หัวข้อ: We Belong Together & Don't Forget About Us (เรื่องยาว)

[McDeliVery]

ป่านนี้ซีดีเเผ่นนั้นคงถลอกปอกเปิดเพราะนุ้งเเมคเปิดร้องจน  AJ ดีวีดีเล่นไม่ได้ละมั้งงง 

ปล. ทำไมชื่อนี้มีเเต่คนเกลียดอ่ะ 

[RomeO_C_Leng]

สงสารแม๊กจังครับ บอกแม๊กว่าอกพี่ยังว่างนะคร้าบ เอิ๊ก ๆ

รอตอนต่อไปครับผม

 

[kasarus]

ผู้ชายดีๆ สมัยนี้หายากจะตาย
น้องทีมก็ต้องรักษาพี่ยอดไว้สุดชีวิตสิ

[Little Devil]

เห็นด้วยกะรีฯ บน
  มารอน้องทีม

[kongkilmania]

แฮ่กๆๆ .... เฮ้อ!!!!ในที่สุด เดี๊ยนก็อ่านตามจนทันแล้วจ้า




กรี๊ดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!


ชอบเรื่องนี้อ่ะ  คุณเป้เขียนดีมั่กมากกกกกก   น่าติดตามสุดริด

รักน้องทีม ปลื้มพี่ยอด   

ปกติอ่านเรื่องไหนจะกรี๊ดพระเอกประจำ  นานๆจะมีนายเอกน่ากรี๊ดดดมาซักคน

น้องทีม กะน้องเอ้(เด็กพาณิชย์) นี่แหล่ะ นายเอกในฝัน

                "คุณค่าที่เอ้กะทีมคู่ควร" 55555



ปล. เรื่องเด็กพาณิชย์ก็เป็นหนึ่งในเรื่องโปรดของเรานะคุณเป้ อิๆๆ

ก๊อปเก็บไว้อ่านอีกตะหาก (กลัวเรื่องหายไปอ่ะ)

เป็นกำลังใจให้น้องเป้นะคะ 

[DexTunG]

แวะมาทักทายและส่งกำลังใจให้ครับ


อยากเห็นน้องทีมเป็นนางร้ายบ้างอะ


มาต่อได้แล้วนะครับกำลังรอตอนต่อไปอยู่





 

[IIMisssoMII]

มารอพี่เป้

[u-only-one]

เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ ตามทันแล้วด้วย
อยากบอกว่า...........
........สนุกมากกกกกกกกกกกกกกก!!!!.............
ชอบลักษณะตัวเอกคือน้องทีม...เริ่ดดดมากกกก
การที่อยู่ในสังคมทุกวันนี้ ถ้าเราหงอก็โดนเค้าข่มกันน่ะสิ
การแก่งแย่งกัน ชิงดีชิงเด่น แย่งชิงมันมีอยู่จริงในโลกนี้
เป็นอีกเรื่องนึงที่พอเริ่มอ่านแล้วหยุดไม่ได้
ชอบจริงๆ มารอด้วยคนนะคะ

[nOn†ღ]

เพิ่งได้มีโอกาสเข้ามาอ่านรวดเดียววันเดียวจนทันแล้ว

ชอบน้องทีมและพี่ยอด ดูเป็นธรรมชาติน่ารักมาก ๆ

ถึงจะมาช้า แต่รับรองจะตามอ่านจนจบค่ะ

ยังไงก็มาต่อไวๆ นะคะ 

[RemySexyCool]

We belong together 44

...เนื่องจากงานโรงแรม เป็นงานที่ต้องทำร่วมกัน...ผมกับแม็คจึงต้องพยายามปรับตัวเข้าหากัน...เพิ่งเข้าใจชีวิตคนทำงานว่าความกดดันมันต่างกับนักศึกษา...ตอนเรียน ไม่ชอบหน้าใคร ไม่พอใจใครก็อยู่ห่าง ๆ กัน ไม่ต้องสนใจ...แต่ถ้าทำงาน ต่อให้รู้ว่าเฟคใส่กัน ก็จำเป็นต้องร่วมงานกันต่อไปจนกว่าใครซักคนจะทนไม่ได้ ลาออก แยกย้ายกันไป...
...ผ่านไปเกือบสัปดาห์...ผมกับแม็คเริ่มจะคุยกันได้มากขึ้น จากการที่พี่รุจจัดให้เราสองคนได้ทำงานร่วมกันบ่อย ๆ...พี่เค้าสอนผมทางอ้อมเกี่ยวกับการอยู่ร่วมกันในสังคมคนทำงาน...แต่อายุผมเท่ากับแม็ค ความแรงก็พอกัน เพียงแต่ผมออกจะโผงผางกว่า...จากสายตาที่มองกันแล้ว ยังไงเราก็เข้ากันไม่ได้...เราพูดกันดี ๆ ก็จริง แต่บางประโยค คนอื่นได้ยินถึงกับอึ้งมองหน้ากัน ไม่รู้ว่าความหมายโดยนัย เหมือนเราสองคนยังมีอะไรกันอยู่หรือเปล่า...ซึ่งไม่มีใครรู้ นอกจากผมกับแม็คเท่านั้น ที่จะแปลเจตนาคำพูดพวกนั้นได้...ตอนนี้ผมเข้าใจมากขึ้นแล้ว ว่าชีวิตช่วงที่เป็นนักศึกษาสบายที่สุด...เผลอ ๆ ฝึกงานเสร็จผมอาจจะเรียนโทต่อเลยก็ได้...
“...ทีม...วันเสาร์นี้แม็คเค้าชวนพี่ไปกินข้าวเย็นที่ตัวเมืองนะ...”  พี่ยอดพูดอ้อมแอ้มก่อนนอนคืนหนึ่ง
“...แล้วพี่ยอดว่าไงอ่ะ...”  ผมถามเสียงเรียบ ทั้งที่ในใจเดือดปุด ๆ มันเอาเวลาตอนไหนไปนัดกันวะ
“...อืม...มันก็ไม่เสียหายนะ ถ้าพี่จะไปกินข้าวกับเค้าอ่ะ...”
“...พี่ยอดไม่เสียหรอก แต่ทีมดิ...”
“...อะไร...ดีกันแล้วไม่ใช่เหรอ...”
“...ถ้าเป็นเจ๊เอ๋ เป็นคนอื่นอ่ะ...พี่ยอดจะไปกินข้าวด้วยกันสามมื้อทีมก็ไม่รู้สึกอะไรหรอก...แต่แม็คเนี่ย...ทีมพูดตรง ๆ นะ...ทีมไม่อยากให้ไป...”
“...พี่บริสุทธิ์ใจนะ...อีกอย่างพี่สงสารเค้าด้วย...”
“...สงสารแม็ค...เนื่องในโอกาสอะไร...”  ผมเผลอตัวถามเสียงดัง
“...เค้าแค่อยากมีช่วงเวลาดี ๆ เหมือนทีมบ้าง...”  พี่ยอดตอบไม่เต็มปาก
“...สงสารแม็ค แต่ไม่สงสารทีมเหรอ...ถ้าพี่ยอดไปกินข้าวกับเค้า ทีมนึกภาพออกเลยว่า วันต่อมา เค้าจะต้องพูดอะไร เค้าจะมองหน้าทีมยังไง...ทีมเสียฟอร์มนะพี่ยอด...”
“...ตกลงแค่กลัวเสียหน้าเหรอ...”
“...ใช่...” ผมตอบทันทีแบบไม่ต้องคิด
“...งั้นพี่จะไป...ทีมไม่มีเหตุผลพอที่จะห้ามพี่...”  พี่ยอดสวนกลับทันทีเช่นกัน
“...โอเค...อยากไปก็ไป...ทีมเคารพการตัดสินใจของคนอื่นเสมอ...แต่...เราสองคนจบกัน...”  ผมพูดเสียงจริงจัง พลางลุกขึ้นกลับห้องตัวเอง
“...เฮ้ย อะไรอ่ะ...”  พี่ยอดร้องเสียงดัง
“.......................................”  ผมหันไปมองเค้าด้วยสายตาว่างเปล่า ก่อนจะรีบก้าวยาว ๆ ออกจากห้องนอนพี่ยอด
*
*
...ทันทีที่เข้าห้องตัวเอง ผมนั่งลงบนเตียง คิดทบทวนเรื่องราวต่าง ๆ ที่เพิ่งเกิดขึ้น...โอเค...ผมมีส่วนผิด...แต่พี่ยอดก็ไม่ควรที่จะไปกินข้าวกับคนที่ผมไม่อยากให้ไปด้วยมากที่สุด...พี่ยอดบริสุทธิ์ใจ แต่แม็คล่ะ ถ้าบริสุทธิ์ใจ ทำไมไม่บอกผมก่อน ทำไมไม่ให้ผมเป็นคนชวนพี่ยอด...ทำไมต้องไปชวนกันเองลับหลังผม...แล้วทำไมพี่ยอดต้องสงสารเค้าด้วย...

...เพื่อนร่วมงานคนอื่นตั้งแยะ ทำไมไม่ชวน...อยากมีช่วงเวลาดี ๆ แบบผมบ้างเหรอ...ตอนนี้ทุกสิ่งทุกอย่างบนร่างกายแม็ค แทบจะถอดเอาของผมไปหมดแล้ว...แม้แต่สำเนียงพูดที่ผมพยายามเรียนรู้สำเนียงอังกฤษมาพูดกับแขก...แม็คเรียนที่อเมริกามาตลอด แล้วจะพูดสำเนียงอังกฤษตามแบบผมเพื่ออะไร...น้ำตาที่ไหลในวันนี้ มันเป็นเพราะเจ็บใจ...โกรธ...มากกว่าเสียใจ... มันเหนื่อยเหลือเกินกับการต้องเฟค ฝืนยิ้มใส่กัน...ต้องทำงานกับคนที่พยายามจะเป็นเงาของเราตลอด...ผมมานั่งย้อนคิดดี ๆ แล้ว...ต้นหตุคืออะไร...และใครที่แก้ปัญหานี้ได้...
“...ทีม...เปิดประตูหน่อย...พี่ขอโทษ...”  พี่ยอดร้องเรียกหน้าห้อง
“..............................”
“...พี่ยังไม่ได้รับปากแม็ค...เค้าจะเอาคำตอบพรุ่งนี้...ทีมเปิดประตูมาคุยกับพี่ก่อนนะ...”
“...ไม่มีอะไรต้องคุยแล้ว...อยากไปไหน ทำอะไรก็เรื่องของคุณ...”  ผมตะโกนตอบ
“...ทีม...ใจเย็น ๆ...พี่ไม่ไปก็ได้...”  พี่ยอดรีบพูด ผมเปิดประตู เค้ายิ้มดีใจที่ผมยอมออกมา
“...ไม่ทันแล้ว...ถ้าจะไม่ไป ก็เพราะไม่อยากไป หรือรู้ว่าไม่ควรไป...ไม่ใช่เพราะทีมห้าม...พรุ่งนี้พอไปบอกแม็คว่าไม่ไป...แม็คก็ต้องถามเหตุผล คุณกล้าบอกเค้าเหรอว่าทีมห้ามไม่ให้ไป...และถ้าแม็คอ้อนวอนให้สงสาร อยากมีช่วงเวลาดี ๆ อีก...จะใจอ่อนหรือเปล่า...”
“...............................”  พี่ยอดอึ้ง
“...ยังไงก็ขอบคุณที่มาบอกกัน...ไม่ใช่แอบไปกินก่อนแล้วค่อยบอก...ตั้งแต่วันนี้ เราจบกัน...แม็คคงได้มีช่วงเวลาดี ๆ ซะที...ให้เค้าได้แทนทีทีมเถอะ...แม็คเค้าน่าสงสาร...น่าทะนุถนอม...ทีมมันเอาแต่ใจ...ไม่มีเหตุผล...อืม...ทีมคิดได้แล้วแหละ...ถ้าห่วงคนที่เรารัก มันผิด...งั้นไม่รักซะก็หมดเรื่อง ไม่ต้องห่วง ไม่ต้องกลัวเสียหน้า...ยังไงคุณก็ช่วยทำตามคำพูดด้วยละกัน...ไปซะ...ไปให้แม็คเค้าได้มีช่วงเวลาดี ๆ ได้คบคนดี ๆ อย่างคุณ...ฝากแสดงความยินดีด้วยละกัน...พรุ่งนี้แม็คจะรุ้ว่าทีมกับคุณเป็นแค่รูมเมทกันจริง ๆ ไม่มีอะไรมากกว่านั้น...”  ผมพูดเสียงสั่น พยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล และปิดประตูใส่หน้าพี่ยอดทันทีที่พูดจบ
*
*
...ช่วงเวลาที่เรารู้จักกัน...ผมจะจำแต่เรื่องดี ๆ ไว้...พยายามไม่โกรธ ไม่เกลียด...พี่ยอดไม่ได้ทำอะไรผิดนี่นา...ดีซะอีก เราจะได้ไปจากโรงแรมนี้ด้วยความสบายใจ หลังฝึกงานเสร็จสิ้น...แม็คน่าจะดูแลพี่ยอดได้...เค้าไม่ได้บกพร่องตรงไหนเลย...รูปร่าง หน้าตา การศึกษา ฐานะ...ผมซะอีกที่เทียบแม็คไม่ได้...คนที่เรารัก ได้เจอคนที่ดีกว่า...เราควรจะยินดีด้วยสิ...

...คิดว่าสนุกนักเหรอ กับการที่ต้องสู้รบกับบรรดาคนที่จ้องอยากจะได้พี่ยอดไปครอบครอง...ไม่รู้ว่าผมโชคดีหรือโชคร้ายที่ต้องมาได้ผู้ชายที่มีคนหมายปองมากที่สุดในโรงแรม...และจากการได้คลุกคลีกับเค้ามากกว่าคนอื่น...ผมไม่แปลกใจเลยว่า ภายใต้หน้าตาดุ ๆ ขรึม ๆ ทำไมคนถึงชอบกันนัก...เพราะพี่ยอดเป็นคนดีนี่เอง...ดีเกินไปสำหรับผมด้วยซ้ำ...
“...ทำไมตื่นเช้าจัง...”  พี่ยอดทักทันทีที่ผมเปิดประตูออกมาในสภาพอิดโรย
“...นอนไม่หลับ...”  ผมตอบตามความจริง ซึ่งไม่ต้องบอกก็รู้จากร่องรอยบวมช้ำที่ดวงตา
“...เข้าไปนอนต่ออีกชั่วโมงก็ยังได้นะ...”
“...บอกว่านอนไม่หลับ แล้วจะให้ไปนอนต่อเพื่ออะไร...”  ผมพูดเสียงเรียบ ก่อนเดินเข้าห้องน้ำ
*
*
“...รอพี่ด้วย...”  พี่ยอดตะโกนเรียก เมื่อเห็นผมใส่สูทเตรียมออกไปทำงาน
“...รอทำไม...”  ผมถามโดยไม่หันไปมอง
“...ไปกินข้าวกันไง...”
“...ทีมจะไปฟร้อนท์เลย...ไม่ได้แวะกินข้าว...”
“...อ้าว...ทำไมอ่ะ...”
“...ไม่หิว...”  ผมตอบสั้น ๆ แล้วรีบเดินออกจากห้อง
*
*
...หิวสิ...แต่ไม่กลัวหรอก...พี่ ๆ รอบเช้ามักจะหิ้วของกินมาแอบกินหลังฟร้อนท์กันทุกวัน...และผมก็ได้ขนมครก กับน้ำเต้าหู้เป็นมื้อเช้าของวันนี้...ผมไม่ใช่ประเภทเสียอกเสียใจแล้วต้องทำร้ายตัวเองนะ...เมื่อคืนมันนอนไม่หลับก็ไม่รู้จะทำยังไง ข่มตานอนมันยิ่งทำให้ปวดหัว...เมื่อคืนเลยต้องนอนกอดหมอนข้าง มองข้างฝาในความมืด...ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาจนหมอนเปียกโดยไม่มีแม้แต่เสียงสะอื้น...และในที่สุดผมก็หลับไปทั้งน้ำตาอย่างนั้นแหละ...
“...ทีม...ตาเป็นอะไร...ทำไมมันแดงช้ำอย่างนั้นล่ะ...”  พี่รุจถามทันทีที่เจอหน้าผม เป็นคำถามที่ทุกคนรอฟังคำตอบ
“...แสบตาอ่ะ...เมื่อคืนลองใส่คอนแท็กซ์สี...ซื้อมาตั้งนาน ไม่ได้ใส่ สงสัยมันจะหมดอายุ...”  ผมโกหกไปมั่ว ๆ แต่ทุกคนดันเฃื่อ
“...ชั้นก็นึกว่าความรักเข้าตา...เจ็บตาให้ยอดมันเป่าสิ...”  พี่รุจล้อ
“...ความรง ความรักอะไรเจ๊...ไม่มี...ทีมโสดนะ...อย่าคิดว่าพี่ยอดเป็นแฟนทีมสิ...เรทติ้งตกหมด...พี่ยอดก็แค่รูมเมทเท่านั้นแหละ...”  ผมเริ่มปล่อยข่าว ป้องกันตัวเองไว้
“...แหม...เค้ารู้กันทั้งโรงแรมแล้วอีหนู...”
“...งั้นทีมต้องตั้งโต๊ะแถลงข่าวเลยมั้ยอ่ะ ว่าทีมกับพี่ยอดไม่ได้เป็นอะไรกัน...ตอนแรกเห็นพวกพี่ล้อกัน ทีมก็รับมุขสนุก ๆ ไม่คิดว่าจะเชื่อกันนะเนี่ย...”  ผมปล่อยก๊อกสอง
“...ไม่ต้องอายหรอก...”
“...ไม่ได้อาย...ทีมกับพี่ยอดไม่ได้เป็นอะไรกันจริง ๆ...คนเข้าใจกันไปถึงไหนอ่ะ...เราสองคนเสียโอกาสหมด...เผื่อจะมีคนอื่นที่สนใจเข้ามา เค้าก็ไม่กล้ากันพอดี...”  ผมพูดด้วยสีหน้าจริงจัง เป็นการปล่อยก๊อกสาม
*
*
...ดูเหมือนทุกคนจะเริ่มลังเล...เพราะผมกระดี๊กระด้ากับแขกฝรั่งแบบออกนอกหน้า ไม่กลัวว่าจะมีคนเอาไปฟ้องพี่ยอดเลย...ซึ่งถ้าเป็นเมื่อก่อน ถึงแขกจะหล่อแค่ไหน ผมก็เก็บอาการไว้สุดริด เพราะเกรงใจพี่ยอด...แต่ตอนนี้ผมโสดแล้วนี่...ใครจะว่าอะไรผมได้..แม็คเองก็มองผมแปลก ๆ กับอาการรื่นเริงผิดปกติ แม้จะขัดกับแววตาที่หม่นหมอง...แต่เค้าก็ไม่สนใจผมนัก เพราะเค้าดูกระวนกระวาย คงรอคำตอบพี่ยอดอยู่อ่ะดิ...ขอแสดงความยินดีล่วงหน้าละกันนะ...ผมคิดในใจ...
“...ไปกินข้าวสิ...รูมเมทแกมานั่งรออยู่ข้างหลังนานแล้วนะ...แม็คก็รออยู่ด้วย...”  พี่รุจเปิดประตูมาบอกผมที่ยืนเหม่ออยู่หน้าฟร้อนท์
“...ทีมไม่หิวอ่ะเจ้...ให้เค้าสองคนไปกินกันก่อนเลย...”  ผมฝืนยิ้ม
“...แน่ใจเหรอที่จะปล่อยเค้าไปกันสองคน...”  พี่รุจเดินออกมากระซิบ
“...จ้ะ...คนนึงก็รูมเมท อีกคนก็เพื่อนร่วมงาน...ทำไมเค้าจะไปกินข้าวด้วยกันไม่ได้ล่ะ...”
“...แกเป็นอะไรหรือเปล่าเนี่ย...วันนี้แปลกไปนะ...”
“...ไม่ได้เป็นอะไร...รบกวนเจ้ไปบอกเค้าหน่อยสิ...ให้เค้าไปกินข้าวกันเถอะ ไม่ต้องรอทีม...”  ผมหลุดปากใช้ผู้จัดการไปซะงั้น
“...เออ เดี๋ยวไปบอกให้...แต่แกต้องหาอะไรกินรองท้องด้วยนะ...บ่ายนี้เจ๊จะพาแกเข้าห้องประชุม...”
“...หา...ไปทำไมอ่ะเจ้...”
“...ไปเป็นเลขาเจ๊...คอยจด คอยฟังที่เค้าพูดกัน...กำลังหาโอกาสให้แกได้ลองอะไรใหม่ ๆ หัดไว้ จบไปจะได้เก่งทุกด้าน...”  พี่รุจพูดยิ้ม ๆ ผมยกมือไหว้
“...ขอบคุณจ้ะ...เดี๋ยวทีมรอแม็คกินเสร็จ แล้วทีมจะขึ้นไปกินขนมปังที่ห้องละกัน...” 
*
*
...ช่วงบ่าย แม็คกลับมาออนฟลอร์อีกครั้งด้วยสีหน้าไม่ดีนัก...แต่มันไม่ใช่ธุระของผมที่ต้องไปถามไถ่สารทุกข์สุขดิบของเค้า...พอแม็คขึ้นมา ผมก็วิ่งลงไปแคนทีน เพราะป้าแม่ครัวเคยบอกว่า ฟร้อนท์มากินได้ตลอด ถึงแคนทีนปิดก็มาได้ เพราะแผนกผมรับแขกไม่เป็นเวลา ช่วงที่แคนทีนเปิด แขกอาจจะเยอะ หรือกรุ๊ปเข้า...ป้าเค้ายินดีเปิดครัวให้ฟร้อนท์อยู่แล้ว...
“...โอโห้...นัดกันไว้หรือเปล่าเนี่ย...”  ป้าแม่ครัวทักผม
“...อะไรเหรอป้า...”  ผมถาม แต่มือก็ถือจานมาจะตักข้าว ไม่ได้มองอะไรเลย
“...โน่นไง...เพิ่งลงมาเหมือนกัน...”  ป้าพยักพเยิดไปที่โต๊ะกินข้าว ผมมองตาม เห็นพี่ยอดนั่งยิ้ม มองผมอยู่
“...อุ๊ย...ป้า...ลืม...ทีมทำงานค้างอยู่...ขอโทษนะป้า...กินไม่ได้แล้ว...”  ผมเอาจานไปเก็บ แล้วเดินก้าวยาว ๆ ออกไปทันที
*
*
...สรุปแล้ว ผมต้องอาศัยขนมสารพัดชนิดในตู้เย็นที่ห้องแทนอาหารกลางวัน...เอาวะ...กินเพื่ออยู่...วันนี้ไม่มีอารมณ์กินอะไรด้วย...ผมรีบกิน รีบล้างหน้าแปรงฟันให้สดชื่น...สำรวจความเรียบร้อยของตัวเองก่อนออกไปรับมือกับบ่ายนี้ที่ห้องประชุม...ความตื่นเต้น ทำให้ผมลืมเรื่องพี่ยอดไปได้ชั่วขณะ...
“...อ่ะ...เดี๋ยวเจ๊บอกคร่าว ๆ ก่อนนะว่าไปถึงต้องทำยังไงบ้าง...”  พี่รุจเรียกผมเข้าไปในห้อง แล้วอธิบายเรื่องที่เราจะประชุมกันภายในสิบห้านาทีข้างหน้า
“...ต้องเตรียมตัวขนาดนี้เลยเหรอ...”  ผมถามหลังจากฟังจบ
“...อืม...บริษัทที่จะมาถ่ายละครค่ายนี้เป็นลูกค้าใหม่ เราต้องทำทุกอย่างให้เค้าประทับใจที่สุด ดังนั้นเราจะพลาดไม่ได้...ทุกแผนกถึงต้องมาประชุมกันนี่ไง...”
“...โอเค...แล้วเจ๊จะให้ทีมจดเป็นภาษาอะไรอ่ะ...”
“...ภาษาคนสิยะ...จะไทย จะอังกฤษก็เอาเหอะ...ขอให้อ่านออก และได้ใจความก็พอแล้ว...บางคนเจ๊พาขึ้นไป จดอะไรลงมาก็ไม่รู้ ตัวเองยังอ่านไม่ออกเลย...” 
*
*
...ผมเดินถือเอกสารตามพี่รุจขึ้นห้องประชุมด้วยความรู้สึกลอย ๆ เพราะพี่ที่ฟร้อนท์บอกว่าผมเป็นลูกรัก...เจ๊ไม่ค่อยให้เด็กใหม่ โดยเฉพาะเด็กฝึกงานขึ้นไปเจอผู้ใหญ่อย่างนี้...ทุกคนมองผมด้วยสายตาชื่นชม...ยกเว้น...แม็ค...ถ้าไม่อคติ ผมเห็นแม็คมองแบบเหยียด ๆ...แต่ผมไม่สนใจหรอก...เรามาฝึกงาน อีกไม่นานก็แยกย้ายกันไปแล้ว...
*
*
...บรรยากาศในห้องประชุมเหมือนที่ผมเคยเห็นในโทรทัศน์...ไล่เรียงกันมาตามลำดับตำแหน่ง...ผู้จัดการทุกแผนกต่างก็เอาพนักงานของตนขึ้นมาช่วยฟัง ช่วยจดรายงานการประชุม...ในที่นี้ มีผมคนเดียวที่เป็นเด็กฝึกงาน...ผู้บริหารแปลกใจ แต่ก็ไม่พูดอะไร เพราะเค้าเชื่อใจพี่รุจ...คุณแม่บ้านมองผมด้วยหางตา เพราะผมดูเด็กที่สุด คงไม่คิดว่าผมจะช่วยอะไรพี่รุจได้...คุณกรณ์มองผมด้วยสีหน้าเคร่งขรึม...พี่ยอดเป็นตัวแทนของแผนกช่าง พยายามจะเข้ามาพูดกับผม แต่ผมก็เลี่ยงออกไปได้ทุกครั้ง...จน GM เข้านั่งประจำที่...

...เราเริ่มประชุมกันเป็นภาษาอังกฤษโดยเนื้อหาก็เกี่ยวกับกองถ่ายที่จะทยอยเข้าในพักวันอาทิตย์นี้...โดยกรุ๊ปแรก จะเป็นนักแสดงที่มาทางเครื่องบินช่วงค่ำวันอาทิตย์ และจะมีทีมงานเข้ามาเช็คอินเรื่อย ๆ โดยไม่กำหนดวันเวลาที่แน่นอน...แต่ลูกค้าจะจ่ายค่าห้องจองไว้เลย...งานในส่วนของฟร้อนคือ...ไม่ว่านักแสดงจะมาถึงโรงแรมกี่โมง เราต้องมีห้องให้ตลอดเวลา และไม่ว่าจะใช้ห้องเพิ่มอีกกี่ห้อง ทางฟร้อนท์ต้องหาทางสลับให้ โดยแขกจะรีเควสเองว่าอยากได้ห้องแบบไหน ซีวิว เมาเท่นวิว ฟลอร์สูง ฟลอร์ต่ำ....ให้ท่องจำไว้ว่า No way to say No...สำหรับกรุ๊ปนี้
“...ไอมีไอเดียว่า จะบินไปรับแขกกรุ๊ปแรกนี้ที่กรุงเทพฯ...”  คุณกรณ์เสนอความเห็นก่อนจบการประชุม
“...ดีมาก...ไอเห็นด้วย...พวกเค้าเป็นลูกค้าใหม่...ยูไปรับเค้าได้เลย...จะเอาคนไปช่วยก็ได้...เพราะมันต้องยุ่งเรื่องรถตู้รับส่งสนามบินกับโรงแรมอีก...”
“...ไอก็อยากหาคนไปช่วยเหมือนกัน...”  คุณกรณ์มองไปรอบ ๆ ก่อนจะหยุดสายตาที่ผม
“...หมายถึงช่วยไปรอรับที่สนามบินที่นี่ใช่มั้ย...”  พี่รุจถาม
“...จริง ๆ แล้วไออยากให้ไปรับด้วยกันที่กรุงเทพฯ เลยด้วยซ้ำ...แต่คนที่เต็มใจจะไปหายากมาก...ถ้าไอสามารถปรับใช้พนักงานได้ทุกรูปแบบเหมือนยูก็คงดี...เพราะขนาดมาประชุมสำคัญอย่างนี้ ยังให้นักศึกษาฝึกงานมาช่วย แทนที่จะเป็นพนักงานจริง ๆ ของเรา...ถ้าไอจำไม่ผิด...ยูเคยบอกว่า อยากให้พนักงานทำงานใหญ่มากกว่าปล่อยให้นักศึกษาฝึกงานมาทำนี่...”  คุณกรณ์ได้โอกาสกัดพี่รุจ
“...ขอโทษที่ต้องชี้แจงแทนคุณรุจนะครับ...มันเป็นความกรุณาของคุณรุจที่ให้โอกาสไอได้ติดตามมาประชุมครั้งนี้...ถือว่าเป็นประสบการณ์ที่ดีครั้งหนึ่งในชีวิตของไอ...ก่อนหน้านี้คุณรุจคงยังไม่เห็นว่าไอสามารถรับมือกับเรื่องสำคัญได้ และบางอย่างให้พนักงานประจำทำจะได้ผลดีกว่าในระยะยาว...แต่ตอนนี้...ไอเชื่อว่าคุณรุจมั่นใจแล้วว่าไอสามารถทำงานได้เท่าเทียมกับพนักงานประจำคนอื่น...จึงได้ให้โอกาสไอขึ้นมาช่วยเค้า...และไอจะยินดีเป็นอย่างยิ่ง ถ้าไอสามารถช่วยเหลือให้ลูกค้ารายใหม่กลุ่มนี้ได้เกิดความประทับใจในบริการของโรงแรมเรา...ไอจะทำให้ดีที่สุดเท่าที่ไอทำได้แน่นอน...”   ผมอธิบายด้วยสีหน้าจริงจัง และยิ้มให้ทุกคนบนโต๊ะ
*
*
...ผู้บริหารพยักหน้ารับคำอธิบายของผม และเราพูดคุยเรื่องอื่นกันอีกไม่นาน ก็จบการประชุม...คุณกรณ์หาโอกาสที่พี่รุจเข้าห้องน้ำ เดินมาคุยกับผมโดยเอาเรื่องงานมาพูด และขอดูรายงานการประชุมของผมเพื่อไม่ให้ผมเลี่ยงไปที่อื่น ในขณะที่พี่ยอดยืนมองอยู่ไม่ไกล ...
“...จดละเอียดดีนี่...เก่งมาก...”  คุณกรณ์ส่งสมุดคืน
“...ขอบคุณครับ...”
“...ผมจะไปกรุงเทพฯ อยากได้อะไรมั้ย เดี๋ยวผมซื้อมาฝาก...” คุณกรณ์เริ่มออกนอกเรื่อง พี่ยอดทำท่าจะเดินเข้ามา แต่ต้องชะงักเมื่อผมตอบ
“...ทีมขอไปกรุงเทพฯ ด้วยได้มั้ยครับ...ทีมคิดถึงเพื่อนที่โน่น...”  ผมพูดยิ้ม ๆ
“...แล้วคนที่นี่ล่ะ...” คุณกรณ์ปรายตามองพี่ยอดที่ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น
“...ใครเหรอ...มิ้นท์กับแก้ว ไม่มีปัญหาอะไรนี่ครับ...เราไปกันวันเสาร์ กลับวันอาทิตย์...นั่งเครื่องไปแป๊บเดียวก็ถึงกรุงเทพฯ แล้ว...อยากไปซอยสองจัง...คุณกรณ์เคยไปหรือเปล่าครับ...”  ผมคุยกับคุณกรณ์แบบสนิทสนม
“...เอ่อ...เคยสมัยทำงานใหม่ ๆ...”  คุณกรณ์ตอบเขิน ๆ
“...ทีมว่า พอลงเครื่อง ทีมจะเอากระเป๋าไปฝากเพื่อน แล้วคืนนั้นก็ยาว...”
“...เอากระเป๋าไปฝากที่คอนโดผมก็ได้...แล้วเราไปเที่ยวกัน...วันอาทิตย์กว่าจะขึ้นเครื่องกลับก็เย็น ๆ โน่น...”
“...อะไรกัน...”  พี่รุจมาขัดจังหวะพอดี
“...เดี๋ยวเราค่อยคุยกันใหม่นะทีม...”  คุณกรณ์ยิ้ม และขอตัวกลับไปทำงานต่อ
“...ทีมว่าจะไปกรุงเทพฯ กับคุณกรณ์อ่ะเจ้...”  ผมจงใจพูดตอกย้ำให้พี่ยอดได้ยิน ทั้ง ๆ ที่เค้าก็ได้ยินผมคุยเมื่อกี้แล้ว
“...แกจะบ้าเหรอ...”  พี่รุจดุเบา ๆ แล้วทำท่าว่าพี่ยอดอยู่ตรงนี้
“...ทำไมอ่ะ...ก็ทีมคิดถึงเพื่อน...อยากแดนซ์...อีกอย่าง ตอนนี้โสด...ทีมก็อยากเปิดหูเปิดตาบ้างสิเจ้...”  ผมเถียง ก่อนจะจูงมือพี่รุจลงไปฟร้อนท์ ไม่สนใจพี่ยอดที่ยืนหงอยอยู่ที่เดิม

****************************************************************************
…ชอบคุณสำหรับคำติชม ขอบคุณทุกความเห็น...ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะครับ...อาการปวดหัวดีขึ้นแล้ว วันนี้ก็เลยไปซื้อของ กลับมาซะดึกเลย...แต่พอเข้ามาอ่านความเห็นอีกที รู้ว่ามีคนรออยู่ ไม่ว่าดึกแค่ไหน ผมก็รีบพิมพ์มาลงต่อ...ขอโทษที่มาช้า และดึกไปนะครับ...แอบดีใจที่ยังมีคนจำเรื่องเด็กพาณิชย์ได้...เรื่องนั้นถึงจะยาว แต่ก็จบนะ...เรื่องนี้ก็เหมือนกัน...อาจจะยาวไม่เท่า...แต่จบแน่นอน...ส่วนจะจบยังไงนั้น...ติดตามต่อไปเองดีกว่า...อีกไม่นานครับ...
...วันนี้เอาไปแบบเบา ๆ ก่อน...ตอนหน้าจะเบา หรือจะหนักกว่านี้...รออีกนิดนึงนะครับ...
...เป้...

[Vesi]

มาเร็ว เคลมเร็ว ไปเร็วจริงๆ เลยง่ะ
พูดไม่ออกเลยแฮะ ไบ้แดกเลย เมนต์ไม่ออก

ปล. ขอบคุณไรต์เตอร์จ้า สู้ๆ

[namtaan]

กำลังจะไปนอนอย่างจริงจัง
กลับมาคลิกดูนิยายที่นี่อีกรอบ เลยต้องรีบเข้ามาเมนท์หลังจากอ่านตอนนี้จบ

ขอบอกว่า "สะใจมากๆ" ไม่ว่าหนูทีมจะทำไปเพราะอะไร แต่สิ่งที่ได้มาคือ การสั่งสอนพี่ยอด
ที่ไม่รู้ว่าจนป่านนี้จะคิดได้หรือยัง ถ้าทำไปเพราะลองใจทีมก็แย่หน่อย เหอๆๆ
แต่ถ้าไม่ใช่ และสงสารแม็คจริงๆ ก็จะได้รู้ว่า น่าจะคิดถึงใจของคนที่ตัวเองบอกว่ารักบอกว่าชอบ ก่อนที่จะคิดสงสารคนอื่น

หูย ตอนหน้าขอหนักๆกว่านี้ ให้ทีมไปค้างกรุงเทพฯกับคุณกรณ์สักคืนสองคืนเหอะ
ระดับหนูทีมคงเอาตัวรอดได้ (มั้ง) ถ้าพี่ยอดรับไม่ได้ก็จะได้เลิกกันไปจริงๆ
ถ้าให้หนักกว่านี้ ก็รอลุ้นว่าเืผื่อคนแต่งจะจัดตัวละครใหม่ที่มากับกองถ่ายมาให้หนูทีมบริหารเสน่ห์เพิ่ม 

บวก 1 แต้มให้คุณเป้จ้า ขอบคุณนะจ๊ะ

ปล รู้สึกว่าตัวเองจะอินกะนิยายเรื่องนี้มากไปแล้วมั้ง   

[Little Devil]

ไม่สบายแต่อยากอ่าน
มึนกะน้องทีม
no comment เช่นกัน
ความรักไม่ใช่เกม
สุดท้ายไม่ว่าแพ้หรือชนะ
ก้อเจ็บด้วยกันทุกคน

[shiro_niji]

อย่าประชดกันน้าาาาาาา
คุยดีๆ

[thaitanoi]

สงสารยอดจัง ทีมใจร้ายไปรึป่าว มาติดตามนะครับ

[Natavishi]

 


ไรอ่ะ

[ifwedo]

เย้มาอ่านแล้วจ้า รอตอนหน้านะพี่เป้
ปล. พี่เป้ฟัง everybody hurt ยางงที่เจ๊มาร์ร้องด้วยน๊า

[hikikomori]

เย้  มาต่อแล้วว

ขอบอกว่าทีมทำถูกนะ  เป็นกานสั่งสอนพี่ยอด(ให้จำไปจนวันตาย)ว่าอย่าริอาจมองคนอื่นนอกจากเรา 555

ถึงดูแรงไปหน่อย  แต่...ชอบอ้ะ!!!

ปล.  จะไปกทม.ประชดใคร  ก็ระวังอิตาคุณกรณ์ไว้หน่อยนะทีม

[DexTunG]

แวะมา +1 ให้ครับ 


ยังไงก็ดูแลสุขภาพด้วยนะครับ คุณเป้





 

[OhJa]

เฮ้อๆ ทีมทำอะไรเนี่ย 
เกินไปป่ะ ทำไมไม่พูดกันดีๆ
ประชดงู้นงี้เดี๋ยวเป็นเรื่องหรอก

[BeeRY]

นี่มันคือแบบเบาๆแล้วเหรอคร้า
เครียดเลย พี่ยอดน่าสงสารอ่า
ทีมคิดอย่างนั้นจริงๆเหรอ ทำอย่างนี้แล้วทีมจะไม่เจ็บจริงๆน่ะเหรอ
ทำไมถึงทิฐิจัง ที่ทีมทำเหมือนไม่ได้รักพี่ยอดจริงๆเลยอ่ะ 
ประชดใช่ป่าว แล้วไปกรุงเทพฯกับคุณกรณ์เนี่ยยย จะเหลืออะไรกลับมาป่ะเนี่ย 
ค่อยๆพูดค่อยๆจากันนะจ๊ะนู๋ทีม ให้พี่ยอดเค้าได้มีโอกาสพูดบ้าง
ทีมยิ่งแรงๆอยู่ ประชดทีพี่ยอดอาจถึงขั้นกระอักเลือดตาย
+1 ขอบคุณพี่เป้คร้า ตอนนี้บาดจิตมาก สงสารพี่ยอดดดด

[wan]

คนหนึ่งพาซื่อ อีกคน คนของข้าใครอย่าแตะ มันจะไปกันใหญ่แล้ว

บอกตรง ๆ ยิ่งพอรู้ว่า เป้ เป็นคนแต่ง " เรื่อง เด็กพาณิชย์  " เริ่มรู้สึก  ทันที

แต่ก็มีความสุขที่ได้อ่านน่ะครับ มารอลุ้นกันต่อไปดีกว่าว่าในตอนนี้เรื่องจะจบยังไง

แล้วไอ้กองถ่ายนั้นอีก จะมีอีกสักกี่ดอก สำหรับการทดสอบความหนักแน่นของทั้ง พี่ยอดกะน้องทีน

+1 เป็นกำลังใจให้ เป้ ครับ 

[LEO]

...สงสารพี่ยอด
...ถูกกระทำอีกแล้ว...เหมือนอยู่ตัวคนเดียว...ไหนจะศัตรู...แต่ที่แย่ที่สุดก็คนที่เรารัก...เจ็บว่ะ
...ประชดกันแบบนี้อีกแล้ว...บางครั้งทีมก็เหมือนมีความคิด...แยกแยะเหตุผลได้
...แต่บางครั้งไม่ได้ใช้เหตุผลบางเลย
...พี่ยอดก็เลยต้องรองรับอารมณ์ไปสิ...เวลาเค้าดีด้วยก็ดีใจมีความไปสิ...แต่มาเป็นแบบนี้คงตกใน
...แล้วยิ่งคู่กรณีมาเป็นโจทก์เก่าด้วยแล้ว...มันน่าไหมเนี๊ยะทีม
...สาธุ ...ขอให้คืนนี้พี่ยอด :oo1:ทีมซะ...สะใจ...หุหุ

[Cha Ris Ma]

 :m15:พี่ยอดไม่ได้ตั้งใจนะ
ไม่ฟังคำอธิบายกันหน่อยเหรอ....

...หรือว่าครั้งนี้อาจจะทำให้มีอะไรๆลึกซึ้งเกิดขึ้นก็ได้

[tutu]

:laugh:ห้าๆๆๆๆๆ......ชักมันส์....เอาอีก..เอาอีก









เริด...เริด.....เชิด...เชิด..

[a_tapha]

กลัวใจทีมจริงๆ   

+ 1 ให้พี่เป้ค่ะ

[┗◎┗◎]

เอาให้พี่ยอดได้รู้สึกซะบ้าง 

แต่แอบสงสารพี่ยอด ดูท่าเหมือนลูกหมาโดนทิ้ง 

[กะทิน้อย]

เห็นด้วยที่ทีมทำแบบนี้
เพราะว่าแอบไม่ชอบใจพี่ยอดที่ใจดีเกินไป
ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
ที่ทีมเรียกพี่ยอด..ว่า..คุณ
ห้า ห้า ห้า
อยากรู้ว่าคุณคนนั้นของทีมเค้าจะง้อทีมยังงัยให้ใจอ่อน

ยังงัยก้ออยากอ่านตอนสวีทวี๊ดวิ้วของทีมกะพี่ยอดเยอะ ๆ น๊า
พี่เป้

[jokirito]

   ใช้สตินะจ๊ะ  อย่าใช้อารมณ์  เดี๋ยวจะเอาตัวไม่รอด  ฟังพี่ยอดเค้าบ้าง  เอาแค่แกล้งบอกว่าจะไป แต่ไม่ต้องไปจริงหรอกนะจ๊ะหนูทีม  คนดีๆหายากนะ  เค้าเป็นคนดีแต่จะให้เค้าได้ดั่งใจเราทุกอย่างก็คงไม่ได้  เอาแค่สอนให้รู้  แต่อย่าให้เกินเลยไปเราจะเสียของดีไม่รู้ตัว


พี่ยอดนะพี่ยอด  ฮึ่ม

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

ไอว่า... ตรงที่จะไปกทม.กะคุณกรณ์นี่อาจจะประชดจริง(แต่ก็ในแง่หนึ่ง ไม่ใช่งอน) แต่ที่เลิกกับพี่ยอดคงไม่กะจะประชดแล้วล่ะ
ไอว่าทีมคงเหนื่อยจริงๆนะ การที่ต้องเฟคตลอดกับคนที่พยายามเลียนแบบเราทุกอย่าง
จะวีนกลับก็ไม่ได้ด้วย เพราะต้องทำงานร่วมกัน(และเพราะถ้าทำแบบนั้นตัวเรานี่แหละจะแพ้)
จนตัวเราแทบไม่เป็นตัวเราเอง ทั้งๆที่เป็นตัวเรา(เพราะไม่อยากให้เหมือนกับอีกคน ) มันเหนื่อยมากๆๆ!
ไอว่า.. ทีมคงอยากจะ"พอแล้ว"กับพี่ยอด
ที่บอกทุกคนว่าไม่ได้เป็นแฟนกันแล้ว(ที่แล้วมาไม่เคยเป็นแฟนกัน) คือ การป้องกันตัวเอง
ที่เรียกว่าคุณ ที่รับนัดว่าจะไปกทม.กับคนอื่น เพื่อ บอกให้เขา(พี่ยอด)รู้ว่าเรื่องระหว่างเรามันจบแล้วจริงๆ (ประชดในแง่นี้ไง ไม่ใช่เพราะงอน)
อย่างที่ทีมบอกนั่นแหละ มันไม่ใช่แค่จะไม่ไปเพราะไม่อยากไป หรือรู้ว่าไม่ควรไปเพราะเราห้าม
ฟังดูก็รู้แล้วว่าพี่ยอดกะจะไปแต่แรกแล้วแต่ก็แค่มาบอกทีมก่อนให้รับรู้เท่านั้นเอง
ไม่งั้นพอทีมพูดตรงๆว่าไม่อยากให้ไปเพราะกลัวเสียหน้า จะสวนว่า"จะไป"กลับมาทันทีเหรอ?
ไอว่านะ..คำว่าจะไปของพี่ยอดมันก็เหมือนคำบอกเลิกของพี่ยอดที่ให้กับทีมนั่นแหละ
แฟนกันต้องพูดกันได้ทุกเรื่อง ต้องเข้าใจ และรับได้ แต่แค่ทีมบอกว่าจะไม่ให้ไปเพราะเสียหน้า พี่ยอดก็บอก"ไม่"แล้ว ทุกอย่างก็เป็นอันจบไง
เพราะทีมไม่ใช่แค่เสียหน้านะ แต่ความรู้สึกมันเสียไปด้วย....
พี่ยอดบอกว่าสงสารงั้นเหรอ? แล้วไม่สงสารทีมบ้างละ?! ไปกับคนที่พยายามจะเป็นเรา(ทีม)มาตลอด
อย่างว่านั่นแหละ ถ้าไปเพราะสงสาร อยากให้เขามีช่วงเวลาที่ดีๆ ถ้าเขาบอกให้นอนด้วย ไปคบด้วย เพราะต้องการ'ช่วงเวลาที่ดีๆ' ก็จะทำใช่ไหม? เดี๋ยวก็ใจอ่อนอีกล่ะสิ
ก็น่าอยู่หรอกที่ทีมจะบอกให้พี่ยอด'จบกัน'และ'ไปคบกับคนนั้นแทน'เถอะ
...ก็ในเมื่อสงสารคนอื่น เห็นคนอื่นมากกว่า ไม่เห็นว่าทีมเหนื่อยแค่ไหนกะการปั้นหน้า'ดีด้วย' ก็ไปคบกับคนนั้นเถอะ
ยังไงก็คงเหมือนทีมนั่นแหละ ก็เล่นเลียนแบบไปซะทุกอย่าง(แม่ง!มันไม่มีหัวคิดเอาซะเลย ไปเรียนถึงนอกทำห่ารากไรวะ!!?)


ไอว่า~ ทีมก็แค่.....เหนื่อยและอยากพอแล้ววก็เท่านั้นเอง