่อแก้มเพื่อคาดคั้นคำตอบ...ถ้าไอ้เจ้าไผ่ไม่ออกมาขัดจังหวะ กูคงได้หอมแก้มน้องมันอีกแน่...

...สองคนนั้นช่วยกันเล่าว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น กูค่อยโล่งใจหน่อย...ต่อไปกูจะพยายามไม่หึงน้องมันออกนอกหน้าแล้ว อายว่ะ...ยังไม่ได้เป็นแฟนกันซักหน่อย...

...กูภูมิใจในตัวว่าที่แฟนกูจังเลย...จบตรีสองใบ น้องทีมของกูแนะนำเรื่องงานให้กูด้วย ให้กูไว้ใจ และมอบหมายงานให้ลูกน้องทำบ้าง มาคิด ๆ ดูแล้วก็จริงว่ะ กูไม่ดีเอง...ถึงจะมีคนพูดอย่างนี้หลายคนแล้ว แต่ทำไมกูถึงเชื่อน้องมันวะ...

...ไปกินข้าวเช้าที่แคนทีน น้องมันก็ทำให้กูภูมิใจอีก อยู่ในชุดสูทแล้วไม่เหมือนเด็กดื้อที่เจอเมื่อสองสามวันก่อนเลย...อะไรมันก็น่าจะดี ถ้าไม่เจอเอ๋กินข้าวอยู่ก่อนแล้ว...กูเพิ่งได้เห็นฤทธิ์เดชของน้องทีมกับตาตัวเองก็วันนี้ เล่นเอาเอ๋จ๋อยไปเลย...ตอนแรกกูนึกว่าน้องทีมของกูจะเชิดเป็นคุณหนู ด่าว่ากระทบอ้อม ๆ ที่ไหนได้ พร้อมลุยเลย...สงสัยกูต้องเข้าชมรมเกลียมัวซะแล้วละมั้ง...

...เช้านี้กูบอกน้องเค้าไปนิด ๆ แล้วว่ากูชอบ...น้องทีมเขินหน้าแดง แต่ยังปากดีอยู่...รออีกนิดนะน้อง ขอพี่รวมรวมความกล้าก่อน...

...อย่างแรกต้องกล้าเปิดตัว...กลางวันนี้กูก็ไปรับน้องทีมมากินข้าวด้วย...น้ำพริกป้ายังได้ใจเหมือนเดิม กูนึกว่าเด็กกรุงเทพอย่างน้องทีมของกูจะกินน้ำพริกไม่เป็น ที่ไหนได้ น้องมันกินหมดทุกอย่างเลย แถมยังใจดีแกะปลาทูให้กูอีก...ประทับใจจริง ๆ เลี้ยงง่ายอย่างนี้ เอาไปอีก 1 คะแนน...

...เมื่อเช้าทะเลาะกับรุ่นพี่...กลางวันทะเลาะกับเด็กฝึกงานแม่บ้าน...น้องทีมของกูจะรอดถึงจบฝึกงานมั้ยเนี่ย...

...ยังไงกูก็ต้องรั้งให้น้องทีมอยู่กับกูให้ได้นานที่สุด...กินข้าวกลางวันเสร็จ น้องทีมของกูก็ขึ้นห้องมาล้างหน้าแปรงฟัน ทาแป้งเด็กด้วย น่ารักอีกแล้ว กูอดใจไม่ไหวก็เลยหาเรื่องหอมแก้มน้องมันไปหนึ่งที...กูสะดุ้งตอนที่น้องมันตวาด นึกว่าจะโกรธกูซะอีก ที่ไหนได้ น้องทีมทำโทษกูด้วยการหอมแก้มกูคืนด้วย...กูไม่มีใครมาทำให้ปั่นป่วนได้ขนาดนี้เลยนะ...น้องมันก็เขิน กูก็เขิน ไม่รู้ใครจะหน้าแดงกว่ากัน...

...ไม่ทันไร กูก็เห็นอิทธิฤทธิ์รอบที่สามภายในหนึ่งวัน น้องทีมของกูด่าเอ๋ซะเสียหมา แต่น้องกูไม่ผิดนะ...กูไม่ได้เข้าข้างด้วย...น้องมันโดนต่อว่าก่อน...เก่งจริง ๆ อย่างนี้พี่ชอบ เอาไปอีก 1 คะแนน ที่ดูแลตัวเองได้...

...ก่อนเลิกงานกูก็โดนอีกดอกนึง...น้องมันยั่วเด็กที่มานั่งเล่นที่ห้องช่าง กูกลัวน้องทีมจะเข้าใจผิดจริง ๆ ที่เห็นกูนั่งใกล้กับเด็กที่เพิ่งทะเลาะกันเมื่อเที่ยง...แต่น้องทีมดันยิ้มให้ซะหวานหยด แถมยังบอกว่าเย็นนี้เจอกันอีก เห็นสายตาแล้วกูขนลุกซู่...ขนอย่างเดียวนะ...ถ้าอย่างอื่นลุกกูไม่กล้าเขียนในไดอารี่หรอก…

...กูงงกับอารมณ์ของน้องทีมจังเลยว่ะ...เมื่อกี้ยังยิ้มให้กูซะกูแทบละลาย แต่พอกูเอาคีย์การ์ดไปคืน กลับไม่มองหน้ากู ถามคำตอบคำซะงั้น...อะไรเนี่ย...แล้วทำไมกูต้องเครียดด้วยวะ...

...แต่น้องทีมทำกูงงกว่าเดิม...ตอนกลับห้อง น้องมันเปลี่ยนเป็นคนละคนอีกแล้ว...ร่าเริง...เราขี่มอเตอร์ไซค์ออกไปกินข้าวกันที่ตลาด...น้องทีมหยอดกูตลอดมื้อเย็นเลย...กูอดคิดไม่ได้ว่าน้องเค้าแค่อยากแหย่กูเล่น แต่พอยิ่งได้คุยกัน กูยิ่งรู้สึกว่า ถึงน้องเค้าจะเล่น แต่กูจะเอาจริง ๆ...น้องทีมนี่แหละ คนที่กูรอคอยมาเกือบ 25 ปี…

...กูเห็นแหวนเพชรที่นิ้วนางข้างซ้ายของน้องเค้าแล้วใจแป้ว...น้องทีมดันอำกูว่าแฟนให้อีก ดีนะมาเฉลยว่าแฟนแม่ให้มา...ไม่อยากเชื่อว่าน้องเค้ายังโสด น้องก็คงไม่เชื่อว่ากูโสดเหมือนกัน ของอย่างนี้ต้องใช้เวลาเว้ย...

...ขากลับจากตลาด ฝนตกหนัก...กูโคตรสงสารน้องทีมเลย ต้องมาลำบากเพราะกู ทำไมกูไม่รวยวะ จะได้มีรถเก๋งพาน้องไปกินข้าว ไม่ต้องเปียกเป็นลูกหมาตกน้ำอย่างนี้...แต่น้องทีมของกูอึดดีว่ะ กูชอบ ให้อีก 1 คะแนน บอกให้กูขี่รถตากฝนไปได้ แถมยังกอดเอวกูซะแน่น...

...ถึงโรงแรมกูก็แกล้งแหย่น้องมันอีก...เสื้อเชิ้ตสีขาวของน้องเวลามันเปียก แนบเนื้อ เห็นหุ่นเด็กวัยรุ่นแบบนี้แล้วกูหื่นยังไงไม่รู้...กูชวนน้องอาบน้ำด้วย น้องมันก็อาย...แต่ก็ยังปากดีอยู่...กูอดใจไม่ไหวขอทำตามใจตัวเองซักนิดเถอะ...ตอนสวนกันหน้าห้องน้ำ กูเลยจัดให้ชุดเล็ก น้องมันตัวสั่นเลยแหละ...ดีใจว่ะ...ว่าที่แฟนกูยังซิงเว้ย...กูรู้จุดอ่อนน้องทีมแล้วด้วย...

...เด็กคนนี้ไม่ธรรมดาจริง ๆ กูรู้จุดอ่อนน้องทีม แต่น้องมันก็เล่นจุดอ่อนกูเหมือนกัน...มันเล่นปิดไฟซะมืดเลย ถ้าคนอื่นทำอย่างนี้กูเตะขาดสองท่อนแน่...แต่น้องทีมของกูทำให้ห้องมืด แต่ในใจกูสว่างสดใส...เพิ่งรู้ว่าบางทีความมืดก็ทำให้โรแมนติกได้...กูมองตาน้องในความมืด กูเห็นแววตาที่จริงใจ ใสซื่อ ไม่ใช่ตัวร้ายอย่างที่น้องพยายามทำ...และน้องก็ตอบแทนและให้กำลังใจที่กูสามารถอยู่ในความมืดได้ด้วยการหอมแก้มกูอีกแล้ว...คืนนี้กูต้องฝันดีแน่นอน...

...กูบ้าไปแล้ว เขียนบรรยายอะไรเพ้อเจ้อตั้งสองหน้าวะ...ไดอารี่มันควรจะบันทึกความจำแบบสั้น ๆ สิ...หรือว่าวันนี้มันมีเรื่องดี ๆ ที่อยากจำไปนาน ๆ เยอะวะ...พอแล้ว เมื่อยมือ...กูจะพยายามเขียนให้สั้นลงละกัน...เขินตัวเองว่ะ...

[RemySexyCool]

We belong together (Special Chapter)

5 พฤศจิกายน 2547
...กูว่าจะไม่เขียนไดอารี่แล้วนะ...แต่ตอนเช้ามากูก็ได้ไปกินข้าวกันน้องทีม เพื่อนน้องก็แซวซะจนเราทำอะไรแทบไม่ถูก...ตอนเย็นกูก็ไปรับน้องกลับห้อง เจ๊รุจก็แซวอีก...ดีเหมือนกัน เจ๊แกจะได้ไปเล่าให้ไอ้กรณ์ฟังว่ากูกับน้องทีมกำลังไปได้ด้วยดี...น้องทีมยอมให้กูจูงมือกลับห้องด้วย...ว่าง่าย เอาไปอีก 1 คะแนน...

...โชคร้ายว่ะ ตอนเล่นบอลเมื่อเย็นกูล้มเส้นพลิก หมอเอ็กซ์เรย์แล้วดีนะที่ข้อเท้าไม่หัก...กูเห็นสีหน้าน้องทีมของกูแล้ว ไม่อยากทำให้น้องมันเป็นห่วงเลย...แต่กูเจ็บว่ะ...น้องมันก็ดีนะ ช่วยเหลือทุกอย่างเลย เปิดช่องให้กูแกล้งได้อีกแล้ว กูจะให้น้องมันช่วยอาบน้ำให้...

...ยิ่งเห็นท่าทางน้องทีมก็ยิ่งมั่นใจว่าน้องมันยังซิง...แค่ถอดเสื้อให้กู ยังมือสั่น หน้าแดงแจ๋ พอกูถอดกางเกงเอง น้องมันก็หันหน้าหนี...เรียบร้อยดี เอาไปอีก 1 คะแนน...เก็บเสื้อผ้ากางเกงแม้แต่กางเกงใน น้องทีมยังกล้าเก็บให้ ไม่รังเกียจกูเลย...ประทับใจ เอาไปอีก 1 คะแนน...ตอนพยุงกูเข้าห้องน้ำ กูรู้สึกว่าน้องมันใจเต้นแรง แอบคิดอะไรกับกูหรือเปล่าวะ...หรือเราจะใจตรงกัน...และแล้วกูก็บอกชอบน้องทีมจนได้...กูชอบจริง ๆ นี่หว่า...เก็บไว้ไม่ได้แล้ว...

...ถึงขากูจะเจ็บ แต่กูต้องพลิกวิกฤติให้เป็นโอกาส...ตอนแรกก็ว่าจะแหย่เล่น แต่พอกูกอดน้องแล้วเห็นน้องมันนอนเกร็งตัวแข็ง ไม่รู้ว่ากลัวดิ้นแล้วโดนขากู หรือกลัวกูข่มขืนก็ไม่รู้...อดใจไม่ไหวอีกแล้วโว้ย...กูจูบปากน้องทีมเป็นครั้งแรก...น้องทีมของกูเหวอแดก กูว่าน้องเค้าต้องเคลิ้มมั่งแหละไม่ขัดขืนกูเลย...กูเกือบจะทำอะไรเกินไปกว่านี้แล้ว แต่มันไม่ดี เราเพิ่งรู้จักกัน รอไว้ให้น้องทีมเต็มใจดีกว่า...

...พอกูปล่อยตัวไปน้องทีมของกูปากดีเหมือนเดิม รอให้พี่หายดีก่อนเถอะ...เท่าที่อ้อนน้องมันได้ตอนนี้ก็คือ ให้น้องทีมมานอนห้องกู ใช้โอกาสนี้ให้เป็นประโยชน์ อ้อนน้องแทบแย่ กูรู้อยู่แล้วว่าน้องทีมแฟนกูใจดี เป็นห่วงกู กลัวกูจะลำบากตอนดึก...

...กูเคยคิดว่า กูคงเข้ากับใครไม่ได้ นอนกับใครไม่ได้ คงจะน่ารำคาญถ้ามีใครมานอนด้วยข้าง ๆ...แต่ถ้าเราได้อยู่ใกล้คนที่เราชอบ...กูโคตรมีความสุขเลยว่ะ อยากนอนเบียดน้องทีมอย่างนี้ทั้งคืน ไม่อยากให้เช้าเลย...แต่น้องทีมของกูจะอึดอัดหรือเปล่าหว่า นอนเกร็งเชียว...
*
*
6 พฤศจิกายน 2547
...ท่าทางกูจะเป็นไข้ว่ะ...ปวดหัว ปวดขาชิบหาย...แต่กูก็ต้องไปทำงาน ไม่อยากให้งานเสีย...น้องทีมของกูตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้...ท่าทางจะไม่พอใจที่กูยังลากสังขารไปทำงาน ไม่รอกูไปกินข้าวพร้อมกันเลย...พอกูตามไปที่แคนทีน เดินสวนกันก็ไม่มองหน้ากู...

…ขนาดกูหาเรื่องไปทำงานหน้าฟร้อนท์ กูยังโดนน้องทีมเมินใส่เลย...เจ๊รุจก็ช่วยชงให้ แต่น้องทีมของกูหน้าเฉยเมยจนกูไม่กล้าเล่นด้วย ต้องแอบมองน้องมันทำงานอยู่ห่าง ๆ...

...ไอ้มารความสุขก็โผล่มาอีกแล้ว...มันเพิ่งกลับมาจากกรุงเทพแน่ ๆ ซื้อของมาฝากน้องทีมของกูด้วย...ซื้อของฝากไม่เท่าไหร่ มันเสือกชวนน้องทีมของกูไปเที่ยว...ดีนะว่าน้องทีมกูไม่รับปาก แถมยังไม่ยอมให้เบอร์มือถือกับไอ้กรณ์อีก...ดีมาก...

...พอคนไทยไป หนุ่มฝรั่งก็มาเช็คอิน...ทำไมน้องทีมของกูต้องยิ้มขนาดนั้นด้วยวะ...เห็นมันหล่ออ่ะดิ...ปวดใจจริง ๆ...น้องทีมของกูปากสุดยอด ขนาดอยู่ต่อหน้าแขกที่กูฃ่วยทำลายกุญแจกระเป๋ายังกล้าพูดฉีกหน้าเอ๋ซะเยิน...ฟร้อนท์ชอบใจกันใหญ่ น้องทีมของกูถูกใจพี่ ๆ คงจะอยู่ได้นาน ถ้าไม่มีเรื่องลงไม้ลงมือกันซะก่อน...ให้คะแนนภาษา และความกล้าอีก 1...

...กูรอน้องทีมไปกินข้าวกลางวันด้วย แถมยังหลุดปากบอกเจ๊รุจเรื่องเมื่อคืนน้องทีมนอนห้องเดียวกับกู...ดีนะว่าน้องมันแก้ลำทัน...ท่าทางจะโกรธด้วย...กูเจ็บขาว่ะ มันบวมขึ้นสองเท่าเลย...เดินแทบไม่ไหว...น้องทีมก็งอนกูอีก...พูดประชดกูเข้าไป...แต่พอน้องมันบอกว่าเป็นห่วงกู...โห...กูหายเจ็บขาไปเยอะเลย..ถึงน้องมันจะบอกว่าเป็นห่วงในฐานะรูมเมท แต่คอยดูกูจะทำให้น้องทีมห่วงกูในฐานะแฟนให้ได้...แต่ตอนนี้น้องทีมขีดเส้นตายให้กูทำยังไงก็ได้ให้ขาหายภายในวันอังคาร แล้วน้องจะยอมให้กูรีเควสได้หนึ่งอย่าง ยกเว้นเรื่องอย่างว่า...อดเลยกู...แต่กูก็ไม่ยอมให้น้องทีมสร้างเงื่อนไขคนเดียวหรอก กูขอให้น้อมทีมมานอนห้องเดียวกับกู คอยดูแลกูด้วย...ขาจะได้หายเจ็บไว ๆ...แผนสูงว่ะไอ้ยอด...

…กินข้าวเสร็จ กูตัดสินใจหยุดพักเป็นครั้งแรกตั้งแต่ทำงานที่นี่มา...ถ้ากูไม่หยุด มีหวังขากูหายไม่ทันวันอังคารนี้แน่ ๆ...น้องทีมของกูดีใจที่ดูรู้จักเป็นห่วงตัวเอง...เออว่ะ...ทำไมกูไม่เคยห่วงตัวเองเลย...

…กูกินยา หลับไปถึงตอนเย็น น้องทีมปลุกกูให้ไปอาบน้ำ กินข้าว...คืนนี้น้องทีมของกูจะออกไปเที่ยวเธคในตัวเมืองกับเพื่อน...เห็นน้องทีมแต่งตัวแล้วไม่อยากให้ออกไปไหนเลย กูหวง เด็กกรุงเทพสมัยนี้มันแต่งตัวเก่งอย่างนี้ทุกคนหรือเปล่าวะ...

...ถึงกูจะเจ็บขา แต่กูมีความสุขว่ะ...น้องทีมมานั่งนวดขา พันผ้าให้...ไม่คิดว่าบุคลิกแบบน้องจะยอมทำให้กูขนาดนี้...กูอยากไปเที่ยวกับน้องทีมจังเลย กูไม่อยากให้น้องไปมองใคร ตาน้องทีมของกูมันหวานเยิ้ม มองใครก็คงติดหมด...กูหวง...เฮ้ย...กูจะหวงเค้าได้ยังไง เรายังไม่ได้เป็นอะไรกันซักหน่อย...

...ถ้ากูนอนในห้อง กูจะไม่รู้ว่าน้องทีมกลับมากี่โมง...นอนมันบนโซฟานี่แหละ...น้องทีมกลับมาเกือบตีสอง...กูได้กลิ่นเหล้า ก็เลยดุไปนิดนึง แต่น้องทีมดันเถียงกู แถมยังงอนกูอีก...เออ กูรู้ว่าน้องเค้ากินนิดเดียว แต่กูไม่อยากให้น้องเค้ากินนี่หว่า...

…คืนนี้น้องทีมนอนกับกูอีกแล้ว...มีความสุขจริง ๆ เลยโว้ย...
*
*

…ผมปิดไดอารี่เล่มนั้นลงพร้อมรอยยิ้ม และวางมันไว้ในลังเหมือนเดิมเมื่อได้ยินเสียงพี่ยอดเรียกให้ลงมากินข้าวเย็นด้วยกัน...ผมมองข้าวของที่วางเกะกะทั่วห้องนอนในบ้านใหม่ของ “เรา” วันนี้เป็นวันแรกที่ผมกับพี่ยอดช่วยกันขนของย้ายมาไว้ที่บ้านนี้ กลิ่นสียังไม่จาง กลิ่นไม้ปาร์เก้ก็ยังฉุน เราแค่ทยอยเอาสมบัติมากองไว้ก่อน กำหนดเข้ามานอนค้างจริง ๆ เป็นสัปดาห์หน้า...

...ไม่รู้ว่าชีวิตของผมต้องเจออะไรอีก...สิ่งที่ทำได้คือต้องเก็บเกี่ยวความสุขทุกวินาทีนี้ไว้...
***************************************************************************
...ขอบคุณที่ยังคิดถึงกันอยู่นะครับ...วันนี้เอามาให้อ่านเล่น ๆ คั่นเวลาก่อน เผื่อจะมีคนคิดถึงตอนแรก ๆ ของเรื่องนี้...ขอตัดสินใจอีกครั้งว่าจะทำเรื่องใหม่ หรือทำ We belong together Season III ดี...สับสนมาก กลัวจะไม่มีเวลามาอัพเดทได้บ่อย ๆ เหมือนเคยด้วย...แต่พอเข้ามาอ่านคอมเม้นท์ก็อดใจไม่ไหว...คิดถึงคนอ่านทุกคนนะครับ...
...เป้...

[jasmin]

คิดถึงพี่เป้  ดีใจที่เห็นตอนพิเศษ
ตอนพิเศษเยี่ยมมากเลย พี่ยอดน่ารักอะไรอย่างนี้
มีให้คะแนนทีมด้วย อ่านแล้วคิดถึงช่วงแรกของเรื่องเลยอ่ะ
เข้ามายุให้พี่เป้เขียนภาค 3 ถึงอัพช้าก็รอได้
คิดถึงเรื่องนี้ คิดถึงตัวละครทุกตัว
ปล. ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษน่ารักๆน๊า

[triohero]

ดีใจมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

 ที่เป้ กลับเอาตอน ยาวๆๆ มาให้หายคิดถึง ทีม และ พี่ยอด

อ่านไดอารี่ยอดแล้วมีความสุข

นึกถึงพี่ยอดจอมเซอร์

ก่อนที่จะไปเป็น หนุ่มกทม หรูโก้ แบบนั้นวะอีก

มีความสุขมากๆครับ ขอแบบนี้ ต่ออีกนะครับ
 
ความรุ้สึกของพี่ยอด อ่านแล้ว น่ารัก อมยิ้มได้อีก
 
จะตามมาอ่านทุกวันๆ

[spok1234]

ขอบคุณมากครับคุณเป้ที่ทำ Special Chapter มาให้ได้อ่าน

อ่านแล้วรู้สึกดีจังเลย

ถึงแม้จะเป็นตอนสั้น ๆ แต่ก็รวบรัดดีครับ

นึกถึงในอนาคตที่ผมต้องไปฝึกงานในโรงแรม

จะได้เจอแบบนี้มั้งหรือเปล่าเนี่ย

อ่านแล้วแอบคิดอยากมีแบบนี้มั้งระหว่างฝึกงาน

แหะ ๆ

ยังไงก็จะรอติดตามนะครับ

ถ้าจะมี Season III ก็ดีนะครับ ชอบการดำเนินเรื่องแบบนี้

สุข ทุกข์ ปน ๆ กันไป มีทั้งเรื่องเบา และเรื่องหนัก

...

...

p.s. คิดถึงพี่ยอด น้องทีม เสมอ~

[tutu]

ว้าว..ตอนพิเศษ..ไดอารี่ลุงยอด

[ppgf]

อยากอ่านเรื่องใหม่มากกว่าค่ะ เพราะเรื่องนี้เราอ่านจบแล้วมีความรู้สึกว่ามันสุขพอแล้วไม่อยากร้องให้หน้าจออีออ่ะ

[Cha Ris Ma]

พี่ยอดเพ้อกว่าที่คิด
น่ารักดี
 

+1

[MaeMoo]

ดีใจจังที่เห็นคุณเป้มาต่อตอนพิเศษให้

ได้อ่านแล้ว นึกถึงตอนที่เริ่มเรื่องนี้ใหม่ๆ ทำให้ต้องกลับไปอ่านอีกรอบ
แล้วมาประกอบกับไดอารี่ของพี่ยอด เห็นสองมุมมองแบบนี้แล้วน่ารักไปอีกแบบ

อยากอ่าน ภาค III ต่ออีกอ่ะ อยากรู้ว่าในชีวิตคู่ของทั้งสองคน
จะต้องฟันฝ่ากับอะไรอีก แล้วจะประคองความรักได้อย่างไร
แต่อย่าให้ระทมทุกข์มากนักนะคะ เอาหวานๆ มาเยอะหน่อย อิอิ

อากาศไม่ค่อยดีเลย รักษาสุขภาพนะคะ

[kazhiki]

ขอบคุณค่ะ   

[NIID]

ซึ้งเลยพี่ยอด เหอๆ

มาต่ออีกนะคุณเป้

จะรออ่าน  สนุกมากมาย

[nopkar]

ขอบคุณมากๆๆนะที่มีตอนพิเศษแบบนี้ด้วยย..

[Akamei]

ไนกว่าจะได้อ่านตอนพิเศษ ๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕
ขอบคุณมากนะค่ะ
พี่ยอดนี่นะ แอบเขียนเป็นหน้าๆ
แอบชอบทีมตั้งแรกเลยเหอะ
กร๊าก ก ก  ก

^^

[a_tapha]

คิดถึงพี่เป้มากกกกกกกกกก 

ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษค่ะ 

[กระต่ายชมจันทร์]

31 ตุลาคม 2547

..น้องทีมถอนหงอกกูอีกแล้ว...เถียงมันไมได้ด้วย เรื่องจริงทั้งนั้น...

2 พฤศจิกายน 2547

มันบอกว่ากูเป็นช่าง แต่ซ่อมความรู้สึกที่เสียไปไมได้

น้องมันเป็นเด็กมีอนาคต มันคงไม่ลดตัวลงมายุ่งกับกูหรอก...หยุดคิดได้แล้วไอ้ยอดเอ้ย...

น้องทีมของกูก็ไม่โวยวายเลย ดีจัง...เป็นแฟนพี่ต้องอดทน...แต่น้องเค้ายังไมได้เป็นแฟนกูนี่หว่า...

4 พฤศจิกายน 2547

แถมคนนึงใส่ผ้าขนหนู อีกคนใส่ชุดคลุม ยังมีหน้ามาบอกกูว่ากำลังเก็บสบูด้วย กูโกรธมาก...

สงสัยกูต้องเข้าชมรมเกลียมัวซะแล้วละมั้ง...
=> ต่ายว่าอ่านแล้วน่าจะ ล่ะ เสียงต่ำมากกว่า ละ เสียงสูงนะคะ^^

6 พฤศจิกายน 2547

ขนาดอยู่ต่อหน้าแขกที่กูฃ่วยทำลายกุญแจกระเป๋ายังกล้าพูดฉีกหน้าเอ๋ซะเยิน


---------------------------------------------------

พี่เป้~   

อ่านแล้วอยากกลับไปอ่านใหม่แต่ต้นอีกรอบเลยค่ะ

อืม ตัวต่ายคิดว่าแล้วแต่พี่เป้นะคะว่าจะเป็นภาค3หรือเรื่องใหม่ พี่เป้รู้สึกว่าไฟการเขียนตอนนี้ไปอยู่เรื่องไหนกว่ากันก็เอาอันนั้นแหละค่ะ ถ้าเท่ากันก็...ทั้งคู่เลยก็ได้นะคะ อิๆ

ว่าแต่ไม่นึกเลยว่าอย่างพี่ยอดจะเขียนไดอารี่กับเขาด้วย 555+

สู้ๆนะคะพี่เป้!

ปล.ต่ายแอดเอ็มพี่เป้ไปแล้วเน่อ><

[yakusa]

ไม่ว่าอะไร หนูก็ตามอ่าน ชัวร์

เป็นกำลังใจ สู้ๆ

[pay-it-forward]

มีตอนพิเศษมาให้อ่านด้วย ขอบคุณค่ะ 
รออ่าน season III นะคะคุณเป้
 

[kongkilmania]

ดีใจมากกกกก.......ที่ได้อ่านเรื่องนี้ต่อ
ไม่นึกว่าพี่ยอดจะเพ้อได้ขนาดนี้อ่ะ 555
สงสัยคนที่ตกหลุมรักไม่ว่าตัวจริงจะเถื่อนแค่ไหน  ก็คงมีอารมณ์เพ้อๆแบบนี้บ้างแหล่ะ

คิดถึงหน้าหวานๆของน้องเป้อ่ะ
เพิ่งบ่นกะเพื่อนว่าไม่มีไรให้ตามอ่าน ตั้งแต่จบเรื่องนี้
พอวันนี้เพื่อนก็มาส่งข่าวว่าน้องเป้มาต่อละ ดีใจๆ  

จะเขียนภาค 3ต่อ หรือจะเขียนเรื่องใหม่เราก็ตามอ่านหมดแหล่ะ
แล้วแต่น้องเป้จะมีแรงบัลดาลใจแต่งแบบไหน
แต่ถ้าเป็นภาค 3 จะตั้งทู้ใหม่ก็ดีนะ กลัวคนไม่ได้เข้าห้องนิยายที่จบแล้วจะไม่ได้เข้ามาอ่าน

ส่วนเรื่องที่ไม่ค่อยมีเวลา  กลัวลงไม่ต่อเนื่อง อืม....
พี่ก็กลั๊ว..กลัว เวลานิยายที่กำลังติดงอม  แต่คนแต่งไม่มาลงสม่ำเสมออ่ะ
อรรถรสในการอ่าน ความสนุก ความอินมันหายไปจริงๆนะ
น้องเป้แต่งสต๊อกได้ซัก 30%แล้วค่อยลงดีไม๊ ??? (หรือจะไม่มันส์เท่าคิดพล๊อตสด 5555)
ถ้ามีเวลาในการลงแน่นอน ซัก4-5วันมาลงทีนึงก็ได้
แต่ขอให้อย่าขาดหายไปนานๆเป็นเดือนๆ ก็โอเคแระ
เป็นกำลังใจให้น้องเป้เหมือนเดิมค่า  

[RemySexyCool]

...อับอายขายหน้า พิมพ์ผิด ๆ ถูก ๆ สงสัยแป้นคีย์บอร์ดปุ่มไม้เอกจะพัง พี่ว่ากดแล้วนะ ทำไมมันหายหว่า เสียชื่ออดีตเด็กพาณิชย์หมด แต่ถ้าพิมพ์ยาว ๆ แล้วผิดแค่นี้ ยังได้เกรด 4 อยู่นะ 555++

...ขอโทษ และขอบคุณสำหรับคำนำแนะนำติชม ชอบจังเลย จะได้รู้ข้อผิดพลาดของตัวเอง คนเขียนแก่แล้วด้วยไงครับ มองตัวเล็ก ๆ ไม่ค่อยเห็นก็เลยหลุดไป ปลื้มที่คนอ่านอ่านทุกตัวอักษร ต้องระวังให้มากกว่าเดิมซะแล้ว...

...ตอนแรกก็ว่าจะเขียนเก็บไว้ตอนมีเวลาแล้วค่อย ๆ ทยอยลง แต่เคยทำแล้วไม่สำเร็จ มันไม่ได้อารมณ์เหมือนแต่งสด แก้แล้วแก้อีก ชอบแบบสด ๆ อ่ะครับ เอ่อ หมายถึงแต่งนิยายนะ ไม่ใช่อย่างนั้น 555++

...เป้...

[IIMisssoMII]

พี่เป้~~
อารมณ์ไหนเี่นี่ยยย มีตอนพิเศษ
คิดถึงพี่เป้ ทีม พี่ยอดมากๆ เลย
สเปตอนนี้พออ่านไปแล้ว ทำให้คิดถึงตอนเก่า ๆ เลยอ่ะ

แล้วแต่พี่เป้นะ ว่าจะมีตัวละครใหม่ คาแรกเตอร์ใหม่
หรือจะเป็นทีมแบบเดิม แต่เชื่อเถอะว่าไม่ธรรมดา
เชื่อฝีมือพี่เป้ค่ะ

สุดท้าย คิดถึงนะ ถึงจะย้ายมาห้องนี้แล้วแต่ก็แว๊บมาดูบ่อย ๆ อยู่

[kanda53]

ดีใจค่ะที่คุณเป้มาลงให้อย่างยาววววว.....
เป็นตอนพิเศษที่น่ารักดี...ได้มุมมองของพี่ยอด...
เพิ่มความรู้สึกที่ว่า....ทีมคนเก่งน่ารักมากขึ้นไปอีก....
แต่....พี่ยอดนี่คิดไม่ซื่อตั้งแต่ทีแรกเลยเนอะ...

จะรอน้องทีม..กลับมาอ่านไดอารี่ของพี่ยอดต่อนะคะ

  น้องทีม กะ พี่ยอด กะ คุณเป้
 

[vvivy]

กี๊ดดดดด...+1 ให้ความใจดีของคุณเป้ที่มาลงตอนพิเศษให้ ขอบคุณมากๆๆค่ะ

คิดถึงทีม กับพี่ยอดจังค่ะ คุณเป้มาต่อภาค 3 เน้อๆๆๆ นานๆมาต่อทีก็ได้ค่ะ รอได้เสมอ

คิดถึงคุณเป้นะคะ รอติดตามผลงานและเป็นกำลังใจให้ค่ะ 

[nidnoi]

ขอบคุณพี่เป้เป็นที่สุดค่ัะ

คิดถึงตัวละครทุกตัวเลย

อยากอ่านไปเรื่อยๆ ค่ะ

เป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ

 

[silverspoon]

ดีใจมากค่ะที่เอาตอนพิเศษมาลง อยากอ่านที่พี่ยอดรู้สึกยาวให้จบเท่าปัจจุบันเลยค่ะ จะได้รู้มุมมองตัวละครอีกหนึ่งตัว