หัวข้อ: We Belong Together & Don't Forget About Us (เรื่องยาว)

[Ak@tsuKII]

เข้ามาบอกว่า


รอพี่ยอด กะทีมจ้า

[Huo_To]

ถ่านไฟเก่า ช่างน่ากลัวยิ่งนัก 
เชื่อใจพี่ยอดแต่ก็ยังกลัวอ่ะ คุณเป้   

[narajasing]

ชอบครับ


รออ่าน

[chaps_tim]

สู้ สู้ ครับ เป็นกำลังใจให้นะครับ

[a_tapha]

เข้ามารอนายเอก(ร้าย)และ แรงส์ ค่ะ 

[forest]

หายไปใหนแล้วอะ 
ทีมจ๋า  พี่ยอดกลับมานะ

[+S+]

เรื่องนี้เล่นเอาผมนั่งโต้รุ่งอ่านหามรุ่งหามค้ำกันเลยทีเดียว
คำถามคือผมพลาดเรื่องนี้ไปได้งายยยยยยยยย 
อยากบอกว่าผมสะใจมากกก (ชักดูซาดิสแฮะ  55)

ตอนนี้ชักลุ้น คิดว่าคงมีเรืื่องวุ่นเกี่ยวกับคุณวาดะกับแซนโผลมาป่วนอีกแน่นอน
รีบมาต่ออีกนะครับพี่ เป้ 

[«ƤȑǃǹĉΞḠ○ḺҒ™»]

เหอๆ  ไม่ยอมอ่ะ ถ้าทิ้ง ทีม นี่มีเลือดแน่ๆ     

[Momoro]

ชอบๆนายเอกแรงดี อย่าไปยอมๆ แรงมาก็แรงไป
ไม่รู้ว่าถ่านไฟเก่าจะคุหรือเปล่า ยังไงทีมก็สู้ๆ

[DexTunG]

 

[mini]

อยากบอกว่า รัก และ คิดถึงคับ 

[IIMisssoMII]

นานล่ะ

สงสัย พี่เป้ ไม่สบายแน่เลย

หายไว ๆนะคะ

[ai_no_uta]

พี่เป้อ่า  หายไปไหนหว่า


ไม่สบายหรอคะพี่ 



งั้นฝากพี่เป้ บอก พี่ทีม กับ พี่ยอด หน่อยน๊ะ  ว่า คิดถึง ๆๆๆ   


เอิ้ก กกกก ๆๆๆๆๆ

[M@nfaNG]

มา รอคุณเป้ค่า หรือว่าหน้าดำหน้าแดงปิดบัญชีอยู่ สู้ๆค่ะ

[badgirl]

โอ่ย ไม่ไหวจะเคลีย สนุกอย่างแรง

ชอบทีมจริงๆ แบบว่าพึ่งมาอ่าน แต่มันติดจิงจัง

[zheeiiz*]

มารอพี่ยอด ~~~

 

[kasarus]

มารอดูความแรงของน้องทีมครับ
กลับมาต่อเร็วๆ นะครับ

[｡◕rainfall◕｡]

ตกลงว่าพี่เป้ลาพักร้อนได้หรอค่ะ หายไปเลยอะ

มาต่อไวๆนะคะ คิดถึงทีมกับพี่ยอดมากๆเลย

[vvivy]

มารอๆๆค่ะคุณเป้..คิดถึงทีมกะพี่ยอดดด

[Soulmate]

คุณเป้ หาย...  เอา พี่ยอด ออกมานะ!!

[┗◎┗◎]

หายไปไหนแล้ว 

[RemySexyCool]

We belong together (Season II) ตอนที่ 9
...ผมและพี่รุจเดินกลับเข้ามาในห้อง พยายามทำสีหน้าให้เป็นปกติ...พี่ยอดคงรู้แล้วว่าพี่รุจหาเรื่องออกไปคุยกับผมสองต่อสองเพื่อจะบอกว่าที่จริงแล้วคุณแซนเป็นใคร และเคยเป็นอะไรกับแฟนผม...ตอนนี้พี่ยอดแยกออกมานั่งใกล้คิมที่หน้าแดงเพราะเขินพี่ยอดจนไม่กล้ากระดิกตัว...ผมกำลังจะหย่อนตัวนั่งข้างพี่ยอด แต่เสียงกริ่งประตูก็ดังขึ้น...เป็นแก้วกับน้องต้อมที่เลิกงานแล้วขึ้นมาสนุกัน...
...บรรยากาศในห้องแยกออกเป็นสองกลุ่มอย่างชัดเจน...พี่ยอดคุยเรื่องธุรกิจกับคุณวาดะโดยที่มีคุณแซนนั่งอยู่ด้วย...ส่วนผมก็เดินไปเดินมาระหว่างวงไพ่ของเพื่อนสาว กับวงธุรกิจของพี่ยอดและคุณวาดะ...ไม่นานนักคุณวาดะก็เริ่มผ่อนคลาย และย้ายมาร่วมแจมวงไพ่กับพวกผม...
“...เจ้าบ้านก็ต้องเป็นเจ้ามือด้วยนะ...เวลาเจ้าหน้าที่มาจะได้โดนคนเดียว...”  อีมิ้นท์พูดขำ ๆ แล้วเลื่อนตลับไพ่ให้ผม
“...อยากเสียอีกหรือไง...จำไม่ได้เหรอว่าคราวที่แล้วโดนกันไปคนละกี่บาท...”
“...เออว่ะ...ทีมมันทำไพ่เป็น...”  มิ้นท์ดึงสำรับไพ่กลับคืน
“...โห...ไม่ได้ทำซักหน่อย...มันอยู่ที่ดวงเฟ้ย...”  ผมแก้ตัว
“...มา...พี่เป็นเจ้าเอง...”  พี่ยอดคว้าสำรับไพ่มาสลับ และแจกอย่างคล่องแคล่ว คุณแซนทำหน้าเบื่อนิดนึง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นยิ้มให้เจ้านายผม
“...วาดะ...ยูเล่นไม่เป็นหรอก ไอว่าเราไปต่อที่อื่นกันเถอะ...”
“...ไออยากลอง...คุณยอดเล่นได้...ผมก็อยากเล่นได้เหมือนกัน...ถ้ายูจะไปไหน ไอให้คนขับรถไปส่งก็ได้นะ...”
“...ไม่เป็นไร...ไอดูยูเล่นอีกซักพักละกัน...”  คุณแซนยิ้มหวาน...เอ...มองไปมองมา ผมกับเค้ามีส่วนคล้ายกันก็ตรงยิ้มนี่แหละ
*
*
...ตอนแรกเราเล่นป๊อกเด้ง มันไม่ยากเท่าไหร่สำหรับเจ้านายผม...แต่ซักพักเราก็เปลี่ยนไปเล่นดัมมี่ ผมต้องสอนคุณวาดะเล่นดัมมี่เป็นภาษาอังกฤษด้วยความยากลำบาก เพราะมันอธิบายเป็นคำพูดค่อนข้างยาก ต้องเล่นให้ดู กลายเป็นผมต้องประกบคุณวาดะไว้ ปล่อยให้คุณแซนนั่งลุ้นไพ่แนบชิดกับพี่ยอดจนพี่รุจส่งสายตาให้ผมทำอะไรซักอย่าง ก่อนที่คุณแซนจะเลื้อยยิ่งกว่านี้...
“...คุณวาดะ...ท่าทางคุณแซนจะง่วงแล้ว...คุณให้เค้ากลับก่อนก็ได้นะ...”  ผมกระซิบเจ้านายเมื่อเห็นว่าคุณแซนเริ่มเอาหัวพิงไหล่พี่ยอด
“...แซน...ไอว่ายูกลับบ้านเถอะ...เดี๋ยวไอให้คนขับรถไปส่ง...”
“...แต่...”
“...ไอคิดว่าจะเล่นอีกซักพัก...พอคนขับไปส่งยูเสร็จ เค้าก็มารับไอได้พอดี...ไป...เดี๋ยวไอเดินไปส่งที่รถ...”  เจ้านายผมลุกขึ้น คุณแซนก็ต้องลุกตาม
*
*
...ตามมารยาทแล้ว ผมจึงเดินไปส่งคุณแซนกับคุณวาดะด้วยตัวเอง...เค้ายังทำท่าอิดออด อยากจะอยู่ต่อทั้ง ๆ ที่ตอนแรกเห็นทำหน้าเบื่อ...พอคุณแซนขึ้นรถไป คุณวาดะกับผมก็เดินกลับขึ้นลิฟท์...
“...เพื่อนคุณที่มาสองคนสุดท้าย คนที่ชื่อแก้วเค้าดูขยันดีนะ...”
“...ครับ...เค้าขยัน และเรียบร้อยมาก...แก้วเป็นเพื่อน และที่ปรึกษาที่ดี สามารถคุยได้ทุกเรื่อง...เมื่อก่อนทีมเป็นคนใจร้อน ถ้าไม่ได้แก้วคอยปรามไว้ ทีมคงแย่...”
“...เค้าทำงานที่ไหนเหรอ...”  คุณวาดะถาม เออใช่ เค้ามาไม่ทันแก้วตอนใส่ชุดพนักงานแม่บ้านนี่หว่า
“...แก้วทำงานเป็นซุปเปอร์ไวเซอร์ของแผนกแม่บ้านที่นี่แหละ...ไอถึงได้เจาะจงมาพักอพาร์ทเม้นท์นี้ไง...”
“...อ๋อ...มิน่าล่ะ...เข้ามาก็จัดโน่นจัดนี่...ไม่เหมือนคนมาร่วมงานปาร์ตี้เลย...”  คุณวาดะพูดยิ้ม ๆ
*
*
...กลับเข้าห้องอีกครั้ง...พวกเราไม่ค่อยเกร็งกันแล้ว...คิมเริ่มร้องคาราโอเกะโดยมีต้อมช่วยหาเพลงให้...แก้วคุยกับพี่รุจเรื่องโรงแรม เพราะมีแนวโน้มว่าจะย้ายไปทำงานที่เชียงใหม่เพื่อตำแหน่งที่สูงขึ้น...พวกเรากลับประจำที่เล่นไพ่ต่อด้วยสโลแกน เงินเรากินกัน ความสัมพันธ์เหมือนเดิม...เล่นไปดริ้งท์ไปจนเกือบตีสาม คุณวาดะเริ่มพูดเสียงยานคาง...พี่รุจแทบจะนอนเล่นไพ่...มิ้นท์หาวแล้วหาวอีก คงจะง่วงเพราะเพลียที่ต้องทำอาหารเยอะ...แต่ฟิลิปยังโอเคอยู่...คิมยังร้องเพลงครวญครางไม่หยุด วันนี้คงนอนชาร์จแบตมาทั้งวันจึงไม่ง่วงง่าย ๆ...แก้วกับต้อมก็ยังมีสภาพปกติ เพราะเวลานี้ยังไม่ใช่เวลานอนของพวกเค้า...
“...งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา...แยกย้ายกันเถอะ...”  มิ้นท์พูดแล้วหาวอีกครั้ง
“...คุณวาดะ...ไหวมั้ยครับ...”  ผมพยุงคุณวาดะลุกขึ้น ตั้งแต่ทำงานมา ไม่เคยเห็นเค้าในสภาพนี้ เค้าเหมือนชายหนุ่มทั่วไป ไม่มีท่าทีเคร่งขรึมดุดัน ต่างกับตอนทำงานเป็นคนละคน
“...ไหวครับ...คุณคิม...บ้านอยู่ไหนครับ...ไปกับผมมั้ย...”  เจ้านายผมถามลูกน้องในบริษัท
“...เอ่อ...อยู่แถวรามคำแหงครับ...คนละทางกัน ผมไม่รบกวนดีกว่า...”  คิมรีบปฏิเสธหน้าตาตื่น
“...แก้ว...แกไปกับเจ้านายเราสิ...หอพักแกอยู่ทางเดียวกันนี่...”  ผมบอกแก้ว เพราะไม่อยากให้มันต้องช่วยเก็บของที่กองอยู่ตอนนี้
“..ไม่เป็นไร...เดี๋ยวเรากลับเองดีกว่า...ยังเก็บของไม่เสร็จเลย...”
“...ไปเถอะจะได้ไม่เสียค่ารถ...ทางนี้เราเก็บเองได้ เด็กร้านมิ้นท์ก็ยังอยู่...ฝากแก้วด้วยนะครับคุณวาดะ...”  ผมรีบตัดบท เพราะรู้ว่าแก้วต้องเกรงใจ ไม่กล้าปฏิเสธ
“...ยินดีครับ...เราไปกันเลยมั้ย...” 
“...ไปสิ...เดี๋ยวเดินไปส่ง...” ผมจูงมือเพื่อนสาวให้เดินไปพร้อมคุณวาดะ
*
*
...ในที่สุดก็เหลือผมกับพี่ยอดสองคนในห้องที่มีตอนนี้อยู่ในสภาพเรียบร้อยดีแล้วด้วยฝีมือเด็กในร้านของมิ้นท์ที่เราจ้างมาดูแลความสะอาดตลอดงาน...เราสองคนอาบน้ำแต่งตัวโดยไม่มีการพูดคุยกันเหมือนทุกวัน...ความเงียบมันทำให้ผมอึดอัดจึงเข้าห้องนอน ห่มผ้ามิดชิด...ไม่นานนักพี่ยอดก็แทรกตัวมากอดผมใต้ผ้าห่มหนานั้น…
“...แซนกับพี่ไม่มีทางกลับไปเป็นเหมือนเดิมหรอก...ทีมสบายใจได้เลยนะ...”  พี่ยอดเปิดประเด็น
“...เป็นเหมือนเดิม...เป็นอะไรเหรอ...”  ผมแกล้งโง่
“...ก็...เอ่อ...เป็นแฟนกันอ่ะ...เรื่องระหว่างพี่กับแซนมันผ่านไปนานเป็นสิบปีแล้ว...ไม่ต้องหึงนะ...”  พี่ยอดพูดเบา ๆ และเริ่มนัวเนีย
“...ทีมยังไม่ได้ว่าอะไรเลย...”  ผมย่นคอเมื่อพี่ยอดซุกเข้ามาที่จุดอ่อนผม
“...พี่เห็นทีมเงียบไปก็เลยคิดว่าทีมจะโกรธที่พี่คุยกับแซน...พี่รุจน่าจะบอกทีมแล้ว แต่ไม่เห็นทีมพูดถึงแซนเลย...พี่ก็กลัวว่าทีมจะคิดมาก...”
“...ทีมรอให้พี่ยอดพูดออกมาเอง...ไม่อยากถาม ไม่อยากเซ้าซี้...”
“...แล้วถ้าพี่ไม่บอกล่ะ...”  พี่ยอดแหย่
“...ไม่เป็นไร...แต่จำไว้ละกัน...ทีใครทีมัน...”  ผมขู่
*
*
...พี่ยอดตอกย้ำให้ผมมั่นใจ ตอกย้ำให้เราสองคนหนักแน่น ให้เราเชื่อใจกันและกัน...แค่เค้าพูดออกมาผมก็เชื่อแล้ว...แต่พี่ยอดก็ยังใช้ภาษากายสื่อสารตามถนัด...แม้จะเหนื่อยกับการเตรียมงานทั้งวัน แต่ผมก็เต็มใจให้พี่ยอดแสดงความมั่นคงในความรัก ความผูกพันจนเค้าพอใจ...
*
*
...วันอาทิตย์เราสองคนตื่นเกือบเที่ยง...นาน ๆ จะได้พักผ่อนเต็มที่อย่างนี้ซักที...ปกติพี่ยอดก็ทำงานตลอด วันหยุดก็ต้องไปเอนเตอร์เทนลูกค้า...ส่วนผมยังมีเวลาได้หยุดบ้าง เพราะผมจงใจจัดตารางงานให้คุณวาดะเป็นแบบที่ทำตัวเองได้หยุดไปด้วย...เจ้านายผมก็พอใจที่ได้พักบ้าง แต่เค้าก็ยังต้องไปสังสรรค์ส่วนตัวเพื่อต่อยอดธุรกิจ...หลัง ๆ มานี้ เค้าเริ่มออกงานสังคมเพื่อหาลูกค้าทางอ้อม และคงเจอคุณแซนในงานไหนซักงาน...
“...ฮัลโหล...ทีม...วันนี้คุณว่างมั้ย...”  คุณวาดะโทรมา ขณะที่ผมกำลังนอนดูดีวีดีกับพี่ยอดในห้อง
“...เอ่อ...ว่างครับคุณวาดะ...มีอะไรให้รับใช้ครับ...”  ผมถามอย่างเป็นทางการ เพื่อให้พี่ยอดรู้ว่าเจ้านายผมโทรมา กลัวพี่ยอดจะหงุดหงิด เพราะนาน ๆ จะได้หยุดพร้อมกันซักที
“...ผมรบกวนคุณลงมารับผมที่ล็อบบี้ในอีกครึ่งชั่วโมงด้วยครับ...ผมอยากจะไปดูห้องตัวอย่างที่อพาร์ทเม้นท์คุณ...”  เจ้านายผมพูดเสียงใส ผมโล่งอกที่มันไม่ใช่เรื่องงาน
“...ได้ครับ ไม่มีปัญหา...แล้วเจอกันครับ...”
*
*
...ผมปล่อยให้พี่ยอดดูหนังคนเดียว เพื่อปลีกตัวมารับคุณวาดะที่มาพบผมในชุดลำลอง มองเผิน ๆ คิดว่าเป็นหนุ่มหล่อนักท่องเที่ยวชาวญี่ปุ่น...วันนี้แกไม่มีมาดนักธุรกิจเลย...เพิ่งเคยเห็นเจ้านายในสภาพแบบนี้...น่ารักไปอีกแบบ...

...เนื่องจากวันนี้เป็นวันอาทิตย์จึงไม่มีเซลล์มาคอยดูแลลูกค้าใหม่ ทางฟร้อนท์จึงเป็นคนพาขึ้นมาชมห้องตัวอย่าง...คุณวาดะเจาะจงขอชมห้องแบบเดียวกับผม ในชั้นเดียวกัน และห้องที่ว่างพร้อมจะให้ชมก็ดันเป็นห้องข้าง ๆ ผมด้วย...
“...สิ้นเดือนนี้เราคงได้เป็นเพื่อนบ้านกันนะครับทีม...”
“...เอาแน่เหรอครับ...ลองดูที่อื่นก่อนมั้ย...”  ผมกระซิบถาม
“...ผมคิดว่าไม่ดีกว่า...อยู่ที่นี่แหละ...ผมชอบ...หรือว่าคุณอึดอัดที่ผมมาอยู่ใกล้ ๆ...”  คุณวาดะพูดยิ้ม ๆ
“...อืม...ก็นิดหน่อยครับ...”  ผมพูดความจริง
“...ไม่ต้องกังวล...เวลางานเราก็เป็นเจ้านายลูกน้อง...นอกจากนั้นเราก็เป็นเพื่อนกัน...คุณคุยกับผมเหมือนตอนที่เจอกันวันแรกเลยก็ได้...ผมชอบความเป็นธรรมชาติของคุณ ผมถึงเลือกคุณมาทำงานด้วยไง...ผมไม่ชอบทำงานกับหุ่นยนต์...”
“...ถ้างั้นก็ยินดีต้องรับเพื่อนบ้านคนใหม่ล่วงหน้าเลยละกันครับ...”  ผมยิ้มให้
*
*
...ในที่สุดเจ้านายผมก็ย้ายมาอยู่ห้องข้าง ๆ ผมจนได้...พี่ยอดและคุณวาดะถูกผมจัดเวลาให้เป็นสัดส่วน และกระจายงานให้ลูกน้องคนอื่นรับผิดชอบบ้างจนมีเวลาว่างเป็นส่วนตัวเยอะขึ้น...ตอนกลางคืนคุณวาดะอาจจะต้องไปเอนเตอร์เทนลูกค้าแถวธนิยะบ้าง แต่พี่ยอดไม่ต้องไปไหน เพราะผมจะ “เอ็น” เตอร์เทนพี่ยอดด้วยตัวเองเกือบทุกคืน...ยิ่งคุณวาดะเข้ามาอยู่ใกล้อย่างนี้ แรก ๆ พี่ยอดดูมีท่าทางหึง ๆ แต่เพราะผมพยายามทำตัวให้มีช่องว่างระหว่างเจ้านายกับลูกน้องแบบชัดเจน พี่ยอดจึงรู้สึกดีขึ้นบ้าง...
“...ตอนแรกก็คิดว่าสมภารจะกินไก่วัด...ที่ไหนได้...เค้าก็มีคนของเค้า...อยากรู้นักว่าตอนที่เป็นหมาหัวเน่า จะเชิดได้อย่างทุกวันนี้หรือเปล่า...”  ทันทีที่ผมกลับมาจากพักกลางวัน ชัชก็พูดลอย ๆ ให้ผมได้ยิน
“...อะไรของมันวะ...”  คิมถามผม
“...ไม่รู้...อย่าไปสนใจเลย ไร้สาระ...”  ผมมองชัชด้วยหางตา ก่อนจะแยกกับคิมไปยังห้องของแต่ละคน
“...เดี๋ยว...คุณวาดะมีแขก...”
“...แล้วไง...”  ผมยักไหล่ถาม
“...บอกเฉย ๆ...แขกวีไอพีด้วย...ไฮโซชื่อดัง...หล่อ...รวย...ใจดี...ซื้อขนมมาฝากชั้นอีกต่างหาก...”  ชัชพูดเชิด ๆ
“...ที่บอกนี่อยากให้เราตื่นเต้นเหรอ...หรือชัชตื่นเต้นที่เค้าให้ขนมมากินล่ะ...”
“...เปล่า...แค่บอกให้เธอเตรียมใจเอาไว้ เผื่อจะตกกระป๋อง...หรืออาจจะต้องเหนื่อยมากขึ้นถ้ามีเจ้านายใหม่เพิ่มอีกคน...”
“...เราไม่กลัวเหนื่อยหรอก...ถ้าเค้าจ่ายเงินเดือนให้เรา เค้าก็เป็นเจ้านายเราได้...ไม่ใช่แค่โยนขนมให้กินแล้วต้องตื่นเต้นจนต้องป่าวประกาศไปทั่ว...”  ผมพูดแล้วยิ้มมุมปากให้ก่อนจะเดินเข้าห้องตัวเองปล่อยให้ชัชยืนกัดฟันกรอด ๆ อยู่ที่เดิม
*
*
...ไม่ต้องบอกผมก็รู้ว่าใครเป็นแขกของคุณวาดะ...สงสัยเค้าคงนัดกินข้าวกลางวันกัน เพราะคุณวาดะออกไปพบลูกค้าคนเดียวตั้งแต่เช้า...ผมนั่งพิมพ์เอกสารซักพัก คุณแซนก็ออกมาทักทาย แปลกที่คุณวาดะไม่เดินออกมาส่ง...เห็นกันตอนกลางวันแสก ๆ อย่างนี้ เค้าดูดีมาก เสื้อผ้าหน้าผมดูดีไม่มีที่ติ...
“...หวัดดีทีม...”
“...สวัสดีครับคุณแซน...”  ผมยกไหว้ อย่างน้อยเค้าก็แก่กว่า แถมยังเป็นเพื่อนกับเจ้านายอีกด้วย
“...ยอดเป็นไงมั่ง...ฝากบอกด้วยนะว่าแซนคิดถึง...”   ผมอึ้งเมื่อคุณแซนจู่โจมแบบไม่ทันตั้งตัว
“...ได้ครับ...” 
“...ดีจังเลย...ถ้าเป็นคนอื่นคงหึงไปแล้ว...แต่ทีมยังยิ้มได้อยู่...นับถือจริง ๆ...”  คุณแซนนั่งไขว่ห้างตรงข้ามกับผม
“...ก็เพื่อนเก่าคิดถึงกันไม่เห็นต้องหึงเลยนี่ครับ...”  ผมยังยิ้มให้อีกครั้ง
“...จริงเหรอ...แต่พี่กับยอดไม่ได้เป็นแค่เพื่อนกันธรรมดานี่สิ...เจ๊คนนั้นไม่ได้บอกเหรอ...เอ...ถ้าเค้าเจ๊เค้าไม่บอก ยอดก็น่าจะบอกนะ...”
“...ทั้งสองคนบอกทีมแล้วครับ...”
“...ไม่รู้สึกอะไรบ้างเหรอ...”  คุณแซนยิ้มกวน ๆ
“...จะให้รู้สึกอะไรล่ะครับ...หึงเหรอ...”  ผมกวนบ้าง
“...ตอนนี้ยังไม่ต้องรีบหึงหรอก...พี่ยังโอเคกับคุณวาดะอยู่...แต่จริง ๆ แล้วยอดก็น่าสนใจนะ...ไม่ได้เจอกันเป็นสิบปี...เค้าดูดีกว่าเมื่อก่อนเยอะเลย...อีกอย่างคุณสมบัติของเค้าตอนนี้ก็คู่ควรกับพี่ด้วย...” 
“...คุณแซนคิดว่าพี่ยอดจะกลับไปหาคุณเหรอครับ...”
“...สำหรับพี่...ไม่มีอะไรที่พี่จะเอาแล้วไม่ได้...” คุณแซนพูดเน้นคำ
“...เหรอครับ...สำหรับทีม...อะไรที่อยู่ในมือทีม...ถ้าทีมไม่ปล่อย ก็ไม่มีทางไปไหนได้ครับ...”  ผมพูดด้วยความมั่นใจ
“...โอ้โห...นาน ๆ จะได้เจอคนแบบนี้ซักที...ท่าทางจะสนุก...ยังไงก็เตรียมตัวไว้ละกันนะ...”  คุณแซนพูดทิ้งท้าย ก่อนจะลุกกลับไป
*
*
...ปากก็ท้าทาย แต่ในใจแล้วนึกหวั่น ๆ เหมือนกัน...ผมรู้ตัวว่าคุณแซนอยู่เหนือกว่าผมทุกอย่าง...รูปร่าง หน้าตา ฐานะ และประสบการณ์...ทางเดียวที่จะรั้งพี่ยอดไว้ได้คือความรัก...เอาวะ...ขอแรงอีกซักครั้ง...เริ่มก่อนได้เปรียบ...ผมตั้งสติได้แล้วจึงเดินเข้าไปหาคุณวาดะ แอบถามความเป็นไปของคุณแซน...และไม่ผิดหวัง...ผมได้ข้อมูลมาเยอะพอสมควร...เริ่มรู้ทางนิด ๆ แล้ว...
...ตอนเย็น...พี่ยอดยังไม่กลับจากดูโรงงานที่ต่างจังหวัด ผมจึงชวนคิมไปกินข้าวร้านมิ้นท์ เราต้องร่วมมือร่วมใจ ระดมสมอง เพื่อหาวิธีป้องกันไม่ให้คุณแซนดึงพี่ยอดกลับไปได้...มิ้นท์แทบจะกรี๊ดเมื่อผมเล่าทุกอย่างให้มันฟัง...อีนี่เจ็บแค้นเคืองโกรธเหมือนมันจะโดนแย่งฟิลิปซะเอง...
“...กูว่าแล้ว...แหม...พอเห็นพี่ยอดหล่อรวยเข้าหน่อยตูดสั่นอยากได้คืนเลยนะ...”
“..แต่คุณแซนเค้าก็มีข่าวกับหนุ่ม ๆ หลายคนอยู่นะ...”
“...แกรู้ได้ยังไงนังคิมเบอรี่...”
“...โห...มินนี่ถ้าหล่อนไม่ได้โผล่หัวจากครัว ก็หัดรับนิตยสารไฮโซมาอ่านมั่งนะ...”
“...ย่ะ...อีไฮโซ...อย่าคิดว่ากูไม่รู้นะ...น้องต้อมของกูอ่ะ หลังจากคืนนั้นแอบไปเที่ยวด้วยกันกี่ครั้งแล้วล่ะ...เด็กมันโลโซ ไม่คู่ควรกับมึงหรอก...”
“...อ้าว...กัดกันเองอีกแล้ว...สงสัยกูต้องรอปรึกษาแก้วคนเดียวมั่งเนี่ย...”
“...แหม...พวกเราก็กัดกันเล่น ๆ อย่างนี้ประจำแหละ...รอคุยกับแก้วก็ได้ เดี๋ยวเรารอเป็นเพื่อน...”  คิมพูดยิ้ม ๆ
“...ฟังดูเหมือนมึงจะเป็นเพื่อนที่แสนดีเลยเนอะ...กูรู้หรอกว่าจะรอแก้ว เพราะว่าจะได้กลับบ้านพร้อมน้องต้อมของกูอ่ะดิ...”  มิ้นท์ล้อ
“...บ้าเหรอ...กูไม่ได้คิดอะไรกับน้องมันซะหน่อย...กูรับไม่ได้หรอก ไลฟ์สไตล์ต่างกัน...แต่งตัวก็ปอน ๆ...แถมชอบฟังเพลงไทยอีกต่างหาก...”  คิมพูดพลางทำท่าขนลุก
“...ค่ะ...อีตุ๊ดอินเตอร์...วันนั้นกูยังได้ยินมึงกรี๊ด ๆ ร้องเพลงดาวมหาลัยอยู่เลย..สำเนียงใช้ได้เลยนะ...”  อีมิ้นท์กัด
“...พอ ๆ กินข้าวกันก่อนเหอะ...”  ผมห้ามศึก ถ้าปล่อยให้กัดกันต่อ เรื่องที่ผมนำมาปรึกษาคงคงออกทะเลไปไกล
*
*
...ผมรู้ว่าคิมกับต้อมกำลังคิดอะไรกันอยู่...คิมเองไม่ใช่ว่าจะบ้าแฟชั่นขนาดนั้น เพียงแต่ภาพลักษณ์ที่ต้องทำงานในตึกที่เต็มไปด้วยพนักงานออฟฟิศแต่งตัวดี ๆ รสนิยมดี ๆ ทำให้คิมต้องพยายามเป็นแบบคนอื่นจนทำให้ไม่เป็นตัวของตัวเอง...จนมาได้เจอคนที่สมถะ และเป็นธรรมชาติแบบต้อม...หลัง ๆ พวกเรารู้ว่าคิมกับต้อมแอบไปเที่ยวด้วยกันบ่อย ๆ...และพฤติกรรมเวอร์ ๆ บางอย่างของคิมก็หายไป กลายเป็นคนธรรมดา ไม่ต้องเซตผมชี้โด่เด่ ไม่ต้องใส่เสื้อผ้าแบรนด์เนม...มิ้นท์มันก็เห็นดีด้วยที่ทั้งสองจะคบกัน แต่มันก็สนุกที่ได้แซวคิมที่ยังปากแข็งอยู่...

...คืนี้พี่ยอดงงที่ผมเอาใจเค้าเป็นพิเศษ...ตอนแรกก็เขินนิด ๆ ที่ต้องปรนนิบัติถึงขนาดช่วยถอดเนคไท ไปจนถึงบริการถูหลังให้ขณะอาบน้ำ...พี่ยอดเข้าใจว่าผมคงไปโดนอะไรกระตุ้นความต้องการเรื่องอย่างว่า ถึงได้กล้าบุกเข้ามาลงอ่างกับเค้าโดยที่ปกติพี่ยอดต้องเป็นฝ่ายจูงผมเข้ามาด้วยซ้ำ...ตอนนี้ไม่ค่อยเขินเท่าไหร่...เพราะประสบการณ์ในห้องน้ำเราก็เคยมาแล้ว...แต่ครั้งนี้มันยาวนานกว่าทุกครั้ง เริ่มต้นที่ห้องน้ำ และไปจบที่เตียง...ถ้าไม่เกรงใจวันหลังคงได้ลองแบบเอ้าท์ดอร์ที่ระเบียงคิดแล้วก็ตื่นเต้นดีเหมือนกัน...

*****************************************************************************
...ขอบคุณทุกกำลังใจ ทุกความเห็น และขอบคุณที่รอนะครับ...

...ก่อนอื่นต้องขอโทษที่หายไปนาน...แอบไปพักผ่อนมาครับ...เหนื่อยกับเรื่องส่วนตัวบางเรื่องมาก...วันหยุดมันผ่านไปเร็วเหลือเกิน...ต้องกลับมาทำงานอีกแล้ว...แต่วิธีผ่อนคลายเครียดของผมอีกอย่างก็คือการได้มาแต่งเรื่องนี้ต่อ...วันนี้มีเวลาก็เลยรีบมาลงไว้...แต่ดึกแล้ว ขอต่อให้แค่นี้ก่อน...แล้วเจอกันใหม่เร็ว ๆ นี้นะครับ....
...เป้...

[www.maxdevil]

จิ้ม ๆๆๆ

ดีใจจังได้อ่านต่อแล้ว

[Little Devil]

เหนื่อยแทนน้องทีม
นายยอดนี้ไม่เคยเรียนรู้เลยอ่ะ
มองโลกดีเกินไป   

+1 เป็นกำลังใจนะน้องเป้   

[IZE]

โหยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

อิคุณแซนนี่แรงจริงๆๆ  ท่าจะแรงกว่าอิแม๊กเจ้าเก่าอีก

[｡◕rainfall◕｡]

อ๊ากกกกก     แซนด์เปิดศึกแล้วอะ

สู้ๆนะทีมแต่แบบวิธีนี้ก้อนะเขินอะ

ขอบคุณค่ะพี่เป้ที่มาต่อให้

ไปเที่ยวมาสนุกไหมคะ อิอิ  

[Ultramann]

เย้ๆๆ  มาต่อแล้วว 
สงสัยคงต้องได้เปิดศึกเร็วๆนี้ละมั้งงง..
 

[namtaan]

  คิมเบอรี่และมินนี่เข้าคู่กันได้อย่างรวดเร็ว

จับคู่กันแบบนี้ แล้วคุณวาดะย้ายมาเพราะหนูแก้วหรือเปล่านะ

ถ้าเป็นเช่นนั้น อันตรายสำหรับน้องทีม ต้องดูแลพี่ยอดเป็นอย่างดี
เดี๋ยวคุณพี่แซนจะเิทิร์นแบบหวังผล

บวก 1แต้มนะคะ ขอบคุณคุณเป้มากค่ะ

หายไปจากเล้านับแต่วันที่คุณเป้ลงตอนที่แล้ว กลับมาได้อ่านต่อเลย มีความสุข หุหุ 

[ARMTORY]

อีคุณแซน แก แรงมากมาย
งานี้หนูทีมอย่ายอมนะ
จิงๆแอบเชียร์ คุณวาดะ คู่กะ หนูแก้วด้วยล่ะ

[« ‡± ÚêKí ±‡ »]

จะเริ่มศึกแล้วสินะ รอติดตามความสนุกอยู่
                   นังแซนมันแรงซะด้วย ไม่เป็นไร ทีมก็เป็นนางร้ายเก่า
                                             เหมาะสมกันเว่อร์ ขออย่าให้พี่ทีมเชื่ออะไรบ้าๆด้วยละกัน